Η Κύπρος και οι Ελλαδίτες επαναστάτες
Θανάσης Χειμωνάς, Athens Voice, 28/03/2013
 |  |  |  |  |  |  |  |
Πάνε περίπου δύο εβδομάδες από τότε που ξεκίνησε το «Έπος της Κύπρου». Ο χαρακτηρισμός δεν αφορά φυσικά τους ίδιους τους Κύπρους, οι οποίοι τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, αλλά τον τρόπο που το συγκεκριμένο γεγονός αντιμετωπίστηκε από εμάς, τους «Ελλαδίτες».
Δευτερόλεπτα μετά το βροντερό «Όχι» του Αναστασιάδη, παιάνες ενθουσιασμού και επανάστασης άρχισαν να ηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη στο ελλαδίτικο έδαφος. Ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας, συγκλονισμένοι και με φωνή που «έσπαγε» από συγκίνηση, μιλούσαν για τον περήφανο κυπριακό λαό που αντιστεκόταν για μία ακόμη φορά στους βαρβάρους. Δεν έλειψαν φυσικά και οι συγκρίσεις με τον «δικό μας» λαό, ένα λαό προσκυνημένων και ραγιάδων που –όπως και οι νενέκοι πολιτικοί αρχηγοί του– λέει πάντα «Ναι».
Παράλληλα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ένιωσαν δικαιωμένοι. «Είδατε», έλεγαν, «οι Κύπριοι είπαν όχι και σώθηκαν. Απέδειξαν πως τόσο καιρό μας έλεγαν ψέματα οι δικοί μας, οι δοσίλογοι. Εμπρός, λοιπόν, Έλληνες! Ας πούμε κι εμείς όχι στο Μνημόνιο! Όχι στην ΕΕ! Όχι στο Ευρώ! Κι ας απολαύσουμε την ελευθερία και την ευμάρεια που μας έλειψαν τόσα χρόνια!» κατέληγαν.
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις…
Πρώτα από το προφανές. Κανένας κυπριακός λαός δεν είπε κανένα όχι. Το «όχι» το ψέλλισε η κυπριακή βουλή – ο μέσος Κύπριος δεν ήξερε τίποτα, δεν ρωτήθηκε για τίποτα. Απλώς, ξύπνησε μια μέρα και έμαθε πως οι καταθέσεις του έχουν δεσμευθεί και πως (στην καλύτερη περίπτωση) θα τις πάρει πίσω κουτσουρεμένες ή (στην χειρότερη περίπτωση) θα τις αποχαιρετήσει μια για πάντα. Τι να περιμένουμε όμως από μια χώρα (την Ελλάδα) της οποίας η εθνική γιορτή βασίστηκε στο «Όχι» (για πολιτικούς σκοπούς) ενός δικτάτορα το οποίο αποδόθηκε (για εθνοπατριωτικούς σκοπούς) στο λαό της…
Επίσης, το κυπριακό «Όχι» δεν αφορούσε κανένα μνημόνιο και κανένα ευρώ. Επρόκειτο απλώς για την απόρριψη της αντιπρότασης των ίδιων των Κυπρίων στην πρόταση που είχε κάνει το Eurogroup. Το τελευταίο είχε εισηγηθεί τη φορολόγηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, η κυπριακή κυβέρνηση όμως, προφανώς θέλοντας να προστατεύσει τους (αμφιβόλου προελεύσεως) μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών της, προτίμησε να βάλει στον τάκο όλους τους καταθέτες της χώρας. Παρότι η πρόταση του Eurogroup εναρμονιζόταν αρκετά με το αριστερό σύνθημα «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία», οι Ευρωπαίοι (οι οποίοι ταυτίστηκαν, μάλλον αυθαίρετα, από την ελληνική κοινή γνώμη με τους «καταραμένους» Γερμανούς) ήταν οι «κακοί» της υπόθεσης. Λογικό, βέβαια. Όταν τα λέμε αυτά εμείς, πρόκειται για δικαιοσύνη και επανάσταση. Όταν όμως τα ζητούν οι Γερμαναράδες έχουμε φασισμό και χούντα. Άποψή μου είναι πως το πραγματικό έγκλημα του Eurogroup ήταν ότι αποδέχτηκε την πρόταση των Κυπρίων, παραβιάζοντας το ιερό ταμπού των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ και βυθίζοντας στην ανασφάλεια τους κατοίκους όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι θαύμα πως οι τράπεζες, κυρίως των χωρών του Νότου, δεν κατακλύστηκαν άμεσα από χιλιάδες καταθέτες οι οποίοι θα έσπευδαν να σηκώσουν τα λεφτά τους πριν αυτά πάνε υπέρ βωμών και εστιών.
Από κει και πέρα, καταλήγω στα εξής χρήσιμα συμπεράσματα:
α. Δεν είναι κακό να λες «όχι». Αρκεί όμως να έχεις μια γερή καβάντζα, ένα σίγουρο «Plan B» (όπως είναι και η μοδάτη έκφραση). Μια ουσιώδη και καρατσεκαρισμένη εναλλακτική και όχι δοξασίες για «ξανθά γένη». Αλλιώς, απλά θα φας το κεφάλι σου. Εξάλλου, η πρωτοφανής ταλαιπωρία του κυπριακού λαού, με την έλλειψη «ρευστού» και τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ, μας έδωσε μια εικόνα για το τι θα συνέβαινε αν και εμείς είχαμε ακολουθήσει την λογική πως η Ευρώπη «μπλοφάρει».
β. Το πολιτικό σκηνικό της Κύπρου αποδείχτηκε σαφώς πιο ανεπαρκές και φαιδρό από το ελληνικό. Ο μεν πρόεδρος Αναστασιάδης προσπάθησε να περάσει ένα απαράδεκτο και βάναυσο για το λαό του νομοσχέδιο, το οποίο το ίδιο του το κόμμα δεν ψήφισε καν! Το δε ΑΚΕΛ, συντριπτικά υπεύθυνο για αυτά που τραβάει η Κύπρος σήμερα, κούνησε το φλάμπουρο της «επανάστασης» στηλιτεύοντας μάλιστα και την πολιτική λιτότητας που το ίδιο είχε επιβάλει πριν καταρρεύσει με πάταγο στις πρόσφατες εκλογές.
γ. Αντίθετα, ο κυπριακός λαός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Απόλυτα δικαιολογημένα οργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε, διαδήλωσε. Δεν έσπασε βιτρίνες, δεν έκαψε μαγαζιά και αυτοκίνητα. Δεν προχώρησε σε, συνήθεις στα μέρη μας, ισοπεδώσεις του στιλ «Επί Ατ-τίλαν περνούσαμεν καλύτεραν».
Υπάρχει κάποιος που να κέρδισε κάτι από αυτό το «Όχι»; Η κυπριακή κυβέρνηση καταβαραθρώθηκε, ο κυπριακός λαός βασανίστηκε. Η ανασφάλεια επικρατεί και θα επικρατεί για πολύ καιρό, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ευρώπη. Σώθηκαν βέβαια οι μικροκαταθέτες, αυτοί όμως θα την είχαν γλιτώσει από την πρώτη στιγμή αν η Κύπρος είχε αποδεχθεί την αρχική πρόταση του Eurogroup. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, ορισμένοι έζησαν (έστω και για λίγο) όμορφες και ένδοξες στιγμές: Οι Ελλαδίτες επαναστάτες. Priceless! Έτσι κι αλλιώς, μήπως τους νοιάζει τι θα απογίνει η Κύπρος;
Δευτερόλεπτα μετά το βροντερό «Όχι» του Αναστασιάδη, παιάνες ενθουσιασμού και επανάστασης άρχισαν να ηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη στο ελλαδίτικο έδαφος. Ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας, συγκλονισμένοι και με φωνή που «έσπαγε» από συγκίνηση, μιλούσαν για τον περήφανο κυπριακό λαό που αντιστεκόταν για μία ακόμη φορά στους βαρβάρους. Δεν έλειψαν φυσικά και οι συγκρίσεις με τον «δικό μας» λαό, ένα λαό προσκυνημένων και ραγιάδων που –όπως και οι νενέκοι πολιτικοί αρχηγοί του– λέει πάντα «Ναι».
Παράλληλα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ένιωσαν δικαιωμένοι. «Είδατε», έλεγαν, «οι Κύπριοι είπαν όχι και σώθηκαν. Απέδειξαν πως τόσο καιρό μας έλεγαν ψέματα οι δικοί μας, οι δοσίλογοι. Εμπρός, λοιπόν, Έλληνες! Ας πούμε κι εμείς όχι στο Μνημόνιο! Όχι στην ΕΕ! Όχι στο Ευρώ! Κι ας απολαύσουμε την ελευθερία και την ευμάρεια που μας έλειψαν τόσα χρόνια!» κατέληγαν.
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις…
Πρώτα από το προφανές. Κανένας κυπριακός λαός δεν είπε κανένα όχι. Το «όχι» το ψέλλισε η κυπριακή βουλή – ο μέσος Κύπριος δεν ήξερε τίποτα, δεν ρωτήθηκε για τίποτα. Απλώς, ξύπνησε μια μέρα και έμαθε πως οι καταθέσεις του έχουν δεσμευθεί και πως (στην καλύτερη περίπτωση) θα τις πάρει πίσω κουτσουρεμένες ή (στην χειρότερη περίπτωση) θα τις αποχαιρετήσει μια για πάντα. Τι να περιμένουμε όμως από μια χώρα (την Ελλάδα) της οποίας η εθνική γιορτή βασίστηκε στο «Όχι» (για πολιτικούς σκοπούς) ενός δικτάτορα το οποίο αποδόθηκε (για εθνοπατριωτικούς σκοπούς) στο λαό της…
Επίσης, το κυπριακό «Όχι» δεν αφορούσε κανένα μνημόνιο και κανένα ευρώ. Επρόκειτο απλώς για την απόρριψη της αντιπρότασης των ίδιων των Κυπρίων στην πρόταση που είχε κάνει το Eurogroup. Το τελευταίο είχε εισηγηθεί τη φορολόγηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, η κυπριακή κυβέρνηση όμως, προφανώς θέλοντας να προστατεύσει τους (αμφιβόλου προελεύσεως) μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών της, προτίμησε να βάλει στον τάκο όλους τους καταθέτες της χώρας. Παρότι η πρόταση του Eurogroup εναρμονιζόταν αρκετά με το αριστερό σύνθημα «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία», οι Ευρωπαίοι (οι οποίοι ταυτίστηκαν, μάλλον αυθαίρετα, από την ελληνική κοινή γνώμη με τους «καταραμένους» Γερμανούς) ήταν οι «κακοί» της υπόθεσης. Λογικό, βέβαια. Όταν τα λέμε αυτά εμείς, πρόκειται για δικαιοσύνη και επανάσταση. Όταν όμως τα ζητούν οι Γερμαναράδες έχουμε φασισμό και χούντα. Άποψή μου είναι πως το πραγματικό έγκλημα του Eurogroup ήταν ότι αποδέχτηκε την πρόταση των Κυπρίων, παραβιάζοντας το ιερό ταμπού των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ και βυθίζοντας στην ανασφάλεια τους κατοίκους όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι θαύμα πως οι τράπεζες, κυρίως των χωρών του Νότου, δεν κατακλύστηκαν άμεσα από χιλιάδες καταθέτες οι οποίοι θα έσπευδαν να σηκώσουν τα λεφτά τους πριν αυτά πάνε υπέρ βωμών και εστιών.
Από κει και πέρα, καταλήγω στα εξής χρήσιμα συμπεράσματα:
α. Δεν είναι κακό να λες «όχι». Αρκεί όμως να έχεις μια γερή καβάντζα, ένα σίγουρο «Plan B» (όπως είναι και η μοδάτη έκφραση). Μια ουσιώδη και καρατσεκαρισμένη εναλλακτική και όχι δοξασίες για «ξανθά γένη». Αλλιώς, απλά θα φας το κεφάλι σου. Εξάλλου, η πρωτοφανής ταλαιπωρία του κυπριακού λαού, με την έλλειψη «ρευστού» και τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ, μας έδωσε μια εικόνα για το τι θα συνέβαινε αν και εμείς είχαμε ακολουθήσει την λογική πως η Ευρώπη «μπλοφάρει».
β. Το πολιτικό σκηνικό της Κύπρου αποδείχτηκε σαφώς πιο ανεπαρκές και φαιδρό από το ελληνικό. Ο μεν πρόεδρος Αναστασιάδης προσπάθησε να περάσει ένα απαράδεκτο και βάναυσο για το λαό του νομοσχέδιο, το οποίο το ίδιο του το κόμμα δεν ψήφισε καν! Το δε ΑΚΕΛ, συντριπτικά υπεύθυνο για αυτά που τραβάει η Κύπρος σήμερα, κούνησε το φλάμπουρο της «επανάστασης» στηλιτεύοντας μάλιστα και την πολιτική λιτότητας που το ίδιο είχε επιβάλει πριν καταρρεύσει με πάταγο στις πρόσφατες εκλογές.
γ. Αντίθετα, ο κυπριακός λαός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Απόλυτα δικαιολογημένα οργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε, διαδήλωσε. Δεν έσπασε βιτρίνες, δεν έκαψε μαγαζιά και αυτοκίνητα. Δεν προχώρησε σε, συνήθεις στα μέρη μας, ισοπεδώσεις του στιλ «Επί Ατ-τίλαν περνούσαμεν καλύτεραν».
Υπάρχει κάποιος που να κέρδισε κάτι από αυτό το «Όχι»; Η κυπριακή κυβέρνηση καταβαραθρώθηκε, ο κυπριακός λαός βασανίστηκε. Η ανασφάλεια επικρατεί και θα επικρατεί για πολύ καιρό, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ευρώπη. Σώθηκαν βέβαια οι μικροκαταθέτες, αυτοί όμως θα την είχαν γλιτώσει από την πρώτη στιγμή αν η Κύπρος είχε αποδεχθεί την αρχική πρόταση του Eurogroup. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, ορισμένοι έζησαν (έστω και για λίγο) όμορφες και ένδοξες στιγμές: Οι Ελλαδίτες επαναστάτες. Priceless! Έτσι κι αλλιώς, μήπως τους νοιάζει τι θα απογίνει η Κύπρος;
