Οι καπετάνιοι του διαφορετικού
—του Γιώργου Πιέρρου—
Κι αν στις μέρες μας επικρατούν οι αριθμοί, η στυγνή «λογική» της οικονομίας, η ανασφάλεια και ο φόβος, κι αν οι περισσότεροι ταυτίζουν πια τη ζωή με το χρήμα, σε όλες τις εποχές κάποιοι επέλεξαν να γίνουν «καπετάνιοι του διαφορετικού», να ταξιδέψουν στα λιμάνια της ζωής, της ψυχής, του ονείρου, του συναισθήματος…
Ο δικός μας ευτυχώς δεν έφυγε νωρίς, σε αντίθεση με τον τίτλο ενός από τα βιβλία του που αγαπήθηκαν: Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς. Πρόλαβε να ζήσει, να αγωνιστεί, να δημιουργήσει, να αγαπήσει τον άνθρωπο, να δημιουργήσει και να μεταδώσει ιδέες. Ο Χρόνης Μίσσιος, ο αιρετικός επαναστάτης που δεν χόρτασε μόνο με μαρξισμό και κίνημα, αλλά έθρεψε την ψυχή του και με έργα αγάπης· η επανάσταση που ονειρεύτηκε δεν περιορίστηκε στο να μοιράζει δίκαια τον πλούτο ή την εξουσία αλλά και —το κυριότερο— την ευτυχία. Μία σελίδα από το Κλειδί είναι κάτω από το γεράνικαι μία από το Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε αρκούν για να το αποδείξουν αυτό, ακόμα και στον πιο δύσπιστο αναγνώστη. Και αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τον Χρόνη Μίσσιο, ειδικά στις μέρες μας, είναι τα παρακάτω λόγια: «Καμιά εξουσία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε με μέσα που την αναπαράγουν, όπως η βία, η ιεραρχία, η ηθική, οι φιλοσοφικές και ιδεολογικές αλήθειες… Γιατί η εξουσία δεν ανατρέπεται. Αχρηστεύεται. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια φιλοσοφία ζωής».
Έξι χρόνια πριν από τον Χρόνη Μίσσιο, ένας άλλος καπετάνιος είχε έρθει στον ίδιο κόσμο για να ανοίξει πανιά προς τον ίδιο προορισμό: την πραγματική ευτυχία. Για πολλά χρόνια δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και το πιο αγαπημένο και δημοφιλές μάθημά του ήταν «η Αγάπη». Μιλώ για τον Λέο Μπουσκάλια· ούτε εκείνος οραματίστηκε χειμερινά ανάκτορα ή το λαμπύρισμα καμιάς ξιφολόγχης αλλά τη δύναμη της αγάπης ως μέσου αλλαγής του ανθρώπου και, κατ’ επέκταση, της ίδιας της κοινωνίας. Κι από αυτόν τον διαφορετικό καπετάνιο μπορούμε να κρατήσουμε τη σκέψη: «Η ζωή είναι στα χέρια σου. Μπορείς, αν θέλεις, να διαλέξεις τη χαρά ή μπορείς να συναντάς την απελπισία όπου κι αν κοιτάς. Όλα είναι δικά σου. Πώς συμβαίνει και μερικοί άνθρωποι βλέπουν παντού όμορφους ουρανούς και πράσινο χορτάρι με ωραία λουλούδια, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να βρούνε έστω και ένα όμορφο πράγμα;» Ο Καζαντζάκης λέει: «Έχεις τα πινέλα και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα». Δεν έχει σημασία τι χρώματα χρησιμοποιείς τώρα. Πάντα μπορείς να τ’ αλλάξεις…
Αυτές λοιπόν τις μέρες, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, τη διέξοδο θα την δώσουν οι «καπετάνιοι». Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί, δεν πειράζει που δεν είναι γνωστοί, όλοι μας μπορεί να είμαστε ένας από αυτούς, κάθε μέρα, όπου βρισκόμαστε, με όσους έχουμε δίπλα μας…
