Τι περιμένουμε από το 1ο και Ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Τι περιμένουμε από το 1ο και Ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

 του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Ένα συνέδριο, είναι η συνόψιση μιας συζήτησης που έχει ξεκινήσει πριν κάποιο διάστημα. Τα συμπεράσματά του δεν είναι ούτε οριστικά ούτε απόλυτα – είναι η αποτύπωση της συγκυρίας, του επιπέδου της συζήτησης και του βάθους του διαλόγου. Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, είναι η ιστορική πράξη ίδρυσης του φορέα της σύγχρονης αριστεράς. Θα επιβεβαιώσει την ανάγκη της προ μηνών πρωτοβουλίας συγκρότησής της και θα της δώσει ένα σαφές πλέον προφίλ, μετά από την εμπειρία της αυτόνομης ύπαρξης και δράσης της για διάστημα σχεδόν 9 μηνών.

Τι περιμένουμε λοιπόν από αυτό το συνέδριο;

Νομίζω τρία βασικά πράγματα:

Να ανοίξει και όχι να κλείσει ζητήματα.

Μέχρι τώρα, ο χώρος της αριστεράς βασανίζεται από την κυριαρχία της ιδεολογίας, με αποτέλεσμα να λειτουργεί με βάση τον αριστερό αυτοματισμό και όχι την πραγματική ανάλυση της πραγματικής κατάστασης. Ότι θεωρείται λοιπόν «αριστερό», έστω και μόνο λόγω συνήθειας ή εθισμού σε λανθασμένη μέθοδο ανάγνωσης, υιοθετείται αλόγιστα και προωθείται δογματικά. Η επιστημονική μέθοδος ανάλυσης, θεωρείται ύποπτη εφόσον δεν προδιαγράφει την απάντηση και δεν λαμβάνει καν ως καθοριστικό παράγοντα το τι έχουν πει σχετικά οι ομιλούσες κεφαλές του μαρξιστικού πανθέου. Η μοναδική περίπτωση αμφιβολιών για την ορθότητα των ιερών βιβλίων και του αριστερού φονταμενταλισμού προκύπτει –και όχι πάντα- μόνο από την εκλογική πτώση ή την κατάρρευση υπαρκτών προτύπων καθεστώτων. Αλλά κι αυτό για λίγο.

Το συνέδριο λοιπόν της δημοκρατικής αριστεράς, ευτυχώς, στερείται τέτοιων βεβαιοτήτων – εμμένει σε βασικές αρχές όπως πχ, το δημόσιο συμφέρον, και διαλέγεται με την κοινωνία για την επιτυχή εφαρμογή τους.

Είναι ανοιχτό λοιπόν στον αναστοχασμό, την αναθεώρηση, την προσαρμογή: θα διατυπώσει την μέχρι σήμερα παραγωγή των προτάσεών της αλλά θα συνεχίσει με νέα ορμή την σε βάθος μελέτη και παραγωγή βελτιωμένων εκδοχών τους μέχρι να πετύχει την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση για την ορθότητα και την εφαρμογή τους.

Να επικυρώσει (και στον τίτλο) ότι η δημοκρατική αριστερά είναι κόμμα οικολογικό και όχι «και οικολογικό».

Πολύ συζήτηση έχει γίνει για την επιβεβλημένη συνάντηση της αριστεράς με την οικολογία. Ήρθε η ώρα η συνάντηση αυτή να γίνει πράξη.

Εκεί που απέτυχαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, αφαιρώντας την αριστερή διάσταση από την πολιτική οικολογία για να γίνουν πολυσυλλεκτικοί, να πετύχει η δημοκρατική αριστερά, προσθέτοντας στην κεντρική της αντίληψη το οικολογικό κριτήριο για κάθε της θέση και δράση.

Να καταργήσει έτσι την οικολογία από απλή θεματική ή τμήμα του πλέον συνολικά οικολογικού κόμματος και να προσθέσει ως θεματικές τον Ασωπό, τα Σκουπίδια και την Ανακύκλωση, το Νερό, τις Βιολογικές καλλιέργειες, την Αειφόρα ανάπτυξη, τις ΑΠΕ, μαζί με την Οικονομική πολιτική, το Μνημόνιο, τις Διεθνείς σχέσεις/Εξωτερική πολιτική κλπ.

Να δοκιμάσει στην πράξη την όσμωση ανάμεσα στην ανανεωτική αριστερά και την πολιτική οικολογία ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις των καιρών και την πλανητική ευθύνη που πρέπει πια να καθορίζει τις τοπικές πολιτικές.

Αριστερά της ευθύνης χωρίς ανάληψη της ευθύνης της αειφορίας, δεν γίνεται.

Και η λατρεία της άλογης ανάπτυξης, που καθόρισε για δεκαετίες και την αριστερά, στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση, πρέπει να σταματήσει εδώ.

Αριστερά και Οικολογία – Οικολογία και Αριστερά: ας κάνουμε το βήμα, ας αδράξουμε την ευκαιρία.

Να εφαρμόσει μια σύγχρονη, δημοκρατική, δικτυακή, οριζόντια δομή λειτουργίας.

Με κριτήριο τις ανάγκες ελέγχου της εσωκομματικής εξουσίας ανάμεσα στα συνέδρια, ανανέωσης των στελεχών, δουλειάς με αναθέσεις και αξιολόγηση και ανάπτυξης της συμμετοχής και της πρωτοβουλίας.

Ένα πολύβουο μελίσσι αντί για έναν σιωπηλό λαβυρίνθο των μηχανισμών και των ψιθύρων – την γνωστή παθογένεια της αριστεράς.

Το κόμμα «νέου τύπου» του λενινισμού έχει αφήσει μεγάλες πληγές στο σώμα της αριστεράς. Η πυραμιδική λειτουργία αφήνει την βάση και τα μέλη στο περιθώριο, στελεχώνεται κυρίως από δημοσίους υπαλλήλους που έχουν τον χρόνο για πολιτική δράση και πνίγει στην γραφειοκρατία κάθε κινηματική πρωτοβουλία. Βρίσκει εχθρούς και προδότες, απείθαρχους και άπιστους για να διατηρήσει την καθαρότητά της με την στεγανοποίηση της πλειοψηφικής ομάδας από την άλλη άποψη.

Δεν χρειαζόμαστε πια μονολιθικές απόψεις και δομές. Η φύση μπορεί να μας διδάξει με την πολυπλοκότητα και την αλληλοσυμπλήρωση των δομών της.

Οι διαφορετικές απόψεις είναι ο πλούτος που συνοδεύει και ελέγχει την πλειοψηφούσα άποψη. Είναι η αυριανή διόρθωση μιας τυχόν άστοχης επιλογής. Και η εξάντληση της συναίνεσης στην ίδια την επιλογή, η εγγύηση για μιαν ενωτική δράση, χωρίς περιττές πληγές και ψυχικά ρήγματα.

Η υιοθέτηση ανοιχτών και διάφανων διαδικασιών, κομματικών θητειών και άμεσης ανακλητότητας των στελεχών, δημοψηφισμάτων και ετησίων θεματικών συνεδρίων, όπως και η οριζόντια διαβούλευση για μελέτη, ενημέρωση και κινηματικές πρωτοβουλίες μέσω της κοινωνικής δικτύωσης (διαδίκτυο και ομάδες ιστού), θα δημιουργήσουν ένα ανοιχτό κόμμα, κόμμα των μελών, ελκτικό περιβάλλον ανάπτυξης πρωτοβουλιών και προσφοράς δυνατοτήτων από όλο και περισσότερους/ες και όχι μόνον τους επαγγελματίες της πολιτικής – πραγματικό λαϊκό αριστερό οικολογικό κίνημα.

Η βάση για τα παραπάνω υπάρχει. Είναι η παράδοση της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας αλλά και η εμπειρία της εννεάμηνης ζωής του εγχειρήματος της δημοκρατικής αριστεράς.  Ένα δυο ακόμη αποφασιστικά βήματα όμως είναι απαραίτητα, τώρα στο 1^ο συνέδριο, σαν ολοκλήρωση του ιδρυτικού συμβολαίου της νέας, δημοκρατικής και πράσινης, αριστεράς. 
Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία!