Καθάρματα και γκάνγκστερ
Του Περικλή Δημητρολόπουλου, ΝΕΑ, 29.3.13
- Κάθαρμα!
- Είσαι και φαίνεσαι!
Η γαλλική Libération βρήκε έναν πολύ παραστατικό τρόπο πριν από λίγες ημέρες για να περιγράψει στο πρωτοσέλιδό της τον τρόπο που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα ο πολιτικός διάλογος στη Γαλλία. Οι ύβρεις έχουν αντικαταστήσει τα επιχειρήματα, ο λεπτός υπαινιγμός που μπορεί να συνοδεύσει μια διαφωνία έχει δώσει τη θέση του στην μπρούτα προσβολή. Η εφημερίδα αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον πολιτικό πολιτισμό, να ψέξει τους πολιτικούς που «ξεπερνούν τα όρια». Το υβρεολόγιο δεν έχει καμία θέση στη δημόσια ζωή, στον υπουργό Οικονομικών μπορεί να προσάψει κανείς πολλά, να ασκήσει όσο σκληρή κριτική θέλει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι «στραγγαλιστής» ή «ένας από τα 17 καθάρματα του Eurogroup», για έναν δικαστή δεν μπορείς να λες ότι «ατιμάζει τη δικαιοσύνη» ή ότι «κοπρίζει τη Γαλλία» επειδή διαφωνείς με μια απόφασή του. Υπάρχει κάτι ανησυχητικό σε όλα αυτά, θυμίζουν τη φραστική βία της άκρας Δεξιάς τη δεκαετία του 1930. Αν ψάχναμε ακόμη μία απόδειξη της διολίσθησης προς τα άκρα, την έχουμε μπροστά στα μάτια μας - ή μάλλον τρυπάει τα αυτιά μας.
ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ αυτή η ανησυχία; Μήπως αυτός ο φάρος της αριστερής διανόησης έχει υποκύψει στην τυφλή γοητεία της μπουρζουαζίας; Είναι δυνατόν να υποκλίνεται στους κανόνες της αστικής ευγένειας, να υπερασπίζεται την υποκρισία, να αφιερώνει την πρώτη της σελίδα σε κάτι τόσο ασήμαντο όταν ο κόσμος καίγεται; Δεν ξέρει η εφημερίδα που ίδρυσε ένας Ζαν Πολ Σαρτρ ότι η βία μπορεί να είναι προϊόν δίκαιης αγανάκτησης, ότι μπορείς μια χαρά να την καταδικάζεις και συγχρόνως να τη δικαιολογείς; Κι έπειτα γιατί δεν ρίχνει μια πιο προσεκτική ματιά στον Νότο; Ενας κωμικός στην Ιταλία κάνει καριέρα στην πολιτική με το «Vaffanculo», χαρακτηρίζει «ζόμπι» έναν αντίπαλό του, «νάνο» κάποιον άλλον, «πουτανιάρικα» τα κόμματα. Ενας μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης που κυβέρνησε τη χώρα για πολλά χρόνια διασκεδάζει το κοινό του με τους «αριστερούς που δεν πλένονται», ενώ αποκαλεί τους δικαστές «τρελούς» στην καλύτερη περίπτωση και «ηλίθιους» στη χειρότερη.
ΑΝ ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ της εφημερίδας έφταναν πιο ανατολικά, θα άκουγε να μιλούν για «προδότες», «νενέκους», «πράκτορες». Θα μάθαινε ότι κάποιοι έχουν ξεπουλήσει τη χώρα, ότι είναι υπηρέτες ξένων συμφερόντων, πουλημένοι σε «κουτσούς», ότι ο υπουργός Οικονομικών και οι συνάδελφοί του στο Eurogroup δεν είναι μόνο «καθάρματα» αλλά και «γκάνγκστερ», ότι ένας πρόεδρος της Βουλής έχει σε μεγάλη εκτίμηση το μόριό του και ότι όλοι μαζί, οι προδότες και οι αντιστασιακοί, οι πράκτορες και οι επαναστάτες, ακόμη και ο προικισμένος πρόεδρος της Βουλής, είναι ψεκασμένοι. Αδίκως διαμαρτύρεται στη χθεσινή Repubblica ο Αντριάνο Τσελεντάνο για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στη χώρα του. Μα τι νομίζει; Ότι η προσβολή μπορεί να γίνει γιαούρτι, το γιαούρτι πέτρα κι έπειτα να αρχίσει να μυρίζει μπαρούτι;
