Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ / ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗΣ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ / ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗΣ

Να σαρωθούν όλα τα εμπόδια σε κόμματα και κοινωνία

Ο πρώην υπουργός υποστηρίζει ότι στρατηγική επιλογή της Ελλάδας είναι να αποτελέσει αύριο τμήμα μιας ευρωπαϊκής λύσης και μέλος μιας ομάδας χωρών σε κρίση, παρά μόνη της σε ένα πέλαγος συμφερόντων. Για το ΠΑΣΟΚ λέει πως το ίδιο θα απαντήσει αν έκλεισε ή όχι τον κύκλο του, για δε τη ΔΗΜΑΡ ότι δεν αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά της

">«Η δόση δεν θα μας σώσει, όχι. Δεν είναι χρηματικό το πρόβλημά μας. Δεκαπέντε δόσεις να πάρουμε, θα είμαστε πάντα μακριά από τη  σωτηρία », λέει ο κ. Γιαννίτσης.
«Η δόση δεν θα μας σώσει, όχι. Δεν είναι χρηματικό το πρόβλημά μας. Δεκαπέντε δόσεις να πάρουμε, θα είμαστε πάντα μακριά από τη "σωτηρία"», λέει ο κ. Γιαννίτσης.
Σε ένα πέλαγος συμφερόντων, που κάθε σοβαρή προσπάθεια θα πνίγεται εν τη γενέσει της, προβλέπει ο κ. Τάσος Γιαννίτσης ότι θα βρεθεί η Ελλάδα, αν δεν κάνει τη στρατηγική επιλογή να είναι αύριο τμήμα μιας ευρωπαϊκής λύσης. Χωρίς περιστροφές και βερμπαλισμούς, ο πρώην υπουργός μιλάει στο «Eθνος της Κυριακής» και περιγράφει τις τεράστιες δυσκολίες της ελληνικής μάχης, τη στάση της Ευρώπης, ειδικά της Γερμανίας και του ΔΝΤ, ενώ εκτιμά ότι θα γίνει νέα αναδιάρθρωση του χρέους «γιατί διαφορετικά δεν βγαίνει τίποτα». Κάνει λόγο για την ανάγκη ριζοσπαστικής αλλαγής στη διοίκηση, «όπου ο σαδισμός απογειώνεται», για τον «όμορφο θεατρινίστικο χαρακτήρα των ''κόκκινων γραμμών''», για το ότι κάποιοι δεν διστάζουν για λίγη βραχύβια δόξα να οδηγήσουν την κοινωνία στα βράχια, για το...νέο κόμμα και το ενδεχόμενο φινάλε του ΠΑΣΟΚ, για τη ΔΗΜΑΡ που δεν απολογείται, για τη Χρυσή Αυγή και για το «πέρασμα από την καρικατούρα του Eλληνα δημοκράτη στον Eλληνα φασίστα». Τέλος, λέει ότι «ο πρωθυπουργός προσπαθεί χωρίς ισχυρά στηρίγματα».
Κύριε Γιαννίτση, θα παραμείνουμε τελικά στο ευρώ; Κάτι αλλάζει στην Ευρώπη; Κάτι θετικό και για την Ελλάδα;
Φαίνεται ότι, μέσα από διαδοχικές φάσεις, πάμε σε πιο ουσιαστικές λύσεις. Για την Ελλάδα είναι στρατηγικό να είναι αύριο τμήμα μιας ευρωπαϊκής λύσης και μέλος μιας ομάδας χωρών σε κρίση, παρά μόνη της, σε ένα πέλαγος συμφερόντων, όπου κάθε σοβαρή προσπάθεια πνίγεται εν τη γενέσει της. Το τοπίο στην Ευρώπη και γύρω μας είναι ασταθές και τα ρίσκα πληθαίνουν. Θεωρώ ότι κυρίως οι δικές μας επιλογές οδήγησαν στα διαδοχικά αδιέξοδα και αυτές θα καθορίσουν τα θετικά ή αρνητικά μπροστά στα οποία θα βρεθούμε.
Η Γερμανία θέλει αλλά δεν μπορεί, λόγω της προεκλογικής περιόδου, να απαντήσει στην κρίση;
Η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να φτάσει στα άκρα των δυνατοτήτων της για να στηρίξει το ευρώ και θα το κάνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνει ό,τι θέλουμε εμείς.
Θα λάβουμε τη δόση και θα σωθούμε;
Η δόση δεν θα μας σώσει, όχι. Δεν είναι χρηματικό το πρόβλημά μας. Ας μη βλέπουμε την κρίση σαν μια παρένθεση που θα ξεπεραστεί με γνώριμους τρόπους. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεκαπέντε δόσεις να πάρουμε, θα είμαστε πάντα μακριά από τη «σωτηρία». Το πολιτικό σύστημα μαζί με κοινωνία και οργανωμένους χώρους με τις επιλογές και συμπεριφορές τους θα σώσουν τη χώρα, αφού σαρωθούν όλα τα εμπόδια που περιέχονται στο ίδιο το εσωτερικό τους.
Η πρόσφατη στάση του ΔΝΤ τι δείχνει; Επιδιώκει πράγματι άρση της υποστήριξής του στην Ελλάδα;
Πιέζει για μια πιο ολοκληρωμένη και αποφασιστική πολιτική των Ευρωπαίων. Η Ελλάδα θα ωφελούνταν. Oμως, θα καλούμασταν και εμείς να συμφωνήσουμε σε νέες συλλογικές ρυθμίσεις. Η ζωή είναι δύσκολη.
Πάμε σε νέα αναδιάρθρωση του χρέους; Αλλιώς βγαίνει το δημοσιονομικό πρόγραμμα;
Θεωρώ ότι εκεί θα φτάσουμε, γιατί διαφορετικά δεν βγαίνει τίποτα. Ομως, αναδιάρθρωση χρέους χωρίς αναδιάρθρωση κράτους, παραγωγής, εκπαίδευσης, δικαστηρίων, πολιτικής λειτουργίας και άλλων χιλίων, πάλι «δεν θα βγάλουν». Γι' αυτό και η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές. Oταν η προσπάθεια είναι κίβδηλη, το αποτέλεσμα είναι αντίστοιχο.
Τρεις μήνες κυβέρνηση Σαμαρά: τι δεν έκαναν που κατά προτεραιότητα έπρεπε να κάνουν;
Μια ριζοσπαστική αλλαγή -εξορθολογισμός, επαγγελματισμός και μη διαφθορά- στη διοίκηση, όπου ο σαδισμός απογειώνεται. Οσο διαπιστώνεται ότι, καθημερινά, συναλλασσόμενοι και επιχειρήσεις με το Δημόσιο φέρουν, αθροιστικά, τεράστιο κόστος για άχρηστες διαδικασίες, τόσο επινοούνται πρόσθετες βασανιστικές διαδικασίες.
Υπάρχουν για σας «κόκκινες γραμμές» για κάποια μέτρα;
Προφανώς. Oμως, ας ξεκαθαρίσουμε λίγο το ζήτημα. Αν μια χώρα και ένα πολιτικό σύστημα στηρίζονται στην αέναη παραγωγή ελλειμμάτων και χρεών, τότε μαθηματικά ξεπουλάνε εθνική κυριαρχία και μελλοντική ανάπτυξη αύριο. Oταν έρχεται αυτό το αύριο, τότε οι «κόκκινες γραμμές» έχουν ένα όμορφο θεατρινίστικο χαρακτήρα, ιδιαίτερα, όταν φωνάζουν αυτοί που κάποτε έδιναν μάχες υπέρ των αδιεξόδων. Κόκκινες γραμμές έχουν νόημα όταν αποτρέπουν ένα καταστροφικό αποτέλεσμα, όχι αφού το έχουν προκαλέσει.
Το Ασφαλιστικό Γιαννίτση έπεσε στα βράχια. Και τώρα τι;
Τώρα υφίστανται τις επιπτώσεις όσοι πίστεψαν ότι επιδίωξη τότε ήταν η «επιστροφή στον Μεσαίωνα». Oμως, επίσης, τώρα, είναι ευκαιρία να κατανοήσουμε πόσο καταστροφική μπορεί να είναι η επαναστατική σαγήνη προσώπων, που για λίγη βραχύβια δόξα σήμερα δεν διστάζουν να οδηγήσουν την κοινωνία στα βράχια λίγο αργότερα.
Είχατε δηλώσει στο «Εθνος της Κυριακής» προ περίπου 7 μηνών ότι η δημιουργία ενός νέου κόμματος ήταν απολύτως αναγκαία, αλλιώς θα παραταθεί το μπλοκάρισμα της πολιτικής ζωής του τόπου. Χρειάζεται νέο κόμμα, με τι στίγμα;
Δεν ξέρω πώς θα το πείτε. Oμως η πολιτική πρέπει να ξαναπιάσει το νήμα που στράβωσε από τη Μεταπολίτευση. Να επιδιώξει έμπρακτα κοινωνική δικαιοσύνη, παραγωγική συγκρότηση, σύγχρονο κράτος, πολιτική ηθική και ανατροπή όσων απίθανων συμβαίνουν.
Το ΠΑΣΟΚ αντέχει ή έκλεισε τον κύκλο του; Και η ΔΗΜΑΡ τι διαφορετικό φέρνει;
Τα ΠΑΣΟΚ το ίδιο θα δώσει την απάντηση. Η ΔΗΜΑΡ έχει εξ ορισμού ένα νέο στοιχείο. Μπορεί να δημιουργεί ελπίδα χωρίς να απολογείται. Ομως δεν αξιοποιεί όσο θα μπορούσε τα πλεονεκτήματά της.
Από την άνοδο της δύναμης της «Χρυσής Αυγής», τι κρατάτε;
Την αποκάλυψη των χειρότερων κρυφών πραγματικοτήτων σε σοβαρό τμήμα της κοινωνίας μας, δηλαδή το πέρασμα από την καρικατούρα του Ελληνα δημοκράτη στον Ελληνα φασίστα και το πόσο φούσκες είναι και τα καλύτερα συνθήματα, όταν οι άνθρωποι που τα προασπίζονται φτάνουν πανεύκολα στον ναζισμό σε μια δύσκολη συγκυρία. Ισως η προβοκατόρικη αυτή απάντηση αφυπνίσει κάποιο κόσμο.
Υπάρχει σήμερα στιβαρή πολιτική απάντηση;
Ο πρωθυπουργός φαίνεται να προσπαθεί. Χωρίς ισχυρά στηρίγματα. Πάντως στιβαρή απάντηση στην ουσία δεν έχουμε.
Είστε στα «ρετιρέ» της οικονομίας και της πολιτικής επί χρόνια (με σημαντικούς ρόλους). Το «μαζί τα φάγαμε» προκαλεί εντέλει συζητήσεις που θολώνουν το τοπίο ή καταλήγουν σε «δια ταύτα»;
Αν τα «δια ταύτα» δεν αναδεικνύονται, τότε θολώνει το τοπίο. Είναι πάντως μια καλή άσκηση αυτογνωσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κυβερνήσει; Εάν;
Ολοι θα μπορούσαν. Το ερώτημα είναι πού φτάνει η χώρα και η κοινωνία από τον τρόπο διακυβέρνησης. Σημασία έχει να κατανοήσεις ότι διακυβέρνηση σημαίνει σύνθεση, πραγματισμός, εγκατάλειψη ιδεοληψιών και δογμάτων και ικανότητα επίλυσης μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας.
Φώφη Γιωτάκη
fofig@pegasus.gr

Τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι………. του Λεωνίδα Καστανά

Τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι……….

του Λεωνίδα Καστανά

Κατανοώ απολύτως την οργή των νέων που μέσα από μπλοκ αριστερών διαδηλωτών έβριζαν χυδαία το Φώτη Κουβέλη. Στο πρόσωπο του ΦΚ κάποιοι βλέπουν έναν πολιτικό που έκανε κουρέλι όχι απλά τα δικαιώματά, αλλά και τα όνειρά τους. Κάποιον που αγωνίζεται με τον τρόπο του για να μη χρεοκοπήσει η χώρα τους, για να μείνει μέσα στο Ευρώ, για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, για να δουλέψουν καλύτερα τα πανεπιστήμια, για να υποχωρήσει η βία, για να ανακάμψει η οικονομία. Για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι ΔΥ και οι συνταξιούχοι. Αυτό τους γεμίζει οργή. Γιατί πιστεύουν ότι αν όλα τα προηγούμενα γίνονταν αντίθετα, αυτές και αυτοί θα ένιωθαν καλύτερα, και τα όνειρά τους θα δικαιώνονταν. 
Ενώ τώρα,
αν οι υβριστές είναι φοιτητές «επαναστατικών απόψεων» μπορεί να έχουν πρόβλημα με την κατάργηση του ασύλου και τη μη συμμετοχή τους στην εκλογή των πρυτάνεων, ρυθμίσεις που εμπνεύστηκε και υποστήριξε, στο νέο νόμο 4009, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Η κατάργηση του ασύλου μπορεί αύριο να μην τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν την αγαθή επαναστατική βία ως μέσο προώθησης της αντισυστημικής ιδεολογίας της δικής τους Αριστεράς στο χώρο της εκπαίδευσης. Η αισθητή μείωση της επιρροής των φοιτητών στην εκλογή των διοικούντων τα ΑΕΙ θα επιφέρει ύπουλο χτύπημα στο κλειστό επάγγελμα του συναλλασσόμενου φοιτητοπατέρα και του κομματικού εγκάθετου. Αν μάλιστα ο ΦΚ ήταν πιο σθεναρός και δεν συναινούσε στην αλλαγή του αρχικού νόμου, θα έπρεπε όλοι αυτοί να αρχίζουν να διαβάζουν για να πάρουν πτυχίο και να ψάξουν αλλού την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Δικαιώματα κουρέλι, πράγματι.

αν οι υβριστές είναι νέοι άνεργοι, που αναζητούν μια χαλαρή και σίγουρη εργασία με καλά λεφτά που δεν απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες και γνώσεις ενδέχεται να έχουν πρόβλημα με τον περιορισμό του κράτους, την αξιολόγηση των ΔΥ και την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, ρυθμίσεις που προωθεί η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Η διοικητική μεταρρύθμιση, αν ποτέ ξεκινήσει, θα σκοτώσει πράγματι τα όνειρα πολλών νέων που έμαθαν από πολύ νωρίς ότι αρκεί ένα οποιοδήποτε πτυχίο ( ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΕΠΑΛ) για να βρουν δουλειά στο φιλόξενο κόλπο του δημοσίου. Στον κόλπο που όλοι οι αμαθείς και οι οκνηροί χωράνε, αρκεί να τα έχουν καλά με το πολιτικό σύστημα και τους συνδικαλιστές. Αν ο ΦΚ πετύχει τους στόχους του και η Ελλάδα αλλάξει, όλοι αυτοί θα πρέπει να ξέρουν κάτι και να το ξέρουν επαρκώς αν θέλουν να αναλάβουν εργασία και να αμείβονται. Δικαιώματα κουρέλι, πράγματι.

αν οι υβριστές είναι στελέχη αντισυστημικών και κρατικοδίαιτων κομμάτων ενδέχεται να έχουν πρόβλημα από την επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης την οποία υποστηρίζει η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Αν η χώρα διασωθεί από την ανοικτή χρεοκοπία, αν πάρει τα 31,5 δις, αν παραμείνει στο Ευρώ, μειώνεται αισθητά η πιθανότητα να έρθουν άμεσα στην εξουσία τα κόμματά τους και οι γκρούπες τους. Αυτό τους απομακρύνει από τις θέσεις της κρατικής εξουσίας, τις οποίες ορέγονται ως ανταμοιβή για την αφοσίωσή τους στην Επανάσταση. Αν ο ΦΚ πετύχει τους στόχους του, η Κούβα της Μεσογείου, με το τεράστιο κράτος και την ανάλογη διαφθορά, τα συνοικιακά σοβιέτ, την κρατική ακτοπλοΐα και την «αριστερή» βία ως επίσημη κρατική ιδεολογία γίνεται μακρινό όνειρο, ενώ σήμερα είναι τόσο κοντά. Δικαιώματα κουρέλι, πράγματι.

αν οι υβριστές είναι απλώς μπάχαλοι, που έχουν θέσει ως σκοπό της νεότητάς τους την καταστροφή, ενδέχεται να έχουν πρόβλημα αν τα όργανα της τάξης αποφασίσουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, πράγμα που προωθεί η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Αν κάποτε συλληφθούν όλοι αυτοί οι «επαναστάτες χωρίς αιτία» που γουστάρουν να ξηλώνουν μάρμαρα, να καίνε ανθρώπους και κινηματογράφους ή να πλιατσικολογούν, τότε το χόμπυ του μπάχαλου κινδυνεύει με μαρασμό. Αν λειτουργήσει ο νόμος και οι «άγνωστοι» αναγκαστούν να δείξουν το πρόσωπό τους και να απολογηθούν σε δικαστήριο, τότε θα επέλθει και η πλήρης πολιτική απονομιμοποίηση της επαναστατικής τους βίας. Θα γίνει κάτι αντίστοιχο με τη 17 Νοέμβρη. Θα αποδειχθεί απλά ότι πρόκειται για περιπτώσεις με τις οποίες θα πρέπει να ασχολείται η ψυχολογία και η ψυχιατρική, όχι η πολιτική. Δικαιώματα αλλά και ψυχή κουρέλι, πράγματι.

αν οι υβριστές είναι νέοι που πασχίζουν να επιβιώσουν μέσα σε άγονο περιβάλλον, που αμείβονται με 380Ευρώ για 12 ώρες δουλειά μέσα σε σύγχρονα κάτεργα, αν είναι άνεργοι μέλη οικογενειών που περνούν με τα ελάχιστα και ψάχνουν για οποιαδήποτε δουλειά, τότε σίγουρα έχουν πρόβλημα κατανόησης αν βρήκαν τον εχθρό τους στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη. Η κρίση που τους εξουθενώνει είναι απότοκο ενός φαύλου πολιτικού συστήματος και ενός άφρονος λαού που σε αγαστή συνεργασία προσπάθησαν πολύ για να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών τους. Τώρα η ζημιά έχει γίνει, το ζήτημα είναι να σώσουμε ότι σώζεται. Να συνεργαστούμε και να διαπραγματευτούμε με την Ευρώπη, να πιέσουμε και να φωνάξουμε για να δουλέψει η πραγματική οικονομία, να μειωθούν η σπατάλη και τα προνόμια, να συλληφθούν οι απατεώνες, να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους και να αρχίσει η ανάκαμψη. Να γίνει δίκαιη η λιτότητα. Γι’ αυτά πασχίζει και η ΔΗΜΑΡ του ΦΚ. Όχι πάντοτε με επιτυχία, αλλά πασχίζει, δεν κάθεται απέξω και κυρίως δεν βρίζει. Είναι εκεί με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη και θέλει να κρατήσει το μέλλον της χώρας ανοικτό. Οι νέοι αυτοί έχουν μόνο να κερδίσουν αν ακούσουν το λόγο της αλλά και το λόγο όσων έχουν παρόμοιες απόψεις, σίγουρα διαφορετικές από τις δικές τους.
Για το είδος των ύβρεων και το σεξισμό που αποπνέουν δεν τολμώ να γράψω κάτι. Είμαι δάσκαλος, διδάσκω τους νέους και έχω ευθύνη. Μάλλον τη μεγαλύτερη. Στη βία της σχολικής τάξης ή της αυλής απαντώ ενίοτε οργισμένα. Είμαι συνένοχος.

Τα σύνορα του αριστερού ρεαλισμού με τον νεοφιλελευθερισμό Νίκος Μπίστης


Τα σύνορα του αριστερού ρεαλισμού με τον νεοφιλελευθερισμό

Νίκος Μπίστης, 02/04/2012


Πρόσθεσε στο FacebookΠρόσθεσε στο DeliciousΠρόσθεσε στο NewsvineΠρόσθεσε στο Twitter
Πάντα έχω στον νου μου μια περίφημη γελοιογραφία του Βολίνσκι στην Umanite την δεκαετία του 70: ο υιός του βιομήχανου που σπουδάζει οικονομικά μπαίνει φουριόζος και χαρούμενος στο γραφείο του μπαμπά του και του ανακοινώνει «ανακάλυψα ότι δεν φταίνε οι μισθοί για την πτώση της ανταγωνιστικότητας». «Μην φωνάζεις παιδί μου και το ακούσουν αυτοί» του λέει ο πατέρας του και του δείχνει τους εργάτες στο προαύλιο. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η σύγχρονη Αριστερά συμφιλιώθηκε με έννοιες όπως η ανταγωνιστικότητα , η υγιής επιχειρηματικότητα, η αντίθεση στις συντεχνίες και άλλα πολλά. Τόσο η ιδιόμορφη ελληνική σοσιαλδημοκρατία επί Σημίτη όσο και η ανανεωτική Αριστερά έκαναν κάποια βήματα προς τον αριστερό ρεαλισμό την εποχή της αντιφατικής παγκοσμιοποίησης. Και σήμερα δεν υπάρχει λογικός αριστερός – πέραν της δογματικής και νεοδογματικής αριστεράς – που να μην αναγνωρίζει ότι πρέπει να περικοπούν προνόμια, μισθολογικά και άλλα, στις ΔΕΚΟ, τον ευρύτερο αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και στον στενό δημόσιο τομέα, ακόμα και στον ιδιωτικό εκεί όπου παρατηρούνται προκλητικές διαφορές και αποκλίσεις. Όμως η παρατήρηση του πρωταγωνιστή της γελοιογραφίας του Βολίνσκυ διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την ισχύ της και μας θυμίζει ένα από τα απαράβατα όρια ανάμεσα σε μια αριστερή η κεντροαριστερή επιλογή και την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για μισθούς, συντάξεις και εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα. Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται: δεν υπάρχει αριστερό κόμμα ή διανοούμενος που θέλει να έχει αναφορά στην Αριστερά που να σφυρίζει αδιάφορα όταν προαναγγέλλεται ατέρμονη αλυσίδα περικοπών στον ιδιωτικό τομέα και διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και αντικατάσταση τους με ατομικές. Που να μην εξοργίζεται όταν ο Πρόεδρος του ΣΕΒ την ώρα που για τους παραπάνω λόγους συντελείται ποντγκρόμ στον ιδιωτικό τομέα ισχυρίζεται υποκριτικά: «αφήστε εργοδότες και εργαζόμενους μόνους τους να τα βρουν. Αυτοί ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σώσουν την επιχείρηση και τις θέσεις εργασίας». Και δεν μιλάμε για μικρές επιχειρήσεις που η επιβίωση τους εξαρτάται από την συνεννόηση του στριμωγμένου επαγγελματία με τους λίγους η και τον μοναδικό εργαζόμενο, μιλάμε για εργοστάσια, Super Markets, μεγάλες αλυσίδες. Δεν εκπροσωπεί μικροεπαγγελματίες ο ΣΕΒ. Φοβάμαι ότι το αμήχανο σήκωμα των ώμων ( ναι δεν είναι καλό, αλλά τι να κάνουμε , το επιβάλλουν τα μνημόνια) υποκρύπτει ηθελημένη η αθέλητη προσχώρηση σε ένα άλλο μύθο. Ότι όλα αυτά γίνονται επειδή δεν προχωρήσαμε γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Να συνομολογήσουμε την καθυστέρηση στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να πραγματοποιηθούν ανεξαρτήτως μνημονίων. Όμως απαιτείται μεγάλη δόση αφέλειας η ηθελημένης αυταπάτης για να πιστέψει εγγράμματος και πολιτικά υποψιασμένος άνθρωπος ( πόσο μάλλον διανοούμενος της Αριστεράς) ότι η συνταγή του ΔΝΤ για την Ελλάδα και για τον ιδιωτικό τομέα θα ήταν διαφορετική από αυτήν που εφαρμόστηκε σε όλες τις χώρες που παρενέβη το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα ήταν παντού το ίδιο δηλαδή άγριες περικοπές και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, χωρίς μάλιστα κατά κανόνα να υπάρξει – παρά το τεράστιο τίμημα – φως στο βάθος του τούνελ και έξοδος από την κρίση. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι καλή τη πίστει ισχυρίζονται ότι τα μέτρα θα ήσαν ουσιωδώς διαφοροποιημένα και αισθητά πιο ήπια αν είχαν ευοδωθεί οι μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Και αυτό γιατί οι «μεταρρυθμίσεις» στον ιδιωτικό αποτελούν την ψυχή της παρέμβασης του ΔΝΤ και της τρόικας. Μας το είπαν όσο πιο καθαρά μπορούσαν – και μου κάνει εντύπωση ότι κάνουν σαν να μην το άκουσαν ορισμένοι - τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κ. Τόμσεν : «ο κατώτερος μισθός είναι αισθητά υψηλότερος από αυτό των Βαλκάνιων γειτόνων σας». Αυτή είναι η στόχευση και δεν θα άλλαζε αν είχαμε – όπως έπρεπε – προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Το ερώτημα είναι πολύ απλό: όσοι ζητάνε την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνιών είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν και τους μισθούς Βουλγαρίας ώστε μακροπρόθεσμα να «πάρει εμπρός η οικονομία, να έρθουν επενδύσεις και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα» όπως μας λένε με σιγουριά όλοι οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού μαζί με τον βιομήχανο του Βολίνσκι; Η μακάβρια και εύστοχη επισήμανση του Κέϊνς «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί» σα να κοροϊδεύει όσους εύκολα η δύσκολα, με ενθουσιασμό η «εξαναγκασμένοι» αποδέχονται τα τετελεσμένα.

« Μα η δανειακή σύμβαση είναι νόμος του κράτους, δημιουργεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο και όπως είπε και ο Κουβέλης το κράτος έχει συνέχεια» είναι η τελευταία γραμμή άμυνας. Το ζήτημα είναι γιατί κάνει κάποιος αυτήν την αυτονόητη παραδοχή; Για να βουλιάξει μέσα της, να θεωρήσει τα πράγματα αμετάβλητα, τους συσχετισμούς σε Ελλάδα και Ευρώπη αναλλοίωτους και την πολιτική Μέρκελ Σαρκοζί επί της ουσίας (ακόμα και αν δεν το ομολογούν) ορθή και αναγκαστική στην μέχρι κεραίας εφαρμογή της; Ή για να προχωρήσει σε ένα σχέδιο σταδιακής απαγκίστρωσης από αυτήν, όπου πλευρές της δανεικής σύμβασης επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες θα αναθεωρούνται εν κινήσει αξιοποιώντας προοδευτικότερους συσχετισμούς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Απέναντι στην μοιρολατρική αποδοχή των τετελεσμένων που επιβάλλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου(ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) και την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την αποχώρηση από την σύμβαση και την επιστροφή στην δραχμή( ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – Λαϊκή δεξιά - Ακροδεξιά ) υπάρχει η πρόταση για αγώνα εντός της ευρωζώνης για την τροποποίηση της σύμβασης. Και όσοι με φανατισμό νεοφώτιστου σε κάθε τους πρόταση τους πνίγει η αγωνία μήπως δεν εφαρμοστεί μέχρι κεραίας η σύμβαση, είναι προφανές ότι δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε κυρίως διάθεση να παλέψουν για απαγκίστρωση και τροποποιήσεις. Η διαφορά είναι μεγάλη και θα προσδιορίσει και την ψήφο καθενός σε ένα μήνα.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΔΗΜΑΡ: ζητά με επερώτηση την κατάργηση της Σαρίας στη Θράκη


ΔΗΜΑΡ: ζητά με επερώτηση την κατάργηση της Σαρίας στη Θράκη
Ο ρόλος του μουφτή αντιβαίνει σε άρθρα του Συντάγματος
ΔΗΜΑΡ: ζητά με επερώτηση την κατάργηση της Σαρίας στη Θράκη
10
εκτύπωση  

Ερώτημα προς τους υπουργούς Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπινών Δικαιωμάτων και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κατέθεσαν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ,Μαρία Γιαννακάκη και Γιάννης Πανούσης, ζητώντας την κατάργηση της Σαρίας, του ισλαμικού ιερού νόμου, που εφαρμόζεται στην Θράκη από την εκεί μουσουλμανική μειονότητα.

Η Σαρία ισχύει στη Δυτική Θράκη μόνο για το οικογενειακό δίκαιο και μόνο αν οι ενδιαφερόμενοι προσφύγουν στον μουφτή. Αν, αντίθετα, προσφύγουν σε πολιτικά δικαστήρια υπερισχύει φυσικά το ελληνικό δίκαιο.

Οι βουλευτές επισημαίνουν ότι «η Σαρία αποτελεί πάγια πρακτική στην κοινωνική λειτουργία της μουσουλμανικής κοινότητας της Δυτικής Θράκης, με αποτέλεσμα ο ρόλος του μουφτή να υπερβαίνει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, αφού δύναται να αποφασίζει και για θέματα κληρονομικού και οικογενειακού δικαίου, προσδίδοντας κατά αυτόν τον τρόπο δικαστικές αρμοδιότητες στο πρόσωπο αυτού, ενώ δεν έχει καθόλου νομικές γνώσεις».

Υπογραμμίζουν δε αυτό παρουσιάζει δύο προβληματικές πτυχές.

«Αφενός», σημειώνουν, «η δικαστική εξουσία ασκείται μέσω ενός θρησκευτικού θεσμού και αφετέρου το περιεχόμενο αυτής της πρακτικής, το οποίο προβάλλει σαν πρότυπο την ανισότητα των φύλων, αντιβαίνουν στις διατάξεις του Συντάγματος και στις βασικές αρχές μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής Πολιτείας.

» Συγκεκριμένα, η Σαρία αντιβαίνει στο άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως και στο άρθρο 116, παρ. 2 του ελληνικού Συντάγματος, κατά το οποίο το κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων, ειδικότερα σε βάρος των γυναικών, καθώς και στο διεθνές συμβατικό κείμενο Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, όπως και αναφέρεται στις Καταληκτικές Παρατηρήσεις της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
 

» Ενδεικτικά, στις Παρατηρήσεις της Επιτροπής εκφράζεται η ανησυχία ιδίως για τις πρακτικές των πρώιμων γάμων, καθώς και για τις διακρίσεις εις βάρος κοριτσιών σε θέματα κληρονομιάς, ενώ προτείνεται η εναρμόνιση της εθνικής νομοθεσίας με τις διατάξεις της Σύμβασης και η εξασφάλιση της προτεραιότητας της πρώτης έναντι εθιμικών πρακτικών.
»

Οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ προσθέτουν ότι «δεν δύναται να υπάρχουν δύο διαφορετικά συστήματα δικαίου μέσα σε μία χώρα, τα οποία δημιουργούν διακρίσεις ανάμεσα στους πολίτες, όπως και δεν μπορεί να γίνει επιτρεπτό η Πολιτεία να δείχνει ανοχή στην μειονεκτική και άνιση αντιμετώπιση πολιτών, ενώπιον του Νόμου».

Για το λόγο αυτό ερωτούν τους υπουργούς αν προτίθενται να προβούν στην ουσιαστική κατάργηση της Σαρίας και τι προτίθενται να κάνουν αναφορικά με την προστασία των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης που προσβάλλονται από αυτήν την εθιμική πρακτική.

σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία

..."Αλλος ήταν ο Σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε. Και γι' αυτόν τον Σοσιαλισμό, με Δημοκρατία, Ελευθερία και Σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, να συνεχίσετε τον αγώνα. Γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους τής κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία. Δεν οδηγούν πουθενά. Γεια σας". Λεωνίδας Κύρκος 
Αυτή είναι η Παιδεία και οι Αρχές της δικής μας Αριστεράς, της Ανανεωτικής απέναντι στα χυδαία συνθήματα και τους ταλιμπάν...

Προς κύριο Τσίπρα Κώστας Ρεσβάνης, Protagon


Προς κύριο Τσίπρα

Κώστας Ρεσβάνης, Protagon, 27/09/2012


Πρόσθεσε στο FacebookΠρόσθεσε στο DeliciousΠρόσθεσε στο NewsvineΠρόσθεσε στο Twitter
Κύριε Τσίπρα,

Οργανώθηκα στη Σπουδάζουσα Νεολαία της ΕΔΑ το 1963. Εδώ και μισό αιώνα παρατηρώ τη διαδρομή της ελληνικής αριστεράς σε όλες τις θεσμικές της μορφές, στις πρακτικές της και στην κοινωνική της παρουσία. Καταλαβαίνετε τι έχουν δει τα μάτια μου και τι έχουν ακούσει τ’ αυτιά μου και λόγω της συμμετοχής μου αρχικά και λόγω επαγγέλματος στη συνέχεια. Νόμιζα ότι τα είχα δει όλα αλλά γελάστηκα.

Χθες «ξεφυλλίζοντας» το protagon διάβασα ένα κείμενο, με τον τίτλο «Ντροπή σύντροφοι», στο οποίο ό συγγραφέας του Βασίλης Βενιζέλος καταθέτει τη μαρτυρία του: Νέοι από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, κραύγαζαν το σύνθημα «άντε γαμήσου σύντροφε Κουβέλη». Σε λίγο, κάτω από το κείμενο, ένας/μία περιχαρής σχολιαστής/στρια, που πιθανότατα μετείχε στο ίδιο μπλοκ, μας χάρισε το πλήρες σύνθημα: «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη». Έχω διαδηλώσει και έχω καλύψει δημοσιογραφικά χιλιάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Έχω ακούσει διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, κυρίως στις πρώτες τεράστιες διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, να βροντοφωνάζουν, η μία απέναντι στην άλλη, εντελώς αντίθετα πολιτικά συνθήματα. Τέτοια κατάπτυστη συμπεριφορά δεν θυμάμαι ποτέ. Και το ακόμα χειρότερο: Διαβάζω από δω κι’ από κει, σχόλια ικανοποίησης. Και όλοι αυτοί, υποτίθεται, είναι αριστεροί. Όσο αριστερός είναι και ο ευγενέστατος κύριος Πάγκαλος!

Κύριε Τσίπρα,

Γιατί δεν βρέθηκαν κάποιοι από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσουν αυτούς τους χουλιγκάνους, να τους αποβάλλουν από την πορεία; Γιατί δεν βγήκατε εσείς ο ίδιος, προχθές, έστω χθες, να αποδοκιμάσετε σκληρά τις χυδαιότητες, που εκτοξεύτηκαν κατά ενός αρχηγού κόμματος; Να σας πω γιατί. Διότι εσείς και κάποια κορυφαία σας στελέχη τους δίδαξαν την τέχνη του υβρεολόγιου. Ξαναγυρίστε πίσω το ημερολόγιο, θυμηθείτε τι λέγατε και διαβάστε τι έχουν πει ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Σκουρλέτης και άλλα παιδιά για τους πολιτικούς τους αντιπάλους και αν σας έχει μείνει ίχνος αυτοκριτικής, θα κατανοήσετε και το εμετικό προχθεσινό σύνθημα. Δεν αντιδράσατε, πιστεύω, και για έναν ακόμα λόγο. Διότι ο Κουβέλης, έστω και αργά έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λιονταριού, προσπαθεί με μεγάλο πολιτικό κόστος, με τις λίγες κομματικές του δυνάμεις, άλλα με αυξημένο κύρος στην ελληνική κοινωνία, να συντείνει σε μια πιθανή σωτηρία της χώρας, ενώ εσείς και από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμα και τώρα που όλα παίζονται σε λίγες μέρες, παραμένετε, δυστυχώς, στις αοριστίες σας χαϊδεύοντας αυτιά. Με άλλα λόγια υστερείτε σε πολιτικό θάρρος που διαθέτει ο Κουβέλης και αυτό δεν του το συγχωρείτε.

Κύριε Τσίπρα,

Χθες όλη την ημέρα φίλοι μου, υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, μου περιέγραψαν τον αποτροπιασμό τους για την συμπεριφορά των χυδαιολόγων οπαδών σας. Εσείς, νοιώσατε κάτι;

Η βρισιά ως επιχείρημα Ηλίας Κανέλλης


Η βρισιά ως επιχείρημα

Ηλίας Κανέλλης, Τα Νέα, 28/09/2012


Πρόσθεσε στο FacebookΠρόσθεσε στο DeliciousΠρόσθεσε στο NewsvineΠρόσθεσε στο Twitter
Το 1983, ο Μάνος Χατζιδάκις, δεξιός κατά δήλωσή του, επέλεξε να εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Αυγής - Θούριου, το φεστιβάλ της νεολαίας της τότε ανανεωτικής Αριστεράς, έγραψε μάλιστα ένα τραγούδι ειδικά για εκείνη τη γιορτή, βασισμένο στο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Μπολιβάρ». Το μελοποιημένο απόσπασμα μάλιστα έκανε αναφορά σε πρόσωπα που συμβολίζουν τη θυσία για τις ιδέες της χειραφέτησης και της αδελφοσύνης, τον Ρήγα Φεραίο και τον Αντώνιο Οικονόμου...

Η επιλογή του Χατζιδάκι είχε συμβολικό χαρακτήρα: επέλεξε να συμπαραταχθεί με έναν νεολαιίστικο πολιτικό χώρο στον οποίο, πλάι στη χειραφέτηση από τον κοινωνικό συντηρητισμό και την επιθυμία των «ρηγάδων» να αλλάξουν τον κόσμο, καλλιεργούνταν η νηφαλιότητα, η διεκδίκηση της γνώσης, ο διάλογος και οι τεχνικές της πειθούς.

Με τα χρόνια, το πολιτικό εκείνο ρεύμα ηττήθηκε. Οι ιδέες έπαψαν να παίζουν ρόλο στη ζωή, η νηφαλιότητα στις συζητήσεις αντικαταστάθηκε από τον φανατισμό, η αντίθετη άποψη ενοχοποιήθηκε. Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που σε γενικές γραμμές η γνώση ταυτίζεται απλώς με ένα εργαλείο όπως το πτυχίο, χρήσιμο απλώς για να βρει κανείς δουλειά, ήταν μοιραίο να θρονιαστεί στην καθημερινότητά μας το λούμπεν.

Πολλοί από τους επιγόνους της παλαιάς ανανεωτικής Αριστεράς, που είχε τιμήσει το 1983 ο Χατζιδάκις, βρίσκονται σήμερα στεγασμένοι σε δυο κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ. Προέκυψαν από τη διάσπαση ενός ενιαίου κομματικού μορφώματος, έπειτα από μια θεμιτή, βαθύτατη διαφωνία ή, πιο σωστά, από ένα ιδεολογικό χάσμα. Εκ των πραγμάτων, το χάσμα βάθυνε στην πορεία. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που συλλέγει την πολυσυλλεκτική διαμαρτυρία, η ΔΗΜΑΡ, συμμέτοχος στη συγκυβέρνηση, έχει βάλει το κεφάλι της στον ντορβά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί οξεία κριτική στις επιλογές της. Θεμιτό, έτσι παίζεται το δημοκρατικό παιχνίδι. Αθέμιτο είναι ότι δεν γίνεται διάλογος, ίσα ίσα, έχει γίνει δίκη και οι αντίπαλοι έχουν καταδικαστεί. Και η «καταδίκη» αυτή απαγγέλλεται με τα υλικά της κυρίαρχης λούμπεν κουλτούρας. Μόλις προχθές, στη συγκέντρωση της γενικής απεργίας, νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ φώναζαν το σύνθημα: «Τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι, / άντε και γ… σύντροφε Κουβέλη». Είναι αυτό πολιτική κουλτούρα;

Ο Μάνος Χατζιδάκις υποστήριζε ότι «η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία... που [...] πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Ομως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες».

Πόσο μακριά από αυτή την επιδίωξη είναι, ακόμα και για αυτούς που επαγγέλλονται έναν καλύτερο κόσμο, το κυρίαρχο μοντέλο, το αντλημένο από τα γήπεδα και την πιάτσα, το χουλιγκανικό...

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

για τις offshore εταιρείες στην Ελλάδα και τα πρόσωπα που τις ελέγχουν.


ΘΕΜΑ : Ερώτηση του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ και βουλευτή Αχαΐας, Νίκου Τσούκαλη προς τον υπουργό Οικονομικών για τις offshore εταιρείες στην Ελλάδα και τα πρόσωπα που τις ελέγχουν.

Ως πλυντήριο ξεπλύματος μαύρου χρήματος, κάλυψης του παράνομου πλουτισμού ή φοροδιαφυγής, κυρίως επιφανών ή και πολιτικών προσώπων θεωρούνται οι υπεράκτιες εταιρείες (offshore), η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δραστηριοποιείται συνήθως ως ιδιοκτήτες υπερπολυτελών ακινήτων, σκαφών αναψυχής και αυτοκινήτων. Ένας αποτελεσματικός τρόπος αποκάλυψης των πραγματικών φυσικών προσώπων - διαχειριστών των εταιρειών αυτών και κατ’ επέκταση του παράνομου πλουτισμού είναι αρχικά η πλήρης καταγραφή τους και στη συνέχεια ο προσδιορισμός των προσώπων που είναι μισθωτές ή χρήστες ή και αγοραστές των περιουσιακών στοιχείων.
Οργή όμως προκαλεί το γεγονός, που εκτιμάται έως και σκόπιμη παράλειψη, ότι από το 2003 έως και πρότινος οι υπεράκτιες βρίσκονταν στο απυρόβλητο
 των ελεγκτικών μηχανισμών με αποτέλεσμα οι αρμόδιες αρχές να μην διαθέτουν πλήρη στοιχεία για τις εταιρείες αυτές όπως π.χ. ακριβή αριθμό τους, περιουσιακά στοιχεία, μισθωτές ή και αγοραστές και βεβαίως πόσες υπέβαλαν δηλώσεις και πλήρωσαν το ετήσιο τέλος ακινήτων, ποσοστού 3% επί της αντικειμενικής αξίας από το 2003 έως 2009 και 15% από το 2010 έως και σήμερα.

Κατόπιν των προαναφερομένων

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός

• Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των υπεράκτιων εταιρειών που εδρεύουν ή έχουν ακίνητα στην Ελλάδα και α) πόσα ακίνητα έχουν εντοπιστεί και β) για πόσα από αυτά έχουν υποβληθεί ετήσιες δηλώσεις τέλους ακινήτων 3% από το 2003 έως 2009 και 15% από το 2010 και ποια ποσά έχουν καταβληθεί κατ’ έτος.
• Εάν διαθέτουν στοιχεία α) για τους μισθωτές των ακινήτων ή κατόχων άλλων περιουσιακών στοιχείων των εταιρειών καθώς επίσης και των φυσικών προσώπων, που αγόρασαν πιο πάνω περιουσιακά στοιχεία β) εάν διερευνήθηκε σχέση των πιο πάνω προσώπων με τις αντίστοιχες εταιρείες, δ) εάν μεταξύ των πιο πάνω προσώπων εντοπίστηκαν πολιτικά πρόσωπα ή οικείοι τους και αν διερευνήθηκε το «πόθεν έσχες» τους;




Ο ερωτών βουλευτής

Νίκος Τσούκαλης

Δεν φτάνουν για όλους του Σταύρου Θεοδωράκη


Photo: pinobarile@Flickr
Photo: pinobarile@Flickr
1 εικόνα
Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος λοιπόν. Οι ταξιτζήδες αγκαλιά με τους καθηγητές. Οι εισαγγελείς με τους δημοσιογράφους. Οι εφοριακοί με τους εμπόρους. Οι γιατροί με τους σιδηροδρομικούς. Οι φαρμακοποιοί με τους σκουπιδιάρηδες. Οι δήμαρχοι με τους αστυνομικούς. «Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με ένα χίπι, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και  η παρθένα με τον σατανά» που λέει και ο Σαββόπουλος. Γιατί μην μου πείτε ότι για εσάς είναι απολύτως φυσικό να κατεβαίνουν στην ίδια πορεία οι άνεργοι και οι καταστηματάρχες. Οι εργάτες και οι επιχειρηματίες. Διεκδικώντας από ποιόν τι; Ίσως από εδώ θα έπρεπε να ξεκινήσει η κουβέντα. Ποιος θα μας δώσει αυτά που διεκδικούμε;

Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια είναι γραμμένο ένα σύνθημα: «Παιδιά μην πίνετε ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους». Το ίδιο ισχύει και με τα ευρώ (μας). Το ίδιο ισχύει και με τις συντάξεις (μας). Το ίδιο ισχύει και με τα επιδόματα (μας). Απλώς δεν φτάνουν για όλους. Τόσο απλό. Και αφού δεν υπάρχουν πλέον δανειστές διατεθειμένοι να μας δανείσουν πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι, πόσοι και πόσα θα παίρνουν. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τους περισσότερους δικαστές στον δυτικό κόσμο (και με τους καλύτερους μισθούς), παράλληλα να έχουμε τους διπλάσιους γιατρούς από όσους έχει η Αγγλία (και με τα περισσότερα φακελάκια) και να θέλουμε να μείνουν ανέγγιχτες οι συντάξεις. Δεν μπορούμε να έχουμε δημοσίους και δημοτικούς υπαλλήλους αργόμισθους και την δουλειά να την βγάζουν οι έκτακτοι και οι αναπληρωτές.

Η Ελλάδα πέρασε 50 χρόνια (ίσως και 80) που αντάμειβε τα «παιδιά» της ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν στην εξουσία. Οι καρδιτσιώτες μπήκαν σωρηδόν στη Βουλή όταν πρόεδρος της, έγινε ένας Καρδιτσιώτης. Ο επόμενος πρόεδρος ήταν από την Καστοριά και το Ίδρυμα της Βουλής έχτισε ξενοδοχείο στην κορυφή του Γράμμου (στην κορυφή που είναι στη Καστοριά, όχι στην άλλη που είναι στα Ιωάννινα). (Επιμένω με τους προέδρους της Βουλής γιατί είναι στην επικαιρότητα το αξίωμα). Έτσι μοιράζονταν τα επιδόματα, έτσι χαραζόταν η αναπτυξιακή πολιτική. «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» έλεγε ο Μαρξ και εμείς το κάναμε εν συντομία «ο καθένας για πάρτη του και ανάλογα με τα κονέ του». Και έτσι φτάσαμε οι δάσκαλοι να παίρνουν 650ε και οι (απόφοιτοι γυμνασίου) υπάλληλοι των «οργανισμών» 2.000ε. Έτσι γέμισε «τυφλούς» η Ζάκυνθος και «αναπήρους» το Ηράκλειο. Έτσι γέμισαν τα ράφια των εισαγωγών και άδειασαν τα φορτηγά των εξαγωγών.

Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν (!), τώρα τι κάνουμε; Ή για να το θέσω ευθέως για πόσο καιρό ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από τα μνημόνια, την Μέρκελ και το ΔΝΤ «διεκδικώντας» όλοι, όλα και «συμπαραστεκόμενοι» όλοι σε όλους. «Ο Γερμανός κατακτητής όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα, το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να διαλύσει…», ενθυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιωτόπουλος (και όχι ο υπουργός εθνικής Αντίστασης Φωτόπουλος). «Να απελάσουμε τώρα τους τροϊκανούς» ζητούν «ενωμένοι» μπλε και κόκκινοι συνδικαλιστές  (ανάμεσα τους και αυτοί που κάποτε φώναζαν «Η ΔΑΚΕ ψηφίζει Καραμανλή»). Αρκούν λοιπόν αυτές οι υπερκομματικές μπαρούφες για να θρέψουν τους 1.000 ανθρώπους που χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους (οι άνεργοι πια είναι όσοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι - 1.100.000!). Πόσο καιρό ακόμη αυτοί που υποφέρουν θα ανέχονται να βλέπουν αυτούς που κάνουν πως υποφέρουν; Οι φοροφυγάδες είναι «εξαθλιωμένοι που πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν» που λένε ορισμένοι πολιτικοί ή είναι αυτοί που ζουν εις βάρος των εξαθλιωμένων. Και χωράνε όλοι τελικά σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε ένα «κίνημα»; Αυτοί που προασπίζονται ένα μηνιαίο εισόδημα 15.000ε με αυτούς που αγωνιούν για ένα ετήσιο εισόδημα 7.000ε; Αυτοί που έχουν επαγγελματικές περιουσίες 500.000ε με αυτούς που έχουν μόνο τα χέρια τους και το μυαλό τους; Χωρούν όλοι αυτοί μαζί, στους ίδιους δρόμους; Ή «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», που λέει (πάλι!) ο Σαββόπουλος, γιατί «πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές».   
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

STOP ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ & ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΡΑΜΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ !!!
STOP ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ & ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Εδώ και τρία χρόνια η χώρα μας ζει τον εφιάλτη μιας επικείμενης ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας βιώνουν το φάσμα της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι τα πρώτα θύματα μιας πρωτόγνωρης βίαιης εσωτερικής υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου και της εν γένει ζωής μας. Η στάση εσωτερικών πληρωμών του Δημοσίου έχει οδηγήσει σε πλήρη απόγνωση επιχειρήσεις, εμπόρους, επαγγελματίες, αγρότες.
Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας έχουν οδηγήσει την ύφεση σε δυσθεώρητα ύψη, πρωτόγνωρα για κοινωνία σε περίοδο ειρήνης. Η απουσία ενός συγκροτημένου αναπτυξιακού σχεδίου επιτείνει τον κατήφορο της οικονομίας και διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Δεκαετίες εσφαλμένων πολιτικών, πελατειακών και ρουσφετολογικών τακτικών, δίχως ουσιαστική ανάπτυξη και με κατασπατάληση εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων ευθύνονται για τη γιγάντωση της οικονομικής κρίσης. Η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας πολύπλευρης κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, πρωτίστως όμως πολιτικής.
Ο Ελληνικός Λαός που έχει υποστεί αιματηρές θυσίες και δεν βλέπει ελπίδα και προοπτική, αξιώνει επιτέλους να μπει ένα φρένο στον κατήφορο της οικονομίας, της κοινωνίας, της Χώρας. Αξιώνει οι θυσίες του να πιάσουν τόπο. Να αλλάξουν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές. Να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Για μια οικονομία που θα είναι ζωντανή, για μια κοινωνία που θα είναι όρθια.
Η Δημοκρατική Αριστερά Δράμας καλεί όλα τα μέλη και τους φίλους της να δώσουν δυναμικά το παρόν στη Γενική Απεργία της 26/9/12 που κήρυξαν ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΕΒΕ και πλήθος επαγγελματιών. Καλεί τους Δραμινούς/ές να παραστούν στην απεργιακή συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί στο Εργατικό Κέντρο Δράμας.
                                              Το  Γραφείο Τύπου της ΝΕ Δράμας της ΔΗΜΑΡ

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ; Γιάννης Παπαθεοδώρου


Γιάννης Παπαθεοδώρου, 24/09/2012
Προσφάτως, και με αφορμή την «3η του Σεπτέμβρη», η κυριακάτικη «Αυγή» έκανε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ». Στο αφιέρωμα αυτό, νομίζω, θα πρέπει να προστεθεί - εκπρόθεσμα έστω - και το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος έτσι όπως απορρέει από τις διάφορες (και συχνά αντιφατικές) δηλώσεις του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ. Γιατί αν μελετήσει κανείς προσεκτικά αυτές τις δηλώσεις θα καταλάβει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ» ∙ θέλει απλώς να γίνει ένα «παλαιό ΠΑΣΟΚ», και μάλιστα στην πιο αποκρουστική εκδοχή του.

«Να καταργηθεί ο νόμος περί βλασφημίας»


«Να καταργηθεί ο νόμος περί βλασφημίας»

Παρέμβαση της βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, που καταγγέλλει εξωθεσμικά θρησκευτικά κέντρα

image
07/09/2012 - 15:05 / σχόλια (1)
Στις 9 Ιουλίου τρεις ηθοποιοί της παράστασης “Corpus Christi” συνελήφθησαν με την κατηγορία της βλασφημίας και οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ομονοίας – και λίγο μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Είχε προηγηθεί μια ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ), η οποία καλούσε το λαό «να αποδοκιμάσει το έργο», το οποίο χαρακτήριζε «βλάσφημο», καθώς παρουσίαζε τον Χριστό και τους μαθητές τους ως ομοφυλόφιλους.
Την Πέμπτη η βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Μαρία Γιαννακάκη κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή, προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, ζητώντας αφενός την κατάργηση του νόμου περί βλασφημίας και αφετέρου να ενημερωθεί η Βουλή «για ποιους λόγους και από ποιον αναλήφθηκε η πρωτοβουλία της σύλληψης των ηθοποιών», καθώς η ΔΙΣ δεν είχε υποβάλει μήνυση ενώ δεν είχε προϋπάρξει καν εξώδικο. Η A.V. είχε μια επικοινωνία μαζί της.
«Το συγκεκριμένο θέμα αναδεικνύει δύο ανησυχητικές πτυχές των αντιλήψεων και των πρακτικών του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οι οποίες σχετίζονται με την ελευθερία του λόγου, καθώς και με τη σχέση του κράτους με την εκκλησία» λέει η κ. Γιαννακάκη. «Αναφορικά με την ελευθερία του λόγου», προσθέτει, «η ισχύουσα νομοθεσία λειτουργεί αποτρπτικά για δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες και άλλους πολίτες, καθώς εν δυνάμει συνεπάγεται αυτολογοκρισία. Όπως έχει αναφερθεί στο θέμα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να περιορίζεται σε ιδέες και πληροφορίες ευρείας αποδοχής, αλλά να περιλαμβάνει και αυτές που αντιβαίνουν στις υπάρχουσες αντιλήψεις».
Μάλιστα, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ μιλάει για «εξωθεσμικά θρησκευτικά κέντρα που ασκούν επιρροή στις δημόσιες υποθέσεις, προσδίδοντας στο ελληνικό κράτος έναν φονταμενταλιστικό χαρακτήρα, που δημιουργεί αποκλίνουσες τάσεις από την ευρωπαϊκή του πορεία».
Αναφορικά με το αν η συγκεκριμένη υπόθεση συνδέεται και με το θέμα του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, η κ. Γιαννακάκη σημειώνει πως «αν και δεν υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στα δύο ζητήματα, ωστόσο θα πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος γύρω από το διαχωρισμό. Και να δούμε, μεταξύ άλλων, μέσα από την ιστορικότητα του πράγματος θέματα όπως πότε και γιατί άρχισαν να πληρώνονται οι ιερείς από το κράτος».