Άγγελος εξάγγελος

Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά.....
Ωραία λοιπόν οι αγανακτισμένοι Έλληνες την κάναμε την ομαδική μας ψυχοθεραπεία..

Είπε ο καθένας τον πόνο του, εξέφρασε την εθνική του υπερηφάνεια και καταδίκασε το σύνολο του πολιτικού κόσμου για την απαράδεκτη στάση του..Μέχρι εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Στο δια ταύτα όμως κύριοι. Δεν ανοίξαμε κανένα θέμα, δεν κάναμε καμία σοβαρή συζήτηση. Γιατί αν ανοίγαμε τα θέματα ένα ένα πολλοί θα ήταν αυτοί που θα αποχωρούσαν από τους αγανακτισμένους γιατί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αισθάνονται αγανακτισμένοι...
Θα αποχωρούσαν όσοι επιχειρηματίες αισθάνονται αγανακτισμένοι αλλά φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν, θα αποχωρούσαν όσοι ελεύθεροι επαγγελματίες κάνουν τα ίδια, θα απόχωρούσαν υπάλληλοι των ΔΕΚΟ που έχουν την σιγουριά του δημοσίου χωρίς καμιά αξιολόγηση του έργου τους και λαμβάνουν παχυλούς μισθούς και προνόμια, θα αποχωρούσαν όσοι βρήκαν εργασία κουνώντας σημαιούλες και εκμεταλεύτηκαν γνωριμίες και καταστάσεις, όσοι έχτισαν αυθαίρετα, όσοι λάδωσαν για να κάνουν τη δουλειά τους, όσοι πήραν επιδοτήσεις παράνομα, όσοι εκμεταλεύτηκαν τη γραφειοκρατεία για να πάρουν γρηγορόσημο, όσοι αντιμετώπισαν συγγενείς και φίλους ως πολίτες άλλης κατηγορίας...και ποιος θα έμενε στους αγανακτισμένους ...ελάχιστοι που δεν έχουν  στον ήλιο μοίρα αλλά και καμία πρόσβαση στα συστήματα εξουσίας..δηλαδή οι αδύναμοι αυτής της κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν τους δίνει σημασία παρά μόνο αν διαδηλώνουν με τους υπόλοιπους που προαναφέραμε...
στο δια ταύτα λοιπόν κύριοι που μας πληγώνει για αυτό και κανείς δεν το ανοίγει το θέμα ...
προφητικός ο Σαββόπουλος  αναφέρει ότι θέλουμε τους άγγελους που φέρνουν καλά νέα μόνο που αυτούς πια κανείς δεν τους πιστεύει...
Χρήστος Χατζηγεωργίου

Ο μνημονιακός μας διχασμός

ΤΡΊΤΗ, 31 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Ο μνημονιακός μας διχασμός

 Του Νίκου Γραικούση, 31.5.11

Στην Ελλάδα του σήμερα κυριαρχεί ένας ιδιότυπος εθνικός διχασμός. Μεταξύ των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών. Η ιδιοτυπία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν δυο αντίπαλες περί αυτού παρατάξεις, αλλά ο κάθε ένας από  εμάς, είναι ολίγον μνημονιακός και ολίγον αντιμνημονιακός!

Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είναι μνημόνιο και ποιος ο σκοπός του. Η δανειακή σύμβαση των 110 δις ευρώ που έχουμε υπογράψει με τους δανειστές μας, συνοδεύεται από ένα μνημόνιο το οποίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο θα εξευρεθούν τα χρήματα ώστε να εξυγιανθούμε δημοσιονομικά και να επιστρέψουμε (έντοκα) τα δανεικά. Και ο τρόπος αυτός περιλαμβάνει, τι άλλο, την περιστολή των δαπανών και την αύξηση των εσόδων.

Όχι γενικά και αόριστα, αλλά με  την περιγραφή και της πιο παραμικρής λεπτομέρειας  και φυσικά θέτει και χρονικό περιορισμό για την επίτευξη του στόχου.

Έναν χρονικό περιορισμό, που εξ ορισμού και εκ των προτέρων γνωρίζουν ότι είναι αδύνατος, ακόμα και οι συντάκτες του μνημονίου.

Στη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας, στην περιστολή των παράλογων  δαπανών, στην καταπολέμηση της φοροκλοπής, εισφοροδιαφυγής και  φοροδιαφυγής, στο συμμάζεμα του τεράστιου και άκρως αντιπαραγωγικού κράτους και γενικά στην προσπάθεια  να πάψουμε να  ζούμε με δανεικά, φτιάχνοντας ένα κράτος λειτουργικό, παραγωγικό, αποτελεσματικό, φθηνό και δίκαιο, ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση;;;

Το μνημόνιο λοιπόν, όσον αφορά αυτόν τον προσανατολισμό, επιτελεί εθνικό στόχο  και για το λόγο αυτό είναι αποδεκτό από την κοινωνία.

Αλλά η αποδοχή και η καλή διάθεση μας απέναντί του  σταματά εκεί.

Γιατί εκεί σταματά και το ίδιο το μνημόνιο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να συνεχίζεται και να περιγράφει και άλλα πράγματα.

Όταν συμμαζεύεις μια οικονομία, της δίνεις και τον απαραίτητο χρόνο για να αφομοιώσει τις αλλαγές ,για να λειτουργήσουν σε βάθος χρόνου προς όφελός της.

Καμιά οικονομία δεν μπορεί να σου αποδώσει νέο πλούτο αν δεν αναπτυχθεί.

Στο μνημόνιο που έχουμε υπογράψει λείπουν αυτά τα δυο πολύ βασικά συστατικά.

Ο χρόνος και η ανάπτυξη.

Αν υπήρχαν και αυτά τα δύο συστατικά, τότε θα ήταν τρελός ο οποιοσδήποτε Έλληνας θα βρισκόταν απέναντι από το μνημόνιο.

Όσες θυσίες και να απαιτούνταν για την υλοποίησή του.

Το μνημόνιο λοιπόν δεν είναι απεχθές, είναι απλά ατελές και ανολοκλήρωτο.

Και φυσικά αυτό δεν έγινε τυχαία.

Ο υπερδανεισμός της χώρας και η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών μας, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το απανταχού κεφάλαιο, που εκπροσωπείται πολιτικά από την τρόικα,  να έρθει και να κάνει λαμπρές ΄΄μπίζνες΄΄ στην Ελλάδα.

Αγοράζοντας σε εξευτελιστική τιμή και μαζικά, τις έτοιμες υποδομές των φυσικών μονοπωλίων (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, νερό, λιμάνια, ορυκτό πλούτο, τζόγο κλπ κλπ), αφού υποθηκεύσει προς όφελος και εξασφάλισή του και κάθε άλλη δημόσια περιουσία και φυσικά αφού πρώτα ετοιμάσει ένα εργασιακό τοπίο ιδανικό, με την αποδόμηση κάθε έννοιας εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος.

Να λοιπόν ο πραγματικός σκοπός αυτού του ανολοκλήρωτου μνημονίου.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι αν δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το παραπάνω γεγονός ή αντιστεκόμαστε για την ανατροπή του και τη δημιουργία ενός συνολικού σχεδίου εξόδου από την κρίση που θα περιλαμβάνει τον αναγκαίο για αυτό χρόνο, την απαιτούμενη αναπτυξιακή διαδικασία και φυσικά πολλές θυσίες εκ μέρους μας για την υλοποίησή του.

Ένα επικαιροποιημένο μνημόνιο που θα εγγυάται όσο το δυνατό τη κοινωνική συνοχή, την ομαλή μετάβαση στη νέα εποχή, με τη δημιουργία ευκαιριών ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας και όχι ένα μνημόνιο που θα έχει σαν  αποτέλεσμα το πλιάτσικο και τη λεηλασία.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος της εθνικής συναίνεσης και της πολιτικής συνεννόησης, που είναι το ζητούμενο των ημερών και όχι οι διαφωνίες για δυο – τρεις  φορολογικούς συντελεστές.

Κλείνω με μια φράση από ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο:

΄΄Δεν θα συμπεριφερόντουσαν αυτοί σαν λύκοι, αν εμείς δεν συμπεριφερόμαστε σαν αρνιά΄΄

                                                                                                                                        Γραικούσης Νίκος.

Η χρεοκοπία ξεκίνησε και η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή...

ΤΡΊΤΗ, 31 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Η χρεοκοπία ξεκίνησε και η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή...

 

Αριστεροί, δεξιοί, φιλελεύθεροι, κομμουνιστές, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που βλέπουν και δεν είναι πουλημένοι, έχουν καταλάβει το κολπάκι που στήνεται αργά και μεθοδικά. Και αντιδρούν (Leo) 

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 31.5.11

Κατά μια ευρύτερη έννοια όλοι είμαστε αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα. Όσοι «έφαγαν» πολλά γιατί τελείωσαν τα «φαγώσιμα»... Όσοι «έφαγαν» λίγα ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να «φάνε» περισσότερα. Όσοι δεν «έφαγαν» τίποτα  γιατί καλούνται μαζί με τους άλλους να πληρώσουν τα «σπασμένα» και, δικαίως, ανησυχούν πως στο τέλος θα τα πληρώσουν μόνο αυτοί. Όλοι είμαστε αγανακτισμένοι... αλλά ο καθένας για άλλο λόγο. Ο απεργός της ΔΕΚΟ με τους 16 μισθούς το χρόνο ή της άλλης που θα πουληθεί είναι αγανακτισμένος γιατί η χρεοκοπία του κράτους απειλεί τα κεκτημένα. Οι περισσότεροι αυτών είχαν ορίσει τα όρια του βιοτικού τους επιπέδου μέχρι εκεί που άφηνε περιθώριο, το όριο δανεισμού του εισοδήματός τους. Τώρα αυτοκίνητα, κάρτες, ακίνητα απειλούνται να βρεθούν στον αέρα...

Ο άνεργος γιατί δεν έχει και καταλαβαίνει για πρώτη φορά πως μπορεί να χρειαστεί να περιμένει χρόνια  μέχρι να ξαναβρεί δουλειά. Οι κάρτες και τα δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο και ο βιοπορισμός, μετά τη λήξη του χρόνου επιδότησης της ανεργίας, εξασφαλίζεται από τη συνδρομή των πέριξ...

Φοβάμαι πως υπάρχουν πολλοί αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα, ο καθένας όμως για διαφορετικούς λόγους, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις είναι και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Παρατηρώ μέσα ενημέρωσης και κόμματα πως προσπαθούν να εμφανιστούν συνοδοιπόροι όλων των αγανακτισμένων ασκαρδαμυκτί και προσεγγίζουν το πλήθος όπως οι έμποροι ναρκωτικών τις αποσβολωμένες από το σοκ της πραγματικότητας ντελικάτες ψυχές.

Το πλήθος σπάνια δίνει λύσεις. Ενίοτε νομίζει πως δίνει λύσεις, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι πως δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αλλάξουν τα πρόσωπα που δυναστεύουν τους θώκους της εξουσίας και της οικονομίας.

Αγαπητοί μου αγανακτισμένοι ένθεν κακείθεν...  Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα έχει ως εξής: Κράτος έσοδα 50 δισ., έξοδα 75 δισ. ευρώ. Οικονομία εισαγωγές 44 δισ. ευρώ, εξαγωγές 16 δισ. ευρώ.
Αν δεν ανατραπούν αυτές οι διαφορές, όχι με ελικόπτερο θα φύγουν οι ένοικοι της πλατείας Συντάγματος αλλά και με ιπτάμενο δίσκο που μοιράζει χρυσές λίρες, για να γίνει η αποκαθήλωση λύση δεν υπάρχει.

Έχω γίνει κουραστικός, αλλά είναι το θέμα των ημερών. Η διαφορά των 50 με 75 δισ. ευρώ μπορεί να κλείσει μόνο με δύο τρόπους: με απολύσεις στο δημόσιο ή με αύξηση φόρων.

Αν είχαμε κυβέρνηση θα τα εξηγούσε αυτά με λόγια που θα μπορούσαν να ακούγονται συμπαθητικά στα αυτιά των υπηκόων και θα έβρισκε το κατάλληλο μείγμα μείωσης του δημοσίου και αύξησης των εσόδων.

Αν αυτοπροσδιοριζόταν σαν φιλολαϊκή κυβέρνηση, με αριστερά οράματα και άλλες τέτοιου είδους διαφημιστικές λεζάντες ή υπαρξιακές αυταπάτες, θα μπορούσε να βάλει τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους για ένα δυο χρόνια  σε ένα πρόγραμμα ανεργίας ή μετεκπαίδευσης με κοινοτικά κονδύλια τα οποία θα εξασφάλιζε στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων.

Η αύξηση των εσόδων θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί με τη δημιουργία μας σοβαρής υποδομής καταπολέμησης της φοροδιαφυγής η οποία θα είχε ξεκινήσει από πέρυσι, όταν το σχετικό υπουργείο διέρρεε στα κανάλια την έφοδο των εφοριακών στους γιατρούς του Κολωνακίου.

Αλλά φευ... άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στον πραγματικό κόσμο και γεννήθηκαν στο κοινοβούλιο ή βιοπορίστηκαν μόνο από τα κοινοτικά κονδύλια, που να την βρουν την κοινή λογική.

Πέρα από τον χυλό της παραλυσίας

Δευτέρα, 30 Μαΐου 2011

Πέρα από τον χυλό της παραλυσίας

 Της Βάσως Κιντή, ΒΗΜΑ, 29.5.11

Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συµφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες, ο γνωστός θίασος δηµοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουµένων και ακαδηµαϊκών) που µιζάρουν στον λαϊκισµό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί µακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όµως κάθε δηµιουργική δύναµη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναµους, ισοπεδώνοντας άξιους και ικανούς και φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούςκαι τους αδίστακτους. Παρέδωσε µια βαθιά άδικη κοινωνία καθηλωµένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς µύθους. Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούµε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισµό, να διεκδικήσουµε µια κοινωνία που τη συνέχουν αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική.

Θαυµάζω και σέβοµαι το επάγγελµα του πολιτικού. Ενας πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ, να µπορεί να που βρίσκουν βολικόεργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώµατος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέµατα, ούτε ενδιαφέρονται να ενηµερωθούν, δεν έχουν απόψεις ούτε επιχειρήµατα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. ∆ιεκπεραιώνουν απλώς, όταν τυχόν ασχοληθούν, τα συχνά αντιφατικά αιτήµατα των ψηφοφόρων τους ή επαναλαµβάνουν µηχανικά τετριµµένους ιδεολογικούς τόπους. Κατά κανόνα, πέρασαν έξω από τις πανεπιστηµιακές αίθουσες, δεν διακρίθηκαν σε κανέναν κοινωνικό στίβο και αναρριχήθηκαν στις κοµµατικές αυλές διά της παπαγαλίας, της υποταγής και της κολακείας τόσο προς τους ψηφοφόρους τους όσο και προς τον αρχηγό τους.

Τα πολιτικά κόµµατα υπάρχουν για τους πολιτικούς τους, δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα, τα κάνουν όλα στο γόνατο, απαγγέλλουν κορόνες ή ψελλίζουν κούφια στερεότυπα προσπαθώντας κάπως να διαφοροποιηθούν το ένα από το άλλο µε µόνη έγνοια να διασφαλίσουν και να συνθέτει, να συγκρούεται, να δρα συλλογικά, να παίρνει πρωτοβουλίες, να κατευθύνει, να συνεγείρει, να εξηγεί, να εµπνέει εµπιστοσύνη, να έχει αίσθηση της συγκυρίας, να είναι τολµηρός, αποφασιστικός, προσηνής, να µπορεί να κινείται σε κάθε περιβάλλον, τοπικό και διεθνές, λαϊκό και λόγιο, πλούσιο και φτωχό. Πρέπει να ενηµερώνεται, να είναι σε θέση να κρίνει και να σχηµατίζει άποψη, να επιλέγει συνεργάτες, να µελετά. Πολλές και σύνθετες ικανότητες, πολλά ταλέντα! Τι απ’ όλα αυτά διαθέτει σήµερα το πολιτικό προσωπικό στη χώρα µας;

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έλληνες πολιτικοί, δεξιά και αριστερά, είναι ιδιοτελείς υπάλληλοι κοµµάτων.

Πρώτιστη µέριµνα γι’ αυτούς είναι η επανεκλογή τους που τους εξασφαλίζει προνόµια – από τα ευτελή φώτα της δηµοσιότητας ως τη βουλευτική ασυλία και τον αδιαφανή πλουτισµό. ∆εν έχουν συναίσθηση του ρόλου και της ευθύνης τους, δεν είναι καν σε θέση να παρακολουθούντι συµβαίνει στον σηµερινό,σύνθετο και πολλαπλώς διασυνδεδεµένο κόσµο. ∆εν µιλούν ξένες γλώσσες και οι σύµβουλοί τουςείναι συνήθωςοι συγγενείς τους, σύζυγοι και παιδιά ενισχύσουν τη θέση τους στο απαρασάλευτο πολιτικό σκηνικό, αδιαφορώντας για τα προβλήµατα της κοινωνίας και την τύχη των πολιτών.

Παρά τα χάλια αυτά, η συλλήβδην καταγγελία του πολιτικού κόσµου σήµερα είναι φτηνός λαϊκισµός,µια απόπειρα να φορτωθούν όλες οι ευθύνες σε κάποιους (άλλους πάντα)

ώστε να µη θιγούν οι µύθοι και οι αυταπάτες που σκέπαζαν τον γενικευµένο ατοµισµό και την ιδιοτέλεια. Καταγγέλλονται οι πολιτικοί ως φαύλοι και άχρηστοι, ενώ συγχρόνως καλούνται να συνεχίσουν την επιζήµια και επικίνδυνη τακτική τους, που σε συντονισµό µε την κοινωνία που τους ανέδειξε οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή.

Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συµφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες, ο γνωστός θίασος δηµοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουµένων και ακαδηµαϊκών) που µιζάρουν στον λαϊκισµό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί µακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όµως κάθε δηµιουργική δύναµη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναµους, ισοπεδώνοντας άξιουςκαι ικανούςκαι φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούςκαι τους αδίστακτους. Παρέδωσε µια βαθιά άδικη κοινωνία καθηλωµένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς µύθους. Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούµε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισµό, να διεκδικήσουµε µια κοινωνία που τη συνέχουν αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική.

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν µεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αµόλυντοι πολιτικοί, οραµατιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρµονίζουνπαραµυθητικά,και υποκριτικά, τα ασυµβίβαστα. ∆εν θα έρθουν από ξεφτισµένες και αναχρονιστικές δοκιµές εξεγέρσεων κάθε λογής, ούτε από φοβικά και τρεµάµενα βήµατα αγκυλωµένα στοχθες. Θα προκύψουν όταν εµείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουµε την παρουσίαµας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από τον χυλό της παραλυσίας. Οταν αποδοκιµάσουµε τις πολιτικές που µας έσυραν στην άβυσσο, όταν καταγγείλουµε και αναιρέσουµε συγκεκριµένες αδικίες (π.χ., την εγκατάλειψη των πιο αδύναµων για να ενισχύονται τα προκλητικά προνόµια εγκάθετων υπαλλήλων του ∆ηµοσίου), όταν αντικρίσουµε τις προκλήσεις τού σήµερα µε πνεύµα δηµιουργίας και προσφοράς, όταν στηρίξουµε τις κατακτήσεις της δηµοκρατίας µας που απαίτησαν κόπους και θυσίες γενεών, όταν αποστρέψουµε το βλέµµα από αναίσχυντους δηµαγωγούς που περιφρονούν τους πολίτες και δυναµιτίζουν το µέλλον της χώρας για να διασώσουν τις ιδεοληψίες και την καρέκλα τους. Τότε θα βρούµε τους τολµηρούς και ικανούς πολιτικούς που είναι διατεθειµένοι να στρατευθούν και να εργαστούν για την υπόθεση αυτή που µας αφορά όλους.

Η κυρία Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών.

διαδήλωση στο κέντρο της Δράμας

http://www.youtube.com/watch?v=70p5_Phs1t0&feature=player_embedded#at=263

Φ.Κουβέλης: Δεν μπαίνουμε σε «μνημονιακή» κυβέρνηση

ΚΥΡΙΑΚΉ, 29 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Φ.Κουβέλης: Δεν μπαίνουμε σε «μνημονιακή» κυβέρνηση

 Συνέντευξη στον Ι. Τσώχο, Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 29/05/2011

Κύριε Κουβέλη, πώς είδατε τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των πολιτικών κομμάτων είναι απαραίτητες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα. Αυτό, ωστόσο, που έχω να πω είναι ότι ούτε η συνταγή του μνημονίου που συνεχίζεται με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ούτε η στείρα καταγγελία και η αμφισβήτηση του ευρώ από κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς συνιστούν διέξοδο από τη κρίση. Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων,
το οποίο οφείλει να προωθήσει η ελληνική κυβέρνηση. Είχα την ευκαιρία να εκθέσεω προ ημερών στον πρωθυπουργό, στην κατ’ ιδίαν συνάντησή μας, αυτό το πρόγραμμα και να του υπογραμμίσω ότι εμείς δεν επενδύουμε πολιτικά στην καταστροφή της χώρας, αλλά υπερασπιζόμαστε την ανόρθωση της κοινωνίας.

Είναι όντως τόσο κρίσιμη η κατάσταση για τη χώρα όσο την παρουσιάζει η κυβέρνηση ή υπάρχουν και επικοινωνιακά κίνητρα από την πλευρά της;

Η κατάσταση δεν είναι απλώς κρίσιμη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Θέλω να καταστήσω σαφές, ότι το δημόσιο έλλειμμα, το χρέος, η δυνατότητα δανεισμού, δεν είναι προβλήματα με παρεμπίπτοντα χαρακτήρα, είναι βασικά ζητήματα και αφορούν τη χώρα ολόκληρη και την κοινωνία.

Υπάρχουν διάφορα σενάρια για το τι θα γίνει μετά το αδιέξοδο της συνάντησης στο Προεδρικό. Κάποιοι μιλούν για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή προσωπικοτήτων. Θα στηρίζατε μια τέτοια κυβέρνηση; Θα μετείχατε σε αυτήν;

Αποκλείεται η συμμετοχή μας στο οποιοδήποτε σχήμα της μιας ή της άλλης μορφής. Για μας το ζήτημα δεν είναι ποιας μορφής θα είναι μια τέτοια κυβέρνηση, αλλά τι περιεχόμενο θα έχει η ασκούμενη πολιτική.

Αν πάμε σε εκλογές, δεν υπάρχει αυτοδυναμία και επιδειχθεί διάθεση προγραμματικών συγκλίσεων από τον όποιο εντολοδόχο πρωθυπουργό;

Το ερώτημά σας, κύριε Τσώχο, τρέχει λίγο γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, ας τρέξει και η απάντησή μου. Με τα δεδομένα των μεγάλων διαφορών, των μεγάλων αποκλίσεων και την απουσία σύγκλισης, δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.

Βλέπετε να προσφεύγουμε σε εκλογές σύντομα, πρόωρα;

Εχω πει, σε χρόνο ανύποπτο προς τη σημερινή κατάσταση, ότι δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Θεωρώ κρίσιμο όσο και ενδιαφέρον χρονικό σημείο τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο. Από εκεί θα εξαρτηθούν πάρα πολλά. Δεν αποκλείω εκλογές, λοιπόν, με το δεδομένο όμως ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση συνεχώς μεγεθύνονται, το πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται, οι κοινωνικοί συσχετισμοί ανακαθορίζονται, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται έως εξαφανίζεται, μεγάλα κοινωνικά στρώματα μετατοπίζονται κάτω από τα όρια βιωσιμότητας. Αν δεν υπάρξουν μέτρα στήριξης της κοινωνίας, η κοινωνία θα ρηγματώσει την κυβερνητική αντοχή και η διέξοδος θα είναι οι εκλογές.

Πολλοί εσχάτως μιλούν για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με κορωνίδα τις δηλώσεις της κ. Δαμανάκη. Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ ότι στη συνάντησή σας με τον πρωθυπουργό ο τελευταίος υπαινίχθηκε ότι υπάρχει θέμα. Είναι αλήθεια;

Οχι. Δεν είναι ακριβές. Δεν υπήρξε αναφορά σε ένα ενδεχόμενο απομάκρυνσης της χώρας από το ευρώ.

Εσείς θεωρείτε ότι υπάρχει μεθόδευση κάποιων να μας βγάλουν από την ευρωζώνη, όπως είπε η κ. Δαμανάκη;

Οι πληροφορίες για την απομάκρυνση της χώρας από το ευρώ σπέρνουν πανικό, τροφοδοτούν διλήμματα για τη διαμόρφωση συνθηκών επιβολής των μέτρων. Το ίδιο κάνουν κι εκείνοι που μιλούν για δημοψήφισμα. Ποιο δημοψήφισμα; Με ποια στόχευση; Η κοινωνία υποφέρει και κάποιοι επενδύουν πολιτικά στην αγωνία των πολιτών και στη ρευστότητα. Οι δηλώσεις όλων των αρμόδιων παραγόντων της Ευρώπη δε μιλούν για ενδεχόμενο απομάκρυνσης της χώρας από το ευρώ. Ακόμη και η Κομισιόν, στην προσπάθειά της να καλύψει την κ. Δαμανάκη, αναφέρθηκε μόνο στον πυρήνα των δηλώσεών της, που έχουν σχέση με τη συμμόρφωση της χώρας προς τις επιταγές της Ευρώπης, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε άλλη αναφορά στο κυρίως ζήτημα.

Μιλήσατε για προσπάθεια κάλυψης. Θεωρείτε λοιπόν ότι η Κομισιόν δεν την έχει καλύψει πλήρως...

Αναμφισβήτητα ναι.

Υπάρχει «συγκοινωνούν δοχείο» ανάμεσα στη δήλωση της κ. Δαμανάκη και την ελληνική κυβέρνηση;

Συνάφεια αναμφισβήτητα υπάρχει. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η επίτροπος ενήργησε κατ’ εντολήν της κυβέρνησης, αλλά εξ αντικειμένου η δήλωσή της τροφοδοτεί ένα κλίμα πανικού, αγωνίας, που οπωσδήποτε ασκεί πίεση προκειμένου να γίνουν αποδεκτά τα μέτρα.

Πίεση ασκεί και η τρόικα, απειλώντας ότι αν δεν τηρήσουμε και μάλιστα «συναινετικά», τα μέτρα, δε θα πάρουμε την πέμπτη δόση. Υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης;

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να αντιληφθούν ότι εκτός από τις ανάγκες των δανειστών υπάρχουν και τα όρια των δανειζομένων. Μιλώ, κατά συνέπεια, για ένα κοινό μήνυμα των πολιτικών δυνάμεων που θα αξιώνει από την Ευρώπη αλλαγή πορείας. Το πρόβλημα της χώρας έχει τα ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά του, αλλά είναι ταυτόχρονα και ευρωπαϊκό πρόβλημα και θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η σθεναρή στάση έναντι της Ευρώπης.

Η ΔΗΜΑΡ θα συναινούσε ποτέ σε μια παραλλαγή του σημερινού μεσοπρόθεσμου, εμπλουτισμένου με μέτρα που θα πρότεινε η αντιπολίτευση, έστω και μόνο για να εκταμιευτεί η 5η δόση;

Είναι δεδομένο, όπως τόνισα και μετά τις συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι θα καταψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο.

Φοβάστε ότι τελικά ίσως δεν πάρουμε τη δόση;

Εκτιμώ ότι την πέμπτη δόση θα την πάρουμε, όπως εκτιμώ ότι θα συνεχιστούν οι πιέσεις. Από εκεί και πέρα είναι θέμα το πώς η χώρα θα αντιμετωπίσει όλο το ζήτημα αναφορικά με την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί στο επίπεδο της Ευρώπης.

Την ίδια ώρα που στα γραφεία Ελλάδας και ΕΕ γίνονται διαβουλεύσεις, οι «αγανακτισμένοι» Ελληνες πολίτες γεμίζουν τις πλατείες, ενώ «πετάνε με τις κλοτσιές» έξω στελέχη κομμάτων που πάνε να παρεισφρήσουν...

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» πολιτών έχει τον αυθορμητισμό του και την κοινωνική του διάσταση, στη βάση της δυσαρέσκειας της κοινωνίας στην ασκούμενη πολιτική. Θεωρώ θετικό ότι το κίνημα αυτό αποκρούει την κομματική χειραγώγηση. Και θέλω να είμαι σαφής: δεν πρέπει αυτό το κίνημα να κηδεμονευτεί. Ομως για να έχει βιωσιμότητα πρέπει να έχει και στοχεύσεις και ιεραρχήσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο προκειμένου αυτό το κίνημα να μη «χαθεί».

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

Κυριακή, 29 Μαΐου 2011

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

από το ιστολόγιο Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.

Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!
Ε όχι.

Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.

Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.

Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.

Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»

Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.

Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε στην πιάτσα η συγκέντρωση της Τετάρτης έπεσε ειρωνία. Το καλό βέβαια με το facebook είναι ότι μπορείς να σβήσεις τα σχόλια που έκανες. Κι έτσι τα φαρμακερά σχόλια για τους απολίτικους, ελληναράδες, γηπεδοχουλιγκάνους, αγανακτισμένους ΟΝΝΕΔίτες, φασιστικά αποβράσματα, αλλά και φλώρους της πλατείας Συντάγματος, εξηφανίσθησαν και δώσαν τη θέση τους σε παραινέσεις παρέμβασης και εμπλοκής.

Ο ΣΥΝ στραβοκατάπιε τους Ταχρείους, το Κοκκινοπράσινο κάνει ότι δεν βλέπει τις ελληνικές σημαίες και δεν ακούει το βάρβαρο «και α και ου γαμώ το Δουνουτου», ο Τσίπρας έκανε και φιλική δήλωση διότι σου λέει τι έχω να χάσω; Φασούλι το φασούλι ανεβαίνει το ποσοστό. Κι εκεί που την πρώτη μέρα η ΠΓ του ΣΥΝ μέτραγε πόσες ελληνικές σημαίες κουνιούνται στο Σύνταγμα, ο όγκος των αγανακτισμένων, αλλά και η εξαιρετικά πολιτική συνέλευση της πλατείας, έδωσε το πρόσταγμα: Μετάαααααβολή!

Ο ίδιος ο προσφιλής μου Δημοσθένης αφού προβληματίστηκε από το συμβάν (εδώ μιλάμε πάντα με όρους Μπαντιού), κι αφού βεβαίως γκρίνιαξε διότι οι συγκεντρωμένοι δεν πάνε έξω από το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος, απεφάνθη ότι: «Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια». Οι αναγνώστες του Red Notebook ήταν ήδη τόσο ανατριχιασμένοι με τους αγανακτισμένους που έλουσαν τον Δημοσθένη με χαρακτηρισμούς. Ξεχνούν ότι και ο οπορτουνισμός θέλει την οξυδέρκειά του.

Όμως το ρεσιτάλ της πολιτικής αρχών εδόθη από την επαναστατική αριστερά. Στην αρχή χέσιμο με τη σέσουλα, μετέπειτα ένας κάποιος (ψιλός) προβληματισμός και τέλος κλιμάκωση της παρέμβασης με τη μαζική μπούκα στη Συνέλευση το Σαββατόβραδο. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω θύμιζε εισβολή Ούννων σε μια κατά τα λοιπά ανθρώπινη διαδικασία. Περικύκλωσαν το προεδρείο, απαιτούσαν το λόγο πριν τους κοινούς θνητούς μαλάκες, βούτηξαν τα μικρόφωνα και θυμηθήκαμε όλοι την ωραία εποχή της Πισικάπα.

Τα συνδικάταααα ούρλιαζε ο ένας. Γενική απεργίαααα βράχνιαζε ο άλλος. Πολιτικό πλαίσιοοο γκάριζε ο τρίτος. Για καμιά ώρα η πλατεία έμοιαζε με φοιτητική συνέλευση τριανταπεντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων.

Συνάδελφοι έλεγε ο ένας νομίζοντας ότι μιλάει στου Γκίνη. Σύντροφοι απαντούσε ο άλλος νομίζοντας ότι μιλάει στην ΟΒα του. Παιδιά ηρεμία ίδρωνε ο συντονιστής νομίζοντας ότι μιλά σε φυσιολογικούς ανθρώπους.

Είχε προηγηθεί ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων ο οποίος αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος μαζεμένος και να μην πάει η μαχόμενη κι από τα κάτω συνδικαλιζόμενη αριστερά να δώσει τη σωστή γραμμή. Τι διάολο πρωτοπορία είμαστε άμα αφήνουμε τους απολιτίκ φλώρους του real-democracy να διεξάγουν μια συνέλευση χιλιάδων ανθρώπων;

Να πάμε να τους επηρεάσουμε έλεγε ο ένας. Να πάμε να τους προστατεύσουμε έλεγε ο άλλος. Να πάμε να τους πολιτικοποιήσουμε έλεγε ο τρίτος. Και δεν εβρέθη κανένας θαρραλέος να συνοψίσει την γραμμή σε μια φράση: Να πάμε να τους διώξουμε… Εκεί ήταν το ζουμί.

Τέτοιες ώρες σκέφτεσαι στα σοβαρά: Μήπως αν έλειπε η αριστερά τα πράγματα θα ήταν καλύτερα;

Κι αναγκαστικά σε πιάνει μια μελαγχολία. Κανένας από την αριστερά δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Κανένας δεν προβληματίστηκε από αυτή την αδυναμία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την απαξίωση και τη στοχοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και όλης της Βουλής. Κανένας δεν έμαθε. Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν. Στην καλύτερη στάθηκαν αμήχανοι και είπαν «έτσι είναι τα αυθόρμητα κινήματα». Και στο τέλος μπούκαραν να δώσουν τη γραμμή.

Δεν θέλει πολύ να καταλάβεις πως όπου δεν σκάει το χημικό του Ματατζή, σκάει η βλακεία του αριστερού.

Ψαριανός σε μεγάλα κέφια στη βουλή, τα λέει σταράτα και ξεκάθαρα..

http://www.youtube.com/watch?v=uayqYEoIrjo&feature=player_embedded#at=138

ΘΑ ΒΡΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΝΗ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ;

Όσο οι καθημερινές συναντήσεις στις πλατείες των αγανακτισμένων πολιτών παραμένουν ειρηνικές, ακηδεμόνευτες και επιτρέπουν τον διάλογο και την διαμαρτυρία εκτός πλαισίου του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, όλα μπορούν να συμβούν...

Οργή, αγανάκτηση και τα σταφύλια της οργής...

Οργή, αγανάκτηση και τα σταφύλια της οργής...


Αυτό που μου αρέσει στις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων πολιτών είναι πως ο κανένας βγήκε επιτέλους στο δρόμο, πως η ανικανότητα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από τη δράση μεμονομένων πολιτών, πως η κοινωνική δικτύωση είναι ένα ισχυρότατο όπλο, πως νέοι άνθρωποι προβληματίζονται και προσεγγίζουν την πολιτική, πως ώριμοι πολίτες επαναπροσδιορίζουν τις αξίες τους,πως γίνεται αντιληπτό ότι η βία δεν είναι λύση.
Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο ισοπεδωτικός λόγος, η απόρριψη των κομμάτων, η επιθετική λεκτική βία σε όποιους εκφράζουν συστημικές αντιλήψεις, ο αποκλεισμός πολιτών που κατέχουν εκλεγμένη θέση στη διοίκηση του κράτους ή του δήμου.
Επειδή πιστεύω ότι η οποιαδήποτε λύση θα προκύψει από την πολιτική και όχι από το στρατό ή οποιαδήποτε άλλη θεσμική ή εξωθεσμική έκφραση οι οργισμένοι πολίτες πρέπει να συζητήσουν με όλους και για όλα, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Εξάλλου μην είμαστε αιθαιροβάμονες  κανείς από τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο δεν θα κατέβει στις πλατείες κι αν το κάνει θα πρέπει να του δώσουμε συγχαρητήρια που ήρθε να ακούσει κι όχι να τον εκδιώξουμε.
Η συζήτηση αυτη έπρεπε να είχε αρχίσει εδώ και χρόνια ας την κάνουμε λοιπόν στις λαϊκές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται στις πλατείες και ας αφήσουμε τον κόσμο που έχει αγανακτήσει να μιλήσει , οι υπόλοιποι ας ακούν , ας σημειώνουν , ας επεξεργάζονται, αλλά ας μήν πάρουν τον λόγο τουλάχιστον στην αρχή.....

Χατζηγεωργίου Χρήστος

Το μεγάλο λάθος στρατηγικής

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 27 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Το μεγάλο λάθος στρατηγικής

 Του Νίκου Γραικούση, 27.5.11

Όταν διέρχεσαι μια κρίση, (οικονομική όπως η παρούσα) το πρώτο πράγμα που αποφασίζεις είναι, το ποιος είναι ο μακροπρόθεσμος  στρατηγικός σου στόχος για το ξεπέρασμά της. Αφού καθορίσεις τον στόχο, μετά αποφασίζεις την τακτική που θα ακολουθήσεις για την επίτευξη του. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος στη σημερινή συγκαιρία; Τρία πράγματα μπορούν να τον καθορίσουν:

1.- Η παραμονή μας στο ευρώ.

2.- Η ομαλή λειτουργία του Κράτους και η συνεκτικότητα της κοινωνίας.

3.- Η ανταπόκριση στις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Τα παραπάνω δεν είναι αντιφατικά μεταξύ τους, αν μεταχειριστείς τα κατάλληλα εργαλεία για την επίτευξή τους. Τα εργαλεία αυτά  είναι, το απαραίτητο κεφάλαιο, ο χρόνος και το σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Το κεφάλαιο υπάρχει, εν υπνώσει, σε ευρωπαϊκά ταμεία, ο χρόνος είναι αποτέλεσμα της αξιοποίησης του κεφαλαίου και το σχέδιο μπορεί να κατασκευαστεί ακόμα και από φοιτητές οικονομικών σχολών.

Ένα σχέδιο που θα έχει ως ζητούμενο την έξοδο από την κρίση με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις για χρηστή διοίκηση των δημοσίων πραγμάτων, την ανάπτυξη και παραγωγή νέου πλούτου και την ομαλή εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων.

Όχι ένα σχέδιο αρπαγής και λεηλασίας εθνικού πλούτου και εισοδημάτων, σε μια πολιτική του, άρπαξε ότι μπορείς περισσότερο και φύγε.

Για να ξεκινήσεις τη σοβαρή δουλειά της διαχείρισης των σημερινών δημοσίων οικονομικών, απαραίτητη  προϋπόθεση είναι το να μην  ζεις με δανεικά.

Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις κανέναν ανάγκη για να υπάρχεις και αύριο, άσχετα με  το πόσα χρωστάς.

Η εξόφληση των δανεικών σου προϋποθέτει την αυριανή σου παρουσία στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό  οικονομικό γίγνεσθαι.

Αν σήμερα μπορούσαμε εμείς οι Έλληνες να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα χρήματα, ώστε να μην έχουμε ανάγκη τον τακτικό ετήσιο επιπλέον δανεισμό μας, όχι μόνο θα είχαμε περάσει στην αρχή του τέλους της κρίσης αλλά θα είχαμε κάνει το αναγκαίο βήμα για τη μελλοντική ανάπτυξη της οικονομίας μας, η οποία είναι η μόνη λύση για την παραγωγή πλούτου και ….την εξόφληση των δανεικών.

Τα μέτρα των 6,8 δις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος φέρνουν στο δημόσιο ταμείο το 80% των χρημάτων που απαιτούνται για τον παραπάνω σκοπό.

Με λίγη παραπάνω θυσία θα μπορούσαμε να είχαμε μαζέψει τα χρήματα ώστε να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.

Και τότε θα είμαστε στη θέση να σταθούμε ως σοβαροί συνομιλητές απέναντι στους δανειστές μας, για να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο αποπληρωμής των χρεών μας.

Αντί για αυτό όμως τι γίνεται;

Έχουμε βάλει στο ίδιο τσουβάλι ένα έλλειμμα που έχει δυο σκέλη.

Αυτό που δημιουργείται από την αδυναμία μας να καταναλώνουμε μόνο όσα παράγουμε και αυτό που δημιουργείται από την εξόφληση των τοκοχρεολυσίων μας.

Αυτή η οπτική γωνία των πραγμάτων βολεύει αφάνταστα τους δανειστές μας, γιατί η μόνη τους σκέψη είναι να πάρουν όσα περισσότερα μπορούν πίσω στο συντομότερο χρόνο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί να βλέπουμε και εμείς τα πράγματα από την ίδια οπτική γωνία.

Τη στιγμή που μπορείς να ζεις χωρίς την ανάγκη νέων δανεικών, μπορείς να επιβάλεις και κάποιους όρους για την αποπληρωμή των χρεών σου.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να εννοήσει το παραπάνω γεγονός, είτε λόγω της ψυχοσύνθεσης του πρωθυπουργού και της πλήρους ταύτισης του με το διεθνή χρηματοπιστωτικό παράγοντα είτε λόγο της αδυναμίας της να εκφράσει τα πραγματικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού.

Ο δρόμος για μια βιώσιμη και ρεαλιστική λύση του Ελληνικού προβλήματος έχει τα παρακάτω στάδια.

1.- Εξεύρεση πάση θυσία των 7-9 δις ευρώ για τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος.

2.- Αναπτυξιακή διαδικασία για την παραγωγή νέου πλούτου.

3.- Αναδιάρθρωση, αναδιάταξη ή όπως αλλιώς θέλουν ας το πουν του δημόσιου χρέους της χώρας.

Δεν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.

Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι και να μην αφηνόμαστε στην πλύση εγκεφάλου των δελτίων ειδήσεων που αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργία φόβου και πανικού.

Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος.

Και στον τομέα αυτό τα πάει ιδιαίτερα καλά η κυβέρνηση.

Ακόμα και η φίλη και αγωνίστρια Μαρία Δαμανάκη επιστρατεύτηκε για το σκοπό αυτό, σε μια αγχώδη κυβερνητική προσπάθεια για την κατάθεση ενός  καθαρά εκβιαστικού διλλήματος.

Ή δέχεστε τα νέα μέτρα αναντίρρητα όπως έχουν ή μας βγάζουν από το ευρώ και χανόμαστε.

Κανένας δεν μπορεί να μας βγάλει από το ευρώ.

Κανένας δεν έχει συμφέρον να προσπαθήσει να μας βγάλει από το ευρώ.

Κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλλει καμιά πολιτική αν εμείς δεν είμαστε σύμφωνοι.      

Και την πέμπτη δόση θα πάρουμε και όλες τις υπόλοιπες.

Για έναν απλό λόγο.

Δεν τους συμφέρει να μας εξοντώσουν.

Και το ξέρουν πολύ καλά όπως και η κυβέρνηση.

Η πολιτική τους είναι και αυτή απλή.

Πίεζε, εκβίαζε, φόβιζε και όλο και κάτι περισσότερο θα μαζέψουμε.

Είναι κρίμα μεγάλο που μια πολιτικός του διαμετρήματος της αγαπητής Μαρίας, μετατράπηκε σε ΄΄λαγό΄΄ της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι δίχως αμφιβολία η χειρότερη και ενδοτικότερη κυβέρνηση που έχει γνωρίσει ο τόπος.

Αποτελείται από άτομα που έχουν διατελέσει μέλη κυβερνήσεων απόλυτης διαφθοράς του παρελθόντος.

Και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβουμε ότι η μόνη κυβέρνηση που δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση, είναι αυτή η κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση απόλυτα ταυτισμένη με τα συμφέροντα των διεθνών αγορών και των εκπρόσωπών τους  σε πολιτικό επίπεδο.

Μια κυβέρνηση ανίκανη να διαπραγματευτεί το παραμικρό προς όφελος των εθνικών συμφερόντων.

Μια επικίνδυνη κυβέρνηση που όσο λιγότερο μείνει στην εξουσία τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο, και μια ενιαία πολιτική βούληση εφαρμογής του είναι η μόνη λύση.

Ο πολιτικός κόσμος καλείται να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση ολοταχώς αφήνοντας πίσω του το παρελθόν της μιζέριας, της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Ο κόσμος της κεντροαριστεράς έχει μια σπουδαία αποστολή για το άμεσο μέλλον.

Το μέλλον μας είναι στο χέρι μας.

Το ανθρώπινο  δυναμικό υπάρχει.

Απομένει να εκφραστεί και σαν πολιτικό υποκείμενο.

Η εκλογές μπορεί να είναι και μια κάποια λύση.

                                                                                                                                Γραικούσης Νίκος.

Μιχάλης Παπαγιαννάκης

Posted on May 27, 2011 by aristerok

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.[...]
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
(ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)

Ενα τέτοιο πρωϊνό έφυγε από κοντά μας, ένας από τους αγωνιστές της Αριστεράς που είχαν αποδείξει με την πορεία τους, τι σημαίνει άνθρωπος, ελεύθερος άνθρωπος. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν είναι πια εδώ, αλλά οι ιδέες του και το όραμα του συνεχίζουν να μας συντροφεύουν…Δύο χρόνια μακριά μας και όμως στο παρακάτω βίντεο είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941.

Σπούδασε Νομικά, Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσαί και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελλιέ.

Έκανε έρευνες και μελέτες πάνω στη μεσογειακή οικονομία, την ΕΟΚ, την Κινεζική αγροβιομηχανία, την αλιεία στην Ελλάδα και άλλες, για λογαριασμό της ΕΟΚ, της ΓΚΑΤΤ και του ΟΗΕ, από το 1967 ως το 1987.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή και τον Πολίτη. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Ιταλικά.

Πολιτική

Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική ‘Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της. Εντάχθηκε στον Συνασπισμό έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του, υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογία και Ποιότητα της Ζωής. Μαζί με διάφορα άλλα στελέχη του κόμματος άνηκε στην τάση Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ.

Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές 2007 εκλέχθηκε Βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.

Ενδεχόμενες εκλογές θα παράξουν μεγαλύτερα αδιέξοδα στη χώρα.

Ενδεχόμενες εκλογές θα παράξουν μεγαλύτερα αδιέξοδα στη χώρα.

Σπύρος Λυκούδης, metro, 26/05/2011

---

Θέματα Επικαιρότητας

Ελληνικά Κόμματα

Άρθρα

Ενδεχόμενες εκλογές θα παράξουν μεγαλύτερα αδιέξοδα στη χώρα.

Ωρες... αναξιοπιστίας

Η Αριστερά ας δει την πόρτα του σπιτιού της

Η ιλαροτραγωδία της απογραφής από τη ΝΔ

Τι σημαίνει αντίσταση;

Ειδήσεις

Δημοσκοπήσεις Public Issue και Κάπα Research: Σε ελεύθερη πτώση ο δικομματισμός

Ίδρυση Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού "Μιχάλης Παπαγιαννάκης"

KKE 7,4%, ΣΥΡΙΖΑ 2,1%, ΟΙΚ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ 1,5%, ΔΗM.ΑΡ. 1,7%, ΛΕΥΚΟ-ΑΠΟΧΗ 26,8%

Δες όλα τα σχετικά κείμενα

Τη διαφωνία του με το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες εκφράζει με συνέντευξή του στη «metro» ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπύρος Λυκούδης, εκτιμώντας ότι οι εκλογές θα πολλαπλασιάσουν τα αδιέξοδα της χώρας. Ο κ. Λυκούδης είναι ιδιαίτερα αιχμηρός τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, που έχουν κατά καιρούς περιγράψει το κόμμα της ΔΗΜΑΡ ως «δεκανίκι» του ΠΑΣΟΚ και ανά πάσα στιγμή πρόθυμο για συνεργασία με την κυβέρνηση. «Πρόκειται για πολιτικές ανοησίες. Εμείς δεν είμαστε κομπλεξική Αριστερά. Δεν πιστεύουμε ότι θα αποδείξουμε την αριστεροσύνη μας καθυβρίζοντας τους αντιπάλους μας ή γιαουρτώνοντας πολιτικά πρόσωπα», τονίζει χαρακτηριστικά.

Εδώ που φτάσαμε, υπάρχει διέξοδος για τον απεγκλωβισμό της χώρας από το Μνημόνιο;
Ύστερα από ένα χρόνο Μνημονίου και των επικαιροποιήσεών του, η χώρα μας βρίσκεται στο μαύρο τοπίο της ύφεσης, με εκτίναξη του πληθωρισμού και συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης. Η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, η ακρίβεια γιγαντώνεται, τα συστήματα διαπλοκής, γραφειοκρατίας και διαφθοράς παραμένουν κυρίαρχα, δομές και θεσμοί καταρρέουν, εργασιακά δικαιώματα σαρώνονται, επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστότητα, το κράτος έχει κηρύξει ιδιότυπη στάση πληρωμών, ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε απόγνωση. Δεν αμφισβητούμε προθέσεις, μετράμε όμως αποτελέσματα. Με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, διέξοδος από την πολύπλευρη κρίση όχι μόνον δεν διαφαίνεται, αλλά η χώρα είναι σήμερα αντιμέτωπη με τον άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης.
Η ΔΗΜΑΡ υπογραμμίζει προς κάθε κατεύθυνση την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να συμφωνηθούν και να εφαρμοστούν αλλαγές στην ακολουθούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική, που θα στοχεύουν:

• Στην αντιστροφή της ύφεσης, μέσα από την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής.

• Στη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης.

• Στην ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
 Επίσης θα εγγυώνται στα χειμαζόμενα στρώματα μελλοντική ανταπόδοση.

Συνεπώς δεν πρόκειται να προσφέρετε συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική…
Με δεδομένο τις παραπάνω εκτιμήσεις μας για τις κυβερνητικές επιλογές, είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να συναινέσουμε στην ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης και θα καταψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του κυρίου Παπανδρέου. Αντιθέτως, υποστηρίζουμε ότι είναι επιτακτική η ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να προχωρήσουμε σε μια πολιτική συνεννόηση, που θα συμπυκνώνεται στο μήνυμά μας προς τους Ευρωπαίους εταίρους: Αντιμετωπίστε το μέλλον της ελληνικής οικονομίας με την παραδοχή ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη πίεση, δεν αντέχει άλλα μέτρα.

Συμφωνείτε με την άποψη ότι χρειάζεται άμεση προσφυγή στις κάλπες;
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι έτοιμη να δώσει τη μάχη, όποτε κι αν προκηρυχθούν εκλογές. Δεν αποτελούν όμως λύση οι εκλογές. Με δεδομένους τους σημερινούς συσχετισμούς, οι εκλογές θα παραγάγουν ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι άλλες πολιτικές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ σας έχουν εντάξει στην κατηγορία των προθύμων για συνεργασία με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τι απαντάτε;
Όλα όσα λέγονται ή γράφονται περί «δεκανικιού», «προθύμων» κ.λπ., όταν αναφέρονται στη σχέση της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι απλώς πολιτικές ανοησίες. Γίνονται με την επανάληψή τους και γραφικές, για αυτό και πληκτικές. Η ΔΗΜΑΡ δεν ετεροκαθορίζεται. Έχει τις δικές της πολιτικές, τη δική της φυσιογνωμία και με βάση αυτά ορίζεται ως σύγχρονη και υπεύθυνη αριστερή δύναμη. Εμείς δεν είμαστε κομπλεξική Αριστερά. Δεν πιστεύουμε ότι θα αποδείξουμε την αριστεροσύνη μας καθυβρίζοντας το ΠΑΣΟΚ ή άλλες δυνάμεις ή γιαουρτώνοντας πολιτικά πρόσωπα. Εμείς ασκούμε σκληρή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ στη βάση του καθαρού πολιτικού μας λόγου.

Εκεί θα κριθούμε.