ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΌ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ..

Το πιο τραγικό που συμβαίνει σε ένα άνεργο δεν είναι ότι δεν έχει χρήματα για να τη βγάλει...Είναι η εντύπωση πως είναι άχρηστος, είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι η κατάθλιψη, είναι το γεγονός πως αισθάνεται ως βάρος στους δικούς του ανθρώπους, είναι η έλλειψη της αίσθησης της δημιουργικότητας και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Όταν πριν μερικές δεκαετίες ό Jim Morison τραγουδούσε "θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα" έξ'εφραζε μια νέα γενιά που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι τα 25, σήμερα η νέα γενιά είναι υποχρεωμένη να περιμένει μέχρι τα 40 με μεταπτυχιακούς τίτλους και με μια ολόκληρη περιουσία να έχει επενδυθεί από τις οικογένειές τους για μια δουλειά των 700 Ευρώ.
Τι να πεις σ'αυτά τα παιδιά, τι να πεις σε μια χώρα που διώχνει το πιο δημιουργικό κομμάτι της;
Την ώρα που χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι αμοίβονται παχυλά χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση, με σταθερή εργασία, προσμένοντας την ώρα που θα βγουν στην εξασφαλισμένη σύνταξη...κάποια παιδιά που θα μπορούσαν να προσφέρουν με την όρεξη και τις γνώσεις τους αισθάνονται αποκομμένα και παραπεταμένα, αναγκασμένα να μεταναστεύσουν για να δουν καλύτερες μέρες...