Αποτιμώντας τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 8-9/12/11
(Από την παρέμβαση στην Εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ Θες/νίκης 12/12/11 με Θέμα: Το μέλλον της Ευρώπης και η θέση της Ελλάδας – Θεσμικές και Οικονομικές παράμετροι)
Δημήτρης Χατζησωκράτης, 13/12/2011
Θέματα Επικαιρότητας
Η Ευρώπη των 27
Άρθρα
Ειδήσεις
Η κατάληξη της Συνόδου Κορυφής σε ένα δημοσιονομικό σύμφωνο ιδιαιτέρως περιοριστικό, με ασφυκτικούς κανόνες και ποινές, και σε μια ελλιπέστατη προικοδότηση των μηχανισμών στήριξης των χωρών- μελών από την επίθεση των αγορών, είναι πολύ κατώτερη των κρίσιμων στιγμών και δεν υπηρετεί το μέλλον της ΕΕ και κυρίως των λαών της.
Οι αποφάσεις της Συνόδου είναι αποκλειστικά επικεντρωμένες στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λιτότητα. Απουσιάζει η οικονομική αλληλεγγύη.
Δεν περιέχουν καμιά πρόνοια για ευρύτερη οικονομική διακυβέρνηση, που δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στα δημοσιονομικά, και δεν υπάρχει ουδεμία νύξη για μέτρα συγκεκριμένα για την απολύτως αναγκαία ανάπτυξη και πολιτικές για την αποτροπή της ύφεσης, που εμφανίζεται απειλητική για το σύνολο της Ευρώπης.
Η παράλληλη λειτουργία για ένα χρόνο των μηχανισμών EFSF και ESM δεν προσέδωσε και αυξημένη δύναμη πυρός, αφού το πλαφόν των 500δις Ευρώ παρέμεινε. Το ΜΠΑΖΟΥΚΑ δεν είναι ούτε καν … καλάζνικοφ ενώ θα χρειάζονταν μια… ΒΕΡΘΑ.
Ο δημοκρατικός έλεγχος των εθνικών κοινοβουλίων είναι εντελώς απροσδιόριστος και του Ευρωκοινοβουλίου ανύπαρκτος στη διακυβερνητική αυτή Συμφωνία.
Στην καλύτερη περίπτωση τα… αγκάθια όπως το ευρωομόλογο παραπέμφθηκαν σε κάποιο ραπόρτο τον Μάρτη του 2012!
Η Ευρώπη δεν θα απαντά βιώσιμα στα προβλήματά της:
-Όσο οι μηχανισμοί στήριξης δεν θα ενισχύονται με τα απολύτως αναγκαία κεφάλαια, που θα πρέπει για να λειτουργούν στοιχειωδώς αποτρεπτικά για τις επιθέσεις των αγορών και στα επόμενα υποψήφια κράτη- μέλη, Ιταλία και Ισπανία, να ανέρχονται πάνω από 1,5 τρις Ευρώ.
- Όσο η ΕΕ δεν θα αποφασίζει να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους με τη μεταφορά μέρους (το 60%) του ελληνικού χρέους και των άλλων χωρών μελών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αναλάβει την αποπληρωμή του με παράλληλη έκδοση ευρωομολόγων, τα οποία θα αποπληρώνουν σε βάθος χρόνου και με χαμηλό επιτόκιο τα κράτη μέλη.( Να σημειώσουμε εδώ, ότι στην ιδέα αυτή, που από τον Σεπτέμβρη του 2010, υποστηρίζουμε ως ΔΗΜΑΡ, μαζί με τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και προοδευτικούς οικονομολόγους, την υποστηρίζουν και το SPD και οι Γερμανοί Πράσινοι, με την παραλλαγή της μεταφοράς του επιπλέον ποσοστού του χρέους ενός κράτους μέλους που θα υπερβαίνει το 60%του Μάαστριχτ)
- Όσο δεν προκρίνεται η παράλληλη ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για την έκδοση αναπτυξιακών ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου επενδύσεων στις υποδομές, στις νέες τεχνολογίες και στην οικοανάπτυξη, με στόχο την προώθηση της οικονομικής ανάκαμψης και της απασχόλησης.
- Όσο, τελικώς, δεν αποφασίζεται ο ενεργότερος ρόλος και εμπλοκή της ΕΚΤ για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους, με συμπεριλαμβανόμενη και την έκδοση χρήματος.
Αυτός ο χώρος, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ξεκινάει από μια βαθειά πεποίθηση και στόχευση. Εμείς θέλουμε την οικοδόμηση μιας ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση. Πρωτότυπη, με χαρακτηριστικά που θα είναι πρωτόγνωρα, αλλά με απόλυτη σαφήνεια. Εμείς επιδιώκουμε την ομοσπονδιακή συγκρότηση της ΕΕ.
Από τη θέση αυτή κάνουμε την κριτική μας για την πορεία της, από τη θέση αυτή ασκούμε τη δριμύτερη κριτική για τις αδυναμίες τα πισωγυρίσματα και τα αδιέξοδα, από τη θέση αυτή εκφράζουμε τη εντονότατη αντίθεσή μας για επιλογές και για την πορεία της με τη σφραγίδα των συντηρητικών δυνάμεων.
Με αυτή την αντίληψη αγωνιζόμαστε για την ευρύτατα δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και για την οικοδόμηση συμμαχιών στον ευρωπαϊκό χώρο. Ευελπιστούμε και παθιαζόμαστε για την νίκη των προοδευτικών δυνάμεων τον Απρίλη στη Γαλλία, για τη νίκη της Αριστεράς και των πρασίνων το 2013 στην Γερμανία. Είμαστε εμείς, που επιθυμούμε βαθύτατα μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και που είμαστε ριζικά αντίθετοι σε μια Ενωμένη Γερμανική Ευρώπη, γιατί μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει.
Πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε ώστε η χώρα μας, μέσα από μια ευρύτερη συνάντηση των πολιτικών των ελληνικών κομμάτων στο πεδίο αυτό να συγκλίνει σε ξεκάθαρες θέσεις και στρατηγική στόχευση προς μια ΕΕ πολιτικά ενοποιημένη. Σε βηματισμό προς ομοσπονδιοποίηση, που θα πηγαίνει πέραν της δημοσιονομικής και οικονομικής εντολής και θα περιλαμβάνει κοινή ασφάλεια και άμυνα, κοινές πολιτικές για, ενέργεια, μετανάστευση, κοινή περιβαλλοντική και εξωτερική πολιτική. Με αποφασιστικό ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου και των άλλων δημοκρατικών θεσμών.
Να καταγράψουμε μιαν ακόμη φορά, για την οποιαδήποτε άρση παρεξηγήσεων, ότι προβάλλοντας την αφετηριακή μας θέση καθώς και την επιμονή μας όλο τον τελευταίο καιρό για πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης, δεν το επιχειρούσαμε για να μεταθέσουμε το πρόβλημα και τις ευθύνες, που θα έπρεπε και πρέπει η χώρα και οι πολίτες της, σε ότι τους αναλογεί, να αναλάβουν. Είμαστε εμείς, που σταθερά υποστηρίζαμε ότι η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την δημοσιονομική εξυγίανση, την αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας. Διακανονισμοί και θετικότερες λύσεις για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους της ΕΕ μπορούν να προκύψουν όταν η χώρα με τις ακολουθούμενες πολιτικές της αποδεικνύει ότι μπορεί να θέσει τα ελλείμματα υπό έλεγχο. Όταν υλοποιεί πολιτικές που πείθουν ότι βαδίζουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Κρίνουμε λοιπόν τις αποφάσεις της 9ης Δεκεμβρίου 2011ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία και ως πολύ κατώτερες των περιστάσεων και των προσδοκιών.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί: « εσείς δεν είσαστε που χρόνια τώρα ισχυριζόσαστε ότι η συνολική οικοδόμηση της ΕΕ δεν προχωράει με άλματα αλλά με βήματα αργά;»
Ή αλλιώς: « εσείς δεν επαναλαμβάνατε, αυτό που ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης έλεγε συχνά ότι δηλαδή, κάθε βήμα προς την πολιτική ενοποίηση ακόμη και αν είναι σήμερα σε συντηρητική κατεύθυνση ανοίγει προοπτικά ένα δρόμο;».
Και θα συνέχιζε: «Το δημοσιονομικό σύμφωνο, τελικά δεν είναι βήμα προς την οικονομική ενοποίηση, αφού βάζει σε κοινοτικό έλεγχο τους εθνικούς προϋπολογισμούς, μια και ο κοινοτικός τελικά είναι πρακτικά στοιχειώδης με το 1% του κοινοτικού ΑΕΠ και τα 129 δις ευρώ του 2011; Να λοιπόν, το πρώτο βήμα προς την οικονομική ενοποίηση έγινε! Θα ακολουθήσουν και τα άλλα!»
Οφείλουμε να έχουμε εδώ μια ξεκάθαρη απάντηση. Σήμερα βιώνουμε μια εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση.
Η κρίση δεν είναι απλώς κρίση χρέους. Είναι και χρηματοπιστωτική, γεγονός που αυτομάτως σημαίνει ότι η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική… απλά με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. (η Ισπανία πχ δεν είχε σημαντικά προβλήματα ελλείμματος πριν αντιμετωπίσει έντονα προβλήματα δανεισμού). Η κατάσταση στον ευρωπαϊκό χώρο είναι πρωτοφανέρωτη για τα χρόνια που υφίσταται η ΕΕ, με την όποια μορφή της, από τη δημιουργία της.
Το βήμα που γίνεται, εν προκειμένω, αυτό του φρένου χρέους και συνταγματοποίηση της λιτότητας, θα οδηγήσει σε πολλά χρόνια αναιμικής, ή μάλλον αρνητικής ανάπτυξης –μη ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα θα έχουμε πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης- και θα τορπιλίσει τις όποιες προσπάθειες των χωρών να εξυγιάνουν τους προϋπολογισμούς τους. Μπορεί να ακυρώσει τη δυνατότητα του επόμενου, του αναμενόμενου βήματος, δηλαδή αυτού της ανάπτυξης. Ο συνεχής περιορισμός επί χρόνια του ελλείμματος- το διαρθρωτικό οφείλει να είναι στο 0,5%! - δεν θα επιτρέπει καν την όποια δυνατότητα της ανάκαμψης, πρώτα απ΄όλα την ενδογενή χρηματοδότηση της ανάπτυξης! Όταν μάλιστα αποκλείεται κάθε αναφορά στις αποφάσεις και μέριμνα για την έκφραση της κοινοτικής αλληλεγγύης, για την παρώθηση σε διαδικασίες που μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη(βλ. πχ. επενδυτικά ευρωομόλογα της ΤΕπ), τότε τα επόμενα βήματα των χωρών δεν θα έχουν καμία τύχη.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η συζήτηση για την ανάγκη ενός του Συμφώνου σταθερότητας, Ανάπτυξης και Απασχόλησης έρχεται πλέον με μεγάλη ένταση, ως προφανής αναγκαιότητα!
Η διαπίστωση του J. Delors, τις παραμονές της Συνόδου, πως η Ευρώπη που οραματιζόμαστε, με την οικονομική και πολιτική ενοποίησή της είναι κάτι απείρως περισσότερο από µια κοινότητα κρατών που δημιουργήθηκε για να απαγορεύει το έλλειµµα του προϋπολογισμού, έχει απολύτως τη δραματική βαρύτητά της.
Στις 9/12/11, αμέσως μετά τη Σύνοδο έκλεινα τη δημόσια δήλωσή μου, εκ μέρους της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ υπογραμμίζοντας: « Πριν ακόμη τελειώσει η Σύνοδος, και πολύ περισσότερο από την επαύριον της Συνόδου, τα μείζονα αιτήματα για ένα νέο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ουσιαστικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης μέσα από ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο θεσμικό οικοδόμημα, προβάλουν με τον πλέον επείγοντα τρόπο».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τόσο η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όσο και ευρύτερες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής αριστεράς των πρασίνων, των ευρωπαϊκών συνδικάτων και των κοινωνικών οργανώσεων προοδευτικού προσανατολισμού οφείλουν να δώσουν τη μάχη για ουσιαστικές τροποποιήσεις πάνω σε επιλογές και προσθήκες διατάξεων για τια οποίες δεν έχει ληφθεί πρόνοια στη Σύνοδο της 8-9/12/11 ώστε το κείμενο που θα έλθει προς διακυβερνητική κύρωση την άνοιξη του 2012 να είναι πιο κοντά στις απαιτήσεις των λαών.
Το σύνολο των προτάσεων αυτών, ακόμη και αν οι προσπάθειες και οι αγώνες της περιόδου αυτής δεν έχουν απτά αποτελέσματα, δεν πρέπει να πάψουν να αποτελούν τα σταθερά αιτήματα για μια προοδευτική πορεία της ΕΕ.
Οι αποφάσεις της Συνόδου είναι αποκλειστικά επικεντρωμένες στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λιτότητα. Απουσιάζει η οικονομική αλληλεγγύη.
Δεν περιέχουν καμιά πρόνοια για ευρύτερη οικονομική διακυβέρνηση, που δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στα δημοσιονομικά, και δεν υπάρχει ουδεμία νύξη για μέτρα συγκεκριμένα για την απολύτως αναγκαία ανάπτυξη και πολιτικές για την αποτροπή της ύφεσης, που εμφανίζεται απειλητική για το σύνολο της Ευρώπης.
Η παράλληλη λειτουργία για ένα χρόνο των μηχανισμών EFSF και ESM δεν προσέδωσε και αυξημένη δύναμη πυρός, αφού το πλαφόν των 500δις Ευρώ παρέμεινε. Το ΜΠΑΖΟΥΚΑ δεν είναι ούτε καν … καλάζνικοφ ενώ θα χρειάζονταν μια… ΒΕΡΘΑ.
Ο δημοκρατικός έλεγχος των εθνικών κοινοβουλίων είναι εντελώς απροσδιόριστος και του Ευρωκοινοβουλίου ανύπαρκτος στη διακυβερνητική αυτή Συμφωνία.
Στην καλύτερη περίπτωση τα… αγκάθια όπως το ευρωομόλογο παραπέμφθηκαν σε κάποιο ραπόρτο τον Μάρτη του 2012!
Η Ευρώπη δεν θα απαντά βιώσιμα στα προβλήματά της:
-Όσο οι μηχανισμοί στήριξης δεν θα ενισχύονται με τα απολύτως αναγκαία κεφάλαια, που θα πρέπει για να λειτουργούν στοιχειωδώς αποτρεπτικά για τις επιθέσεις των αγορών και στα επόμενα υποψήφια κράτη- μέλη, Ιταλία και Ισπανία, να ανέρχονται πάνω από 1,5 τρις Ευρώ.
- Όσο η ΕΕ δεν θα αποφασίζει να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους με τη μεταφορά μέρους (το 60%) του ελληνικού χρέους και των άλλων χωρών μελών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αναλάβει την αποπληρωμή του με παράλληλη έκδοση ευρωομολόγων, τα οποία θα αποπληρώνουν σε βάθος χρόνου και με χαμηλό επιτόκιο τα κράτη μέλη.( Να σημειώσουμε εδώ, ότι στην ιδέα αυτή, που από τον Σεπτέμβρη του 2010, υποστηρίζουμε ως ΔΗΜΑΡ, μαζί με τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και προοδευτικούς οικονομολόγους, την υποστηρίζουν και το SPD και οι Γερμανοί Πράσινοι, με την παραλλαγή της μεταφοράς του επιπλέον ποσοστού του χρέους ενός κράτους μέλους που θα υπερβαίνει το 60%του Μάαστριχτ)
- Όσο δεν προκρίνεται η παράλληλη ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για την έκδοση αναπτυξιακών ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου επενδύσεων στις υποδομές, στις νέες τεχνολογίες και στην οικοανάπτυξη, με στόχο την προώθηση της οικονομικής ανάκαμψης και της απασχόλησης.
- Όσο, τελικώς, δεν αποφασίζεται ο ενεργότερος ρόλος και εμπλοκή της ΕΚΤ για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους, με συμπεριλαμβανόμενη και την έκδοση χρήματος.
Αυτός ο χώρος, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ξεκινάει από μια βαθειά πεποίθηση και στόχευση. Εμείς θέλουμε την οικοδόμηση μιας ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση. Πρωτότυπη, με χαρακτηριστικά που θα είναι πρωτόγνωρα, αλλά με απόλυτη σαφήνεια. Εμείς επιδιώκουμε την ομοσπονδιακή συγκρότηση της ΕΕ.
Από τη θέση αυτή κάνουμε την κριτική μας για την πορεία της, από τη θέση αυτή ασκούμε τη δριμύτερη κριτική για τις αδυναμίες τα πισωγυρίσματα και τα αδιέξοδα, από τη θέση αυτή εκφράζουμε τη εντονότατη αντίθεσή μας για επιλογές και για την πορεία της με τη σφραγίδα των συντηρητικών δυνάμεων.
Με αυτή την αντίληψη αγωνιζόμαστε για την ευρύτατα δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και για την οικοδόμηση συμμαχιών στον ευρωπαϊκό χώρο. Ευελπιστούμε και παθιαζόμαστε για την νίκη των προοδευτικών δυνάμεων τον Απρίλη στη Γαλλία, για τη νίκη της Αριστεράς και των πρασίνων το 2013 στην Γερμανία. Είμαστε εμείς, που επιθυμούμε βαθύτατα μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και που είμαστε ριζικά αντίθετοι σε μια Ενωμένη Γερμανική Ευρώπη, γιατί μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει.
Πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε ώστε η χώρα μας, μέσα από μια ευρύτερη συνάντηση των πολιτικών των ελληνικών κομμάτων στο πεδίο αυτό να συγκλίνει σε ξεκάθαρες θέσεις και στρατηγική στόχευση προς μια ΕΕ πολιτικά ενοποιημένη. Σε βηματισμό προς ομοσπονδιοποίηση, που θα πηγαίνει πέραν της δημοσιονομικής και οικονομικής εντολής και θα περιλαμβάνει κοινή ασφάλεια και άμυνα, κοινές πολιτικές για, ενέργεια, μετανάστευση, κοινή περιβαλλοντική και εξωτερική πολιτική. Με αποφασιστικό ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου και των άλλων δημοκρατικών θεσμών.
Να καταγράψουμε μιαν ακόμη φορά, για την οποιαδήποτε άρση παρεξηγήσεων, ότι προβάλλοντας την αφετηριακή μας θέση καθώς και την επιμονή μας όλο τον τελευταίο καιρό για πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης, δεν το επιχειρούσαμε για να μεταθέσουμε το πρόβλημα και τις ευθύνες, που θα έπρεπε και πρέπει η χώρα και οι πολίτες της, σε ότι τους αναλογεί, να αναλάβουν. Είμαστε εμείς, που σταθερά υποστηρίζαμε ότι η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την δημοσιονομική εξυγίανση, την αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας. Διακανονισμοί και θετικότερες λύσεις για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους της ΕΕ μπορούν να προκύψουν όταν η χώρα με τις ακολουθούμενες πολιτικές της αποδεικνύει ότι μπορεί να θέσει τα ελλείμματα υπό έλεγχο. Όταν υλοποιεί πολιτικές που πείθουν ότι βαδίζουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Κρίνουμε λοιπόν τις αποφάσεις της 9ης Δεκεμβρίου 2011ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία και ως πολύ κατώτερες των περιστάσεων και των προσδοκιών.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί: « εσείς δεν είσαστε που χρόνια τώρα ισχυριζόσαστε ότι η συνολική οικοδόμηση της ΕΕ δεν προχωράει με άλματα αλλά με βήματα αργά;»
Ή αλλιώς: « εσείς δεν επαναλαμβάνατε, αυτό που ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης έλεγε συχνά ότι δηλαδή, κάθε βήμα προς την πολιτική ενοποίηση ακόμη και αν είναι σήμερα σε συντηρητική κατεύθυνση ανοίγει προοπτικά ένα δρόμο;».
Και θα συνέχιζε: «Το δημοσιονομικό σύμφωνο, τελικά δεν είναι βήμα προς την οικονομική ενοποίηση, αφού βάζει σε κοινοτικό έλεγχο τους εθνικούς προϋπολογισμούς, μια και ο κοινοτικός τελικά είναι πρακτικά στοιχειώδης με το 1% του κοινοτικού ΑΕΠ και τα 129 δις ευρώ του 2011; Να λοιπόν, το πρώτο βήμα προς την οικονομική ενοποίηση έγινε! Θα ακολουθήσουν και τα άλλα!»
Οφείλουμε να έχουμε εδώ μια ξεκάθαρη απάντηση. Σήμερα βιώνουμε μια εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση.
Η κρίση δεν είναι απλώς κρίση χρέους. Είναι και χρηματοπιστωτική, γεγονός που αυτομάτως σημαίνει ότι η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική… απλά με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. (η Ισπανία πχ δεν είχε σημαντικά προβλήματα ελλείμματος πριν αντιμετωπίσει έντονα προβλήματα δανεισμού). Η κατάσταση στον ευρωπαϊκό χώρο είναι πρωτοφανέρωτη για τα χρόνια που υφίσταται η ΕΕ, με την όποια μορφή της, από τη δημιουργία της.
Το βήμα που γίνεται, εν προκειμένω, αυτό του φρένου χρέους και συνταγματοποίηση της λιτότητας, θα οδηγήσει σε πολλά χρόνια αναιμικής, ή μάλλον αρνητικής ανάπτυξης –μη ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα θα έχουμε πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης- και θα τορπιλίσει τις όποιες προσπάθειες των χωρών να εξυγιάνουν τους προϋπολογισμούς τους. Μπορεί να ακυρώσει τη δυνατότητα του επόμενου, του αναμενόμενου βήματος, δηλαδή αυτού της ανάπτυξης. Ο συνεχής περιορισμός επί χρόνια του ελλείμματος- το διαρθρωτικό οφείλει να είναι στο 0,5%! - δεν θα επιτρέπει καν την όποια δυνατότητα της ανάκαμψης, πρώτα απ΄όλα την ενδογενή χρηματοδότηση της ανάπτυξης! Όταν μάλιστα αποκλείεται κάθε αναφορά στις αποφάσεις και μέριμνα για την έκφραση της κοινοτικής αλληλεγγύης, για την παρώθηση σε διαδικασίες που μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη(βλ. πχ. επενδυτικά ευρωομόλογα της ΤΕπ), τότε τα επόμενα βήματα των χωρών δεν θα έχουν καμία τύχη.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η συζήτηση για την ανάγκη ενός του Συμφώνου σταθερότητας, Ανάπτυξης και Απασχόλησης έρχεται πλέον με μεγάλη ένταση, ως προφανής αναγκαιότητα!
Η διαπίστωση του J. Delors, τις παραμονές της Συνόδου, πως η Ευρώπη που οραματιζόμαστε, με την οικονομική και πολιτική ενοποίησή της είναι κάτι απείρως περισσότερο από µια κοινότητα κρατών που δημιουργήθηκε για να απαγορεύει το έλλειµµα του προϋπολογισμού, έχει απολύτως τη δραματική βαρύτητά της.
Στις 9/12/11, αμέσως μετά τη Σύνοδο έκλεινα τη δημόσια δήλωσή μου, εκ μέρους της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ υπογραμμίζοντας: « Πριν ακόμη τελειώσει η Σύνοδος, και πολύ περισσότερο από την επαύριον της Συνόδου, τα μείζονα αιτήματα για ένα νέο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ουσιαστικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης μέσα από ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο θεσμικό οικοδόμημα, προβάλουν με τον πλέον επείγοντα τρόπο».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τόσο η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όσο και ευρύτερες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής αριστεράς των πρασίνων, των ευρωπαϊκών συνδικάτων και των κοινωνικών οργανώσεων προοδευτικού προσανατολισμού οφείλουν να δώσουν τη μάχη για ουσιαστικές τροποποιήσεις πάνω σε επιλογές και προσθήκες διατάξεων για τια οποίες δεν έχει ληφθεί πρόνοια στη Σύνοδο της 8-9/12/11 ώστε το κείμενο που θα έλθει προς διακυβερνητική κύρωση την άνοιξη του 2012 να είναι πιο κοντά στις απαιτήσεις των λαών.
Το σύνολο των προτάσεων αυτών, ακόμη και αν οι προσπάθειες και οι αγώνες της περιόδου αυτής δεν έχουν απτά αποτελέσματα, δεν πρέπει να πάψουν να αποτελούν τα σταθερά αιτήματα για μια προοδευτική πορεία της ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου