ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
του Αλέξανδρου Καραγιάννη*
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την μέρα που η χώρα ουσιαστικά χρεοκόπησε και προσέφυγε στο ΔΝΤ.
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα και στην χώρα αλλά και στην Αριστερά.
Πέρσι τέτοιο καιρό ακούγαμε από την ηγεσία του Συνασπισμού την φοβερή θεωρία πως η χρεοκοπία δεν είναι τίποτα άλλο παρά κυβερνητικό τρικ για να κοπούν τα επιδόματα.
Πέρσι τέτοιο καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούσαμε πως δεν πάει άλλο μέσα σε αυτό τον πολιτικό χώρο και έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι νέο στο χώρο της Αριστεράς.
Σήμερα ένα χρόνο μετά η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια πραγματικότητα και βαδίζουμε πλέον προς το πρώτο μας συνέδριο.
Από τους παλαιούς μας συντρόφους βλέπουμε μια αδιέξοδη αλλοπρόσαλλη πολιτική υποστήριξης κάθε κοινωνικής και οικονομικής συντεχνίας ,μια προσπάθεια να κρατηθούν στην επικαιρότητα με κινήσεις εντελώς αψυχολόγητες (βλέπε κατάληψη της Νομικής) και μια γραμμή που αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι (βλέπε συνεργασίες με Μητρόπουλο, διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και επαναδημιουργία του).Παλαιάς κοπής αριστερισμός και αντιευρωπαισμός μαζί με άγχος κοινοβουλευτικής επιβίωσης πάση θυσία είναι τα χαρακτηριστικά της νέας πολιτικής.
Από όλα αυτά πήραμε οριστικό διαζύγιο.
Κάναμε όμως τα αναγκαία προς τα εμπρός βήματα;
Μήπως κάποιες φορές δειλιάζουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους φοβούμενοι το πολιτικό κόστος;
Αν υπάρχει ένας λόγος που δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά αυτός είναι για να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομά τους.
Αυτή η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας και με ευθύνες της Αριστεράς. Μπορεί να μην κυβέρνησε ποτέ τον τόπο, αλλά όλες οι κακές νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν στην ελληνική κοινωνία έγιναν με την ανοχή και πολλές φορές την ενθάρρυνση της Αριστεράς.
Η Αριστερά επί δεκαετίες καλλιεργούσε το μύθο πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα και το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να παλεύουμε για αναδιανομή του πλούτου, μια αναδιανομή που την βλέπαμε συνήθως ως ενίσχυση προνομίων κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων που αποτελούσαν και την εκλογική πελατεία της Αριστεράς.
Εδώ και ένα χρόνο αποδείχτηκε περίτρανα πως αυτή η χώρα ζούσε και έκανε μια υποτιθέμενη κοινωνική πολιτική με δανεικά. Έκανε αναδιανομή δανείων χωρίς απλά να παράγει τίποτα.
Η Αριστερά κολάκευε κάθε κοινωνική ομάδα και συμφωνούσε με τα αιτήματά της.
Έλεγε ναι στο δικαίωμα να βγει κάποιος στην σύνταξη στα δεκαπέντε χρόνια επειδή είχε ανήλικο παιδί.
Θεωρούσε απόλυτα λογικό να ζητάει δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν από καιρό χρεοκοπημένα και το σύστημα αν δεν επιδοτούνταν από το κράτος (με δανεικά φυσικά) θα κατέρρεε σε μια μέρα.
Συμφωνούσε να δίνονται αφειδώς αγροτικές επιδοτήσεις και δεν έκανε τίποτα για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές καλλιεργειών και μεταρρυθμίσεις στον αγροτικό τομέα.
Έβρισκε σωστό να υπάρχουν αυτές οι μεγάλες αποκλίσεις μισθών στο δημόσιο τομέα, με το σκεπτικό πως όλοι έπρεπε να πάρουν το μισθό των πλέον υψηλόμισθων, χωρίς όμως να απαντά από θα βρεθούν τα χρήματα για κάτι τέτοιο.
Ουδέποτε έθεσε θέμα αλλαγής του καθεστώτος των κλειστών επαγγελμάτων στην χώρα μας και ενώ είχαμε αφαιρέσει το κληρονομικό δικαίωμα από τους βασιλείς το διατηρούσαμε για τα παιδιά μας και τις επιχειρήσεις μας (πολύ μαρξιστικό αυτό το τελευταίο).
Έκλεινε και εκείνη το μάτι στους συμβασιούχους στηρίζοντας τα αιτήματα για μονιμοποίηση κάνοντας μάλιστα αυτή την στήριξη και κεντρική προεκλογική της επιλογή.
Απαιτούσε διορισμό 100.000 ανθρώπων στο δημόσιο , την ίδια στιγμή που δεν έλεγε κουβέντα για την παραγωγικότητα των ήδη υπαρχόντων υπαλλήλων.
Δεν είχε καμία αντίρρηση να διορίζονται εκατοντάδες εκπαιδευτικοί στην παραμεθόριο και στην συνέχεια να βρίσκονται μόνιμα σε απόσπαση δίπλα από το σπίτι τους και τις θέσεις να τις καλύπτουν αναπληρωτές.
Υποστήριζε την επετηρίδα και δεν έβλεπε με καλό μάτι το ΑΣΕΠ, ενώ έδειχνε υπερβολική ανοχή σε εκείνους που έφτυναν συναδέλφους τους που πήγαιναν να εξεταστούν.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφεις όλα αυτά ;
Μήπως θέλεις να αθωώσεις του κυβερνώντες;
Σε καμία περίπτωση.
Απλά γιατί πρέπει κάποτε να μιλήσουμε θαρραλέα και για τις δικές μας ευθύνες σε όλο αυτό που έγινε.
Είναι αλήθεια πως η Δημοκρατική Αριστερά έχει πάρει αποστάσεις από όλα εκείνα που περιγράφονται παραπάνω.
Πολλές φορές όμως στις τοποθετήσεις μας βλέπω μια διάθεση να λειάνουμε τον πολιτικό μας λόγο ώστε να μην δυσαρεστήσουμε το εκλογικό κοινό.
Σήμερα νομίζω πως όλοι οι αριστεροί ζούμε μια δεύτερη κατάρρευση, μετά από εκείνη του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Και αυτή πιστεύω είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη γιατί βλέπουμε να καταρρέει ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που οικοδομήθηκε και με την δική μας συναίνεση αν όχι ενεργή υποστήριξη.
Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές:
Η μια είναι να φωνάζουμε για τρόικα , Μέρκελ και προδότες όπως κάποιοι έλεγαν τα αντίστοιχα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.
Η άλλη να δούμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα και αναγνωρίζοντας τις δικές μας ευθύνες να γίνουμε η πρωτοπορία των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα.
Να έρθουμε σε αντίθεση με τον κακό δαίμονα της ανανεωτικής αριστεράς, το μικρομεγαλισμό μας.
Σήμερα δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, γιατί αυτή η λύση προυποθέτει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής το οποίο χρειάζεται πολύ χρόνο και επεξεργασία για να το διαμορφώσουμε ώστε να είναι βιώσιμο.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να το παίζουμε φωστήρες και να προτείνουμε λύσεις που ουσιαστικά δεν υπάρχουν σήμερα.
Αρκεί να μιλήσουμε με θάρρος για όλα εκείνα τα κακώς κείμενα που υπάρχουν στην χώρα.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η τελευταία ευκαιρία να υπάρξει μια σοβαρή ,αξιόπιστη Αριστερά στην χώρα μας.
Γιατί αυτό έπρεπε να είναι η Αριστερά. Δύναμη αλλαγής της κοινωνίας και όχι δύναμη οπισθοδρόμησης, τυφλής άρνησης και υποστήριξης προνομιούχων ομάδων και μικροσυμφερόντων, όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια.
Με αυτό το σκεπτικό συμμετέχω και εγώ σε αυτή την προσπάθεια, την προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Ας μην την αναλώσουμε και αυτή στο βωμό της εκλογικής επιβίωσης.
Ας μην χαθεί μια ακόμη ευκαιρία.
Γιατί δεν θα υπάρξει άλλη. Για μένα τουλάχιστον.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
*Ο Αλέξανδρος Καραγιάννης είναι Μικροβιολόγος
Μέλος της Οργάνωσης Λάρισας της Δημοκρατικής Αριστεράς - κείμενο από τον προσυνεδριακό διάλογο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου