Στέλιος Μάινας: «Η Ελιά είναι σε πανικό…»
12/05/2014
Αγαπάει το κέντρο της Αθήνας όπου μεγάλωσε, τις ευρωπαϊκές μηχανές, και άλλαξε αρκετές, ενώ παρέμεινε σταθερός στον τρόπο ζωής του ακόμη και τότε που το χρήμα, όπως λέει, έρεε άφθονο. Για το Στέλιο Μάινα ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι προσαρμοστικός για να μπορεί να επιβιώνει και πνευματικά, ενώ οφείλει να νιώθει υπεύθυνος για τους άλλους. «Ενας από τους λόγους που οδηγεί κάποιον να γίνει καλλιτέχνης είναι ένα βαρύ ενοχικό φορτίο» Όσο για τη σχέση του με την πολιτική και τα κόμματα, είναι από εκείνους που έχει ψηφίσει κάποτε «εις μνήμην των παλιών καιρών» . «Έχω υπάρξει ψηφοφόρος που συγχωρεί και μετά πληρώνει το λάθος του». Συγχωρεί, αλλά όπως θα διαπιστώσουμε, όχι τα πάντα.
Συνέντευξη στην Αθηνά Γκόρου αποκλειστικά για το Badiera.gr
“Ελιά ή Ουκρανία” Πως σχολιάζεις το δίλημμα του έθεσε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στους ψηφοφόρους εν όψει των ευρωεκλογών;
Ο μεγάλος κίνδυνος για όλους μας είναι να γίνουμε λαικιστές, να απλοποιήσουμε τα πράγματα με αυτό τον τρόπο. Πρόκειται για δίλημμα προβοκατόρικο και εκρηκτικό, που δείχνει ότι η Ελιά βρίσκεται σε πανικό και ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ισως και άλλοι να βρίσκονται σε πανικό αλλά τουλάχιστον δεν το δείχνουν.
Τι υποστηρίζεις πολιτικά;
Πολιτικά υποστηρίζω τη σύγκλιση και όχι στη σύγκρουση στο πεζοδρόμιο. Αυτή η χώρα έχει υποφέρει πάρα πολύ από τη διμέτωπη αντιπαράθεση Οχι μόνο δεξιά αριστερά αλλά σε οτιδήποτε υπάρχει Πιστεύω ότι για το συμφέρον της χώρας είμαστε έχουμε την υποχρέωση να προχωρήσουμε σε μια έστω “τεχνική” συνεννόηση. Αν αυτό ακούγεται βλακώδες, είμαι βλαξ
Τέχνη και πολιτική τι σχέση έχουν;
Η πολιτική πράξη είναι το modus vivendi . Είναι ο τρόπος με τον οποίο βιώνεις την καθημερινότητα σου.. Ο καλλιτέχνης οφείλει να νιώθει υπεύθυνος για τους άλλους, να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, να είναι ο ευαίσθητος πόλος που αντιλαμβάνεται τους κραδασμούς της κοινωνίας. Ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει ένα ρόλο παρεμβατικό, αλλά δυστυχώς η τέχνη δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Τι έχει αλλάξει στο επάγγελμά σου τα τελευταία χρόνια;
Aκολουθούμε την πορεία της γενικότερης εργασιακής υποβάθμισης που παρατηρείται και σε άλλους τομείς . Το πρώτο που πλήττεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι ο πολιτισμός, ο οποίος άλλωστε υπήρξε πάντοτε για τους κρατούντες ένα είδος πολυτελείας, εκ του περισσεύματος ή εκ του υστερήματος.
Σε σένα ως επαγγελματία τι έχει αλλάξει;
Εχω το βάρος της εμπειρίας και το βάρος ότι κάτι πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Είμαι δέσμιος με δυο λόγια της προσωπικής εικόνας που έχω δημιουργήσει για τον εαυτό μου .
Ένα μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου αφομοιώθηκε και μάλιστα πολύ εύκολα από το εγχώριο λάιφ στάιλ, εσύ;
Αντιστάθηκα. Όταν μιλούσα για το λάιφ στάιλ εδώ και 15 χρόνια, πολλοί συνάδελφοί μου με κοιτούσαν περίεργα. Ακουγα γύρω μου “τι μαλακίες μας λέει τώρα”. Οταν το χρήμα έρεε τους έλεγα “ηρεμήστε ρε μεγάλοι, χαλαρώστε”. Εγώ οδηγούσα για πολλά χρόνια ένα ρενό 9 και φαντάσου με σταματούσαν στα φανάρια και μου λέγανε “ρε Μάινα μας δουλεύεις ; Δε ντρέπεσαι ρε να κυκλοφορείς με αυτό; Τόσα λεφτά βγάζεις , πάρε ένα αυτοκίνητο της προκοπής” Και περνούσαν από δίπλα μου με τις τζιπάρες.
Επιτυχία, χρήματα αναγνωρισιμότητα. Πως ένιωσες όταν τα κέρδισες
Ένιωσα ότι πρέπει να προστατευτώ. Η διαχείριση του χρήματος της εξουσίας και της αναγνωρισιμότητας θέλει προσοχή. Πιστεύω ότι αν δεν έχεις ένα πνευματικό υπόβαθρο καταστράφηκες, χάθηκες, σε σιδερώσανε. Εγώ δεν έπαψα ποτέ να είμαι εργάτης. Κατάγομαι από μια λαϊκή οικογένεια και δεν την πρόδωσα ποτέ. Με την οικογένειά μου ζήσαμε σε καθεστώς φτώχειας για πολλά χρόνια και όταν τα χρήματα ήρθαν στα χέρια μου δεν πέρασα ούτε στιγμή στην άλλη άκρη.
Και η σχέση σου με τις γυναίκες; Φαντάζομαι επηρεάστηκε. Εκεί πως αμύνθηκες;
Παντρεύτηκα.
Είναι πολύ διαφορετικά τα κορίτσια σήμερα από εκείνα που αγάπησες πιτσιρικάς στα Εξάρχεια;
Τότε ήταν έξαλλα και πολύ γκαζωμένα. Τώρα είναι συντηρητικά Ζήσαμε σε αθώες εποχές . Μπορούσες να δεις χωρίς ενοχές τα καθαρά μάτια μιας κοπέλας κι αυτή τα δικά σου Σήμερα οι νέοι είναι τρομαγμένοι Υπάρχει ο φόβος πίσω από την κοπέλα που κάθεται πολύ άνετα στο μπαρ και πίνει το ποτό της. Η ανεσούλα που βλέπω φωνάζει μοναξιά και φόβο και γι αυτό ευθύνεται η δικιά μου γενιά. Είμαστε αυτοί που δεν εμπνεύσαμε τους νέους Τους απογοητεύσαμε του δώσαμε αντί για όνειρα μούφες.
Εσύ τι ονειρεύεσαι για το μέλλον
Δεν έχω όνειρα για το μέλλον. Δεν έχω όνειρα σημαίνει ότι καταλαβαίνω πως αυτό που μπορώ να κάνω είναι μικρότερο από εκείνο που θα ήθελα. Ετσι είναι. Καθώς περνάει ο χρόνος περιορίζεσαι, γίνεσαι πραγματιστής.
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=8830#sthash.6VClAnmm.dpuf
