Κόντρα στην αδράνεια χωρίς ψευδαισθήσεις
του Ρωμανού Οικονομίδη
Είναι γενικά παραδεκτό ότι το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας είναι πιο ρευστό από ποτέ και η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο ναδίρ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, παρατηρείται έντονη κινητικότητα, η οποία συνήθως εκδηλώνεται με τη δημιουργία νέων κινήσεων ή ακόμα και κομμάτων. Αυτά, σε συνδυασμό με το ότι τα χειρότερα για την πατρίδα αποφεύχθηκαν, δημιουργούν εύφορο έδαφος για την ανάδειξη προσωπικών φιλοδοξιών και μεγαλεπήβολων σχεδίων με σαθρά θεμέλια. Μακράν, ο χώρος που εμφανίζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την δημιουργία του σχήματος «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω υπέρ της κίνησης αυτής και της στήριξής της.
Αρχικά, το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η καχυποψία για τους πάντες και τα πάντα, η οποία αποτυπώνεται μέσα στην κοινωνία. Παρόλο που στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η παραδοχή της καλής πρόθεσης είναι δεδομένη, κάποιοι δούλεψαν πολλά χρόνια για την απώλειά της. Όταν ξέσπασε η κρίση και άρχισε η κατακραυγή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να μειώσουν την πίεση και την φθορά της εξουσίας απέδιδαν ευθύνες εξίσου στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, σπέρνοντας την ιδέα του «όλοι είναι ίδιοι». Η ΔΗΜΑΡ είναι ίσως το μόνο κόμμα που δημιουργήθηκε, επειδή η αυτοκριτική κάποιων για τον χώρο στον οποίον ανήκαν υπαγόρευε τη χάραξη νέων δρόμων για την επίλυση των προβλημάτων του σήμερα. Έτσι, λοιπόν, η πορεία της ως σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί από τρεις λέξεις. Ευθύνη, επιμονή και τόλμη. Ευθύνη, γιατί όταν η χώρα αντίκριζε το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, έδωσε λύση συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας και συνέβαλε τα μέγιστα για την παραμονή στο ευρώ. Συμμετείχε, όχι σαν Νεφέλη, αλλά επειδή πίστευε στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Επιμονή, διότι όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο -ακόμα και από δικά της λάθη- δεν έδωσε λευκή επιταγή και επέμεινε στους θεσμούς και στην ισότιμη συμμετοχή της ως κυβερνητικός εταίρος. Και τέλος, τόλμη. Σε πείσμα των καιρών, όπου τα «βαριά» ονόματα και η «βιτρίνα» υπερνικούν τις θέσεις και τα προγράμματα, η ΔΗΜΑΡ ανοίγεται στην κοινωνία. Όχι για να ζητήσει εκ νέου ψήφο, αλλά για να ενεργοποιήσει τους προοδευτικούς πολίτες και να δώσει το έναυσμα για την δημιουργία μιας καινούργιας συμμαχίας που θα ξεπερνά τα στενά όρια ενός κόμματος.
Όσο πειστικά ή όχι ακούγονται τα παραπάνω, σίγουρα δεν είναι αρκετά. Ξέρω πως το μειονέκτημα του εγχειρήματος είναι ότι (στη φάση αυτή τουλάχιστον) αναφέρεται αποκλειστικά σε ένα κόμμα. Ίσως αυτό, όμως, να είναι και συνάμα το πλεονέκτημα της συγκεκριμένης κίνησης, έναντι των αντίστοιχών της. Συγκεκριμένα, παρουσιάζεται στην κοινωνία χωρίς την ανάγκη κανενός προσωπείου, καθώς αποτελεί εγγύηση για το εγχείρημα η πορεία του κόμματος και του προέδρου του αυτά τα χρόνια. Σίγουρα, η συσπείρωση αυτή δεν είναι η μέγιστη, αλλά ούτε και η θεμιτή. Προσωπικά, προβληματίζομαι βλέποντας αξιόλογους ανθρώπους του χώρου να συμμετέχουν σε διαφορετικό σχέδιο από αυτό της ΔΗΜΑΡ και διεκδικώ την βελτίωση του, με σκοπό την προσέλκυσή τους. Μήπως, όμως, πρέπει και οι ίδιοι να σκεφτούν και να αναρωτηθούν, γιατί η σύμπραξη μόνο με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να θεωρείται συγκρότηση μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, ενώ το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ απλή διεύρυνση; Μετά τις τελευταίες εξελίξεις πάντως, έχουν ένα λόγο παραπάνω, γιατί η ΔΗΜΑΡ δικαιώθηκε. Αλήθεια, ποιο θα ήταν το μέλλον του χώρου αν η ΔΗΜΑΡ είχε προσέλθει στο διάλογο με το ΠΑΣΟΚ και στην πρόσκληση των 58; Το πιθανότερο είναι ότι στα μάτια των πολιτών οι ευσεβείς πόθοι και φιλοδοξίες ενός δημοσιογράφου (που αφού κάποιοι άλλοι «αμαύρωσαν» την καθαρότητα τους την κρίσιμη στιγμή έρχεται ως σύμβολο προοδευτισμού και ανανέωσης), να ήταν το μόνο καταφύγιο απέναντι στον συντηρητισμό και τον λαϊκισμό.
Ομολογώ πως έχω βαθιά πίστη για την μακροπρόθεσμη επιτυχία του εγχειρήματος. Ακόμα, είμαι σίγουρος ότι θα συναντηθούμε με πολλούς που διάλεξαν διαφορετικό δρόμο, αλλά υπάρχουν κοινά βιώματα και σε αυτούς θα απευθυνθώ κλείνοντας. Καταλαβαίνω πως είναι δελεαστικό να νιώθεις ότι μετά από χρόνια περιθωριοποίησης, η ρότα αλλάζει και η στιγμή διαλέγει εσένα. Όμως, χρειάζεται σύνεση και υπομονή για να πραγματωθούν τα οράματα. Ο ρεβανσισμός και η αφέλεια είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της όποιας προσπάθειας να υπάρξει πραγματική πρόοδος σε τούτο τον τόπο. Η ΔΗΜΑΡ είναι η μόνη που μπορεί να αναλάβει την εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου, γιατί είναι η φυσική της εξέλιξη.
