Kανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του
δε σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του». Τολστόι
Του Χρόνη Διαμαντόπουλου, Δημοσιογράφου, μέλους της γραμματείας νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς
Ευρώ, Δραχμή, Χρεωκοπία, PSI, Κούρεμα, Ομόλογα… Μακρύς ο κατάλογος των λέξεων που μονοπωλούν τις σκέψεις και τα ακούσματά μας. Ακούσματα που χτίζουν μέρα με τη μέρα το «κάστρο» της θλίψης μας, του πνευματικού μας αδιεξόδου. Ο αναστεναγμός αντικατέστησε το χαμόγελο και «ένας σύγχρονος Μεσαίωνας έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην καθημερινότητά μας».
Ο κ. Παπαδήμος έχασε ήδη το «momento» του και τώρα είναι πολιτικός όμηρος των προσωπικών και στρατηγικών φιλοδοξιών των τριών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των δελφίνων της εξουσίας. Ίσως ήταν λάθος του κ. Παπαδήμου, ότι «κλείστηκε» στο δωμάτιο του Μαξίμου, μαζί με τους κ. Παπανδρέου, κ. Σαμαρά και κ. Καρατζαφέρη και «παίζανε» κρεμάλα και τρίλιζα τη σύνθεση της κυβέρνησης. «Βάλε τον Γεωργιάδη, βγάλε τον Μπεγλίτη και εσύ κράτα τον Δήμα»… Να κτίσουμε το κυβερνητικό πάζλ! Κτίσανε μια κυβέρνηση αναποτελεσματική και πολυπρόσωπη που μόνο εποχή λιτότητας δεν αντιπροσωπεύει.
Είναι μια κυβέρνηση που τρέχει, πληρώνει χρέη και οικονομική σωτηρία δεν βλέπει. Τώρα είναι στο χέρι του ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης πρωθυπουργού, να εξηγήσει, ως τρίτο μάτι, πώς «λειτουργούν» οι μηχανισμοί κομματικών συμφερόντων και αποπροσανατολισμού σωτηρίας της χώρας, του εκάστοτε Μαξίμου. Και να αποκαλύψει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αλλά αλήθεια μπορεί να το κάνει, θέλει; Πάντως είναι στο χέρι του…
Αναμφισβήτητα, ο κ. Παπαδήμος «βλέποντας» τις καθημερινές δηλώσεις και πολιτικές κινήσεις- αντιδράσεις , υπό μορφή κυβερνητικής ασυνεννοησίας, των κυβερνητικών στελεχών και υπουργών του, είναι σίγουρο πως καταλαβαίνει ότι η χώρα πρέπει να οδηγηθεί σε εκλογές και αφού, πρωτίστως, έχει ολοκληρώσει το «αυτονόητο και καθορισμένο» έργο αυτής της «εθνικής συγκυβέρνησης». Τώρα φαίνεται πόσο σωστή ήταν η εκτίμηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, ότι «αυτή η κυβέρνηση ήταν εξαρχής υπονομευμένη».
Αναμφίβολα, έχει καταρρεύσει πλήρως το πολιτικό σύστημα και τα αξιόπιστα πρόσωπά του. Ας μη ψάχνουμε τους μάγους και τα πολιτικά μαγικά ραβδάκια. «Το πείραμα Παπαδήμου», ενδεχομένως, να έχει ως θετικό αποτέλεσμα την πρώτη επαφή της ελληνικής κοινωνίας με τις συμμαχικές κυβερνήσεις και την ανάπτυξη κουλτούρας διαλόγου και συνεργασίας.
Δυστυχώς, η πλειονότητα των ελλήνων πολιτών δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα το σημερινό κυβερνητικό χάος και το πολιτικό τέλμα. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα βιώματα μας από τη μέρα που αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στη γη. Η αλλοτρίωση του χαρακτήρα μας είναι αυτή που μας «αδειάζει» συναισθηματικά σε συνδυασμό με την οικονομική ανασφάλεια. Είναι οι λέξεις που φοβόμαστε πια να ξεστομίσουμε. Είναι οι σκέψεις που ντρεπόμαστε να τις συζητήσουμε. Είναι τα αισθήματα που θάβουμε μέρα με τη μέρα πιο βαθειά μέσα μας. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πρωτίστως προσωπικό και μετά πολιτικό και οικονομικό.
Οφείλουμε να πάμε κόντρα, όχι μόνο στο λανθασμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και κόντρα στον εαυτό μας. Οφείλουμε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας ως θύμα της κατάστασης, αλλά ως δημιουργό μιας αναγεννητικής πορείας. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη, που αντιμετωπίζουμε καθημερινά τον συνάνθρωπό, τη φύση, την οικογένεια, τον εαυτό μας. Οφείλουμε να σπείρουμε από την αρχή αξίες και ιδανικά και να απαρνηθούμε αυτά τα οποία θεωρούμε ξεπεσμένα, αναχρονιστικά και αδιέξοδα.
Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε δεκάδες «οδοκαθαριστές», με ότι αυτό συνεπάγεται, για να μαζεύουν «σκουπίδια» που εμείς οι ίδιοι πετάξαμε πριν λίγη ώρα. Με αυτό το ελάχιστο παράδειγμα, που πολλοί θα το θεωρήσουν τετριμμένο, θέλω να μεταφέρω στην πράξη τις προηγούμενες σκέψεις μου.
Οφείλουμε να εκλέγουμε άξιους κυβερνήτες με αξιόλογη δημιουργική πορεία και όχι να εκλέγουμε «τζάκια και παραδοσιακά» ονόματα. Και βεβαίως να απορρίπτουμε τους πρώην αποτυχημένους αρχηγούς. Εξάλλου οι ηγέτες δεν γεννιούνται, αλλά τους αναδεικνύει ο λαός.
Έχουμε βαρεθεί την λογιστική αντιμετώπιση της ζωής, έχουμε ανάγκη το πάθος την δημιουργία και επιτέλους όραμα για να ελπίζουμε και να πιστεύουμε για το ΑΥΡΙΟ.
