Συνδυάζοντας τα δεινά του Μνημονίου με τα δεινά του Λαϊκισμού

ΔΕΥΤΕΡΑ, 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

0 ΣΧΟΛΙΑ

---

Worst of both worlds

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

---

Συνδυάζοντας τα δεινά του Μνημονίου με τα δεινά του Λαϊκισμού

Η φράση του τίτλου δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά. Αναφέρεται σε ασύμβατες καταστάσεις, για να δηλώσει τη χειρότερη δυνατή εκδοχή: όταν, δηλαδή, καταλήγουμε να έχουμε τα δεινά και των δύο.

Θεωρητικά, το Μνημόνιο και η πελατειακή πολιτική δεν είναι συμβατά:

•           Οι συνταγές του ΔΝΤ και οι θεραπείες σοκ στηρίζονται στη μέγιστη δυνατή δέσμευση πόρων, προκειμένου να έχουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και ικανοποιημένους δανειστές.

•           Η πελατειακή πολιτική εστιάζει, αντίθετα, στη μέγιστη δυνατή αυθαίρετη διασπάθιση οικονομικών, κοινωνικών και φυσικών πόρων προκειμένου να έχουμε ικανοποιημένους ψηφοφόρους και υποστηρικτές.

Στα πρώτα λοιπόν βήματα της κρίσης, σημαντικό μέρος της κοινωνίας δέχθηκε να δώσει πίστωση χρόνου στο Μνημόνιο, αγνοώντας την εμπειρία ανάλογων συνταγών σε άλλες χώρες και θεωρώντας το κατά βάση μηχανισμό εξυγίανσης, έστω και βίαιης. Οι διαρκείς αναφορές του πρωθυπουργού στη διαφάνεια, το περίφημο σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το ξεχασμένο πια «κίνημα των αποδείξεων», έπειθαν αρκετούς ότι τουλάχιστον η χώρα αφήνει πίσω τα χειρότερα.

Ταυτόχρονα όμως με τη σταδιακή ανάδυση της αποτυχίας των μέτρων, ερχόταν στο φως η διαιώνιση των χειρότερων πελατειακών πρακτικών. Η φορολογική περαίωση του περασμένου φθινοπώρου καταγράφτηκε ως πραγματιστικός συμβιβασμός, η εξέγερση όμως των βουλευτών για το νομοσχέδιο για τις περιοχές NATURA και τους όρους δόμησης στις προστατευόμενες περιοχές έδειξε ότι στη νέα κατάσταση τα ρουσφέτια θα γίνονται πια «σε είδος».

Η φοροδιαφυγή και η τρόικα που τρίβει τα μάτια της

Στο μεταξύ, η φοροδιαφυγή συνέχιζε ανεξέλεγκτη, και οι εμπειρογνώμονες της τρόικας έτριβαν τα μάτια τους. Σε όλες τις εμπειρίες τους από άλλες χώρες, η είσπραξη των δημόσιων εσόδων είχε βελτιωθεί θεαματικά, στην Ελλάδα όμως φαινόταν να συμβαίνει κάτι διαφορετικό.

Το κάτι διαφορετικό που δεν έβλεπε (ή δεν ήθελε να δει) η τρόικα, ήταν η ασπίδα προστασίας για τις «γκρίζες περιουσίες» από φοροδιαφυγή και διαφθορά.

•           Η διασταύρωση των φορολογικών δηλώσεων με στοιχεία όπως το πρώτο και το τελευταίο «πόθεν έσχες», οι μεταφορές καταθέσεων στο εξωτερικό ή τα αρχεία με τις παραβιάσεις για τους ημιυπαίθριους, μπορούσε να ξεκλειδώσει χιλιάδες περιπτώσεις και να στείλει ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία. Μάταια οι Οικολόγοι Πράσινοι τη ζητήσαμε επανειλημμένα, δημόσια αλλά και προσωπικά, στον προηγούμενο υπουργό Οικονομικών: προφανώς υπήρχαν φόβοι για το ποιοι μπορεί να αποκαλύπτονταν σε μια τέτοια λίστα.

•           Ειδικά με τις καταθέσεις στο εξωτερικό, χαρακτηριστική είναι η δήλωση του υφυπουργού κ. Π. Οικονόμου (22.6) ότι, όσες επαναπατριστούν, ΔΕΝ θα ελεγχθούν φορολογικά σε αναγνώριση του… πατριωτισμού των δικαιούχων τους. Είχε προηγηθεί ευρωπαϊκός σάλος με την παρέμβαση Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο και το πράσινο φως του κ. Μπαρόζο να δοθούν τα στοιχεία.

•           Ανεξάρτητες μελέτες της ΕΘΝΙΚΗΣ (1) και της ALPHABANK (2) εκτιμούν ως απόλυτα εφικτή την άντληση 7,5-9 δισ. ευρώ τον χρόνο από περιορισμό της φοροδιαφυγής (συνολικά 30-36 δισ. για το 2011-15), ποσά απολύτως συγκρίσιμα με τα 28 δισ. επιπλέον φόρων και περικοπών του Μεσοπρόθεσμου. Πρακτικά δηλαδή, οι αιματηρές αυτές θυσίες καλύπτουν απλώς τα κενά που δημιουργεί η ανοχή προς τη φοροδιαφυγή.

•           Με την περαίωση, η ασυλία της φοροδιαφυγής επικυρώνεται και νομικά. Για τους συνεπείς φορολογούμενους η περαίωση αποτελεί άτυπο και παράνομο κεφαλικό φόρο, για τους πραγματικούς φοροφυγάδες ένα μικροέξοδο για το ξέπλυμα. Για όσους λοιπόν δεν είχαν επωφεληθεί από την προηγούμενη περαίωση, το τωρινό πολυνομοσχέδιο του κ. Βενιζέλου έρχεται κάτω από τη μύτη της τρόικας να προσφέρει μια νέα ευκαιρία.

«Η περαίωση είναι σαν τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων»…

Η παλιότερη αυτή δήλωση των Οικολόγων Πράσινων φαίνεται ότι τελικά γύρισε μπούμερανγκ, καθώς έχουμε πλέον και τα δύο, με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να ανταγωνίζονται για τη μονιμοποίηση των πληγών στο περιβάλλον και την ευρύτερη δυνατή λαϊκή συμμετοχή στη λεηλασία της χώρας.

•           Εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι έχουν πείσει και την τρόικα να δεχθεί τη διαγραφή δισεκατομμυρίων ευρώ από ήδη προβλεπόμενα πρόστιμα. Το κέρδος για την εκλογική πελατεία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των αυθαιρετούχων, είναι διπλό: με κλάσμα του ποσού που θα πληρωνόταν παράλληλα με την κατεδάφιση, διασφαλίζει τώρα κανείς και τη νομιμοποίηση. Ο κ. Ψωμιάδης είχε καθαιρεθεί δικαστικά για ανομίες πολύ μικρότερου βεληνεκούς.

•           Κραυγαλέα περίπτωση σύγκλισης των δύο μεγάλων (;) κομμάτων αποτελεί και η αναστολή του «πόθεν έσχες» από τα κεφάλαια για αγορά κατοικίας, ώστε μαύρο χρήμα και οικοδομή να ξαναβρούν τον παραδοσιακό τους ρόλο ως στυλοβατών της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος.

•           Ο θεσμός της επιφάνειας, στον Εφαρμοστικό Νόμο του Μεσοπρόθεσμου, θεσπίστηκε σε κενό πολιτικού διαλόγου χωρίς εγγυήσεις ή περιορισμούς στην εφαρμογή του. Ο σχεδιασμός ταιριάζει γάντι και με την «τακτοποίηση» των καταπατητών που θα μπορούν να αποκτούν με συμβολικό αντίτιμο εμπράγματα δικαιώματα στη δημόσια γη που τους ενδιαφέρει.

•           Οι περικοπές του Μεσοπρόθεσμου διαμορφώνονται με βάση τις διασυνδέσεις κάθε τομέα. Αν οι συνολικές περικοπές στην υγεία είναι 4πλάσιες από ό,τι στην άμυνα, είναι γιατί τις τελευταίες προστάτευσε αποτελεσματικά ο κ. Βενιζέλος σε συνεργασία με τον κ. Σαμαρά (3)

Ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Αν το πολιτικό σύστημα αφεθεί να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, στο τέλος την κρίση θα πληρώσουν μόνο όσοι δεν έχουν κτίσει αυθαίρετο ή δεν έχουν κλέψει την εφορία. Η τρόικα έχει έτσι κι αλλιώς τη λογική των «ισοδύναμων μέτρων», απαιτώντας από άλλες πηγές τις διαρροές των εσόδων της. Αποτελεί όμως πραγματική τραγωδία ότι, από το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», περάσαμε στο «επιβραβεύουμε ό,τι χειρότερο», καθώς απαξιώνεται στη συνείδηση της κοινωνίας και η ανάγκη ουσιαστικών αλλαγών.

Σε εποχές που η αγοραστική μας δύναμη συμπιέζεται, τα συλλογικά αγαθά έχουν ζωτική σημασία για να μη χειροτερέψει κι άλλο η ζωή μας και για να μπορέσει κάποια στιγμή να σταθεί ξανά η χώρα στα πόδια της. Ας μην τα αφήσουμε να συνθλιβούν ανάμεσα στον οδοστρωτήρα του Μνημονίου και τον λαϊκισμό ενός ετοιμόρροπου πολιτικού συστήματος.

(1) http://www.tovima.gr/finance/finance-news/article/?cid=784&aid=332883

(2) http://www.alpha.gr/files/infoanalyses/weekly20110127.pdf

(3)  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=168261

( Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος είναι μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων)

Στο περιθώριο της συγκίνησης

Τρίτη, 30 Αυγούστου 2011

Στο περιθώριο της συγκίνησης

του Ανδρέα Πετρουλάκη*

Αγωνιστής. Συνεπής. Έντιμος. 

Οι βολικές λέξεις των επικηδείων. 

Και της υποκρισίας. 

Που θα περισσέψει πάλι αύριο, στην κηδεία, όπως είχε συμβεί και στις πρώτες δηλώσεις που ακολούθησαν την αναγγελία του θανάτου του Λεωνίδα Κύρκου. 

Οι λέξεις, αυτές και μερικές ακόμα, που επιτρέπουν και στους παρείσακτους να χωρέσουν στο κάδρο του αποχαιρετισμού του νεκρού. Να καρπωθούν λίγη από την συγκίνηση του θανάτου, που ως υπαρξιακό μέγεθος των ανθρώπινων, δεν αντέχει ρωγμές. 

Ίσως να μην μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάπως έτσι πάντως “ο νεκρός δεδικαίωται”. 

Ή, όπως στην περίπτωσή μας, αδικείται.

Νομίζω ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ την τακτική του ΚΚΕ. Συλλυπητήρια στους οικείους. 
Ούτε φόρτιση, ούτε επίθετα, ούτε αγωνιώδης προσπάθεια ανεύρεσης κοινών τόπων στην ασύμπτωτη και συγκρουσιακή κατά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτική διαδρομή του καθενός. Πραγματικά θα ήθελα να συμβαίνει αυτό και με τους υπόλοιπους. Από την κορυφή της πολιτειακής ιεραρχίας μέχρι τις παρυφές της, που όλοι είχαν έναν λόγο ταύτισης και συναντίληψης με τον νεκρό.

Με τον Κάρολο Παπούλια ο Κύρκος δεν πρέπει να είχε απολύτως τίποτα κοινό. 
Στο μεγαλύτερο κομμάτι του κόμματος που κυβερνά το όνομά του ήταν συνώνυμο του διώκτη του ιδρυτή του. 
Η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας συμπυκνώνει τον δεξιό λαϊκισμό και εθνικισμό που τον εύρισκε πάντα απέναντι. 
Ας μη μιλήσουμε για το Λάος. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρο ότι του επεφύλαξε την τελευταία πολιτική πίκρα. 
Τι μένει; Η Δημοκρατική Αριστερά, λίγες νησίδες στα απομεινάρια του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, οι παλιοί αγαπημένοι του Ρηγάδες και λίγοι ακόμα, οι περισσότεροι ανένταχτοι. 
Θα έπρεπε να ειπωθεί αυτή η αλήθεια. 
Ο Κύρκος, που αύριο θα ενώσει τους πάντες στο ξόδι του, πέθανε πολιτικά απομονωμένος.

Θα μου πείτε είναι ψέμα ότι κέρδισε τον σεβασμό όλων των αντιπάλων; Καθόλου. Αλλά είναι η μισή αλήθεια και νομίζω η λιγότερο σπουδαία. 

Γιατί περισσότερο από πολιτικός της συνεννόησης υπήρξε πολιτικός της σύγκρουσης. 
Της άνισης και πρώιμης σύγκρουσης με τους ισχυρούς κάθε εποχής και κόντρα στο ρεύμα. 
Με τους Γερμανούς κατακτητές, με τη σιδερένια μεταπολεμική δεξιά, με την μεγάλη πλειοψηφία των συντρόφων του, του ΚΚΕ, με το αντιευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, με το πελατειακό και διεφθαρμένο κομμάτι που εξέθρεψε το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, με την πάνδημη εθνικιστική λαίλαπα για το όνομα της Μακεδονίας. 

 Σχεδόν πάντα ανήκε στον πυρήνα μιας ισχνής μειοψηφίας που λοιδορείτο και συνήθως δικαιωνόταν από τον χρόνο. Και για αυτά τα σημαντικά που δεν δικαιώθηκε είχε την παρρησία να κάνει ωμή αυτοκριτική. 

Αυτά δεν θα πουν αύριο. Αυτά θα αφήσουν στον βολικό ιστορικό του μέλλοντος.

Ο Λεωνίδας Κύρκος δεν ήταν ένας καλός άνθρωπος που πέθανε. 

Ήταν πάνω από όλα ένας ακατάβλητος και πύρινος πολιτικός που κάτι μου λέει ότι θα ήθελε αυτήν την ώρα να ακουστούν αιχμηρές πολιτικές αλήθειες για την Οδύσσεια της διαδρομής και όχι κλισέ ομονοούσας συγκίνησης. 

Ότι τη συγκίνηση θα την ήθελε μόνο από τους συντρόφους του, από τους αντιπάλους του θα ήθελε το μέτρο, και από κάποιους να μην εμφανιστούν καθόλου.

*από το protagon.gr

Η αφανής Αριστερά

ΤΕΤΆΡΤΗ, 31 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Η αφανής Αριστερά

Το κακό με την άποψη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, πως η Αριστερά «της ψευτο-ιντελιγκέντσιας» εκφράζει σήμερα «ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει στη χώρα», είναι πως έχει δίκιο. Το καλό είναι πως ο κ. Μητσοτάκης περιγράφει τη «φανερή» Αριστερά, την κοινοβουλευτική, την κομματική, αυτή που ενώ διασαλπίζει υβριστικά την «ανυπακοή» της προς ένα σύστημα που τη σιτίζει και της παρέχει όλα τα προνόμια, μένει τυφλά πιστή στη γραμμή του κόμματος και στην αρχέγονη ιεραρχία του.  Ακόμη κι αν η αντίδραση του βουλευτή της ΝΔ ξεκινά από το γεγονός ότι η «Αριστερά» δεν ψήφισε τον νέο Νόμο Πλαίσιο (που εν πάση περιπτώσει πρέπει να αποδειχθεί πόσο ωφέλιμος είναι τελικά), ακόμη κι αν οι γενικεύσεις του, για «βολεμένα κακοποιά στοιχεία» κάτω από τον μανδύα της Αριστεράς, είναι υπερβολικές, ο κ. Μητσοτάκης περιγράφει μια κατάσταση που άνθρωποι της μη οργανωμένης κομματικά, αφανούς αλλά υπαρκτής Αριστεράς, έχουν πολλές φορές επισημάνει. 

Ετσι, υπό αυτή την έννοια, ο «νεωτερικός» λόγος του κ. Μητσοτάκη στην ουσία είναι παλαιοκομματικός επειδή οριζει την «Αριστερά» (και κατά συνέπεια τη «Δεξιά»!) με όρους γεωγραφικούς... Ομως Αριστεροί με πατριωτική, φιλελεύθερη και δημιουργική συνείδηση. Αριστεροί αφιλοκερδείς και φωτισμένοι μπορεί και υπάρχουν και στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ. Αυτοί οι άνθρωποι, αφανείς και ανοργάνωτοι, σκέφτονται «αριστερά», που σημαίνει πως δεν φορούν κομματικές παρωπίδες, πως ορίζουν τη στάση τους με κριτήριο το κοινό συμφέρον, πως η διάνοιά τους και η πολιτική τους ευρηματικότητα είναι πέρα από τα ίδια τα κόμματά τους. Είναι ουμανιστές και ορθολογικοί. Οραματιστες και πρακτικοί.

Αριστεροί, λοιπόν, δεν είναι όσοι συγκροτούν την κομματική Αριστερά και τα παρακλάδια της, όπως την περιγράφει ο κ. βουλευτής της ΝΔ. Οχι αυτοί. Είναι οι άλλοι. Γι αυτό, αν υπάρχει μια κάποια ελπίδα πως ο τόπος αυτός μπορεί να σηκωθει «λίγο ψηλότερα», αυτήν την ελπίδα την κρατούν οι χιλιάδες ανώνυμοι, φιλελεύθεροι πατριώτες, αυτοί που συστήνουν μιαν αφανή αλλά υπαρκτή Αριστερά. Που, ελπίζουμε, μια μέρα, να φανερωθεί.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας

«Ο κόσμος προχωρεί με σκέψεις, λέξεις και φωτιά»

Sunday, August 28, 2011

«Ο κόσμος προχωρεί με σκέψεις, λέξεις και φωτιά»

Πώς είναι ν' ακούει κανείς στις ειδήσεις για την αναδιάρθρωση χρέους και τα σπρεντ κι έπειτα να τραγουδά στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στο σουρεαλισμό και τη δημοτική παράδοση και μιλούν για τη Μυρτιά, την Περιμπανού, τον Γιάννη το Φονιά; «Ανακουφιστικό!», απαντά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που μεθαύριο Τρίτη θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο τραγουδώντας Γκάτσο πλάι στη Μαρία Φαραντούρη με μαέστρο τον Μίλτο Λογιάδη, θα διαθέσουν μάλιστα τα έσοδα στο θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ/ΝΟΣΤΟΣ.
Ομως ο Ιωαννίδης, με το συγκρότημά του τούτη τη φορά, θα εμφανιστεί στις 5 Σεπτεμβρίου και στο Γκάζι και στις 11 Σεπτεμβρίου στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη. Αρκετές αφορμές για μια συνέντευξη, που μιλά για αναίσθητους καιροσκόπους και «ευαίσθητους ληστές», για νεοελληνικούς μύθους αλλά και παιδικά παραμύθια:- Οι στίχοι του Γκάτσου για το «Μάνα μου Ελλάς», που μελοποίησε ο Ξαρχάκος, μοιάζουν πιο επίκαιροι παρά ποτέ. Ποιος ευθύνεται περισσότερο, πιστεύετε: Εκείνοι που μας έλεγαν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ή εμείς που τους ψηφίζαμε για να τ' ακούμε;
«Ολοι μέσα στο ίδιο ψέμα ήμασταν. Και το ξέραμε πως είναι ψέμα, είτε το λέγαμε, είτε το ακούγαμε. Βέβαια, αυτός που το λέει έχει πάντα μια ευθύνη παραπάνω απ' τον άλλο που το χάφτει ευχαρίστως».
- Στον «Κεμάλ», πάλι, του Χατζιδάκι, ο ίδιος ο Αλλάχ εμφανίζεται να λέει στον «άμυαλο» αμφισβητία ότι «δεν αλλάζουν οι καιροί/ με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Συμφωνείτε;
«Η ιστορία χιλιάδων χρόνων, από τον επαναστάτη φαραώ Ακενατόν μέχρι τον Βελουχιώτη κι από τον Σπάρτακο στον άγνωστο έλληνα αναρχικό επαναστάτη του Μεξικού Πλωτίνο Ροδοκανάκη, αυτό λέει. Πρόσφατα, κάποια παιδιά δεκαοχτώ και είκοσι χρόνων, "που νόμισαν ότι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο", γίναν "ευαίσθητοι ληστές", ξεκίνησαν "κακό να κάνουν στους κακούς", "με το 'να χέρι στο σπαθί και τ' άλλο στο Βαγγέλιο", και κατέληξαν στις 19 Ιουλίου με -κατά γενική ομολογία- υπερβολικά βαριές ποινές στη φυλακή. Τι σημασία έχει αν συμφωνώ; Θέλω όμως πάντα να πιστεύω, ίσως και για να δικαιολογώ και να τρέφω τη βολή μου, πως ο κόσμος προχωρεί και με τις λέξεις, τις νότες, τις σκέψεις και τα αγγίγματα».
- Και τι σκέφτεστε όταν βλέπετε στις ειδήσεις όλο και συχνότερα να ξεσηκώνονται οι άνθρωποι -από τις εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη έως τα επεισόδια στη Βρετανία και τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα και την Ισπανία; Εχουν κάτι κοινό όλα αυτά;
«Σίγουρα. Υπάρχει γενικευμένη σύγχυση, οργή και απελπισία σε όλες τις χώρες. Μια αίσθηση πως θα έπρεπε να τα έχει καταφέρει κάπως καλύτερα η ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες. Παρ' όλο που το ξεχνάμε, δεν είμαστε μόνοι μας οι Ελληνες σ' αυτό τον πλανήτη. Κλειστήκαμε πολύ, από κοσμοπολίτες που ήμασταν καταντήσαμε αρχοντοχωριάτες, φοβικοί και μίζεροι. Φεύγουν τα παιδιά μας για σπουδές στο εξωτερικό, επιστρέφουν μετά από μερικά χρόνια, έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχουν στην ατζέντα τους το τηλέφωνο ενός ξένου να του ευχηθούν. Κάνουν παρέα εκεί μόνο με Ελληνες. Θυμόμαστε πως υπάρχουν κι άλλες χώρες μόνο όταν "τα παίρνουμε" από τους πολίτες τους, που έρχονται σαν τουρίστες, όταν μας κατακλύζουν πεινασμένοι τριτοκοσμικοί, ή όταν θεωρούμε πως όλοι θέλουν να μας καταστρέψουν, επειδή βέβαια "είμαστε οι καλύτεροι". Κατά τα άλλα, σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε μόνοι. Κι όλα αυτά από τον φόβο μην αλλοτριωθούμε, μη χάσουμε τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, μη δούμε τη μικρότητά μας, μην αναγκαστούμε να χτίσουμε ωραία τα σπίτια, τα χωριά και τις πόλεις μας, ή να σταματήσουμε να πετάμε σκουπίδια απ' το παράθυρο, μην υποχρεωθούμε να σεβαστούμε τη φύση, τα τοπία και την ψυχή του διπλανού. Με λίγα λόγια, μην σταματήσει ο κόσμος να υπάρχει αποκλειστικά για να υπηρετεί τη μεγαλειότητά μας. Δικαίως φοβόμαστε. Κι εγώ φοβάμαι. Μόνο που, δυστυχώς, φοβάται όποιος δεν γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό του, τα όνειρα και την παράδοσή του, προσωπική και συλλογική. Αυτός, δηλαδή, που δεν εμπιστεύεται το βήμα του».
- Σ' ένα τραγούδι σας, την «Πατρίδα», εξομολογείστε: «Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας/ του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα/ διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού». Σήμερα όλοι αυτοί σας φαίνονται το ίδιο απειλητικοί;
«Μα αυτή είναι η μεγάλη απειλή, ο τύπος, μέσα και έξω μας, που νομίζει πως κρατά την απόλυτη αλήθεια. Που τη μικραίνει, τη φέρνει στα μέτρα του, τη μετατρέπει σε μίσος και βλακεία και τη χρησιμοποιεί για να καταστρέφει τους άλλους, καταστρέφοντας και τον εαυτό του».
- Τι μαρτυρεί για την κυπριακή πολιτική και κοινωνική ζωή η εγκληματική ανευθυνότητα που οδήγησε στο δυστύχημα στη ναυτική βάση έξω από τη Λεμεσό;
«Μαρτυρά τη μικρότητα του τόπου, υπενθυμίζει την ανημπόρια του να συνεννοηθεί για σοβαρά θέματα με τις εγχώριες και τις ξένες δυνάμεις, επιβεβαιώνει πως η ευμάρεια των τελευταίων χρόνων ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης και προοιωνίζεται ένα θολό και αβέβαιο μέλλον».
- Τι σκέφτεστε όταν οι άνθρωποι σας ρωτούν αν είναι ασφαλέστερο να στείλουν τις οικονομίες τους στην Κύπρο;
«Αυτοί που με ξέρουν, ξέρουν επίσης πως είμαι ο χειρότερος οικονομικός σύμβουλος, οπότε δεν με ρωτούν».
- Τελευταία, ακούμε διαφημίσεις που μοιάζουν με τραγούδια κατά της κρίσης, καθώς και το αντίστροφο. Τι νιώθετε όταν τ' ακούτε;
«Δεν τα ακούω. Ποτέ δεν βλέπω τηλεόραση και σπάνια ακούω ραδιόφωνο. Χάνω πολλά πράγματα».
- Πιστεύετε, ωστόσο, ότι υπάρχει πολιτικό τραγούδι; Και πόσο απαραίτητο μας είναι;
«Δεν είμαι οπαδός του πολιτικού τραγουδιού, με τη στενή έννοια του όρου. Ο Γκάτσος, που άγγιξε βαθιά κάποια πολύ ευαίσθητα πολιτικά και κοινωνικά θέματα και η γραφή του υπήρξε ιδιαίτερα επαναστατική, ποτέ δεν έκανε στρατευμένη τέχνη. Στο "Σκουπιδαριό", ένα τραγούδι του που μελοποίησα, λέει "Ελα της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα / το φοβερό σκουπιδαριό να διώξεις απ' τη χώρα". Σκληρός στίχος, από έναν δημιουργό που δεν υπήρξε λαϊκιστής ούτε γι' αστείο. Σήμερα υπάρχει ο κίνδυνος ν' αρχίσουμε όλοι να γράφουμε μετριότητες, που να λένε αυτά που ο κόσμος θέλει ν' ακούσει. Απ' την άλλη μεριά, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να το παίζουμε αδιάφοροι και να τραγουδάμε περί ανέμων και υδάτων (δεν είναι σχήμα λόγου, έχω έναν δίσκο που λέγεται "Ανεμοδείκτης" κι έναν άλλον που λέγεται "Νεροποντή"). Είναι αφύσικο να μην περάσει στο τραγούδι όλο αυτό που ζούμε. Μπορούσε κανείς να βρίσκεται στο Σύνταγμα τελευταίως και να μην γράψει κάτι γι' αυτό; Τι να πω; Ας κάνει ο καθένας ό,τι καλύτερο μπορεί, όπως πάντα, ανάλογα με την αισθητική και την ηθική που διαθέτει».
- Πάντως, μερικά από τα πιο ποιητικά έργα, όπως ο «Μεγάλος Ερωτικός», γράφτηκαν στις πιο αντίξοες συνθήκες, διάρκεσαν μάλιστα περισσότερο από κάποια «στρατευμένα». Εσείς τι τραγούδια έχετε τη διάθεση να γράψετε;
«Οταν γράφω ένα τραγούδι δεν το προγραμματίζω, δεν απασχολεί το μυαλό μου καιρό. Μόνο κάθομαι και το γράφω χωρίς να σκέφτομαι κι ύστερα το κοιτώ σαν να ήρθε απ' το πουθενά. Οχι από κάποια δυσθεώρητα πνευματικά ύψη, στα οποία οι καλλιτέχνες αρέσκονται να πιστεύουν πως κατοικούν. Αλλά από τις σκέψεις και τα αισθήματα που μας χαρίζει η ζωή, και που αναπνέουν μέσα μας ακόμα κι όταν δεν το υποπτευόμαστε. Αλλες φορές, αισθάνομαι ένα αγέννητο τραγούδι να υπάρχει και θέλω να το ακούσω. Ετσι κάθομαι και το γράφω για να γίνω ακροατής. Γίνομαι συχνά κάτι σαν ραδιοφωνικός παραγωγός που παίζει τις παραγγελιές του ξενύχτη ακροατή εαυτού μου».
- Για να επιστρέψουμε στον Γκάτσο, μελοποιήσατε τη «Χατζιδακιάδα», τους χιουμοριστικούς στίχους που έγραψε για τον φίλο του. Αλλά και σε δικά σας τραγούδια υπάρχει η χιουμοριστική ματιά. Μπορείτε πάντα να εντοπίζετε κάτι ελαφρύ σε ό,τι σας βαραίνει;
«Και το χιούμορ βαραίνει πολλές φορές. Η "Χατζιδακιάς", όμως, είναι πράγματι ανάλαφρη. Ετσι την αντιμετώπισα κι εγώ. Με βοήθησε να χαλαρώσω απέναντι στο δημιουργό, στον οποίο ετοιμάζαμε το αφιέρωμα με τη Μαρία Φαραντούρη. Με βοήθησε και η ίδια η Μαρία Φαραντούρη πολύ, δίνοντάς μου χώρο και ελευθερία κινήσεων με μια απλοχεριά, μια οικειότητα και μια αρχοντιά μοναδική. Οι περισσότεροι παλιοί δεν συνεργάζονται ουσιαστικά, απλά σε χρησιμοποιούν ή σε ανέχονται αναγκαστικά δίπλα τους».
- Και μόλις ξαναγίνατε πατέρας! Τι πρέπει κανείς ν' αφήσει πίσω του και τι να μην ξεχάσει, έχοντας τρία παιδιά;
«Πρέπει κανείς, επιτέλους, ν' αφήσει πίσω του το κάπνισμα. Και να μην ξεχάσει πως είναι κι αυτός παιδί. Τα προσπαθώ και τα δύο».
- Ο κόσμος αλλάζει. Στα παιδιά σας διηγείστε πάντα τα ίδια παραμύθια;
«Επινοώ καινούρια κάθε βράδυ. Βέβαια, υπάρχουν κάποια σουξέ που τα ζητούν πάντα».
- Πείτε μου μια ερώτησή τους που δεν ξέρατε να απαντήσετε.
«"Πού ήμουν πριν γίνω;" με ρώτησε τις προάλλες η δεύτερή μου κόρη, δυόμισι χρονών. Τα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας έρχονται στο στόμα των παιδιών πολύ νωρίς. Και συντροφεύουν τους σοφούς μέχρι το τέλος».
- Σκέφτεστε πως, όταν μεγαλώσουν, ίσως αγνοούν τι ήταν το cd; Πώς θ' ανακαλύπτουν, λέτε, τότε, οι νέοι τους καλλιτέχνες που δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση, που ούτε καν φωτογραφίζονται για τα εξώφυλλα των δίσκων τους, όπως εσείς;
«Δυστυχώς, δεν θα αγνοούν το cd. Εχω πολλά στο σπίτι και δεν σκοπεύω να τα πετάξω, παρ' όλο που σαν φορέα ήχου δεν τα συμπάθησα ποτέ. Η μουσική είναι άυλη τέχνη. Σχετικά πρόσφατα κλείστηκε σε υλικούς φορείς, λόγω της τεχνολογικής προόδου. Δεν είναι στη φύση της να αποθηκεύεται σε δισκία. Με τη διαδικτυακή της υπόσταση, πιθανόν να επιστρέφει, κατά κάποιον τρόπο, στον άυλο κόσμο όπου πάντα βρισκόταν. Οσο για τους μελλοντικούς "εναλλακτικούς" καλλιτέχνες, θα βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν. Και τους παρακαλώ να έρθουν σύντομα. Γιατί οι παλιοί δε λεν να φύγουν και οι νέοι δεν έρχονται. Πώς να παλιώσει η γενιά μου;»

Πηγή: Εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

εκχυδαϊσμός της πολιτικής ζωής της Δράμας

Παρακολουθούμε εδώ και καιρό δραμινό blog που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή της πόλης μας κρυμμένο πίσω από την ανωνυμία. Το ίδιο είχαμε δει και προεκλογικά ....Αισχρή γλώσσα, απειλές, αστήρικτα ή και ψευδή δημοσιεύματα με στιλ αυριανικού τύπου προσπαθούν να εξάψουν μίσος και πολιτικό πάθος. Κύριοι αν έχετε να καταγγείλετε κάτι κάντε το επώνυμα. Το μένος που σας διακατέχει πιθανώς γιατί έχετε χάσει την κουτάλα και τα διαφυγόντα κέρδη είναι πολλά, σας οδηγεί σε αδιέξοδο.
Ακόμη κι αν κάποια από αυτά που γράφετε είναι αληθή είναι αδύνατον να σας πιστέψει κάποιος με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται, απ΄' ότι φαίνεται το σύνθημά σας είναι "λέγε λέγε κάτι θα μείνει".
Όσοι σας στηρίζουν πολιτικά θα σας βρουν μπροστά τους κάποια μέρα....η δράση φέρνει αντίδραση και δύσκολα θα σταματήσει αυτός ο κατήφορος....
Χρήστος Χατζηγεωργίου

Η Πλάνη και η Jutta

ΔΕΥΤΈΡΑ, 29 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Η Πλάνη και η Jutta

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protgon.gr, 29.8.11

Εν αρχή ην η Κρίσις. Ακολούθησε η Πίστις. Κι όταν αυτή κατέρρευσε ήρθε η Πλάνη. Και χρειάστηκε ένας Φιλανδός ονόματι Jutta για να την ξεσκεπάσει και να θέσει την Ευρώπη προ της πραγματικότητας που την περιμένει αυτό το Φθινόπωρο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η Κρίση σε δέκα επεισόδια

1. Μάιος 2010. Μέρες Μνημονίου, με τα πανάκριβα δάνεια, τις αστείες προβλέψεις και την πρωτοφανή εν καιρώ ύφεσης λιτότητα που αποτέλεσε το αντίτιμο για τα δάνεια - τον αμίμητο εκείνο συνδυασμό που, με στόχο την μείωση του χρέους, το γιγάντωσε με ρυθμούς που δεν έχει ξαναδεί η Παγκόσμια Οικονομική Ιστορία.
2. Μερικές μέρες μετά ακολούθησε η ίδρυση του EFSF (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) που στόχο είχε να ηρεμήσει τις αγορές ώστε να μην συμπαρασυρθούν προς τον βυθό, από τα απόνερα του ελληνικού ναυαγίου, οι Ιρλανδία και Πορτογαλία.

3. Παράλληλα, η ηγεσία της ΕΚΤ έφτασε στο σημείο να έρθει σε διάσταση με την Γερμανική Κεντρική Τράπεζα (την Bundesbank) αρχίζοντας τις αγορές ομολόγων των χωρών αυτών δεύτερο χέρι (δηλαδή, αγοράζοντάς τα από τις τράπεζες που τα είχαν πρωτο-αγοράσει) μπας και συγκρατήσει τις όλο και συρρικνούμενες τιμές τους.
4. Φθινόπωρο 2010: Διαφαίνεται ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα σταματούσε την αλυσιδωτή αντίδραση και αρχίζει η φιλολογία περί επαναγοράς του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών από το EFSF.
5. Χειμώνας 2011: Η ηγεσία της ΕΕ υπόσχεται ότι, έως τον Μάρτιο, θα εκπονήσει και εφαρμόσει Συνολική Λύση, Λύση-Πακέτο, για την Κρίση ολόκληρης της ευρωζώνης. Οι αγορές ηρεμούν.
6. Μάρτιος 2011: Η Συνολική Λύση ξεχάστηκε και, αντ' αυτής, τα δάνεια της Ελλάδας από την ΕΕ επιμηκύνονται για μερικά χρόνια ενώ το επιτόκιο μειώνεται κατά 1%, μία έκπτωση ανύπαρκτη καθώς το μόνο που έκανε ήταν να λάβει υπ' όψη τον γεγονός ότι η ΕΚΤ θα ανέβαζε τα επιτόκιά της κατά μέσον όρο 1% τον επόμενο χρόνο. Μια τρύπα στο νερό.
7. Τον ίδιο καιρό, οι αγορές πήραν και πάλι φωτιά καθώς τα νούμερα φώναζαν πως τα πλάνα του Μνημονίου είχαν καταπέσει κατά κράτος. Η απαγορευμένη φράση 'αναδιάρθρωση χρέους' άρχισε να ψελλίζεται σιγά-σιγά μετά από διάφορες πρόβες νεολογισμών όπως το καταπληκτικό re profiling...
8. Ιούλιος 2011: Το Μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το 2ο Μνημόνιο! Τα επιτόκια δανεισμού από την Ευρώπη στην Ελλάδα πέφτουν από το 6% στο 3,5%, η περίοδος αποπληρωμής γίνεται λάστιχο (φτάνει μέχρι και τα 30 χρόνια), τα παλαιά χρέη αναδιαρθρώνονται (δήθεν ελαφρά, καθώς σύντομα θα κουρευτούν τουλάχιστον 50%), ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ ανακοινώνεται για την Ελλάδα (χωρίς όμως να ειπωθεί ούτε λέξη για το μέγεθός του  ή την πηγή χρηματοδότησής του - με αποτέλεσμα να έχει ξεχαστεί από τότε). Η ουσία της όλης ιστορίας; Νέα τεράστια δάνεια με τελικό προορισμό τις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, αυτή την φορά από το EFSF, με ανταλλάγματα τρία φύλλα συκής (κι άλλη λιτότητα, πωλήσεις κρατικής περιουσίας κοψοτιμής, δήθεν συμμετοχή των ιδιωτών, δηλαδή των τραπεζών, στην χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου).
9. Μέρες μετά από την ανακοίνωση του 2ου Μνημονίου για την Ελλάδα, καταρρέει η Ισπανία και η Ιταλία για λόγους που είχαν προβλεφθεί σε αυτές τις ιστοδελίδες. Η ουσία; Το EFSFτο οποίο κλήθηκε να σηκώσει το βάρος του Μνημονίου Νο. 2 όχι μόνο δεν είχε τα χρήματα να το πράξει αλλά συνιστά ένακαρκίνωμα στον οργανισμό της ευρωζώνης: όσο περισσότερο ενισχύεται τόσο πιο κοντά στο Παρίσι πλησιάζει η Κρίση.
10. Αύγουστος 2011! Όπως ένα χρόνο πριν, έτσι και τώρα, η ΕΚΤ πασχίζει με νύχια και με δόντια να επιβραδύνει το αναπόφευκτο αγοράζοντας €22 δισ ομολόγων των δύο αυτών Μεσογειακών χωρών σε μερικές μέρες, και πάλι μετά από έντονη διαφωνία με την Bundesbank.

Η Πίστη

Ήταν προβλέψιμη αυτή η θλιβερή πορεία που ξεκίνησε το ελληνικό Μνημόνιο τον Μάη του 2010; Όχι μόνο προβλέψιμη ήταν αλλά και ξεκάθαρη εξ αρχής. Όταν πρωτοδιάβασα τις προβλέψεις του αρχικού Μνημονίου, τόσο ως προς τις οικονομικές πολιτικές που θα εφαρμόζονταν όσο και ως προς τα νούμερα που προέβλεπε, μου φάνηκε αδιανόητο ότι υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που να τις πίστευε. Δεν είχε, εξ αρχής, καμία απολύτως ρεαλιστική βάση. Μόνο μια βαθειά Πίστη μπορούσε να ωθήσει κάποιον να πιστέψει στην πολιτική εκείνη. Διατηρήθηκε όμως ισχυρή για πάνω από ένα χρόνο ακριβώς επειδή ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη των πολλών να "πιστέψουν" (και των λίγων, με έννομα ή άνομα συμφέροντα να πιστέψουν οι υπόλοιποι).

Βέβαια, η πραγματικότητα δεν καταλαβαίνει από Πίστη. Επιτίθετο στην κυρίαρχη Πίστη συστηματικά και λίγο-λίγο την κλόνιζε. Κάτι οι υστερήσεις στα έσοδα, κάτι η εκρηκτική πορεία spreads και ελλειμμάτων, σε λιγότερο βαθμό τα λουκέτα και η γιγάντωση της ανεργίας... Εκείνο που όμως δεν σήκωνε άλλες απατηλές προσδοκίες ήταν η επικείμενη κατάρρευση των γαλλικών τραπεζών που θα έφερναν τα λουκέτα των ελληνικών τραπεζών. Κάπως έτσι η Μνημονιακή Πίστη έφτασε στα στερνά της καθώς η ΕΕ εγκατέλειψε με συνοπτικές διαδικασίες το Μνημόνιο Νο.1.

Για μια στιγμή, για την ακρίβεια για 24 ώρες, οι πιστοί του Μνημονίου θεώρησαν πως η Συμφωνία της 21ης Ιουλίου θα έδινε το φιλί της ζωής στο βασικό τους "πιστεύω": ότι, δηλαδή, το Μνημόνιο, "παρά τα προβλήματά του", θα μετεξελισσόταν σε ένα πιο ρεαλιστικό και βιώσιμο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας και, γενικότερα, στην βάση για την Συνολική Λύση στην Κρίση του Ευρώ. Ελάτε όμως που, αντί για το φιλί της ζωής, η Συμφωνία του Ιουλίου έδωσε στην Πίστη εκείνη την χαριστική βολή! Η κατάρρευση της Ιταλίας και της Ισπανίας (την οποία μόνο η απεγνωσμένη και δίχως αύριο παρέμβαση της ΕΚΤ έχει, πρόσκαιρα, παγώσει στον χρόνο), που ήταν αναμενόμενη παράπλευρη απώλεια της Συμφωνίας του Ιουλίου, αφαίρεσε και το τελευταίο έρεισμα από όσους θεωρούσαν ότι, παρά τις καθυστερήσεις και τα λάθη, τελικά η Πίστη τους διέθετε λογική βάση.

Η Πλάνη

Κάποιες στιγμές, η εμπειρία γίνεται τόσο πιεστική που ακόμα και η πιο ισχυρή Πίστη κάμπτεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με ένα τείχος αντίθετων διαπιστώσεων. Οι εξελίξεις των τελευταίων 18 μηνών (βλ. τα δέκα επεισόδια της Κρίσης πιο πάνω), από μόνες τους, θα έπρεπε να είναι ικανές για να καταδείξουν στον παρατηρητή τους πως δεν ήταν στραβός ο γιαλός. Κι όμως, εκείνοι που είχαν επενδύσει τόσα πάνω στην Πίστη, την αντικατέστησαν με μία... Πλάνη. Την Πλάνη ότι η διαδικασία που ξεκίνησαν τα διμερή δάνεια στα πτωχευμένα κράτη, αρχής γενομένης τον Μάιο του 2010 με το Ελληνικό Μνημόνιο, και η οποία συνεχίστηκε με την ίδρυση του EFSF, θα οδηγήσει σε μια σοβαρή, αξιόπιστη και αποτελεσματική οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης.

Πράγματι, οι ίδιοι που πίστεψαν στην Μνημονιακή Πορεία αργότερα διέσωσαν ό,τι μπόρεσαν από τα κομμάτια της Πίστης αυτής πειθόμενοι ότι, δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγει από αυτά τα ευρωπαϊκά λάθη. Ότι το EFSF, όσο κουτσό και στραβό και να είναι, θα αποτελέσει την βάση για κάτι καλό. Κι ας είναι, προς το παρόν, τοξική η δόμησή του. Γιατί είναι όμως μια τέτοια αισιόδοξη πεποίθηση Πλάνη; Μήπως έχουν δίκιο; Πριν αποφανθούμε, ας αναλύσουμε προσεκτικά την σκέψη τους.

Ξεκινούν με την πρόβλεψη ότι το EFSF, σε πρώτο στάδιο, θα ενισχυθεί με πολλαπλάσια κονδύλια των €440 δισ της αρχικής του ισχνής προίκας έτσι ώστε να μπορεί να συζητείται η διάσωση της Ιταλίας και της Ισπανίας. Δεν κατανοούν ότι (όπως έχει εξηγηθεί κατ' επανάληψη) το πρόβλημα με το EFSF δεν είναι το μέγεθος των κονδυλίων του αλλά η τοξική του δόμηση που το καθιστά αναποτελεσματικό όταν η προίκα του είναι μικρή και εκρηκτικό όταν η προίκα του μεγαλώσει αρκετά; Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ευρωομόλογα του EFSFεμπεριέχουν τον καρκίνο που κατατρώει τα σωθικά της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα όσα πιο πολλά από αυτά εκδοθούν (για να χρηματοδοτηθεί το γιγάντιο Ιταλο-ισπανικό χρέος)  τόσο πιο κοντά έρχεται η Γαλλία στην υποβάθμιση και η Γερμανία (που δεν θα σηκώσει μόνη της το βάρος χρηματοδότησης του EFSF) στην πόρτα της ευρωζώνης (με τάση να βγει από αυτήν μια και καλή);

Υπάρχουν αρκετοί από τους "πιστούς" που τα καταλαβαίνουν καλά όλα αυτά. Όμως, προσμένουν ότι, κάποια στιγμή, η μεγέθυνση του EFSF δεν θα λειτουργήσει πυροσβεστικά για πολύ και, όταν η πυρκαγιά αρχίζει να πλησιάζει και πάλι το Παρίσι, τότε η κα Μέρκελ θα υποκύψει και θα δεχθεί τα ομόλογα του EFSF να μην είναι τοξικά δομημένα αλλά να είναι ομοιογενή, δηλαδή να εγγυώνται όλα τα ποσά που δανείζεται από τον κάθε επενδυτή το EFSF από όλα τα κράτη-μέλη ταυτόχρονα - από κοινού. Έτσι, η Ευρώπη θα αποκτήσει πραγματικά ευρωομόλογα και το EFSF θα μετεξελιχθεί σε έναν οργανισμό διαχείρισης ολόκληρου του ευρωζωνικού δημόσιου χρέους. Κάτι σαν ένα European Debt Agency το οποίο θα δανείζεται εκ μέρους όλων των χωρών της ζώνης του ευρώ και που, σιγά-σιγά θα μετεξελιχθεί σε ένα Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, με το δικαίωμα να αποφασίζει πόσα κονδύλια, από τα κοινώς δανειζόμενα, θα μοιράζει σε κάθε κράτος-μέλος βάσει κοινών κανόνων (Γερμανικής έμπνευσης). Αργότερα, αυτό το "υπουργείο" μπορεί κάλλιστα να εισάγει και δικούς του ομοσπονδιακούς φόρους οι οποίοι θα συνυπάρχουν με τους εθνικούς. Πριν το καταλάβουμε, η διαδικασία που ξεκίνησε με το Μνημόνιο, μέσα από την αποτυχία του τελευταίου, θα έχει οδηγήσει σε μια Ομόσπονδη Ευρώπη.

Δυστυχώς, το ωραίο αυτό σενάριο αποτελεί μια θλιβερή πλάνη. Κάτι που τόσο εύγλωττα κατέδειξε τις περασμένες μέρες η Φιλανδός Υπουργός Οικονομικών Jutta Urpilainen...

Η πετριά της Jutta

Στις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης, οι αντιδράσεις εναντίον του EFS (των πακέτων διάσωσης πτωχευμένων χωρών που εκείνο χρηματοδοτεί) έως τώρα προέρχονταν από συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα. Όχι όμως και η Φιλανδική απαίτηση από το ελληνικό δημόσιο για εχέγγυα και αυτο-ασφάλιση του ελληνικού κράτους (σε περίπτωση αδυναμίας επιστροφής στην Φιλανδία των νέων δανεικών). Αυτή η απαίτηση ήρθε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που εκπροσωπεί στην κυβέρνηση η κ. Jutta Urpilainen. Παρόλο που είναι σίγουρο ότι η Γερμανία θα ανατρέψει την συμφωνία της με τον έλληνα ομόλογό της, η απαίτηση και μόνο καταδεικνύει την πλάνη όσων πιστεύουν στις δυνατότητες μετεξέλιξης του EFSF σε ένα μελλοντικό ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών. Δύο είναι οι λόγοι:

Επειδή η κ. Urpilainen έχει δίκιο! Κατ΄αρχάς, το γελοίο δικαίωμα να διεκδικήσει εχέγγυα από το (πτωχευμένο) ελληνικό δημόσιο του το δίνει το ίδιο το καταστατικό του EFSF, ακόμα και η ίδια η Συμφωνίας της 21ης Ιουλίου. Δεδομένης μάλιστα της τοξικής δομής του EFSF, εύλογα ερωτάται η Φιλανδός υπουργός: "Και ποιος θα σώσει τους διασώστες του ελληνικού δημοσίου, όταν είναι μαθηματικά σίγουρο ότι και αυτή η "διάσωση" θα αποτύχει παταγωδώς ενώ, παράλληλα, θα καταρρέουν Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο και ίσως Γαλλία;" Άλλο είναι να ζητάμε από την Φιλανδία να δείξει αλληλεγγύη στην Ελλάδα κι άλλο να της ζητάμε να πηδήξει στον γκρεμό χωρίς αλεξίπτωτο.
Για να μην πέσει η Φιλανδία στον γκρεμό, προσπαθώντας να βοηθήσει το ελληνικό δημόσιο, είναι απαραίτητο να μην χρειάζεται να εγγυάται ούτε η Φιλανδία ούτε και η ίδια η Γερμανία τα χρέη των υπερχρεωμένων. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να καταργηθεί η Αρχή των Αυστηρά Εθνικών Χρεών πάνω στην οποία έχει δομηθεί το EFSF. Με άλλα λόγια, η μετεξέλιξη του EFSF σε Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορεί καν να αρχίσει τα πρώτα δειλά της βήματα πριν καταργηθεί η βασική παραδοχή για την οποία ιδρύθηκε: Δανεισμός υπερχρεωμένων κρατών μέσω δημιουργίας νέων χρεών κάθε ευρώ των οποίων το εγγυάται μία και μόνο μία χώρα.

Περιληπτικά, για να αρχίσει μια διαδικασία οικονομικής ομοσπονδοποίησης της ευρωζώνης, πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το EFSF ο στόχος της καταπολέμησης της Κρίσης Χρέους. Το να θεωρείται ότι το EFSF θα αποτελέσει τον σπόρο της δημοσιονομικής ενοποίησης της Ευρώπης είναι η Πλάνη που αντικατέστησε την Πίστη στο Μνημόνιο. Όσο πιο γρήγορα μπει κι αυτή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τόσο μεγαλύτερες οι ελπίδες επιβίωσης της ευρωζώνης. Χρωστάμε χάρη μεγάλη στην κ. Jutta Urpilainen η οποία ανοίγει τα μάτια όσων θέλουν να δουν σε μια απλή πραγματικότητα.

Μια εναλλακτική εξελικτική πορεία

Αν έχω δίκιο, και η εναπόθεση των ελπίδων για υπέρβαση της Κρίσης Χρέους στο EFSF και την μετεξέλιξή του αποτελεί πλάνη, τι πρέπει να γίνει; Τρία πράγματα (τα οποία τονίζω εδώ και καιρό):

Αντί για ευρωομόλογα που τα εγγυώνται τα κράτη-μέλη, η Ευρώπη έχει ανάγκη ενοποίησης του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους με χρηματοδότηση που θα εξασφαλίσει η ΕΚΤ εκδίδοντας ομόλογα (ευρωομόλογα) στο όνομά της, και χωρίς να τα εγγυάται ούτε η Φιλανδία, ούτε η Αυστρο-Γερμανία, ούτε και η Ολλανδία.
Ένα πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα ανάκαμψης το οποίο θα εκπονήσει και εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, συγχρηματοδοτούμενη από επί πλέον εκδόσεις ευρωομολόγων από την ΕΚΤ
Και τέλος, υποχρεωτική επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης από το EFSF, το οποίο με αυτό τον τρόπο αποκτά μη τοξικό, εποικοδομητικό, ρόλο.

Το πραγματικό μέτωπο: Πτωχοτραπεζοκρατία εναντίον Ανάκαμψης

Διαβάσατε για την συγχώνευση Alpha και Eurobank. Προέκυψε ως η ύστατη λύση αποφυγής της εθνικοποίησής τους λόγω πτώχευσης. Δυστυχώς η συγχώνευση αυτή δεν λύνει το πρόβλημα των τραπεζών παρά μόνο επεκτείνει, εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, την εξουσία των τραπεζιτών που τις ελέγχουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στην Γαλλία, και αλλού, με τράπεζες κολοσσούς έτοιμες να καταρρεύσουν.

Εδώ και τρία χρόνια επιμένω ότι η Κρίση που ζούμε στην ευρωζώνη είναι κατεξοχήν κρίση των τραπεζών της ηπείρου μας. Πρόσφατα ακόμα και η κα Lagarde, η νέα ηγέτις του ΔΝΤ, επιβεβαίωσε αυτούς τους φόβους και κατέδειξε τις τράπεζες ως την κακοήθεια που συντηρεί την Κρίση. Να η σχέση που έχουν όλα αυτά όμως με την Πλάνη, τον Jutta και την Κρίση Χρέους: Πίσω από την πάλαι ποτέ Πίστη, και βαθειά στο DNA της πιο πρόσφατης Πλάνης, κρύβεται η πολιτική επιλογή της μη σύγκρουσης με την Πτωχοτραπεζοκρατία - με το νεότευκτο καθεστώς που γεννήθηκε από τα συντρίμμια που δημιούργησε το Κραχ του 2008  στο οποίο όσο πιο πτωχευμένη μια τράπεζα τόσο μεγαλύτερη η εξουσία της επί των δημόσιων οικονομικών. Ο κόμπος όμως έχει πλέον φτάσει στο χτένι. Είναι πια προφανές ότι οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να επιλέξουν είτε να συντηρούν (μέσα από Μνημόνια και λογική τύπου EFSF) την Πτωχοτραπεζοκρατία είτε να στοχεύσουν στην Ανάκαμψη. Και τα δύο δεν γίνονται.

ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΛΕΩΝΙΔΑ

ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΛΕΩΝΙΔΑ

          Από χθες ο Λεωνίδας Κύρκος ανήκει στην αιωνιότητα.  Με το θάνατό του κλείνει μια ολόκληρη εποχή, εποχή ελπίδων, ανάτασης, προσδοκιών, πικρίας, απογοητεύσεων αλλά και μεγάλων κατακτήσεων. Όλοι εμείς που πορευτήκαμε μαζί του μέχρι σήμερα, κάποιοι από τη διάσπαση του 1968, κάποιοι άλλοι αργότερα, αποχαιρετούμε τον ιστορικό ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς σ. Λεωνίδα Κύρκο. Ουσιαστικά αποχαιρετούμε τον άνθρωπο-σύμβολο  των ανανεωτικών ιδεών της αριστεράς στην Ελλάδα.

Αναδείχθηκε σε κορυφαίο στέλεχος της αριστεράς τα πέτρινα χρόνια, «εισέπραξε» την ποινή του θανάτου, που ευτυχώς έμεινε ανεκτέλεστη, καταδικάσθηκε σε πολύχρονες φυλακίσεις (μέχρι και το Στρατοδικείο της Δράμας «τον τίμησε»), «περιηγήθηκε» σε φυλακές & εξορίες.

Ήταν ο άνθρωπος-σύμβολο, που με τον καλλίτερο τρόπο συνδύαζε την ιδιότητα του κορυφαίου πολιτικού στελέχους με την ποιότητα και ακεραιότητα του χαρακτήρα των αγωνιστών της αριστεράς.

Υπήρξε «η προσωποποίηση» του πολιτικού ήθους και της συνέπειας, που οφείλει να έχει κάθε αριστερός, ώστε να είναι πειστικός και παράδειγμα για την κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο πρώτος ηγέτης της αριστεράς στην Ελλάδα, ο οποίος με δική του πρωτοβουλία παραιτήθηκε από όλα τα κομματικά αξιώματα και άνοιξε το δρόμο στη νεώτερη γενιά.

Εξαιρετικός ρήτορας, επικοινωνούσε με μεγάλα ακροατήρια και μπόλιαζε την κοινωνία με τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Η αποδοχή και η προσωπική του εμβέλεια ήταν πολύ μεγαλύτερες από την εκλογική απήχηση του ΚΚΕ εσ. ή της ΕΑΡ. Ο ίδιος το ήξερε καλλίτερα από τον καθένα. Ουδέποτε το χρησιμοποίησε για να επιβάλλει απόψεις και θέσεις. Δημοκρατικός,  διαλλακτικός, έδινε την πολιτική του μάχη στο Κόμμα και αποδεχόταν το αποτέλεσμα.

Η στήριξή του στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υπήρξε η τελευταία του πολιτική πράξη και ταυτόχρονα σήμα πορείας για μας. Κατέδειξε το συνεχές ενδιαφέρον του για την πολιτική, για την αριστερά, για την Ελλάδα και μάς έδωσε ώθηση στη δύσκολη πορεία που ξεκινήσαμε. Στην πορεία αυτή, η προσωπικότητα του σ. Λεωνίδα, οι ιδέες, η ίδια του η ζωή αποτελούν σημείο αναφοράς για όλους μας.

Υπήρξε ακαταπόνητος και ασυμβίβαστος αγωνιστής, οραματιστής της Αριστεράς και συνάμα  ρεαλιστής της ζωής, υπέρμαχος της ουσιαστικής ενότητας της Αριστεράς, πρωτεργάτης της ανανέωσης της Αριστεράς, αλλά και της εν γένει πολιτικής ζωής.

Για όλους εμάς στη Δημοκρατική Αριστερά υπήρξε καλός σύντροφος, φίλος  και δάσκαλος.

Η αναγνώριση από εχθρούς και φίλους του ήθους, της εντιμότητας και ανιδιοτέλειάς του, της αγωνιστικότητάς του και της εν γένει προσφοράς του στην Αριστερά, στην Ελλάδα και στον Λαό μας αποτελεί τον καλύτερο επικήδειο για τον Λεωνίδα, όπως τον αποκαλούσε ο απλός κόσμος, που τον ένοιωθε ως τον δικό του σύντροφο.

                                                Το Γραφείο Τύπου της Ν.Ε. Δράμας

                                                της Δημοκρατικής Αριστεράς

Η αριστερά, ο Λ. Κύρκος και η «αριστερά» ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/08/2011, 17:07

 

Δημήτρης Κ. Ψυχογιός 

Η αριστερά, ο Λ. Κύρκος και η «αριστερά»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  29/08/2011, 17:07

27Share

emailεκτύπωση  

«Είστε η Αριστερά των σαλονιών», είχε απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το ΠαΣοΚ οργάνωνε το «ραντεβού με την ιστορία», αυτό που είχε χάσει η ελληνική αριστερά κατά τη δεκαετία του 1940. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1989, η αριστερά των σαλονιών και των εργοστασίων έστελνε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Δεν ήταν η εκδίκηση του Λεωνίδα Κύρκου, στο Εκτελεστικό Γραφείο της ΕΑΡ είχε ψηφίσει λευκό όταν τέθηκε θέμα να αποφασίσουμε αν ήμασταν υπέρ της παραπομπής ή όχι.

Ήταν η εκδίκηση της ιστορίας: το ΠαΣοΚ των σκανδάλων του 1989 δεν θύμιζε σε τίποτα το αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιευρωπαϊκό κόμμα που το 1981 δεν είχε επιτρέψει στον Κώστα Σημίτη να είναι υποψήφιος βουλευτής επειδή είχε γράψει κείμενο υπέρ της «Ευρώπης τωνΛαών». Κατά την πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο έπρεπε κανείς να είναι υπέρ του Καντάφι, του Χουσεΐν και του Ασάντ (πατέρα του νυν) για να είναι «αριστερός». Το ΠαΣοΚ δεν ήθελε να ακούσει καν για σοσιαλδημοκρατία και αντιμετώπιζε περιφρονητικά τη Σοσιαλιστική Διεθνή, της οποίας προεδρεύει σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο Λεωνίδας Κύρκος, αρνήθηκε να είναι τέτοιος «αριστερός»: Παραμένοντας «κομμουνιστής», χαρακτηρισμός που για αυτόν ήταν περισσότερο ηθικός παρά πολιτικός, ήταν ευρωπαϊστής και μεταρρυθμιστής. «Ήταν η ευρωπαϊκή ιδέα σε πράξη, ο εκσυγχρονισμός της Αριστεράς σε μαχητική έκδοση», μπορούμε να πούμε για αυτόν, παραφράζοντας την περιγραφή του Κώστα Σημίτη για το άλλο σπουδαίο πρόσωπο που χάσαμε τούτες τις ημέρες, τον Νίκο Θέμελη. Συμμετείχε, όπως και όλο το ΚΚΕ (εσωτερικού), στο εγχείρημα του ευρωκομμουνισμού, στην προσπάθεια των κομμουνιστικών κομμάτων της Ιταλίας, της Ισπανίας και (λιγότερο) της Γαλλίας να αναπτύξουν εθνικούς δρόμους προς τον σοσιαλισμό, ερχόμενα σε σύγκρουση με τη Σοβιετική Ένωση. Το εγχείρημα απέτυχε, τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης ουσιαστικά έσβησαν από τον πολιτικό χάρτη, με εξαίρεση το ΚΚΕ που ήδη είχε κερδίσει τη μάχη του «ένα είναι το ΚΚΕ» από τη δεκαετία του 1970, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ (εσωτερικού) είχε πρωτοστατήσει στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Δεν ήταν μόνο ότι το ΚΚΕ είχε την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν και ότι ουσιαστικά το ΚΚΕ συνέχιζε με «το όπλο παρά πόδας», σαν να μην είχε τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος. Συμβολικά, ο Χαρίλαος Φλωράκης συμπεριφερόταν σαν καπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ειρηνοποιός, ήθελε να τελειώσουν οι βίαιες πολιτικές συγκρούσεις στη χώρα μας, αυτή του η πεποίθηση του είχε κοστίσει τον χαρακτηρισμό «του σαλονιού». Για τη συγκρουσιακή πολιτική κουλτούρα της χώρας μας, το να πιστεύει κανείς στην αξία του συμβιβασμού, στη διαπραγμάτευση, στην ανάγκη ουσιαστικών πολιτικών συνθέσεων ήταν «συμπεριφορά σαλονιού» _ άρα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει ο Λεωνίδας Κυρκος «λαϊκός ηγέτης», ανυποχώρητος απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Ομοίως, το να αγαπάς την κλασική μουσική, να σφυρίζεις κομμάτια, να παίζεις φυσαρμόνικα και να προτείνεις ο Ύμνος στη Ζωή της Ενάτης του Μπετόβεν να γίνει ο εθνικός ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι συμπεριφορά του σαλονιού και του Μεγάρου _ σε χώρα που το αντριλίκι συνιστά ύψιστη πολιτική αξία και οι γνήσιοι λαϊκοί ηγέτες χορεύουν ζεϊμπέκικο, κουμπαριάζουν με τον Τόλη Βοσκόπουλο και ομνύουν στη Ρίτα Σακελλαρίου. Ομοίως, το να έχεις το άγχος να αποχωρήσεις από την πολιτική ζωή από τα 65 σου επειδή όλοι οι συνομηλικοί σου του ΚΚΕ (εσωτερικού) έχουν αποχωρήσει και φοβάσαι μήπως κατηγορηθείς ότι τους ξωπέταξες για να κυριαρχήσεις, αποτελεί ήθος σπάνιο για την πολιτική ζωή της χώρας.

Φυσικά, ο Λεωνίδας Κύρκος έκανε λάθη και συμβιβασμούς, ήταν υποχωρητικός ακόμα και σε περιπτώσεις που ίσως δεν έπρεπε _ για τούτο και ήμασταν πολλοί, ακόμα και στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς που τον θεωρούσαμε «δεξιό». Σκέφτομαι σήμερα πως έφταιγε το ότι δεν είχαμε καταλάβει το πόσο μισούσε τον εμφύλιο πόλεμο, πόσο ήθελε να κλείσει οριστικά αυτή η σελίδα• ίσως επειδή αυτός είχε λάβει μέρος, είχε βιώσει την αγριότητά του, ένιωθε πως είχε ευθύνες, ενώ για μας ήταν μακρινή ιστορία. Δεν καταλαβαίναμε ότι με την πολιτική μας πρακτική τον συνεχίζαμε, ενώ πιστεύαμε ότι είχε λήξει.

Σύναψε συμμαχίες με κράτη, πρόσωπα και κόμματα που δεν έπρεπε, και το πολιτικό εγχείρημα του οποίου ηγήθηκε απέτυχε _ εννοώ δεν κατάφερε να υλοποιήσει ο ίδιος τις βασικές ιδέες που ευαγγελιζόταν, άλλοι και άλλα κόμματα τις έκαναν πράξη, τον ευρωπαϊσμό του, για παράδειγμα. Δεν του αναγνώρισαν τη συνεισφορά του. Σε εκείνο όμως στο οποίο απέτυχε παταγωδώς ήταν η προσπάθειά του για εξημέρωση των πολιτικών ηθών, για λιγότερη βία στις κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις _ για αυτή την προγραμματική πίστη του τον μισούν βαθιά ακόμη και σήμερα πάμπολλοι στο ΠαΣοΚ, στο ΚΚΕ, στη Δεξιά, ακόμη (αν όχι κυρίως) και στον Συνασπισμό.

Μακάρι και αυτή την πίστη του στον συμβιβασμό και την αποφυγή της βίας να την κάνουν πράξη κάποιοι άλλοι πολιτικοί, και ας μην του αναγνωρίσουν ούτε αυτή τη συνεισφορά, δεν πειράζει. Κάποιοι θα θυμόμαστε ότι ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε πρωτοπόρος στην Αριστερά και σε αυτό το πεδίο.

Psychoyos@tovima.gr