Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Το εθνικό στοίχημα μιας νόθας κυβέρνησης


Το εθνικό στοίχημα μιας νόθας κυβέρνησης
Νίκος Σπιτσέρης, Εβδόμη, Καβάλας, 10/11/2011

Η συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Υπό τις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων και στο χείλος του γκρεμού, τα δυο μεγάλα κόμματα, που μοιράζονται την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, σύρθηκαν στη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης, που πιστοποιεί με εμφαντικό τρόπο την αναξιοπιστία τους. Η ευθεία εμπλοκή του γαλλογερμανικού άξονα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και δεδομένη και προκλητική. Αλλά από την άλλη πλευρά, η αξίωση των ευρωπαίων να συνομιλούν σε τούτη την κρίσιμη καμπή με ένα πραγματικά αξιόπιστο πρόσωπο εκτός των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μέχρι ενός σημείου εύλογη, δεδομένης της γελοιότητας των δυο πόλων εξουσίας.

Είναι μια εξέλιξη, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προόδου και μια πρόβα εθνικής συνεννόησης και ενός άλλου τύπου διακυβέρνησης. Μα δεν είναι. Όσο ικανός και να είναι ο νέος πρωθυπουργός δεν ηγείται μιας κυβέρνησης συνεργασίας με την κλασσική έννοια του όρου. Δεν ηγείται ενός κυβερνητικού σχήματος, που συγκροτήθηκε στο πλαίσιο μιας μίνιμουμ προγραμματικής σύγκλισης τριών κομμάτων για τη διακυβέρνηση του τόπου. Είναι μια νόθα κατάσταση, που επιβλήθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο στη βάση της ανόητης εν τέλει προσέγγισης των ευρωπαίων δανειστών μας, ότι η κοινωνική δυναμική μπορεί να ταπωθεί με παρέμβαση των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων.

Δεν είναι έτσι. Ο οργισμένος άνεργος, ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις καθημερινές του υποχρεώσεις δεν θα δώσουν άφεση αμαρτιών επειδή ο πρωθυπουργός ονομάζεται Λουκάς Παπαδήμος. Πολύ περισσότερο επειδή τον στηρίζουν οι Σαμαράς, ο Παπανδρέου, ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη.

Μα, έστω και με αυτό τον νόθο τρόπο, το νέο κυβερνητικό σχήμα υπό έναν τεχνοκράτη, που χαίρει της εκτίμησης των ξένων ηγετών, αναλαμβάνει μια εθνική αποστολή. Να σώσει τη χώρα από τον όλεθρο. Από το φάσμα της άμεσης χρεοκοπίας. Μα και από τη γελοιοποίησή της με ευθύνη των όπως αποδείχθηκε ολίγιστων ηγετών των δυο μεγάλων κομμάτων, που εξευτέλισαν τα τελευταία 24ωρα τους δημοκρατικούς θεσμούς. Άλλωστε, ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική. Δεν είναι κόμματα με καθαρό ιδεολογικό στίγμα στη βάση μιας συμφωνίας πολιτικής. Είναι φυλές, που μόνο στόχο έχουν την άλωση του κρατικού μηχανισμού. Γι αυτό και το ερώτημα δεν είναι πώς φτάσαμε σε αυτό το χάλι. Αλλά πώς και δεν φτάσαμε νωρίτερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: