Πέρα από συμψηφισμούς και υπεκφυγές
Posted on Σεπτεμβρίου 17, 2012 by το φελέκι
Γράφει ο Αλέξανδρος Διακόπουλος.
Σε ό,τι αφορά το θέμα του “ιδεολογικού πλαισίου” και των πρακτικών που “νομιμοποίησαν” τη βία της Χ.Α, καθώς και του “blame game” που ενέσκηψε τελευταία, θα μιλήσω για τη δική μου πρόσληψη των γεγονότων.
Θεωρώ πως σε θέματα “αρχής” και μόνο-εν αντιθέσει με τη πραγματική ζωή-υπάρχει μια απολυτότητα. Δηλαδή “είναι” ή “δεν είναι”, πιστεύω ή δεν πιστεύω, τηρώ ή δεν τηρώ, αποδέχομαι ή δεν αποδέχομαι κλπ. Δεν υπάρχει μέσος όρος, ούτε είναι αποδεκτά διπλά μέτρα και σταθμά.
Πιστεύω επίσης ότι ένας πυλώνας της Δημοκρατίας είναι η τήρηση του “Νόμου” διότι αν βγούμε έξω από αυτό, μπαίνουμε στο χώρο της αυθαιρεσίας. Τέλος, πιστεύω στην “πολιτική ανυπακοή” αλλά με σαφώς καθορισμένα πλαίσια συμπεριφοράς (στις γενικές γραμμές και κατευθύνσεις του John Rawls).
Επί δεκαετίες λοιπόν έβλεπα, από μέρους της (Ελληνικής) Αριστεράς μια επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στη βία. Και δεν μιλώ μόνο για την “αντισυστημική”, εξωκοινοβουλευτική κλπ. αλλά και για τα κοινοβουλευτικά κόμματα επίσης (δεν θα μακρηγορήσω επ’αυτού-ξέρω πως πολλοί από σας δεν το δέχονται αυτό). Έλεγα εν πάσει περιπτώσει τότε και λέω και τώρα ότι αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο για τη Δημοκρατία-πως αν ανέχεσαι τον Συνδικαλιστή, τον “αγανακτισμένο, τον καταληψία, τον “μπαχαλάκια”, τον “επαναστατημένο”, τον κάθε πικραμένο γενικώς να παραβιάζει τον Νόμο, να ασκεί βία, τότε μπαίνεις σε επικίνδυνο μονοπάτι γιατί:
α) Πώς διαχωρίζεις την “καλή”/θεμιτή βία από την “κακή”/αθέμιτη; Τι θα συμβεί (έλεγα τότε) αν η βία περάσει και στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος;
β) Εθίζεται η κοινωνία στη βία ως “νόμιμο” μέσο διεκδίκησης και “πολιτικής έκφρασης”.
γ) Υπονομεύεται το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα.
δ) Υπονομεύεται η αρχή της ανεκτικότητας.
και άλλα πολλά…
Η εντύπωση λοιπόν που αποκόμιζα, ήταν πως σε όλες αυτές τις ενστάσεις μου, φίλοι αριστεροί με τους οποίους συνομιλούσα ή αριστεροί αρθρογράφοι τους οποίους διάβαζα, απαντούσαν στη καλύτερη περίπτωση με “ναι μεν αλλά”-χλιαρές καταδίκες αλλά στη πράξη στήριξη των πράξεων αυτών, ανεξάντλητες σοφιστείες και παραγωγή δικαιολογιών κλπ.
Υποθέτω λοιπόν πως και άλλοι που σκέφτονται παρόμοια με μένα είχαν παρόμοιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Τώρα λοιπόν αυτό που λένε (με σπαστικό-διδακτικό τρόπο και τεντωμένο δάκτυλο μερικοί-το παραδέχομαι) είναι: “είδατε που σας το λέγαμε!” ή “με την ανεκτικότητα σας, αν όχι την υποστήριξη της πολιτικής βίας επωάσατε (το χιλιοειπωμένο κλισέ) το αβγό του φιδιού κλπ…” Αισθάνονται μάλιστα (όχι άδικα) πως η πρόσφατη στάση των κομμάτων της “Αριστεράς” στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής τους δικαιώνει.
Με άλλα λόγια έχουμε δύο πλευρές όπου και οι δύο έχουν εν μέρει δίκιο αλλά που ως συνήθως αδυνατούν να συνεννοηθούν. Η μία λέει πως “όταν ανέχεσαι μια μορφή βίας ανοίγεις τους “ασκούς του Αιόλου” (ή κάποια παρόμοια κοινοτοπία)” και η άλλη πως “εξομοιώνοντας τις βίαιες αντιδράσεις των ανθρώπων που διεκδικούν με την εγκληματική βία της Χ.Α, νομιμοποιείς την Χ.Α…”
Η γνώμη μου είναι πως:
α) Η βία της Χ.Α είναι σαφώς πιο επικίνδυνη και δεν επιδέχεται το φαινόμενο αυτό κανενός είδους συμψηφισμό!
αλλά όμως
β) η καταδίκη της βίας και της ανομίας πρέπει να είναι ομόθυμη, ανεπιφύλακτη και χωρίς δικαιολογίες για κανένα.
και
γ) Η στάση των ανθρώπων του “μεσαίου χώρου” δεν είναι προϊόν συνωμοσίας ή μίσους αλλά μια φυσιολογική αντίδραση μετά από 30 χρόνια που η “Αριστερά” ασκούσε το “μονοπώλιο της πολιτικής βίας” με ολέθρια αποτελέσματα…
