Σύγχυση και παθητικότητα: από την απρόθυμη συνδιαχείριση της χώρας με την τρόϊκα στην πλήρη εκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας

Δευτέρα, 9 Μαΐου 2011

h Η καλοπροαίρετη κριτική είναι καλοδεχούμενη και τη δημοσιεύουμε γιατί μας τρέφει και γιατί περιέχει αληθειες...

Σύγχυση και παθητικότητα: από την απρόθυμη συνδιαχείριση της χώρας με την τρόϊκα στην πλήρη εκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας

Το μνημόνιο με τους δανειστές μας, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να οδηγήσει στην εκπλήρωση του στόχου της επιστροφής στον δανεισμό από τις "αγορές" - πράγμα που υποτίθεται ότι είναι και ο πρωταρχικός του σκοπός. Την κρίση, συνεχίζουν να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι είτε ως μισθωτοί είτε ως επιχειρηματίες - οι δουλειές χάνονται οι επιχειρήσεις κλείνουν. Το εσωτερικό μέτωπο βρίσκεται σε κώμα και όλα τα περιμένουμε από ευρωπαϊκές εξελίξεις και γεωπολιτικές ανατροπές. 

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, μεγαλωμένος μέσα στην παράδοση του πελατειακού πάρε-δώσε είναι ανίκανος να αντιδράσει θετικά και αναλώνεται με σπασμωδικές κινήσεις στο να διαφυλάξει τον εαυτό του πρώτα - ότι κάνει και κάθε ισχυρή επαγγελματική συντεχνία.

Η κυβέρνηση του Πασοκ, προσπαθεί απλά να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την επόμενη δόση του δανείου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν είναι σε θέση ούτε να ασκήσει αυτόνομη πολιτική ούτε καν να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας. Ούτε η γραφειοκρατία μειώνεται ούτε τα επαγγέλματα ανοίγουν ούτε ο δημόσιος τομέας εξυγιαίνεται. Πόσο μάλλον, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για αναπτυξιακή διέξοδο, υποστήριξη των μακροχρόνια ανέργων, εφαρμογή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, υποστήριξη των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, μείωση των προϋποθέσεων παραμονής των νόμιμων μεταναστών κλπ κλπ. Όλα έχουν αφεθεί στο αυτόματο πιλότο των εντολών της τρόϊκας και το σιγοντάρισμα του φόβου που σπέρνουν τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ για το εύκολο πέρασμα των μέτρων.

Το Πασοκ σιχαίνεται τις χειραφετητικές πρωτοβουλίες της κοινωνίας γιατί δεν αντέχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό - να ανοίξει δηλαδή τους φακέλους των στελεχών του που πλούτισαν παράνομα, να δώσει στην δικαιοσύνη τα σκάνδαλα, να αναγνωρίσει και ακυρώσει τους νόμους του και τις πολιτικές του που υπέθαλψαν την ληστεία του δημοσίου από τους ημετέρους και τα κρατικοδίαιτα συμφέροντα του εσμού των "επιχειρηματιών" που εξέθρεψε και γιγάντωσε τα ελλείμματα καταβαραθρώνοντας την υγιή επιχειρηματικότητα και το κράτος δικαίου.

Τα ίδια ισχύουν και για τον άλλον πυλώνα του δικομματισμού, την ΝΔ, που έρχεται με περισσό θράσος τώρα να εμφανιστεί και ως εναλλακτική λύση... 

Η αριστερά, σε όλες τις τις εκφάνσεις, αδυνατεί να απεξαρτηθεί από την εξάρτησή της από τα "συνδικάτα της συνδιοίκησης" του δημοσίου και των ΔΕΚΟ που εκμεταλλεύτηκαν το αλισβερίσι με το κράτος και άρμεξαν χαριστικά "κεκτημένα" και προνόμια που τα φέρνουν αντίθετα με την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αυτού του τόπου και παραγωγών του πλούτου που κατασπαταλήθηκε. Έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της ελάχιστης αναπαραγωγής της μέσα από την επίτευξη του 3% και την συντήρησή της από την κρατική επιδότηση. Δεν ανοίγει κανένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο, δεν προβάλλει κανένα εναλλακτικό σχέδιο γιατί δεν θέλει να δυσαρεστήσει τις δεξαμενές των ισχνών ψήφων της όμηρος και αυτή του φαύλου κύκλου "πολιτικό στρογγύλεμα - πολιτική επιβίωση".

Τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου, στενού και ευρύτερου τομέα, αλλά και εκείνα των κλειστών επαγγελμάτων μάχονται για τα κεκτημένα τους ως εχθροί του λαού και διαπλεκόμενοι με την εξουσία. Θεωρούν ότι η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να χρηματοδοτεί τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τις αυθαίρετες αμοιβές τους και την προνομιακή τους θέση στον κοινωνικό ιστό τρεφόμενοι από την έλλειψη ανταγωνισμού και την μονοπωλιακή τους ισχύ ως άλλοι νταβατζήδες του δημοσίου συμφέροντος. Δεν είναι τυχαίο ότι και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στην πραγματικότητα είναι συνδικάτα του δημοσίου όταν ακόμα και στο γενικό συμβούλιο της πρώτης μόνο 3-4 στους 45 εκπροσωπούν συνδικαλιστικές ενώσεις του ιδιωτικού τομέα... Και οι γενικές τους απεργίες απέχουν παρασάγγας από το να εκπροσωπούν την κοινωνία της εργασίας (γι αυτό και δεν έχουν καμιά απήχηση στους ιδιωτικά εργαζόμενους). Το κράτος επιδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ πχ την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ετησίως, μετατάσσει εργαζομένους σε άλλους τομείς όπου δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και διατηρεί την μονιμότητα όχι ως ελάχιστο εισόδημα μη εχόντων άλλη πρόσοδο αλλά ως βόλεμα/εξασφάλιση του εκλογικού του στηρίγματος, χωρίς αξιολόγηση χωρίς ήθος κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς  εξυπηρέτηση της ανάγκης υποστήριξης παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε τέλμα. Η ιδεολογία του ατομισμού που επέβαλλε ο παλιός πολιτικός κόσμος με τις διακρίσεις των πολιτών, τον νεοπλουτισμό των δικών μας και την  παρασιτική επιχειρηματικότητα των ημετέρων έχει διχάσει την κοινωνία και την έχει βυθίσει στην σύγχυση και την κατάθλιψη. Η αναξιοκρατία δεν επιτρέπει υγιείς παραγωγικές πρωτοβουλίες, το τείχος της γραφειοκρατίας και της κοινωνικής αδιαφορίας εμποδίζει σε κάθε βήμα τους τους ανθρώπους που θέλουν να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν δουλειές και απασχόληση και κόμματα και υπουργοί φιλονικούν για τις ευθύνες που όλοι ανεξαιρέτως φέρουν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα η μόνη δύναμη που παίρνει πρωτοβουλίες, διατυπώνει σχέδια και επιβάλλει την πολιτική της είναι η τρόϊκα. Αυτή απαιτεί τις αυτονόητες μεταρρυθμίσεις μαζί φυσικά με άλλες που εξασφαλίζουν, όσο γίνεται, την αποπληρωμή των δανείων της, αυτή συσκέπτεται κρυφά ή φανερά για να αξιολογήσει την πρόοδο των μέτρων, αυτή προβληματίζεται αν θα αντέξουμε άλλη λιτότητα, αυτή διαχειρίζεται μέχρι και τον έλεγχο προόδου κάθε υπουργού και υπηρεσίας ξεχωριστά. Οι υπόλοιποι όχι! 

Εδώ φτάσαμε - στην εκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας στην τρόϊκα. Αυτόνομη πολιτική δεν υπάρχει - υπάρχει ανικανότητα από τους κρατούντες και ανευθυνότητα από τους αντιπολιτευόμενους. Και ανάμεσα στις συμπληγάδες οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει και να ελπίζουμε στην κοινή λογική όσων στην Ευρώπη μας βλέπουν ακόμη σαν μέρος του πληθυσμού της...

Για μιαν ακόμη φορά επαφιόμαστε στους ...φιλέλληνες.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό μέτρων και πολιτικών, αξιόπιστων και αναξιόπιστων, που όλες προέρχονται από τις δεξαμενές σκέψης και τα ίδια συμφέροντα συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κρατών, δεν βλέπω πουθενά να αναδύεται η "αριστερά της ευθύνης" στην χώρα μας. Εκείνο το διαφορετικό στο παρακμασμένο πολιτικό σκηνικό που συνέγειρε τον χρόνο που πέρασε μυαλά και διαθεσιμότητες και συγκέντρωσε ένα αξιολογότατο ανθρώπινο δυναμικό στις τάξεις της δημοκρατικής αριστεράς με όρεξη για διατύπωση εναλλακτικών, μεταρρυθμιστικό σχέδιο, οικολογική συνείδηση και συμμετοχική στήριξη ενός σχεδίου ανόρθωσης και ανανέωσης της ελληνικής πραγματικότητας. Ψίθυροι και στρογγυλέματα, ισχνές παρεμβάσεις σε τομείς προνομιακούς για τον χώρο, αλαλία για την επιβεβλημένη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, χλιαρή στήριξη των λίγων σωστών μεταρρυθμίσεων, απροθυμία κινηματικής υποστήριξης καίριων κοινωνικών αιτημάτων όπως του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Αντίθετα, νουθεσίες στα κρατικοδίαιτα συνδικάτα των κεκτημένων, παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων, δυσπιστία απέναντι στις ρηξικέλευθες προτάσεις της κοινωνικής αριστεράς, αγωνία μονάχα για την κοινοβουλευτική επιβίωση και το πως αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί.

Φαίνεται ότι ο αριστερός ασθενής δεν μπορεί να ανακάμψει. Φοβάται κι αυτός να κοιταχτεί στον καθρέφτη αλλά κυρίως φοβάται την αυτενέργεια και τις ιδέες εκείνων που είναι ο φυσικός του συγγενής. Φοβάται να ανοιχτεί στο λαό, φοβάται τον ανοιχτό διάλογο, φοβάται το διαδίκτυο και την μέσω αυτού αυτοοργάνωση των πολιτών σε κοινωνικά δίκτυα με εργαλείο το μόνο πραγματικά δημοκρατικό μέσο που διαθέτουμε: το ίντερνετ, την οριζόντια επικοινωνία της κοινωνίας των πολιτών, την εθελοντική συμμετοχή και δράση σε συνθήκες δημιουργικού εργαστηρίου και διαφάνειας.

Φαίνεται ότι ακόμη η πολιτική διαμεσολάβηση της αριστεράς κινείται με παλιούς όρους αντιπροσώπευσης και εκλεκτόρων. Η ανανέωσή της μοιάζει αδύνατη.

Προϋπόθεση για την όποια αλλαγή είναι η τολμηρή παραδοχή της πραγματικότητας. Το άνοιγμα στην συμμετοχή και την κινητοποίηση της αυτενέργειας των ενεργών πολιτών. Μέχρι τότε η τρόϊκα θα είναι ο μοναδικός παίχτης καθορίζοντας το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών που δεν μας φταίνε σε τίποτα. Υπάρχει άραγε ελπίδα;