Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011
Ανασχηματισμός στα ακραία όρια του σημερινού πολιτικού συστήματος
Το ίδιο σύστημα που έφτασε τη χώρα στην χρεοκοπία είναι πια σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει και μέρος της λύσης.
Ακόμα και οι αναπόφευκτες εκλογές σε περίπτωση αδιεξόδου και του τελευταίου (σημερινού) κυβερνητικού ανασχηματισμού του Πασοκ, το μόνο που θα μπορέσουν να προσφέρουν είναι οι κυβερνήσεις συνεργασίας εφόσον επιβεβαιωθεί η πτώση του δικομματισμού.
Με τι θέσεις όμως;
Η πολιτικά μη μορφοποιημένη σε σαφή αιτήματα κίνηση των διαμαρτυρομένων, έχει κάθε δίκαιο να παραμένει ανυποχώρητη και να απαιτεί λύση και έξοδο από την κρίση - και είναι και η μόνη συλλογική έκφραση που πιέζει σε αυτήν την κατεύθυνση.
Όμως το πολιτικό προσωπικό όλων των κομμάτων, δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να παραμένει ακόμη σε γενικολογίες και προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελίες. Έχει την απόλυτη ευθύνη να προτείνει συγκεκριμένα πράγματα, να βάλει πλάτη σε κάποια μέτρα και να απορρίψει άλλα.
Ένας χρόνος χάθηκε ανάμεσα σε επιλογές μονόδρομων κάθε είδους και συντεχνιακές αντιστάσεις για χαριστικά κεκτημένα που θόλωσαν τα λαϊκά αιτήματα.
Τα κόμματα τρέφονται βέβαια από τις γενικόλογες αντιπαραθέσεις και τις μετωπικές συγκρούσεις προβοκάροντας το ένα το άλλο, για λόγους αυτοσυντήρησης και αναδιανομής της εξουσίας και των κοινοβουλευτικών εδρών. Είναι όμως αυτό το πρόβλημά μας;
Πόσο βοήθησε ο κατακερματισμός των δυνάμεων σε θεωρητικές αντιπαραθέσεις υποθετικών πακέτων εξόδου από την κρίση; Καθόλου! Απλά εμπόδισε την συγκεκριμένη συζήτηση για τον τρίτο δρόμο απεμπλοκής από την παγίδα της υπερχρέωσης. Γιατί πάντα υπάρχει τρίτος δρόμος, έξω και πέρα από τα απόλυτα διλήμματα τύπου "Ναι ή Όχι", που δεσμεύουν κάθε συζήτηση και εντάσσουν κάθε πρόταση στο ένα ή το άλλο "πακέτο".
Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε στο μνημόνιο.
Όσοι πιστεύουν ότι μπορούμε να αρνηθούμε την αποπληρωμή των δανεικών μονομερώς είναι στον κόσμο τους. Ας τους προσπεράσουμε αφήνοντάς τους στον επαναστατικό τους λήθαργο και τα εξεγερτικά τους όνειρα - η πιο πραγματιστική τους αποτύπωση στην καθημερινότητα είναι το έργο των συγκρουσιακών μπάχαλων και τίποτα περισσότερο.
Οι υπόλοιποι, που θέλουμε να υπάρχει οικονομία και ανάπτυξη, που εξαρτούμε την ζωή μας από την εργασία μας και το εισόδημα από αυτήν, πρέπει να αναζητήσουμε τα συγκεκριμένα. Αυτά που καταπολεμούν τις ανισότητες στα βάρη, που αναδεικνύουν τις παραγωγικές πρωτοβουλίες, την ανασυγκρότηση των "ατμομηχανών" της οικονομίας μας, που καταπολεμούν το πελατειακό κράτος που με αίμα συντηρούμε υποχρεωτικά, που αξιοποιούν την δημόσια περιουσία έναντι αναπτυξιακών επενδύσεων κλπ κλπ
Τέτοια συζήτηση πρέπει να αναπτυχθεί απέναντι στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, τις απαιτήσεις εκταμίευσης των δόσεων και το νέο πακέτο στήριξης που έρχεται.
Η όποια άλλη δεν έχει νόημα.
Εξυπηρετεί μονάχα τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους, την εξασφάλισή τους σε κοινοβουλευτική δύναμη προσποριζόμενα την δυσαρέσκεια. Τα κόμματα εξουσίας ζητούν να παραμείνουν στην εξουσία, έστω εναλλασσόμενα και τα υπόλοιπα διεκδικούν κομμάτι από την πίτα για να συντηρήσουν τα στελέχη και τις κομματικές τους δεσμεύσεις χωρίς να προβάλλουν καμιά συγκεκριμένη εναλλακτική λύση. Ούτε να προστατεύσουν με τον μηχανισμό τους τον δημόσιο χώρο έκφρασης και λαϊκής διαμαρτυρίας από τους προβοκάτορες μπάχαλους δεν προσφέρονται. Γιατί τότε ζητούν την εθελοντική πειθαρχία των μελών τους; Για να παρατάσσουν όμορφα τις παρελάσεις τους;
Αυτή λοιπόν η συζήτηση και οι συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές δράσεις είναι που ενδιαφέρουν και την δημοκρατική κοινωνία. Μέσα σε αυτή και όχι σε δοκιμαστικούς σωλήνες μπορεί να αναπτυχθεί μια δημοκρατική αριστερά, μια πολιτική οικολογία, ένα μέτωπο ελευθερίας και χειραφέτησης. Κρίνοντας και δρώντας επί του συγκεκριμένου.
Κατεβαίνοντας από τα μισόλογα και τις προσποιήσεις στο επίπεδο της ζέουσας πραγματικότητας.
Τολμώντας να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε συγκεκριμένες αλλαγές ΚΑΙ στα πλαίσια των δανειακών συμβάσεων, των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων και των κυβερνητικών επιλογών. Με ανάλυση οφέλους αποτελέσματος και όχι μικροπολιτικών υπολογισμών.
Κοινή λογική και ευθύνη μέσα από τα συντρίμμια του ΝΑΙ και του ΟΧΙ.
Κι εδώ να κάνω μια παρατήρηση: οι δανειστές ζητούν κάποια δις μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια. Δεν αποφασίζουν όμως αυτοί από που θα προέλθουν.
Είναι η κυβέρνηση που τα αντλεί από τους φτωχούς εργαζόμενους με φόρους και περικοπές και όχι από τους ρουσφετολογικά αμειβόμενους πελάτες της στα υψηλά κλιμάκια του δημοσίου και των ΔΕΚΟ.
Είναι η κυβέρνηση που τα αντλεί από τον περιορισμό των επιδομάτων των ανέργων και την μη εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και όχι από το κούρεμα των επιδοτήσεων στα ευγενή ταμεία και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Είναι η κυβέρνηση που αφήνει τις συντεχνίες και τα κλειστά επαγγέλματα στο απυρόβλητο, που συνεχίζει να πραγματοποιεί εξοπλιστικές δαπάνες και να μισθοδοτεί και συνταξιοδοτεί το προσωπικό της Εκκλησίας και όχι η τρόϊκα.
Είναι η κυβέρνηση που χαϊδεύει τους δικαστικούς και τους αφήνει να επιδικάζουν μαζί με τους βουλευτές αναδρομικά και ζουμερά εφάπαξ και ασυλία και όχι η τρόϊκα.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, μαζί με την απεμπλοκή του δημοσίου από αντιπαραγωγικές δραστηριότητες και την πνιγηρή γραφειοκρατία, είναι δικά μας θέματα.
Η συγκεκριμένη τους αντιμετώπιση έχει την δική της αυτονομία από τις δανειακές εξελίξεις και είναι ίσως, μαζί με την προστασία και ανάπτυξη της γεωργίας και του τουρισμού, η μόνη πραγματιστική διέξοδος από την ελλειμματική μονιμότητα και την ολική επαναφορά μας σε τροχιά ανάπτυξης.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί βλέπουν τις αντιστάσεις μας αλλά και τα αδιέξοδα των πακέτων στήριξης. Ας δουν και την εσωτερική μας προσπάθεια και η αλληλεγγύη τους θα γιγαντωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου