Οταν δεν είμαστε όλοι Λίβυοι

Οταν δεν είμαστε όλοι Λίβυοι

Tου Πασχου Μανδραβελη Επί εβδομάδες ο Μουαμάρ Καντάφι έσφαζε τον λαό του. Στα καρυοφύλλια των εξεγερμένων, ο Λίβυος δικτάτωρ απαντούσε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις τεθωρακισμένων και μισθοφόρους που σκότωναν αδιάκριτα. Ο αναπληρωτής καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (και χρόνια ταγμένος στην Αριστερά) Νικόλας Σεβαστάκης απορούσε: «Εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από την πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της» («Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά», RedNotebook 18.3.2011).
Στην Ελλάδα των μεγάλων ευαισθησιών και των αριστερών χάπενινγκ δεν κουνήθηκε φύλλο για τις σφαγές των αμάχων Λίβυων. Οφειλόταν, άραγε, η σιωπή στο «αντιιμπεριαλιστικό παρελθόν» του συνταγματάρχη; Ή στο γεγονός ότι ο λατρεμένος του εγχώριου αντιιμπεριαλισμού -ο Ούγκο Τσάβες αυτοπροσώπως- ήταν ο μόνος σε όλο τον κόσμο που τάχθηκε υπέρ του σφαγέα;

Χρειάστηκε ένα γεγονός για να αφυπνιστεί η παλαβή Αριστερά (και το ΛΑΟΣ) και να διαπιστώσει ότι κάτι γίνεται στη Λιβύη. Μόλις το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε Παρασκευή να απαγορεύσει τις πτήσεις πάνω από τη Λιβύη, αμέσως το ΚΚΕ διοργάνωσε το πρώτο του συλλαλητήριο την Κυριακή. «Οπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, με φύλλο συκής τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, γίνεται αυτή τη στιγμή μια ιμπεριαλιστική επέμβαση... που στρέφεται αντικειμενικά εναντίον του λαού της Λιβύης», δήλωσε η κ. Αλέκα Παπαρήγα, λες και οι βομβαρδισμοί που κάνουν τα λιβυκά αεροπλάνα «στρέφονταν αντικειμενικά υπέρ του λαού της Λιβύης».

Η έτερη σκελίδα της παλαβής αριστεράς διακήρυξε διά στόματος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, ότι «ο βρώμικος πόλεμος που είναι έτοιμη να εξαπολύσει η Δύση κατά της Λιβύης δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη διάσωση ανθρώπων και τη δημοκρατία, αλλά αφορά τον ληστρικό έλεγχο των πετρελαίων της γειτονικής χώρας και τον έλεγχο των εξεγέρσεων και των εξελίξεων στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Συνιστά ντροπή για τη χώρα μας ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσισε να συμμετάσχει και μάλιστα για πρώτη φορά τόσο ενεργά και με τόσα στρατιωτικά μέσα, στην πρώτη γραμμή των πρόθυμων “ιεράκων” στον βρώμικο πόλεμο κατά της Λιβύης».

Το έχουμε ξαναγράψει: αυτή η Αριστερά επειδή μαρτύρησε νομίζει ότι αγιοποιήθηκε. Θεωρεί ότι μπορεί να ράβει και να κόβει την ηθική στα μέτρα της και να εγκαλεί όλο τον υπόλοιπο κόσμο για ανηθικότητα. Θα συνεχίσει να το κάνει, όσο διάφοροι την πιστεύουν κι αρχίζουν τις μετάνοιες...

Πηγή: Η Καθημερινή