Το ΠΑΣ0Κ, η ΔΗΜΑΡ και οι μεταρρυθμιστές
Γιάννης Μεϊμάρογλου, 04/03/2013
 |  |  |  |  |  |  |  |
Η χώρα του άσπρου και του μαύρου, η χώρα του απόλυτου λαϊκισμού έλαμψε σε όλο της το μεγαλείο τις τελευταίες μέρες.
Μια τραγική εξέλιξη για τους 5 φοιτητές που δηλητηριάστηκαν από το αναμμένο μαγκάλι, έδωσε την αφορμή. Η μια πλευρά δεν δίστασε να τους κατηγορήσει για άσχετους φοιτητές που αγνοούν τα βασικά, άλλοι εκφράσαν την βεβαιότητά τους για χρήση ουσιών...
Η άλλη πλευρά έδωσε κατευθείαν τα ονόματα των... δολοφόνων: Στουρνάρας, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης.
Στην πολιτική επικαιρότητα, το άσπρο και το μαύρο συγκρούστηκαν με την μορφή δηλώσεων και επίκεντρο το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος –σε συνέχεια της πρόσφατης προσυνεδριακής του πρότασης - απαίτησε... σχεδόν την άμεση συγκρότηση της κεντροαριστερής παράταξης και την κοινή κάθοδο στις ερχόμενες εκλογές.
Να μην έχει συνειδητοποιήσει, όντας έμπειρος και ικανός πολιτικός, ότι , επί δεκαετίες τώρα, έχει οικοδομηθεί ένα τείχος αναξιοπιστίας μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και των δυνάμεων της αριστεράς;
Ότι, το τείχος αυτό δεν πέφτει με τέτοιου είδους προτάσεις – ακόμα κι αν είναι σωστές στη σύλληψή τους , τη στιγμή κατά την οποία καμία ουσιαστική προγραμματική επεξεργασία - και όχι μόνο με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ - δεν έχει γίνει, ούτε καν σε επίπεδο κυβέρνησης, όπου τα δύο κόμματα θα μπορούσαν να έχουν ήδη προβάλλει ένα κοινό πλαίσιο απέναντι στη νεοδημοκρατική επέλαση.
Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της νέας ηγεσίας του, δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεκαθαρίσει τη φυσιογνωμία του και ν’ αποφύγει παλιές πρακτικές...
Ο Φώτης Κουβέλης από την άλλη, απάντησε με επίσης απόλυτο τρόπο: «Η ΔΗΜΑΡ υπερασπίζεται την αυτονομία της και επιδιώκει την συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού που δεν θα γίνει ούτε με συναντήσεις κορυφής, ούτε με κομματικές συμπράξεις.»
Πώς θα γίνει δηλαδή; Με κανα δυο... Μιχελογιαννάκηδες και Βουδούρηδες που θα πάρουν τις έδρες και θα μας κάνουν μετά μαθήματα αριστεροσύνης;
Και γιατί άραγε ο διάλογος και η συνεργασία μεταξύ προοδευτικών δυνάμεων και κομμάτων οδηγεί στην απώλεια της αυτονομίας ενός κόμματος και δεν του επιτρέπει, αντίθετα, να βάλει την δικιά του ιδεολογική και πολιτική σφραγίδα σ’ αυτή τη συνεργασία;
Είναι φανερό ότι η ΔΗΜΑΡ, παρά τα τεράστια βήματα που έκανε και την υπευθυνότητα που έδειξε στο θέμα της συγκρότησης της τρικομματικής κυβέρνησης, δεν έχει ακόμα καταφέρει να απαλλαγεί από τον στείρο αντιπασοκισμό και από το σύνδρομο του αποκλειστικού φορέα της αριστερής συνέπειας στη χώρα...
Όλοι όσοι ακολουθήσαμε επίμονα, εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια, την προσπάθεια για να γίνουν το γρηγορότερο δυνατό οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν κάναμε κατ’ ανάγκην και τις ίδιες πολιτικές επιλογές, στον προοδευτικό πάντα χώρο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξέσπασε ανοιχτά η κρίση.
Άλλοι θεώρησαν ότι πιο πολύ σημασία είχε η αποτροπή της πλήρους εξαφάνισης του ΠΑΣΟΚ σαν παράγοντα ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, άλλοι θεώρησαν, αντίθετα, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε πλέον καμία προοπτική και ότι οι συνθήκες επέβαλαν τη δημιουργία ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, στο οποίο φέρονται να στοχεύουν οι πολιτικές κινήσεις που έχουν δημιουργηθεί.
Άλλοι, τέλος, προερχόμενοι κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, θεωρήσαμε ότι το νέο στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας ήταν η εμφάνιση, επιτέλους, μιας αριστεράς που δήλωνε – και το έπραξε – έτοιμη ν’ αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν στην διακυβέρνηση της χώρας και ότι άξιζε να στηρίξουμε την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ.
Ανεξάρτητα όμως της πολιτικής στάσης του καθενός, έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει, ότι, βγαίνοντας από την κρίση, η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι μια άλλη χώρα, όπου η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή, θα έχουν οριστικά συντριβεί.
Αυτή είναι και η μόνη – και τελευταία μάλλον – ευκαιρία, για να μπει οριστικά στο δρόμο της ανάπτυξης, με προοδευτικό πρόσημο.
Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ύπαρξη μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας, χωρίς την συγκρότηση ενός πόλου αριστερών, σοσιαλιστικών, δημοκρατικών δυνάμεων.
Για τη συγκρότηση αυτού του πόλου πρέπει να εργασθούν, χωρίς τα σύνδρομα και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος, όλες αυτές οι δυνάμεις, βάζοντας, κάθε μια, τη δική της ιδιαίτερη και πολύτιμη σφραγίδα!
Μια τραγική εξέλιξη για τους 5 φοιτητές που δηλητηριάστηκαν από το αναμμένο μαγκάλι, έδωσε την αφορμή. Η μια πλευρά δεν δίστασε να τους κατηγορήσει για άσχετους φοιτητές που αγνοούν τα βασικά, άλλοι εκφράσαν την βεβαιότητά τους για χρήση ουσιών...
Η άλλη πλευρά έδωσε κατευθείαν τα ονόματα των... δολοφόνων: Στουρνάρας, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης.
Στην πολιτική επικαιρότητα, το άσπρο και το μαύρο συγκρούστηκαν με την μορφή δηλώσεων και επίκεντρο το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος –σε συνέχεια της πρόσφατης προσυνεδριακής του πρότασης - απαίτησε... σχεδόν την άμεση συγκρότηση της κεντροαριστερής παράταξης και την κοινή κάθοδο στις ερχόμενες εκλογές.
Να μην έχει συνειδητοποιήσει, όντας έμπειρος και ικανός πολιτικός, ότι , επί δεκαετίες τώρα, έχει οικοδομηθεί ένα τείχος αναξιοπιστίας μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και των δυνάμεων της αριστεράς;
Ότι, το τείχος αυτό δεν πέφτει με τέτοιου είδους προτάσεις – ακόμα κι αν είναι σωστές στη σύλληψή τους , τη στιγμή κατά την οποία καμία ουσιαστική προγραμματική επεξεργασία - και όχι μόνο με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ - δεν έχει γίνει, ούτε καν σε επίπεδο κυβέρνησης, όπου τα δύο κόμματα θα μπορούσαν να έχουν ήδη προβάλλει ένα κοινό πλαίσιο απέναντι στη νεοδημοκρατική επέλαση.
Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της νέας ηγεσίας του, δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεκαθαρίσει τη φυσιογνωμία του και ν’ αποφύγει παλιές πρακτικές...
Ο Φώτης Κουβέλης από την άλλη, απάντησε με επίσης απόλυτο τρόπο: «Η ΔΗΜΑΡ υπερασπίζεται την αυτονομία της και επιδιώκει την συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού που δεν θα γίνει ούτε με συναντήσεις κορυφής, ούτε με κομματικές συμπράξεις.»
Πώς θα γίνει δηλαδή; Με κανα δυο... Μιχελογιαννάκηδες και Βουδούρηδες που θα πάρουν τις έδρες και θα μας κάνουν μετά μαθήματα αριστεροσύνης;
Και γιατί άραγε ο διάλογος και η συνεργασία μεταξύ προοδευτικών δυνάμεων και κομμάτων οδηγεί στην απώλεια της αυτονομίας ενός κόμματος και δεν του επιτρέπει, αντίθετα, να βάλει την δικιά του ιδεολογική και πολιτική σφραγίδα σ’ αυτή τη συνεργασία;
Είναι φανερό ότι η ΔΗΜΑΡ, παρά τα τεράστια βήματα που έκανε και την υπευθυνότητα που έδειξε στο θέμα της συγκρότησης της τρικομματικής κυβέρνησης, δεν έχει ακόμα καταφέρει να απαλλαγεί από τον στείρο αντιπασοκισμό και από το σύνδρομο του αποκλειστικού φορέα της αριστερής συνέπειας στη χώρα...
Όλοι όσοι ακολουθήσαμε επίμονα, εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια, την προσπάθεια για να γίνουν το γρηγορότερο δυνατό οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν κάναμε κατ’ ανάγκην και τις ίδιες πολιτικές επιλογές, στον προοδευτικό πάντα χώρο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξέσπασε ανοιχτά η κρίση.
Άλλοι θεώρησαν ότι πιο πολύ σημασία είχε η αποτροπή της πλήρους εξαφάνισης του ΠΑΣΟΚ σαν παράγοντα ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, άλλοι θεώρησαν, αντίθετα, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε πλέον καμία προοπτική και ότι οι συνθήκες επέβαλαν τη δημιουργία ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, στο οποίο φέρονται να στοχεύουν οι πολιτικές κινήσεις που έχουν δημιουργηθεί.
Άλλοι, τέλος, προερχόμενοι κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, θεωρήσαμε ότι το νέο στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας ήταν η εμφάνιση, επιτέλους, μιας αριστεράς που δήλωνε – και το έπραξε – έτοιμη ν’ αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν στην διακυβέρνηση της χώρας και ότι άξιζε να στηρίξουμε την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ.
Ανεξάρτητα όμως της πολιτικής στάσης του καθενός, έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει, ότι, βγαίνοντας από την κρίση, η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι μια άλλη χώρα, όπου η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή, θα έχουν οριστικά συντριβεί.
Αυτή είναι και η μόνη – και τελευταία μάλλον – ευκαιρία, για να μπει οριστικά στο δρόμο της ανάπτυξης, με προοδευτικό πρόσημο.
Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ύπαρξη μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας, χωρίς την συγκρότηση ενός πόλου αριστερών, σοσιαλιστικών, δημοκρατικών δυνάμεων.
Για τη συγκρότηση αυτού του πόλου πρέπει να εργασθούν, χωρίς τα σύνδρομα και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος, όλες αυτές οι δυνάμεις, βάζοντας, κάθε μια, τη δική της ιδιαίτερη και πολύτιμη σφραγίδα!
