Το εμπάργκο της ΔΗΜΑΡ στη Δημόσια Τηλεόραση διχάζει και καλά κάνει

Το εμπάργκο της ΔΗΜΑΡ στη Δημόσια Τηλεόραση διχάζει και καλά κάνει

 ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ ευθυγραμμιζόμενη με τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ), επικύρωσε τη δήλωση του Προέδρου του κόμματος, για κήρυξη εμπάργκο στη Δημόσια Τηλεόραση (ΔΤ) , απαγορεύοντας την παρουσία στελεχών του κόμματος σε αυτήν. Η απόφαση αυτή εγείρει μείζονα ζητήματα συνέπειας λόγων και έργων, καθώς και πολιτικής παρουσίας και προοπτικής του κόμματος.

α) Ζητήματα συνέπειας λόγων και έργων. Καταδικάσαμε το βίαιο και αντιδημοκρατικό τρόπο, με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ, φτάνοντας ώς την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Αιτιολογήσαμε τη στάση μας επικαλούμενοι τη νομιμότητα, που δεν τηρούνταν όσο δεν λειτουργούσε η νέα τηλεόραση, συμπλέοντας, εν προκειμένω, με την πανευρωπαϊκή ένωση ραδιοτηλεοπτικών μέσων-EBU. Σήμερα η ΔΤ αποτελεί μια υπαρκτή και καθόλα νόμιμη πραγματικότητα και αναγνωρίζεται από την EBU ως η μόνη νόμιμη δημόσια τηλεόραση, έστω και στο μεταβατικό της στάδιο. Στο όνομα ποιάς νομιμότητας, πλέον, επιχειρείται να δικαιολογηθεί, η απαγόρευση; Πώς δικαιολογούν τη στάση τους τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που είναι συχνοί θαμώνες των εκπομπών του κατειλημμένου ραδιομεγάρου, οι παραγωγοί των οποίων έχουν δύο μήνες τώρα κουρελιάσει κάθε έννοια νομιμότητας;

β) Ζητήματα πολιτικής παρουσίας και προοπτικής. Για άλλη μία φορά η ΔΗΜΑΡ σπεύδει να ταυτιστεί με τη δημαγωγία και την πολιτική ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης, διευρύνοντας το χάσμα με την ιδέα και το πολιτικό προφίλ της αριστεράς της ευθύνης, που αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά του κόμματος.

Μετά την αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση, φοβόμαστε ότι η ΔΗΜΑΡ όλο και περισσότερο διολισθαίνει στο δρόμο της πεπατημένης του αριστερού αρνητισμού.

Γιάννης Αντωνίου
Γεράσιμος Γεωργάτος
Σταύρος Λιβαδάς

ΘΕΜΑ :

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τα γεγονότα στη Συρία.

Η κρίση στη Συρία έχει μετατραπεί πλέον σε διεθνή γεωπολιτική κρίση. Η επιλογή, σε αυτή τη στιγμή, μιας έστω και περιορισμένης στρατιωτικής επέμβασης ενέχει τον κίνδυνο κλιμάκωσης και επέκτασης της σύγκρουσης εκτός συριακών συνόρων, με γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και μονιμότερη θερμή εμπλοκή της Δύσης στην περιοχή.

Η πιθανότητα μιας παρατεταμένης διεθνούς γεωπολιτικής αστάθειας πρέπει να αποτραπεί. Ο Γ.Γ των Ηνωμένων Εθνών και οι κυβερνήσεις της Ε.Ε οφείλουν να προκρίνουν και να επιμείνουν στην απόλυτη προτεραιότητα μιας πολιτικής λύσης που θα θέτει τέλος στο εγκληματικό καθεστώς Άσαντ και την αιματηρή εμφύλια σύγκρουση, εξασφαλίζοντας τη δημοκρατική μετάβαση και ομαλότητα στη Συρία, με ελαχιστοποίηση του κινδύνου για τη διεθνή ασφάλεια και σταθερότητα.

Μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για μια ευρεία διεθνή διάσκεψη με συμμετοχή των αντιμαχόμενων πλευρών στη Συρία, των κυβερνήσεων των κρατών της περιοχής και των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν, είναι αυτή την κρίσιμη στιγμή επιβεβλημένη.  

Σε κάθε περίπτωση η χώρα μας δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε εμπλοκή σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση.

Είμαστε όλοι αντιμνημονιακοί... της Αγ. Σπανού

Είμαστε όλοι αντιμνημονιακοί...

26/08/2013 - 10:38 σχόλια (0)

Κ

αι ξαφνικά η κυβέρνηση σηκώνει μπαϊράκι στην Τρόικα.Αποκλείει κατηγορηματικά νέα δημοσιονομικά μέτρα, διαβεβαιώνει πως δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο και προειδοποιεί τους πιστωτές να μην τραβήξουν άλλο το σκοινί γιατί θα προκαλέσουν πολιτική αστάθεια.

Η αντιπολίτευση αμφισβητεί την ειλικρίνεια του αντιμνημονιακού οίστρου της κυβέρνησης και υπόσχεται πραγματικές αντιμνημονιακές μάχες με τη μέθοδο της «διαπραγμάτευσης-καμικάζι» και το άρρητο σύνθημα «θα το κάνουμε Κούγκι».

Το νέο στοιχείο στην πολιτική ζωή είναι ότι οδηγούμαστε σε μια εσωτερική αναμέτρηση τσαμπουκά έναντι των πιστωτών. Το δίπολο μνημόνιο/αντιμνημόνιο εξελίσσεται σε αντιμνημόνιο/ περισσότερο αντιμνημόνιο. Η αιτία είναι προφανής: Το πρόγραμμα, λάθος στη δομή του και κακοποιημένο στην εφαρμογή του, δεν βγαίνει με τίποτα. Η οικονομική κατάρρευση φέρνει δυσκολίες πολιτικής επιβίωσης για το σύστημα εξουσίας, η έξοδος στις αγορές δεν τοποθετείται στο ορατό μέλλον, πάμε για την έβδομη χρονιά ύφεσης, παγκόσμια μοναδικότητα που παραπέμπει σε συνθήκες πολέμου. Και οι εταίροι ψάχνουν λύση για το άλυτο ελληνικό πρόβλημα προσπαθώντας να δεσμεύσουν τη χώρα σε πολυετείς πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών αλλαγών, αφού διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απαλλαγούν σύντομα από το βάρος της χρηματοδότησης.

Είναι εύκολο να κρύβεται μια εθνική αποτυχία κάτω από το λάβαρο της αντίστασης εναντίον του ξένου εχθρού. Είναι ακόμη πιο εύκολο να κατασκευαστεί μια δικαιολογία για το κατάντημα της πατρίδας που δεν θα αγγίζει παρά μόνο απαλά το πολιτικό σύστημα και τους πελάτες του.

Τα πράγματα είναι απλά, αν θέλει κανείς να ξεμπερδεύει χωρίς να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Φταίει η Τρόικα που ο εξορθολογισμός του Δημοσίου μεταφράζεται ελληνικά ως τυφλές οριζόντιες απολύσεις. Φταίει που μεταρρύθμιση είναι το μαύρο στην ΕΡΤ και πάταξη της φοροδιαφυγής οι θερινοί έλεγχοι του ΣΔΟΕ που παράγουν εντυπώσεις χωρίς έσοδα. Φταίει επίσης που η οικονομική ελίτ παρακολουθεί από απόσταση την κρίση, που δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για τη δημιουργία παραγωγικής βάσης, που το νέο Λύκειο θα γαλουχεί κλειστοφοβικούς μικροαστούς με την ψυχοσύνθεση του περιούσιου λαού που δικαιούται τα πάντα και δεν χρωστάει σε κανέναν.

Φταίει η Τρόικα για τις φούσκες μας, την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού μας και του συνδικαλισμού μας, την ταχύτητα χελώνας στην απονομή της δικαιοσύνης, την αναπηρία του κράτους δικαίου, την αναποτελεσματικότητα και τις στρεβλώσεις του κοινωνικού μας κράτους, τη θεσμοθετημένη ανομία, τη συστημικότητα της διαφθοράς και της διαπλοκής, ακόμη και για το γεγονός ότι η δεν υπάρχει ευρυζωνικότητα τουλάχιστον στη μισή επικράτεια.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να αναζητήσουμε εμείς τρόπο άρσης του αδιεξόδου και φυσικά να κουραστούμε εργαζόμενοι για ένα βιώσιμο μοντέλο οικονομικής ζωής. Δεν βάζουμε ανεμογεννήτριες ούτε στις βραχονησίδες, προστατεύουμε αποφασιστικά τις χωματερές μας, πολλαπλασιάζουμε τα αυθαίρετά μας, συγκρατούμε τις τιμές στο ύψος τους, θρέφουμε τη γραφειοκρατία μας, μεγαλώνουμε τη φοροδιαφυγή μας και άμα μας ζορίσουν πολύ βάζουμε και μια σβάστικα στο μπράτσο.

Η κρίση ήταν μια ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε δόγματα, στερότυπα και αξιακούς κώδικες που συντέλεσαν στην τελική κάθοδο προς έναν πάτο που διαρκώς απομακρύνεται. Φαίνεται ότι μπορούμε να αντέξουμε πολλά, αλλά όχι και την εγκατάλειψη των μύθων που μας νανούριζαν μέχρι να ξυπνήσουμε βίαια κάποια στιγμή από ύπνο βαθύ. Και για να το πούμε ελληνοπρεπώς, το πάθαμε κάπως όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα που αγνόησαν την προειδοποίησή του και έφαγαν τα βόδια του Ήλιου προκαλώντας την οργή του Δία. Γιατί ούτε καν αυτά που μαθαίνουμε στο εθνοκεντρικό σχολείο μας δεν τα ξέρουμε. 

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τις εξελίξεις στο χώρο της υγείας

• 

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 26 Αυγούστου 2013 11:03

Η εξυγίανση στο χώρο της υγείας δεν μπορεί να περιμένει. Η αναστροφή της υποβάθμισης της ποιότητας των παροχών υγείας αποτελεί προτεραιότητα. Το πάρτι σε βάρος των οικονομικών του ΕΟΠΥΥ μέσω κατευθυνόμενης και πλασματικής ζήτησης υπηρεσιών υγείας πρέπει να τελειώσει. Είναι αναγκαίο να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου της  σκοπιμότητας και του μεγέθους κάθε δαπάνης.

Πρέπει άμεσα να γίνουν υποχρεωτικά τα διαγνωστικά πρωτόκολλα,  που θα μειώσουν τις δαπάνες διαγνωστικών εξετάσεων και τα θεραπευτικά πρωτόκολλα που θα μειώσουν κυρίως τις φαρμακευτικές δαπάνες, να αποτυπωθούν σωστά τα κλειστά ενοποιημένα νοσήλια και να συσχετισθούν στενά με  τις ασθένειες και  τις ιατρικές πράξεις και να καθιερωθούν πιστοποιητικά ποιότητας για όλους τους παρόχους  υγείας συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών δομών.  

ΔΗΜΑΡ: ˮΤο χρέος να γίνει βιώσιμο χωρίς νέα δάνειαˮ

26/08/2013

---

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δάνεια που θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά μέτρα ελάφρυνσης των βαρών και υποστήριξης της ανάκαμψης, σημειώνει σε ανακοίνωσή της η ΔΗΜΑΡ, επισημαίνοντας ότι το χρέος πρέπει να καταστεί βιώσιμο.

«Το χρέος πρέπει να γίνει βιώσιμο και η χώρα να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις. Χρειάζεται η ελάφρυνση των επιβαρύνσεων του χρέους με περικοπή μέρους του, χρονική μετακύλιση των ομολόγων, μείωση των επιτοκίων» σχολιάζει η Δημοκρατική Αριστερά, προσθέτοντας: «Απαιτείται, ταυτόχρονα, ένα ισχυρό αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα αντιμετωπίσει την ύφεση και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δάνεια που θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά μέτρα ελάφρυνσης των βαρών και υποστήριξης της ανάκαμψης».

Ολοι ισότιμα, χωρίς ηγεμονισμούς

Σπύρος Λυκούδης, Τα Νέα, 24/08/2013

---

«Αν δεν θες να κάνεις κάτι, φτιάξε μια επιτροπή», συνήθιζε να λέει ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η ρήση του θα μπορούσε να αφορά όσα συμβαίνουν τελευταία στον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια σειρά από επιτροπές φτιάχνονται και ξαναφτιάχνονται, αυτοακυρώνονται πριν ξεκινήσουν, συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται σε σπίτια και ταβέρνες, άρθρα περί Κεντροαριστεράς γεμίζουν σελίδες στον Τύπο και στο Διαδίκτυο. Τα αποτελέσματα ωστόσο είναι γνωστά, μηδενικά. Επίσης, τα δεδομένα είναι γνωστά, όπως εξίσου γνωστά είναι και τα πρόσωπα που καλούνται να παίξουν ρόλο σε αυτές τις διεργασίες.

Αυτό που απουσιάζει είναι μια σοβαρή συζήτηση αλλά με συμπεράσματα, κατάληξη και αποτέλεσμα, για την πολιτική και προγραμματική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς - κυρίως απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο και μετά από αυτό. Κακά τα ψέματα, αυτό που χρειάζεται είναι η διατύπωση ενός εναλλακτικού, προοδευτικού, ρεαλιστικού, άρα και πειστικού πολιτικού σχεδίου.

Εκτιμώ ότι στις φημολογούμενες πρωτοβουλίες, θα τεθούν επί τάπητος το ξεπέρασμα της γενικόλογης πολιτικής φλυαρίας περί Κεντροαριστεράς και το θέμα της προγραμματικής της πρότασης. Μπορεί κάποιος να ελπίζει σε αισιόδοξες εξελίξεις, αν σκεφτεί ότι στον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού συναντώνται σημαντικοί διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί, τεχνοκράτες και βεβαίως δρώντα πολιτικά πρόσωπα που μπορεί να παίξουν ρόλο στη χάραξη μιας νέας προοδευτικής πορείας για τη χώρα. Η ΔΗΜΑΡ ενδιαφέρεται και πρέπει να αποφασίσει τη συμμετοχή της σε αυτές τις διεργασίες χωρίς να προβάλλει αλλά και χωρίς να δέχεται ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς. Οι παλαιότεροι γνωρίζουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα της λογικής τού «εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς», όπως επίσης και το προσβλητικό για την καθʼ ημάς Αριστερά «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Κατά συνέπεια, από όλους απαιτούνται αυτογνωσία, γενναιότητα, αποφασιστικότητα. Αν δεν υπακούσουμε στο αίτημα των καιρών, θα αφήσουμε πεδίο λαμπρό αφενός στη συντηρητική Νέα Ελλάδα του κ. Σαμαρά, αφετέρου στην αντιμεταρρυθμιστική, λαϊκίστικη αριστερά, στο ανατριχιαστικό φόντο αυτή τη φορά της μαύρης Χρυσής Αυγής.

Ψυχραιμία, παιδιά Της Βένας Γεωργακοπούλου

Ψυχραιμία, παιδιά

Της Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 22.8.13

Μπαίνω στο ίντερνετ και ένα κύμα μίσους με πιάνει από τη μούρη. Ο ένας ξεσκίζει τον άλλο με γλώσσα που θα ζήλευε και η Ζαρούλια. Και από δίπλα το ονοματάκι και η φωτογραφία του. Ολοι κανονικοί άνθρωποι, της διπλανής πόρτας. Κανένας χρυσαυγίτης -που να τους βρω εγώ τους φασίστες φίλους στο facebook; Κι όλα εύκολα, γρήγορα, αστόχαστα. Σ” αυτό το τελευταίο δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω. Αλλα, να, δεν θα τολμούσα ποτέ να αποκαλέσω το «Βημα», τα «ΝΕΑ», το «Εθνος», την «Καθημερινή», μια οποιαδήποτε, δηλαδή, σοβαρή εφημερίδα, «Εφημερίδα των Ρατσιστών», όπως έκανε κάποιος χθες για τη δική μας, επειδή θύμωσε με το σαββατιάτικο χρονογράφημα του Γιάννη Ξανθούλη. Σαράντα φορές το διάβασα. Και τις σαράντα δεν τα πήρα με τον συγγραφέα του, το ξέρω το αιχμηρό του ύφος, αλλά με την Τσιγγάνα που καθοδηγεί στη ζητιανιά παιδάκι πράμα. Εκτός κι αν τα παιδάκια των Ρομά δεν έχουν δικαιώματα σ” αυτή την κοινωνία. Ειδικά τα κοριτσάκια; Ιδιοκτησία της φυλής και των παραδόσεών της. Θα με πούνε ρατσίστρια τώρα, αλλά δεν πειράζει. Εδώ με ρώτησαν ειρωνικά αν κάθισα κοντά στον… άνακτα όταν έγραψα στο facebook ότι καταγοητεύτηκα από τον «Πλούτο» του Σαββόπουλου. Μου είχαν στείλει τα μαντάτα λίγο πριν πάω να δω την παράσταση στο αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας, Τρίτη βράδυ. Ο Νιόνιος, με προειδοποιούσαν, πήγε στο πάρτι της κουνιάδας του (κοίτα τώρα κάτι αστικές συνήθειες) και έπεσε πάνω στον Κοκό. Και αντί να τον πλακώσει στα χαστούκια, έμεινε, έφαγε και ήπιε ο αναίσθητος.

Εχω δει κι εγώ από κοντά τον… πώς να τον πω τώρα. Στην Επίδαυρο. Εγώ στις καλές θέσεις, αυτός στα πλαϊνά. Ενα βηματάκι να “κανα, γινόμουνα ηρωίδα του αντιβασιλικού κινήματος. Το μόνο που ένιωσα ήταν αμηχανία για την αμηχανία του. Κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί του, κανένας δεν έφτυσε τον θίασο που έπαιζε, κανένας δεν υπονόησε ότι για να πάει ο… αποτέτοιος να τον δει, κάποιος θα ήταν φιλαράκι του.

Απ” αυτό το νέο (;) εθνικό μας σπορ, να τραβάμε με λύσσα διαχωριστικές γραμμές και να πιάνουμε τα χαρακώματα (κυρίως με κάθε άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου), ο «Πλούτος» του Σαββόπουλου με καθάρισε, με εξάγνισε. Εστω και για δυο ώρες. Γιατί βρήκε έναν τρόπο να πει τα πολιτικά του στην Παράβαση με ευγένεια, τρυφερότητα, χιούμορ και διακριτικότητα. Και ολόκληρη η κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ Καλαμάτας να καθόταν στην κερκίδα, δεν θα είχε πάτημα να αντιδράσει, να γιουχαΐσει.

Εντάξει, ο Σαββόπουλος δεν μας απαλλάσσει εμάς, τους απλούς πολίτες, από την ευθύνη για την κρίση, δεν μας θεωρεί θύματα που ακολουθώντας τους διεφθαρμένους και αστόχαστους ηγέτες μας πέσαμε στον γκρεμό -άποψη που κάνει τζιζζ. Εντάξει, ο Σαββόπουλος παρουσιάζει το λαμόγιο του Αριστοφάνη σαν συνδικαλιστή. Μας θυμίζει τους τυφλούς που έβλεπαν και τους κουφούς που άκουγαν. Και, πάνω απ” όλα, η Πενία του δεν είναι γριά φρικτή και στρίγκλα, αλλά μια θεσπέσια, αξιοπρεπής γυναίκα (Μουτούση και ξερό ψωμί), που πρεσβεύει τη βλάσφημη θέση ότι η στέρηση μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία 

Βλέπω γύρω μου ότι αυτό το τελευταίο μπορεί να “ναι και αλήθεια. Οτι όταν σου κόβεται η ανάσα από την οικονομική ανασφάλεια, το ρίχνεις στη δουλειά. Τυφλά, φανατισμένα, για την ψυχή σου. Και δεν έχει σημασία που σ” το λέει ο Σαββόπουλος, που περνάει ζωή και κότα. Και ο Αλαβάνος, που θέλει να μας βάλει στη δραχμή, πλούσιος είναι, αλλά κανείς δεν του στερεί το δικαίωμα να έχει τέτοιες ακραίες πολιτικές απόψεις. Και ο Μίκης, φαντάζομαι, δεν ζει με ψωμί κι ελιές, αλλά μας καλεί σε επανάσταση. Και ο Μικρούτσικος έχει ευεργετηθεί από τους δύο Παπανδρέου, πατέρα και υιό, σε εποχές «ευμάρειας», αυτές που τώρα ξέρουμε τι σπατάλη και αδιαφάνεια έκρυβαν, αλλά κανένα πρόβλημα δεν έχει να τους καταγγείλει, όπως έκανε μια μέρα πριν από τον Σαββόπουλο, στο ίδιο καλαματιανό θεατράκι.

Γι” αυτό σας λέω. Και πείτε με αντιδραστική και ανάλγητη. Αλλωστε για μένα μιλάω. Δεν θέλω κανέναν να προσηλυτίσω. Μου «φτάνει μόνο ένα κύμα στ’ ακρογιάλι κι ένα σπιτάκι μοναχό στην αμμουδιά», μου «φτάνει μόνο η θερμή μας η αγκάλη κι η αγάπη μας π’ ανθίζει στην καρδιά».

ΘΕΜΑ :

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για το ζήτημα της φοροδιαφυγής

Η αδυναμία αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής αποτελεί τροχοπέδη για την έξοδο από την κρίση και οδηγεί στην διαρκή επιβάρυνση των μισθωτών και συνταξιούχων. Η κυβέρνηση, χωρίς άλλη καθυστέρηση, πρέπει να λάβει άμεσα μέτρα για την ανασυγκρότηση, αναβάθμιση και ενίσχυση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, διαθέτοντας το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό και τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να υπάρξουν εντός του 2013 αποτελέσματα στην αύξηση των φορολογικών εσόδων από την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Η στήριξη όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των πολιτών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

ΘΕΜΑ :

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τις εξελίξεις στη Συρία

 Επί δυόμιση χρόνια η Συρία ταλανίζεται στη δίνη ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου με θύματα χιλιάδες άμαχους πολίτες και γυναικόπαιδα. Η πρόσφατη χρήση χημικών όπλων κορυφώνει τη φρίκη και τον τρόμο από μια σύγκρουση χωρίς διαφαινόμενο τέλος, που τείνει να αποσταθεροποιήσει τόσο τις γειτονικές χώρες όσο και ευρύτερα την περιοχή της Μέσης Ανατολής με σοβαρές επιπτώσεις διεθνώς αλλά και για τη χώρα μας. 

Η διεθνής κοινότητα πρέπει να δράσει άμεσα ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες για την εγκληματική χρήση χημικών όπλων, να ασκήσει όλες τις δυνατές διπλωματικές και πολιτικές πιέσεις για την ταχύτερη παύση των εχθροπραξιών και την εξεύρεση πολιτικής λύσης, μεταξύ όλων των εμπλεκομένων πλευρών προς το συμφέρον του συριακού λαού που θέλει να ζει δημοκρατικά χωρίς την καταπίεση και την αυθαιρεσία του καθεστώτος Άσαντ.   

ΘΕΜΑ :

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τις αναγκαίες αλλαγές στο πρόγραμμα προσαρμογής

  

Η συζήτηση ενόψει των Γερμανικών εκλογών, αλλά και η νέα έκθεση του ΔΝΤ αναδεικνύουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα, αν δεν υποστεί ουσιαστικές αλλαγές, δεν θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Είναι απαραίτητο το χρέος να αναδιαρθρωθεί και να μειωθεί, η δημοσιονομική προσαρμογή να συνδεθεί με την ανάπτυξη, η αγορά να τροφοδοτηθεί με την απαιτούμενη ρευστότητα, η οικονομία να ενισχυθεί με ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα στοχευμένο σε κλάδους που η χώρα έχει ή μπορεί να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχρίρ ή πλ. Ομονοίας; του Λ.Καστανά

Το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχρίρ ή πλ. Ομονοίας;

Οι αριστεροί σχηματισμοί που πλειοδοτούν σε διχαστικά μηνύματα προφανώς και ονειρεύονται πολιτικά οφέλη. Αυτοί που αναζητούν τυχαία ή μη τραγικά γεγονότα για να σπρώξουν την Ελλάδα σε εμφύλιο, ελπίζουν ότι το κοινωνικό τσουνάμι που τροφοδοτούν με ενέργεια, θα βουλιάξει τους άλλους και θα κρατήσει τους ίδιους στον αφρό. Νομίζουν αφελέστατα ότι όλοι όσοι επιλέγουν την κάλπη τους είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη μητέρα των μαχών για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εκείνο του σοσιαλισμού με ή χωρίς δημοκρατία. Αδυνατούν να διαβάσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και αγνοούν την Ιστορία. Πιστεύουν ότι την ύστατη στιγμή οι ισχυρές οικονομικές δυνάμεις του τόπου και η κρατική διαπλεκόμενη νομενκλατούρα θα τους παραδώσουν τη χώρα για να την οδηγήσουν στη δική τους γη της επαγγελίας. Νομίζουν ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν ένα ουδέτερο εργαλείο και αρκεί κάποιος να οξύνει τις αντιθέσεις για να το πάρει στα χέρια του και να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Στο δρόμο αυτό αναζητούν απεγνωσμένα συμμάχους και τους βρίσκουν σε αντιμνημονιακούς ακροδεξιούς, σε φρικιά που ανακάλυψαν το νέο ταξικό εχθρό στους ελεγκτές των εισιτηρίων και τους δενπληρωνάδες «αγνώστων» λοιπών στοιχείων.

Οι δημοσκοπήσεις όμως δίνουν ένα 15-17% σε ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα. Αναδεικνύουν ως δημοφιλέστερη ξένη χώρα την τριτοκοσμική «νεοτσαρική» Ρωσία της διαφθοράς, των μυστικών υπηρεσιών και της ανελευθερίας. Εθνικιστικές ακροδεξιές δυνάμεις παραμένουν ισχυρές και στο πρώτο κυβερνών κόμμα. Φασιστικός, εθνικιστικός λόγος καρπίζει στα σχολεία και στα καφενεία. Η ιδέα ενός ανελεύθερου καθεστώτος που δίνει άμεσες λύσεις δια της βίας βρίσκει ολοένα και περισσότερους οπαδούς. Αλλά αυτά η Αριστερά κάνει πως δεν τα βλέπει, ή και μπορεί και να μη τα βλέπει. Αναζητώντας τρόπους για να περάσει το δικό της μήνυμα δεν βλέπει τον φαιό ολοκληρωτισμό που έρχεται.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι προσπαθούν να μας αποκρύψουν την ραγδαία εξάπλωση της φασιστικής ιδεολογίας. Η ΧΑ παρουσιάζεται ως ένα μόρφωμα βίαιων, γραφικών τύπων, χωρίς βαθύτερους δεσμούς με την κοινωνία. Ως ένα φαινόμενο συγκυριακό. Οι ΑΝΕΞΕΛ θεωρούνται αντιμνημονιακοί και πατριώτες τόσο ώστε ακόμα και η Αριστερά μπορεί να συνεργάζεται μαζί τους. Η Ευρώπη ενοχοποιείται για όλα τα στραβά που βιώνουμε. Ο αντικοινοβουλευτισμός ισχυροποιείται. Η θεωρία του νεοεθνοκεντρικού απομονωτισμού εμπεδώνεται. Και η Αριστερά αντί να σταθεί απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα ρίχνει λάδι στη φωτιά των άλλων, νομίζοντας αφελώς ότι είναι η δική της.

Γιατί άραγε ένα 15-17% δεξιοί, δεξιότατοι ψηφοφόροι στέκονται απέναντι στη ΝΔ; Για να τη σπάσουν στο Σαμαρά; Που είναι το πατροπαράδοτο μίσος τους προς την Αριστερά που παρουσιάζεται ισχυρή; Ποιος είναι ο βαθμός πρόσβασής τους σε ευαίσθητους μηχανισμούς του κράτους; Μήπως ο εκφασισμός του ποσοστού αυτού είναι προχωρημένος ή και πλήρης; Μήπως προσδοκούν ομολογημένα ή και ανομολόγητα αντιδημοκρατικές λύσεις; Μήπως την κρίσιμη στιγμή θα ψάχνουμε όχι το σοσιαλιστικό μοντέλο που μας ταιριάζει αλλά τη διάσωση της ανάπηρης έστω δημοκρατίας μας; Μήπως στο ξέφρενο στροβίλισμα της πολιτικής ρουλέτας η μπίλια κάτσει σε κάποιου τύπου δικτατορία; Ποιος είναι ο μεσσίας που περιμένουν όλοι αυτοί για να τους αποδώσει τα κεκτημένα που τους στέρησε η δημοκρατία; Μήπως ένας δικτάτορας;

Αλήθεια, ποια στάση θα κρατήσουν οι ισχυρές αλλά και τόσο αμφιλεγόμενες οικονομικές δυνάμεις της χώρας την κρίσιμη στιγμή; Μήπως αυτή που κράτησαν στη Γερμανία λίγο πριν τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ; Αν έχουν να διαλέξουν μεταξύ μιας ανερμάτιστης πλην όμως δημοκρατικής Αριστεράς και μιας ρεαλιστικής και αντικοινοβουλευτικής άκρας δεξιάς μήπως εμπιστευτούν αυτήν που ξέρουν και μπορούν να ελέγξουν καλύτερα; Αυτή που θα εξασφαλίσει την ασυλία τους και θα εγγυηθεί τη διαιώνιση της κυριαρχία τους;

Πολλοί πιστεύουν ότι η δημοκρατία μας είναι ασφαλής λόγω της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ. Αμφιβάλλω αν οι δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν στην Ευρώπη είναι διατεθειμένες να ματώσουν για να στηρίξουν μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Αλλά και αν έχουν τη δυνατότητα να εμπλακούν αποφασιστικά σε μια κρίση δημοκρατίας. Τι πιο λογικό να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της; Από την άλλη τους είναι δύσκολο να συνεργαστούν με ημιδικτατορικά καθεστώτα που θα τους υποσχεθούν ότι δεν θα χάσουν το σύνολο των χρημάτων τους; Αν έχουν να διαλέξουν μεταξύ μιας συνεργάσιμης ακροδεξιάς και μιας αφερέγγυας και εχθρικής Αριστεράς είναι δύσκολο να φανταστούμε την επιλογή τους; Το επικείμενο κούρεμα του χρέους πέρα από λογιστική αξία έχει και αυξημένη πολιτική. Μια δημοσιονομική «χαλάρωση» ίσως θωρακίζει και τη δημοκρατία.

Ο φασισμός επικράτησε πάντοτε στις πληγωμένες κοινωνίες των ακυρωμένων ονείρων. Σε κατακερματισμένα σύνολα αντικρουόμενων χαμένων συμφερόντων όπως το δικό μας. Σε καταστάσεις βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης που ανέδειξαν τις αδυναμίες της δημοκρατίας και πρόβαλαν ως αντίδοτο τη λύση του ολοκληρωτισμού. Σε εποχές που οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες του κοινοβουλίου σπανίζουν. Σε κρίσιμες καμπές όπου το κέντρο είναι ανίσχυρο και τα άκρα ισχυρά. Σε κοινωνίες που οι διανοούμενοι απουσιάζουν, σιωπούν ή εμφανίζονται ως γραφικές φιγούρες. Σε εθνικές αφηγήσεις όπου η Ιστορία χρησιμοποιείται πολιτικά. Σε οθόνες που προβάλλεται αποκλειστικά η ευτέλεια και κυριαρχεί ο μισαλλόδοξος λόγος.

Καταλαβαίνω τα αδιέξοδα της αντισυστημικής Αριστεράς. Στήριξε όλη της την πολιτική και εν πολλοίς την ύπαρξή της στον στείρο αντιμνημονιακό λόγο. Πρόταξε ως ιδεολογική αιχμή της τον αριστερό εθνολαϊκισμό και είδε τα ποσοστά της να εκτοξεύονται. Της είναι πολύ δύσκολο να κάνει τη «δεξιά» στροφή. Να συμβιβαστεί και να επιστρέψει στη γη. Γι αυτό και την παρακολουθούμε να πατάει σε δυο βάρκες μέσα στην τρικυμία και συχνά να αυτοακυρώνεται. Καταλαβαίνει ότι η πασοκογενής μεσαία τάξη που την ακολουθεί δεν είναι δική της και στα δύσκολα θα την εγκαταλείψει. Γιατί δεν τη συσπείρωσε στη βάση ενός μεταρρυθμιστικού ή ενός αυθεντικού αριστερού λόγου, αλλά στη σαθρή βάση μιας επιστροφής στο φαύλο και λαοφιλές παρελθόν. Το γεγονός ότι αυτή η Αριστερά δεν ξεκαθαρίζει τις ακριβείς προθέσεις της και κρύβεται πίσω από τον στείρο αντιμνημονιακό λόγο την καθιστά επικίνδυνη τόσο για τον εαυτό της όσο και για τη χώρα.

Καταλαβαίνω και τις δυσκολίες της δικομματικής κυβέρνησης. Τις αφόρητες πιέσεις της τρόικα και των κρίσιμων πραγματικών επίδικων. Την ανεπάρκεια των μηχανισμών και των προσώπων. Την ακροδεξιά συνιστώσα που σπρώχνει για μια καλή θέση στη ρακέτα. Τις οδυνηρές ρήξεις που είναι αναγκασμένη να κάνει με την πελατεία της. Το χρόνο που πιέζει ασφυκτικά. Την ανεργία και τη φτώχια που σαρώνουν. Τη διαμαρτυρία που αναζητά γεγονότα για να διογκωθεί. Αλλά αυτή έχει την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από το τούνελ, να κρατήσει τις ισορροπίες, να αποτρέψει τον εμφύλιο. Και δεν μου δείχνει να έχει πάντοτε συναίσθηση αυτής της ευθύνης. Αναζητά τις πρόχειρες λύσεις και όχι τις σωστές. Φαίνεται να έχει άγνοια κινδύνου και να βαδίζει χωρίς συνεκτικό σχέδιο.

Οι αντικειμενικές συνθήκες, οι ιδεοληψίες και οι υποκειμενικές ανεπάρκειες μπορούν να ξεπεραστούν με τη μία και μοναδική συνταγή που προσφέρει η ίδια η δημοκρατία. Τη συνεργασία. Το άνοιγμα των πολιτικών σχηματισμών στη συνεννόηση για την επιβίωση. Την πολιτική κάλυψη της αναγκαίας ταξικής συνεργασίας. Σ’ αυτό που πήγε να στηθεί επί τρικομματικής αλλά δεν καρποφόρησε. Η κυβέρνηση συνθλίβεται από την πίεση και οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα. Ας τοποθετήσει σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού νέα, άφθαρτα υπεροκομματικά πρόσωπα. Ας φτιάξει ανεξάρτητες αρχές ελέγχου. Ας επενδύσει στη διαφάνεια έστω και με υψηλό μικροκομματικό κόστος. Ας προχωρήσει τους νόμους για την ιθαγένεια και το ρατσισμό. Μπροστά της έχει μια καλή ευκαιρία. Ας τολμήσει να υποστηρίξει στις δημοτικές εκλογές προσωπικότητες με αποδεδειγμένη εντιμότητα και ωφέλιμο έργο. Γιατί δεν μπορεί ο Σαμαράς να στηρίξει τον Καμίνη στην Αθήνα; Έχει πολλούς ο τόπος σαν το δήμαρχο Καμίνη; Έχει πολλούς σαν το δήμαρχο Μπουτάρη; Πόσο αριστεροί, με την παραδοσιακή έννοια, είναι αυτοί ώστε να μην μπορεί να τους στηρίξει ένα δεξιό κόμμα;

Δεν θα είναι ένα βροντερό μήνυμα ενότητας προς τη διχασμένη κοινωνία μας αλλά και προς ολόκληρο τον κόσμο; Δεν θα είναι ένα ισχυρό στήριγμα προς τη δημοκρατία; Δεν θα έχει τεράστια πολιτιστική αξία; Η ίδια προτροπή απευθύνεται και προς τη ριζοσπαστική Αριστερά. Η ελληνική πολιτική παράδοση θέλει την αξιωματική αντιπολίτευση ασυμβίβαστη και εριστική ώστε να πάρει στην επόμενη στροφή την εξουσία. Αλλά οι εποχές των επίπλαστων διλημμάτων του συστημικού δικομματισμού έχουν παρέλθει. Αντίθετα το εκλογικό σώμα αναζητά μια πορεία διεξόδου και ξέρει ότι κανείς δεν έχει τον ακριβή χάρτη. Η στάση ευθύνης και το συνεργατικό πνεύμα έχουν μεγαλύτερη προωθητική δύναμη από το διχαστικό λόγο. Αυτή είναι και η βασική αιτία που η Αριστερά, παρόλη την κρίση, δεν έχει καταφέρει να συγκροτήσει ένα παλλαϊκό κίνημα ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης. Το μίσος δίνει αυτάρκεια στο στενό αριστερίστικο πυρήνα που αποφασίζει, αλλά γεννάει και φόβο στην κοινωνία που ψηφίζει. Δυστυχώς αυτή η Αριστερά είναι εθισμένη στον αρνητισμό και της είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξει.

Αν σήμερα υπάρχουν επίδικα που πρέπει άμεσα να απαντηθούν είναι η πολιτική ακύρωση του φασισμού, η κάθαρση του δημόσιου βίου και η ενίσχυση της δημοκρατίας. Και είναι λάθος να θεωρούμε την ελευθερία δεδομένη. Το δύσκολο δεν είναι να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ. Το δύσκολο, αλλά τόσο αναγκαίο, είναι να κάνουμε το Σύνταγμα πλατεία Ομονοίας.

 

Λογική και ευαισθησία

Λογική και ευαισθησία

 της Αλίκης Νικολού

Αναρωτήθηκα: πώς θα αντιδρούσε ένα μέλος παραδοσιακής κοινωνίας στην είδηση του τραγικού θανάτου ενός παιδιού;

Θα έκανε το σταυρό του, ίσως. Θα έμενε για λίγο περιδεής. Μπορεί και να άντεχε να συναισθανθεί κάπως την απροσμέτρητη οδύνη των γονιών. Μπορεί και να μακάριζε την τύχη του που τα δικά του παιδιά είναι ζωντανά. Ίσως και να σώπαιναν τη μέρα τής κηδείας οι συζητήσεις και οι καυγάδες στο καφενείο, για τα κομματικά, τις κτηματικές διαφορές και την ομάδα. Ίσως και να χτυπούσε όλη εκείνη τη μέρα η καμπάνα πένθιμα.

Και μετά, όλα βέβαια θα ξαναγίνονταν όπως πριν. Όμως, ο άνθρωπος θα είχε σταθεί απέναντι στο τραγικό γεγονός ακέραιος, με όλα τα κομμάτια του εαυτού του στη θέση τους -ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Στη δική μας σημερινή συγκυρία, της ακραίας πόλωσης, του οπαδισμού, της τυφλής επιθετικότητας, της παράνοιας και του άστοργου μελοδράματος, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά: το γεγονός ξεσήκωσε εν ριπή οφθαλμού θύελλα συζητήσεων, αντεγκλήσεων, σχολιασμού και  κυρίως λυσσαλέας πολεμικής μεταξύ δύο αντίπαλων στρατοπέδων, όπου έσπευσαν να στριμωχτούν, αλαλάζοντας, οι οπαδοί της κάθε πλευράς. Από τη μια, οι αγανακτισμένοι υποτιθέμενοι φίλοι του λαού -που είδαν το νεκρό παιδί ως ένα πρώτης τάξεως λάβαρο για τη συσπείρωση οπαδών στις τάξεις τους. Από την άλλη, οι πολιτικοί αντίπαλοι των πρώτων, που άδραξαν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν το γεγονός εμφανιζόμενοι –μερικοί μάλιστα με κυνικό και αγοραίο τρόπο- ως κήρυκες του νόμου και της τάξης. Αμφότεροι, εκτός θέματος.

Θα πω αυτό που εγώ διέκρινα μέσα στον ορυμαγδό: Είδα μια κοινωνία που σπαράσσεται από μια εργαλειακή λογική. Άτομα έτοιμα να χρησιμοποιήσουν κάθε γεγονός της επικαιρότητας -ακόμη και το πιο τραγικό ή το πιο τυχαίο- ως εργαλείο για να ενισχύσουν και να μαστορέψουν πειστικότερα την εκ των προτέρων κατασκευασμένη άποψή τους για την κάθε παραμικρή πτυχή όσων συμβαίνουν γύρω τους. Και όταν ακόμη η επικαιρότητα τους αιφνιδιάζει με τραγικό τρόπο -όπως έγινε με τον θάνατο του παιδιού-, εκείνοι ξεπερνούν αυτοστιγμεί τον αιφνιδιασμό. Ετοιμοπόλεμοι, ασυγκίνητοι και αρραγείς εκτοξεύουν αμέσως στον αντίπαλο ολόκληρη τη λογική τους κατασκευή, ενισχυμένη τάχα από το πρόσφατο γεγονός/εργαλείο, για να την εισπράξουν πίσω ως μπούμεραγκ, σε μια αέναη ανταλλαγή ανοησίας και ρηχότητας.

Είδα, λοιπόν, άτομα/οπαδούς, με λειψή εξατομίκευση, που δεν αφήνουν στον εαυτό τους κανένα περιθώριο να αισθανθεί, να εσωτερικεύσει και να αναστοχαστεί, ώστε να βρει το δικό του προσωπικό μέτρο, τη προσωπική του ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις που τον περιβάλλουν.

Αντίθετα, μέσα στη φούρια τους ν’ αρπάξουν το εργαλείο που τους έριξε στα χέρια η ζωή και να το εξακοντίσουν στον αντίπαλο, ούτε που τους περνάει απ’ το μυαλό να κόψουν ταχύτητα και ν’ αναζητήσουν το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει βαθύτερα μέσα τους, όπου φύονται τα θεμελιώδη, τα προσωπικά και τα σπουδαία. Ανάμεσά τους: το δέος, ο σεβασμός, η συναίσθηση και η συμπόνια.

Πιστεύω πως, αν το κυνήγι της χρησιμοθηρίας  και των εντυπώσεων τους άφηνε το χρόνο να το κάνουν αυτό, θα έβγαιναν και πάλι στην αρένα, με κάποια καθυστέρηση, αλλά με καλύτερα και τελειότερα όπλα: ως ολόκληρα άτομα πλέον, ωςπρόσωπα που αισθάνονται, σκέφτονται και δρουν, κι όχι απλώς ως νευρόσπαστα που αλαλάζουν.

   

Αντιγράφω από το επίμετρο τού θεωρητικού της λογοτεχνίας, πολιτικού φιλοσόφου και στοχαστή Τσβετάν Τοντόροφ στο δοκίμιό του ¨Μνήμη του κακού Πειρασμός του Καλού¨: «…θα ήθελα να κρατήσω, στον αιώνα που αρχίζει, την εικόνα δύο απλών και καλών ανθρώπων….Την εικόνα δύο ανθρώπων για τους οποίους το άτομο δεν περιορίστηκε ποτέ σε μία κατηγορία…, αλλά παρέμεινε πρόσωπο: ατελείωτα εύθραυστο, ατελείωτα πολύτιμο».    

             

   Η Αλίκη Νικολού είναι δικηγόρος

ΘΕΜΑ :

Οι προτάσεις του Τομέα Παιδείας και Έρευνας της ΔΗΜΑΡ για το Γενικό Λύκειο

Το Λύκειο είναι ο μεγάλος ασθενής της ελληνικής εκπαίδευσης. Έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε προθάλαμο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης,  εκχωρώντας στα φροντιστήρια ακόμα και το  ρόλο της προετοιμασίας των παιδιών  για τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας για το Νέο Λύκειο έχουν έντονο ιδεολογικό συντηρητικό και αναχρονιστικό στίγμα ως προς το περιεχόμενο των σπουδών και είναι  άτολμες , συγκεχυμένες και αντιφατικές ως προς το σκέλος της οργάνωσής τους.  Η ισχνή αναβάθμιση του Απολυτηρίου του Λυκείου δεν είναι ικανή να μετριάσει τις ακραίες στρεβλώσεις που παρατηρούνται στην λυκειακή Εκπαίδευση,  με πρώτο και κύριο την εξάρτηση της  εκπαίδευσης των μαθητριών/ών από τα φροντιστήρια.

Τα μέτρα που προτείνονται  είναι αδύναμα  και κατά συνέπεια δεν μπορούν  να διασφαλίσουν την αυτοτέλεια του Λυκείου, εξαλείφοντας ή τουλάχιστον μετριάζοντας τις φυγόκεντρες τάσεις. Επιπλέον οι εμφανείς συμβιβασμοί  με τους συντηρητικούς κύκλους της ελληνικής κοινωνίας,  οι οποίοι επηρεάζουν κυρίως στις ανθρωπιστικές επιστήμες και οι οποίοι  εδώ και δεκαετίες επιμένουν να καθηλώνουν την εκπαίδευση σε παρωχημένα πρότυπα,  λειτουργούν τελικά σαν τροχοπέδη για τον εκσυγχρονισμό των σπουδών. Το Λύκειο χρειάζεται ριζικές μεταρρυθμίσεις  προκειμένου να γίνει:

•Σύγχρονο:  να μειώσει τα αντικείμενα διδασκαλίας, να τα εκσυγχρονίσει και ν’ ανανεώνει συστηματικά τα Προγράμματα Σπουδών έτσι ώστε  τα θέματα και τα αντικείμενα να είναι προσαρμοσμένα στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής . Το σύγχρονο λύκειο επικοινωνεί  με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς τάσεις και ρεύματα γύρω από την εκπαιδευτική διαδικασία, υιοθετεί τις διεθνείς καλές πρακτικές, προσαρμόζοντάς τις στην ελληνική πραγματικότητα, και είναι ανοικτό στην κοινωνία

•Αυτοτελές και αυτόνομο:  να είναι αυτοτελής εκπαιδευτική βαθμίδα παροχής γενικής παιδείας με ανάθεση σε αυτήν επαρκούς δυνατότητας λήψης αποφάσεων, προγραμματισμού και  σχεδιασμού.  Να καθορίζει τη διδασκόμενη ύλη με βάση τη στοχοθεσία που η κοινωνία θέτει για τη βαθμίδα αυτή και όχι να λειτουργεί ως μηχανισμός διευθέτησης της εισαγωγής στην Γ/θμια Εκπαίδευση.

•Έγκυρο και δίκαιο: οι εξετάσεις για το Απολυτήριο πρέπει να οργανωθούν έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ενιαία χορήγηση και βαθμολόγηση,  ενώ τα θέματα πρέπει να αντλούνται από Τράπεζα Θεμάτων, η οποία να λειτουργεί σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές και τις καλές πρακτικές υπό την εποπτεία ενός Εθνικού Οργανισμού Εξετάσεων:  η αξιολόγηση των υποψηφίων διενεργείται παράλληλα με την αξιολόγηση των ίδιων των εξετάσεων, μέσω της ανατροφοδότησης  σε βάθος χρόνου της Τράπεζας Θεμάτων με τα αποτελέσματα από τις επιδόσεις των υποψηφίων.  Ο μηχανισμός  αυτός διασφαλίζει την απαιτούμενη  εγκυρότητα και αξιοπιστία, με άλλα λόγια διασφαλίζει το ότι οι υποψήφιοι κρίνονται δίκαια.  Κατά συνέπεια,  ο βαθμός του απολυτηρίου αποκτά το απαιτούμενο κύρος, που θα εδραιώσει τον θεσμό του  Εθνικού Απολυτηρίου.

•Φιλικό προς τον μαθητή και τη μαθήτρια:  Να δίνει τη δυνατότητα επιλογής  μαθημάτων και επιπέδου μαθήματος, να δημιουργεί το πλαίσιο για την κοινωνική ένταξη των ευάλωτων ομάδων, να υπηρετεί την κοινωνική απαίτηση για διαμόρφωση  ακαδημαϊκών πολιτών με σφαιρική πνευματική ανάπτυξη, να εστιάζεται στην ανάπτυξη των ατομικών δεξιοτήτων και την καλλιέργεια της φιλομάθειας, της δημιουργικότητας και της καινοτόμας σκέψης, απαλείφοντας μια για πάντα τη  μηχανιστική αναπαραγωγή πληροφοριών και γνώσεων.

•Αξιολογούμενο:  Να είναι δεκτικό και φιλικό προς την αξιολόγηση, τόσο την  αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας όσο και την εξωτερική αξιολόγηση καθώς και στη διαδικασία θέσπισης νέου συστήματος διοίκησης.

Συγκεκριμένα η ΔΗΜΑΡ προτείνει:

1.Ένταξη της Α’ Λυκείου στην υποχρεωτική Εκπαίδευση. Η Α’ Λυκείου είναι τάξη γενικής παιδείας και φυσική προέκταση του Γυμνασίου. Στο τέλος της Α΄ Λυκείου διενεργούνται εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα που θα επιτρέπουν στα παιδιά και στις οικογένειές τους να επιλέξουν το Γενικό ή το Τεχνολογικό Λύκειο.

2.Το πρόγραμμα σπουδών στη Β’  και Γ΄ Λυκείου διακρίνεται σε: Α) Μαθήματα Γενικής Παιδείας, κοινά για το σύνολο των μαθητών (Γλώσσα, Λογοτεχνία, Αισθητική, Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες, Υπολογιστές, Ιστορία με στοιχεία Γεωγραφίας και Θρησκειολογίας, Πολιτειακή Αγωγή, Αγγλικά, Ερευνητική Εργασία θεματικού χαρακτήρα (project) και  Φυσική Αγωγή. Β) Μαθήματα κατεύθυνσης – εξειδίκευσης, που θα πρέπει να οργανωθούν σε 3 μεγάλες κατευθύνσεις σπουδών (Θετικών, Θεωρητικών, Οικονομικών & Πολιτικών) στο εσωτερικό των οποίων μπορεί να υφίστανται και πάλι μαθήματα κορμού και επιλογής. 

3.Δίνεται η δυνατότητα  επιλογής  μαθήματος από μια ομάδα εκτός των κατευθύνσεων ως  δραστηριότητα σε Α΄ και Β΄Λυκείου. Στο μάθημα αυτό θα  συγκροτούνται τμήματα επιλογής  από μαθητές όλων των τάξεων (π.χ επιπλέον ξένες γλώσσες, αθλητισμός, κοινωνική ή περιβαλλοντική εργασία, καλλιτεχνικές δραστηριότητες, κ.ά).

4.Η ΔΗΜΑΡ προτείνει τη θέσπιση Εθνικού Απολυτηρίου στο τέλος της Γ΄ Λυκείου που θα είναι και ταυτόχρονα το διαβατήριο των μαθητών/τριών στη μεταλυκειακή, πανεπιστημιακή ή τεχνολογική εκπαίδευση καθώς και στην αγορά εργασίας. Τα θέματα των  εξετάσεων για την απόκτησή του αντλούνται από Τράπεζα Θεμάτων, και πραγματοποιούνται υπό την εποπτεία ενός Εθνικού Οργανισμού Εξετάσεων, ο σχεδιασμός και η στελέχωση του οποίου θα είναι αντικείμενα ανοικτών διεθνών προκηρύξεων.  

5.Η  εισαγωγή στην Γ΄/θμια εκπαίδευση γίνεται στη βάση του βαθμού  του Εθνικού Απολυτηρίου. Στις πανεπιστημιακές σχολές και στα τμήματα όπου η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά εκτός του εθνικού απολυτηρίου θεσπίζονται επιπλέον κριτήρια σε συνεργασία με τα αρμόδια πανεπιστημιακά και τεχνολογικά τμήματα, πχ συντελεστές βαρύτητας  σχετικών μαθημάτων, ή και επιπλέον διαδικασίες επιλογής που θεσπίζονται από τα αντίστοιχα πανεπιστημιακά ή/και τεχνολογικά τμήματα.

6.Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός νέου συστήματος  τεκμηριωμένης και συστηματικής  αναθεώρησης των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών στη βάση της αξιολόγησης, με πολλαπλούς τρόπους,  της αποτελεσματικότητάς τους. Επίσης είναι αναγκαία η  εκπόνηση εκπαιδευτικών υλικών – σε έντυπη ή ψηφιακή μορφή-  έτσι ώστε να καταργηθεί η λογική του ενός εγχειριδίου  ανά μάθημα και τάξη. 

7.Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η αναβάθμιση της λειτουργίας του Λυκείου   δεν μπορεί να γίνει χωρίς την αναμόρφωση των δομών του εκπαιδευτικού συστήματος με στόχο να παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες. Η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού  που βρίσκεται στις σχολικές μονάδες, η ανάθεση στα σχολεία περισσότερων ευθυνών με αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και παράλληλα εισαγωγή έγκυρου συστήματος αξιολόγησης βάσει στόχων συνιστούν προαπαιτούμενα. Είναι αναγκαίος ο μετασχηματισμός των σχολικών μονάδων σε ολοκληρωμένους οργανισμούς που σκέφτονται, αποφασίζουν, λογοδοτούν.

8.Η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει την αναμόρφωση των κλάδων και των ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών ώστε να αντιστοιχούν  στα μαθήματα ενός σύγχρονου σχολείου. Είναι ταυτόχρονα αναγκαίος ο εξορθολογισμός της ύλης και του αριθμού των μαθημάτων που θα διδάσκονται.

9.Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει πως οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να παραμένουν στο σχολείο καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του  και να συμβάλουν στην εύρυθμη λειτουργία της σχολικής μονάδας.

22 / 08 / 13

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για το σχέδιο αντιμετώπισης της ανασφάλιστης εργασίας

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για το σχέδιο αντιμετώπισης της ανασφάλιστης εργασίας

• 

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 19 Αυγούστου 2013 12:33

Η ανάσχεση – περιορισμός της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς την ύπαρξη ενός ενισχυμένου, ενεργού και αποτελεσματικού ελεγκτικού μηχανισμού – Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.Ε.Π.Ε.). 

Αυτό προκύπτει από τα πραγματικά στοιχεία της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στην αγορά εργασίας, και ειδικότερα την εικόνα που αποτυπώνει στις τουριστικές περιοχές ενώ βρισκόμαστε στην αιχμή της τουριστικού περιόδου.

Οι όποιες ρυθμίσεις του υπουργού Εργασίας για τα «υψηλά πρόστιμα» και τις νέες ρυθμίσεις, χωρίς την ουσιαστική στήριξη των ελεγκτικών μηχανισμών, της τήρησης της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, αποτελούν ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα της κυβέρνησης.

Έτσι, καλλιεργείται συσκότιση για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και δεν αντιμετωπίζεται το υπαρκτό πρόβλημα που πλήττει τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους της χώρας μας τα τελευταία χρόνια.

Χρήστος Χωμενίδης Γαλανόλευκη σημαία

Αναζήτηση

21 Αυγούστου 2013
Χρήστος Χωμενίδης 

Γαλανόλευκη σημαία

Photo: Ezkerras/Flickr

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Προχθές το βράδυ ήμουν ράκος, σωματικά και ψυχικά. Σαν να είχα σκάψει ένα νταμάρι ένιωθα, κι όσους βράχους και χώματα είχα εξορύξει να είχαν πέσει πάνω μου, να με πλακώσουν. Αφόρητο συναίσθημα αλλά εντελώς αναμενόμενο αν λογαριάσεις ότι επί δεκάξι ολόκληρες ώρες τσακωνόμουν. Απαντούσα δια ζώσης και διαδικτυακώς σε επιθέσεις πάσης φύσεως και από πάσα κατεύθυνση, οι οποίες έθιγαν τα πιστεύω μου, αμφισβητούσαν τις καλές προθέσεις μου, χτύπαγαν -οι φαρμακερότερες- τα αδύνατα σημεία μου… Χύμαγα κι εγώ για να πάρω το αίμα μου πίσω, ίσως και λίγο από το αίμα των αντιπάλων μου, που είχαν υπάρξει άλλοτε αδελφικοί μου φίλοι κι άλλοτε άνθρωποι τελείως άγνωστοί μου. Επόμενο ήταν στο τέλος της μέρας να καταρρεύσω. Δεν είχα κανένα μαυρισμένο μάτι. Είχα όμως μαυρισμένη ψυχή...

Το εξωφρενικότερο δεν είναι ότι εγώ πλακωνόμουν με όλους εκείνους. Το εξωφρενικότερο είναι ότι όλοι εκείνοι πλακώνονταν με τέτοιο μένος επί τόσες ώρες μαζί μου. Και μεταξύ τους, εννοείται. Σάμπως δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Σάμπως να είχαν μόλις βγάλει από τις θήκες τους μαχαίρια που ακονίζαν επί μια ζωή.

Αμφισβητώ ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα του εμφυλίου. Ο εμφύλιος -πιστεύω- προϋποθέτει δύο τουλάχιστον συγκροτημένες παρατάξεις, οι οποίες να διαθέτουν συγκεκριμένο σχέδιο όχι απλώς για την εξόντωση του εχθρού αλλά και για τη διαχείριση της τυχόν νίκης τους. Ο εμφύλιος είναι πόλεμος. Εμείς -εάν, ο μη γένοιτο, μας μοίραζαν όπλα- δεν θα πολεμούσαμε. Θα αλληλοσφαζόμασταν, σχεδόν στα τυφλά.

«Στα τυφλά; Μα τι μας λες;» θα αγανακτήσετε. «Εδώ διακυβεύεται το μέλλον της πατρίδας μας! Εδώ συγκρούονται ιδεολογίες -ο φιλελευθερισμός, ο κρατικισμός, ο νεοναζισμός-, αξιακά συστήματα, τρόποι ζωής... Εδώ παίζεται το πώς θα βγούμε και το εάν θα βγούμε ποτέ από την κρίση!»

Τίποτα από τα παραπάνω δεν αρνούμαι. Ούτε θα προσδοκούσα -ούτε θα επιθυμούσα καν- από μια κοινωνία, που εδώ και τριάμισι χρόνια περνάει δια πυρός και σιδήρου, να διαθέτει ολύμπια ψυχραιμία, να ομονοεί έστω και στα βασικά. Προφανώς οι δικές μου πεποιθήσεις ηχούν εξωπραγματικές ή και ανάλγητες στα αυτιά ενός παθιασμένου Συριζαίου. Προφανέστερα το όραμα της Χρυσής Αυγής θα ήταν και για τον Συριζαίο και για μένα εντελώς αβίωτο.

Πέρα κι επάνω όμως από τις ιδέες και τα οράματα στέκονται οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που -και στις χειρότερες στιγμές τους- αξίζουν ασυγκρίτως περισσότερο απ’ τις κοσμοθεωρίες τις οποίες διακινούν.

Ο σημερινός παθιασμένος Συριζαίος είναι ο συμφοιτητής μου, με τον οποίον έχουμε μοιραστεί αμέτρητους καφέδες κι ακόμα περισσότερες συζητήσεις και πλάκες. Ο σημερινός Χρυσαυγίτης είναι ο φιλαράκος μου απ’ τον στρατό, ο οποίος έγινε για μένα, κατά τις εβδομάδες της βασικής μας εκπαίδευσης, το παράθυρο σε έναν κόσμο που μέχρι τότε αγνοούσα. Σε έναν κόσμο με λασποχώρια, σκυλάδικα στη μέση του κάμπου, βάναυσους γονείς και παιδιά γεννημένα -υποτίθεται- για πολύ χαμηλές πτήσεις.

Θα συγκρουστώ με τις απόψεις τους αλλά όχι με τους ίδιους. Θα καταδείξω όσο πιο νηφάλια μπορώ το έωλο, το ανερμάτιστο, το απάνθρωπο ενίοτε που ζητωκραυγάζουν. Ακόμα όμως και αν δεν καταφέρω να τους αλλάξω μυαλά, δεν θα σκεφτώ ούτε για μια στιγμή να τους πάρω τα κεφάλια. Πολλώ δε μάλλον δεν θα χρησιμοποιήσω τις πολιτικές μας αντιθέσεις ως άλλοθι για ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών.

(Τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά τον Εμφύλιο -σε ετούτο συμφωνούν πλέον όλοι σχεδόν οι ιστορικοί- δεν τροφοδοτήθηκαν τόσο από ιδεολογικές όσο από οικογενειακές, περιουσιακές, ακόμα και ερωτικές αντιθέσεις. Σου είχε καταπατήσει ο Χίτης το χωράφι; Προσχωρούσες στην ΟΠΛΑ και έστρεφες εναντίον του το τιμωρό της χέρι… Σου είχε φάει ο Ελασίτης την γκόμενα; Του έκοβες εσύ, ο Ταγματασφαλίτης, το λαρύγγι…)

Σε μία τερατώδη εποχή όπως αυτή που ζούμε, ο μέγας κίνδυνος είναι -βγαίνοντας κάθε τόσο εκτός εαυτού- να χάσουμε στο τέλος τον εαυτό μας. Να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να αντικρίζουμε πλέον μια παραμορφωμένη φάτσα, με μόνιμα εξογκωμένες φλέβες και με γουρλωμένα μάτια. Να κοιτάζουμε την απέναντί μας και αντί να μας συνεπαίρνουν τα θηλυκά της θέλγητρα, να ξεχειλίζουμε από μίσος για τις στρεβλές, κατά τη γνώμη μας, ιδέες της. Να λαχταρούμε όχι να τη φιλήσουμε μα να τη χαστουκίσουμε.

«Καλώς όρισες στον πλανήτη Γη!» θα σαρκάσουν οι πιο ρεαλιστές. «Homo hominis lupus. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι -έτσι κι αλλιώς- λύκος. Σου χρειάστηκαν σαρανταεπτά χρόνια για να το συνειδητοποιήσεις…»

Ε λοιπόν, όχι! Κι άλλα τόσα χρόνια αν ζήσω, κι άλλες τόσες -και περισσότερες ακόμα- αποχρώσες ενδείξεις αν μου δώσει η ζωή, εγώ ποτέ δεν θα δεχθώ πως οι άνθρωποι είναι λύκοι. Απλοϊκά ίσως, ρομαντικά ενδεχομένως, θα επιμένω να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πρώην παιδιά. Θα προσπαθώ να ανακαλύψω στον καθέναν το παιδί που κρύβει μέσα του.

Στο πανηγύρι της μοχθηρίας αρνούμαι πλέον κατηγορηματικά να συμμετάσχω. Απ’ τον χορό των τεράτων αρνούμαι να παρασυρθώ. Στον καταιγισμό των εκατέρωθεν πυρών που ολοένα και πυκνώνει, εγώ σηκώνω λευκή σημαία. Λάθος. Σηκώνω την κοινή μας γαλανόλευκη σημαία.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών