Dead end

ΤΕΤΆΡΤΗ, 10 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

Dead end

Μια ακόμα νεανική, μητροπολιτική εξέγερση.

Μια ακόμα ίδια αφορμή, η παράλογη, αλλά νομοτελειακή,  βία της εξουσίας.  

Μια ακόμα ίδια αιτία, ο αποκλεισμός από την κοινωνία των ονείρων.

Οι εξεγερμένοι θα σπάσουν θα κάψουν, θα λεηλατήσουν, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν. Δεν ζητούν να αλλάξουν τις κοινωνικές δομές.

Ζητούν άρρητα από τις δομές να χωρέσουν και αυτούς στα συρτάρια τους.

 Όμως αυτές είναι πάντοτε ταξικές, άτεγκτες, ολοκληρωτικές, έχουν τους δικούς τους νόμους και μπορούν να τους επιβάλλουν.  

Και οι νόμοι τους λένε ότι τα αγαθά της φύσης δεν είναι για όλους.

Θα ειπωθούν εκατοντάδες απόψεις και θα γραφτούν αντίστοιχες αναλύσεις. Θα γυριστούν ταινίες, θα φτιαχτούν ηρωικά τραγούδια, θα ζωγραφιστούν πίνακες.

Θάχουμε να θυμόμαστε, ενώ μια νέα εξέγερση θα ετοιμάζεται.

Τι μένει;

Μένει η βία, καθαρή, μεταλλική, πυρωμένη.

Η λαγνεία της καταστροφής, η ηδονή του πλιάτσικου. Η ανάγκη της νεολαίας να ξεσπάσει, να αμφισβητήσει την κυριαρχία του «καλού» και να λατρέψει το «κακό».

Τα παιδιά μεγάλωσαν με ένα δάχτυλο μπροστά στα μάτια τους να τους δείχνει το δρόμο της ευημερίας, αλλά να τους κρύβει την ανισότητα των ευκαιριών. Κάποιοι κατάφεραν να βρουν τη Γη της Επαγγελίας, κάποιοι όχι.

Έρχονται στιγμές που το παραμύθι για πολλούς δεν έχει αίσιο τέλος, ο δρόμος τελειώνει σε ντουβάρι.

Και τότε σπάνε το ντουβάρι για να ανακαλύψουν ότι χιλιάδες ντουβάρια είναι βαλμένα από πίσω, αδύνατο να τα γκρεμίσεις όλα, αδύνατο να τα διαβείς.

Μετά σκύβουν το κεφάλι και αποδέχονται ότι είναι στην απέξω.

Μέχρι την επόμενη εξέγερση.

Υπάρχει κάτι να πιούμε;

Αδιέξοδο.