Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Κατ΄ επίφαση δημοκρατία στα πανεπιστήμια


ΚΥΡΙΑΚΉ, 31 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Κατ΄ επίφαση δημοκρατία στα πανεπιστήμια

 Της Βάσως Κιντή, ΒΗΜΑ, 31.7.11
Κ. Τσουκαλάς, πρόθυμος υποστηρικτής στο παρελθόν εκσυγχρονιστικών ιδεών, ψέγει σε άρθρο του στο «Βήμα» τής 24/7 όσους υποστηρίζουν σήμερα τη μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση και τους αποκαλεί ειρωνικά «συμμαχία αυτόκλητων αγνών, ανιδιοτελών και αντικειμενικών προθύμων». Ωστόσο η πλειονότητα όσων σήμερα υποστηρίζουν τη μεταρρύθμιση είχαν το σθένος ήδη από το 2006, όταν καθηγητές προπηλακίζονταν, χτίζονταν στα γραφεία τους και συκοφαντούνταν, να δηλώσουν δημόσια ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται αλλαγή, τις βασικές αρχές της οποίας περιέγραψαν. Οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα τάσσονται κατά του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είχαν τότε καθόλου αντιδράσει στο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που είχε επιβληθεί. Είχαν προτιμήσει να υπερασπιστούν, έστω και διά της σιωπής, τα κεκτημένα αρνούμενοι και τότε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης. Ισως να είναι, κατά την (εκ παραδρομής;) δήλωση της Μ. Ρεπούση πάλι στο «Βήμα» τής 24/7, μόνο «οιονεί μεταρρυθμιστές», δηλαδή μεταρρυθμιστές στα λόγια αλλά όχι στην πράξη. 

Ο Κ. Τσουκαλάς, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, θα έπρεπε προτού προχωρήσει στην κριτική του να έχει λάβει υπόψη του τα δεδομένα. Ισχυρίζεται ότι «η Κόλαση βρίσκεται στις λεπτομέρειες» αλλά φαίνεται ότι τις λεπτομέρειες του νομοσχεδίου τις αγνοεί. Υποστηρίζει, λ.χ., ότι τέσσερις καθηγητές μπορούν να ελέγξουν ένα 15μελές Συμβούλιο, δεδομένου ότι επτά καθηγητές και ένας φοιτητής επιλέγουν τα επτά εξωτερικά μέλη. Μάλιστα ισχυρίζεται ότι η ανάδειξη αυτών των τεσσάρων μελών μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο χειραγώγησης από φατρίες και κόμματα. Δεν πρόσεξε όμως ο κ. Τσουκαλάς (όπως και ο κ. Τιβέριος που υποστηρίζει κάτι ανάλογο στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας) ότι το σχέδιο νόμου προβλέπει ταξινομική ψήφο για την ανάδειξη των μελών του Συμβουλίου, δηλαδή ιεραρχική επιλογή (1η επιλογή, 2η κτλ.), που εξασφαλίζει ότι πολύ δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί η σταυροδοσία. Οπως επισημαίνεται, θα πρέπει το 52% του εκλογικού σώματος, δηλαδή των καθηγητών όλων των βαθμίδων που θα ψηφίσουν, να ψηφίσει τα ίδια ακριβώς πρόσωπα με την ίδια ακριβώς σειρά ώστε να ελεγχθεί η πλειοψηφία του Συμβουλίου. Αν τόσο πολλά μέλη ΔΕΠ (ακόμη και πάνω από χίλια στα μεγάλα πανεπιστήμια) φθάσουν σε αυτό το σημείο εξευτελισμού ώστε να ακολουθήσουν τυφλά μια συγκεκριμένη γραμμή σταυροδότησης, τότε ας έχουν και το Συμβούλιο που τους αξίζει. Αλλά, ούτως ή άλλως, τέσσερα άτομα του Συμβουλίου δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν τις αποφάσεις του διότι απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία 4/5 και εν τέλει 2/3. Γράφει επίσης ότι ο πρύτανης μπορεί να είναι αλλοδαπός, ενώ το σ/ν προβλέπει ότι ο πρύτανης πρέπει να είναι καθηγητής Α΄ βαθμίδας σε πανεπιστήμιο του εσωτερικού ή του εξωτερικού με ελληνική ιθαγένεια και γνώση της ελληνικής γλώσσας. Πιο επικίνδυνο θεωρεί ο Κ. Τσουκαλάς ότι τα νόμιμα προσόντα για την εκλογή και την εξέλιξη των καθηγητών δεν ορίζονται κατά τρόπο ενιαίο από τον ίδιο τον νόμο αλλά ρυθμίζονται ad hoc από το Συμβούλιο, παρακάμπτοντας ακόμη και την προϋπόθεση της διδακτορικής διατριβής σε ειδικές περιπτώσεις. Και εδώ ο κ. Τσουκαλάς δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες. Το νομοσχέδιο θέτει τα βασικά προσόντα για την εκλογή και εξέλιξη των καθηγητών επιτρέποντας μια παράκαμψη για τις διδακτορικές διατριβές, παράκαμψη που υπήρχε και στον προηγούμενο νόμο, δηλαδή την ευχέρεια σε ορισμένα αντικείμενα, όπως π.χ., στην Αρχιτεκτονική ή στην Καλών Τεχνών, να μην απαιτείται διδακτορικό δίπλωμα για την κατάληψη μιας θέσης. Τα επιπλέον προσόντα που θέλει να υιοθετήσει ένα ίδρυμα (ακριβώς για να ενθαρρυνθεί η πολυτυπία στη φυσιογνωμία των ιδρυμάτων και να αποφεύγεται η ισοπεδωτική ομοιομορφία) δεν τίθενται ad hoc για κάθε εκλογή αλλά ισχύουν παγίως αφού έχουν περιληφθεί στον Οργανισμό του ιδρύματος.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η κριτική που γίνεται στον νόμο από τον Κ. Τσουκαλά και από άλλους γίνεται ερήμην των συγκεκριμένων ρυθμίσεων που περιέχει. Εκφέρεται από μια σκοπιά που θέλει να βλέπει παντού, χωρίς στοιχεία, τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού, τον φόβο της αγοράς και της ιδιωτικοποίησης, την έλλειψη δημοκρατίας και τον αυταρχισμό. Είναι μια ιδεολογική σκοπιά που έχει αυτοχρισθεί εκ προοιμίου αριστερή, έχει συγκροτήσει τον κυρίαρχο λόγο της Μεταπολίτευσης και χρησιμοποιείται για να καλύπτονται αδράνειες και συντεχνίες. Είναι μια σκοπιά που υιοθετείται από διανοουμένους που κυριάρχησαν, ως ανέλεγκτες αυθεντίες, σε κάθε στροφή της μεταπολιτευτικής ζωής, μια σκοπιά που θεωρεί καθετί καινούργιο αναπόδραστα χειρότερο από το παρόν και ως εκ τούτου καταλήγει να δρα συντηρητικά υπερασπιζόμενη κάθε φορά την κατάσταση που προηγουμένως αντιμαχόταν.

Η κατάσταση όμως στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρά τις νησίδες ποιότητας, δεν είναι σήμερα υπερασπίσιμη. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν με κατ΄ επίφαση δημοκρατικό τρόπο ενώ βρίσκονται στα χέρια διοικήσεων που αναδεικνύονται με τις γνωστές διαδικασίες συναλλαγής χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Εχουμε πρυτανικές αρχές, ακριβώς με τρία ή τέσσερα άτομα, που εκλέγονται ακόμη και μόνο με ψήφους διοικητικών υπαλλήλων ή των φοιτητών και οι οποίες μεταχειρίζονται τα ιδρύματα όπως θέλουν. Εχουμε όργανα τμημάτων και σχολών που προκύπτουν από αλισβερίσια, στηρίζονται σε συσχετισμούς ισχύος και εκβιάζονται από μειοψηφίες φοιτητών, ενώ παρατηρούνται ανεξέλεγκτες αυθαιρεσίες σε επίπεδο τμήματος, σχολής ή ιδρύματος.

Οσοι γνωρίζουν από μέσα τα ελληνικά πανεπιστήμια και ενδιαφέρονται για τη μόρφωση, την έρευνα και το δημόσιο συμφέρον ξέρουν ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τα μερεμέτια δεν είναι παρά φτιασιδώματα που διαιωνίζουν, για να μην αγγίξουν, χρόνιες παθογένειες. Γι΄ αυτό άλλωστε προηγούμενες απόπειρες μεταρρυθμίσεων είχαν χαρακτηριστεί, και δικαίως, δειλές και αποσπασματικές. Τώρα που έχουμε μπροστά μας μια τολμηρή απόπειρα ουσιαστικών αλλαγών που μας εναρμονίζει με το ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον, τώρα βρίσκουμε τις αλλαγές σαρωτικές και τις αποδοκιμάζουμε. Με τίποτε δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Το ότι η κριτική που γίνεται στον νόμο είναι εν πολλοίς προσχηματική και έχει άλλη στόχευση φαίνεται και από το ότι οι θέσεις των συνδικαλιστικών φορέων των πανεπιστημιακών δεν διαφέρουν και πολύ, τουλάχιστον στα λόγια, από τις ρυθμίσεις που έχουν εξαγγελθεί. Δέχονται και αυτοί συμβούλια με τη συμμετοχή εξωτερικών μελών, θέλουν και αυτοί εποπτικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες των συμβουλίων, όπως κατά βάση προβλέπει και το σχέδιο, απορρίπτουν περισσότερο από το υπουργείο τη συμμετοχή των φοιτητών. Στην ουσία διαφέρουν μόνο στο ότι επιθυμούν την απευθείας (και όχι έμμεση) εκλογή των μονοπρόσωπων οργάνων (πρύτανη και κοσμητόρων). Είναι αυτή τόσο μεγάλη διαφορά ώστε να δικαιολογείται τόσο αμετροεπής και συνταγματικά παρακινδυνευμένη αντίδραση όπως αυτή ορισμένων συγκλήτων με απειλές περί μη εφαρμογής των νόμων;

Τα πανεπιστήμια πρέπει να συγκεντρωθούν στο έργο τους και να πάψουν να χρησιμοποιούνται ως πεδίο άσκησης μικροπολιτικής από φατρίες και πρόσωπα. Η νεολαία της χώρας μας που μοχθεί και πληρώνει υψηλό οικονομικό και ψυχολογικό κόστος για να μπει στα ΑΕΙ, που ξενιτεύεται για να αποκτήσει τα εφόδια για τη ζωή, αξίζει περισσότερη προσοχή και μεγαλύτερη μέριμνα. Δεν μπορεί τα πανεπιστήμια να είναι κέντρα διερχομένων, αίθουσες εξετάσεων για ένα τυπικό χαρτί. Πρέπει να γίνουν εστίες μόρφωσης, κέντρα έρευνας και αριστείας, χώροι διάπλασης πολιτών με κρίση, αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος. Τα πανεπιστήμια δεν ανήκουν στους πανεπιστημιακούς, ανήκουν στην ελληνική κοινωνία που δικαιούται να έχει ανώτατη εκπαίδευση υψηλής ποιότητας για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών και να αντικρίσει το μέλλον με αυτοπεποίθηση. Δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς η διεθνής εξαίρεση και δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε συνεχώς τον τροχό. Υπάρχει αξιοποιήσιμη διεθνής εμπειρία και χρειαζόμαστε εξωστρέφεια, συντονισμό και αποφασιστικότητα για να πετύχουμε, όχι διαρκή αδράνεια και στείρα αντιδικία.

Η κυρία Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το έλλειμμα της λογικής


ΚΥΡΙΑΚΉ, 31 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Το έλλειμμα της λογικής

Tου Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 31.7.11
Το κύριο χαρακτηριστικό στη χώρα δεν είναι πλέον η παρανομία. Ούτε καν η κοινωνική αποδοχή της. Το βασικό στοιχείο πλέον είναι ο παραλογισμός. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου το βασικό επιχείρημα μιας επαγγελματικής ομάδας στη διαπραγμάτευση με το κράτος είναι η παρανομία της. Οι κάτοχοι αδειών ταξί ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος θα ακυρώσει την «επένδυσή» τους, την οποία άλλοι ανεβάζουν στις 200.000 και άλλοι στις 300.000 ευρώ. Αυτό υποστηρίζουν και πολλοί «ευαίσθητοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν να προτείνουν αποζημίωση των κατόχων αδειών. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αποζημίωση για την αξία των αδειών πιθανώς να ήταν θέμα διαβούλευσης. Στην Ελλάδα όμως, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όλα έγιναν αδιαφανώς και κάτω από το τραπέζι. Μια τέτοια ομολογία, σε μια χώρα όπου όλοι σκούζουν για τη φοροδιαφυγή, θα είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις.
Το ΣΔΟΕ, η δικαιοσύνη, κάποιος τέλος πάντων, θα ευαισθητοποιείτο για τις αδιαφανείς συναλλαγές που έγιναν, ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ! (αν αληθεύει ο ισχυρισμός των ταξιτζήδων ότι η άδεια αξίζει 200.000 ευρώ). Εδώ, στην υπερευαίσθητη για τη φοροδιαφυγή Ελλάδα, όχι μόνο δεν συγκινείται κανείς για την ομολογημένη φοροκλοπή, αλλά υπάρχουν και βουλευτές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δοθεί στους παράνομους και μπόνους, είτε σε ρευστό είτε σε φοροαπαλλαγές.
Προ ημερών ο πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Ταξί κ. Χρήστος Πέτρου κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό του και την απόλυσή του επειδή οι εργαζόμενοι στα ταξί είναι υπέρ της απελευθέρωσης. Μαζί του απολύθηκαν και άλλοι τέσσερις οδηγοί που λογικώς τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης, μιας και στον κλάδο τους επικρατούν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Η είδηση αυτή (που θυμίζει εποχές μαφίας στις ΗΠΑ κατά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα) πέρασε στα ψιλά. Ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα και τίποτε δεν έγινε. Ακόμη και η υπερευαίσθητη για τα εργασιακά δικαιώματα Αριστερά σιώπησε. Υπάρχουν προφανώς εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Να συμφωνήσουμε ότι, όπως απέδειξε και η υπόθεση Κούνεβα, σ’ αυτήν τη χώρα νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου (πιθανώς εργοδότη). Αλλά αυτή η έλλειψη ευαισθησίας πρέπει να προβληματίσει. Η ατιμωρησία στη φριχτή υπόθεση Κούνεβα και η σιωπή για τον ξυλοδαρμό του κ. Πέτρου είναι, αν μη τι άλλο, πράσινο φως για περισσότερους τραμπουκισμούς.
Το βασικό έλλειμμα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Είναι λογικής. Οι στρεβλώσεις είναι μακροχρόνιες. Τις συνηθίσαμε, έτσι ώστε το παράλογο πλέον μοιάζει λογικό. Εθεωρείτο φυσιολογικό, για παράδειγμα, να απαγορεύεται στην ουσία σε έναν φτωχό νέο να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί. Πρέπει να περάσει από τους «μαντράδες» και τους μεσάζοντες, να δανειστεί υποθηκεύοντας το σπίτι του για να αποκτήσει, όχι το αυτοκίνητο, αλλά την κρατική άδεια· ένα χαρτί φτιαγμένο για να εξυπηρετεί αυτούς που το έχουν και όχι αυτούς που θέλουν να δουλέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο περιορισμός θεωρείται φιλολαϊκός και αριστερός. Οι τραμπούκοι των δρόμων έχουν διακομματική πολιτική υποστήριξη. Από τον κ. Αντώνη Σαμαρά («γεια σου Θύμιο»), μέχρι την κ. Τόνια Αντωνίου (και τους συνοδοιπόρους της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ) και σύμπασα την Αριστερά. Και αν δεν καλυφθεί αυτό το έλλειμμα λογικής, όσες περικοπές κι αν κάνουμε η χώρα δεν έχει ελπίδα.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011


ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 29 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Οχι στη μεταρρύθμιση αλλά με ποια προοπτικη;

από τον Πολυβώτη


Αναδημοσιεύω ένα εξαιρετικό σχόλιο του Προκόπη Δούκα σε συζήτηση που έγινε στο buzz επί ενός άρθρου του καθηγητή Κ. Τσουκαλά. Ο συγγραφέας απευθύνεται στο Νίκο Ξυδάκη, ο οποίος προηγουμένως σχολίασε:

«Ο Τσουκαλάς είναι επιτέλους, δεν είναι ο Φούφουτος. Για την ουσία της δημοκρατίας και της παιδείας μιλάει.
Αν δεν ακούσουμε κ τον Τσουκαλά, ποιον θ' ακουσουμε, τον Πανάρετο;
[..]
Οποιος έχει αντιρρήσεις ή αμφιβολίες, δεν είναι συλλήβδην "συντεχνία"... »


Θα τον ακούσω τον Τσουκαλά, φυσικά. Αλλά δυσκολεύομαι να πειστώ. Ένας από τους λόγους είναι το λογικό σφάλμα που επεσήμανα: Δεν μπορείς να λες, όταν μιλάς για ένα τόσο διεφθαρμένο τοπίο, οτι δέχεσαι ως αξίωμα οτι "όλοι οι συμμετέχοντες έχουν καλή πρόθεση". Το αντίθετο είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, οι περισσότεροι να θέλουν να υπερασπίσουν συμφέροντα, μαγαζάκια και τριτοκοσμικούς εγωισμούς.

Όχι, όποιος έχει αντιρρήσεις, δεν είναι συλλήβδην συντεχνία. Αλλά όποιος με τις αντιρρήσεις του, προσφέρει καύσιμα στην ακινησία, στη φαυλοκρατία και στη συντεχνία, τότε πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Γράφω πιο πάνω:

"Το να αντιδράς λοιπόν στην όποια ριζική προσπάθεια αλλαγής αυτού του άθλιου τοπίου, προϋποθέτει να διαχωρίσεις ευκρινώς τη θέση σου από όλα αυτά τα συμφέροντα, να έχεις επιδείξει στις (όποιες) μέχρι τώρα προσπάθειες εκσυγχρονισμού θετική και δημιουργική στάση (το αντίθετο έχει συμβεί) - και κυρίως να έχεις προτείνει εγκαίρως (εφόσον διαφωνείς) άλλες βιώσιμες λύσεις εξόδου από το αδιέξοδο. Φοβάμαι οτι δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο..."

Στο συγκεκριμένο άρθρο, ο Τσουκαλάς φοβάμαι οτι ακολουθεί αυτό τον τρόπο επιχειρηματολογίας, που αναγκάζεται μεν να αποδεχτεί αυτό που πρέπει να γίνει, αλλά προσπαθεί να το αποδομήσει, πατώντας πάνω σε ένα λογικό σφάλμα.

Ένας άλλος λόγος, είναι οτι είμαι ιδιαίτερα καχύποπτος σε μια εξ αριστερών κριτική, που χαρακτηρίζει την μεταπολιτευτική μας πορεία: Μόνιμες αντιρρήσεις σε οποιαδήποτε προσπάθεια με βάση μαξιμαλισμούς, κουτοπονηριές και αποφυγή της επίλυσης του προβλήματος στην ουσία του.

Εδώ (στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) έχουμε να κάνουμε (όπως σε πολλούς άλλους τομείς) με φαυλοκρατία - άκρως επικίνδυνη μακροπρόθεσμα (και ήδη ορατή) για το σύστημα αξιών και τη συνολική παιδεία, άρα και για την πορεία της χώρας. Το πράγμα (δεν το αρνείται εμμέσως ούτε ο Τσουκαλάς, ούτε οι περισσότεροι νομίζω σοβαροί συζητητές) έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Ας πούμε λοιπόν (φέρνω ένα παράδειγμα με το δικό μας χώρο Νίκο), οτι έρχεται μια νομοθετική πρωτοβουλία που θα μας απαλλάξει (ή θα περιορίσει) με διάφορες κινήσεις, την κιτρινιά, την έλλειψη παιδείας, τη διαπλοκή, την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία κλπ.

Και αντί να ξεσηκωθούμε όλοι (αυτοί τέλος πάντων που θεωρούμε οτι βρισκόμαστε από την υγιή πλευρά του ποταμού, όπως θα θεωρήσω και τον Τσουκαλά) και να υποστηρίξουμε την προσπάθεια αποκόλλησης από το τέλμα, τι κάνουμε;

Με την επίκληση του κινδύνου του δημοκρατικού ελλείμματος, αντί να προσπαθήσουμε έστω (κι ας αποτύχουμε και με κάποιες κινήσεις που δεν είναι οι καλύτερες), κάνουμε αυτό που κάναμε επί 35 χρόνια: Κατενάτσιο στην πρόοδο, υποσημειώσεις και αστερίσκους παντού, άρνηση γιατί "δεν είναι το ιδεατό", "βεβαίως χρειάζονται αλλαγές, αλλά όχι έτσι", παχιά ξύλινα λόγια και απίστευτες αγκυλώσεις/μορφώματα που μόνο στην ανατολική βαλκανική εφαρμόζονται κλπ.

Με αποτέλεσμα, ποτέ ένα βήμα εμπρός - αντίθετα βύθιση όλο και περισσότερο στο τέλμα.

Είμαστε όμως, βυθισμένοι στη χρεοκοπία κάθε είδους - δεν μας παίρνει άλλο.

Ξέρεις, αγαπητέ Νίκο, γιατί με τσαντίζει η πέραν του Συνασπισμού αριστερά, τα τελευταία χρόνια. Γιατί είναι στα μάτια μου, σαν το βοσκό, που φώναζε "λύκος", στο γνωστό μύθο. Γιατί θα έπρεπε να είναι ο μπροστάρης στη μάχη κατά της φαυλοκρατίας, για την οποία τόσο φωνάζει - και τόσο (με αφορμή αυτή) προτρέπει σε ανατροπή, ακόμα και σε βία. Και αντί αυτού, υιοθετεί πολύ συχνά κάθε είδους "κίνηση", που συντηρεί τις υπάρχουσες πρακτικές, αυτές που μας έφτασαν ως εδώ...

Τα θαύματα τελείωσαν...


ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 29 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Τα θαύματα τελείωσαν...

Είναι άλλη μια σαφέστατη απάντηση στο διαρκές ερώτημα κάθε πολίτη που συνεχίζει να φορτώνεται όλα τα βάρη, γιατί δεν λειτουργούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί και έχουμε ΔΟΥ που αδυνατούν να εισπράξουν το 9% με 10% του συνόλου των οφειλομένων. Αλλά και σε μια σειρά από «γιατί» που στοιχειώνουν τους Ελληνες πολίτες: Γιατί οι κρατικές δαπάνες ξέφυγαν και πάλι; Γιατί δεν μαζεύονται τα έσοδα; Γιατί δεν έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή; Γιατί οι βεβαιωμένοι φόροι στην πλειονότητά τους παραμένουν ανείσπρακτοι; Γιατί δημόσια έργα υπερκοστολογήθηκαν, παραδόθηκαν με καθυστέρηση δίχως την παραμικρή ποινή, με κάποιους να γιγαντώνουν προσωπικές και εταιρικές περιουσίες και σήμερα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, απολύοντας, μειώνοντας μισθούς, κλείνοντας επιχειρήσεις, καθώς πλέον δεν διευκολύνουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα;...
Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος επέμενε για μεγάλο διάστημα ότι οι καταγγελίες για ελλείψεις στα νοσοκομεία είναι «τεχνητές». Μόλις ανακαλύφθηκε λοιπόν αποθήκη στο Ιπποκράτειο με υλικά αξίας 1.000.000 ευρώ, το χρησιμοποίησε για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του. Και εν μέρει μπορεί να είχε δίκιο, μόνο που όσα αποκαλύφθηκαν μετά δείχνουν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.Την τραγελαφική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας, όπου φαίνεται να συνεχίζεται το πάρτι των δισεκατομμυρίων, ήρθε να αποδείξει ρεπορτάζ στην «Ε» (της Ντάνι Βέργου, 4/7/2011). Τα υλικά αυτά δεν ήταν ιδιοκτησία του νοσοκομείου αλλά παρακαταθήκες που ανήκουν στις προμηθεύτριες εταιρείες και όταν χρησιμοποιηθούν κοστολογούνται. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το Ιπποκράτειο αλλά για όλα τα νοσοκομεία της χώρας.
Και δυστυχώς από εκεί και μετά άρχισε να ξετυλίγεται η τραγωδία της ελληνικής κρατικής διοικητικής δομής. Τα ελληνικά νοσοκομεία εν έτει 2011 δεν διαθέτουν σύστημα διαχείρισης αποθεμάτων (logistics). Οι εταιρείες χορηγούν παρακαταθήκες τις οποίες δεν ελέγχει -όπως επιβάλλεται- το Γραφείο Υλικού κάθε νοσοκομείου. Τις διαχειρίζονται ουσιαστικά γιατροί και νοσοκόμες που ενημερώνουν κατόπιν τις εταιρείες για τη χρήση τους ώστε να τιμολογηθούν. Η μία παρανομία πάνω στην άλλη δηλαδή, καθώς για τα υλικά αυτά δεν έχουν κοπεί παραστατικά, τα διαχειρίζονται ενδιάμεσοι, ενώ η διοίκηση του νοσοκομείου δεν γνωρίζει τις ανάγκες του.
«Το όλο σύστημα είναι παράνομο» παραδέχτηκε στην «Ε» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Προμηθευτών, Παναγιώτης Στραβόλαιμος. Αλλά τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Τα νοσοκομεία θα έπρεπε να ενημερώνουν για τη χρήση τέτοιων υλικών τον εκάστοτε ασφαλιστικό φορέα και αυτός με τη σειρά του να εξοφλεί τις εταιρείες. Στην Ελλάδα όμως φαίνεται πως προτιμάμε το... δικό μας σύστημα. Στις προμηθεύτριες εταιρείες παραδίδονται ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ασθενών και αυτές ενημερώνουν τον ασφαλιστικό τομέα προκειμένου να πληρωθούν. Το κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν δεν είναι οι «τεχνητές» ελλείψεις στα νοσοκομεία, αλλά οι απίστευτες παρανομίες που συντελούνται σε αυτό που θεωρείται Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ζητήματα τυπικά, αμελητέα μπροστά στις φουρτούνες που αντιμετωπίζουμε. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το σκηνικό αυτό δείχνει πώς έχει διαμορφωθεί η διοικητική δομή του ελληνικού κράτους. Διότι έτσι βόλευε ορισμένους που πλούτισαν χώνοντας τα χέρια τους βαθιά στα δημόσια ταμεία, στην τσέπη κάθε Ελληνα πολίτη δηλαδή. Τρωκτικά που επί δεκαετίες συνεχίζουν ανενόχλητα τη δουλειά τους.
Είναι άλλη μια σαφέστατη απάντηση στο διαρκές ερώτημα κάθε πολίτη που συνεχίζει να φορτώνεται όλα τα βάρη, γιατί δεν λειτουργούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί και έχουμε ΔΟΥ που αδυνατούν να εισπράξουν το 9% με 10% του συνόλου των οφειλομένων. Αλλά και σε μια σειρά από «γιατί» που στοιχειώνουν τους Ελληνες πολίτες: Γιατί οι κρατικές δαπάνες ξέφυγαν και πάλι; Γιατί δεν μαζεύονται τα έσοδα; Γιατί δεν έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή; Γιατί οι βεβαιωμένοι φόροι στην πλειονότητά τους παραμένουν ανείσπρακτοι; Γιατί δημόσια έργα υπερκοστολογήθηκαν, παραδόθηκαν με καθυστέρηση δίχως την παραμικρή ποινή, με κάποιους να γιγαντώνουν προσωπικές και εταιρικές περιουσίες και σήμερα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, απολύοντας, μειώνοντας μισθούς, κλείνοντας επιχειρήσεις, καθώς πλέον δεν διευκολύνουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα;...
Ο γραφειοκρατικός ιστός του κράτους δεν είναι απλώς απαρχαιωμένος αλλά και πλήρως διάτρητος. Οι τελευταίες κυβερνήσεις, παρά τις διαπιστώσεις, δεν προχώρησαν στις απαραίτητες κινήσεις για να βελτιωθεί πραγματικά η διαμορφωμένη κατάσταση. Ακόμα και τώρα, με τη χώρα να γλιστρά στον γκρεμό, οι ίδιοι πολιτικοί εξακολουθούν με θράσος να κάνουν διαπιστώσεις. Αδυνατούν να παράξουν πολιτική, καθώς επί τρεις δεκαετίες συνήθισαν να πολιτεύονται με υποσχέσεις, εξυπηρετήσεις και βολέματα ημετέρων, κάνοντας τα στραβά μάτια, αλληλοκαλυπτόμενοι και καταφεύγοντας στην προστασία της βουλευτικής ασυλίας, χρησιμοποιώντας το Κοινοβούλιο ως προσωπική τους «εταιρεία θαυμάτων». Μόνο που τα θαύματα τελείωσαν...

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Η ...δικαίωση της αυθαιρεσίας;


ΤΕΤΆΡΤΗ, 27 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Η ...δικαίωση της αυθαιρεσίας;

Ανακοίνωση του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς για το θέμα των αυθαιρέτων
Η πολιτική διγλωσσία και ο περιβαλλοντικός αμοραλισμός, τα χρόνια νοσήματα όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αναπαράχθηκαν και στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο, που «συζήτησε» το νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ για τα αυθαίρετα. Ασχολήθηκε μόνο με τι φιλοδοξεί να εισπράξει από τα πρόστιμα νομιμοποίησής τους και συζήτησε γενικώς και αορίστως (αφού δεν  προτάθηκαν συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέτρα, με βάση και την υπάρχουσα εμπειρία) για την περιβαλλοντική αναβάθμιση που θα επιφέρει, δήθεν, η εφαρμογή του.


 Έτσι λειτουργούν ως φύλλο συκής οι προτεινόμενες εξαιρέσεις νομιμοποίησης αυθαιρέτων στους αιγιαλούς, τα δάση, τους αρχαιολογικούς χώρους και τα ρέματα, η θέσπιση του περιβαλλοντικού ταμείου και οι (για πολλοστή φορά) εξαγγελλόμενες προθέσεις ελέγχων και ποινών στους από δω και πέρα δημιουργούς αυθαιρέτων.

 Αντίθετα την ίδια ώρα που ανακοινώνεται το νέο ΡΣΑ,  το οποίο υποτίθεται (επισήμως) θα σταματήσει την αστική διάχυση και την περαιτέρω καταστροφή της υπαίθρου,  η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων ουσιαστικά θα την αυξήσει και θα την δικαιώσει στην συνείδηση των απανταχού αυθαιρετούχων και αυθαιρετούντων.

 Η πρόταση της ΔΗΜΑΡ ήταν και είναι μία: Να εισπραχθούν τα πρόστιμα –όσο υψηλά και αν είναι- και να μην υπάρξει καμία  ανοχή στην αυθαιρεσία που υποθηκεύει το μέλλον της χώρας και τις αναγκαίες προσπάθειες που πρέπει να αναληφθούν για τον εκσυγχρονισμό των δομών διοίκησης –και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που θα ασχολείται με το σύνολο των αυθαιρέτων και θα στηρίζεται σε έναν καλά οργανωμένο μηχανισμό κατεδαφίσεων.

 Καλεί τους αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και κάθε περιβαλλοντικά ευαίσθητο πολίτη να αντισταθούν στον εκμαυλισμό των πολιτικών μας ηθών και πρακτικών.

Απουσίες ανόητες και επικίνδυνες


Απουσίες ανόητες και επικίνδυνες
Νίκος Μπίστης, www.protagon.gr, 27/07/2011

Ώστε έτσι λοιπόν. Στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν παρέστησαν ο κ. Τσίπρας, η κα Παπαρήγα και 41 αντιστασιακοί. Δικαίωμα τους; Τυπικά ναι, δημοκρατία έχουμε, (όσο και αν την περιφρονούν με την στάση τους) μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Μόνο που οι «ελαφρές» πράξεις καμιά φορά έχουν βαριά και ανεξίτηλα αποτελέσματα. Διερωτώμαι πώς θα επανέλθουν στην εκδήλωση μετά ένα η δύο χρόνια; Εκτός αν έχουν αποφασίσει να απέχουν εσαεί όχι μόνο από την εκδήλωση αλλά από τον ομαλό δημοκρατικό βίο που έχουμε από το 1974 και μετά. Ένα τέτοιο συμπέρασμα θα έβγαζε κάποιος ακούγοντας την ανακοίνωση του ΚΚΕ: «Η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας 1967- 1974 είναι ταξική και υποκριτική…Το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο μέχρι το μεδούλι, δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται».

Αυτές οι λεκτικές ταρζανιές ξεχνούν ένα βασικό δίδαγμα από την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ότι οι ανατροπές δημοκρατικών καθεστώτων (βλέπε ναζιστική Γερμανία, φασιστική Ιταλία, Ελλάδα το 1936 και το 1967) έγινε πάντα από δυνάμεις της ακροδεξιάς και ότι η αριστερά ήταν το πρώτο θύμα. Γι αυτό μετά τις πρώτες αμήχανες και άστοχες δηλώσεις το βράδυ της 24ης Ιουλίου 1974 (Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μάλιστα υπερακοντίσει το ΚΚΕ χαρακτηρίζοντας την μεταπολίτευση ως «αλλαγή νατοϊκής φρουράς») όλοι έβαλαν μυαλό, ακολούθησαν επι της ουσίας την πολιτική του ΚΚΕ Εσωτερικού που χαιρέτισε την αλλαγή ως ουσιαστικό βήμα, το οποίο ακολούθησε η νομιμοποίηση των ΚΚΕ και τα 37 χρόνια δημοκρατικής ζωής. Γι’ αυτό ο Χαρίλαος Φλωράκης πάντα ήταν παρών στην εκδήλωση για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Αλλά και η κα Παπαρήγα, που μέχρι πριν δυο χρόνια έδινε ανελλιπώς το παρόν, λίγο αργά δεν αντελήφθη τον ταξικό χαρακτήρα του σάπιου μέχρι το μεδούλι πολιτικού συστήματος; Ποιος είναι ο υποκριτής, ποιος πουλάει τσάμπα επαναστατιλίκι;

Ούτε η απουσία του κ. Τσίπρα εκπλήσσει. Δεν μπορούσε να υποληφθεί της κας Παπαρήγα. Πόσο μάλλον όταν έχει κουραστεί να κλίνει το μάτι στην πλατεία όπου ακροδεξιοί ελληναράδες και ακροαριστεροί αφελείς μας πληροφορούσαν ότι « η Χούντα δεν έπεσε το 1973, θα πέσει από τούτη την πλατεία»( πράγματι δεν έπεσε το 1973 έπεσε το 1974 αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα μπροστά στην ανάγκη ομοιοκαταληξίας). « Όσο ο λαός, που μήνες τώρα στέλνει ηχηρό μήνυμα από όλες τις πλατείες της χώρας, φιμώνεται και παραμένει στο περιθώριο» αποφαίνεται ο κ. Τσίπρας «αυτή η εορτή ούτε νόημα θα έχει ούτε περιεχόμενο». Νέος άνθρωπος ο κ. Τσίπρας, ούτε έζησε σε δύσκολους καιρούς, αλλά δυστυχώς ούτε διάβασε ούτε ρώτησε να μάθει τι πράγματι σημαίνει λαός φιμωμένος και στο περιθώριο. Ούτε φαίνεται να έχει περάσει τελευταία από κάποια πλατεία. Ευτυχώς η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης έσωσαν πάλι την τιμή της ανανεωτικής Αριστεράς και δεν υπέκυψαν στις σειρήνες του λαϊκισμού.

Αν όμως ο κ. Τσίπρας έχει το «ελαφρυντικό» της άγνοιας, δεν ισχύει το ίδιο για τους 41 αντιστασιακούς. Αυτοί ξέρουν γιατί το έζησαν στο πετσί τους. Και αποτελεί αβάσταχτη ελαφρότητα να επικαλούνται ως λόγο της απουσίας τους την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική για την οποία μπορούν να έχουν όποια γνώμη θέλουν και να ασκούν την πιο σκληρή κριτική. Μόνο που η οικονομική πολιτική δεν καθιστά την Δημοκρατία μας «ασήμαντη» όπως με χαρακτηριστική επιπολαιότητα αποφαίνονται. Δεν νομίζω ότι μέχρι πέρυσι που πήγαιναν στην εκδήλωση, η οικονομική πολιτική ήταν της αρεσκείας τους. Αυτοί έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από τον αδαή Τσίπρα. Την Δημοκρατία ως θεσμό, ως πολιτικό σύστημα το υπερασπιζόμαστε τις δύσκολες ώρες και τέτοιες αναμφίβολα ζούμε. Η επέτειος δεν ανήκει ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στην αντιπολίτευση, ανήκει σε όλους τους δημοκράτες Έλληνες που παρά τις επι μέρους διαφορές μας οφείλουμε να υπερασπίζουμε την Δημοκρατία μας. Όποιος αυτό το ξεχνάει για μικροκομματικές σκοπιμότητες, άθελα του αφήνει αφύλακτες κερκόπορτες.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι εξελίξεις στον ευρύτερο δημοκρατικό, σοσιαλιστικό χώρο.


Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι εξελίξεις στον ευρύτερο δημοκρατικό, σοσιαλιστικό χώρο.
Στέφανος Μπαγεώργος, ΤΟ ΠΑΡΟΝ, 24/07/2011

Δύο χρόνια, περίπου, μετά τις βουλευτικές εκλογές, η χώρα βρίσκεται στην δίνη της βαθύτερης κρίσης στην σύγχρονη ιστορία της.

Μιας κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Συνειδητοποιείται, από όλο και περισσότερους πολίτες, ότι οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στο πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από την μεταπολίτευση και μετά. Ένα πολιτικό σύστημα που ευνόησε την ανάπτυξη του πελατειακού κράτους και στηρίχθηκε σ’αυτό, καλλιέργησε την αδιαφάνεια, ανέχθηκε την διαφθορά, οικειοποιήθηκε την δημόσια διοίκηση, ευνόησε την ανάπτυξη ενός κρατικοδίαιτου, μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα και αποδιάρθρωσε την παραγωγική δυνατότητα της χώρας.

Σ’αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, η πιο σημαντική εξέλιξη και ταυτόχρονα ελπίδα, είναι η αντίδραση της κοινωνίας. Μέσα από μια αργή, στην αρχή αλλά συνεχώς επιταχυνόμενη διαδικασία, ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού αντιδρούν και αναζητούν νέες μορφές συλλογικής και πολιτικής έκφρασης. Τα πρώτα σημάδια αυτής της αντίδρασης φάνηκαν στις ευρωεκλογές του 2009 με την μεγάλη αποχή από την εκλογική διαδικασία για να επαναληφθεί το φαινόμενο, με μεγαλύτερη ένταση, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του περασμένου χρόνου.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εντελώς νέα πραγματικότητα. Πολιτικοί αναλυτές, επικοινωνιολόγοι και πολιτικά κόμματα διαπιστώνουν την μεγάλη κινητικότητα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, με κύρια χαρακτηριστικά την κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις των πολιτών μετά κόμματα και την απόρριψη του τρόπου άσκησης της πολιτικής, έτσι όπως την γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι εξελίξεις αυτές, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστα τα πολιτικά κόμματα. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν ανακατατάξεις, ζυμώσεις και εν εξελίξει πρωτοβουλίες. Το ζητούμενο, όλων αυτών των διαδικασιών είναι η αποτύπωση, σε πολιτικό επίπεδο, των νέων ρευμάτων και των νέων συσχετισμών που αναπτύσσονται στην κοινωνία.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, από την ίδρυσή της, εδώ και ένα χρόνο, προσπαθεί να συμβάλει, με την διαμόρφωση ενός εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος, με την διατύπωση ρεαλιστικών προτάσεων για αδιέξοδο από την οικονομική κρίση στην προσπάθεια για μια ανορθωτική πορεία της χώρας.

Σ’αυτή τη προσπάθεια, είναι αναγκαία η συμπόρευση με ευρύτερες δυνάμεις του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου. Με δυνάμεις που αποδεσμεύτηκαν από το ΠΑΣΟΚ και ήδη έχουν συγκροτήσει νέα πολιτικά σχήματα ή παραμένουν ακόμη στο εσωτερικό του αναζητώντας νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης. Σ’αυτές τις δυνάμεις η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ απευθύνει πρόσκληση για διάλογο και κοινή δράση.

Στις συνθήκες ρευστοποίησης της κοινωνίας και του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος, είναι άμεσης προτεραιότητας ζήτημα η ανασύνθεση και η ανασυγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου. Η προωθητική δύναμη των κομματικών συσχετισμών που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στο χώρο αυτό, έχει εξαντληθεί.

Στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των σημερινών κομματικών φορέων, πρέπει να δοθεί απάντηση από τις δυνάμεις, που, ανεξάρτητα από καταβολές και ιστορικές προελεύσεις, είναι διατεθειμένες χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και χωρίς αποκλεισμούς να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της χώρας σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερης ισότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογικής ανάπτυξης.

Η άσκηση αντιπολίτευσης, χωρίς «εύκολες λύσεις», αλλά στη βάση εναλλακτικού προγράμματος, η προώθηση ενός συνόλου προοδευτικών μεταρρυθμίσεων για την λειτουργία του κράτους και του πολιτικού συστήματος, η απόρριψη των αδιέξοδων και αντικοινωνικών επιλογών του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος με την παράλληλη διεκδίκηση ενός καινούργιου παραγωγικού μοντέλου για την οικονομία, μπορούν να αποτελέσουν το πλαίσιο για την ανάπτυξη κοινών δράσεων.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι έτοιμη να αναλάβει πρωτοβουλίες και να συμβάλει σε μια τέτοια προσπάθεια, μαζί με άλλα κόμματα, πολιτικές κινήσεις και συλλογικότητες που έχουν ανάλογους προβληματισμούς.

Ο στόχος της ανασυγκρότησης του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου είναι φιλόδοξος. Η προσπάθεια που απαιτείται είναι μεγάλη και δεν μπορεί και δεν πρέπει, να περιοριστεί στα όρια της επιρροής μια πολιτικής δύναμης.

Το στοίχημα όμως πρέπει να κερδηθεί.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Νίκος Τσούκαλης- Υπόθεση Siemens: Το αποκορύφωμα της υποκρισίας και της συγκάλυψης


ΚΥΡΙΑΚΉ, 24 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Νίκος Τσούκαλης- Υπόθεση Siemens: Το αποκορύφωμα της υποκρισίας και της συγκάλυψης

Παρέμβαση του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ στην Ολομέλεια της Βουλής για τη σύσταση προκαταρτικής επιτροπής για την υπόθεση της Siemens
Σε ένα μήνα, στο τέλος Αυγούστου, συμπληρώνεται μια τριετία σκανδαλοθηρίας στην πατρίδα μας. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να θυμίσω ότι τέλος Αυγούστου του 2008 ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Κλείνουμε, λοιπόν, τρία χρόνια κυνήγι μαγισσών απ’ ό,τι φαίνεται σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα και βεβαίως βρισκόμαστε μόλις δεκαπέντε εργάσιμες ημέρες, δεκαπέντε κοινοβουλευτικές ημέρες μέχρι τη λήξη αυτής της κρίσιμης θητείας που θα εξαλείψει το αξιόποινο όσων εμπλέκονται ή προτείνεται να εξεταστούν αυτήν την περίοδο. Αλήθεια, ο απολογισμός συνολικά όλης αυτής της πορείας πότε θα γίνει ολοκληρωμένα σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα; Τι κάναμε αυτά τα τρία χρόνια; Και μιλάω μετά λόγου απολύτου γνώσεως γιατί συμμετείχα στις περισσότερες από αυτές τις επιτροπές.
Από τη μεριά μου και από το χώρο που εκπροσωπούσα και μαζί με τους άλλους συναδέλφους των επιτροπών κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις «ρηγματώσεις» του απίστευτου αυτού συστήματος που υπήρχε στη χώρα μας, των παράπλευρων λειτουργιών και θεσμών που είχαν αγκαλιάσει ασφυκτικά τις επιτροπές και δεν μας επέτρεπαν πραγματικά να αποδώσουμε αυτή τη δικαιοσύνη που έπρεπε. Και κάναμε πολλά σ’ αυτές τις επιτροπές.

Όμως το μεγάλο ερώτημα ήταν το εξής: Ποιο ήταν αυτό το σύστημα που δεν επέτρεπε σε μας να κάνουμε αυτό το έργο; Τι ήταν αυτό που κάλυπτε όλα τα συμπεράσματα και τα αποτελέσματα αυτών των επιτροπών, όταν έφταναν εδώ μέσα;

Είναι προφανές αυτό το οποίο είπε κάποιος μάρτυρας σε μια Επιτροπή για το σκάνδαλο των ομολόγων.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να πω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε –και θα πρέπει να αναφερθεί σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα- ότι το πόρισμα των ομολόγων είναι στα αζήτητα. Σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα έχουν συζητηθεί όλα τα σκάνδαλα, αλλά το πόρισμα των ομολόγων μάλλον έχει ξεχαστεί πλήρως.

Αυτός, λοιπόν, ο μάρτυρας είπε ότι το σύστημα ήταν επιμελώς ανοργάνωτο ή επιμελώς ατημέλητο, ούτως ώστε να καλύπτει ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές του πελατειακού συστήματος.

Υπάρχει, λοιπόν, η δίκαιη –και εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει- απαίτηση και του τελευταίου Έλληνα πολίτη να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αυτό το ζητούμενο υπάρχει ακόμα και μέχρι αυτή τη στιγμή. Όμως, ποια δικαιοσύνη απαιτούν οι Έλληνες πολίτες; Έχετε την εντύπωση ότι αυτή η απαίτηση τελειώνει στο να πάει απλώς κάποιος φυλακή;

Φαίνεται ότι τα αιτήματα του Έλληνα πολίτη είναι απλά κατανοητά από τους περισσότερους, αλλά δυστυχώς όχι από τους πολιτικούς.

Πρώτον, ακούστηκαν πολλά για διαφθορά. Άραγε, υπάρχει διαφθορά στην πατρίδα μας, σ’ αυτήν εδώ τη χώρα; Αδιαμφισβήτητα. Υπάρχει κάποιος που δεν συμφωνεί μ’ αυτό; Όμως, από το 2008 μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε και παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, η Ελλάδα φιγουράρει στην ένατη δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης από άποψη διαφθοράς.

Δεύτερον, στο σημείο αυτό θα ήθελα να θυμίσω μία μεγαλεπήβολη διακήρυξη του κ. Παπανδρέου προεκλογικά, για να αποκτήσει επιτέλους αυτή εδώ η Ελλάδα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο κατά της διαφθοράς, σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ κατά της διαφθοράς. Πρόκειται για ζητούμενο, χωρίς κόστος. Δεν το έχουμε.

Όσον αφορά τώρα το πολιτικό χρήμα, εδώ έχουμε μια συγκεκριμένη καταγγελία που αν γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες. Αυτή η καταγγελία αφορά το ότι τα δύο κόμματα χρηματίστηκαν. Και δεν είναι μόνο η αναφορά στα γερμανικά δικαστήρια, αλλά έχει ομολογηθεί εμμέσως πλην σαφώς και από στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων ότι πράγματι υπήρχε χρηματισμός, ότι διακινήθηκαν χρήματα προς τα ταμεία. Κι όμως, δεν έχει γίνει κάτι προς την κατεύθυνση διερεύνησης του πολιτικού χρήματος, των οικονομικών των κομμάτων. Τι πιο απλό υπάρχει από το να διερευνηθεί αυτό;

Τρίτον, όσον αφορά την αποζημίωση του ελληνικού δημοσίου, αλήθεια μπορεί να μας πει κάποιος πόσες αγωγές έχουν γίνει, κατά ποίων και για ποια χρηματικά ποσά για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, για το σκάνδαλο της SIEMENS, των υποβρυχίων, των ομολόγων ή για οτιδήποτε άλλο εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου; Δεν γνωρίζουμε κάτι.

Αλήθεια, πόσες από τις καταληκτικές προτάσεις των πορισμάτων προς την εκτελεστική εξουσία και προς το πολιτικό σύστημα έχουν υλοποιηθεί αυτή τη στιγμή;

Βεβαίως, πρέπει να υπάρξει και η τιμωρία των υπαιτίων.

Το σκάνδαλο εκτός από τη νομική του πλευρά, που, κατά την εκτίμηση τη δική μου, είναι απλή– απλώς, όπως συνηθίζουμε κάποιοι νομικοί, διαχειριζόμαστε τους όρους με ένα δικό μας τρόπο- είναι και πολιτικό και κοινωνικό και αξιακό. Στους άλλους όρους, δυστυχώς, δεν έχουμε κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή τίποτα.

Οι Βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς θα ψηφίσουν κατά συνείδηση. Η εκτίμησή μας είναι πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια διάχυτη εντύπωση στους πολίτες και στον ελληνικό λαό ότι αυτό που κάνουμε σήμερα εδώ είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας και της προσπάθειας του να κουκουλώσουμε κάποια πράγματα. Η ψήφος μας θα αποτυπωθεί στην κάλπη κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας.

ΚΥΡΙΑΚΉ, 24 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Η αντίφαση του Αντώνη Σαμαρά

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixmi.gr, 24.7.11
Η Ν.Δ. και ο πρόεδρός της θέτουν ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, το οποίο άλλωστε καταψήφισαν στη Βουλή. Ο κ. Σαμαράς έχει γίνει αποδέκτης πολλαπλών πιέσεων από Ευρωπαίους παράγοντες για μια πιο φιλομνημονιακή τοποθέτηση, αλλά επιδιώκει να εμφανιστεί ότι δεν υποχωρεί. Αντίθετα, με ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και δημαγωγίας, ασκεί μαχητική αντιπολίτευση. Πριν αρκετούς μήνες οι συνδικαλιστές-γιατροί της Ν.Δ. καταλαμβάνουν το Υπουργείο Υγείας. Σήμερα τα στελέχη του κόμματος πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις των ΤΑΞΙ. Οι παράγοντες της Ν.Δ. εκφράζονται φιλικά ακόμα και για τη δράση του ΣΥΡΙΖΑ! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι σχετικές δηλώσεις «συμπαράστασης» του Χρύσανθου Λαζαρίδη, όταν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων ασκούσε κριτική προς το συγκεκριμένο κόμμα της Αριστεράς για αμφίσημες τοποθετήσεις στα ζητήματα πολιτικής βίας. Εκπληκτικό! Η Ν.Δ. που κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις του με τους κουκουλοφόρους τον Δεκέμβρη του 2008, τώρα στέλνει δηλώσεις «συμπαράστασης»…

Η γενική στάση της Ν.Δ. είναι ενταγμένη σε μια σαφή τακτική ανακατάληψης της εξουσίας με κάθε μέσο και τρόπο. Προφανώς, είναι σεβαστή επιλογή όσο και αν διαφωνεί κανείς με τέτοιες μεθόδους.
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα πολιτικά διακυβεύματα που πρέπει να σημειώσουμε εάν δεν θέλουμε να αποϊδεολογικοποιήσουμε τελείως κάθε πολιτική πρακτική. Εξηγούμαι… Η Ν.Δ. ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ). Στους ιθύνοντες αυτού του χώρου συγκαταλέγονται ο κ. Μπαρόζο, η κ. Μέρκελ, ο κ. Σαρκοζί κλπ. Δηλαδή, μιλάμε για τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Δεξιάς και αρχιτέκτονες της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας.
Είναι αλήθεια, μάλιστα, ότι οι Σοσιαλδημοκράτες απέναντί τους είναι αμήχανοι, υποχωρητικοί και ορισμένοι συνταυτίζονται. Οι συγκεκριμένοι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Δεξιάς από κοινού με τους ομοϊδεάτες τους γραφειοκράτες της Ε.Ε. οδηγούν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε βαθειά κρίση. Ανατρέπουν θεμελιώδεις αρχές και κατακτήσεις, όπως το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική προστασία.Έχουν αναγορεύσει τις αγορές σε μοναδική θεότητα του κόσμου.Αρνούνται επιλογές αντιπαράθεσης με ισχυρούς οικονομικούς κύκλους όπως οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης. Απορρίπτουν το ευρωομόλογο το οποίο θα έδινε μια ανάσα ανάπτυξης στις περιφερειακές χώρες της Ε.Ε. Οι ηγέτες του ΕΛΚ αποδομούν κάθε προοπτική του κοινού Ευρωπαϊκού οράματος. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Με αυτούς, λοιπόν, συμπορεύεται ο κ. Σαμαράς. Το ΕΛΚ, όμως, δεν είναι πρόσκληση σε πάρτυ. Δεν είναι μια παρέα Βρυξελλών. Είναι ο κεντρικός χώρος με τη «μητροπολιτική» ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Επομένως, η Ν.Δ. δεν μπορεί να κινείται και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.Οι εξηγήσεις της για τη περιουσία της στη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια δεν επαρκούν.
Ο κ. Σαμαράς -αν έχει τα κότσια- ας υπογραμμίσει προς τους ισχυρούς κύκλους της Ε.Ε. τη διαφορετική στρατηγική με τους ομοϊδεάτες του αποχωρώντας από το ΕΛΚ προς μια άλλη πολιτική ομάδα ή προς τους ανεξάρτητους. Διότι σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί να βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ούτε οι Έλληνες πολίτες είναι ινδιάνοι για να τους μοιράζει καθρεφτάκια…
*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Παιχνίδια εξουσίας και το "Δίκτυο" 21


ΤΡΊΤΗ, 26 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Παιχνίδια εξουσίας και το "Δίκτυο" 21

 Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Ημερησία, 23.7.11
H «μοιραία πενταετία», όπως εύστοχα βάφτισε στο τελευταίο βιβλίο του (εκδόσεις Πόλις) ο κορυφαίος δημοσιολόγος και πανεπιστημιακός Γιάννης Bούλγαρης την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Kώστα Kαραμανλή, τείνει να ξεχαστεί. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε (σχεδόν) διαγράψει τη χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, η οποία σε σημαντικό βαθμό οδήγησε τη χώρα στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. O κ. Kαραμανλής οπαδός της... λύσης «άστο για αργότερα», ενώ επαγγέλθηκε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, τελικώς κατάφερε να γυρίσει την Eλλάδα αρκετά χρόνια πίσω. Mολονότι είχε κτίσει συμμαχίες με το σύνολο των επιχειρηματιών, είχε πετύχει για ικανό διάστημα την ανοχή της κοινωνίας και είχε απέναντί του ένα διαλυμένο ΠAΣOK, δεν έκανε το παραμικρό. Eκτός από σκάνδαλα, με την πολιτική του κατέστρεψε την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση, κοροϊδεύοντας συνειδητά τους κουτόφραγκους Eυρωπαίους.

Θα πει κανείς τι μας τα θυμίζεις; Kι όμως. O Kαραμανλής και η τότε ηγεσία -όσο και αν ακούγεται παράδοξο- ήταν πολύ καλύτεροι από τη σημερινή NΔ, καθώς απουσιάζει πλήρως το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό κομμάτι, ενώ τα ηνία του κόμματος έχει πάρει η παρέα του Δικτύου 21 και κάποια νεόκοπα golden boys. Oι παλινωδίες, οι άδικες και αντικοινωνικές επιλογές της κυβέρνησης, η αποτυχία του Mνημονίου, σε συνδυασμό με τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα, είναι πιθανό να οδηγήσουν στην επάνοδο της NΔ στην εξουσία.

O δημαγωγικός, λαϊκίστικος -και πασπαλισμένος με εθνικιστικά στοιχεία-λόγος του κ. Σαμαρά έχει αρχίσει να πείθει μερίδα των πολιτών που αναζητούν «ευχάριστους ήχους». Tο χαλί προς την εξουσία στον πρόεδρο της NΔ φαίνεται πως στρώνει και ένα κομμάτι της Aριστεράς. Διάφοροι αφελείς (ή μήπως κουτοπόνηροι;) παίζουν το χαρτί του κ. Σαμαρά, διότι έτσι πιστεύουν ότι θα έχουν μικροκομματικά οφέλη. Σηκώνουν την μπάλα στο φιλέ για να καρφώνει τελικά ο αρχηγός της NΔ, όπως φάνηκε στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον κ. Παπούλια. Xρησιμοποιούν από κοινού ορισμένες εταιρείες δημοσκοπήσεων της επιρροής τους για τη δημιουργία στιγμιαίων εντυπώσεων. Συνδικαλιστές της NΔ και κάποιων δυνάμεων της Aριστεράς συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις με ακραίες μορφές δράσης, όπως παλαιότερα η κατάληψη του υπουργείου Yγείας και σήμερα τα μπλόκα των ιδιοκτητών ταξί.

H στάση αυτή έχει βέβαια «αντισταθμιστικά οφέλη», με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το συγχωροχάρτι στο ΣYPIZA από το δεξί χέρι του αρχηγού (βλ. Xρύσανθος Λαζαρίδης) για τις αμφίσημες τοποθετήσεις του στις βιαιότητες κατά πολιτικών προσώπων. Για την ιστορία να υπενθυμίσουμε ότι η NΔ είχε επιτεθεί στο ΣYPIZA το Δεκέμβρη του 2008 για τις σχέσεις του με τους κουκουλοφόρους.

Σήμερα, αντιθέτως, μοιράζει συγχωροχάρτια... Aς αντιληφθούν ότι τις τακτικές αυτές τις αντιλαμβάνεται η κοινωνία. Έχουν κοντά ποδάρια και το κυριότερο καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Δυστυχώς δεν διδάχτηκαν από τη θητεία Kαραμανλή. Φαίνεται ότι θέλουν να γευτούν και την παρέα από το Δίκτυο 21!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

E-mailΕκτύπωσηPDF
ΕΡ: Πώς κρίνετε τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής;
ΑΠ: Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Eurogroup συνιστούν ένα συμβιβασμό που δίνει μια ανάσα στη χώρα, με θετικά στοιχεία την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, τη μείωση των επιτοκίων και τη δεκαετή περίοδο χάριτος. Αρνητικό στοιχείο της απόφασης αποτελεί, για μια ακόμη φορά, η επανάληψη της δογματικής προσήλωσης της Ε.Ε. στον «κορσέ» του Συμφώνου Σταθερότητας και η υποχρέωση για έλλειμμα 3% έως το 2013 εν μέσω κρίσης. Γεγονός που εμποδίζει την αναγκαία για τις ευρωπαϊκές οικονομίες ευελιξία. Επίσης η αναφορά της απόφασης σε υποχρέωση της Ελλάδας να δίνει εμπράγματες εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου είναι αρνητική.
Να σημειωθεί, πάντως, ότι η απόφαση του Eurogroup αποτελεί ουσιαστικά επιβεβαίωση της αποτυχίας του Μνημονίου.

ΕΡ: Η Δυσκολία, βεβαίως, θα είναι και στην εφαρμογή των αποφάσεων..
ΑΠ: Η απόφαση που ελήφθη θα δοκιμαστεί στο εσωτερικό της χώρας από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τους εφαρμοστικούς νόμους.
Η Δημοκρατική Αριστερά επιμένει ότι αποτελεί πρωταρχική ανάγκη να διαμορφωθεί ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας για τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και των ανέργων και να υπάρξει άμεσα δίκαιο φορολογικό σύστημα και μηχανισμοί πάταξης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.
Η επί της ουσίας πολιτική ενότητα της Ευρώπης και η Οικονομική Διακυβέρνηση αποτελεί εκκρεμότητα και διεκδίκηση, που σταθερά πρέπει να προωθείται.
ΕΡ: Πάντως η κοινωνία είναι ανάστατη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις κινητοποιήσεις των οδηγών ταξί…
ΑΠ: Η κοινωνία είναι αντίθετη προς την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Τα οικονομικά μέτρα, με το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είναι και κοινωνικά άδικα και αναποτελεσματικά. Η κοινωνία δεν πείθεται από τις υβερνητικές επιλογές, πολύ δε περισσότερο όταν βιώνει την ανισότητα, το άδικο των μέτρων και έχει συνείδηση αδιεξόδου. Η κυβέρνηση, εξάλλου, δεν έχει συνεκτικό πρόγραμμα και λειτουργεί αποσπασματικά. Χαρακτηριστική η περίπτωση των ταξί. Δεν μπορεί να αλλάζουν οι αποφάσεις της σε μια νύχτα επειδή μετακινήθηκε σε άλλο υπουργείο ένας υπουργός. Οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις της κυβερνητικής πολιτικής τροφοδοτούν την ένταση. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να δώσει λύση διεξόδου στην κρίση που έχει δημιουργηθεί.
Το άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί πρέπει να γίνει με τις πληθυσμιακές αναλογίες και προϋποθέσεις που ισχύουν σε όλη την Ευρώπη. Το δικαίωμα απεργίας είναι σεβαστό. Χρειάζεται, όμως, να σταματήσουν τόσο οι ακραίες μορφές κινητοποιήσεων που πλήττουν τον τουρισμό και την οικονομία της χώρας, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, όσο και οι μικροκομματικές τακτικές ψηφοθηρίας.
ΕΡ: Πώς σχολιάζετε την «άφεση αμαρτιών» που έδωσε ο στενός συνεργάτης του προέδρου της ΝΔ Χρύσανθος Λαζαρίδης στον ΣΥΡΙΖΑ για τις βιαιότητες εις βάρος πολιτικών προσώπων;
ΑΠ: Στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 η τότε ηγεσία της ΝΔ είχε αποδώσει στο ΣΥΡΙΖΑ σχέση με τους κουκουλοφόρους, εγκαλώντας τον με σφοδρότητα ότι δεν καταδικάζει ουσιαστικά τις βιαιότητες και καταστροφές που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας. Σήμερα κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Άλλοι καιροί, άλλη συμπεριφορά, άλλες σκοπιμότητες…
ΕΡ: Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σημαντική πτώση των δύο μεγάλων κομμάτων και αύξηση των ποσοστών της αριστεράς. Στη βάση αυτή δεν έχει λογική η πρόταση του κ. Τσίπρα για ευρύτερο εκλογικό ντιμνημονιακό μέτωπο;
ΑΠ: Ο κατακερματισμός των δυνάμεων της αριστεράς είναι υπαρκτό ζήτημα και αναμφισβήτητα πρέπει να αντιμετωπισθεί. Η αντιμετώπισή του, όμως, δεν μπορεί να γίνεται ερήμην των ουσιαστικών και μεγάλων διαφορών, τόσο στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής, όσο και στο στρατηγικό στόχο. Δεν μπορεί να αποτελεί ως μόνο στοιχείο αντιμετώπισης του πολυκερματισμού της αριστεράς η αντιμνημονιακή στάση. Η πολιτική δεν είναι μαθηματικά, ούτε γίνεται με όρους επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων. Η πρόταση του κ. Τσίπρα είναι επικοινωνιακή δεδομένου ότι οι διαφορές στο χώρο της αριστεράς είναι σαφείς και συγκεκριμένες. Υπάρχουν δυνάμεις της αριστεράς που εισηγούνται
την αναχώρηση της χώρας από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και την επιστροφή στο περιχαρακωμένο εθνικό κράτος και τη δραχμή. Δεν αρκεί συνεπώς η αντιμνημονιακή αναφορά. Δεν μπορεί να αποτελέσει το συνεκτικό στοιχείο για τη δημιουργία ενός μετώπου, όπως το περιέγραψε η αναφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
ΕΡ:Την ίδια στιγμή υπάρχει μια αντιφατικότητα στις δημοσκοπήσεις σε ότι αφορά στη ΔΗΜΑΡ. Άλλες σας καταγράφουν με ποσοστά άνετης εισόδου στη βουλή και άλλες σας φέρνουν οριακά εκτός. Πώς το σχολιάζετε;
ΑΠ: Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον όλες τις δημοσκοπήσεις και συνεχίζουμε με σταθερότητα και υπευθυνότητα το εγχείρημα που έχουμε αναλάβει. Έχουμε και εμείς τη δική μας δημοσκόπηση, που είναι η επαφή μας με τον κόσμο. Και αυτή η επαφή μας κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξους. Με τις θέσεις μας, το πρόγραμμά μας, την πολιτική μας δράση, διαμορφώνουμε συνεχώς σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης με την κοινωνία.
ΕΡ: Σενάρια πάντως σας φέρνουν να συνεργάζεστε με το κόμμα του κ. Δημαρά…
ΑΠ: Η Δημοκρατική Αριστερά συζητά στο φως με όλες εκείνες τις δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς και της κεντροαριστεράς. Και με το Άρμα Πολιτών και με πρόσωπα-κινήσεις που αποδεσμεύονται από προηγούμενες κομματικές επιλογές τους και με δυνάμεις που προέρχονται από τον εκσυγχρονιστικό σοσιαλδημοκρατικό χώρο και με δυνάμεις του οικολογικού κινήματος. Δεν είμαστε φοβική αριστερά, ούτε κλειστή λέσχη. Είμαστε ένα σύγχρονο κόμμα της αριστεράς που έχει στον πυρήνα της πολιτικής του τον αριστερό ευρωπαϊσμό, το ριζικό μεταρρυθμισμό, την πολιτική οικολογία. Δεν βάζουμε ταμπέλες στους πολίτες. Επιδιώκουμε τη διεύρυνση προς κάθε κατεύθυνση με βάση προγραμματικές ταυτίσεις.
ΕΡ: Μας ξάφνιασαν οι δηλώσεις του Σταμάτη Μαλέλη. Πώς τις εκλάβατε;
ΑΠ: Διάβασα και εγώ τη συνέντευξη που έδωσε στο «Πρώτο Θέμα» ο κ. Μαλέλης την προηγούμενη Κυριακή. Είναι ιδιαιτέρως τιμητικά τα όσα είπε και για τη Δημοκρατική Αριστερά και για μένα προσωπικά. Διάβασα, επίσης, για το νδιαφέρον του να ασχοληθεί πιο ενεργά με τα πολιτικά δρώμενα. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό ενδιαφέρον του Στ. Μαλέλη για τη Δημοκρατική Αριστερά είναι σημαντικό για μας.