Είμαστε έμπειροι, αρκετά αμαρτωλοί και μπορούμε και σας διαβάζουμε
Γιάννης Αντωνίου
H ομιλία στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ (2/07/13 )
Επιχειρώντας ένα σύντομο αναστοχασμό σχετικά με την ιστορική απόφαση της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση αλλά και τη στροφή της εξόδου απ’ αυτήν στις 20 Ιουνίου, έχω να επισημάνω τα εξής.
Αν μένει κάτι απ’ όλη αυτή την ιστορία είναι αυτή καθαυτή η συμμετοχή. Και αυτό γιατί στο πεδίο του συμβολικού και του ουσιαστικού:
· έδωσε σάρκα και οστά στη ρητορεία περί αριστεράς της ευθύνης
· συνέβαλε αποφασιστικά στην αποφυγή της χρεοκοπίας
· υπήρξε τεκμήριο αταλάντευτου ευρωπαϊσμού
· προσέφερε αποθέματα ηθικής νομιμοποίησης στο όλο εγχείρημα που δεν
διέθεταν οι άλλοι δύο εταίροι
· αποτέλεσε τομή στην παράδοση του αριστερού αρνητισμού.
Ωστόσο, πέραν της συμβολικής και ουσιαστικής αξίας της συμμετοχής, ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί, με κάποιες εξαιρέσεις είναι αλήθεια, να βρει τα στοιχεία της έμπρακτης κυβερνητικής συμβολής της ΔΗΜΑΡ στον ένα χρόνο παραμονής της στην κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν κάποιες πρωτοβουλίες στελεχών μας, κάποια σχέδια, κάποιες δηλώσεις καλών προθέσεων, κάποιες εναλλακτικές μεταρρυθμιστικών προτάσεων, άλλοτε ανεπαρκείς, κάποιες φορές εκτός τόπου και χρόνου, πολλές φορές προσχηματικές, αυτές με το πρόσημο ξέρετε, έτσι για να αποφύγουμε την κατηγορία ότι λέμε όχι χωρίς αντιπρόταση. Φοβάμαι όμως ότι στα μεγάλα θέματα, κυρίως αυτά που σχετίζονταν με τη μεταρρύθμιση του κράτους, παίξαμε κατά βάση αντιμεταρρυθμιστικό κατενάτσιο.
Κωδικοποιώντας κάποιους από τους λόγους αυτής της υστέρησης αναφέρομαι ενδεικτικά:
α. Στην απουσία μεταρρυθμιστικού σχεδίου και βούλησης, παρά τη ρητορεία περί επισπεύδουσας δύναμης των μεταρρυθμίσεων.
β. Στην αβάστακτη ελαφρότητα αντιμετώπισης της βαριάς αποστολής που αναλαμβάναμε με την απόφαση της συμμετοχής. Αντί να ανοίξουμε, όπως ήταν αναγκαίο, σε ειδικούς, σε αναβαθμισμένα όργανα και λειτουργίες, κλειστήκαμε στην πανθομολογούμενη ανεπάρκεια των ιδίων δυνάμεων. Από κάποιους ίσως το εγχείρημα βιώθηκε ως ταξιδάκι αναψυχής, ένα σύντομο φλερτ με την άσκηση εξουσίας, που όταν τα πράγματα άρχισαν να σφίγγουν πήραν το πλοίο της επιστροφής.
γ. Στο κρυφτούλι πίσω από το θεσμικό χυλό που στη μακρά διάρκεια μορφοποίησε και κατοχύρωσε το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων και το δημοσιοϋπαλληλικό Λεβιάθαν. Φτάσαμε να ονομάζουμε δημοκρατική νομιμότητα το τέρας που αποτελεί δομικό στοιχείο της κρίσης, τάσσοντας εαυτούς στην υπηρεσία της υπεράσπισής του. Η χθεσινή ομιλία του Αντώνη Ρουπακιώτη στην Κ.Ε. νομίζω ότι επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό.
δ. Στην καλλιέργεια μιας εντύπωσης που σταδιακά γινόταν όλο και πιο έντονη ότι η συμμετοχή στην κυβέρνηση είναι απλώς το απότοκο των εκτάκτων συνθηκών, μία παρεκτροπή από τον πολιτικό αταβισμό του αριστερού αντιπολιτευτισμού που πρέπει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Φτάσανε μάλιστα κάποιοι να ισχυρίζονται ότι η οριακή βελτίωση κάποιων μακροοικονομικών δεικτών και η σχετική ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας σημαίνει και παύση του συναγερμού.
Είναι όμως σε μεγάλο βαθμό η δική μας υστέρηση, πολιτική, προγραμματική, στελεχική και ο παρατεταμένος μετεωρισμός ανάμεσα στη συνείδηση της αναγκαιότητας των μεταρρυθμίσεων και την υπεράσπιση των ιερών αγελάδων του κρατισμού που άφησε ουσιαστικά ελεύθερο το πεδίο στην άσκηση μονοκομματικής κυβερνητικής πολιτικής από τη ΝΔ. Προϊόντος του χρόνου, η στρατηγική της εξόδου, αποκτούσε πια τα χαρακτηριστικά μονόδρομου. Η προοπτική αυτή είχε διαφανεί με το αντιρατσιστικό. Οι ανοησίες όμως με τους Πόντιους και το Ζάλογγο ακύρωσαν τα όποια σχέδια. Τελικά ήταν η υπόθεση ΕΡΤ που έδωσε την ευκαιρία του τελικού σαλπίσματος για την έξοδο με μεθοδεύσεις που ελέγχονται σοβαρά για τη διαφάνεια και την εσωκομματική νομιμότητα.
Το άλμα στο κενό έγινε, όπως εναγωνίως επισημάναμε στη δημόσια δήλωσή μας τα 4 μέλη της Ε.Ε. που καταψηφίσαμε την απόφαση της εξόδου. Φοβάμαι ότι τα εξαγγελλόμενα περί προγραμματικής αντιπολίτευσης, περί τρίτου πόλου, περί δημοκρατικού σοσιαλισμού, περί ανασυγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς με κορμό τη ΔΗΜΑΡ ή ακόμα χειρότερα η σχιζοφρενική εκτίμηση ότι η αποχώρησή μας από την κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο για την προώθηση μεταρρυθμίσεων με πρόσημο, που δεν είχαμε τη δυνατότητα να προωθήσουμε, όταν είμαστε εντός, δεν έχουν πολιτικό και κοινωνικό ακροατήριο.
Και αυτό γιατί η επιλογή αυτή οδηγεί φορσέ στη διολίσθηση της ΔΗΜΑΡ σε μία κατάσταση ήπιου ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο λόγω στρατηγικού κενού αλλά και λόγω της φαντασίωσης κάποιων ότι εκεί μπορεί να αναζητηθεί το ύστατο καταφύγιο πολιτικής επιβίωσης. Όταν όμως οι άνθρωποι καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στο γνήσιο και το imitation και μάλιστα στην ίδια τιμή, το imitation δεν έχει καμία τύχη.
Αγαπητοί σύντροφοι, δεν είναι η ΕΡΤ, δεν είναι ο Σαμαράς, δεν είναι οι υπαρκτές προκλήσεις του μονοκομματικού ηγεμονισμού της ΝΔ που οδήγησαν στην απόφαση της εξόδου. Είναι ότι δεν αντέξατε την πρόκληση των μεγάλων ανατροπών. Το είπα στην Ε.Ε. και το επαναλαμβάνω και εδώ. Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους το πρόβλημα είναι όχι μόνο ιδεολογικό αλλά και ανθρωπολογικό και για αυτό σε προσωπικό επίπεδο το σέβομαι, πολιτικά όμως δεν λέει τίποτα. Μέσα σ’ ένα βράδυ πετάξατε στα σκουπίδια το συγκριτικό πλεονέκτημα του κόμματος, την αναβαθμισμένη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Εγκλωβιστήκατε στον κομματικό μικρόκοσμο σε μια στιγμή που η θέση μας στη πολιτική σκηνή και η προϊούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ μας έδιναν τη δυνατότητα να γίνουμε ο προνομιακός πόλος συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Η απόφαση της εξόδου ανάστησε το ΠΑΣΟΚ, ενώ εμείς έχουμε μπει σε φάση υπαρξιακής αγωνίας, με εμφανή τον κίνδυνο να δούμε τις δυνάμεις μας να σκορπίζονται εδώ και εκεί. Φοβάμαι ότι η βλάβη είναι ανήκεστος. Μια φίλη μου από χωριό χθες μου είπε ότι το χυμένο μαζεμένο δεν γίνεται.
Και ένα τελευταίο, μην ψάχνετε εσωτερικούς εχθρούς, συνομωσίες, συμφέροντα και όλη τη συναφή παπαρολογία που αποσκοπεί στην τόνωση του κομματικού πατριωτισμού. Είμαστε έμπειροι, αρκετά αμαρτωλοί και μπορούμε και σας διαβάζουμε. Μην παριστάνετε ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως είχαν, business as usual δηλαδή, γιατί αυτό απλώς δεν είναι δυνατόν. Η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνεται το κενό. Η ανασυγκρότηση του μεταρρυθμιστικού χώρου αποτελεί κοινωνικό και πολιτικό αίτημα. Η φυγή προς τα πίσω δυστυχώς βγάζει τη ΔΗΜΑΡ έξω απ´ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική. Εμείς όμως σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι και παρόντες.
πηγή:
