Η αυτιστική Ελλάδα του σήμερα και ο λόγος της αριστεράς

Παρασκευή, 11 Φεβρουαρίου 2011

Ηαυτιστική Ελλάδα  του σήμερα και ο λόγος της αριστεράς

 Του Δεξιού Ψάλτη, 11.2.11

Τι άραγε συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία ;

 Ακούγοντας όλους τους δημοσιολογούντες, εκπρόσωπους θεσμών και κομμάτων, δίνεται μερικές φορές η εντύπωση ότι τίποτε δεν έχει συμβεί. Η χώρα δεν έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, το μεταπολιτευτικό σκηνικό -«Παράδειγμα»- ως τρόπος άσκησης της πολιτικής, λειτουργίας της οικονομίας και των θεσμών δεν έχει καταρρεύσει. Ακόμη και σήμερα η οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα προσπαθεί να διατηρήσει τα «κεκτημένα» της, έστω και λιγότερα, αλλά σε κάθε περίπτωση τα όποια προνόμια από το αδειανό πουκάμισο που λέγεται ελληνική οικονομία  (βλπ διάλογος για τα κλειστά επαγγέλματα, διάλογος για την παιδεία κλπ). Και το κυριότερο από όλα το πολιτικό σύστημα δείχνει να κινείται στην ίδια τροχιά.

Ένα από τα βασικότερα κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκε στις περασμένες δεκαετίες ήταν η δημιουργία ενός «κλεπτοκρατικού», ουσιαστικά, συστήματος που απαξίωσε τον δημόσιο χώρo. Αυτό οδήγησε στον κατακερματισμό της κοινωνίας η οποία βρέθηκε σε μία συνεχή διαπραγμάτευση – συνδιαλλαγή με την εκάστοτε εξουσία, με προνόμια που μεταβιβάζονταν από την μία ομάδα στην άλλη με αποτέλεσμα το Δημόσιο ουσιαστικά να «ιδιωτικοποιηθεί» (βλπ την λειτουργία στο χώρο υγείας και παιδείας). Επιπλέον το όλο σύστημα εμποτίσθηκε από την ανομία η οποία πλέον πήρε και τον χαρακτήρα  κοινωνικής αξίας.

Μια από τις συνέπειες  των παραπάνω ήταν η απόλυτη αλλοίωση των λέξεων, των εννοιών και η εισαγωγή του παράλογου στο επίπεδο των ιδεών και των πρακτικών. Η λογική παρουσιάζεται ανεστραμμένη (βλπ καθημερινή έννοια των λέξεων "κοινωνικοί αγώνες", "εξέγερση", "κεκτημένα", "κράτος πρόνοιας", "δημοκρατικό δικαίωμα "κλπ).  Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι σε μια χώρα που σύμφωνα με αρκετούς δείκτες φαίνονταν πλούσια (κατά κεφαλήν εισόδημα, υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη, κινητά, αυτοκίνητα πολυτελείας) να χρειάζεται ο συνταξιούχος της  δύο μήνες για κάποιο ραντεβού με γιατρό στο ΙΚΑ. Για μην αναφέρω και το ανέκδοτο για την «δωρεάν παιδεία»

Είναι απορίας άξιο ποιος πραγματικά νόμιζε ότι μπορούσε να προχωρήσει μια κοινωνία, η οποία δεν κατάφερε να έχει μια θέση στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είτε στον οικονομικό τομέα είτε στον πολιτισμικό. Αντ’ αυτού μικρά και μεγάλα φέουδα τα οποία διαχειριζόταν κρατικές επιδοτήσεις και τραπεζικές δανειοδοτήσεις.

Η δημιουργία της κοινωνίας των «κολλητών» και των «υδραυλικών»  - η λέξη παραπέμπει στο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας και στις κοινωνικές αξίες που δημιούργησε - τελείωσε άδοξα, χωρίς να αφήσει τίποτε για χρήση στις μελλοντικές γενιές.

Έτσι αντί η απάντηση να δοθεί με ένα βαθιά μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για τον αστικό εκσυγχρονισμό (μια ακόμη βαθιά λαβωμένη λέξη) της χώρας, για το νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, για την ανεργία των νέων, για την υποστήριξη των αδύνατων στρωμάτων (δείκτης πολιτισμού μιας κοινωνίας), η συζήτηση γίνεται και πάλι με όρους των "εντός" των τειχών, αφήνοντας και πάλι "εκτός" όλους αυτούς που τους λείπει η πολιτική εκπροσώπηση (άνεργοι, μελλοντικές γενιές).

Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση επειδή δεν διαθέτει ένα συνολικά διαμορφωμένο πρόγραμμα, το οποίο να δημιουργεί και τις σχετικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, αφήνει την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη (κοινωνικός αυτοματισμός) προκειμένου να στηρίξει το "ανάπηρο" πρόγραμμά της, το οποίο βέβαια επέβαλαν οι "κατοχικές" δυνάμεις του μνημονίου.

Στην σημερινή ιστορική συγκυρία η σύγχρονη αριστερά δεν μπορεί να απέχει ουσιαστικά από την συζήτηση με γενικές διακηρύξεις,  μια ‘ωραία’ συζήτηση των προηγούμενων δεκαετιών. Αντίθετα είναι ανάγκη να υποστηρίξει μια συγκεκριμένη ατζέντα θεμάτων όπου ότι το κύριο χαρακτηριστικό της θα πρέπει να είναι η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος.

Η πολιτική αυτή θα φέρει την Αριστερά σε επαφή με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που τα χαρακτηρίζει η φράση "δεν πάει άλλο".

Νομίζω ότι για μια άλλη φορά οι πολίτες δεν θα ανεχθούν μία αριστερά, αντιδραστική, καχεκτική στο επίπεδο των ιδεών, κρατικίστικη και συντεχνιακή όπου ο λόγος της θα αφορά μόνο κάποιες αυτάρεσκες μειοψηφίες.