ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΡΑΜΑΣ
Σάββατο 30 Απριλίου 2011
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
ΟΧΙ στη ΒΙΑ από όπου κι αν προέρχεται.....
Friday, April 29, 2011
«Η τράπεζα καιγόταν και δεν είχε βγει ακόµη»
Οι νεκροί της 5ης Μαΐου µέσα από τα λόγια των συγγενών τουςΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟ∆ΩΡΑΚΗ
Πόσο γρήγορα ξεχνιέται ένας θάνατος; Τρεις θάνατοι; Ή µήπως πρέπει να πω τέσσερις, γιατί η Αγγελική ήταν έγκυος στον 4ο µήνα; Και ποιος θυµάται τα δύο άλλα ονόµατα; Τον Νώντα και τη Βίβιαν; Ούτε ένα σύνθηµα δεν γράφτηκε για αυτούς. «Είναι ντροπή», µου λέει ένας συγγενής.
«Βοηθήστε τον κόσµο να θυµηθεί. Η µνήµη είναι σηµαντικό πράγµα». Η περιοχή έχει πάψει να µυρίζει καµένα. Και οι βασιλικοί που είχαν αφήσει κάποιοι έξω από την τράπεζα µαζεύτηκαν. Ολοι όµως ξέρουν ότι εδώ πριν από έναν χρόνο κάηκαν τρεις άνθρωποι. Τότε που κάποιοι επιχείρησαν να µπουν στη Βουλή και κάποιοι άλλοι προσπάθησαν για έναν «νέο ∆εκέµβρη». Αλλά οι περισσότεροι – δεκάδες χιλιάδες περισσότεροι – ήθελαν απλώς να φωνάξουν ότι η κρίση δεν θα τους φοβίσει. Οι µολότοφ όµως σκόρπισαν νωρίτερα τον κόσµο.
Οσοι διαδηλώνουν από τότε στη Σταδίου, µόλις πλησιάζουν στο «σηµείο», σιωπούν. «Εχω δει και κουκουλοφόρους να σκύβουν το κεφάλι», θα µου πει ένας γείτονας. «Περνούν από το απέναντι πεζοδρόµιο. Ποτέ έξω από την τράπεζα». Η Αγγελική, η Βίβιαν, ο Νώντας µπορεί να µην κέρδισαν τα πρωτοσέλιδα που τους αξίζουν, η δύναµή τους όµως δεν έχει χαθεί.
Σίσσυ Παπαθανασοπούλου - Η αδελφή της
«∆ΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΝΑΜΕ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ∆ΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ»
Ξεκίνησα µε ήλιο από την Αθήνα, αλλά λίγο πριν φτάσω στην Πάτρα ο ουρανός συννέφιασε. Την Αγγελική, την έγκυο που κάηκε στη Σταδίου, την έχω στο µυαλό µου έναν χρόνο. Οι φίλοι της στο facebook µου στέλνουν συνεχώς µηνύµατα να µην την ξεχάσω. Να µην ξεχάσω τι; Πως πέθανε; Ή πως έζησε; Στο σπίτι της αδελφής της, της Σίσσυς, είναι συγκεντρωµένοι όλοι. Ο µπαµπάς Χάρης, η µαµά Τότα, ο Νίκος, ο άντρας της Σίσσυς, και ο Χρήστος,ο άντρας της Αγγελικής. Το βλέµµα του έχει µια απορία που σε βασανίζει. Το βλέµµα του Χάρη και της Τότας µαρτυρούν ακόµη την αγάπη που µοίρασαν στα παιδιά τους, στις κόρες τους. ∆ικηγόροςο κ. Χάρης, διευθύντρια στο υποθηκοφυλακείο η κ. Τότα, προχωρούν στο Αίγιο και τους βγάζουν το καπέλο. «Βοηθούσαν. Και για τις κόρες τους επέλεγαν πάντα το καλύτερο. Ζηλευτή οικογένεια».
Το παιδικό δωµάτιο της κόρης της Σίσσυς και του Νίκου είναι γεµάτο µε φωτογραφίες και µηνύµατα της «θείας Αγγελικής». Εναν χρόνο πριν, το πρωί εκείνης της µέρας, η Σίσσυ έφυγε πολύ νωρίτερα απ’τη δουλειά. Πέρασε µέσα από την πορεία που ήταν µεγάλη και στην Πάτρα. «Η Αγγελική ήτανε στο γραφείο, ήρεµη. ∆ενφοβότανε ότι θα συµβεί κάτι, ούτως ή άλλως είχε σκοπό να φύγει δυόµισι, τρεις παρά, γιατί είχανε ραντεβού µε τον Χρήστο να πάνε στον γιατρό». Η Σίσσυ δεν ξαφνιάστηκε που η αδελφή της δούλευε και απέξω θα περνούσε η πορεία. Πολλές επιχειρήσεις στη Σταδίου δούλευαν. «∆εν νοµίζω ότι υπάρχει ελληνική τράπεζα στην οποία οι εργαζόµενοι δεν δουλεύουν στις απεργίες. Η αδερφή µου, όπως και όλοι οι συνάδελφοί της, δεν θα έθετε την καριέρατης σε κίνδυνο για να συµµετάσχει σε µια διαδήλωση. Οσο σηµαντικό κι αν ήταν το θέµα για το οποίο γινόταν. Καλώς ή κακώς, έτσι λειτουργούν τα πράγµατα στην Ελλάδα». Στο σπίτι,καθώς ετοίµαζε το φαγητό των παιδιών,χτύπησε το τηλέφωνο. «Πόση ώρα έχεις να µιλήσεις µε την Αγγελική; Γίνεται χαµός στην Αθήνα, έχουν βάλει φωτιά στο κατάστηµα». Φοβήθηκε η Σίσσυ, αλλά δεν παρέλυσε. Αλλωστε ήξερε ότι η αδελφή της είχε τετράγωνη λογική. Αυτή ήταν που τους συµβούλευε όλους. Πώς να κινδυνεύσει από δυο µολότοφ; Αν ήταν έτσι, θα ήµασταν όλοι καµένοι στην Αθήνα. Αλλά δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Ευτυχώς όµως βρήκε τον Χρήστο, τον άντρα της, και την φίλη της Κατερίνα. Τι ευτυχώς; Ηταν και οι δύο ήδη έξω από την τράπεζα. «Αυτοί µου έδωσαν την εικόνα. Η τράπεζα καιγόταν και η Αγγελική δεν είχε βγει ακόµη». Η Σίσσυ, ο Χάρης και η Τότα πήραν αµέσως τον δρόµο για την Αθήνα. Σίγουροι ότι η «µικρή» θα τα καταφέρει. «Πέντε χρόνια, 5 µήνες, 5 ώρες και10 λεπτά είχαµε διαφορά. ∆εν ήµασταν αδέρφια, κολλητές ήµασταν. Μέναµε µαζί στην Ιπποκράτους 10 χρόνια. Εκείνη φοιτήτρια, εγώ ασκούµενη δικηγόρος. Μόνο για τα ρούχα τσακωνόµασταν. Θέλαµε πάντα το ίδιο ρούχο». Σε µια ώρα το σκηνικό έχει ξεκαθαρίσει.
Η Αγγελική και άλλοι δύο δεν έχουν βγει από την τράπεζα. «Εσπασαν την τζαµαρία, έριξαν εύφλεκτο υλικό και έριξαν µέσα τη βόµβα. Τι περίµεναν; Τι περίµεναν; ∆έκα χρόνια στα Εξάρχεια και δεν µας πείραξε ποτέ κανένας. Οι αναρχικοί έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης, αλλά έχουνε αξίες. ∆εν σκοτώνουνε. Ετσι πίστευα».
Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 29 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές
Μια αιρετική ματιά στα άδυτα του άλλοτε κραταιού φοιτητικού κινήματος. Η ρετσίνα και τ' αντάρτικα των ημερών μου, έγιναν Ρέμος και συνδιαλλαγή. Μια ζωή στην ίδια τάξη. ( Leo)
του Αλέξη Παλαμίδη
Εν’ όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των προσεχών φοιτητικών εκλογών θα ήθελα να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου όσον αφορά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η άποψη μου για τον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αρνητική. Και δυστυχώς ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια δρα ως εκκολαπτήριο του μετέπειτα εργατικού συνδικαλισμού αλλά και του παθογενούς κομματικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας:
Ας ξεκινήσουμε από αυτούς που δεν ασχολούνται (δηλαδή την πλειοψηφία) προσπαθώντας να αναλύσουμε την συμπεριφορά τους :
- Η συμμετοχή τους στα κοινά και στα όποια προβλήματα της σχολής τους περιορίζεται στον ψήφο τους την ημέρα των εκλογών . Η λογική του ψηφίζω αντιπροσώπους για να να επιλύσουν τα προβλήματα μου χωρίς εγώ να χρειάζεται να ασχοληθώ προφανώς και δεν αρμόζει στα μέλη (πόσο μάλλον νεαρά) της κοινωνίας που θα θέλαμε να έχουμε.
- Ο ψήφος αρκετές φορές δίδεται με βάση προσωπικές σχέσεις / συμπάθειες το όποιο μπορεί να μην είναι θεμιτό αλλά μέχρι ενός σημείου είναι αρκούντως λογικό . Όμως όταν η ψήφος γίνεται αντικείμενο συνδιαλλαγής και τις περισσότερες φορές το αντίτιμο για αυτόν είναι πενιχρό ( του στυλ φωτοτυπία ωρολογίου προγράμματος / σημειώσεις μαθημάτων / εγγραφές στη γραμματεία / ένα <<καλό>> τραπέζι στο Ρέμο) γινόμαστε μάρτυρες του πρώτου ρουσφετιού στην ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου. Το <<φτηνό>> μάλιστα αντίτιμο έχει τη συνέπεια της απαξίωσης του ψήφου στην συνείδηση των ψηφοφόρων που στην συνέχεια οδηγεί στην εξω-πανεπιστημιακή ζωή σε φαινόμενα αποχής από τις εκλογές και αδιαφορίας για τα κοινά.
Σχετικά με τους συνδικαλιστές του φοιτητικού χώρου:
- Δυστυχώς και πάλι (και κυρίως σε ότι άφορα στις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) θεωρώ ότι η ενασχόληση με το συνδικαλισμό τουλάχιστον των περισσοτέρων (θλιβερό μεν - αληθινό δε: υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι Δαπίτες) έχει ως σκοπό την συνδιαλλαγή και το προσωπικό κέρδος. Το μόνο που αλλάζει σε αυτήν την περίπτωση είναι το αντίτιμο όπου σε αυτή την περίπτωση είναι κατά τι ανατιμημένο: Μια θέση σε μεταπτυχιακό/ διδακτορικό , μια ευνοϊκή μετάθεση στο στρατό, μια θέση (μέχρι ένα χρόνο πριν) στο δημόσιο.
- Το όνειρο της επαγγελματικής ενασχόλησης με την πολίτικη που δημιουργείται σε κάποιους, είτε αυτό καταλήγει σε μία θέση συμβούλου υπουργού/ γενικού γραμματέα είτε στην δημιουργία μια κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρίας σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές. Είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που μην έχοντας καμία επαγγελματική σταδιοδρομία/γνώση θεωρούν εαυτούς ειδήμονες στο να διευθύνουν/κυβερνήσουν μια υπηρεσία /μια χώρα.
- Η δύναμη όπου παρέχει ο τρόπος λειτουργίας και διοίκησης των πανεπιστημίων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των φοιτητών (συμμετοχή στην εκλογή προέδρων τμημάτων / πρυτάνεων πανεπιστημίων) τους καθιστά αυτόματα προνομιακούς συνομιλητές και άμεσα συνδιαλεγόμενους με υποψήφιους προέδρους και πρυτάνεις. Προφανώς για παιδιά της ηλικίας των 20 και 21 ετών κάτι τέτοιο διαστρεβλώνει την αντίληψη τους για το πώς και από ποιους πρέπει να ασκείται η πολιτική. Φαινόμενα εκβιασμού και εκφοβισμού δεν είναι καθόλου σπάνια και αυτό είναι αυταπόδεικτο από την στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται.
- Επίσης υπαρκτά φαινόμενα, όπου συνδικαλιστές περνάνε τα μαθήματα χωρίς να προσέρχονται στις εξετάσεις ή να γραφούν προβιβάσιμο βαθμό καταργούν κάθε έννοια αξιοκρατίας στο μυαλό αυτών που <<ωφελούνται>> (και μελλοντικά θα κληθούν να την εφαρμόσουν στις θέσεις που θα στελεχώσουν) αλλά και μεγαλώνουν δικαίως, την απέχθεια των μη ωφελημένων προς τα πολιτικά κόμματα και το κομματικό σύστημα. Στο συγκεκριμένο θέμα φυσικά η κύρια ευθύνη είναι των καθηγητών. Όμως αυτό αποτελεί μια άλλη μακροσκελή κουβέντα.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στη λειτουργία των φοιτητικών συνελεύσεων η οποία θα μπορούσε να αποτελεί υπό άλλες συνθήκες πρότυπο για τη δημοκρατική λειτουργία συλλόγων και συλλογικοτήτων. Δυστυχώς όμως, οι τραμπουκισμοί, η βία , οι προσωπικές αντεγκλήσεις , η επίδειξη ανούσιας δύναμης γηπεδικών προδιαγραφών εκ μέρους των φοιτητικών παρατάξεων σε βάρος του δημοκρατικού διαλόγου και της σύνθεσης απόψεων (ζητήματα που εμείς στην Δημοκρατική Αριστερά αντιμετωπίζουμε ως θεμελιώδους σημασίας) αποτρέπουν τον κόσμο να συμμετέχει, καθορίζοντας μια πολιτική στάση που αναλύσαμε στις προηγούμενες παραγράφους.
Μια ακόμη παθογένεια που κυριαρχεί στο φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ακριβώς το ότι πρόκειται για συνδικαλισμό. Κατά κύριο λόγο ασχολούνται με ζητήματα καθαρά εσωπανεπιστημιακού ενδιαφέροντος αποκόπτοντας εαυτούς από την ευρύτερη κοινωνία.
Προτιμάνε για παράδειγμα να ασχοληθούν με την βελτίωση της ποιότητας του φαγητού της λέσχης ή αν το πρόγραμμα της εξεταστικής τους είναι βολικό από το να ασχοληθούν με την ανεργία που έχει σκαρφαλώσει στο 15%. Το σύνηθες είναι να βλέπουν το δέντρο άλλα να χάνουν το δάσος.
Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας κυριαρχούν :
α) Ο λαϊκισμός. Η αξία των πτυχίων είναι ένα βασικό ζήτημα που ανάγεται μόνο στο πεδίο των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η αξία της λαμβανόμενης εκπαίδευσης δεν είναι ζήτημα που ενδιαφέρει.
β) Ο συντεχνιασμός. Πολυτεχνεία εναντίων Πανεπιστημίων , Πανεπιστήμια εναντίων ΤΕΙ , ΤΕΙ εναντίων κολεγίων, κολεγιά εναντίον Πολυτεχνείων με μόνο φόντο και πάλι τα επαγγελματικά δικαιώματα.
Οι νέες και νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρούμε τον εαυτό μας και τη νεολαία γενικότερα (σπουδάζουσα, εργαζόμενη και άνεργη ) αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Για αυτό και πήραμε την απόφαση να μην σχηματίσουμε ξεχωριστή οργάνωση νεολαίας μέσα στο κόμμα.
Συμμετέχουμε στις τοπικές ή ειδικού ενδιαφέροντος οργανώσεις του κόμματος ως ισότιμα και ισάξια μέλη του. Γιατί θεωρούμε ότι τα προβλήματα της νεολαίας είναι προβλήματα της κοινωνίας και τα προβλήματα της κοινωνίας είναι προβλήματα της νεολαίας. Και απευθυνόμενοι στους φοιτητές των ελληνικών ΑΕΙ/ΤΕΙ λέμε: Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές.
------
O Αλεξης Παλαμίδης είναι μέλος της νεολαίας και της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας:
Ας ξεκινήσουμε από αυτούς που δεν ασχολούνται (δηλαδή την πλειοψηφία) προσπαθώντας να αναλύσουμε την συμπεριφορά τους :
- Η συμμετοχή τους στα κοινά και στα όποια προβλήματα της σχολής τους περιορίζεται στον ψήφο τους την ημέρα των εκλογών . Η λογική του ψηφίζω αντιπροσώπους για να να επιλύσουν τα προβλήματα μου χωρίς εγώ να χρειάζεται να ασχοληθώ προφανώς και δεν αρμόζει στα μέλη (πόσο μάλλον νεαρά) της κοινωνίας που θα θέλαμε να έχουμε.
- Ο ψήφος αρκετές φορές δίδεται με βάση προσωπικές σχέσεις / συμπάθειες το όποιο μπορεί να μην είναι θεμιτό αλλά μέχρι ενός σημείου είναι αρκούντως λογικό . Όμως όταν η ψήφος γίνεται αντικείμενο συνδιαλλαγής και τις περισσότερες φορές το αντίτιμο για αυτόν είναι πενιχρό ( του στυλ φωτοτυπία ωρολογίου προγράμματος / σημειώσεις μαθημάτων / εγγραφές στη γραμματεία / ένα <<καλό>> τραπέζι στο Ρέμο) γινόμαστε μάρτυρες του πρώτου ρουσφετιού στην ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου. Το <<φτηνό>> μάλιστα αντίτιμο έχει τη συνέπεια της απαξίωσης του ψήφου στην συνείδηση των ψηφοφόρων που στην συνέχεια οδηγεί στην εξω-πανεπιστημιακή ζωή σε φαινόμενα αποχής από τις εκλογές και αδιαφορίας για τα κοινά.
Σχετικά με τους συνδικαλιστές του φοιτητικού χώρου:
- Δυστυχώς και πάλι (και κυρίως σε ότι άφορα στις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) θεωρώ ότι η ενασχόληση με το συνδικαλισμό τουλάχιστον των περισσοτέρων (θλιβερό μεν - αληθινό δε: υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι Δαπίτες) έχει ως σκοπό την συνδιαλλαγή και το προσωπικό κέρδος. Το μόνο που αλλάζει σε αυτήν την περίπτωση είναι το αντίτιμο όπου σε αυτή την περίπτωση είναι κατά τι ανατιμημένο: Μια θέση σε μεταπτυχιακό/ διδακτορικό , μια ευνοϊκή μετάθεση στο στρατό, μια θέση (μέχρι ένα χρόνο πριν) στο δημόσιο.
- Το όνειρο της επαγγελματικής ενασχόλησης με την πολίτικη που δημιουργείται σε κάποιους, είτε αυτό καταλήγει σε μία θέση συμβούλου υπουργού/ γενικού γραμματέα είτε στην δημιουργία μια κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρίας σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές. Είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που μην έχοντας καμία επαγγελματική σταδιοδρομία/γνώση θεωρούν εαυτούς ειδήμονες στο να διευθύνουν/κυβερνήσουν μια υπηρεσία /μια χώρα.
- Η δύναμη όπου παρέχει ο τρόπος λειτουργίας και διοίκησης των πανεπιστημίων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των φοιτητών (συμμετοχή στην εκλογή προέδρων τμημάτων / πρυτάνεων πανεπιστημίων) τους καθιστά αυτόματα προνομιακούς συνομιλητές και άμεσα συνδιαλεγόμενους με υποψήφιους προέδρους και πρυτάνεις. Προφανώς για παιδιά της ηλικίας των 20 και 21 ετών κάτι τέτοιο διαστρεβλώνει την αντίληψη τους για το πώς και από ποιους πρέπει να ασκείται η πολιτική. Φαινόμενα εκβιασμού και εκφοβισμού δεν είναι καθόλου σπάνια και αυτό είναι αυταπόδεικτο από την στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται.
- Επίσης υπαρκτά φαινόμενα, όπου συνδικαλιστές περνάνε τα μαθήματα χωρίς να προσέρχονται στις εξετάσεις ή να γραφούν προβιβάσιμο βαθμό καταργούν κάθε έννοια αξιοκρατίας στο μυαλό αυτών που <<ωφελούνται>> (και μελλοντικά θα κληθούν να την εφαρμόσουν στις θέσεις που θα στελεχώσουν) αλλά και μεγαλώνουν δικαίως, την απέχθεια των μη ωφελημένων προς τα πολιτικά κόμματα και το κομματικό σύστημα. Στο συγκεκριμένο θέμα φυσικά η κύρια ευθύνη είναι των καθηγητών. Όμως αυτό αποτελεί μια άλλη μακροσκελή κουβέντα.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στη λειτουργία των φοιτητικών συνελεύσεων η οποία θα μπορούσε να αποτελεί υπό άλλες συνθήκες πρότυπο για τη δημοκρατική λειτουργία συλλόγων και συλλογικοτήτων. Δυστυχώς όμως, οι τραμπουκισμοί, η βία , οι προσωπικές αντεγκλήσεις , η επίδειξη ανούσιας δύναμης γηπεδικών προδιαγραφών εκ μέρους των φοιτητικών παρατάξεων σε βάρος του δημοκρατικού διαλόγου και της σύνθεσης απόψεων (ζητήματα που εμείς στην Δημοκρατική Αριστερά αντιμετωπίζουμε ως θεμελιώδους σημασίας) αποτρέπουν τον κόσμο να συμμετέχει, καθορίζοντας μια πολιτική στάση που αναλύσαμε στις προηγούμενες παραγράφους.
Μια ακόμη παθογένεια που κυριαρχεί στο φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ακριβώς το ότι πρόκειται για συνδικαλισμό. Κατά κύριο λόγο ασχολούνται με ζητήματα καθαρά εσωπανεπιστημιακού ενδιαφέροντος αποκόπτοντας εαυτούς από την ευρύτερη κοινωνία.
Προτιμάνε για παράδειγμα να ασχοληθούν με την βελτίωση της ποιότητας του φαγητού της λέσχης ή αν το πρόγραμμα της εξεταστικής τους είναι βολικό από το να ασχοληθούν με την ανεργία που έχει σκαρφαλώσει στο 15%. Το σύνηθες είναι να βλέπουν το δέντρο άλλα να χάνουν το δάσος.
Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας κυριαρχούν :
α) Ο λαϊκισμός. Η αξία των πτυχίων είναι ένα βασικό ζήτημα που ανάγεται μόνο στο πεδίο των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η αξία της λαμβανόμενης εκπαίδευσης δεν είναι ζήτημα που ενδιαφέρει.
β) Ο συντεχνιασμός. Πολυτεχνεία εναντίων Πανεπιστημίων , Πανεπιστήμια εναντίων ΤΕΙ , ΤΕΙ εναντίων κολεγίων, κολεγιά εναντίον Πολυτεχνείων με μόνο φόντο και πάλι τα επαγγελματικά δικαιώματα.
Οι νέες και νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρούμε τον εαυτό μας και τη νεολαία γενικότερα (σπουδάζουσα, εργαζόμενη και άνεργη ) αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Για αυτό και πήραμε την απόφαση να μην σχηματίσουμε ξεχωριστή οργάνωση νεολαίας μέσα στο κόμμα.
Συμμετέχουμε στις τοπικές ή ειδικού ενδιαφέροντος οργανώσεις του κόμματος ως ισότιμα και ισάξια μέλη του. Γιατί θεωρούμε ότι τα προβλήματα της νεολαίας είναι προβλήματα της κοινωνίας και τα προβλήματα της κοινωνίας είναι προβλήματα της νεολαίας. Και απευθυνόμενοι στους φοιτητές των ελληνικών ΑΕΙ/ΤΕΙ λέμε: Πρώτα πολίτες και μετά φοιτητές.
------
O Αλεξης Παλαμίδης είναι μέλος της νεολαίας και της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.
υπάρχουν αλήθειες που δεν έχουν ειπωθεί...
Παρασκευή, 22 Απριλίου 2011
Η τάξη που τα έφαγε
 |
| (πηγή) |
του Στάθη Στασινού
από την Αυγή
Η δημόσια συζήτηση της ελληνικής κρίσης έχει τεθεί πολλές φορές σε επίπεδο ηθικής, αλλά ελάχιστες σε επίπεδο αριθμών. Έτσι, πέρα από τα κλασικά “είμαστε τεμπέληδες” και “μαζί τα φάγαμε”, υπάρχει κι ένα σαφές κάλεσμα σε εθνική επαγρύπνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν χάνει καμία ευκαιρία να αναφερθεί σε ιστορικές εθνικές στιγμές, σεεθνικό χρέος κ.λπ. κ.λπ.
Όπως η αριστερά αρέσκεται να τσουβαλιάζει τον “λαό” σ' έναν άμορφο ομοιογενή χυλό προκειμένου να κρύψει τις πραγματικές της αδυναμίες αντιπροσώπευσης στην κοινωνία,έτσι και η δεξιά χρησιμοποιεί τον όρο “έθνος” προκειμένου να καλύψει όλη τη βρώμα και τη δυσωδία του κυβερνητικού συστήματος.
Κι αν για την αριστερά αυτό το τσουβάλιασμα σημαίνει συνήθως χαμένες προσδοκίες και πνιγμένα όνειρα κοινωνικής δικαιοσύνης, για την κοινωνική και οικονομική δεξιά, που αντιπροσωπεύεται από το 70% του εκλογικού σώματος, σημαίνει κυριολεκτικάχοντρές κοιλιές, ζεστό χρήμα και συγκάλυψη του ποιος πραγματικά μας οδήγησε στην καταστροφή.
Στον παρακάτω πίνακα βλέπετε σε απόλυτα νούμερα τα έσοδα του ελληνικού Δημοσίου από την άμεση φορολογία την τελευταία δεκαετία. Είναι χωρισμένα σε φυσικά πρόσωπα (πολίτες) και σε νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις). Το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως στη δεκαετία της ανάπτυξης, δηλαδή “της μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας”, οι φόροι των πολιτών διπλασιάστηκαν, τη στιγμή που οι φόροι των επιχειρήσεων μειώθηκαν στα 3/5 του 2000. Κι έτσι ενώ το 2000 οι δύο κατηγορίες πλήρωναν σχεδόν ίσα ποσά (5 δισ. προς 5 δισ.), το θρυλικό 2008 η διαφορά έγινε 11 δισ. προς 4 δισ., διαφορά που διατηρήθηκε και το 2009 παρά τις εξαγγελίες περί έκτακτης εισφοράς και άλλων πατριωτικών δεκάρικων. Με λίγα λόγια, οι επιχειρήσεις, μέσα στη δεκαετία της ανάπτυξης, πλήρωναν κάθε χρόνο και λιγότερα.
Και προσέξτε, με τον όρο "επιχειρήσεις", στην ουσία βάζουμε μέσα και τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες που βγάζουν παραπάνω από 40-45 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Αυτό συμβαίνει διότι -μετά τον Αλογοσκούφη-, φορολογικά μιλώντας, συνέφερε περισσότερο να ανοίξεις επιχείρηση παρά να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας αν έβγαζες πάνω από 40-45 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Άρα, στην ουσία, η φορολογία των πραγματικών επιχειρήσεων είναι ακόμα μικρότερη από τα νούμερα που βλέπουμε.
Ας πάει το παλιάμπελο
Διότι, στην ουσία, ήθελα να κάνω μια υπόθεση: Τι θα γινόταν εάν οι επιχειρήσεις πλήρωναν κι αυτές εξίσου με τους πολίτες τις χρονιές της ανάπτυξης; Τι θα γινόταν δηλαδή εάν οι επιχειρήσεις έπρατταν το χρέος τους σε μια κοινωνία που τους χάριζε κάθε χρόνο και περισσότερα κέρδη; Προσέξτε, η υπόθεση που κάνουμε συμπεριλαμβάνει όλες τις ελληνικές “ιδιαιτερότητες”, δηλαδή όλα τα παράθυρα νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής που εφαρμόζουν τα φυσικά πρόσωπα. Διότι τα παρακάτω νούμερα μας λένε πως μπορεί όλοι να κλέβαμε, αλλά κάποια γουρουνάκια σίγουρα έκλεβαν παραπάνω. Ας δούμε πόσο παραπάνω.
Στη στήλη Δ λοιπόν μάζεψα τη διαφορά μεταξύ των φόρων που πλήρωναν οι πολίτες και των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις. Και βλέπετε πως στο τέλος ο λογαριασμός γράφει σχεδόν 44 δισ. Μας φτάνουν αυτά; Όχι φυσικά. Διότι για κάθε χρονιά που τα γουρουνάκια-επιχειρήσεις απέφευγαν να συνεισφέρουν εξίσου με τους πολίτες,το κράτος έβαζε τη διαφορά από την τσέπη του δανειζόμενο.Στην ουσία επιχορηγούσε τα κέρδη των επιχειρήσεων, κι αυτή η επιχορήγηση έχει κόστος. Το οποίο υπολογίσαμε στην τελευταία στήλη (τόκοι). Οι τόκοι υπολογίστηκαν με βάση τον μέσο όρο των τόκων που πληρώναμε για το χρέος μας την κάθε αντίστοιχη χρονιά. Τετραετής αναχρηματοδότηση, σημαίνει πως το κράτος κάθε 4 χρόνια (κατά μέσο όρο) έπρεπε να ξαναδανειστεί τα χρήματα, σε αυτό που στην αργκό ονομάζεται ρολάρισμα των ομολόγων. Έτσι π.χ., τα 378 εκ. ευρώ του 2000, τα οποία το κράτος δανείστηκε με επιτόκιο 7,4%, αναχρηματοδοτούνταν το 2004 με επιτόκιο 4,8% κ.ο.κ.
Ο λογαρισμός των τόκων που πλήρωσε το κράτος για τη δεκαετία μάς βγαίνει 13,5 δισ. ευρώ. Με λίγα λόγια, το συνολικό κοστουμάκι που πληρώσαμε ως επιδότηση για τα κέρδη των επιχειρήσεων ήταν χοντρικά περίπου 57,5 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία. Τι σημαίνουν 57,5 δισ.;
Το 2009, με την καταστροφική κυβέρνηση της Ν.Δ. και του Καραμανλή να έχει διαλύσει οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη χώρα, το χρέος της κυβέρνησης είχε φτάσει περίπου στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από 120% του ΑΕΠ. Αν οι επιχειρήσεις είχαν κάνει το χρέος τους προς την κοινωνία στην οποία βασίζονται για να τρώνε και πλήρωναν όσους φόρους πλήρωναν και τα φυσικά πρόσωπα, το δημόσιο χρέος θα ήταν 300-57 = 243 δισ. ευρώ, δηλαδή κάτω από 100% του ΑΕΠ. Άρα η χώρα, σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση, θα είχε γλυτώσει τη λαίλαπα των αγορών, το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και τα ρέστα.
Ο παραπάνω χοντρικός, αλλά ακριβής στην ιδέα του, υπολογισμός, δεν έγινε για να πούμε πως δεν έφαγαν οι περισσότεροι σε αυτή τη θρυλική δεκαετία του ευρώ. Έγινε για να δείξει πως μερικά γουρουνάκια έφαγαν (και συνεχίζουν να τρώνε, εάν δείτε τα αποτελέσματα του 2010) πολύ παραπάνω από μερικά άλλα. Κι έτσι, την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να μιλάει για εθνική προσπάθεια, σας παρακαλώ θυμηθείτε να του τρίψετε αυτόν τον πίνακα στη μούρη.
Και θα κάνω και μια δίκαιη πρόταση. Το κράτος επί μία δεκαετία “δάνειζε” τις επιχειρήσεις με προνομιακότατους όρους (καμία επιχείρηση δεν μπορούσε να πάρει δάνειο με μικρότερο επιτόκιο κάθε αντίστοιχη εποχή). Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξεπληρώσουν στο κράτος αυτά τα 57 δισ.; Ξέρω, τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά τόσο μεγάλες και υγιείς επιχειρήσεις που έχουμε, θα βρούνε έναν τρόπο. Το χρωστάνε άλλωστε στο έθνος.
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Ερώτηση βουλευτών ΔΗΜΑΡ
Είναι βασική ανάγκη η ιδιότητα του πολίτη να εξασφαλίζει εγγυημένη πρόσβαση σε ένα σύνολο βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στην υγεία, τη στέγαση και την παιδεία, ανεξαρτήτως επαγγελματικής κατηγορίας ή ενσήμων. Η επέκταση αυτών των δικαιωμάτων σε μετανάστες, οι οποίοι πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις (π.χ. μακρόχρονη διαμονή στην Ελλάδα), θα μπορούσε να δράσει ανασταλτικά στον κοινωνικό αποκλεισμό που οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν. Ακόμη και σε μετανάστες «χωρίς χαρτιά» η παροχή επείγουσας κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης είναι επιβεβλημένη, ως συμμόρφωση στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μιας ευνομούμενης κοινωνίας, εξαιτίας της απουσίας ενός στέρεου και αποτελεσματικού συστήματος για τη νομιμοποίησή τους.
Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ ασφαλείας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης στοχεύοντας στην επιστροφή στην απασχόληση και στην κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων. Παρόμοια προγράμματα εφαρμόζονται σε εθνικό επίπεδο σε 23 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 20ής Οκτωβρίου 2010 σχετικά με τον ρόλο ενός ελάχιστου εισοδήματος για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση ανεκτικής κοινωνίας στην Ευρώπη ) υπογραμμίζεται η ανάγκη να αναληφθεί συγκεκριμένη δράση σε επίπεδο κρατών μελών για τη θέσπιση κατώτατου ορίου ελάχιστου εισοδήματος, επί τη βάσει των σχετικών δεικτών, το οποίο θα εγγυάται την κοινωνικοοικονομική συνοχή, τον περιορισμό του κινδύνου των διαφορετικών επιπέδων αμοιβής για την ίδια εργασία, τη μείωση του κινδύνου ύπαρξης φτωχού πληθυσμού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιπλέον, και κάνει έκκληση για εντονότερες συστάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με αυτού του είδους τις ενέργειες.
Κατόπιν των ανωτέρω επερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:
1. Ποια μέτρα θα λάβει η κυβέρνηση για την επέκταση του προνοιακού επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας στους μακροχρόνια ανέργους ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς και στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, με δεδομένο ότι πληρούν τις προϋποθέσεις χαμηλού εισοδήματος;
2. Προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει στη σταδιακή αντικατάσταση των άνισων και πολυάριθμων οικογενειακών και πολυτεκνικών επιδομάτων σε ένα ενιαίο επίδομα παιδιού, με έναρξη καταβολής από το πρώτο παιδί;
3. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης ο ανασχεδιασμός του επιδόματος ενοικίου σε μη ανταποδοτική βάση, ώστε να ωφελούνται και οι φτωχές οικογένειες που σήμερα δεν πληρούν τα κριτήρια επιλεξιμότητας του ΟΕΚ;
4. Προβλέπεται η ενοποίηση των επιδομάτων ΑΜΕΑ σε ένα νέο επίδομα αναπηρίας, το ύψος του οποίου θα μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε μορφής αναπηρίας;
5. Ποια μέτρα προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση σχετικά με την διασφάλιση της αναβάθμισης των δομών προστασίας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρίες, καθώς και με τη συστηματική υποστήριξη των προνοιακών προγραμμάτων;
6. Σκοπεύει να αναδιοργανώσει το δίκτυο παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών σε κάθε δήμο της χώρας, ώστε να είναι διαθέσιμο σε όλες τις οικογένειες που τους χρειάζονται;
7. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης η αύξηση της χρηματοδότησης των προνοιακών ιδρυμάτων, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης και να παρέχεται η κατάλληλη ειδική στήριξη, εκπαίδευση και αποκατάσταση των ασθενών;
8. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης ο σχεδιασμός και η σταδιακή εφαρμογή ενός προγράμματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε εύλογο χρονικό διάστημα, ανταποκρινόμενη στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση ανεκτικής κοινωνίας στην Ευρώπη;
9. Με ποιες ενέργειες και δράσεις θα διασφαλίσει εγγυημένη πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην υγεία, τη στέγαση και την παιδεία σε μετανάστες, οι οποίοι πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις (π.χ. μακρόχρονη διαμονή στην Ελλάδα), καθώς και στην παροχή επείγουσας κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης σε μετανάστες χωρίς χαρτιά;
Οι επερωτώντες βουλευτές
Φώτης Κουβέλης
Θανάσης Λεβέντης
Νίκος Τσούκαλης
Γρηγόρης Ψαριανός
Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ ασφαλείας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης στοχεύοντας στην επιστροφή στην απασχόληση και στην κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων. Παρόμοια προγράμματα εφαρμόζονται σε εθνικό επίπεδο σε 23 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 20ής Οκτωβρίου 2010 σχετικά με τον ρόλο ενός ελάχιστου εισοδήματος για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση ανεκτικής κοινωνίας στην Ευρώπη ) υπογραμμίζεται η ανάγκη να αναληφθεί συγκεκριμένη δράση σε επίπεδο κρατών μελών για τη θέσπιση κατώτατου ορίου ελάχιστου εισοδήματος, επί τη βάσει των σχετικών δεικτών, το οποίο θα εγγυάται την κοινωνικοοικονομική συνοχή, τον περιορισμό του κινδύνου των διαφορετικών επιπέδων αμοιβής για την ίδια εργασία, τη μείωση του κινδύνου ύπαρξης φτωχού πληθυσμού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιπλέον, και κάνει έκκληση για εντονότερες συστάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με αυτού του είδους τις ενέργειες.
Κατόπιν των ανωτέρω επερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:
1. Ποια μέτρα θα λάβει η κυβέρνηση για την επέκταση του προνοιακού επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας στους μακροχρόνια ανέργους ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς και στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, με δεδομένο ότι πληρούν τις προϋποθέσεις χαμηλού εισοδήματος;
2. Προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει στη σταδιακή αντικατάσταση των άνισων και πολυάριθμων οικογενειακών και πολυτεκνικών επιδομάτων σε ένα ενιαίο επίδομα παιδιού, με έναρξη καταβολής από το πρώτο παιδί;
3. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης ο ανασχεδιασμός του επιδόματος ενοικίου σε μη ανταποδοτική βάση, ώστε να ωφελούνται και οι φτωχές οικογένειες που σήμερα δεν πληρούν τα κριτήρια επιλεξιμότητας του ΟΕΚ;
4. Προβλέπεται η ενοποίηση των επιδομάτων ΑΜΕΑ σε ένα νέο επίδομα αναπηρίας, το ύψος του οποίου θα μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε μορφής αναπηρίας;
5. Ποια μέτρα προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση σχετικά με την διασφάλιση της αναβάθμισης των δομών προστασίας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρίες, καθώς και με τη συστηματική υποστήριξη των προνοιακών προγραμμάτων;
6. Σκοπεύει να αναδιοργανώσει το δίκτυο παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών σε κάθε δήμο της χώρας, ώστε να είναι διαθέσιμο σε όλες τις οικογένειες που τους χρειάζονται;
7. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης η αύξηση της χρηματοδότησης των προνοιακών ιδρυμάτων, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης και να παρέχεται η κατάλληλη ειδική στήριξη, εκπαίδευση και αποκατάσταση των ασθενών;
8. Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης ο σχεδιασμός και η σταδιακή εφαρμογή ενός προγράμματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε εύλογο χρονικό διάστημα, ανταποκρινόμενη στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την καταπολέμηση της φτώχειας και την προώθηση ανεκτικής κοινωνίας στην Ευρώπη;
9. Με ποιες ενέργειες και δράσεις θα διασφαλίσει εγγυημένη πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην υγεία, τη στέγαση και την παιδεία σε μετανάστες, οι οποίοι πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις (π.χ. μακρόχρονη διαμονή στην Ελλάδα), καθώς και στην παροχή επείγουσας κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης σε μετανάστες χωρίς χαρτιά;
Οι επερωτώντες βουλευτές
Φώτης Κουβέλης
Θανάσης Λεβέντης
Νίκος Τσούκαλης
Γρηγόρης Ψαριανός
Τετάρτη 27 Απριλίου 2011
Ανάμεσα στους ανίκανους και τους ανεύθυνους μερικοί συνεχίζουν να ονειρεύονται
Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011
Ανάμεσα στους ανίκανους και τους ανεύθυνους μερικοί συνεχίζουν να ονειρεύονται
Ανάμεσα στους ανίκανους και ανεπίδεκτους μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης του -πάντα- πελατειακού Πασοκ, που υπέγραψαν ένα μνημόνιο με την τρόϊκα έχοντας στο νου τους να μην αλλάξει τίποτα -αν ήταν δυνατόν- και να πληρώσουν πάλι με ύφεση και ανεργία, επιχειρούντες και εργαζόμενοι και όχι το πλέγμα των κρατικοδίαιτων αρπαχτικών της τριακονταετούς ρεμούλας...
Και τους ανεύθυνους της "αριστεράς" που με αφέλεια, κουτοπονηριά και ιδεοληψίες προτείνουν "εθνική πολιτική" με στάση πληρωμών, ανακήρυξη του χρέους ως απεχθούς, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, με προπαγανδιστικά ντοκυμαντέρ/κωμωδίες τύπου Debtocracy και παραινέσεις άμεσης εξέγερσης (η πλατεία Συντάγματος να γίνει πλατεία Ταχρίρ... )
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ονειρεύονται την αναγέννηση της χώρας και προτείνουν μακριά από το colpo grosso της αντιμνημονιακής αφασίας. Το ζήτημα είναι ότι καμιά πολιτική δύναμη δεν δείχνει διατεθειμένη να τους συνοδεύσει ανάμεσα στην Σκύλα της ανικανότητας και την Χάρυβδη της ανευθυνότητας. Ένας ολόκληρος πολιτικός κόσμος, όμηρος της καταστροφικής έννοιας του πολιτικού κόστους μέχρι τελικής πτώσης. Τι απομένει; Να ελπίσουμε στον κόσμο της νέας δημοκρατικής/οικολογικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς που ακόμη περιμένουμε να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της.
Μέχρι τότε ας ακούσουμε δυο από τους ονειροπόλους μας:
Και τους ανεύθυνους της "αριστεράς" που με αφέλεια, κουτοπονηριά και ιδεοληψίες προτείνουν "εθνική πολιτική" με στάση πληρωμών, ανακήρυξη του χρέους ως απεχθούς, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, με προπαγανδιστικά ντοκυμαντέρ/κωμωδίες τύπου Debtocracy και παραινέσεις άμεσης εξέγερσης (η πλατεία Συντάγματος να γίνει πλατεία Ταχρίρ... )
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ονειρεύονται την αναγέννηση της χώρας και προτείνουν μακριά από το colpo grosso της αντιμνημονιακής αφασίας. Το ζήτημα είναι ότι καμιά πολιτική δύναμη δεν δείχνει διατεθειμένη να τους συνοδεύσει ανάμεσα στην Σκύλα της ανικανότητας και την Χάρυβδη της ανευθυνότητας. Ένας ολόκληρος πολιτικός κόσμος, όμηρος της καταστροφικής έννοιας του πολιτικού κόστους μέχρι τελικής πτώσης. Τι απομένει; Να ελπίσουμε στον κόσμο της νέας δημοκρατικής/οικολογικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς που ακόμη περιμένουμε να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της.
Μέχρι τότε ας ακούσουμε δυο από τους ονειροπόλους μας:
- Ο καθηγητής Μπάμπης Μαϊλεμένης μιλάει για την ρόλο της δημιουργικότητας σε μια χώρα με νοοτροπία μηδενικού ρίσκου:
Μνημόνιο: θυσίες χωρίς αντίκρυσμα
ΠΈΜΠΤΗ, 28 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
Μνημόνιο: θυσίες χωρίς αντίκρυσμα
 |
| Κώστας Ντιος, 1993, |
Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 28.4.11
Χτες το βράδυ βρέθηκα καλεσμένος σε τηλεοπτικό στούντιο του BBC, εδώ στο Λονδίνο από όπου σας γράφω. Προς τι τέτοια τιμή; Προφανώς για να ερωτηθώ περί του εορτάζοντος Μνημονίου (που τις μέρες αυτές γιορτάζει τα πρώτα του γενέθλια). Με το καλησπέρα, βρέθηκα αντιμέτωπος με το εξής ερώτημα δημοσιογράφου : "Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει ότι απαιτούνται μεγάλες θυσίες για να βγει η χώρα από την Κρίση; Πολλοί θεωρούν ότι δεν έχει. Εσείς τι λέτε;" Η απάντησή μου αρχικά ξάφνιασε: "Μου επιτρέπετε να σας θυμίσω" ρώτησα την δημοσιογράφο "την μεγάλη διαφορά μεταξύ της Απόβασης της Καλλίπολης (σημ. 25η Απριλίου του 1915) και εκείνη της Νορμανδίας (σημ. 6η Ιουνίου 1944);" Πριν προλάβει να μου απαντήσει, συνέχισα: "Η ουσιαστική διαφορά δεν είναι ότι στην μία περίπτωση οι στρατιώτες ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι για να κάνουν μεγάλες θυσίες από ότι στην άλλη. Ούτε ότι η μία πέτυχε τον στόχο της και η άλλη όχι. Όχι, η διαφορά ήταν ότι στην μία περίπτωση, της Καλλίπολης, οι Βρετανοί στρατηγοί έστειλαν χιλιάδες νέους στρατιώτες στο θάνατο σε μια απόβαση στις ακτές της Μικράς Ασίας χωρίς λογική, ειρμό ή την παραμικρή έστω πιθανότητα επιτυχίας.
Αντίθετα, στην Νορμανδία ο σχεδιασμός της στρατιωτικής επιχείρησης είχε σημαντικές ελπίδες επιτυχίας." "Το Μνημόνιό μας", συνέχισα "είναι η Καλλίπολη των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής και (δήθεν) καταπολέμησης του δημόσιου χρέους μιας χώρας: Υπεύθυνο για θυσίες τόσο άσκοπες όσο και εκείνες των παλικαριών που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Δαρδανέλια. Όπως κι εκείνοι, οι δικοί σας στρατιώτες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ποτέ δεν συγχώρεσαν τους στρατηγούς που τους επέβαλαν θυσίες χωρίς προοπτική, έτσι και ο ελληνικός λαός δεν συγχωρεί εκείνους που του επιβάλουν θυσίες τόσο μεγάλες όσο και άσκοπες."Η δημοσιογράφος χαμογέλασε, δείχνοντας να αποδέχεται την αλληγορία. Όπως καταλαβαίνετε, η υπόλοιπη συζήτηση επικεντρώθηκε στους λόγους που το Μνημόνιο ήταν καταδικασμένο στην αποτυχία και, βεβαίως, στο τι μέλει γενέσθαι. Αλλά μιας και μιλάμε για την επέτειο του Μνημονίου μας, καθώς και για το BBC, θυμήθηκα πόσο επιθετικά αντέδρασε ένας άλλος δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του BBC, πέρσι τέτοιον καιρό, όταν είχα πει περίπου τα εξής (για το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο πατήστε εδώ): "Η δανειακή συμφωνία που αιτήθηκε η κυβέρνησή μας δεν θα αποτελέσει σε καμία περίπτωση διάσωση για την Ελλάδα. Το όλο πακέτο που παρουσιάζεται ως πακέτο διάσωσης (bail out) έχει σχεδιαστεί εσφαλμένα και θα αποδειχθεί καταστροφικό ως προς το αποτέλεσμα. Είναι εσφαλμένο επειδή η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα φερεγγυότητας το οποίο δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να αντιμετωπιστεί φορτώνοντάς μια υπό πτώχευση χώρα με ένα νέο, τεράστιο, ακριβό δάνειο. Και θα αποδειχθεί καταστροφικό επειδή θα δώσει το έναυσμα σε μια αλυσίδα εξ ίσου προβληματικών πακέτων διάσωσης για άλλες χώρες της ευρωζώνης τα οποία θα βαθύνουν την κρίση του ευρώ και θα αυξήσουν υπερβολικά το κόστος επίλυσής της. Αν διασώζει κάποιους, αυτές είναι οι γερμανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες με τρόπο που, στο μέλλον, θα δίνεται ως παράδειγμα προς αποφυγή σε περιπτώσεις που μια νομισματική ένωση απειλείται από αντίστοιχη κρίση. Ο συνδυασμός (α) των κατ' εξακολούθηση αναποτελεσματικών δανείων, και (β) πολιτικών σκληρής λιτότητας εν μέσω ραγδαίας ύφεσης θα αποδειχθεί ως μια μορφή εκ προμελέτης αποδόμησης της ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα θα είναι η ενίσχυση της Κρίσης στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην ευρωζώνη." (Συνέντευξη στο BBC Radio 4, 23η Απριλίου 2010).
Πριν πάω στο στούντιο του BBC, νωρίτερα χτες το πρωί, ανάτρεξα στα κείμενα με τα οποία πρωτο-άρχισα να συμμετέχω στο protagon.gr. Ήταν τότε, Μάρτιος του 2010, πριν το Μνημόνιο γίνει πραγματικότητα. Διάβασα τα κείμενα εκείνα τα έξι κείμενα που πρόλαβα να γράψω πριν το Μνημόνιο γίνει πραγματικότητα πασχίζοντας να τα κρίνω σαν να μην ήταν δικά μου (κάτι που είναι, φυσικά, αδύνατο). Από το πρώτο κείμενο που έγραψα για το protagon.gr, την 30η Μαρτίου 2010, με τίτλο Τι αρνείται η Γερμανία;, προσπάθησα να βάλω στον διάλογο την παγκόσμια διάσταση της ελληνικής Κρίσης: Επρόκειτο, έλεγα, για φαινόμενο ιστορικής σημασίας που ξεκίνησε εκτός Ευρώπης το 2008. Για μια παγκόσμια Κρίση τόσο μεγάλη που, όταν έφτασε στην ευρωζώνη, οι μικροί και ασθενικοί εταίροι της περίεργης αυτής νομισματικής ένωσης δεν είχαν καμία ελπίδα να την αναχαιτίσουν με ίδια μέσα. Η Κρίση ήταν κρίση του ευρώ η οποία έθετε την Γερμανία μπροστά σε ένα απλό δίλημμα: Να επιλέξει μεταξύ ενός αδιέξοδου αυταρχισμού και μιας φωτισμένης ηγεμονίας (όπως εκείνη που επέλεξαν οι ΗΠΑ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Δέκα μέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου 2010, έθεσα το ερώτημα που από τότε όλοι έχουν στα χείλη: Χρεοκοπούμε; Το θέμα δεν είναι αν χρεοκοπούμε, απάντησα. "Το ερώτημα είναι: Ποιοί θα χρεοκοπήσουν; Ότι κάποιοι θα χρεοκοπήσουν είναι δεδομένο. Δεν γίνεται Κρίση σαν αυτή του 2008 χωρίς θύματα... Το χειρότερο (και δυστυχώς επικρατέστερο) σενάριο: Και να προσπαθήσει το κράτος (όπως προσπαθεί) να αποφύγει την στάση πληρωμών (στεγνώνοντας την αγορά και ωθώντας τους μικρομεσαίους και τους εργαζόμενους στην απελπισία) και, τελικά, να αναγκαστεί σε στάση πληρωμών το 2011 ή 2012..." "Ας κάνω και εγώ την πρόβλεψή μου", τόλμησα να πω (παρά το γεγονός ότι ο αγαπημένος μου καθηγητής, σε ανύποπτο χρόνο, το 1981, μου είχε πει να μην κάνω ποτέ προβλέψεις): "Το κράτος μας δεν θα κάνει στάση πληρωμών φέτος. Θα το παλέψει μέχρι τα τέλη του 2011, δανειζόμενο με τοκογλυφικά επιτόκια τα οποία θα φουσκώνουν το δημόσιο χρέος σε μια εποχή που το εθνικό εισόδημα θα μειώνεται με 3-4%. Αν δεν γίνει κάποιο θαύμα... η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη..."
Το πρώτο τανγκό στην ευρωζώνη; αναρτήθηκε στις 26 Απριλίου. Σκοπός του να προειδοποιήσει για την δυσοίωνη προοπτική να γίνουμε μια νέα Αργεντινή εντός όμως των ιδιαίτερων περιορισμών της ευρωζώνης: Να δανειστούμε δηλαδή χρήματα με επιτόκια που δεν μπορούμε να αντέξουμε με στόχο να μπορέσουν κάποιοι εκ των πιστωτών μας να προλάβουν να πουλήσουν ομόλογά μας πριν η χώρα πτωχεύσει με μεγαλύτερο χρέος (και με μικρότερο ΑΕΠ) από πριν. Έκλεινα εκείνο το άρθρο με τα εξής λόγια: "Οι βέλτιστες υπηρεσίες του πρωθυπουργού τόσο στην ελληνική όσο και στην γερμανική κοινωνία, η οποία μακροπρόθεσμα θα θιγεί από την κατάργηση του ευρώ, θα προσφέρονταν αν έθετε την κα Μέρκελ προ ενός απλού διλήμματος: Άμεση στάση πληρωμών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ευρώ) ή πραγματική οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, αντί για αυτό, έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία - ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ."
Εκείνες τις μέρες πριν ακριβώς ένα χρόνο (27 και 28 Απριλίου) διαφαινόταν η κατάληξη της πρώτης πράξης του δράματος: Πηγαίναμε σαν τα πρόβατα στο σφαγείο, με ένα επιτελείο το οποίο δεν είχε καμία μα καμία όρεξη να διαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου. Δάνειο να πάρουμε κι ας είναι όπως είναι. Αυτή ήταν η διαπραγματευτική μας στρατηγική. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δείξω πως μπορεί να τονωθεί το ηθικό, η διαπραγματευτική διάθεση, εκείνων που ετοιμάζονταν να μας βάλουν στην τροχιά ενός τοξικού Μνημονίου, έγραψα τα επόμενα δύο άρθρα: Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας(28η Απριλίου 2010) και H μοιραία διαπραγμάτευση και το δικό μας χρέος (1η Μαΐου 2010). "Η απλή λογική" έλεγα στο δεύτερο από τα δύο άρθρα "λέει ότι αν δεν μπορείς να διανοηθείς την πιθανότητα να αποχωρήσεις από μια διαπραγμάτευση, είναι προτιμότερο να μην προσέλθεις σε αυτήν. Αν πράγματι είναι κοινώς γνωστό ότι θα αποδεχθείς ό,τι σου προσφέρουν, η διαπραγματευτική σου ισχύς είναι μηδενική. Σε αυτή την περίπτωση καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου και να σου στείλει η «άλλη πλευρά» τις απαιτήσεις της με email (τώρα που τα fax ξεπεράστηκαν)." Αυτός ήταν ο λόγος που έκλεισα το πρώτο άρθρο με την εξής προτροπή: "Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!" Όμως η ουσία του μηνύματος που ήθελα να περάσω (και το οποίο βέβαια δεν πέρασε) βρισκόταν στο υστερόγραφο: "Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν..."
Δεν πειστήκαμε, ως χώρα. Και αποδεχθήκαμε το νέο τοκογλυφικό δάνειο όπως μας το προσέφεραν. Το Μνημόνιο ήταν πραγματικότητα. Η Κρίση θα βάθαινε στην χώρα μας και θα εξαπλωνόταν και στις υπόλοιπες θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο το κοινό νόμισμα αλλά, το χειρότερο, την ιδέα μιας Ενωμένης Ευρώπης. Όπως η διαίρεση της Ευρώπης, αλλά και της Υφηλίου ολόκληρης, ξεκίνησε στην Ελλάδα (με τα Δεκεμβριανά του 1944), έτσι και τώρα μια νέα διαίρεση της πολλά υποσχόμενης υπό Ένωση Ευρώπης ξεκίνησε από την Αθήνα. (Προσέξατε την σταδιακή επαναφορά ακόμα και συνοριακών ελέγχων μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας; Τυχαίο; Δεν νομίζω!) Μέσα σε αυτό το σκότος, προσπάθησα να βρω λίγο φως. Στο Δώρο της Ελλάδας στην Ευρώπη (που αναρτήθηκε λίγο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, στις 4 Μαΐου 2010) προσπάθησα να διακρίνω μία όαση μέσα στο ερημικό τοπίο που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Τι ήταν αυτό που είδα (ή ήθελα να νομίζω ότι είδα);
"Ιδού λοιπόν" κατέθεσα με αμφισβητήσιμη αυτοπεποίθηση, "το νέο Μέγα Δώρο της Ελλάδας στην Ευρώπη: Ρίχνοντας το καράβι στην ξέρα, εντός των χωρικών υδάτων της ευρωζώνης, αναγκάσαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερβεί την παιδική ασθένειά της (την επονομαζόμενη και Συνθήκη της Λισαβόνας) και να μπει στη διαδικασία ίδρυσης θεσμών αναδιανομής πλεονασμάτων." Δεν αναφερόμουνα βέβαια στο Μνημόνιο. Αυτό το είχα χαρακτηρίσει εξ αρχής θνησιγενές. Τι εννοούσα τότε; "[Το Μνημόνιο] πρόκειται για μια απλή αρχή" συνέχισα "που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία, καθώς δεν θα καταφέρει τον δεδηλωμένο στόχο της: την «διάσωση» του ελληνικού δημοσίου από την αναδιάρθρωση του χρέους του. Όμως, πρόκειται για μια ηρωική αποτυχία που, αν όλα πάνε καλά, θα χαλυβδώσει την πολιτική βούληση της ευρωζώνης για κάτι καλύτερο: Για την δημιουργία ενός μηχανισμού ανακύκλωσης των πλεονασμάτων όχι μέσω της σπατάλης τους σε ανόητα προγράμματα στήριξης των τραπεζών αλλά μέσω παραγωγικών επενδύσεων σε ελλειμματικές χώρες. Έχοντας ξεπεράσει τον ψυχολογικό σκόπελο της μεταβίβασης 110 δις σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, οι νεογότθοι θα αρχίσουν να σκέφτονται την προοπτική επένδυσης ανάλογων ποσών σε παραγωγικές διαδικασίες, όπως π.χ. στις ΗΠΑ όπου μεταφέρονται μονάδες παραγωγής (π.χ. της Boeing) σε ελλειμματικές πολιτείες (αντί για δάνεια τα οποία θα τις οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα). Το Μέγα Δώρο μας στους Ευρωπαίους εταίρους δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η Ελλάδα, ό,τι και να συμβεί στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχει θυσιάσει τουλάχιστον μια γενιά στον βωμό του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΕ (που απλώς αναβάλει την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους μας). Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η κατάρρευσή μας ενδυνάμωσε την Ευρώπη. Το ίδιο συνέβη τότε που η Ρώμη εκπολιτίστηκε από την καταρρέουσα Αθήνα ή που η Άλωση της Πόλης ενδυνάμωσε την Αναγέννηση. Το μόνο που μένει πλέον να ελπίζουμε είναι η αποτυχία του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΕ να μην αργήσει να φανεί ώστε η Ευρώπη να προχωρήσει στο επόμενο βήμα της όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τουλάχιστον η θυσία μας να πιάσει τόπο."
Φρούδες όμως οι ελπίδες αυτές. Παρά το γεγονός ότι η αποτυχία του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΕ όχι μόνο έχει φανεί αλλά έχει μάλιστα εξελιχθεί σε κοινή γνώση, η Ευρώπη αρνείται να προχωρήσει στο επόμενο βήμα της και έτσι οι θυσίες όλων (ελλήνων ανέργων και γερμανών εργαζόμενων μαζί) αντί να πιάνουν τόπο πέφτουν στην μαύρη τρύπα.
Επίλογος
Κλείνω αυτή την αναδρομή σε σκέψεις που προηγήθηκαν του Μνημονίου με μια εκ των υστέρων διαπίστωση: Το Μνημόνιο άλλαξε τα πάντα. Προς το χειρότερο, δυστυχώς. Από την μία μεριά, σε καμία περίπτωση δεν απέτρεψε το κούρεμα των ομολόγων - απλώς το ανέβαλε με κόστος δυσβάσταχτο: ύφεση μοναδικής έντασης και έκτασης, προέκταση της Κρίσης σε άλλες χώρες και σχεδόν σε όλες τις τράπεζες της ευρωζώνης κλπ. Από την άλλη, μας στέρησε την δυνατότητα μιας μονομερούς ανακοίνωσης στάσης πληρωμών. Έτσι τώρα είμαστε αναγκασμένοι να περιμένουμε να τα βρουν η Γερμανίδα καγκελάριος και ο υπουργός της των οικονομικών ώστε να μάθουμε κι εμείς πότε (πριν το 2013 ή μετά;) και πως θα γίνει η αναδιάρθρωση. Γιατί αυτό; Γιατί ισχυρίζομαι ότι το Μνημόνιο μας στέρησε την δυνατότητα μονομερούς στάσης πληρωμών; Πριν υπογράψουμε το Μνημόνιο, μια μονομερής ανακοίνωση στάσης πληρωμών ήταν απόλυτα συμβατή με τους κανόνες της ΕΕ (που απέκλειαν την διάσωση και, άρα, θεωρούσαν όχι μόνο θεμιτή αλλά και απαραίτητη μια στάση πληρωμών κράτους που "έπεσε έξω"). Όμως, όταν υπογράψαμε το Μνημόνιο, αποδεχθήκαμε ένα τεράστιο ποσό που η κα Μέρκελ είδε κι έπαθε να εγκρίνει η Βουλή της στην βάση του ότι, έτσι, απομακρύνεται η προοπτική μιας μονομερούς στάσης πληρωμών. Με αυτό το δεδομένο, μια μονομερής στάση πληρωμών τώρα θα αποτελούσε κήρυξη πολέμου με την Γερμανία ειδικά και την ΕΕ γενικότερα - κάτι που θα ήταν σώφρον να πράξουμε μόνο εάν είχαμε αποφασίσει την αποχώρησή μας όχι μόνο από το ευρώ αλλά από την ΕΕ.
ΥΓ. Όσο περισσότερο αναπολώ εκείνες τις μέρες που μας έφεραν το Μνημόνιο, ακριβώς ένα χρόνο πριν, τόσο περισσότερο... πείθομαι από την αλληγορική αναφορά στην Απόβαση της Καλλίπολης.
To απεχθές χρέος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε
ΠΈΜΠΤΗ, 28 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
To απεχθές χρέος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε
http://mhmadas.blogspot.com/2011/04/to.html#more
Είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια αριστερών και δεξιών να εμφανίσουν με κάθε τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος ως παράνομο και απεχθές. Πέρα από το γεγονός ότι ποτέ στα διεθνή δικαστήρια δεν έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος, δηλαδή το «odious debt», δεν μπορεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να ισχυριστεί ότι το ελληνικό χρέος που ανέλαβαν νόμιμες και ισχυρές ελληνικές κυβερνήσεις, εν καιρώ ειρήνης, είναι παράνομο. Ποιο διεθνές δικαστήριο και ποιος μηχανισμός που ελέγχει τη Διεθνή Έννομη τάξη θα δεχτεί ότι οι παρανομίες, οι μίζες, οι σπατάλες, ο εκμαυλισμός του πλήθους και ότι άλλο διέπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις υπό την ανοχή ή και την προτροπή των ψηφοφόρων τους είναι αιτίες για να μην πληρώσουμε όσους έχουν αγοράσει ελληνικό χρέος.
Να βρούμε τους ενόχους, να τους δικάσουμε, να δημεύσουμε τις περιουσίες τους, να τους βάλλουμε φυλακή, αλλά τι χρωστάνε οι σιδηροδρομικοί της Γαλλίας ή οι δάσκαλοι της Ολλανδίας που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, να φάνε τόσο σκληρό δάγκωμα; Να διαπραγματευτούμε τα επιτόκια και τους χρόνους αποπληρωμής, να κουρέψουμε μέρος των χρεών κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές μας, να κάνουμε τη λεγόμενη αναδιάρθρωση, αλλά να μην κάνουμε και ότι δεν ξέραμε. Και η δικαιολογία που προβάλλεται ότι οι δανειστές είναι στυγνοί κερδοσκόποι, είναι τελείως άκυρη. Λες και υπάρχουν δανειστές που δεν προσβλέπουν στο κέρδος, λες και δεν ξέραμε ποιοι αγόραζαν τα ομολόγα. Για να μην αναφερθώ καθόλου στο τι θα συμβεί την επόμενη της στάσης πληρωμών.
Προφανώς όλοι αυτοί οι «φίλοι» του λαού που ισχυρίζονται αυτά, κάνουν ότι έχουν ξεχάσει ότι όλες οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις είναι λαοπρόβλητες. Σχεδόν όλες, μονοκομματικές, ισχυρότατες, εκλεγμένες με νόμιμες εκλογές και καθαρές πλειοψηφίες υλοποιούσαν ακριβώς το φανερό ή ανομολόγητο πρόγραμμά τους, που περιορίζονταν σε ένα βασικό αίτημα - στόχο, που ήταν και αίτημα ενός ολόκληρου έθνους.
Να δανειστούν και μετά να μοιράσουν το χρήμα προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων τους.
Ποιοι σχεδιασμοί και ποια έργα υποδομής, ποιοι εκσυγχρονισμοί και ποιες μεταρρυθμίσεις, ποιες επενδύσεις στην παιδεία και στις νέες τεχνολογίες, ποια προστασία του φυσικού πλούτου. Χρήμα δανεικό, άμεσο ή έμμεσο, ζεστό ή πλαστικό προς κατανάλωση, ή έξοδο σε ασφαλέστερες ξένες τράπεζες, για να αυγατίσει και να καταναλωθεί αργότερα.
Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να πάρουν όλοι, ούτε να πάρουν όλοι τα ίδια. Σε μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία η ισότητα των ευκαιριών είναι φενάκη, ακόμα και αν πρόκειται για πλιάτσικο.
Πρώτοι και καλύτεροι οι προσοδούχοι του δημοσίου, η λεγόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, οι μεταπράτες, οι κουμπάροι. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα σκάνδαλα στις οικονομικές συναλλαγές των υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Για το πολιτικό χρήμα. Για τα όργια των επιδοτήσεων των τραπεζών, τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων, τις παρανομίες στις τροφοδοσίες των δημόσιων οργανισμών και των δήμων και βέβαια τις φοροαπαλλαγές νόμιμες και παράνομες.
Αυτοί είναι αλήθεια πήραν μεγάλο μέρος του χρέους, ίσως το μεγαλύτερο. Δεν επένδυσαν όμως σοβαρά μέσα στη χώρα και δεν αύξησαν την παραγωγικότητα.
Όλα αυτά ήταν γνωστά στους κατοίκους αυτής της μικρής της χώρας. Δεν φαίνεται όμως να τους ενοχλούσαν. Τα σκάνδαλα ξέσπαγαν το ένα πίσω από το άλλο με ήρωες τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά οι ψηφοφόροι τους έδιναν την εξουσία απλόχερα, προφανώς για να συνεχίσουν να τροφοδοτούν με χρήμα το party. Ήξεραν ότι δεν θα μοιράσουν στον καθένα τους εκατομμύρια, αλλά προσδοκούσαν σε αυτό που τους αναλογούσε. Και αυτό ήταν πάντοτε και με κάθε τρόπο, χρήμα.
Πίεζαν όπως μπορούσαν, με ότι όπλο είχαν στα χέρια τους. Ως μέλη κομμάτων τον κομματάρχη, ως δήμοι και κοινότητες τον περιφερειάρχη, ως συνδικαλιστικά όργανα τον υπουργό, ως τοπικοί σύλλογοι, ως ενορίτες, ως οπαδοί, ως γονείς, ως πολίτες. Όσοι είχαν περισσότερη δύναμη και φωνή λόγω θέσης ή επαγγέλματος πίεζαν πιο δυνατά, εκβίαζαν και κέρδιζαν περισσότερα.
Το σύνθημα ήταν μια απλή εξίσωση. Τα παίρνουν οι μεγάλοι, ας πάρουν κάτι και οι μικροί.
Οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών εκβίαζαν γιατί μάζευαν τους φόρους, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ γιατί αυτές ήταν μονοπώλια και είχαν υψηλά κέρδη. Οι δάσκαλοι πάλι έπαιρναν λιγότερα, γιατί ήταν πολλοί και η παιδεία ήταν πάντοτε χαμηλά στις προτεραιότητες αυτής της χώρας. Όσοι δεν έπαιρναν ζεστό χρήμα, έπαιρναν φοροαπαλλαγές, επαγγελματική προστασία ( κλειστά επαγγέλματα), ή λιγότερη εργασία, ώστε να μπορούν να κάνουν και δεύτερη δουλειά. Άλλοι πάλι έπαιρναν, δημόσια γη με τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων τους, χαμηλές αντικειμενικές αξίες για να πληρώνουν χαμηλότερους φόρους στις αγοραπωλησίες τους. Είχες ως επιχειρηματίας προβλήματα, μπορούσες να παίξεις άνετα με τη μαύρη εργασία, ή να συνεννοηθείς «φιλικά» με τον εφοριακό.
Κανείς δεν έφτιαξε κίνημα ζητώντας καλύτερη παιδεία, αντίθετα ζητούσε καλύτερους μισθούς για να πληρώνει τα φροντιστήρια. Κανείς δεν έφτιαξε κίνημα ζητώντας καλύτερη δημόσια περίθαλψη, αντίθετα ζητούσε περισσότερο χρήμα για να πληρώνει το φακελάκι ή τον ιδιώτη γιατρό. Κανείς δεν ζητούσε προστασία του περιβάλλοντος, αντίθετα ζητούσε το δικαίωμα να χτίζει όπου ήθελε. Ένα τραγικό παράδειγμα. Στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα πεθαίνουν μαζικά από καρκίνο των πνευμόνων, λόγω της μόλυνσης που προκαλούν τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Οι κάτοικοι ως αντάλλαγμα για τον αφανισμό τους ζητούσαν και πέτυχαν να διορίζονται στη ΔΕΗ.
Την ίδια στιγμή το πλιάτσικο που καλά κρατούσε γύρω από το κράτος και τα κόμματα δημιουργούσε μια παράλληλη κοινωνία, αυτή των πραγματικών προλεταρίων. Αγορά εργασίας με φτηνούς και ανασφάλιστους εργάτες, με στρατιές νέων εξαθλιωμένων μεταναστών που υποβάθμιζαν ακόμα περισσότερο το μεροκάματο όλων. Ασφαλιστικά ταμεία υπό διάλυση, τρύπια δίχτυα κοινωνικής προστασίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν απασχολημένο με τα επιδόματα των ΔΥ και «αγνοούσε» ότι ο ιδιωτικός τομέας μετατρεπότανε σε ζούγκλα. 18 μήνες η άδεια εγκυμοσύνης στο δημόσιο, 3 μήνες στον ιδιωτικό τομέα. Ότι σπαταλούσε η κρατική εξουσία στους ευνοημένους της, έλειπε δραματικά από τους ταπεινωμένους υπηκόους της.
Όλο αυτό το χρήμα ήταν διαθέσιμο λόγω του δανεισμού της χώρας και αυτό όλοι το ήξεραν. Κανένα κίνημα και καμιά πολιτική δύναμη, δεν είπε, ότι αυτό είναι αντίθετο όχι μόνο στους νόμους της οικονομίας, αλλά, στους νόμους της φύσης, στην αρχή διατήρησης της ενέργειας. Η ενέργεια όπως και το χρήμα είναι αδύνατο να γεννηθούν από το μηδέν. Αυτό που ο καθένας μας ξέρει για τα προσωπικά του οικονομικά , έκανε πως το αγνοούσε για τα οικονομικά του κράτους.
Το σύνθημα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» σήμαινε σε ελεύθερη μετάφραση, ότι ο δημόσιος κορβανάς είναι απύθμενος και πάντα θα έχει για να προσφέρει στην κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, η οποία εγγυάται την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας.
Το σύνθημα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» σήμαινε σε ελεύθερη μετάφραση, ότι ο δημόσιος κορβανάς είναι απύθμενος και πάντα θα έχει για να προσφέρει στην κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, η οποία εγγυάται την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας.
Μια αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων, πολιτικών κομμάτων, οικονομικών ελίτ και πόπολου με στόχο την απρόσκοπτη και μαζική κατανάλωση «σκουπιδιών» παντός είδους της παγκόσμιας παραγωγής και τίμημα την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας και των παιδιών της.
Γιατί και καλά το χρήμα ήταν φτηνό, το επιτόκιο χαμηλό και οι δανειστές ανεκτικοί, γιατί και αυτοί τη δουλειά τους έκαναν βεβαίως. Και τώρα που τα πράγματα άλλαξαν, που η οικονομική ύφεση αναδεικνύει τις πληγές του συστήματος, κάποιοι θέλουν να πάμε στα διεθνή δικαστήρια να κάνουμε τους ανήξερους, τους ανήλικους, τους κρετίνους και να την κάνουμε αβαβά. Τώρα φταίνε οι δανειστές, τα ξένα κέντρα, οι ανθέλληνες, που μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα και όχι εμείς που είχαμε χάσει το μπούσουλα και το μέτρο. Φταίει το Ευρώ και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, οι συνθήκες που υπογράψαμε και όχι το αυτονόητο ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις απείρως περισσότερα από αυτά που παράγεις. Και θέλουμε να συγκρίνουμε το χρέος μας με παραγωγικούς γίγαντες, όπως η Γερμανία, όταν εμείς δεν μπορούμε να εξάγουμε ούτε το λάδι μας.
Ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεξιά και αριστερά ζητούν τώρα να απαλλαγούμε από το άχθος του μνημονίου για να συνεχίσουμε το party. Πιστεύουν ακόμη στο αεικίνητο του 1ου είδους, η μηχανή μπορεί να δουλεύει χωρίς να καταναλώνει κάποια μορφή ενέργειας. Η ίδια η κυβέρνηση πασχίζει να μην εφαρμοστούν οι έστω μικρές αλλαγές που ή ίδια αποφασίζει και ψηφίζει. Κοινωνικές ομάδες η μια πίσω από την άλλη ξεσηκώνονται διεκδικώντας τη διατήρηση των κεκτημένων τους. Παίρνουν υποσχέσεις και αποσύρονται. Όλοι ελπίζουν σε κάτι μαγικό.
Δυστυχώς μάγκες μου αυτά δεν γίνονται. Θα αναγκαστούμε να πιούμε «το πικρόν ποτήριον τούτο», θα υποστούμε τις συνέπειες του νόμου, θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά, να πεινάσουμε, να μαζευτούμε, να σταθούμε μπροστά στον βωμό της ανάπτυξης και να ομολογήσουμε την ήττα μας. Η ατομική ευθύνη, φράση μισητή στον Έλληνα πατριώτη, θα πρέπει επιτέλους να μπει μπροστά από την εκ του πονηρού, συλλογική ευθύνη. Οι επιχειρηματίες με τις τεράστιες κερδοφορίες, αλλά και τα τεράστια χρέη, που τώρα αναγκάζονται να περιοριστούν και να απολύσουν το προσωπικό τους θα πρέπει να μας πουν που πήγε τόσο χρήμα, τι έγινε λάθος. Γιατί έβλεπαν μόνο τα πιθανά κέρδη και όχι και τις πιθανές ζημιές;
Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυραίοι με μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα 2500€ βρέθηκαν με 2-3 δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ και με δεκάδες χιλιάδες Ευρώ χρέη από τις 10 πιστωτικές τους κάρτες. Ζήλεψαν τον τρόπο ζωής των μεγαλοαστών, αξίωσαν το δικαίωμα στο γκαζόν και στην πισίνα και εκτόξευσαν τις αξίες της γης και των διαμερισμάτων σε παράλογα ύψη. Όλοι αυτοί οι «wanna be» τύποι που έφτασαν να δίνουν 100 Ευρώ για να φάνε δυο άνοστες μακαρονάδες στη μοδάτη ταβέρνα, θα πρέπει επιτέλους να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Οι αγρότες αυτής της χώρας πριν κλείσουν τα σύνορα και τους δρόμους θα πρέπει να μας εξηγήσουν που πήγε ο πακτωλός των κοινοτικών επιδοτήσεων και πως εγκαταλείφθηκε η ύπαιθρος με αποτέλεσμα να εισάγουμε την πατάτα, το σιτάρι, το γάλα και τα σκόρδα μας.
Κάπως πρέπει να εξηγήσουν όλοι αυτοί, γιατί η χώρα του μέτρου, έγινε χώρα της αμετροέπειας. Γιατί πήγαμε κόντρα στο φυσικό της περιβάλλον.
Στην Ελληνική φύση όλα δηλώνουν μέτρο. Το βάθος των θαλασσών, το ύψος των βουνών, το εύρος των θερμοκρασιών και των πιέσεων του αέρα, το ύψος της χλωρίδας και το βάρος της πανίδας, όλα συνέπειες του γεωγραφικού της πλάτους, απαιτούν από τους κατοίκους της ένα ανάλογο μέτρο στη διαχείριση του περιβάλλοντος, των οικονομικών αξιών, του τρόπου ζωής τους. Οι παλιότεροι κάτοικοι του ίδιου τόπου έφτιαχναν ακόμη και τους θεούς τους στα ανθρώπινα μέτρα, η τέχνη τους ήταν ένας ύμνος στη φύση που τους περιέβαλε. Οι σύγχρονοι ανήγαγαν το γαύγισμα και τα πλαστικά σκουπίδια σε πολιτισμό. Γιατί τόση ύβρις σε μια τόσο όμορφη χώρα;
Και επειδή η απάντηση από μερικούς είναι εύκολη και είναι, «φταίει ο καπιταλισμός», θα τους θυμίσω πόσο δύσκολο και επίπονο, είναι να φτιάξεις το άλλο σύστημα, το σοσιαλιστικό.
Πως περνάει από το μυαλό της Αριστεράς, ότι αυτός ο σύγχρονος Έλληνας βυθισμένος μέσα στο πολιτιστικό τέλμα που ο ίδιος με επιμονή δημιούργησε, μπορεί να διανοηθεί και να ξεκινήσει διαδικασίες προς μια σοσιαλιστική κοινωνία;
Πόση ατομική ευθύνη χρειάζεται από τους πολίτες για να διαχειριστούν από κοινού τις τύχες τους, πόση εγκράτεια και αυταπάρνηση απαιτείται, πόση συνέπεια και λιτότητα, πόση φροντίδα προς τη φύση, πόση γνώση, πόση δουλειά. Αλλά και πόση πολιτική υπευθυνότητα και ικανότητα από τους ταγούς και πόση πίστη στη δημοκρατία και την ελευθερία απ΄ όλους, για να μην έχει ο σοσιαλισμός το τέλος των τυραννικών ολοκληρωτικών καθεστώτων που όλοι γνωρίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν. Τελικά, είναι αδύνατο να οικοδομήσουμε οτιδήποτε στο πολιτικό επίπεδο, αν δεν αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον που ζούμε και δεν αποδεχθούμε τα όσα αυτό ορίζει. Τα όσα βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι απλά αποτέλεσμα της σύγκρουσης του κεφαλαίου με την εργασία. Η κυρίαρχη αντίθεση είναι η σύγκρουση του Έλληνα με το μέτρο.
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Μετά σαράντα τέσσερα έτη
Monday, April 25, 2011
Μετά σαράντα τέσσερα έτη
Tου Πασχου MανδραβεληΕχουν γραφεί κι έχουν λεχθεί πολλά για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, τη θλιβερή επέτειο του οποίου είχαμε πριν από λίγες ημέρες. Κάποια από αυτά είναι σωστά, κάποια άλλα είναι μύθοι, που δυστυχώς δεν μας επιτρέπουν να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα, όχι μόνο γι’ αυτά που μας συνέβησαν, αλλά και για όσα μας συμβαίνουν. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων είναι ο ίδιος που ανακυκλώνεται σε κάθε καμπή της ιστορίας μας· είναι ο «μύθος των αθώων Ελλήνων» που έπεσαν θύματα ξένων κέντρων.Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει πως και συνωμοσίες υπήρξαν, και κάποιο από τα πολλά αμερικανικά δάχτυλα μπήκε, και η χούντα εξυπηρέτησε πολλάκις τους σχεδιασμούς των Αμερικανών. Η αλήθεια όμως που αποσιωπάται είναι ότι δεν ήταν όλοι οι πραξικοπηματίες πράκτορες ή κατά συνείδηση προδότες. Απλώς υιοθέτησαν την καταστροφική πλάνη ότι υπάρχει κάτι υπέρτερο της Δημοκρατίας που πρέπει να διασωθεί. Στο μυαλό τους η Πατρίδα κινδύνευε, επομένως ο δημοκρατικός κανόνας έπρεπε να ανασταλεί. Και η ειρωνεία είναι ότι στο τέλος αυτή η πλάνη οδήγησε σε μια μεγάλη καταστροφή της πατρίδας.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι και η «παλλαϊκή αντίσταση στην χούντα» ήταν μύθος. Στα πρώτα χρόνια, τουλάχιστον, της δικτατορίας υπήρχε λαϊκή αποδοχή του καθεστώτος. Στο μυαλό επίσης των πολιτών σφηνώθηκε η ιδέα ότι ο δημοκρατικός κανόνας οδηγούσε τη χώρα σε αδιέξοδα και η θυσία του ήταν το μικρότερο κακό. Κι εδώ η ειρωνεία επίσης ήταν ότι αυτή η πλάνη οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα κάθε είδους – κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά.
Αν και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους πεπλανημένους, οφείλουμε να κατανοήσουμε το σκεπτικό τους για να αποτρέψουμε την επανάληψή του. Η αλήθεια είναι πως η Δημοκρατία είναι δύσκολο πολίτευμα. Εχει πολλή βαβούρα και μεγάλα χασομέρια. Θέλει συζητήσεις, διαβουλεύσεις, πιέσεις κοινωνικών φορέων, διαμαρτυρίες, επιτροπές της Βουλής, ολομέλειες και κυβερνητικούς βουλευτές. Μετά έχει δικαστήρια, Ανεξάρτητες Αρχές, Συμβούλιο της Επικρατείας κ.ά. Εχει άρθρα του Συντάγματος, διατάξεις νόμων, νομολογίες κ.λπ. Ολα αυτά δεν είναι άμεσα αποτελεσματικά, ούτε πάντα καταλήγουν στα καλύτερα αποτελέσματα. Βραχυχρόνια θα ήταν αποτελεσματικότερο να αποφασίζει κάποιος «ιδανικός σοφός», αν αυτός μπορούσε να υπάρξει. Μακροχρόνια, όμως, η Δημοκρατία εξασφαλίζει ότι δεν θα έχουμε καταστροφικά αποτελέσματα. Η ιστορία δείχνει ότι οι καταστροφικότερες αποφάσεις ελήφθησαν από ανθρώπους που θεωρούντο «ιδανικοί σοφοί».
Αυτές οι δυσκολίες της δημοκρατίας δημιουργούν σύγχυση στα κεφάλια των αδαών που φλερτάρουν στην ιδέα της παραβίασης του δημοκρατικού κανόνα για χάρη της αποτελεσματικότητας, του δίκιου, ή άλλου ανώτερου σκοπού. Και ο δημοκρατικός κανόνας δεν καταλύεται μόνο από τα τανκς, καταλύεται και διά της ανομίας. Ειδικά εκείνης που φοράει πολιτική λεοντή.
Φυσικά, οι άνομοι δεν είναι πραξικοπηματίες. Αλλά, πάλι, η Δημοκρατία δεν είναι μόνο εκλογές και δεν πραγματώνεται μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Δημοκρατία είναι η καθημερινή τήρηση της σύμβασης που έχουν οι πολίτες, για τη δημιουργία των κανόνων συμβίωσης και η εφαρμογή αυτών. Ακόμη κι αν αυτά δεν γίνονται σωστά, το καθήκον όλων είναι ο αγώνας για βελτίωσή τους. Πάλι με δημοκρατικά μέσα, διότι η Δημοκρατία είναι ό,τι καλύτερο βρήκαμε μέχρι σήμερα για να μπορούμε να συμβιώνουμε.
Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)