Αντί να βγούμε στο βουνό, δεν το παλεύουμε στην πόλη;
Astrid Ζωή Okland, Κυριακάτικη Αυγή, 15/05/2011
Θέματα Επικαιρότητας
Μνημόνιο-Κυβερνητική πολιτική
Άρθρα
Ειδήσεις
Είμαι ένα τυπικό δείγμα της Γενιάς της Άπνοιας. Όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1980 δεν ξέρουμε τι θα πει αέρας. Βέβαια, η Άπνοια δεν έχει να κάνει μόνο με την τσέπη μας: όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας (δανείζομαι ατάκες από συνήθεια: όλοι με δανεικά τη βολεύουμε σ’ αυτή τη χώρα τον τελευταίο καιρό άλλωστε!). Δεν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία ως η γαλήνη πριν την καταιγίδα αλλά ούτε και ως οι καταλύτες της επικείμενης, κατά τα έως τώρα τεκμήρια, καταστροφής. Άπνοια, λοιπόν∙ σύμφωνοι. Και τώρα; Αντί να κάτσουμε κάτω οκλαδόν γύρω από τις στάχτες να φυσάμε τ’ αποκαΐδια ή να πάρουμε τα βουνά για το νέο ανένδοτο (επαναστάτες ανέκδοτο), καλύτερα δεν θα είναι να σηκωθούμε όρθιοι και να δοκιμάσουμε τη δική μας πνοή;
Οι καταγέλαστες, δήθεν αυτοκριτικές και απολύτως υποκριτικές ατάκες του στυλ «μαζί τα φάγαμε», άλλο δεν κάνουν παρά να υποδαυλίζουν την οργή μας. Και όχι, κύριοι, δεν τα φάγαμε μαζί: κάποιοι δευτερεύοντες συνεργοί σας με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις έζησαν από τα ψίχουλα του τραπεζιού σας και στη γενιά μας απέμεινε να φάει μόνο ήττα! Πολλοί νομίζουν ότι με συνθήματα, με επαναστατικούς παραδείσους, με κλασικά αριστερά στερεότυπα θα κάνουν δουλειά. Δουλειά, έτσι, δεν γίνεται. Η πολιτική οφείλει να είναι ιδέες που έχουν την τύχη να δοκιμάζονται στην πράξη. Ιδέες ρεαλιστικές ώστε να οδηγούν προοδευτικά σε λύσεις. Η συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος είναι αδιέξοδη. Η υπέρβασή του, όμως, όχι.
Είναι προφανές ότι πιαστήκαμε στον ύπνο. Κακά τα ψέματα, το Μνημόνιο δεν μας επιβλήθηκε. Ψηφίστηκε, χωρίς διαπραγμάτευση, από μία ανεύθυνη κυβέρνηση και μερικούς ιδιοτελείς παρατρεχάμενους. Εμείς οι αριστεροί δεν στηρίξαμε αυτή την πολιτική. Αν βρισκόμασταν μπροστά στο δίλημμα «η χώρα καταρρέει - η χώρα επιπλέει» (δεν το κόβω για απογείωση στο εγγύς μέλλον, όσοι κι αν πάνε φυλακή τάχα μου για χάρη μας - ας είμαστε ρεαλιστές), θα το χειριζόμασταν με πιο ευφυή και δίκαιο τρόπο∙ και αν όχι, τουλάχιστον με τρόπο τίμιο. Δεν θα λειτουργούσε το δίλημμα αυτό ως άλλοθι ώστε να πληγούν τα χαμηλά στρώματα και τα εργασιακά δικαιώματα των πολιτών. Τουναντίον, υπό ορισμένες συνθήκες, θα ήταν δυνατό να λειτουργήσει ώστε να καταπολεμηθεί το κράτος της ρεμούλας, της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας που όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησαν και συντήρησαν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ! Γι’ αυτό κάνω λόγο για την ανάγκη μιας νέας δημιουργικής πνοής, ικανής να πάρει παραμάζωμα την τρέχουσα πολιτική σαβούρα. Πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας. Κανείς δεν πρόκειται να μας πει «ήρθε η σειρά σας, για να σας δούμε τώρα!». Αλλά θα μας δουν! Θα μας βρουν μπροστά τους ως άλλη Νέμεση της κοινής λογικής.
Ό,τι επιμένει μένει, υπομένει, αντέχει αλλά και μονιμοποιείται, διογκώνεται, καρκινοποιείται. Το Μνημόνιο θα οδηγήσει σε νέο Μνημόνιο, τα σκουπίδια σε περισσότερα σκουπίδια, ο παραλογισμός σε χάος κ.ο.κ. Καταστροφή με άλλα λόγια. Αυτό θέλουμε; Όχι βέβαια! Θέλουμε το μέλλον μας πίσω! Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα μέχρι τώρα στη Δημοκρατική Αριστερά. Όσοι ενταχθήκαμε στη Νεολαία ενός νέου κόμματος για την αριστερά των ονείρων μας, θα κάνουμε τη δουλειά μας, που είναι να φέρουμε τα πάνω κάτω: αντί να κατεβάζουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι, αντί να κατεβάζουμε καντήλια, όπως όλοι, εμείς λέμε να κατεβάζουμε ιδέες. Κι αν δεν χωράτε εδώ, κάντε το ίδιο αλλού! Αν δεν κινητοποιηθούν οι υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας τότε το μέλλον δεν θα μας ανήκει πια, αλλά θα παραμείνει στα χέρια όλων εκείνων που μας οδήγησαν στο GAP.
Οι καταγέλαστες, δήθεν αυτοκριτικές και απολύτως υποκριτικές ατάκες του στυλ «μαζί τα φάγαμε», άλλο δεν κάνουν παρά να υποδαυλίζουν την οργή μας. Και όχι, κύριοι, δεν τα φάγαμε μαζί: κάποιοι δευτερεύοντες συνεργοί σας με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις έζησαν από τα ψίχουλα του τραπεζιού σας και στη γενιά μας απέμεινε να φάει μόνο ήττα! Πολλοί νομίζουν ότι με συνθήματα, με επαναστατικούς παραδείσους, με κλασικά αριστερά στερεότυπα θα κάνουν δουλειά. Δουλειά, έτσι, δεν γίνεται. Η πολιτική οφείλει να είναι ιδέες που έχουν την τύχη να δοκιμάζονται στην πράξη. Ιδέες ρεαλιστικές ώστε να οδηγούν προοδευτικά σε λύσεις. Η συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος είναι αδιέξοδη. Η υπέρβασή του, όμως, όχι.
Είναι προφανές ότι πιαστήκαμε στον ύπνο. Κακά τα ψέματα, το Μνημόνιο δεν μας επιβλήθηκε. Ψηφίστηκε, χωρίς διαπραγμάτευση, από μία ανεύθυνη κυβέρνηση και μερικούς ιδιοτελείς παρατρεχάμενους. Εμείς οι αριστεροί δεν στηρίξαμε αυτή την πολιτική. Αν βρισκόμασταν μπροστά στο δίλημμα «η χώρα καταρρέει - η χώρα επιπλέει» (δεν το κόβω για απογείωση στο εγγύς μέλλον, όσοι κι αν πάνε φυλακή τάχα μου για χάρη μας - ας είμαστε ρεαλιστές), θα το χειριζόμασταν με πιο ευφυή και δίκαιο τρόπο∙ και αν όχι, τουλάχιστον με τρόπο τίμιο. Δεν θα λειτουργούσε το δίλημμα αυτό ως άλλοθι ώστε να πληγούν τα χαμηλά στρώματα και τα εργασιακά δικαιώματα των πολιτών. Τουναντίον, υπό ορισμένες συνθήκες, θα ήταν δυνατό να λειτουργήσει ώστε να καταπολεμηθεί το κράτος της ρεμούλας, της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας που όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησαν και συντήρησαν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ! Γι’ αυτό κάνω λόγο για την ανάγκη μιας νέας δημιουργικής πνοής, ικανής να πάρει παραμάζωμα την τρέχουσα πολιτική σαβούρα. Πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας. Κανείς δεν πρόκειται να μας πει «ήρθε η σειρά σας, για να σας δούμε τώρα!». Αλλά θα μας δουν! Θα μας βρουν μπροστά τους ως άλλη Νέμεση της κοινής λογικής.
Ό,τι επιμένει μένει, υπομένει, αντέχει αλλά και μονιμοποιείται, διογκώνεται, καρκινοποιείται. Το Μνημόνιο θα οδηγήσει σε νέο Μνημόνιο, τα σκουπίδια σε περισσότερα σκουπίδια, ο παραλογισμός σε χάος κ.ο.κ. Καταστροφή με άλλα λόγια. Αυτό θέλουμε; Όχι βέβαια! Θέλουμε το μέλλον μας πίσω! Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα μέχρι τώρα στη Δημοκρατική Αριστερά. Όσοι ενταχθήκαμε στη Νεολαία ενός νέου κόμματος για την αριστερά των ονείρων μας, θα κάνουμε τη δουλειά μας, που είναι να φέρουμε τα πάνω κάτω: αντί να κατεβάζουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι, αντί να κατεβάζουμε καντήλια, όπως όλοι, εμείς λέμε να κατεβάζουμε ιδέες. Κι αν δεν χωράτε εδώ, κάντε το ίδιο αλλού! Αν δεν κινητοποιηθούν οι υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας τότε το μέλλον δεν θα μας ανήκει πια, αλλά θα παραμείνει στα χέρια όλων εκείνων που μας οδήγησαν στο GAP.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου