Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

*αφιερωμένο στην τελική συνεδρίαση στις 12/2 της πανελλαδικής επιτροπής της δημοκρατικής αριστεράς για τις θέσεις του συνεδρίου της

Θάλασσα της Κρίσης: αριστεροί αυτοματιστές, εθισμένοι στο μετεωρισμό, ψαρεύουν στα θολά νερά

Αυτή η χώρα καταστράφηκε από μέσα, όχι απ' έξω. Υπέστη πρώτη κερδοσκοπικές επιθέσεις επειδή ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή φούσκα. Όμως μια φούσκα θα σπάσει κάποτε ούτως ή άλλως. Είναι λοιπόν λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης θα σώσει και την Ελλάδα. Απλά θα μας ξαναδώσει κάποια ευκαιρία επιλογών μετά έναν χρόνο άπνοιας και κατάθλιψης. Η απόφαση όμως θα είναι καθαρά δική μας. Και θα είναι μια σωστή απόφαση εφόσον παραδεχτούμε κατ' αναλογίαν όλοι τις ευθύνες μας και ανατρέψουμε με τις επιλογές μας το παρωχημένο πολιτικό προσωπικό και την πελατειακή νοοτροπία. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα απομακρυνθούμε κι από μιαν ευκαιρία χειραφέτησης που πάντα δίνεται μέσα στην κρίση.

Σήμερα ένα νέο μνημόνιο ετοιμάζεται. Πιο μακρόχρονο, πιο κάθετο από το προηγούμενο. Ταυτόχρονα οι συντεχνίες δίνουν τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής για να περισώσουν κάποια από τα αντικοινωνικά τους προνόμια. Επιδόματα, επιδοτήσεις, κρατικοδίαιτοι, κομματικοδιορισμένοι όσοι πρόλαβαν πρόλαβαν. Εθελούσιες έξοδοι, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ψιλοβόλεψαν μια ένοχη γενιά που τα έκανε μαντάρα και εγκατέλειψε τα παιδιά της στην επισφάλεια - τώρα ζουν χωρίς μέλλον από την σύνταξη του μπαμπά και του παππού. Η ανεργία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα καλπάζει χωρίς έλεος μιας και στα πλαίσια των μνημονιακών εξοικονομήσεων δεν περισσεύουν λεφτά για δημόσιες επενδύσεις ούτε εμπιστοσύνη για ιδιωτικές.

Το κράτος αρμέχτηκε μέχρι εξαντλήσεως από τον δικομματισμό, το κράτος ευλογία και κατάρα, το ελληνικό κράτος. Αυτό που έλειπε από παντού ακόμα και στην περίοδο της "ισχυρής Ελλάδας" και που σε αντίτιμο βόλευε ημετέρους και κολλητούς με διορισμούς και έργα. Οι οικογένειες των κολλητών έβγαλαν τα χρήματα στην Ελβετία και την Κύπρο, οι υπόλοιποι παγιδευτήκαμε στην παύση χρηματοδότησης και την οικονομική ύφεση.

Η αριστερά κολλημένη σε ιδέες και ποσοστά, βλέπει τα παντοδύναμα συνδικάτα της του δημοσίου τομέα (γιατί του ιδιωτικού δεν υφίστανται - ποιος νοιάστηκε άλλωστε για τα κορόϊδα) που στελεχώνουν και τον κομματικό της μηχανισμό να ηττώνται το ένα μετά το άλλο χάνοντας την κοινωνική νομιμοποίηση και συμπαράσταση - είναι τώρα πιο φανερό από ποτέ ότι αγωνίζονται για την πάρτη τους πρώτα και συχνά μόνο: ποτέ δεν συμπαραστάθηκαν σε άλλες κοινωνικές ομάδες, ποτέ δεν διακινδύνευσαν την διαφάνεια και τον έλεγχο στην διαχείρισή τους. Τώρα τα σκάνδαλα και οι περιουσίες των συνδικαλιστών δεν κρύβονται. Κι όσοι ξυπνούν τώρα από τον αριστερό λήθαργο απλά δεν μπορούν να διαχειριστούν την οργή τους για την "προδοσία".

Τίποτα δεν θα μείνει ίδιο σε μια κοινωνία που έπεσε μαζικά θύμα της εξαγοράς συνειδήσεων, έβαλε για λίγο το δάχτυλο στο μέλι και δοκίμασε "πλούσια και ελεύθερη ζωή" με δανεικά, συμμετείχε εξ ανάγκης ή όχι σε μικρή ή μεγάλη διαφθορά, κι ένοιωθε εν δυνάμει καλεσμένη στο πάρτι με έξοδα του δημοσίου. Υπέκυψε στο πανάκριβο σπορ του εθνικισμού, πάλεψε για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, συνέχισε να λύνει κάθε πρόβλημα με το φακελάκι μικρό ή μεγάλο, οικειοθελές ή υποχρεωτικό. Και πάνω απ' όλα έμαθε να μην μιλάει, να μην καταγγέλλει τον φοροφυγά, τον επίορκο συνάδελφο, τον διορισμένο χαραμοφάη, το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, την εκμετάλλευση των μεταναστών. Φυσικά κατ' αναλογίαν δύναμης και δυνατοτήτων...

Το σύστημα κατέρρευσε. Και τώρα η τύχη του είναι στα χέρια του ενός κλάδου του υπεύθυνου γι αυτό δικομματισμού -καθόλου τυχαία γιατί ο ένοχος ελπίζοντας, ξαναψηφίζει τον Νονό του, "αυτόν ξέρει αυτόν εμπιστεύεται"- και της ευρωπαϊκής διοίκησης. Το μίγμα είναι εκρηκτικό. Από την μια η ελληνική κουτοπονηριά αναμεμιγμένη με την ταξική πολιτική (όπου την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι) από την άλλη η ευρωπαϊκή ακαμψία και προτεσταντική καχυποψία (εν μέρει δικαιολογημένη από δεκαετίες "εξαπάτησης" και μηδενικής αξιοποίησης δισεκατομμυρίων επιδοτήσεων): που μπορούν να συγκλίνουν; Μα στην συλλογική τιμωρία όσων δεν μπορούν να αντιδράσουν.

Οι διεργασίες στην αριστερά βρίσκονται σε αντίστιξη με την συγκυρία: κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι χωρίς προτάσεις δεν πάει άλλο, άλλοι είδαν την συνενοχή και την διαφθορά να απλώνεται κι εδώ, άλλοι είχαν κάτι καινούργιο να πουν και δεν μπορούσαν μέσα στον συγκεντρωτισμό. Όλα αυτά τα ρεύματα συναντήθηκαν προσωρινά στο εγχείρημα της δημοκρατικής αριστεράς μαζί με ένα οργανωμένο κομμάτι που αποσπάστηκε από τον κορμό της λεγόμενης "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς". Όμως σύντομα οι παλιές αντιρρήσεις έδωσαν τη θέση τους στις ανάγκες του σήμερα.

Ποιος πολιτικός φορέας θα αποδεχτεί την πραγματικότητα και θα μιλήσει παραβιάζοντας την αρχή του αριστερού αυτοματισμού αλλά και την σαββοπουλική ρήση "αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα"; Να πει την αλήθεια κι ας πονάει;

Η αποστολή του νέου εγχειρήματος δεν είναι η γνωστή, τυπική διαδικασία της ίδρυσης απλά ενός νέου φορέα και η είσοδός του στην βουλή. 

Είναι γέννημα των συγκυρίας και θρέμμα των καιρών. 

Έχει συγκεκριμένη αποστολή: να δώσει λόγο σε όσους τον στερήθηκαν μέχρι τώρα, να συνθέσει τολμηρά τις σκόρπιες ανανεωτικές ιδέες και να περιγράψει μιαν αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική με πράσινο επίδικο και όχι πράσινη γαρνιτούρα. Για αυτό πρέπει να δει πολύ πολύ σοβαρά τις θέσεις που θα προτείνει αλλά κυρίως την διαδικασία συζήτησης και αναθεώρησής τους εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην αριστερά, ανοιχτές και πολυσυμμετοχικές συνάξεις και εργαστήρια διαλόγου και παραγωγής. 

Αν και αυτήν την φορά δεν καταστεί δυνατό να έρθουν οι άνθρωποι και οι ιδέες τους στο προσκήνιο και στον πολιτικό λόγο της αριστεράς, ο ελάχιστος πολιτικός χρόνος που της απέμεινε θα τελειώσει άδοξα - και δεν θα είναι άλλη μια απόπειρα ανανέωσης που πήγε στράφι αλλά η τελευταία της ευκαιρία - η αριστερά δεν αντέχει άλλη ματαίωση. 
Προσοχή λοιπόν...ή τώρα ή ποτέ αριστερή, αριστερέ...
Κάντε την υπέρβαση.