Η ανανεωτική αριστερά, ο Μάκης Βορίδης και οι διαχρονικοί στόχοι του έθνους μας

Η ανανεωτική αριστερά, ο Μάκης Βορίδης και οι διαχρονικοί στόχοι του έθνους μας

NOVEMBER 12, 2011   POLITICSGR   NO COMMENTS

Πολλά ακούσαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες για τη στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς και συνολικότερα των δημοκρατικών αριστερών απέναντι στην νέα κυβέρνηση που προέκυψε χθες. Το κυριότερο επιχείρημα των πιο μετριοπαθών: “εμείς δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με Σαμαρά και Καρατζαφέρη. Εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε ψήφο ανοχής σε μία κυβέρνηση που αποτελείται από τις μεσαίες και ακραίες δυνάμεις της συντήρισης του τόπου”.

Mε μία διάθεση ταξιδιάρικη, επιχειρήσαμε να κοιτάξουμε στο παρελθόν για να θυμηθούμε τέλος πάντων πόσες φορές η ανανεωτική αριστερά της Ελλάδας συντάχθηκε με τις δυνάμεις της συντήρησης, ακόμα και της άκρας δεξιάς για το καλό του τόπου. Γιατί αυτή ήταν πάντα η διαφορά της αριστεράς της Ευρώπης και της ευθύνης απέναντι στις υπόλοιπες. Αυτή ήταν η διαφορά του ΚΚΕ εσωτερικού από το σκέτο ΚΚΕ, αυτή θα θέλαμε να είναι η διαφορά σήμερα της Δημοκρατικής Αριστεράς από τον Συν/Σύριζα, το ΚΚΕ και τα μικρομάγαζα της κόκκινης παντιέρας.

Γιατί κάποιες φορές οι αλήθειες πρέπει να λέγονται όπως είναι. Και ας τσούζουν αρκετούς. Και ας σταματήσουν πλέον αρκετοί άλλοι να κρύβονται πίσω την “μαύρη γραμμή” της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Γιατί η ιστορία μας έχει δείξει ότι όταν η χώρα βρίσκεται σε κρίση, στο χείλος του γκρεμού ή ακόμα και μέσα στο γρκεμό, κάθε προσπάθεια σωτηρίας έχει την στήριξη της ανανεωτικής αριστεράς. Η ίδια αυτή ιστορία μας έχει δείξει ότι κάθε κίνηση προς την Ευρώπη έχει την στήριξη της ανανενωτικής αριστεράς. Και σήμερα – ας μην κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε το μπαλάκι που έχουμε στα χέρια – είμαστε μπροστά σε μία κυβέρνηση που εμφανίζεται ως η μόνη λύση σωτηρίας της χώρας. Και η ανανεωτική αριστερά μέσα από ακατανόητες για πολλούς λογικές αρνείται να συνταχθεί με τις δυνάμεις της Ευρώπης, της μεταρρύθμισης και της ευθύνης και προτιμά να πιπιλίζει τις γνωστές καραμέλες του παλαβού: Θέλουμε τα λεφτά / δεν θέλουμε το μνημόνιο, Θέλουμε την Ευρώπη / δεν θέλουμε τα μέτρα της.

Ας θυμηθούμε κάποιες από τις φορές που η αριστερά έκανε υπερβάσεις για την ευθύνη και το γενικό καλό. Ας θυμηθούμε κάποιες από τις φορές που η αριστερά άκουσε τον Νίκο Καζαντζάκη και την Ασκητική του που επιμένει: “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω“.

• Το 1973 το παράνομο ΚΚΕ εσωτερικού με τον Λεωνίδα Κύρκο χαιρετίζει το χουντικό άνοιγμα. Ουσιαστικά διεκδικεί την αξιοποίηση του φιλελεύθερου ανοίγματος του καθεστώτος με το «πείραμα Μαρκεζίνη» και κατηγορείται φυσικά για συμβιβασμό.

• Το 1974 ο Λεωνίδας Κύρκος συντάσσει τους “Στόχους του Έθνους”. Μία προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα των ιδεών του «ευρωκομμουνισμού» που διακήρυττε την πανεθνική ενότητα για μια καινούργια δημοκρατική προοπτική μέσα από τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση. Εκεί προτάσσει την ιδέα της ενότητας των συγγενών πολιτικών δυνάμεων. Και προσοχή στον όρο «συγγενών». Ο Λ. Κύρκος καλούσε όλες τις δυνάμεις από την αντιδικτατορική δεξιά μέχρι την αριστερά σε έναν κοινό ιερό στόχο: τον αποκλεισμό τυχόν παλινόρθωσης της δικτατορίας.

• Το 1979 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέτει ενώπιον των Ελλήνων βουλευτών την έγκριση τηςσυνθήκης προσχώρησης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Υπέρ ψηφίζουν συνολικά 193 βουλευτές. Ο Λεωνίδας Κύρκος βουλευτής του ΚΚΕ Εσωτερικού και ο Ηλίας Ηλιού από την ΕΔΑ ψηφίζουν υπέρ και συντάσσονται με την δεξιά και την άκρα δεξιά της εποχής ενώ το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και το κομμουνιστικό ΚΚΕ βρίσκονται στην αντιπέρα όχθη φωνάζοντας συνθήματα για «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Συγκεκριμένα οι θετικές ψήφοι χωρίζονται ως εξής: 175 από τη Νέα Δημοκρατία, 4 από το ΚΟΔΗΣΟ, 4 από την Εθνική Παράταξη, 2 από την ΕΔΗΚ, 1 από το ΚΚΕ Εσωτερικού, 1 από την ΕΔΑ και 6 ανεξάρτητοι. Να σημειωθεί – επειδή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και η εθνική μας μνήμη γεμάτη κενά – ότι τότε γραμματέας του μαθητικού της Εθνικής Παράταξης (πρόδρομος της μετέπειτα ΕΠΕΝ) ήταν ο σημερινός βουλευτής του ΛΑΟΣ και από χθες υπουργός… Μάκης Βορίδης. Ο άνθρωπος που έχει σηματοδοτήσει όλη την αντικυβερνητική αριστερή ρητορεία της τελευταίες μέρες.

• Και φυσικά κανείς δεν ξεχνάει το 1989 και την κυβέρνηση συνεργασίας Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου με την Νέα Δημοκρατία καθώς και την υπουργοποίηση στελεχών του κόμματος (και φυσικά του σημερινού προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης).

• Στις 18 Ιουλίου 1992 δημοσιεύεται η απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ενιαίου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου για την θετική ψήφο στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Με πρόεδρο του κόμματος την Μαρία Δαμανάκη, η απόφαση μας έκανε να θυμηθούμε λίγο την παλιά καλή πολιτική προσέγγιση των ευρωπαϊκών θεμάτων από την ανανεωτική αριστερά. Σας μεταφέρουμε μερικές φράσεις να νοσταλγήσετε μαζί μας:

Ο ΣΥΝ επανιδρύθηκε ως δύναμη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με πρωταρχικό στοιχείο τον σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Θα ψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας και θα επιδιώξει να την μετατρέψει σε αφετηρία για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας. Με την κύρωση της συμφωνίας απορρίπτουμε το ενδεχόμενο αποδιοργάνωσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Τα αδιέξοδα, οι κλονισμοί και πολύ περισσότερο τυχόν παράλυση αυτής της πορείας (σ.σ. της ευρωπαϊκής) θα στερήσουν την ήπειρο μας από μια σοβαρή δύναμη σταθεροποίησης και συνοχής, θα επανενισχύσουν τάσεις για επανεμφάνιση εθνικών ηγεμονισμών στο χώρο της Ευρώπης, θα στερήσουν από τη χώρα μας ένα σημαντικό πεδίο προνομιακής παρουσίας. Η Ελλάδα πρέπει να θέσει ως στόχο να ευρεθεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τη δημιουργία της. Λόγοι οικονομικοί και κοινωνικοί, εθνικοί και γεωπολιτικοί επιβάλλουν να μην περιθωριοποιηθούμε.
(όλο το κείμενο εδώ)