Μάχες οπισθοφυλακών : του Χρήστου Χατζηγεωργίου

Θα περίμενε κανείς μετά από τρία χρόνια κρίσης και με την κοινωνία να καταρρέει εκτός από την πλήρη αντίθεσή μας σε μνημόνια λιτότητας και περικοπές μισθών και συντάξεων, εκτός από την αγανάκτησή μας γιατί πληρώνουμε όλοι με άνισο τρόπο τα χρέη που δημιούργησαν άλλοι οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν, εκτός από την οργή μας για τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τη διαπλοκή, τη γραφειοκρατεία και τόσα άλλα...θα περίμενε κανείς να βρούμε όλοι στον εργασιακό μας χώρο, στην τοπική μας κοινωνία , στις σχέσεις μας με άλλες επαγγελματικές ομάδες τα στραβά και όλα όσα μας οδήγησαν να αποδειχθούμε ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης.

θα περίμενε κανείς ότι αντί να βρίζουμε όλους τους άλλους να στρέψουμε το βλέμμα και σε όλα αυτά που κακώς είχαν εννοηθεί ως προνόμια του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά ή και ολόκληρων επαγγελματικών ομάδων ελέω εθιμικού δικαίου ( έτσι τα βρήκαμε - έτσι τα συνεχίζουμε)  και να έχει εκπονηθεί σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε υπηρεσία και σε κάθε οργανισμό ένα σχέδιο εξυγίανσης, ανόρθωσης και αποκατάστασης της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, του πλήρους κοινωνικού ελέγχου.

Αμ! Δε!!!

Όλοι συμφωνούμε να αλλάξουνε  όλοι οι άλλοι αλλά σαν έρχεται η μπόρα στο δικό μας το κεφάλι τότε διατρανώνουμε την αντίθεσή μας "στις επιλογές της τρόικας και των διεθνών κέντρων που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία μας". 

Ο λαός πολύ σοφά λέει "τρεις πιθαμές μακριά από τον κώλο μας κι ότι θέλει ας πάει να γίνει".

Θέλουν να μας ελέγξουν αν τηρούμε το ωράριο εργασίας μας; 

Απαράδεκτο!!!!!!

Θέλουν να μας ελέγξουν αν δηλώνουμε   όλα τα εισοδήματά μας ;

Απίστευτο!!!!Ας πάνε πρώτα να ελέγξουν τα δικά τους...

θέλουν να βάλουν δείκτες αξιολόγησης;

Ας αξιολογήσουν πρώτα το δικό τους έργο!!!!

Κλπ, κλπ...

Βέβαια εγώ ως εκπαιδευτικός θα ήθελα να αξιολογούνται οι γιατροί που με εξετάζουν στο ΕΣΥ και αν δεν ενδιαφέρονται και αν έχουν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις της επιστήμης τους εδώ και δέκα χρόνια να πάνε να δουλέψουν στο δικό τους ιατρείο γιατί εγώ δεν τους εμπιστεύομαι την υγεία μου.

 Επίσης θα ήθελα οι αστυνομικοί να ελέγχονται αν κάνουν υπέρβαση καθήκοντος ή τεμπελιάζουν όλη μέρα σε κάποιο καφενείο ενώ τους έχουν βγάλει πεζοπόρο υπηρεσία στις γειτονιές.

Επίσης θα ήθελα να ελέγχονται οι εφοριακοί, οι πυροσβέστες, οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές.....

Το φυσιολογικό λοιπόν θα ήταν να δέχομαι να ελέγχεται και ο εκπαιδευτικός για αδιαφορία, ανάρμοστη συμπεριφορά, βίαιη συμπεριφορά κλπ

Εδώ όμως έρχεται η ώρα που εμφανίζεται ό μπλε ή πράσινος ή κόκκινος ή ροζ συνδικαλιστής και αρχίζει το παραμύθι που στοχεύει ακριβώς στην κατανοητή ανθρώπινη φοβία.

Θέλει ο εχθρός, ο αντίπαλος (κυβέρνηση, γραφειοκράτες, τεχνοκράτες, τρόικα, διεθνής ιμπεριαλισμός...όλα χωράνε) να απολύσουν 150.000 χιλιάδες υπαλλήλους ( άσχετα που ο υπουργός δηλώνει πως αυτοί θα φύγουν κυρίως μέσω συνταξιοδοτικής ωρίμανσης), θέλουν να μας κάνουν πειθήνια όργανά τους,  θέλουν να σκύβουμε το κεφάλι, θέλουν να παραδώσουν τα σχολεία στην αγορά, θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στην εποχή του επιθεωρητή....

Κατανοώ  τον φόβο των συναδέλφων, κατανοώ την καχυποψία τους, κατανοώ ότι από την πλήρη ανομία επιχειρείται η στοχοποίηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων κυρίως από μερικά Μ.Μ.Ε..

Αυτό που δεν κατανοώ είναι πώς αυτός ο λόγος ο  "συνδικαλιστικός" που ηχεί τόσο διχαστικός και υπερβολικός, τόσο παλιός και ξύλινος βρίσκει τόσο εύκολα πρόσβαση σε ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν γιατί όχι μόνο υπερβάλλουν πολλές φορές τον εαυτό τους μέσα στην τάξη και το σχολείο αλλά και δίνουν την ίδια τη ψυχή τους για το καλό των μαθητών.

Αντί λοιπόν η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και όλοι οι εκπαιδευτικοί να εκπονήσουμε ένα σχέδιο αξιολόγησης αποδεκτό από όλους φτάνουμε στο σημείο να αρνούμαστε πλήρως την αξιολόγηση ακόμη και την αυτοαξιολόγηση γιατί ο εχθρός την χρησιμοποιεί ως Δούρειο Ίππο.

Έτσι γινόμαστε στην κοινωνία εντελώς αναξιόπιστοι αφού αρνούμαστε κάθετα την αξιολόγηση, δημιουργούμε άσχημα αντανακλαστικά, απέχουμε από το δημόσιο διάλογο και αφήνουμε να θριαμβεύουν οι λαϊκιστές συνδικαλιστές που μας υπόσχονται ότι θα μας κρατήσουν προστατευμένους από την επιθετικότητα των γονιών, της κοινωνίας και του"εχθρού" (κυβέρνηση, παιδαγωγικό ινστιτούτο, τρόικα κλπ).

Ένα παράδειγμα ήθελα να δώσω, οι συνάδελφοι ας με συγχωρέσουν , ούτε κι εγώ συμφωνώ επειδή μάλωσα με το γείτονα να με βάλουν σε αργία αλλά δε συμφωνώ και με την ασυδοσία που υπήρχε τόσα χρόνια και μετρημένοι στα δάχτυλα εκπαιδευτικοί αμαύρωναν το έργο και τη δουλειά των υπολοίπων.

 Φυσικά από τους εν λόγω  συνδικαλιστές ουδεμία αναφορά γίνεται στην οικτρή οικονομική κατάσταση της χώρας και ότι πρέπει να δούμε και στο χώρο μας μήπως γινόταν πάρτυ!!

Στην αρχή της κρίσης μια συνδικαλίστρια αριστερής ή μάλλον υπεραριστερής παράταξης είχε έρθει στο σχολείο μου και τη ρώτησα μήπως όντος η κρίση είναι πραγματική και θα έπρεπε να αναστείλουμε για ένα διάστημα το αίτημα για αύξηση μισθών αλλά να κάνουμε μια συμφωνία για πάγωμα μισθών για μερικά χρόνια;

Η απάντησή της ήταν "όχι βέβαια, εμείς δεν συμμετείχαμε στην αύξηση του χρέους και τη  κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία", από τότε είδαμε τους μισθούς μας να πετσοκόβονται αλλά εμείς υπερήφανα συνεχίζουμε να έχουμε αίτημα πρώτος μισθός 1400 Ευρώ!!!!!!!
Καμιά σημασία για το αν έχει αλλάξει πλήρως η κατάσταση τα τελευταία τρία χρόνια, τα περισσότερα αιτήματα παραμένουν ίδια και καμιά επεξεργασμένη πρόταση δεν φτάνει στην κοινωνία εκτός από το να διατηρηθεί ότι υπήρχε πριν.

Όταν αποφασίσουμε όλοι μας ότι χρειάζονται αλλαγές που θα είναι αποτελεσματικές και θα έχουν καλύτερης ποιότητας  παροχές σε όλους τους τομείς, αλλαγές που έχουν σχέση με την έκτακτη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα τότε ίσως υπάρξει ελπίδα για τους νέους που μας βλέπουν να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών προσπαθώντας να διατηρήσουμε προνόμια σε μια χρεωκοπημένη χώρα.

Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι να πληρώσουμε το κόστος μόνο οι εργαζόμενοι ή κυρίως οι εργαζόμενοι αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει γίνει τίποτε σε αυτή τη χώρα.