Ας περάσει η ανανεωτική αριστερά από τις γενικές διαπιστώσεις στα μέτρα που προτείνει, δηλαδή στην ανάληψη πολιτικού κόστους. Μπορεί;

Παρασκευή, 3 Ιουνίου 2011

Ας περάσει η ανανεωτική αριστερά από τις γενικές διαπιστώσεις στα μέτρα που προτείνει, δηλαδή στην ανάληψη πολιτικού κόστους. Μπορεί;

Μετά και τις πρόσφατες προτάσεις των ιστορικών στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς, Θανάση Αθανασίου και Νικηφόρου Σταματάκη - που αναρτήθηκαν στο προηγούμενο ποστ - που όμως δεν φαίνεται να υιοθετούνται δημόσια από την Δημοκρατική Αριστερά (παρότι δεν υπάρχει εκφρασμένη διαφωνία), αναρωτιέται κανείς πως θα συγκροτηθεί ένα μεταρρυθμιστικό δημοκρατικό μέτωπο υπέρβασης της κρίσης όταν δεν προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα που θα υλοποιήσουν τις γενικές αρχές που διακηρύσσονται.

Τι εννοεί πχ η ΔημΑρ όταν ζητά "Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος"; Πως θα γίνει αυτό εάν δεν αξιολογηθεί το δυναμικό του, δεν συγχρονιστούν οι αποδοχές του με τα επίπεδα της αγοράς και δεν μειωθεί το πλεονάζον ή ακατάλληλο προσωπικό; Γίνεται κρατώντας με μετατάξεις όλον αυτόν τον κόσμο που εκτός από πλεονάζων είναι συχνά ανεκπαίδευτος και ακατάλληλος και με αδικαιολόγητες αποδοχές στα υψηλά κλιμάκια, να γίνει το κράτος αποδοτικό;

Τι σημαίνει "Δίκαιη κατανομή των βαρών"; Δεν πρέπει να περιγραφεί συγκεκριμένα η αντιπρόταση στην ταξική πολιτική του ΠαΣοΚ που κουρεύει οριζόντια εισοδήματα με το ίδιο ποσοστό σε φτωχούς και ρετιρέ του δημοσίου τομέα και επιβάλλει επίσης την - επίσης οριζόντια - αύξηση των έμμεσων φόρων; Δεν πρέπει να περιγραφούν οι περικοπές στα εισοδήματα συγκεκριμένα και με νούμερα; Τόσο από τον εργαζόμενο των χιλίων ευρώ, τόσο από τον υψηλόμισθο των πέντε χιλιάδων; Ποια είναι ακριβώς η δίκαιη κατανομή;

Τι σημαίνει "Να στηριχτεί η υγιής επιχειρηματικότητα"; Δεν έχει κάποιες λογικές συνεπαγωγές; Δεν πρέπει να μειωθεί η φορολογία πχ των νέων επιχειρήσεων ή όσων επενδύουν στην ελληνική αγορά; Δεν πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα που δεν άνοιξαν, να προσαρμοστεί το κόστος της εργασίας στα σημερινά δεδομένα και να αποκατασταθεί η κινητικότητα στην αγορά εργασίας με ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας από την μια αλλά και θέσπιση επιδόματος για τους μακροχρόνια ανέργους και ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους από την άλλη; Δεν πρέπει να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές αλλά και να απελευθερωθεί ο τομέας ασφάλισης και συντάξεων με θέσπιση του ατομικού λογαριασμού ασφάλισης; Πως θα καταπολεμηθεί η παραοικονομία και η εισφοροδιαφυγή όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν για τις μικρές επιχειρήσεις που είναι και ο ιστός της ελληνικής αναπτυξιακής οικονομίας;

Τι σημαίνει "Αποκατάσταση του κράτους δικαίου"; Δεν πρέπει να προηγηθεί η μεγάλη μεταρρύθμιση στην δικαιοσύνη που εξαιτίας της αδυναμίας ή και άρνησης επίλυσης διαφορών και νομικής εγγύησης δικαιωμάτων απομακρύνει επενδύσεις, ακυρώνει νόμιμες διεκδικήσεις και δημιουργεί υστέρηση εσόδων από αναβολές και χρονοβόρα εκδίκαση δικαιωμάτων του δημοσίου (και των ιδιωτών) από παράνομες δοσοληψίες; Και πως θα γίνει αυτό όταν η διαπλοκή κράτους-δικαστικών επιτρέπει στους δεύτερους να εκδικάζουν αναδρομικά στον εαυτό τους και το κράτος να υποτάσσεται στις απαιτήσεις τους χωρίς να αξιολογεί την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους στον συγχρονισμό απονομής δικαιοσύνης με τους ρυθμούς που απαιτεί η κοινωνία, η αγορά και το δημόσιο συμφέρον;

Τι σημαίνει "αντιμετώπιση της κάθε μίας ΔΕΚΟ χωριστά"; Ωραία, ας μιλήσουμε επιτέλους για την κάθε μια συγκεκριμένα: ποιες να ιδιωτικοποιηθούν και ποιες όχι, και γιατί;
Υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον μια ΔΕΚΟ που στοιχίζει περισσότερα από όσα προσφέρει; Κι αν ακόμα είναι από την φύση της ελλειμματική γιατί είναι καλύτερο να είναι δημόσια παρά ιδιωτική; Γιατί οι "κερδοφόρες" ΔΕΚΟ δεν συνδέονται με την χρηματοδότηση ελλειμματικών τομέων του δημόσιου τομέα ώστε να χρηματοδοτούν πχ την Παιδεία ή την Έρευνα ή τις συγκοινωνίες αντί τις συνδιοικούσες συντεχνίες και τα ταμεία τους; 

Απαντήσεις συγκεκριμένες χρειάζονται και όχι ακατανόητες γενικολογίες τύπου "Η οριζόντια αντιμετώπιση των ΔΕΚΟ θα ήταν εξαιρετικά αρνητικό και επικίνδυνο διαδικαστικό μέσο. Υπάρχουν δημόσιες επιχειρήσεις που δεν πρέπει να παραμένουν στα χέρια του δημοσίου και υπάρχουν άλλες που είναι στρατηγικού χαρακτήρα και αυτές δεν πρέπει να απομακρυνθούν από τον έλεγχο του δημοσίου". Ο ΟΣΕ ας πούμε σε ποια κατηγορία ανήκει; Ή η ΔΕΗ; Είναι ανόητοι πχ οι Γερμανοί που η ΔΕΗ τους είναι ...Σουηδική; Και τι θα γινόταν αν είχαμε απελευθέρωση της ενέργειας και τρεις-τέσσερεις ΔΕΗ; Δεν θα μειωνόντουσαν οι δαπάνες των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων για το ρεύμα (γιατί δεν είναι μόνο "τα τιμολόγια" αλλά και οι υπόλοιπες επιβαρύνσεις μέσω φόρων και χρηματοδότησης υπέρ ΔΕΗ και ΟΑΠ ΔΕΗ);

Τι ακριβώς σημαίνει "Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους"; Δεν σημαίνει πρώτα από όλα δημιουργία κάποια στιγμή πλεονάσματος ώστε να λυθεί το πρόβλημα χρηματοδότησης και να αποκατασταθεί η ισορροπία παραγωγής-κατανάλωσης; Κι αυτό δεν σημαίνει προσαρμογή των δημοσίων δαπανών στο σημερινό επίπεδο της αγοράς; Δεν σημαίνει άντληση εσόδων με κλιμακωτή φορολόγηση βάσει επιπέδου εισοδήματος (και διαβίωσης για τους παραοικονομούντες) και μείωση των έμμεσων φόρων και κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων (συντεχνιών "ευγενών επαγγελμάτων"); Πως θα αποδόσει η όποια αναδιάρθρωση εάν δεν καταργηθούν τα προνόμια της τάξης των πολιτικών και ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός;

Ποιες είναι οι "Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής" όταν υπάρχει αφωνία στο φλέγον ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην επάρατες και καταστροφικές ("ξεπούλημα"); Ήταν καλύτερα δηλαδή για το δημόσιο συμφέρον όταν η Ολυμπιακή απομυζούσε το δημόσιο ενώ σήμερα ζημιώνει -αν ζημιώνει- τους ιδιώτες προσφέροντας ταυτόχρονα θέσεις εργασίας;

Τέλος, ποια είναι η σχέση της αριστεράς με τους συνδικαλιστές του δημοσίου; Σχέση υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος ή ομηρείας στα κεκτημένα τους; Η ανάπτυξη συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα που, όπου υπάρχουν σωματεία είναι κυρίως εργοδοτικά, ποιανού δουλειά είναι; Η έκφραση αλληλεγγύης από τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου στην δημιουργία ή υποστήριξη στα ασθενή του ιδιωτικού τομέα και τα αιτήματά τους δεν είναι βασικό καθήκον της αριστεράς ή αποδέχεται το "ο καθένας μόνος του";
Οι συνδικαλιστές του δημοσίου δεν πρέπει να εργάζονται και αυτοί ή είναι μέλη της διοίκησης και των προνομίων της;

Νομίζω ότι οι παντός είδους ελίτ πρέπει να βρουν την ανανεωτική αριστερά απέναντι. 

Όχι με διαπιστώσεις αλλά με προτεινόμενα μέτρα. 

Ειδικά όσοι εμπορεύονται την εργασιακή επισφάλεια*: πολιτικές εξουσίες, κυβερνητικά κόμματα, "ιθύνουσες" κυρίαρχες τάξεις και συντεχνίες, εργατική αριστοκρατία - όσοι δεν έχουν επιδείξει κοινωνική υπευθυνότητα και ευαισθησία αλλά ανευθυνότητα και ανικανότητα, απουσία δημοκρατικού ήθους και τιμής, απληστία και ιδιοτέλεια, κατάχρηση εξουσίας και δημοσίου χρήματος (ατιμωρητί), παραπλάνηση και ψεύδος, χωρίς αρχές μάχη για την εξουσία και την επικράτηση, αλληλοεξόντωση και διαφθορά. 

Και αυτή η αριστερά μπορεί να λέγεται "αριστερά της ευθύνης" - αυτή και όχι οποιαδήποτε άλλη.

* οι φράσεις με πλάγια γράμματα είναι δανεισμένες από το βιβλίο του Θανάση Αθανασίου, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ