Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ρατσισμός,,,,,,,,,,

Της Σώτης Τριανταφύλλου
Το πρώτο μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, παρότι προκάλεσε κραδασμούς –ξάφνιασμα, σπασμωδικές αντιδράσεις, μεμονωμένα επεισόδια ξενοφοβίας– κατέληξε σε σχετική κοινωνική ειρήνη: οι μετανάστες –Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι– «έμοιαζαν» με τους Έλληνες, προέρχονταν από συγγενικούς πολιτισμούς· μεγάλο τους μέρος όχι μόνον δεν είχε «επιθετική» θρησκεία, δεν είχε καθόλου θρησκεία. Το πιο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα είναι διαφορετικό και οι συνέπειές του δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τους όρους του 1990. Όπως λοιπόν δεν πιστεύω στην αντιπαράθεση του Καρλ Σμιτ μεταξύ Freund και Feind –«φίλων» και «εχθρών»– έτσι δεν μπορώ να πιστέψω στο πλήρες κοσμοπολιτικό άνοιγμα, στην κατάργηση των συνόρων. Κι αυτό μολονότι πολύ θα το ήθελα για μια σειρά ανθρωπιστικούς λόγους – επίσης, θα με βόλευε στα ταξίδια. Το να μιλάμε για παγκόσμια κοινότητα είναι αριστερίστικη ρητορική, εκμηδενισμός της ιδέας της κοινότητας.
Οι άνθρωποι συσπειρώνονται με άλλους και «μένουν μαζί» με άλλους ως κοινωνικά όντα υπό τον όρον να υπάρχει πάντα ένα κοινά αποδεκτό σύνορο ανάμεσα στους μεν και τους δε. Οι «μεν» είναι «η δική μας» ταυτότητα, οι «δε» είναι οι διαφορετικές ταυτότητες που καθορίζουν τη δική μας. Κάθε σπίτι έχει μια πόρτα την οποία χτυπάς για να μπεις. Η «διαφορετικότητα» (μια λέξη που έχει υποφέρει πολύ από τους politically correct, όπως άλλωστε οι περισσότερες λέξεις) είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της ταυτότητας: είμαστε αυτό που είμαστε, με τον τρόπο με τον οποίον είμαστε, σε σύγκριση αυτού που δεν είμαστε και του τρόπου με τον οποίον δεν είμαστε. Κάθε κοινότητα συνεπάγεται μια σχετική «περίφραξη», έναν τρόπο συνύπαρξης που είναι επίσης τρόπος διαχωρισμού από το «έξω». Ένα «εμείς» που δεν περιορίζεται από ένα «αυτοί», «οι άλλοι», χάνει την έννοιά του.
Σε ποιο βαθμό ο πλουραλισμός (άλλη μια ταλαιπωρημένη λέξη) προεκτείνει την ιδέα της κοινότητας; Μπορεί μια κοινότητα να επιζήσει αν τεμαχίζεται σε υποκοινότητες που απορρίπτουν τους θεμελιακούς κανόνες της κοινοτικής ζωής; Γνωρίζουμε ήδη μια περίπτωση πλουραλιστικής κοινότητας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούν οι ΗΠΑ να χρησιμεύσουν ως πρότυπο που να μας δείξει πώς θα εξελιχθεί στην Ευρώπη ο μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και του πολυεθνοτικού ανοίγματος; Όχι, δεν μπορεί. Η περίπτωση των ΗΠΑ είναι διαφορετική και τα προβλήματά της δεν είναι αυτά που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα. Ο λεγόμενος Νέος Κόσμος είναι ένας κόσμος «νεοφερμένων»: η εισροή μεταναστών στις ΗΠΑ υπήρξε πράγματι μαζική· όμως εκείνοι οι νεοφερμένοι έβρισκαν στον Νέο Κόσμο απεραντοσύνη, επιζητούσαν καινούργια πατρίδα και γίνονταν Αμερικανοί με προθυμία και ανυπομονησία. Το «χωνευτήρι» υποδέχτηκε 100.000.000 μετανάστες και λειτούργησε για πάνω από έναν αιώνα. Αντιθέτως, ο «παλιός κόσμος» –η Ευρώπη– δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό· εξάλλου, σήμερα, ο ερχομός μεταναστών στην Ευρώπη γίνεται σε διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον από εκείνο των μεταναστών στην Αμερική. Οι ΗΠΑ δεν δημιουργήθηκαν ως έθνος που θα υποδεχόταν και θα απορροφούσε άλλα έθνη: δημιουργήθηκε εξαρχής ως «έθνος εθνοτήτων». Αντιθέτως, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι «έθνη» τα οποία αντιμετωπίζουν μεταναστευτικές πιέσεις και αμφισβήτηση της εθνικής τους ταυτότητας. Έτσι, η αμερικανική εμπειρία δεν μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Οι δυτικοευρωπαίοι ανησυχούν, αισθάνονται εισβολή και αρχίζουν να αντιδρούν.
Πρόκειται για ρατσισμό; Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για ρατσισμό ενώ δεν είναι ρατσιστές εξοργίζονται και τελικά γίνονται ρατσιστές: ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης. Το φάσμα των αντιδράσεων που προκαλούν οι νεοφερμένοι είναι ευρύ και σύνθετο. Σε πολλές περιπτώσεις, η αντίδραση μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα σαν μια υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και του μισθού (μιας και οι νεοφερμένοι μετανάστες είναι «φτηνότεροι»). Οι περιπτώσεις της ξενοφοβίας έπονται: στην αρχή εμφανίζεται αίσθημα ανασφάλειας και λανθάνουσας απειλής· αργότερα το αίσθημα εξελίσσεται σε αντίδραση, σε απόρριψη του αλλοδαπού. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο ρατσισμός.
Στη σημερινή Ευρώπη, η ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και ισλαμιστές. Μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ως «απλό», «σκέτο» ρατσισμό; Προφανώς όχι. Από «εθνοτική» άποψη, οι Ασιάτες –Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες κ.λπ.– δεν είναι, για τους λευκούς Ευρωπαίους, λιγότερο διαφορετικοί από τους Αφρικανούς. Ακόμα και οι Ινδοί δεν είναι «σαν εμάς»: δεν μοιάζουμε. Κι όμως, ούτε οι Ασιάτες, ούτε οι Ινδοί προκαλούν, γενικά μιλώντας, αντιδράσεις απόρριψης ακόμα κι όταν είναι πάρα πολλοί (όπως οι Ασιάτες στις ΗΠΑ και οι Ινδοί στη Βρετανία). Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες δεν αφορμοιώνονται ευκολότερα από τους Αφρικανούς. Μάλλον λοιπόν, η ευρωπαϊκή ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και στους Άραβες, κυρίως όταν είναι, ή «φαίνονται», μουσουλμάνοι. Πρόκειται για πολιτιστικοθρησκευτικό αντανακλαστικό. Η ασιατική κουλτούρα είναι μεν «παράξενη», παραμένει όμως στα μάτια των δυτικών «εκκοσμικευμένη» υπό την έννοια ότι δεν χαρακτηρίζεται από φανατισμό ή θρησκευτική αγωνιστικότητα.
Αντιθέτως, η ισλαμική κουλτούρα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου είναι θεοκρατική, δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, πολιτικής και θρησκείας. Στο διαχωρισμό αυτό θεμελιώνεται, λίγο-πολύ, η δυτική πολιτεία. Επιπλέον, το κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα –που αποτελούν επίσης θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας– ως δικαιώματα οικουμενικά και απαραβίαστα. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι περισσότεροι δυτικοί δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους σαν «απίστους» (διότι δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του θεού)· οι μουσουλμάνοι όμως θεωρούν τους δυτικούς «απίστους».
Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν η ανεκτική κοινωνία πρέπει να προσαραμόζεται όχι μόνον στους «πολιτιστικά ξένους» αλλά και σε όσους διακηρύσσουν την επιθετικότητά τους; Με άλλα λόγια, μπορεί ο πλουραλισμός να δεχτεί την ίδια του την εξάρθρωση, τη ρήξη της πλουραλιστικής κοινότητας; Το ερώτημα μοιάζει μ’ εκείνο της θεωρίας της δημοκρατίας: μπορεί η δημοκρατία να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή; Μπορεί να δεχτεί να αναδείξουν οι πολίτες της ένα δικτάτορα; Όσοι υποστηρίζουν ότι η ποικιλία των πεποιθήσεων, όσο φανατικές και να είναι αυτές, «εμπλουτίζει» την κοινωνία μας, είναι απλώς ανόητοι. Υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο ο πλουραλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει: το κριτήριο αυτό είναι η αμοιβαιότητα· μια σχέση στην οποία ο νεοφερμένος –ο μετανάστης– κάνει ένα συμβιβασμό προς εκείνον που τον υποδέχεται.
Ο πλουραλισμός είναι ένας τρόπος να ζούμε μαζί διατηρώντας τις διαφορές μας. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτή τη δοσοληψία, χωρίς αυτό το συμβόλαιο. Το να μπαίνεις σε μια πλουραλιστική κοινότητα σημαίνει να αποκτάς και συγχρόνως να παραχωρείς. Οι αλλοδαποί που παραμένουν πεισματικά «ξένοι» προς την κοινότητα αμφισβητώντας τις αρχές της, είναι οι ξένοι που προκαλούν αντιδράσεις απόρριψης, φόβου και εχθρότητας. Σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ανοιχτή μια «ανοιχτή κοινωνία»; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο. Ωστόσο, δεν απορρέει από καμιά λογική ότι ο πλουραλισμός πρέπει να είναι απεριόριστος. Τα «ανοιχτά μυαλά» –όσοι αυτοαποκαλούνται έτσι– τραβάνε τα πράγματα πέρα από το σημείο θραύσης. Θυμάμαι ότι το πρωτοσκέφτηκα αυτό όταν, στη δεκαετία του ’80, στη Γαλλία, ακουγόταν το σύνθημα της αριστεράς υπέρ των μεταναστών «Μην αγγίζεις το φιλαράκι μου!». Ήταν τότε που οι πολίτες έπαψαν να είναι πολίτες κι έγιναν φιλαράκια.

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ - ΠΑΙΔΕΙΑ

E-mail Εκτύπωση PDF
1. Ενιαίο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την Παιδεία
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και έχει συγκεκριμένα εκδηλώσει την βούλησή της να συμβάλει ουσιαστικά στα μεταρρυθμιστικά σχέδια που στοχεύουν στην κατοχύρωση του κριτικού και αναπτυξιακού ρόλου της γνώσης ως δημόσιου και κοινωνικού αγαθού και συνεπώς στην ανασυγκρότηση του δημόσιου χώρου της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση χρειάζεται άμεση και ουσιαστική μεταρρύθμιση. Κάθε καθυστέρηση υπονομεύει την προοπτική της ανάπτυξης της χώρας.
Η μεταρρύθμιση, ωστόσο, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο στόχος αυτός είναι μακροπρόθεσμος, απαιτεί προσπάθεια και σχέδιο, ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αλλά είναι ταυτόχρονα επιτακτικός καθώς η Ελλάδα διέρχεται τη πιο σημαντική ίσως κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα συνεκτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που να περιλαμβάνει τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

2. Ενιαίος χώρος Παιδείας και Έρευνας
Μία σημαντική μεταρρύθμιση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οφείλει να ξεκινήσει από μια νέα αντίληψη για τη σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με την έρευνα. Ανώτατη εκπαίδευση και έρευνα αποτελούν εξ ορισμού ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο δραστηριοτήτων, το οποίο αποκτά σήμερα συνεχώς μεγαλύτερη στρατηγική σημασία. Η ιστορία, η θεωρία και η διεθνής εμπειρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες επιβεβαιώνουν αυτή την κατεύθυνση. Γι αυτό προτείνεται, η δημιουργία ενός ενιαίου χώρου εκπαίδευσης και έρευνας, που θα διακρίνεται από την αυτοτέλεια, τη δυναμική και την πολυτυπία του.
3. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Η Δημοκρατική Αριστερά στηρίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο που αυτοδιοικείται, αξιολογείται και λογοδοτεί, επειδή μόνο αυτό μπορεί να εξασφαλίσει το κοινωνικό αγαθό της παιδείας, παρέχοντας ίσες ευκαιρίες μόρφωσης για όλους τους πολίτες. Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ στηρίζει αλλαγές που συντείνουν στην κατεύθυνση της στήριξης των δυνάμεων αριστείας μέσα στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Η εξωστρέφεια που πρέπει να διακρίνει το πανεπιστήμιο, προϋποθέτει την εναρμόνισή του με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στον μορφωτικό και ερευνητικό ρόλο του και να βρει τη θέση του στη διεθνή ακαδημαϊκή σκηνή. Παράλληλα θα μεταφέρει τη γνώση που παράγει προς τις ευρύτερες κοινωνικο-οικονομικές δυνάμεις της χώρας ενισχύοντας την παρουσία της χώρας στο διεθνές στερέωμα. Εξειδικεύοντας τις γενικές θέσεις που έχουμε ήδη διατυπώσει, εν όψει της σχεδιαζόμενης μεταρρύθμισης προτείνουμε τα εξής:
3.1. Διοίκηση των ΑΕΙ
Η μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων δεν εξαντλείται στο θέμα της διοίκησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η διοίκηση των πανεπιστημίων είναι σημαντικό θέμα αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης που τολμά να ανοίξει το ζήτημα της ακαδημαϊκής αναδιοργάνωσης και των προγραμμάτων σπουδών που προσφέρουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, που βλέπει κεντρική τη θέση της έρευνας και τη συνδέει με τη γνώση, που μετατρέπει την αξιολόγηση σε κεντρική διαδικασία για την παραγωγή της γνώσης, που αντικειμενικοποιεί τα κριτήρια χρηματοδότησης των ιδρυμάτων, που απαλλάσσει τα ιδρύματα από τον σφικτό εναγκαλισμό του κράτους που παραλύει τη λειτουργία τους.  Σε αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται μια νέα διοίκηση ισχυρή, αποτελεσματική, με δημοκρατική νομιμοποίηση και ανεξάρτητη από ομάδες συμφερόντων μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων προτείνουμε διφυή διοικητική δομή που θα παρέχει την εγγύηση θεσμικών αντίβαρων με διακριτούς ρόλους και αρμοδιότητες. Η δομή που προτείνουμε είναι η εξής :
- Πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες και πρόεδροι τμημάτων, όλα τα μονομελή, δηλαδή, όργανα διοίκησης, είναι αιρετά και εκλέγονται από το σύνολο των μελών ΔΕΠ.
- Τα συμβούλια διοίκησης αποτελούνται κατά πλειοψηφία από αιρετά μέλη ΔΕΠ και μειοψηφία εξωτερικών μελών που θα επιλέγονται από τους αιρετούς με σαφώς καθορισμένες εποπτικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες:
την έγκριση του προϋπολογισμού του ιδρύματος
την έγκριση του απολογισμού λειτουργίας
τη στρατηγική ανάπτυξης του ιδρύματος (συνεργασίες κ.α.)
τον προγραμματισμό και την προγραμματική συμφωνία με την πολιτεία
την αξιοποίηση της περιουσίας του ιδρύματος
την έγκριση και αναθεώρηση του πλαισίου λειτουργίας του (Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας, οργανόγραμμα κ.α.)
τις διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου και την τήρηση του Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας
την ευρωπαϊκή και διεθνή προβολή του Ιδρύματος

-Η Σύγκλητος είναι το ανώτατο ακαδημαϊκό όργανο και περιλαμβάνει τον πρύτανη, τους αντιπρυτάνεις, τους κοσμήτορες των Σχολών και προέδρους Τμημάτων.
-Οι φοιτητές συμμετέχουν στις διαδικασίες εκλογής κλειστού αριθμού αποκλειστικά δικών τους εκπροσώπων στα όργανα διοίκησης με δικαίωμα συμμετοχής σε ζητήματα φοιτητικής μέριμνας και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους διοικητικούς.

3.2. Ακαδημαϊκή Ανασυγκρότηση / Χωροταξική αναδιάρθρωση.
Η οργάνωση των σπουδών οφείλει να επιτρέπει την κινητικότητα των φοιτητών και την επικοινωνία μεταξύ επιστημονικών πεδίων, με βάση την πολυτυπία, την απελευθέρωση της δυναμικής της γνώσης αλλά και τις νέες συνθήκες των επαγγελμάτων. Στο πλαίσιο αυτό προτείνουμε τον επανασχεδιασμό του ακαδημαϊκού χάρτη με την αναδιάταξη του τοπίου των σχολών, των τμημάτων και των τομέων, με εξασφαλισμένο ανθρώπινο δυναμικό και υλικούς πόρους αλλά και ευέλικτα κριτήρια, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά των πανεπιστημίων. Ο πανεπιστημιακός αυτός «Καλλικράτης» οφείλει να παίρνει  υπόψη του τους εξής άξονες :
Διασφάλιση της ακεραιότητας των επιστημονικών αντικειμένων και των προγραμμάτων σπουδών, με βάση τις διεθνώς καθιερωμένες επιστημονικές πειθαρχίες, τα αναγνωρισμένα γνωστικά πεδία, τις σύγχρονες διεπιστημονικές προσεγγίσεις αλλά και τις αντιστοιχήσεις που προκύπτουν από τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Εκπαίδευσης.
Κατοχύρωση της δυνατότητας μετακίνησης των φοιτητών σε προγράμματα σπουδών, εντός της ίδιας ή και σε διαφορετική Σχολή, από εκείνη που επελέγη κατά την αρχική εισαγωγή των φοιτητών/τριών.
Το Ίδρυμα υποχρεούται στον Εσωτερικό του Κανονισμό να ορίσει και να δημοσιοποιήσει τις λεπτομερείς απαιτήσεις και διαδικασίες για την ένταξη των φοιτητών σε προγράμματα σπουδών των Τμημάτων, την αλλαγή προγράμματος σπουδών και την εγγραφή φοιτητών με μεταφορά πιστωτικών μονάδων, μετά το πρώτο ακαδημαϊκό έτος. Επίσης, θα μπορούσαν να ορίζονται οι «πολλαπλές διαδρομές» στο πτυχίο, με την υιοθέτηση μειζόνων και ελασσόνων κατευθύνσεων. 
Η δομή (βασική ειδικότητα, κατευθύνσεις και ροές), η χρονική διάρκεια, οι κανόνες λειτουργίας του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών (π.χ. ανώτατα και κατώτατα όρια του αριθμού των φοιτητών στις αίθουσες ή τα εργαστήρια, κ.λπ.) και όλα τα συναφή με αυτό θέματα, πρέπει να συμπεριληφθούν στην δικαιοδοσία των ΑΕΙ, που μεριμνούν γι’ αυτό στον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας τους.
Θεσμοθετούνται και ενισχύονται Κέντρα Αριστείας και Κέντρα Έρευνας, με σκοπό την αναβάθμιση της διδασκαλίας, την οργάνωση της μάθησης και την προώθηση της έρευνας.

3.3. Προσωπικό ΑΕΙ - Εκλογή μελών ΔΕΠ
Για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για εκλογή σε θέση διδακτικού προσωπικού, τα απαιτούμενα προσόντα καθορίζονται από το Νόμο και είναι ενιαία για όλα τα ΑΕΙ. Το γνωστικό αντικείμενο των θέσεων που προκηρύσσονται προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες υλοποίησης των προγραμμάτων σπουδών των Τμημάτων και προς τούτο απαιτείται ειδική αιτιολόγηση της ΓΣ του Τμήματος και της Σχολής. Οι βαθμίδες εξέλιξης του διδακτικού προσωπικού είναι τρεις, με εισαγωγική βαθμίδα αυτή του Επίκουρου. Ο Λέκτορας, πραγματοποιεί αυτοδύναμη διδασκαλία και έρευνα, μπορεί να είναι επιστημονικός υπεύθυνος σε ερευνητικά προγράμματα. Στις διαδικασίες της κρίσης προτείνεται η συμμετοχή και των εξωτερικών κριτών. Τα Ιδρύματα συντάσσουν και δημοσιοποιούν καταλόγους εξωτερικών κριτών ανά γνωστικό πεδίο.
3.4. Οικονομικά.
Η πολιτεία χρηματοδοτεί την λειτουργία των Ιδρυμάτων σύμφωνα με τις προγραμματικές συμφωνίες που βασίζονται σε σειρά αντικειμενικών κριτηρίων που καθορίζουν οι ανάγκες εκπλήρωσης του εκπαιδευτικού, του ερευνητικού και του κοινωνικού του ρόλου και οι συγκεκριμένες δραστηριότητες που έχει αναλάβει το κάθε ίδρυμα. Η μισθοδοσία του προσωπικού των ΑΕΙ βαρύνει τον Τακτικό Προϋπολογισμό και διενεργείται μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών του Υπουργείου Οικονομικών. Τα μέλη ΔΕΠ έχουν την υποχρέωση να παρέχουν διδακτικό, ερευνητικό, επιστημονικό και διοικητικό έργο και απολαμβάνουν λειτουργικής ανεξαρτησίας κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Τα μέλη ΔΕΠ ως δημόσιοι λειτουργοί αμείβονται με ειδικό μισθολόγιο το οποίο καθορίζεται από την Πολιτεία κατ’ αναλογία με τις λοιπές κατηγορίες δημοσίων λειτουργών. Τα Ιδρύματα στο πλαίσιο του προϋπολογισμού τους μπορούν να διαμορφώνουν τη δική τους συμπληρωματική πολιτική πρόσθετων κινήτρων, ώστε να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ακαδημαϊκές και επιστημονικές τους ανάγκες.

3.5. Σύστημα Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Είναι αναγκαία η αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μια κατεύθυνση που θα συμβάλει στην κατοχύρωση του Λυκείου ως αυτοδύναμης εκπαιδευτικής βαθμίδας και στη διασφάλιση του ρόλου των πανεπιστημίων στον καθορισμό του αριθμού και των γνωστικών κριτηρίων επιλογής των υποψηφίων φοιτητών. Σε ό,τι αφορά τις εισαγωγικές εξετάσεις, το κάθε πρόγραμμα σπουδών (που μπορεί διοικητικά να αποφασίζεται από Σχολή ή Τμήμα) πρέπει να έχει λόγο στην εξεταζόμενη ύλη καθώς και στο συντελεστή κάθε μαθήματος. Η εξασφάλιση της «ελάχιστης βαθμολογικής βάσης» για ένα πρόγραμμα σπουδών λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα των «αιώνιων φοιτητών» αλλά και των «φοιτητών με το ζόρι». Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, πρέπει να καταργηθούν σταδιακά όλες οι μετεγγραφές, που γίνονται με την υποκριτική βάση των «κοινωνικών κριτηρίων».
3.6 Ακαδημαϊκή δεοντολογία και νομιμότητα.
Ενισχύεται η διαρκής και συγκριτική αξιολόγηση των ακαδημαϊκών μονάδων, με λογοδοσία των Ιδρυμάτων σε Ανεξάρτητη Αρχή. Στόχος είναι να εξασφαλιστεί η διαφάνεια σε όλες τις ακαδημαϊκές διαδικασίες (διοικητικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές, ερευνητικές) και να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή αυτοτέλεια του Πανεπιστημίου. Συμπληρωματικά, προτείνεται η σύσταση του Ακαδημαϊκού Συνηγόρου, ως αρχής διευθέτησης των ενδο-ακαδημαϊκών διαφορών. Τέλος, πρέπει να υπάρξει ουσιαστική μέριμνα για την αποτελεσματική φύλαξη των χώρων του πανεπιστημίου και την απρόσκοπτη λειτουργία της ακαδημαϊκής ζωής.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Ανώνυμος είπε...
Ένα καράβι μεσοπέλαγα με την βελόνα της πυξίδας να γυρίζει σαν τρελή.
Μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιός είναι ο εχθρός ο φίλος ο στόχος.
Ανατροπή στην ανατροπή και τελικά όσο και να προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να καταλήξει σε συμπεράσματα.
Όλοι έχουν ατελείωτα ράμματα για τις γούνες των άλλων.
Δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από το ψέμα, τα πραγματικά γεγονότα από την υπερβολή ή την σκοπιμότητα.
Παράλογες καταστάσεις που υπάρχουν εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια και βγαίνουν σαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ σήμερα.
Ένας ολόκληρος λαός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Δεν παλεύω πλέον για ψωμί αλλά για χάπια.

Πλατεία Ταχρίρ, πρώην... Συντάγµατος

Πλατεία Ταχρίρ, πρώην... Συντάγµατος
Hλίας Κανέλλης, Τα Νέα, 23/02/2011

Ο Αλέκος Αλαβάνος, πρώην πρόεδρος τουΣΥΝ, εµπνευστήςτου ΣΥΡΙΖΑ και σήµερα εκπρόσωπος µιας από τις συνιστώσες του, διακήρυξε δηµοσίωςχθες τη φαντασίωσή του,σύµφωνα µετην οποία το Σύνταγµα µπορεί να γίνεικάτι ισοδύναµο της Πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου! Ο κ. Αλαβάνος αυθαιρετεί κατάσύστηµα.

Απόπολιτικό τυχοδιω- κτισµό;

Μάλλον απόεπιπολαιότη- τα. Στη γωνία πλέον των πολιτικών εξελίξεων, από δικές του λανθασµένες επιλογές, θεωρεί ότι µπορεί να ανακάµψει στο προσκήνιο ενµέσω µιας γενικευµένης αναµπουµπούλας.

∆εν διδάχθηκε ούτε από την αποδοκιµασία της πολιτικής του στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Φαντασιώνεται εξεγέρσεις εκεί όπουυπάρχει σκεπτικισµός για τη δυσµενή θέση της χώρας. Επικροτεί την κοινωνική αποδιάρθρωση, µάλιστα επενδύει σ’ αυτήν ποντάροντας σε ενδεχόµενο χάος. Ποιος θα µπορούσε να επωφεληθεί απ’ αυτό; Οχι πάντως οι πολίτες οι οποίοι ήδη έχουν κάνει τόσες θυσίες και το τελευταίο που θα επιθυµούσαν θα ήταν µία εκτροπή.

Μια εκτροπή που θα αµφισβητούσε τις κεντρικές επιλογές τηςχώρας, απότη µεταπολίτευση: την ευρωπαϊκή της πορεία, τη δηµοκρατική διέξοδο, τον κοινοβουλευτισµό και τη νοµιµότητα.

Σύµφωνα µε τον Λένιν, ο αριστερισµός θεωρούνταν η παιδική αρρώστια του κοµµουνισµού. Θαπερίµενε κανείς ο κ. Αλαβάνος, µε τέτοιαδιαδροµή στην Αριστερά και στην πολιτική συνολικότερα, να έχει ενηλικιωθεί.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Οριζοντίως και καθέτως

Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011

Οριζοντίως και καθέτως

 Του Χρήστου Χωμενίδη, protagon.gr, 20.2.11
Έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια ότι το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα τέμνεται όχι μόνο καθέτως, σε κόμματα, αλλά και οριζοντίως: Στους κόλπους κάθε πολιτικού σχηματισμού –ιδίως δε των δυό παρατάξεων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση- συνυπάρχουν άνθρωποι που τους χωρίζει ιδεολογικό, αισθητικό, υπαρξιακό χάσμα. Οι μεν, για να το πω χονδρικά, πιστεύουν στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και στις αξίες του και λειτουργούν με βασικό γνώμονα τον ορθό λόγο. Οι δε καθοδηγούνται από οράματα και θάματα. Ομνύουν στα πεπρωμένα της φυλής, στο δίκιο του εργάτη, στο ελληνικό μεράκι και στα ιερά μας τέρατα, με τελευταίο εν ζωή τον Μίκη Θεοδωράκη.  


(Εάν όσοι ενστερνίζονται τους ιδεολογικούς παιάνες του Μίκη, άκουγαν με το ίδιο πάθος τη μουσική του, τα μισά τουλάχιστον ελληνικά ραδιόφωνα θα έπρεπε να παίζουν νυχθημερόν τη «Μαργαρίτα Μαργαρώ» εκ περιτροπής με το «Πνευματικό Εμβατήριο». Περιέργως τα play list και οι πωλήσεις των δίσκων ουδόλως δείχνουν κάτι τέτοιο…)

Σε παλιότερο άρθρο μου στο protagon, είχα ταχθεί υπέρ της παραπάνω συνύπαρξης. Θεωρούσα –και το θεωρώ ακόμα- ότι κάλλιο οι «υπερπατριώτες» και οι θερμοκέφαλοι «αριστεροί» να συστεγάζονται με πιο ψύχραιμες και μετριοπαθείς φωνές. Ο φανατισμός τους –στη έκφρασή του τουλάχιστον- καταπραΰνεται και η αμετροέπειά τους δεν αφήνεται να κυριαρχήσει. Η πρόσφατη τάση της ελληνικής πολιτικής φαίνεται δυστυχώς να είναι η αντίθετη. Αυτή των «καθαρών» θέσεων ένθεν κακείθεν.

Η αποχώρηση στις αρχές του καλοκαιριού του 2010 της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό, οδήγησε στην ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία προσπαθεί να εκφράσει μετά λόγου γνώσεως εναλλακτικές θέσεις και προοπτική. Άφησε όμως τον κολοβωμένο Σύριζα να περιδινείται αριστερίστικα και ανεξέλεγκτα σαν έφηβος δορυφόρος του ΚΚΕ.

Ο ιδεολογικός επαναπατρισμός που πραγματοποιεί ο Αντώνης Σαμαράς στην επικράτεια της παλιάς καλής Δεξιάς, με χερουβείμ τους κ.κ. Κρανιδιώτη και Λαζαρίδη, δίνει στην Ντόρα Μπακογιάννη το προσωρινό (;) προνόμιο της έκφρασης του φιλελεύθερου χώρου. Και μετατρέπει τη Νέα Δημοκρατία σε κόμμα των εθνικοφρόνων, το οποίο πόρω απέχει από ό,τι είχε σχεδιάσει και εν μέρει πραγματοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το 1974.

Δεν αποτελεί ζήτημα της ελληνικής πολιτικής. (Της οποίας το επαγγελματικό προσωπικό έτσι κι αλλιώς ολοένα απαξιώνεται). Αποτελεί κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα οι μεν θα έχουν τόσο αποξενωθεί από τους δε, ώστε δεν θα υπάρχει κανένα πεδίο σύμπλευσης ή έστω συζήτησης. Εγώ θα μιλάω για το πρόβλημα του εθνικού χρέους και της ελλειμματικής ανάπτυξης και ο διπλανός μου θα μου απαντάει με σενάρια διεθνών συνομωσιών εναντίον της Ελλαδίτσας. Εσύ θα ονειρεύεσαι νέες μορφές συλλογικότητας και ο συνομιλητής σου θα νομίζει ότι αναφέρεσαι σε οργανωμένους οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων. Ο Γιάννης Μπουτάρης θα τοποθετείται υπέρ των δικαιωμάτων των γκέη και ο Χάρρυ Κλυν θα νομίζει ότι τον αποστομώνει με την κορώνα «ο καρντάσης δεν γουστάρει»…

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια κοινωνία κομμένη στα δύο.

Η Ευρώπη δέσμια εθνικών εκλογικοπολιτικών στοχεύσεων

Η Ευρώπη δέσμια εθνικών εκλογικοπολιτικών στοχεύσεων

η εκλογική συντριβή στο Αμβούργο πόνεσε πολύ...


του Γεράσιμου Γεωργάτου*

Ενώ στον αραβικό κόσμο επικρατεί μια πρωτόγνωρη άνοιξη με ζωντανή την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει και το καλοκαίρι, στην Ευρώπη μετά από ένα παρατεταμένο φθινόπωρο είναι εμφανής η πιθανότητα επερχόμενου βαρύ χειμώνα.
Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 4/2/11, η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από τη Γαλλία, παρουσίασε ένα σχέδιο αποτελεσματικότερου οικονομικού συντονισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης, με τη φιλόδοξη ονομασία «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» (Σ.Α), όπου προβλέπονται: η αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό και η σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, η προς τα άνω εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης, η κοινή φορολογία για τις επιχειρήσεις, η κοινή στρατηγική διάσωσης των τραπεζών, η νομοθετική έως συνταγματική ρύθμιση του επιτρεπτού ορίου για το έλλειμμα και το χρέος.

Όμως, αρκεί αυτή η δέσμη μέτρων για να εξέλθει και να ανακάμψει η Ευρώπη από την κρίση; Η πρώτη αντίδραση ήλθε από το εσωτερικό της Γερμανίας.
Όπως αναφέρει η Handelsblatt, ήδη από τις 31/1/11, ο σοσιαλδημοκράτης πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, Πέτερ Στάινμπρικ, επισήμανε ότι «για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα χρειάζονται επενδύσεις, και όχι περικοπές, στην παιδεία, την έρευνα, την τεχνολογική αναβάθμιση και την καινοτομία, τα οποία δεν προβλέπονται από το προωθούμενο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Την ανεπάρκεια του Σ.Α επισημαίνουν στο ίδιο πνεύμα και οι υπεράνω υποψίας για την αφοσίωσή τους στην οικονομική ορθοδοξία Financial Times, ενώ η ισπανική El Pais υπογραμμίζει ότι «απέναντι στον αμερικάνικο πραγματισμό, η Ευρώπη βυθίζεται στην περιοριστική της πολιτική», (7/2/11). Από το ίδιο το κόμμα της Μέρκελ (CDU), ο ευρωβουλευτής Έλμαρ Μπροκ δήλωσε στη Deutche Welle (14/2/11), ότι «με το Σ.Α υποβαθμίζεται η σημασία και ο ρόλος άλλων ευρωπαϊκών θεσμών, και κυρίως της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι παράλογο να δημιουργείς παράλληλες δομές και η μια να εμποδίζει την άλλη. Η ενίσχυση και εμβάθυνση της συνεργασίας εξαρτάται άμεσα από την εμπλοκή όλων των θεσμών. Με τέτοιον ανταγωνισμό καταστρέφεις το συλλογικό χαρακτήρα της Ένωσης».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα με το Σ.Α, τόσο αδαείς είναι οι Μέρκελ και Σαρκοζί που το προτείνουν; Ασφαλώς όχι. Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για δεξιούς-συντηρητικούς πολιτικούς, η πρότασή τους διατυπώνεται με το βλέμμα στραμμένο κατά κύριο λόγο στο εσωτερικό των χωρών τους και τις εκεί εκλογικοπολιτικές εξελίξεις.
Στη Γερμανία, μόλις το ένα τέταρτο του πληθυσμού εξακολουθεί να εμπιστεύεται την Ε.Ε. Η κοινή γνώμη γαλουχήθηκε να θεωρεί βάρος Έλληνες, Ιρλανδούς και άλλους που χρειάζονται διάσωση. Μια μεταρρύθμιση σύμφωνη με τους γερμανικούς κανόνες χαϊδεύει τα αυτιά των γερμανών πολιτών, για να κερδίσει ψήφους η κα Μέρκελ στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, 2011-2013, στα ομόσπονδα κρατίδια και την Ομοσπονδιακή Βουλή. Για τα πιο φιλοευρωπαϊκά γαλλικά ώτα, γαλουχημένα σε μια παράδοση περισσότερο κρατική και παρεμβατική, το Σ.Α μεταβαπτίζεται σε «οικονομική διακυβέρνηση» και μάλιστα μόνο των δεκαεπτά της ευρωζώνης. Χωρίς τους Βρετανούς, τους Σκανδιναβούς και τους Ανατολικοευρωπαίους, η οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης εμφανίζεται λιγότερο νεοφιλελεύθερη. Έτσι ο Σαρκοζί ελπίζει να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των Γάλλων, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Ρητορική την οποία εκφωνεί από τώρα (17-18/2/11), στη σύνοδο των G20 στο Παρίσι, των οποίων προεδρεύει, με αναφορές στην αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης και ενός νέου παγκόσμιου νομισματικού συστήματος.

Με το βλέμμα στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο αντέδρασαν, ως γνωστό, οι ηγεσίες και άλλων κρατών-μελών. Η Αυστρία αρνείται την προς τα άνω εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο δεν θέλουν την αποσύνδεση των αμοιβών από τον πληθωρισμό, η Ιρλανδία επιθυμεί να διατηρήσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της ελκτικής για επενδύσεις χαμηλής φορολογίας των επιχειρήσεων, ενώ η Ελλάδα είναι έτοιμη να συμφωνήσει, ενδιαφερόμενη άμεσα για την επιμήκυνση του χρέους και την επαναγορά ομολόγων με χαμηλό επιτόκιο, μέσα από έναν επαρκώς χρηματοδοτούμενο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Όλα αυτά βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση για να καταλήξουν, αν καταλήξουν, στη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Μαρτίου. Στο μεταξύ, οι κερδοσκόποι των αγορών, που στις καλές εποχές αποκαλούνται επενδυτές, ανεβοκατεβάζουν τα σπρεντς επεκτείνοντας την κρίση χρέους σε όλο και μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης. Η παρατεινόμενη ύφεση με τη διογκούμενη ανεργία και η αυξητική τάση του χρέους των κρατών της ευρωζώνης είναι αφενός αποτέλεσμα των κυρίαρχων επιλογών, αλλά αφετέρου και της καθυστερημένης κάθε φορά και ανεπαρκούς ευρωπαϊκής αντίδρασης. Λόγω της κρίσης είναι πλέον κατάφορα εμφανής η ανεπάρκεια του διακυβερνητικού μοντέλου και η θεσμική υστέρηση της Ε.Ε, που επιτρέπει στους ισχυρούς να επιβάλουν τη θέλησή τους επί των ασθενέστερων και μια μονομερή και αποτυχημένη πολιτική στο σύνολο της Ένωσης.

Αν η Ε.Ε θέλει να αποκτήσει πραγματικά κοινή οικονομική διακυβέρνηση και να αντιδρά εγκαίρως και επαρκώς όχι μόνο στις οικονομικές κρίσεις αλλά και σε όλες τις διεθνείς εξελίξεις, όπως τώρα με αυτά που συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο από όπου είναι απούσα, τότε πρέπει τάχιστα να απελευθερωθεί από τη διελκυστίνδα των «εθνικών εγωισμών» που την καθηλώνουν κάθε φορά στον ελάχιστο μέσο όρο. Και αυτό σημαίνει άμεση προώθηση της ομοσπονδιακής πολιτικής ενοποίησης, ώστε μια δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία, απαλλαγμένη από εθνικές ενστάσεις, να σχεδιάζει, να εκτελεί και να ελέγχεται από το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών και οι πολιτικές της Ένωσης να καθορίζονται από τον κάθε φορά διαμορφούμενο συσχετισμό δυνάμεων και όχι από τη θέληση του ισχυρού.


*Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Ε.Ε της Δημοκρατικής Αριστεράς

ΔΗΜΑΡ: Η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει άμεσα κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά

Η ζωή των απεργών μεταναστών σήμερα κινδυνεύει από την απεργία πείνας στο κτήριο της Υπατίας.
21/02/2011
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει διατυπώσει τη διαφωνία της με τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε να ανοίξει το ζήτημα της νομιμοποίησης όσων μεταναστών ζουν για πολλά χρόνια στη χώρα μας.
Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής δεν υποκαθίσταται με πράξεις που μπορεί να επιφέρουν αντίθετα αποτελέσματα από την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Ανεξάρτητα από αυτό, η ζωή των απεργών μεταναστών σήμερα κινδυνεύει από την απεργία πείνας στο κτήριο της Υπατίας.
Η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά, με το δεδομένο ότι πολλοί από αυτούς διαμένουν επί μακρόν στη χώρα και για λόγους αντικειμενικούς δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση της νόμιμης παραμονής τους.
Η καθυστέρηση στην αντιμετώπιση του προβλήματος δεν υπηρετεί την υπεύθυνη και ανθρωπιστική ευαισθησία που πρέπει να επιδείξει το κράτος

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Επαναστατικό ντόµινο

Επαναστατικό ντόµινο
Παύλος Τσίμας, Τα Νέα, 19/02/2011

Μοιάζει απίστευτο: έπειτα από 42 χρόνια στην εξουσία, ο Μουαµάρ Καντάφι βρίσκεται αντιµέτωπος µε ένα ισχυρό κύµα διαδηλωτών. Στο Μπαχρέιν, τη Σαναά της Υεµένης, την Ιορδανία ή την Αλγερία, αυτό το επαναστατικό ντόµινο που άρχισε να εξελίσσεται τον περασµένο ∆εκέµβριο στην Τυνησία κι έφτασε, µε πάταγο, ώς τις όχθες του Νείλου, µοιάζει ασταµάτητο. Και η ερώτηση που από την αρχή έθεταν όλοι οι αναλυτές, αν έχουµε να κάνουµε µε ένα αραβικό 1989 ή για ένα σουνιτικό 1979, µοιάζει όλο και πιο παρωχηµένη.

∆εν είναι, φυσικά, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ούτε ο µεσαιωνικός θρίαµβος του Χοµεϊνί επαναλαµβάνονται σε µεσογειακή έκδοση. Αντίθετα, αυτό που συµβαίνει στηγειτονιά µας δενείναι ερµηνεύσιµοµε τους παραδοσιακούς όρους και τα στερεότυπα µε τα οποία µάθαµε να διαβάζουµε την αραβική πραγµατικότητα. Αµφισβητεί τη στερεότυπη αντίληψη της ∆ύσης πως αυτοί οι λαοί είναι καταδικασµένοι να διαλέξουν µόνον ανάµεσα σε ένα αυταρχικό, δικτατορικό καθεστώς ή τη σαρία, τον ισλαµικό φονταµενταλισµό και την Αλ Κάιντα.

Είναι πολύ νωρίς να µαντέψει κανείς τι έκβαση θα έχει αυτό το πελώριο απελευθερωτικό κύµα. Είναι αδύνατον, ιδίως εµείς από µακριά, να προβλέψουµε το τέλος αυτής της περιπέτειας. Και θα ήταν επιπόλαιο να προεξοφλήσουµε ότι όλος αυτός ο πυρετός

Αποδεικνύεται ότι ακόµη και στους τόπους τους οποίους είχαµε αυθαιρέτως ξεγράψει ως αµέτοχους των δηµοκρατικών αξιών υπάρχουν κοινωνίες πολιτών που βρίσκουν φωνή και διεκδικούν τη δηµοκρατική τους επιβεβαίωση

θα οδηγήσει σε έναν ανέφελο δηµοκρατικό θρίαµβο.

Μα είναι σαφές ήδη ότι αυτός ο παναραβικός ξεσηκωµός της «γενιάς Αλ Τζαζίρα», εκτός από το να µας υποχρεώνει να σηκώσουµε το βλέµµα απ’ όσα συµβαίνουν εµπρός στη µύτη µας – την επικοινωνιακή πανωλεθρία της «αξιοποίησης δηµόσιας περιουσίας», το πατατράκ της ενδοκυβερνητικής κόντρας για τους «ηµιυπαίθριους» ή τη γενικότερη αίσθηση ότι από την εγχώρια πολιτική ζωή λείπουν, ακόµη και µετά το σοκ της χρεοκοπίας, ο στόχος, ο τόνος, το σχέδιο και ο προσανατολισµός και από τις πολιτικές ελίτ η έµπνευση και το θάρρος – µας υποχρεώνει επίσης να ξανασκεφτούµε εξ αρχής τον κόσµο µας και το µέλλον του.

Πρώτον, επειδή αποδεικνύει στηνπράξηότι αυτό που ένας ριζοσπάστης θεωρητικός ονόµασε κάποτε «eros effect», το ξαφνικό, απροειδοποίητο ξέσπασµα µιας εξέγερσης από τα κάτω, που να πιάνει απροετοίµαστους τους πάντες, να κοινωνεί µεγάλα πλήθη σε µια µεθυστική αίσθηση κοινών στόχων και αξιών και να επιβάλει ανατροπές, είναι ακόµη πραγµατοποιήσιµο, δεν ανήκει στη σφαίρα της µυθικής ουτοπίας.

Επειτα επειδή αποδεικνύει ότι ακόµη και στους τόπους τους οποίους είχαµε αυθαιρέτως ξεγράψει ως αµέτοχους των δηµοκρατικών αξιών υπάρχουν κοινωνίες πολιτών που υπό προϋποθέσεις µπορούν να οργανώνονται, να βρίσκουν φωνή και να διεκδικούν τη δηµοκρατική τους επιβεβαίωση. Και, τέλος, επειδή φαίνεται πιθανή µια ριζική ανατροπή των συσχετισµών που παγίωσε το τέλος του Ψυχρού Πολέµου (δηλαδή, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισµού, αλλά µαζί και του σοσιαλδηµοκρατικού «καπιταλισµού µε ανθρώπινο πρόσωπο»).

Αν αποδειχθεί ότι δεν ζούµε σ’ έναν µονοσήµαντο κόσµο που ορίζει η σοφία των αγορών και των δυτικών ντοµίνιουµ, µα σε έναν κόσµο που µπορεί να µας επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές, είναι φανερό ότι θα πρέπει όλα να τα ξανασκεφτούµε εξ αρχής. Να σκεφτούµε, για παράδειγµα, µήπως ο περίφηµος «πόλεµος κατά της τροµοκρατίας» δόθηκε µε λάθος όπλα, µε λάθος στόχους και λάθος συµµάχους τα 20 τελευταία χρόνια. Και µήπως µια πραγµατική, µη κηδεµονευόµενη από ξένες δυνάµεις δηµοκρατική άνοιξη στην Αίγυπτο και τις άλλες χώρες της περιοχής µπορεί να δηµιουργήσει συνθήκες διατηρήσιµης ασφάλειας.

Να σκεφτούµε , επίσης, ότι το «µεταναστευτικό» δεν λύνεται µε αστυνοµικά µέτρα, που εξάγονται µάλιστα σε «φιλικά» δικτατορικά καθεστώτα τα οποία αναλάµβαναν να λειτουργήσουν ως εθελοντές συνοριοφύλακες, αιχµαλωτίζοντας τη δυστυχία στα σύνορά τους, αλλά µε µια νέα διαπραγµάτευση στη βάση πιο ισότιµων ανταλλαγών ανάµεσα στον κόσµο µας και τον κόσµο τους.

Ή, τέλος, ότι στο «Παλαιστινιακό», η ανάδειξη µέσα από αυθεντικές διαδικασίες ηγεσιών µε εθνικές και δηµοκρατικές ευαισθησίες στην Αίγυπτο και τις άλλες αραβικές χώρες, προσφέρει µια µοναδική ευκαιρία για την ανατροπή του βάναυσου status quo και µια διατηρήσιµη συµφωνηµένη λύση.

ΠΡΟΤΆΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΚΑΡΚΑΝΤΖΕΛΗ

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Δελτίο τύπου για επίσκεψη στη Δράμα 18.02.2011

  • Παρασκευή, 18 Φεβρουάριος 2011 15:22

    Δελτίο τύπου για επίσκεψη στη Δράμα 18.02.2011

    Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
    (0 ψήφοι)
    ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
    ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β΄ΑΘΗΝΑΣ
    18/02/2011
    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
    Συνάντηση με τον δήμαρχο Δράμας κ. Κυριάκο Χαρακίδη, πραγματοποίησε σήμερα ο βουλευτής της ΔΗΜ. ΑΡ. Γρηγόρης Ψαριανός, στα πλαίσια της περιοδείας του στην Ανατολική Μακεδονία. Στη συνάντηση συζητήθηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο δήμος μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη, καθώς και η υψηλή ανεργία που παρουσιάζει ο νομός, μετά από το κλείσιμο πολλών τοπικών επιχειρήσεων. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στο θέματα της διαχείρισης των απορριμμάτων, όπου υπογραμμίστηκε η ανάγκη της γνώσης στην κατά τόπο σωστής διαχείρισης τους.
    Μετά τη συνάντηση ο Γρηγόρης Ψαριανός δήλωσε ότι έγινε μια ήταν ουσιαστική συζήτηση με τον Δήμαρχο και ευχήθηκε η Δράμα να ξαναγίνει το περιφερειακό κέντρο που κάποτε υπήρξε.
    Ακολούθησε συνέντευξη τύπου στα τοπικά ΜΜΕ όπου ο Γρηγόρης Ψαριανός ζήτησε από τον κόσμο της Δράμας να τον θεωρεί βουλευτή της περιοχής του και όχι άλλης περιφέρειας.
    Αναφερόμενος αναλυτικά στα γενικότερα προβλήματα της χώρας υπογράμμισε:
    Για τα ενεργειακά:
    «είμαστε η πιο καθυστερημένη χώρα στον ενεργειακό τομέα, εξαρτημένοι από τα συμφέροντα μεταπρατών λιγνίτη, πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ θα έπρεπε να έχουμε αξιοποιήσει τις ΑΠΕ, τον ήλιο, τον αέρα, την γεωθερμία»
    Για τη συμμετοχή στα κοινά:
    «έχουμε μείνει στη λογική καφενείου, κάθε πολίτης έχει υποχρέωση να συμμετέχει καθώς όλοι μας ευθυνόμαστε για τις κυβερνήσεις που εκλέξαμε και μας οδήγησαν στην καταστροφή. Πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε σαν πελάτες, για να μην παρατηρείται το φαινόμενο του κλειστού επαγγέλματος του βουλευτή και της κληρονόμησης εδρών»
    Για τα περί «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας:
    «υπάρχουν σχέδια για εκποίηση, δηλαδή λίγο αξιοποίηση λίγο πώληση, ενώ θα πρέπει να βρούμε τρόπους για αξιοποίησή της σε συνεργασία με ιδιώτες, ακόμα και με ξένους, όπως για παράδειγμα η περίπτωση της διακοπής λειτουργίας του χιονοδρομικού του Φαλακρού, υπό τον όρο ο στόχος να είναι το δημόσιο συμφέρον,.
    Τέλος χαρακτήρισε τουλάχιστον άστοχη τη δήλωση του πρωθυπουργού για νόμο που απαγορεύει την πώληση της Ελλάδας και αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να χρειάζεται να γίνει νόμος του κράτους κάτι αυτονόητο, που υπάρχει στις συνειδήσεις μας.
    Σήμερα το βράδυ ο Γρηγόρης Ψαριανός θα παραστεί στα εγκαίνια των γραφείων της Δημοκρατικής Αριστεράς στη πόλη.

Εγκαίνια Γραφείων Δημοκρατικής Αριστεράς Δράμας




Δελτίο Τύπου "πολη και ζωη"

Επίσκεψη στον Δήμαρχο Δράμας Κυριάκο Χαρακίδη πραγματοποίησε ο Βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Γρηγόρης Ψαριανός. Οι δύο άντρες συζήτησαν για τις νέες αρμοδιότητες των νέων Καλλικρατικών Δήμων, καθώς και για περιβαλλοντικά θέματα. Ο Δήμαρχος Κυριάκος Χαρακίδης τόνισε πως ο Δήμος μας θα κάνει ότι είναι δυνατό για καταστεί η Δράμα πρότυπος Δήμος σε ζητήματα ανακύκλωσης αλλά και περιβαλλοντικής διαχείρισης.
Επίσης, έγινε αναφορά στην ανάληψη πρωτοβουλιών από την πλευρά της νέας Δημοτικής Αρχής για την υποστήριξη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, που πλήττονται ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση. Ο Δήμαρχος Δράμας διαβεβαίωσε ότι η κοινωνική αλληλεγγύη αποτελεί προτεραιότητα της Δημοτικής Αρχής.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Πώς φτάσαμε στην οργή του «δεν πληρώνω», του Γιάννη Παρασκευόπουλου

Πώς φτάσαμε στην οργή του «δεν πληρώνω», του Γιάννη Παρασκευόπουλου

Printer-friendly versionSend to friend
Η ιστορία των ιδιωτικών αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα, αρχίζει με την Αττική Οδό. Ο νέος δρόμος, με εξυπηρέτηση σαφώς ανώτερη από τους υπάρχοντες, προσελκύει τριπλάσια κίνηση από τις αρχικές προβλέψεις διασφαλίζοντας στις εταιρίες της κοινοπραξίας θεαματική οικονομική επιτυχία και μόνιμες πηγές εσόδων.
ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Aπό το «θαύμα» της Αττικής Οδού... στην οργή του «δεν πληρώνω»
• Τα υπέρογκα διόδια αποτελούν συνέπεια της διαρκούς αύξησης των κλειστών αυτοκινητοδρόμων
• Η Ελλάδα κατέχει πλέον μερικά πανευρωπαϊκά «ρεκόρ»
• Υπάρχει ανάγκη βαθύτερων αλλαγών στην πολιτική μεταφορών της χώρας
Του Γιάννη Παρασκευόπουλου
Πίσω από τη βιτρίνα, όμως, είχαμε δύο τουλάχιστον σοβαρές παρενέργειες:
• Η κοινοπραξία πίεσε σθεναρά για ματαίωση του Προαστιακού, που σώθηκε μόνο την τελευταία στιγμή, όταν τον απαίτησε ακόμη πιο σθεναρά η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Στο μεταξύ όμως προχωρούσε εσπευσμένα, ως υποκατάστατο, η κατεπείγουσα προέκταση του μετρό προς το αεροδρόμιο, όπου η απουσία μελετών για τους ενδιάμεσους σταθμούς, κόστισε τελικά μια πολύμηνη αναγκαστική διακοπή της γραμμής, το 2009.
• Οι επεκτάσεις του αυτοκινητοδρόμου στον Υμηττό και την Ανατολική Αττική αποτελούν πάγιο στόχο της κοινοπραξίας, που πιέζει σταθερά όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 10ετίας, αδιαφορώντας για τις επιλογές των πολιτών και για τις συνέπειες στο περιβάλλον.
Επεκτείνοντας την Αττική Οδό σε… όλη τη χώρα
Η Αττική Οδός αποτέλεσε πρότυπο σε πολύ ευρύτερη κλίμακα. Λίγο πριν το τέλος της διακυβέρνησής του, ο Κ. Σημίτης επέλεξε να υποσχεθεί σε κάθε Έλληνα έναν αυτοκινητόδρομο σε απόσταση μιας ώρας από την πόρτα του σπιτιού του. Την εκπλήρωση δρομολόγησαν η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Σουφλιάς, με συμβάσεις παραχώρησης διοδίων για κλειστούς αυτοκινητοδρόμους που θα καλύπτουν κάθε γωνιά της ηπειρωτικής Ελλάδας, φθάνοντας συνολικά τις 2.500 χλμ.
Με τα δεδομένα αυτά, το 2015:
• Θα είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου οι αυτοκινητόδρομοι θα ξεπερνούν το συνολικό μήκος του σιδηροδρομικού δικτύου. http://epp.eurostat.ec/. europa.eu/cache/ITY_OFFPUB/KS-SF-08-028/EN/KS-SF-08-028-EN.PDF
• Σε κάθε 100.000 κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας θα αντιστοιχούν 24 χλμ. κλειστών αυτοκινητοδρόμων, όταν στην Ελβετία αντιστοιχούν 18 χλμ., στη Γαλλία 17 χλμ. και στη Γερμανία «μόλις» 15 χλμ.
• Ανά 1000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ηπειρωτικού εδάφους μας, θα έχουμε 23 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, όταν η Αυστρία έχει 20, η Γαλλία 17, η Βρετανία 16 Ένα τέτοιο φαραωνικό πρόγραμμα απαιτεί φυσικά και τους ανάλογους πόρους. Δεσμεύτηκε λοιπόν η μερίδα του λέοντος από τα κοινοτικά κονδύλια, εκταμιεύθηκαν μεγάλα ποσά για απαλλοτριώσεις, συμφωνήθηκαν με διάφορα προσχήματα γενναίες άμεσες και έμμεσες κρατικές πληρωμές.
Κυριότερος όμως πόρος ήταν τα διόδια, που για πρώτη φορά έπαψαν να είναι συμβολικά και να αφορούν μόνο τη συντήρηση των δρόμων. Το υπάρχον δίκτυο έγινε πηγή άντλησης εσόδων για τα μελλοντικά τμήματα και οι κατασκευαστικές κοινοπραξίες επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν τα έργα τους με το μέγιστο δυνατό τραπεζικό δανεισμό και με τα ελάχιστα δυνατά ίδια κεφάλαια: Ενδεικτικά, για τον άξονα Ελευσίνα-Πάτρα-Καλαμάτα προβλέπονται 20% απευθείας επιδότηση από το Ελληνικό Δημόσιο και μόλις 7% ίδιες συμμετοχές, που κι αυτές καλύπτονται κυρίως με δανεισμό.
Όταν οι εργολάβοι γίνονται κατακτητές
Κάπου εδώ αρχίζουν καταστάσεις πραγματικά νοσηρές:
• Με το ξεκίνημα των συμβάσεων, ο σιδηρόδρομος από «φτωχός συγγενής» γίνεται «ανεπιθύμητος συγγενής». Το 2008 παγώνουν όλες οι επενδύσεις εκτός του βασικού άξονα, το 2009 (ήδη επί Ν.Δ.) περικόπτονται δραστικά τα δρομολόγια, το 2010 η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με «πειραγμένα» στοιχεία για τον ΟΣΕ για να συναινέσει στην ψήφιση ενός νόμου που τον στραγγαλίζει οικονομικά και κλείνει το μισό δίκτυο. Οι προβλέψεις για ξήλωμα των γραμμών και απόδοσή τους σε άλλες χρήσεις ώστε να μη μπορεί να ξαναλειτουργήσει τρένο ούτε και στο μέλλον, ταιριάζουν γάντι με τα συμφέροντα των αυτοκινητοδρόμων να πετύχουν μονοπωλιακή θέση.
• Τα διόδια εισπράττονται και σε δρόμους που δε δικαιολογούν χρέωση των οδηγών. Για να μπορούν να εισπράττονται διόδια στη διαδρομή Κορίνθου-Πατρών, χρειάστηκε να τροποποιηθεί ακόμη και η…. ευρωπαϊκή νομοθεσία, κάτι που πιθανότατα θα ήταν ανέφικτο χωρίς το «ενδιαφέρον» μεγάλων ευρωπαϊκών εταιριών όπως η HOCHTIEF. Στην επίσημη ιστοσελίδα της τελευταίας http://www.hochtief-concessions.com/concessions_en/4.jhtml βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει σε καμιά άλλη χώρα συμμετοχή σε αυτοκινητοδρόμους υπό κατασκευή.
• Αρκετοί όροι φαίνονται σχεδιασμένοι για να θωρακίσουν τις κοινοπραξίες απέναντι στον ανταγωνισμό του σιδηροδρόμου. Στη σύμβαση της Ιονίας Οδού προβλέπεται ειδική οικονομική ρήτρα κατά του Δημοσίου, αν τελικά κατασκευαστεί τρένο από Καλαμπάκα προς Γιάννενα και Ηγουμενίτσα. Στη σύμβαση της Ολυμπίας Οδού, οι σιδηροδρομικές γραμμές εξομοιώνονται με δίκτυα κοινής ωφέλειας, που ξηλώνονται και μετατοπίζονται με δαπάνες του Δημοσίου παντού όπου εμποδίζουν την πρόοδο των οδικών έργων.
• Η ίδια κοινοπραξία εκμεταλλεύεται καταχρηστικά το προνόμιο να μη δεσμεύεται από τις κατασκευαστικές μελέτες της γραμμής Κιάτο-Πάτρα. Δημιουργεί έτσι δικά της εργοτάξια πάνω στη σιδηροδρομική χάραξη και πολλαπλασιάζει τα «σημεία εμπλοκής» με το σιδηρόδρομο που διεκδικεί να αναλάβει η ίδια με απευθείας ανάθεση. Αν υποψιάζεστε ότι τα συμφέροντα της κοινοπραξίας ταιριάζουν καλύτερα με ένα τρένο που δε θα λειτουργήσει πριν ολοκληρωθεί ο δρόμος και που θα μένει μακριά από την πόλη και το λιμάνι της, ο ισχύων σχεδιασμός προβλέπει όντως ότι το τρένο θα λειτουργήσει το 2015 και θα σταματά στο … Ρίο. Αναλυτικές καταγγελίες έχουν δημοσιοποιήσει οι Οικολόγοι Πράσινοι στο http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=1474:2010-11-02-15-11-19&catid=33:2009-03-18-07-39-11&Itemid=51
Οι εταιρίες όμως των αυτοκινητοδρόμων λειτούργησαν ως κατακτητές και σε μια σειρά άλλα επίπεδα. Παραβίασαν τις υποχρεώσεις τους για τα παράπλευρα οδικά δίκτυα, αρνήθηκαν να συνδιαλλαγούν με τις τοπικές κοινωνίες που βρέθηκαν φόρου υποτελείς για τις καθημερινές τους μετακινήσεις, προώθησαν πλήρη αδιαφάνεια στα οικονομικά τους στοιχεία και την απόσβεση των επενδύσεών τους, έδειξαν αλαζονεία όταν οι οδηγοί-πελάτες τους άρχισαν να πιέζονται με την οικονομική κρίση και τα ακριβά καύσιμα. Βρέθηκαν έτσι εύλογα στο επίκεντρο της οργής των πολιτών και στο στόχαστρο ενός πολύμορφου και αυθόρμητου κινήματος, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έδειχναν να απολαμβάνουν την πολιτική τους ισχύ και τη δυνατότητα να επιβάλλουν αποφάσεις στο πολιτικό σύστημα.

«Δεν πληρώνω»: τι βρίσκεται πέρα από την οργή;

Η οργή είναι λοιπόν εύλογη, δεν πρέπει όμως να κρύβει από τα μάτια μας τα υπόλοιπα στοιχεία του παζλ των μεταφορών:
• Ότι, με εξαίρεση την ολοκλήρωση του άξονα Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα δε χρειάζεται άλλους κλειστούς αυτοκινητοδρόμους. Οι πιο πολλές από τις συμβάσεις του κ.Σουφλιά θα πρέπει είτε να καταγγελθούν τελείως είτε να αναθεωρηθούν ριζικά.
• Ότι οι τοπικές κοινωνίες έχουν ήδη αρχίσει να δίνουν έμφαση και στις εναλλακτικές λύσεις: μόλις την περασμένη εβδομάδα, στη Φλώρινα σε μια μόνο μέρα συγκεντρώθηκαν για τη διακοπή του τρένου 6.000 υπογραφές διαμαρτυρίας, περίπου το 1/3 του πληθυσμού της πόλης.
• Ότι περισσότερο από τους κλειστούς αυτοκινητοδρόμους που αποτελούν αυτοκίνηση πολυτελείας, χρειαζόμαστε σύγχρονο τρένο, υποδομές συνδυασμένων μεταφορών, αξιοπρεπείς και ασφαλείς τοπικούς και υπερτοπικούς δρόμους, προσιτό κόστος στις συγκοινωνίες με τα νησιά. Στις σημερινές συνθήκες, τίποτα από αυτά δε μπορεί να υλοποιηθεί αν οι υπάρχοντες κλειστοί αυτοκινητόδρομοι λειτουργούν χωρίς διόδια.
Θα πρέπει λοιπόν να αναζητήσουμε με σοβαρότητα τρόπους ώστε τα διόδια να χρηματοδοτούν τις εναλλακτικές λύσεις απέναντι στους κλειστούς αυτοκινητοδρόμους: τοπικά οδικά δίκτυα, βελτιώσεις και διαπλατύνσεις σε άξονες μέσων ταχυτήτων, παρακάμψεις οικισμών, χρηματοδότηση της λειτουργίας του σιδηροδρόμου και συμπλήρωση των κρίκων που λείπουν στο δίκτυό του, επιδότηση του εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες, χρηματοδότηση του «μεταφορικού ισοδυνάμου» στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες ώστε το κόστος του εισιτηρίου να μην ξεπερνά αυτό των αντίστοιχων αποστάσεων στη στεριά.
Η κρίση δεν προσφέρεται για παρωχημένες πολυτέλειες άλλων εποχών, ούτε όμως και για διεκδικήσεις στα τυφλά. Χρειαζόμαστε λύσεις που να απαντούν εξίσου πειστικά τόσο στην οικονομική όσο και στην περιβαλλοντική κρίση, λύσεις που να μη στηρίζουν την κοινωνική συνοχή σε μια (πιθανότατα ελάχιστα εφικτή πια) «δημοκρατία στην κατανάλωση».
Στις μεταφορές αυτό σημαίνει ότι διεκδικούμε για όλους προσιτές και ποιοτικές εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην αυτοκίνηση, λύσεις που πάντως συγκρούονται με όσα μας «προτείνουν» η κυβέρνηση και η τρόικα μέσα από νομοθετήματα όπως το πρόσφατο για τον ΟΣΕ ή το τωρινό για τις συγκοινωνίες.
Αν είναι όμως να οικοδομήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, στηριγμένο κυρίως στα συλλογικά αγαθά και την αλληλεγγύη, αυτό περνάει και από την αλλαγή στο τι ζητάμε και τι δε ζητάμε για τις μετακινήσεις μας.

*Εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ, ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ

E-mail Εκτύπωση PDF
Για τη στάση της τρόικα και την τακτική της κυβέρνησης
Οφείλετε να ενημερώσετε τις πολιτικές  δυνάμεις  αναφορικά με τα όσα συζητάτε, διαπραγματεύεστε και εντέλλεστε από την Τρόικα. Και δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η ιταμή συμπεριφορά των εκπροσώπων  της  τρόικας, για να μας απευθύνετε επιστολή, προκειμένου να συναντηθούν εκπρόσωποι των κομμάτων μ’ εσάς, για να πληροφορηθούν το τι ακριβώς συμβαίνει. Αναφορικά με την πρόσκληση που μας απευθύνατε, θα ανταποκριθούμε. Θα συναντηθούμε προκειμένου  να σας πούμε τη θέση μας, να εκφράσουμε την αντίθεσή μας  προς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τα μεγάλα, τα σημαντικά προβλήματα της χώρας μας, με μία κοινωνία τεμαχισμένη.
Πήρατε μια απαράδεκτη εξουσιοδότηση από τη Βουλή των Ελλήνων, να διαπραγματεύεστε και να προχωράτε και σε αναθεωρήσεις του Μνημονίου. Έχετε όμως την υποχρέωση να ενημερώνετε την Βουλή. Να ενημερώνετε τους εκπροσώπους του Ελληνικού λαού και τούτο ανεξάρτητα από την απαράδεκτη εξουσιοδότηση που πήρατε να χειρίζεστε εν λευκώ την εξέλιξη των πραγμάτων για τη χώρα μας και υπό το καθεστώς της επιτήρησης.

Για το νομοσχέδιο
Κανένας δεν θέλει να υπάρχουν περιορισμοί, οι οποίοι θα εμποδίζουν την άσκηση του επαγγέλματος για τον οποιονδήποτε έχει τις προϋποθέσεις, έχει τους όρους, έχει τα προσόντα, για να το ασκήσει. Αλλά πίσω από τη γενικότητα του όρου άνοιγμα ή κλείσιμο των επαγγελμάτων διαμορφώνονται ψευδεπίγραφα στοιχεία κάποιας γενικής και αφηρημένης ιδεολογίας, περί την ελευθερία του επαγγέλματος.
Ερωτώ  για ποιο άνοιγμα των επαγγελμάτων μιλάμε; 42.000 οι δικηγόροι στην Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος αριθμός δικηγόρων σε απόλυτη μέτρηση και όχι κατ’ ανολογίαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. 40% των δικηγόρων και ομιλώ για την Αθήνα, δεν έχουν πραγματοποιήσει μία παράσταση ολόκληρο το 2010 στο δικαστήρια. Κατά συνέπεια, ποια δικηγορική ύλη και ποια δικηγορική αμοιβή επηρεάζει το κόστος της απονεμόμενης δικαιοσύνης; Όταν για παράδειγμα δεν γίνεται καμία αναφορά πόσο επηρεάζεται το κόστος της απονεμόμενης δικαιοσύνης και ως προς την ουσία, αλλά  και ως προς την οικονομική τους αποτίμηση, όταν έχουμε δικαστικές αποφάσεις που εκκρεμούν επί πέντε, έξι, επτά έτη, όταν έχουμε διαδίκους να σέρνονται  πάνω κάτω καθημερινά στα δικαστήρια, όταν τα δικαστήρια δεν προλαβαίνουν να δικάσουν τότε για ποιο δημόσιο συμφέρον μιλάτε;
Όλα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει το νομοσχέδιο κι έρχεστε μ’ ένα σχήμα νομοθετικά πρωθύστερο να καθορίσετε ζητήματα δήθεν περιορισμών, όταν προηγουμένως δεν έχετε καθορίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα, δηλαδή, την οριοθέτηση του κάθε επαγγέλματος. Η ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος δεν αντιστρατεύεται, αντίθετα επιβάλλει την οριοθέτηση και την προστασία του ασκούμενου επαγγέλματος. Αυτά πότε θα γίνουν; Με την έκδοση των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Υπουργικών Αποφάσεων; Και μάλιστα με μία απαράδεκτα  ευρεία νομοθετική εξουσιοδότηση. Έχει φτάσει η Βουλή στο σημείο να νομοθετεί, αλλά να νομοθετεί ελλειπτικά, γιατί τα κύρια ζητήματα, με μία απαράδεκτη νομοθετική εξουσιοδότηση, δίνονται για ρύθμιση στον υπουργό, ή στο περιεχόμενο ενός Προεδρικού Διατάγματος, δηλαδή και πάλι στον Υπουργό.
Το νομοθέτημα δεν υπηρετεί την επί της ουσίας ρύθμιση των ζητημάτων των επαγγελμάτων. Ψευδεπίγραφα αναφέρεται στο άνοιγμα των επαγγελμάτων. Σε απορρύθμιση οδηγείται η άσκηση των επαγγελμάτων. Καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο για τους λόγους που σας προανέφερα.

Κοίτα ποιος μιλάει

Τρίτη, 15 Φεβρουαρίου 2011

Κοίτα ποιος μιλάει

 Του Σταύρου Θεοδωράκη, protagon.gr, 15.2.11
Για ποια δημόσια περιουσία μιλάμε; Για την καταπατημένη; 4 στα 10 περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου είναι καταπατημένα (στοιχεία του ΙΣΤΑΜΕ). Καταπατημένα από έλληνες πατριώτες βεβαίως (επιχειρηματίες, τσιφλικάδες αλλά και διάφορους ψιλικατζήδες της αυθαιρεσίας). Γιατί είναι προτιμότερο να είναι καταπατημένος ο αιγιαλός της Αττικής από τις αυθαίρετες περιφράξεις κάποιων λεφτάδων και να μην τον νοικιάσουμε σε τουριστικές επιχειρήσεις; Άκουσα ένα γνωστό τηλεορασάκια να ωρύεται ότι αν είναι να πουλήσουμε περιουσία να την πουλήσουμε μόνο σε Έλληνες. Για να μην μιλήσουμε για τα περίφημα Ολυμπιακά Ακίνητα τα οποία ή ρημάζουν ή τα λυμαίνονται κάποιοι ημέτεροι. Ή είναι πιο ανθρώπινο να κόβουμε τις συντάξεις στους συνταξιούχους από το να αξιοποιήσουμε χτίζοντας ένα μέρος του Ελληνικού. Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί. Την επόμενη φορά που θα φωνάξουμε εναντίον των τροϊκανών ας κοιτάξουμε δίπλα μας. Αν τα ίδια λέει και ο συρφετός που μας έφερε ως εδώ, τότε κάποιο λάθος έχουμε κάνει.
Και ξαφνικά η χώρα γέμισε τσαμπουκάδες. «Να τους πετάξουμε έξω». «Να μας στείλουν πολιτισμένους, αυτοί είναι αλήτες». «Είναι χούλιγκανς».  «Όχι στο ξεπούλημα». «Όχι στους νταβατζήδες». «Όχι στα υπερατλαντικά αφεντικά». (προσοχή: τα υπερατλαντικά μας ενοχλούν, τα άλλα δεν μας νοιάζουν). Στο περίπτερο στην Αλεξάνδρας και Κηφισίας γωνία, έβλεπα τις εφημερίδες μαζί με δυο πιτσιρικάδες με σκέιμπορτ . «Σιγά αγόρια μην σκίσετε το καλτσόν», σχολίασαν φεύγοντας. Δεν είμαι σίγουρος ότι το είπαν για τα πολιτικά πρωτοσέλιδα. Άλλωστε στα μανταλάκια ήταν μαζί κρεμασμένες οι μαγκιές των αθλητικών και οι μαγκιές των πολιτικών.

Είναι παράξενο που μας ενώνουν οι «ξένοι» σε αυτή την χώρα. Οι μισοί Έλληνες έχουν πιαστεί στα χέρια με τους άλλους μισούς.
«Εσείς τα φάγατε».
- «Όχι εσείς τα φάγατε».
«Ανίκανοι»!
– «Λαμόγια»!
«Πουλημένοι»!
- «Ξοφλημένοι»!

Και εκεί που λες «τώρα θα σφαχτούν» εμφανίζεται ένας «ξένος» και όλοι αφήνουν τον καυγά και τον κυνηγούν. Όπως οι χούλιγκανς στα γήπεδα. Μαλώνουν μέχρι να εμφανιστούν οι «μπάτσοι». Μετά ενώνονται και τους κυνηγούν όλοι μαζί. Η ελπίδα βέβαια των περισσοτέρων είναι ότι δείχνοντας τους «ξένους» θα ξεχαστούν οι δικές τους ευθύνες για τις μέρες που περνάμε. «Εμείς μαζί τα φάγαμε, εσείς τι ανακατεύεστε», είναι σαν να τους ακούω να φωνάζουν. Βρίζοντας άλλωστε τους «ξένους», ξεχνάς τους ντόπιους και σταματάς να ρωτάς: Θα μπουν οι κλέφτες φυλακή; Θα την πληρώσει κανείς για τις τρύπες στην οικονομία. Θα συνεχίσουν οι τσέπες ορισμένων να είναι ξεχειλισμένες και ορισμένων άλλων άδειες; Θα διατηρηθούν τα προνόμια των εκλεκτών του πολιτικού συστήματος, στις ΔΕΚΟ και αλλαχού; Αλλά σας είπα αυτά είναι «παλιά ερωτήματα». Τώρα αυτό που προέχει για πράσινους, γαλάζιους, κόκκινους, ροζ, μαύρους είναι ο πατριωτικός αγώνας εναντίον των «ξένων».
Η Νέα Δημοκρατία εγγράφως έχει υποστηρίξει ότι η αξιοποίηση της εθνικής υπηρεσίας θα μας εξασφαλίσει 50 δις. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ εκπονούν σχέδια για την ανεύρεση των 50 δις… Γιατί λοιπόν μας ενόχλησαν οι «ξένοι»; Και μετά είναι και το άλλο. Για ποια δημόσια περιουσία μιλάμε; Για την καταπατημένη; 4 στα 10 περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου είναι καταπατημένα (στοιχεία του ΙΣΤΑΜΕ). Καταπατημένα από έλληνες πατριώτες βεβαίως (επιχειρηματίες, τσιφλικάδες αλλά και διάφορους ψιλικατζήδες της αυθαιρεσίας). Γιατί είναι προτιμότερο να είναι καταπατημένος ο αιγιαλός της Αττικής από τις αυθαίρετες περιφράξεις κάποιων λεφτάδων και να μην τον νοικιάσουμε σε τουριστικές επιχειρήσεις; Άκουσα ένα γνωστό τηλεορασάκια να ωρύεται ότι αν είναι να πουλήσουμε περιουσία να την πουλήσουμε μόνο σε Έλληνες. Για να μην μιλήσουμε για τα περίφημα Ολυμπιακά Ακίνητα τα οποία ή ρημάζουν ή τα λυμαίνονται κάποιοι ημέτεροι. Ή είναι πιο ανθρώπινο να κόβουμε τις συντάξεις στους συνταξιούχους από το να αξιοποιήσουμε χτίζοντας ένα μέρος του Ελληνικού. Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί. Την επόμενη φορά που θα φωνάξουμε εναντίον των τροϊκανών ας κοιτάξουμε δίπλα μας. Αν τα ίδια λέει και ο συρφετός που μας έφερε ως εδώ, τότε κάποιο λάθος έχουμε κάνει.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ετοιμη για πρόωρες εκλογές η Δημοκρατική Αριστερά

Ετοιμη για πρόωρες εκλογές η Δημοκρατική Αριστερά
Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φ. Κουβέλης, μιλώντας απόψε σε κομματική εκδήλωση σον Πειραιά, κάλεσε την κυβέρνηση να αποσαφηνίσει τη θέση της όσον αφορά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, τονίζοντας ότι η εκλογολογία διαμορφώνει ρευστότητα και μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση για την οικονομία.
Ο κ. Κουβέλης είπε ότι η χώρα δεν μπορεί να ζει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, με την κοινωνία να βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση και πρόσθεσε ότι στη χώρα μας, η τήρηση της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα τετραετίας για τη διενέργεια εκλογών έχει ουσιαστικά ακυρωθεί, αφού αποτελεί προνόμιο του εκάστοτε πρωθυπουργού να προκαλεί εκλογές για την εξυπηρέτηση του κομματικού συμφέροντος.
Ωστόσο, ο κ. Κουβέλ ς διακήρυξε την ετοιμότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς σε περίπτωση πρόωρων εκλογών και, όπως είπε, το κόμμα θα δώσει τη μάχη με τις δικές του δυνάμεις, με το δικό του πρόγραμμα εναλλακτικής λύσης.
Αναφερόμενος στο θέμα που προκλήθηκε από τις δηλώσεις της Τρόικας σχετικά με την δημόσια περιουσία, ο κ. Κουβέλης είπε ότι η αξιοποίηση κρατικής περιουσίας με στόχο την εξοικονόμηση εσόδων, πρέπει να έχει βασικό γνώμονα και σταθερή επιλογή το δημόσιο συμφέρον. Αυτό, όμως σημείωσε, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την ιταμή παρέμβαση των εκπροσώπων της «τρόικας» που θίγουν την εθνική κυριαρχία της χώρας και πιέζουν για πλήρη επικράτηση των συμφερόντων του ιδιωτικού παράγοντα σε βάρος του δημοσίου. Η κυβέρνηση έχει ευθύνες γιατί επέτρεψε με τη στάση της τέτοιες συμπεριφορές εκ μέρους των δανειστών μας, είπε ο κ. Κουβέλης και κάλεσε την κυβέρνηση «πέρα από επικοινωνιακούς χειρισμούς, να αρνηθεί τα σχέδια για ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Η αυτιστική Ελλάδα του σήμερα και ο λόγος της αριστεράς

Παρασκευή, 11 Φεβρουαρίου 2011

Ηαυτιστική Ελλάδα  του σήμερα και ο λόγος της αριστεράς

 Του Δεξιού Ψάλτη, 11.2.11
Τι άραγε συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία ;
 Ακούγοντας όλους τους δημοσιολογούντες, εκπρόσωπους θεσμών και κομμάτων, δίνεται μερικές φορές η εντύπωση ότι τίποτε δεν έχει συμβεί. Η χώρα δεν έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, το μεταπολιτευτικό σκηνικό -«Παράδειγμα»- ως τρόπος άσκησης της πολιτικής, λειτουργίας της οικονομίας και των θεσμών δεν έχει καταρρεύσει. Ακόμη και σήμερα η οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα προσπαθεί να διατηρήσει τα «κεκτημένα» της, έστω και λιγότερα, αλλά σε κάθε περίπτωση τα όποια προνόμια από το αδειανό πουκάμισο που λέγεται ελληνική οικονομία  (βλπ διάλογος για τα κλειστά επαγγέλματα, διάλογος για την παιδεία κλπ). Και το κυριότερο από όλα το πολιτικό σύστημα δείχνει να κινείται στην ίδια τροχιά.
Ένα από τα βασικότερα κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκε στις περασμένες δεκαετίες ήταν η δημιουργία ενός «κλεπτοκρατικού», ουσιαστικά, συστήματος που απαξίωσε τον δημόσιο χώρo. Αυτό οδήγησε στον κατακερματισμό της κοινωνίας η οποία βρέθηκε σε μία συνεχή διαπραγμάτευση – συνδιαλλαγή με την εκάστοτε εξουσία, με προνόμια που μεταβιβάζονταν από την μία ομάδα στην άλλη με αποτέλεσμα το Δημόσιο ουσιαστικά να «ιδιωτικοποιηθεί» (βλπ την λειτουργία στο χώρο υγείας και παιδείας). Επιπλέον το όλο σύστημα εμποτίσθηκε από την ανομία η οποία πλέον πήρε και τον χαρακτήρα  κοινωνικής αξίας.
Μια από τις συνέπειες  των παραπάνω ήταν η απόλυτη αλλοίωση των λέξεων, των εννοιών και η εισαγωγή του παράλογου στο επίπεδο των ιδεών και των πρακτικών. Η λογική παρουσιάζεται ανεστραμμένη (βλπ καθημερινή έννοια των λέξεων "κοινωνικοί αγώνες", "εξέγερση", "κεκτημένα", "κράτος πρόνοιας", "δημοκρατικό δικαίωμα "κλπ).  Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι σε μια χώρα που σύμφωνα με αρκετούς δείκτες φαίνονταν πλούσια (κατά κεφαλήν εισόδημα, υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη, κινητά, αυτοκίνητα πολυτελείας) να χρειάζεται ο συνταξιούχος της  δύο μήνες για κάποιο ραντεβού με γιατρό στο ΙΚΑ. Για μην αναφέρω και το ανέκδοτο για την «δωρεάν παιδεία»
Είναι απορίας άξιο ποιος πραγματικά νόμιζε ότι μπορούσε να προχωρήσει μια κοινωνία, η οποία δεν κατάφερε να έχει μια θέση στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είτε στον οικονομικό τομέα είτε στον πολιτισμικό. Αντ’ αυτού μικρά και μεγάλα φέουδα τα οποία διαχειριζόταν κρατικές επιδοτήσεις και τραπεζικές δανειοδοτήσεις.
Η δημιουργία της κοινωνίας των «κολλητών» και των «υδραυλικών»  - η λέξη παραπέμπει στο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας και στις κοινωνικές αξίες που δημιούργησε - τελείωσε άδοξα, χωρίς να αφήσει τίποτε για χρήση στις μελλοντικές γενιές.
Έτσι αντί η απάντηση να δοθεί με ένα βαθιά μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για τον αστικό εκσυγχρονισμό (μια ακόμη βαθιά λαβωμένη λέξη) της χώρας, για το νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, για την ανεργία των νέων, για την υποστήριξη των αδύνατων στρωμάτων (δείκτης πολιτισμού μιας κοινωνίας), η συζήτηση γίνεται και πάλι με όρους των "εντός" των τειχών, αφήνοντας και πάλι "εκτός" όλους αυτούς που τους λείπει η πολιτική εκπροσώπηση (άνεργοι, μελλοντικές γενιές).
Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση επειδή δεν διαθέτει ένα συνολικά διαμορφωμένο πρόγραμμα, το οποίο να δημιουργεί και τις σχετικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, αφήνει την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη (κοινωνικός αυτοματισμός) προκειμένου να στηρίξει το "ανάπηρο" πρόγραμμά της, το οποίο βέβαια επέβαλαν οι "κατοχικές" δυνάμεις του μνημονίου.
Στην σημερινή ιστορική συγκυρία η σύγχρονη αριστερά δεν μπορεί να απέχει ουσιαστικά από την συζήτηση με γενικές διακηρύξεις,  μια ‘ωραία’ συζήτηση των προηγούμενων δεκαετιών. Αντίθετα είναι ανάγκη να υποστηρίξει μια συγκεκριμένη ατζέντα θεμάτων όπου ότι το κύριο χαρακτηριστικό της θα πρέπει να είναι η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος.
Η πολιτική αυτή θα φέρει την Αριστερά σε επαφή με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που τα χαρακτηρίζει η φράση "δεν πάει άλλο".
Νομίζω ότι για μια άλλη φορά οι πολίτες δεν θα ανεχθούν μία αριστερά, αντιδραστική, καχεκτική στο επίπεδο των ιδεών, κρατικίστικη και συντεχνιακή όπου ο λόγος της θα αφορά μόνο κάποιες αυτάρεσκες μειοψηφίες.

Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

*αφιερωμένο στην τελική συνεδρίαση στις 12/2 της πανελλαδικής επιτροπής της δημοκρατικής αριστεράς για τις θέσεις του συνεδρίου της

Θάλασσα της Κρίσης: αριστεροί αυτοματιστές, εθισμένοι στο μετεωρισμό, ψαρεύουν στα θολά νερά

Αυτή η χώρα καταστράφηκε από μέσα, όχι απ' έξω. Υπέστη πρώτη κερδοσκοπικές επιθέσεις επειδή ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή φούσκα. Όμως μια φούσκα θα σπάσει κάποτε ούτως ή άλλως. Είναι λοιπόν λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης θα σώσει και την Ελλάδα. Απλά θα μας ξαναδώσει κάποια ευκαιρία επιλογών μετά έναν χρόνο άπνοιας και κατάθλιψης. Η απόφαση όμως θα είναι καθαρά δική μας. Και θα είναι μια σωστή απόφαση εφόσον παραδεχτούμε κατ' αναλογίαν όλοι τις ευθύνες μας και ανατρέψουμε με τις επιλογές μας το παρωχημένο πολιτικό προσωπικό και την πελατειακή νοοτροπία. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα απομακρυνθούμε κι από μιαν ευκαιρία χειραφέτησης που πάντα δίνεται μέσα στην κρίση.


Σήμερα ένα νέο μνημόνιο ετοιμάζεται. Πιο μακρόχρονο, πιο κάθετο από το προηγούμενο. Ταυτόχρονα οι συντεχνίες δίνουν τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής για να περισώσουν κάποια από τα αντικοινωνικά τους προνόμια. Επιδόματα, επιδοτήσεις, κρατικοδίαιτοι, κομματικοδιορισμένοι όσοι πρόλαβαν πρόλαβαν. Εθελούσιες έξοδοι, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ψιλοβόλεψαν μια ένοχη γενιά που τα έκανε μαντάρα και εγκατέλειψε τα παιδιά της στην επισφάλεια - τώρα ζουν χωρίς μέλλον από την σύνταξη του μπαμπά και του παππού. Η ανεργία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα καλπάζει χωρίς έλεος μιας και στα πλαίσια των μνημονιακών εξοικονομήσεων δεν περισσεύουν λεφτά για δημόσιες επενδύσεις ούτε εμπιστοσύνη για ιδιωτικές.
Το κράτος αρμέχτηκε μέχρι εξαντλήσεως από τον δικομματισμό, το κράτος ευλογία και κατάρα, το ελληνικό κράτος. Αυτό που έλειπε από παντού ακόμα και στην περίοδο της "ισχυρής Ελλάδας" και που σε αντίτιμο βόλευε ημετέρους και κολλητούς με διορισμούς και έργα. Οι οικογένειες των κολλητών έβγαλαν τα χρήματα στην Ελβετία και την Κύπρο, οι υπόλοιποι παγιδευτήκαμε στην παύση χρηματοδότησης και την οικονομική ύφεση.
Η αριστερά κολλημένη σε ιδέες και ποσοστά, βλέπει τα παντοδύναμα συνδικάτα της του δημοσίου τομέα (γιατί του ιδιωτικού δεν υφίστανται - ποιος νοιάστηκε άλλωστε για τα κορόϊδα) που στελεχώνουν και τον κομματικό της μηχανισμό να ηττώνται το ένα μετά το άλλο χάνοντας την κοινωνική νομιμοποίηση και συμπαράσταση - είναι τώρα πιο φανερό από ποτέ ότι αγωνίζονται για την πάρτη τους πρώτα και συχνά μόνο: ποτέ δεν συμπαραστάθηκαν σε άλλες κοινωνικές ομάδες, ποτέ δεν διακινδύνευσαν την διαφάνεια και τον έλεγχο στην διαχείρισή τους. Τώρα τα σκάνδαλα και οι περιουσίες των συνδικαλιστών δεν κρύβονται. Κι όσοι ξυπνούν τώρα από τον αριστερό λήθαργο απλά δεν μπορούν να διαχειριστούν την οργή τους για την "προδοσία".


Τίποτα δεν θα μείνει ίδιο σε μια κοινωνία που έπεσε μαζικά θύμα της εξαγοράς συνειδήσεων, έβαλε για λίγο το δάχτυλο στο μέλι και δοκίμασε "πλούσια και ελεύθερη ζωή" με δανεικά, συμμετείχε εξ ανάγκης ή όχι σε μικρή ή μεγάλη διαφθορά, κι ένοιωθε εν δυνάμει καλεσμένη στο πάρτι με έξοδα του δημοσίου. Υπέκυψε στο πανάκριβο σπορ του εθνικισμού, πάλεψε για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, συνέχισε να λύνει κάθε πρόβλημα με το φακελάκι μικρό ή μεγάλο, οικειοθελές ή υποχρεωτικό. Και πάνω απ' όλα έμαθε να μην μιλάει, να μην καταγγέλλει τον φοροφυγά, τον επίορκο συνάδελφο, τον διορισμένο χαραμοφάη, το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, την εκμετάλλευση των μεταναστών. Φυσικά κατ' αναλογίαν δύναμης και δυνατοτήτων...
Το σύστημα κατέρρευσε. Και τώρα η τύχη του είναι στα χέρια του ενός κλάδου του υπεύθυνου γι αυτό δικομματισμού -καθόλου τυχαία γιατί ο ένοχος ελπίζοντας, ξαναψηφίζει τον Νονό του, "αυτόν ξέρει αυτόν εμπιστεύεται"- και της ευρωπαϊκής διοίκησης. Το μίγμα είναι εκρηκτικό. Από την μια η ελληνική κουτοπονηριά αναμεμιγμένη με την ταξική πολιτική (όπου την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι) από την άλλη η ευρωπαϊκή ακαμψία και προτεσταντική καχυποψία (εν μέρει δικαιολογημένη από δεκαετίες "εξαπάτησης" και μηδενικής αξιοποίησης δισεκατομμυρίων επιδοτήσεων): που μπορούν να συγκλίνουν; Μα στην συλλογική τιμωρία όσων δεν μπορούν να αντιδράσουν.


Οι διεργασίες στην αριστερά βρίσκονται σε αντίστιξη με την συγκυρία: κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι χωρίς προτάσεις δεν πάει άλλο, άλλοι είδαν την συνενοχή και την διαφθορά να απλώνεται κι εδώ, άλλοι είχαν κάτι καινούργιο να πουν και δεν μπορούσαν μέσα στον συγκεντρωτισμό. Όλα αυτά τα ρεύματα συναντήθηκαν προσωρινά στο εγχείρημα της δημοκρατικής αριστεράς μαζί με ένα οργανωμένο κομμάτι που αποσπάστηκε από τον κορμό της λεγόμενης "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς". Όμως σύντομα οι παλιές αντιρρήσεις έδωσαν τη θέση τους στις ανάγκες του σήμερα.
Ποιος πολιτικός φορέας θα αποδεχτεί την πραγματικότητα και θα μιλήσει παραβιάζοντας την αρχή του αριστερού αυτοματισμού αλλά και την σαββοπουλική ρήση "αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα"; Να πει την αλήθεια κι ας πονάει;
Η αποστολή του νέου εγχειρήματος δεν είναι η γνωστή, τυπική διαδικασία της ίδρυσης απλά ενός νέου φορέα και η είσοδός του στην βουλή. 
Είναι γέννημα των συγκυρίας και θρέμμα των καιρών. 
Έχει συγκεκριμένη αποστολή: να δώσει λόγο σε όσους τον στερήθηκαν μέχρι τώρα, να συνθέσει τολμηρά τις σκόρπιες ανανεωτικές ιδέες και να περιγράψει μιαν αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική με πράσινο επίδικο και όχι πράσινη γαρνιτούρα. Για αυτό πρέπει να δει πολύ πολύ σοβαρά τις θέσεις που θα προτείνει αλλά κυρίως την διαδικασία συζήτησης και αναθεώρησής τους εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην αριστερά, ανοιχτές και πολυσυμμετοχικές συνάξεις και εργαστήρια διαλόγου και παραγωγής. 
Αν και αυτήν την φορά δεν καταστεί δυνατό να έρθουν οι άνθρωποι και οι ιδέες τους στο προσκήνιο και στον πολιτικό λόγο της αριστεράς, ο ελάχιστος πολιτικός χρόνος που της απέμεινε θα τελειώσει άδοξα - και δεν θα είναι άλλη μια απόπειρα ανανέωσης που πήγε στράφι αλλά η τελευταία της ευκαιρία - η αριστερά δεν αντέχει άλλη ματαίωση. 
Προσοχή λοιπόν...ή τώρα ή ποτέ αριστερή, αριστερέ...
Κάντε την υπέρβαση.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» και το δημοσιογράφο Χρήστο Μαχαίρα

Συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» και το δημοσιογράφο Χρήστο Μαχαίρα

E-mail Εκτύπωση PDF
«Σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια»
προτείνει ο Φ. Κουβέλης


Κύριε Κουβέλη, πώς είναι η ζωή εκτός... ΣΥΡΙΖΑ; Νοσταλγείτε κάτι ή αισθάνεστε επιτέλους απελευθερωμένος;

- Η ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη ενέργεια. Αποτελεί απάντηση στο διογκούμενο αίτημα της κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης. Αποτελεί επιλογή υπεράσπισης του παρελθόντος και του μέλλοντος  της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής Αριστεράς. Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, η πολιτική μας για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, τον αριστερό ευρωπαϊσμό, η μεταρρυθμιστική στρατηγική, η οικολογική εγρήγορση είναι τα στοιχεία της πολιτικής ταυτότητάς μας.   Ο χώρος της δημοκρατικής και ανανεωτικής Αριστεράς είναι ζωντανό κύτταρο  υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου και προγραμματικών θέσεων για το επί της ουσίας  προοδευτικό περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής, Προχωράμε μπροστά. Δεν κοιτάζουμε πίσω. Οικοδομούμε, με ευθύνη απέναντι στη χώρα και την κοινωνία, σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Ναι, αλλά σε συνθήκες όπως αυτές που διανύουμε, έχει την πολυτέλεια η Αριστερά να είναι κατακερματισμένη;

- Ο κατακερματισμός της Αριστεράς είναι υπαρκτό ζήτημα. Η αντιμετώπισή του όμως δεν μπορεί να γίνεται  στο όνομα μιας αόριστης ενότητας.  Υπάρχουν σημαντικές διαφορές,  ακόμα και αντίπαλες θέσεις μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά.  Έτσι, αυτές οι δυνάμεις, με υπαρκτές  τις μεγάλες διαφορές τους, δεν αθροίζονται.  Η Δημοκρατική Αριστερά  εντάσσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες  στη στρατηγική του  δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ειδικά μέσα σε συνθήκες  οικονομικής, πολιτικής κοινωνικής κρίσης. Επιδίωξή μας η αντιπαλότητα στο νεοφιλελευθερισμό, η διεύρυνση της δημοκρατίας, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών, η δημοκρατική ολοκλήρωση, η προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία.  Για τη Δημοκρατική Αριστερά, η δημοκρατία νοείται ως αποκλειστικό πεδίο.  Για τη δική μας Αριστερά, οι αλλαγές έχουν ως προωθητική δύναμη την ευρεία λαϊκή ενότητα σε ώριμους στόχους.  Υποστηρίζουμε τη θέση της μη βίας  ως αντίληψη, πολιτική πρακτική και δημοκρατική  συνείδηση. Ο αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα  και γόνιμες προοπτικές όταν προωθείται με τη συμμετοχή και τον έλεγχο  των εργαζομένων. Με τις θέσεις μας αυτές  είναι αντίθετες πολλές δυνάμεις της Αριστεράς.

Τι είναι για σας Αριστερά; Και το ερωτώ γιατί πολλοί πρώην σύντροφοί σας θεωρούν ότι  ορισμένες τωρινές παρεμβάσεις σας, όπως για παράδειγμα η στάση σας στην πρόσφατη κατάληψη της Νομικής από μετανάστες, κινούνται εκτός αριστερού τόξου...

- Τη δική μας Αριστερά την προσδιορίζουν οι θέσεις που προανέφερα. Αυτές ορίζουν το «τόξο» της.  Είναι προφανείς οι διαφορές μας  με όλους εκείνους που το ορίζουν με διαφορετικά χαρακτηριστικά και επιλογές.
Διαφωνήσαμε με εκείνους που θέλησαν να υποκαταστήσουν  την μεταναστευτική πολιτική που απουσιάζει. Ποιο το αποτέλεσμα  των ενεργειών τους; Τελικά ενέπλεξαν και το πανεπιστημιακό άσυλο και προκάλεσαν και συντηρητικά αντανακλαστικά, για να τροφοδοτηθούν όλοι εκείνοι που απαράδεκτα ζητούν την κατάργηση του ασύλου.

Προέρχεστε πάντως από μια πολιτική παράδοση που δεν είχε και την καλύτερη σχέση με τον ακτιβισμό...

- Το ζήτημα είναι για ποιόν ακτιβισμό μιλάμε. Ο ακτιβισμός έχει νόημα όταν υπηρετεί την ουσιαστική ανάδειξη  των διεκδικήσεων και όχι τον εντυπωσιασμό που δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Σ΄έναν τέτοιο ακτιβισμό είναι αλήθεια ότι δεν θητεύω.

Σας ενοχλεί ότι ο Συνασπισμός πρωταγωνιστεί στα φαινόμενα ανυπακοής. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν προ ημερών στα διόδια, ενώ κεντρικά στελέχη του υποδέχονται με ενθουσιασμό τη μη καταβολή κομίστρου στις συγκοινωνίες.

- Οι κοινωνικές αντιδράσεις καταγράφονται κάθε μέρα και περισσότερο. Οι αντιδράσεις, όμως, πρέπει να έχουν συγκεκριμένη στόχευση και ιεραρχήσεις, στο πλαίσιο ενός οργανωμένου δημοκρατικού κινήματος. Μόνον έτσι μπορούν να έχουν πολιτικά αποτελέσματα και να οδηγούν στην αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής. Η αποσπασματική έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε διάχυση των διεκδικήσεων, να τροφοδοτήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και εντέλει αυτή να απορροφηθεί από τη συντηρητική πολιτική.
Πέρα από τους εντυπωσιασμούς των διαφόρων που επιχειρούν την εύκολη επένδυση στο «δεν πληρώνω», υπάρχει η δεινή οικονομική θέση εκείνων που δυσκολεύονται πράγματι να πληρώσουν το απαράδεκτα αυξημένο εισιτήριο, μετά την τρομακτική συμπίεση του εισοδήματος των  μισθωτών.
Υπερασπίζομαι εκείνον που βρίσκεται σε πραγματική αδυναμία να πληρώσει και αντιτίθεμαι σε κείνους που αντιστρατεύονται γενικευμένα το δικαίωμα να πληρώνουμε για τα συλλογικά αγαθά που πρέπει να παραμείνουν στη δημόσια σφαίρα. Η κυβέρνηση οφείλει να άρει τις αυξήσεις και να εξασφαλίσει «κοινωνικό» εισιτήριο για τους μη έχοντες  και να εγκαταλείψει επιλογές παραπομπής σε δίκες.

Πώς αντιμετωπίζει η “Δημοκρατική Αριστερά” αυτή την έκρηξη των απεργιών; Συγκοινωνίες, γιατροί, φαρμακοποιοί... Είναι όλες δίκαιες;

- Οι μεταρρυθμίσεις και οι αναδιαρθρώσεις  προκαλούν αντιδράσεις και απεργίες. Υπάρχουν απεργιακά αιτήματα που είναι δίκαια και εντάσσονται στη διεκδίκηση για την ορθότητα των αναδιαρθρώσεων. Η Δημοκρατική Αριστερά υπερασπίζεται τις κινητοποιήσεις που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και όχι συντεχνιασμούς και ρυθμίσεις που θέλουν να υπερασπισθούν  προνόμια σε βάρος της κοινωνίας.
Η Δημοκρατική Αριστερά  - το παράδειγμα είναι πρόσφορο -   κατεψήφισε το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας, όχι για να υπερασπισθεί «κεκτημένα», αλλά γιατί αυτό υποβαθμίζει τον δημόσιο χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας, γιατί εκχωρεί την αρμοδιότητα  των προμηθειών σε ιδιωτικό φορέα, χωρίς να δίνει λύση στο απαράδεκτο καθεστώς που διέπει σήμερα τον χώρο των προμηθειών. Υπερασπιζόμαστε σταθερά τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα υγείας, αλλά οι ρυθμίσεις με τις οποίες προσπαθεί η κυβέρνηση να τον εφαρμόσει, οδηγούν  σε λάθος αποτελέσματα και σε υποβάθμιση την παροχή  υπηρεσιών υγείας, για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, στο προβληματικό σήμερα επίπεδο του Ι.Κ.Α. Υπερασπιστήκαμε το δικαίωμα των νοσοκομειακών γιατρών στη συλλογική τους σύμβαση.


Ξέρετε τι λένε ορισμένοι, που δεν πιστεύουν στο εγχείρημα σας; “Σε μια εποχή”, επισημαίνουν, “που η κρίση ανάβει τις καρδιές, ο Κουβέλης πάει να μιλήσει στο μυαλό...”

- Η κοινωνία καταλαβαίνει ότι πρέπει να βρεθεί δίκαιος τρόπος μείωσης των ελλειμμάτων του κράτους μας, της εξάρτησης  από την υπερχρέωση  και να ανατραπεί  το πελατειακό κράτος. Να παταχθεί η παραοικονομία και η διαφθορά. Οι πολίτες διεκδικούν  την αναδιανομή και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η κοινωνία δεν συσπειρώνεται ούτε στη δικαίωση της κυβερνητικής πολιτικής, ούτε στη δικαίωση των ενόχων της δημοσιονομικής κατάρρευσης. Δεν συσπειρώνεται ούτε στον εύκολο λόγο, ούτε  στους μάγους της πολιτικής, ούτε σ’ εκείνους που θέλουν να «οικοδομήσουν» πάνω στα ερείπια της καταστροφής του τόπου. Η Δημοκρατική Αριστερά καταθέτει  και προωθεί αγωνιστικά την υπεύθυνη  και ρεαλιστική πρότασή της για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Κι’ αυτή η πρόταση απευθύνεται και στην καρδιά και στο μυαλό της κοινωνίας.




Το πείραμα που επιχειρήσατε με τον κύριο Καμίνη στην Αθήνα και τον κύριο Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε πετυχημένο. Υπάρχουν περιθώρια για ανάλογες κινήσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή;

- Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει τα δικά της  ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αποτελεί πρόσφορο πεδίο κοινωνικών  συνθέσεων, με δεδομένη την αυτονομία  του αυτοδιοικητικού χώρου.
Οι συνεργασίες που έγιναν στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αποτελούν πρόκριμα, ούτε προανάκρουσμα  για την κεντρική πολιτική σκηνή.

Να το ερωτήσω διαφορετικά: είναι στη λογική σας να υποστηρίξετε κινήσεις της κυβέρνησης, συμβατές με την πολιτική και ιδεολογική σας αντίληψη, ή θα μετρήσετε το γεγονός ότι θα προσφέρετε επιχειρήματα σε όσους σας θεωρούν δορυφορικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ;

Η Δημοκρατική Αριστερά ασκεί προγραμματική αντιπολίτευση και είναι σταθερά αντίθετη στο δικομματικό σύστημα.
Στόχος της είναι να  διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων, για την υλοποίηση μιας εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από τη σύγκλιση  ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για τη δημιουργία ενός συνασπισμού  δυνάμεων στρατευμένων στην υπόθεση  της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας μέσα από βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς.

Και με τα εκλογικά; Τι να περιμένουμε; Είναι δεδομένη η αυτόνομη παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς ή θα επιδιώξετε εκλογικές συμπράξεις;

- Η παρουσία μας θα είναι αυτόνομη στις εκλογές, όποτε κι’ αν αυτές γίνουν. Με τις δυνάμεις μας, με τις πολιτικές θέσεις και το πρόγραμμά μας.

Οι Οικολόγοι, πάντως, απέρριψαν την ιδέα σας για Forum διαλόγου

-Η πρότασή μας για φόρουμ διαλόγου επανέρχεται. Το φόρουμ θα γίνει με οικολογικές δυνάμεις  που είναι υπαρκτές και δεν αθροίζονται σε συγκεκριμένα πολιτικά σχήματα. Θα προωθήσουμε τον ουσιαστικό διάλογο  και την κοινή πολιτική δράση στα κοινωνικά κινήματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, στη διεκδίκηση προστασίας του περιβάλλοντος.

Κύριε Κουβέλη, βρισκόμαστε σε μια στιγμή όπου η οικονομική κρίση συμπίπτει με μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης που απειλεί το πολιτικό σύστημα. Δεν σας απασχολεί που όλο αυτό το μείγμα δείχνει να πιέζει το πολιτικό εκκρεμές όλο και πιο δεξιά;

- Το πολιτικό σύστημα απαξιωμένο αποσυντίθεται. Η ανασύνθεσή του πρέπει να γίνει με όρους κοινωνίας  και όχι με φθαρμένα εργαλεία που το δημιούργησαν. Απάντηση στη συντηρητική εξέλιξή του μπορεί να αποτελεί το περιεχόμενο μιας δημοκρατικής πολιτικής που δίνει λύσεις στα προβλήματα.

Ναι, αλλά κοιτάξτε, δεν επηρεάζει η κρίση μόνο το ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ εγκαταλείπει τον μεσαίο χώρο για να εγκατασταθεί σε πιο αυθεντικές δεξιές θέσεις και η Αριστερά ανακαλύπτει πάλι τη γοητεία της δραχμής και του απομονωτισμού.

- Οι πολιτικές θέσεις για επιστροφή στο «παρελθόν της δραχμής» και στον απομονωτισμό της χώρας είναι πολιτική του αδιεξόδου. Η διέξοδος της χώρας από την κρίση αποτελεί και σημαντική ευρωπαϊκή υπόθεση. Η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και επιτακτική. Τα ζητήματα που σήμερα  συνιστούν «ευρωπαϊκό έλλειμμα» δεν δικαιολογούν την αναχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. Αντίθετα επιβάλλουν την ύπαρξη  συγκεκριμένων διεκδικήσεων και επιλογών μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο, με άμεση προτεραιότητα την ουσιαστική πολιτική της ενοποίηση.

Κι εσείς μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό γιατί αισιοδοξείτε ότι θα υπάρξετε; Γιατί δεν θα έχετε την τύχη του ΚΚΕ εσωτερικού ή της ΕΑΡ;
- Η Δημοκρατική Αριστερά δεν αποτελεί  επανάληψη ούτε του ΚΚΕ εσωτερικού, ούτε της ΕΑΡ. Αυτά τα πολιτικά σχήματα αντιστοιχούσαν σε άλλη εποχή, με διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά, με άλλες πολιτικές και κοινωνικές αναλογίες και συσχετισμούς.



Για τις εξελίξεις στην Ευρώπη

Η Δημοκρατική Αριστερά σταθερά υποστηρίζει την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με βίαιο τρόπο, με ασφυκτικούς όρους των δημοσιονομικών περιορισμών και ανατροπή του κοινωνικού ευρωπαϊκού προτύπου.
Δεν μπορεί να γίνει με την κατάργηση της συλλογικής αυτονομίας, με θρυμματισμό των συλλογικών δικαιωμάτων, με συμπίεση και με χτύπημα της αμοιβής της μισθωτής εργασίας. Αυτό θα σημάνει καταστροφή του κοινωνικού ιστού.
Η  Συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί  επικίνδυνη επιλογή.  Θα αποκλείει τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής. Την απορρίπτουμε.



Για την οικονομική πολιτική της χώρας

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την οικονομία της χώρας μόνο με όρους λογιστικής. Και μάλιστα με την πρακτική να πληρώνουν το «λογαριασμό» οι ίδιοι και οι ίδιοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Η κοινωνία πρέπει να βγει από την κρίση όρθια. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών, μέτρων εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων. Υπογραμμίζουμε, όμως, ότι η προοπτική αυτή δεν πρέπει να οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.
Η κυβέρνηση την ίδια ώρα που ακολουθεί αυτή την περιοριστική επιλογή με ορατές συνέπειες την ύφεση και την ανεργία, χάνει πολύτιμο χρόνο στο κρίσιμο ζήτημα της ανάπτυξης.

Ο κόσμος έχει αγωνία για την κατάσταση της οικονομίας, για την πορεία των εξελίξεων. Αντιμετωπίζει το μέλλον με φόβο. Περιμένει από τους πολιτικούς στάση ευθύνης για τον τόπο.

Είναι  ώρα να συγκληθεί σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών  υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε αυτή να γίνει μια υπεύθυνη πολιτική διαβούλευση μακριά από επικοινωνιακούς  όρους αντιπαράθεσης. Να υπάρξει ειλικρινής ενημέρωση εκ μέρους  του πρωθυπουργού για την κατάσταση της οικονομίας και τα όσα διαπραγματεύεται στους ευρωπαϊκούς κύκλους.

Να αναζητηθούν όλα τα δεδομένα, να βρεθούν κοινοί τόποι, αλλά κυρίως να δοθεί ένα ενιαίο μήνυμα όλου του πολιτικού κόσμου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι έρμαιο των όποιων μεθόδων για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Δεν μιλώ για συναίνεση στις ασκούμενες πολιτικές. Μιλώ για ένα μήνυμα όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας που αξιώνουν από την Ευρώπη αλλαγή πορείας.
Ένα κοινό μήνυμα προς τους εταίρους μας. Μια στάση ευθύνης προς τους πολίτες.