του Νίκου ΜπίστηΤα θαύματα, λένε ότι κρατάνε τρεις ημέρες. Εδώ, ούτε είκοσι τρεις ώρες δεν βάσταξαν. Και όσοι εντυπωσιασμένοι από τον αιφνιδιασμό και την κίνηση ρουά ματ, περίμεναν να δουν να συσπειρώνονται από την μια οι ακραιφνείς ευρωπαϊστές στο ναι και από την άλλη να αποδιαρθρώνεται το – πράγματι- ετερόκλητο και ανομοιογενές όχι, φοβάμαι ότι δεν θα έχουν την ευκαιρία. Η ζαριά έφερε ντόρτια, η υπόθεση γύρισε μπούμερανγκ. Η μεγαλοφυής σύλληψη για το δημοψήφισμα ( την άποψη μου για τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της ψευδοδημοκρατικής στις συγκεκριμένες συνθήκες διαδικασίας σας την είχα έγκαιρα καταθέσει στο άρθρο μου στις 6-10-2011 με τίτλο «Δημοψήφισμα; Όχι, ευχαριστώ») καταρρέει και μαζί της κατά πάσα πιθανότητα και η κυβέρνηση.
Ένας ένας βγάζουν έξω την ουρά τους, με πρώτο τον Βενιζέλο που αρχικά υπερασπίστηκε με τόσο πάθος την ιδέα που μπροστά του ωχριούσε όχι μόνο ο Παπανδρέου αλλά και ο ευτυχισμένος πατέρας της πρότασης, Χάρης Καστανίδης. Δεν ξέρω μέχρι που θα ξηλωθεί το πουλόβερ, αλλά ακόμα και αν συγκεντρωθούν την Παρασκευή οι 151, ποιος πιστεύει ότι θα αντέξει μέχρι τον Ιανουάριο μια κυβέρνηση που κορυφαίοι Υπουργοί της διαρρέουν ότι δεν είχαν ιδέα και ότι διαφωνούν, ενώ βουλευτές της ζητάνε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας αντί δημοψηφίσματος; Επίσης η επιστράτευση της ξαναζεσταμένης ιστορίας της αποστασίας και των συμφερόντων που αντιπαλεύουν τον απηνή διώκτη των τραπεζών Γ. Παπανδρέου όταν δεν εξοργίζει αντιμετωπίζεται πλέον με αδιαφορία και συγκαταβατικά χαμόγελα. Συσπείρωσε μία, συσπείρωσε δυο αλλά την τρίτη και οι φανατικοί της κινδυνολογίας κουράστηκαν.
Οι συνεχείς τακτικισμοί δεν κούρασαν μόνο αλλά εξόργισαν τους πολίτες που έδιναν πίστωση χρόνου στον Παπανδρέου για να σοβαρευτεί. Το βασικό του όπλο ήταν η παρουσία μίας ανεύθυνης αντιπολίτευσης που υποκριτικά λεοντάριζε και απλώς καιροφυλακτούσε να εκμεταλλευτεί στραβοπατήματα της κυβέρνησης, ερωτοτροπούσε με την ανομία, το μπάχαλο και αδιαφορούσε για την θέση της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη. Ξέρω πολλούς οι οποίοι παρά την διαγνωσμένη πλέον αδυναμία του Παπανδρέου να κυβερνήσει με βάση ένα σχέδιο και μια συνεκτική πολιτικά ηγετική ομάδα παρά ταύτα φοβούμενοι τα χειρότερα έσφιγγαν τα δόντια και προσχωρούσαν στην λογική του μη χείρον.
Από την Δευτέρα όμως η ανευθυνότητα και η υποκρισία της κυβέρνησης δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από εκείνη της αντιπολίτευσης. Το κύριο δεν είναι ότι δεν ενημέρωσε τους εταίρους και δανειστές μας αλλάζοντας τους κανόνες του παιγνιδιού, δεν είναι ότι σε μια στιγμή που η ευρωζώνη επιδίωκε όσο τίποτε άλλο την ηρεμία μετά την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου την έσπρωξε σε νέα περιδίνηση , δεν είναι ότι η αξιοπιστία του – και μαζί του της χώρας – βρέθηκε στο ναδίρ, ότι για τρεις μήνες η χώρα θα είναι ευάλωτη σε μύριους όσους κινδύνους με πρώτον αυτόν της ακυβερνησίας. Αυτά , ας πούμε ότι μπορούν να διορθωθούν στο μέλλον.
Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην ελαφρότητα με την οποία θέτει σε αμφισβήτηση το μεγαλύτερο επίτευγμα της μεταπολίτευσης, την αγκύρωση της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ. Αποφάσισε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα την στιγμή που γνωρίζει ότι η οργή για την κυβέρνηση του είναι καθολική με απολύτως ορατό τον κίνδυνο ο κόσμος να καταψηφίζει αυτόν που θέτει το ερώτημα. Αποδέχεται ,δηλαδή, τον μεγάλο κίνδυνο να συμπαρασύρει μαζί του στην πτώση του και την τελευταία χειρολαβή της χώρας, την συμμετοχή της στην ευρωζώνη. Προφανώς είναι υποκριτής ο Σαμαράς όταν κόπτεται τώρα μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ενώ για μήνες όχι μόνο αδιαφορούσε αλλά «πουλούσε» αφορολόγητο πατριωτισμό και αντίσταση στους ξένους. Και το γεγονός ότι ήταν έτοιμος να παραιτήσει τους βουλευτές του για να αποτρέψει το δημοψήφισμα ( πάση θυσία όπως μας είπε δυο φορές για να το εμπεδώσουμε) και να επιβάλλει εκλογές δείχνει το μέγεθος της δικής του ανευθυνότητας. Προφανώς, επίσης, η παραδοσιακή αριστερά ζει στον κόσμο της, ενώ ένα τμήμα της ανέχεται και συνυπάρχει με φορείς αντιδημοκρατικών συμπεριφορών. Είναι όμως δυνατόν να διακυβεύεται η τύχη της χώρας προκειμένου να στριμωχτεί η αντιπολίτευση; Στην ανευθυνότητα και υποκρισία , απαντάς με πλειοδοσία ανευθυνότητας και εκβιασμό;
Πολλοί από προχθές ισχυρίζονται ότι μπροστά στο δίλλημα «ναι η όχι στην Ευρώπη», «ευρώ η δραχμή» οι πολίτες βλαστημώντας για τον εκβιασμό θα υποκύψουν για να σώσουν την χώρα. «Μπροστά στον γκρεμό τι θα κάνουν» διερωτώνται . Η ιστορία του τόπου έχει δώσει τουλάχιστον τέσσερις φορές (1897, 1920, 1947, 1967) την απάντηση «πήδηξαν στον γκρεμό». Την μια μάλιστα φορά με την ψήφο του κυρίαρχου λαού που ψήφισε «οίκαδε» και βρέθηκε στον Σαγγάριο. Και μόνο ότι μπαίνει το ερώτημα, δηλαδή ότι η κυβέρνηση αποδέχεται την ισχυρότατη πιθανότητα να επικρατήσει το όχι αποδείχνει το μέγεθος της δικής της ανευθυνότητας. Για να ακριβολογούμε, το μέγεθος της δειλίας των μελών της να αντιταχθούν σε ένα πρωθυπουργό που κάνει ότι θέλει, πρώτα ανακοινώνει τις αποφάσεις του και τους καλεί εκ των υστέρων να τις στηρίξουν, αλλιώς είναι αποστάτες και άνθρωποι των «οργανωμένων συμφερόντων». Γιατί το πρόβλημα της κυβέρνησης και του τόπου έχει ονοματεπώνυμο. Πρώτη στις προτεραιότητες του Γ. Παπανδρέου και του περιβάλλοντος του είναι η διατήρηση τους- πάση θυσία- στην εξουσία. Ο τόπος και η προοδευτική παράταξη, όμως, έχουν άλλες προτεραιότητες.
Ένας ένας βγάζουν έξω την ουρά τους, με πρώτο τον Βενιζέλο που αρχικά υπερασπίστηκε με τόσο πάθος την ιδέα που μπροστά του ωχριούσε όχι μόνο ο Παπανδρέου αλλά και ο ευτυχισμένος πατέρας της πρότασης, Χάρης Καστανίδης. Δεν ξέρω μέχρι που θα ξηλωθεί το πουλόβερ, αλλά ακόμα και αν συγκεντρωθούν την Παρασκευή οι 151, ποιος πιστεύει ότι θα αντέξει μέχρι τον Ιανουάριο μια κυβέρνηση που κορυφαίοι Υπουργοί της διαρρέουν ότι δεν είχαν ιδέα και ότι διαφωνούν, ενώ βουλευτές της ζητάνε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας αντί δημοψηφίσματος; Επίσης η επιστράτευση της ξαναζεσταμένης ιστορίας της αποστασίας και των συμφερόντων που αντιπαλεύουν τον απηνή διώκτη των τραπεζών Γ. Παπανδρέου όταν δεν εξοργίζει αντιμετωπίζεται πλέον με αδιαφορία και συγκαταβατικά χαμόγελα. Συσπείρωσε μία, συσπείρωσε δυο αλλά την τρίτη και οι φανατικοί της κινδυνολογίας κουράστηκαν.
Οι συνεχείς τακτικισμοί δεν κούρασαν μόνο αλλά εξόργισαν τους πολίτες που έδιναν πίστωση χρόνου στον Παπανδρέου για να σοβαρευτεί. Το βασικό του όπλο ήταν η παρουσία μίας ανεύθυνης αντιπολίτευσης που υποκριτικά λεοντάριζε και απλώς καιροφυλακτούσε να εκμεταλλευτεί στραβοπατήματα της κυβέρνησης, ερωτοτροπούσε με την ανομία, το μπάχαλο και αδιαφορούσε για την θέση της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη. Ξέρω πολλούς οι οποίοι παρά την διαγνωσμένη πλέον αδυναμία του Παπανδρέου να κυβερνήσει με βάση ένα σχέδιο και μια συνεκτική πολιτικά ηγετική ομάδα παρά ταύτα φοβούμενοι τα χειρότερα έσφιγγαν τα δόντια και προσχωρούσαν στην λογική του μη χείρον.
Από την Δευτέρα όμως η ανευθυνότητα και η υποκρισία της κυβέρνησης δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από εκείνη της αντιπολίτευσης. Το κύριο δεν είναι ότι δεν ενημέρωσε τους εταίρους και δανειστές μας αλλάζοντας τους κανόνες του παιγνιδιού, δεν είναι ότι σε μια στιγμή που η ευρωζώνη επιδίωκε όσο τίποτε άλλο την ηρεμία μετά την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου την έσπρωξε σε νέα περιδίνηση , δεν είναι ότι η αξιοπιστία του – και μαζί του της χώρας – βρέθηκε στο ναδίρ, ότι για τρεις μήνες η χώρα θα είναι ευάλωτη σε μύριους όσους κινδύνους με πρώτον αυτόν της ακυβερνησίας. Αυτά , ας πούμε ότι μπορούν να διορθωθούν στο μέλλον.
Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην ελαφρότητα με την οποία θέτει σε αμφισβήτηση το μεγαλύτερο επίτευγμα της μεταπολίτευσης, την αγκύρωση της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ. Αποφάσισε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα την στιγμή που γνωρίζει ότι η οργή για την κυβέρνηση του είναι καθολική με απολύτως ορατό τον κίνδυνο ο κόσμος να καταψηφίζει αυτόν που θέτει το ερώτημα. Αποδέχεται ,δηλαδή, τον μεγάλο κίνδυνο να συμπαρασύρει μαζί του στην πτώση του και την τελευταία χειρολαβή της χώρας, την συμμετοχή της στην ευρωζώνη. Προφανώς είναι υποκριτής ο Σαμαράς όταν κόπτεται τώρα μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ενώ για μήνες όχι μόνο αδιαφορούσε αλλά «πουλούσε» αφορολόγητο πατριωτισμό και αντίσταση στους ξένους. Και το γεγονός ότι ήταν έτοιμος να παραιτήσει τους βουλευτές του για να αποτρέψει το δημοψήφισμα ( πάση θυσία όπως μας είπε δυο φορές για να το εμπεδώσουμε) και να επιβάλλει εκλογές δείχνει το μέγεθος της δικής του ανευθυνότητας. Προφανώς, επίσης, η παραδοσιακή αριστερά ζει στον κόσμο της, ενώ ένα τμήμα της ανέχεται και συνυπάρχει με φορείς αντιδημοκρατικών συμπεριφορών. Είναι όμως δυνατόν να διακυβεύεται η τύχη της χώρας προκειμένου να στριμωχτεί η αντιπολίτευση; Στην ανευθυνότητα και υποκρισία , απαντάς με πλειοδοσία ανευθυνότητας και εκβιασμό;
Πολλοί από προχθές ισχυρίζονται ότι μπροστά στο δίλλημα «ναι η όχι στην Ευρώπη», «ευρώ η δραχμή» οι πολίτες βλαστημώντας για τον εκβιασμό θα υποκύψουν για να σώσουν την χώρα. «Μπροστά στον γκρεμό τι θα κάνουν» διερωτώνται . Η ιστορία του τόπου έχει δώσει τουλάχιστον τέσσερις φορές (1897, 1920, 1947, 1967) την απάντηση «πήδηξαν στον γκρεμό». Την μια μάλιστα φορά με την ψήφο του κυρίαρχου λαού που ψήφισε «οίκαδε» και βρέθηκε στον Σαγγάριο. Και μόνο ότι μπαίνει το ερώτημα, δηλαδή ότι η κυβέρνηση αποδέχεται την ισχυρότατη πιθανότητα να επικρατήσει το όχι αποδείχνει το μέγεθος της δικής της ανευθυνότητας. Για να ακριβολογούμε, το μέγεθος της δειλίας των μελών της να αντιταχθούν σε ένα πρωθυπουργό που κάνει ότι θέλει, πρώτα ανακοινώνει τις αποφάσεις του και τους καλεί εκ των υστέρων να τις στηρίξουν, αλλιώς είναι αποστάτες και άνθρωποι των «οργανωμένων συμφερόντων». Γιατί το πρόβλημα της κυβέρνησης και του τόπου έχει ονοματεπώνυμο. Πρώτη στις προτεραιότητες του Γ. Παπανδρέου και του περιβάλλοντος του είναι η διατήρηση τους- πάση θυσία- στην εξουσία. Ο τόπος και η προοδευτική παράταξη, όμως, έχουν άλλες προτεραιότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου