Το αίτημα της κεντροαριστεράς γελοιοποιείται, του Λεωνίδα Καστανά

ΣΆΒΒΑΤΟ, 17 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2011

Το αίτημα της κεντροαριστεράς γελοιοποιείται, του Λεωνίδα Καστανά

Το αίτημα της ανασύστασης της κεντροαριστεράς αδικείται και γελοιοποιείται όταν περιορίζεται σε μετακινήσεις δευτεροκλασάτων πρώην «στελεχών» του ΠαΣόκ προς την ευρύτερη Αριστερά. Ειδικότερα όταν τα «στελέχη» αυτά δεν διακρίθηκαν ποτέ και σε τίποτα. Αναμασώντας τις γνωστές αντιμνημονιακές κορώνες του συρμού μετακινούνται προς τα αριστερά επειδή αντιλαμβάνονται ότι και οι πρώην ψηφοφόροι τους έχουν ήδη μετακινηθεί προς τα εκεί. Τα αριστερά κόμματα τους υποδέχονται περίπου ως μεσσίες, γιατί νομίζουν ότι τους φέρνουν ψήφους, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Αυτά είναι που προσφέρονται να διασώσουν εκλογικά απλούς καιροσκόπους. Δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούν την υπόθεση της κεντροαριστεράς, η Σακοράφα, ο Πασβαντίδης, ο Οικονόμου, ο Δημαράς, ο Κουρουμπλής, κλπ. Ποιους επηρεάζουν και συνεγείρουν με τις πολιτικές τους τοποθετήσεις. Αλλά και αν υπάρχουν τέτοιοι, πως μπορούν να ενδιαφέρουν την Αριστερά;

Το αίτημα της κεντροαριστεράς μπορεί να ανασυνθέσει το πολιτικό σκηνικό και να δώσει λύσεις στη διακυβέρνηση της χώρας. Αρκεί να κάνει αυτό που αιτείται. Να φέρει το Κέντρο προς τα αριστερά και την Αριστερά προς το κέντρο σε μια πολιτική ώσμωση που θα είχε ενδιαφέρον και πιθανά χρήσιμο πολιτικό αποτέλεσμα. Το αίτημα δεν απευθύνεται μόνο σε πολιτικά στελέχη των χώρων αυτών, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι «στελέχη». Απευθύνεται στους πολίτες που τοποθετούνται στους γειτνιάζοντες πολιτικά χώρους του σοσιαλιστικού κέντρου και της δημοκρατικής αριστεράς και τους καλεί να δημιουργήσουν ένα ευρύ και από τα κάτω κίνημα συνεργασίας, για την έξοδο της χώρας από την κρίση χρέους, την παραμονή στην ΕΕ και τη σοσιαλδημοκρατική προοπτική.

Για τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις το αίτημα αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μετακινηθούν προς τα αριστερά. Όχι ρητορικά, αλλά έμπρακτα πολιτικά. Να πάψουν να είναι φορείς του εγχώριου αστισμού, εκφραστές ενός κομπραδόρικου καπιταλισμού, θιασώτες ενός άδικου  πελατειακού κράτους. Γιατί ούσες οι δυνάμεις αυτές στο χώρο του ΠαΣόκ έχουν ευθύνη για τη σημερινή μας κατάντια, για την ήττα του μεταπολιτευτικού μας μοντέλου.  Κυβέρνησαν πολλά χρόνια τη χώρα, ασέλγησαν πάνω της, ή ανέχτηκαν τον βίο και την πολιτεία των χείριστων εκ των συντρόφων τους. Η αριστερά δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αλλά ούτε και δικαστής. Δεν καθαρίζουν απλά, δηλώνοντας την αντίθεσή τους στο μνημόνιο και τον οίκτο τους για τους αδύναμους. Ειδικά όταν είναι χορτάτοι. Αντίθετα θα πρέπει να διατυπώσουν ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα της χώρας, να εξειδικεύσουν τις πολιτικές τους θέσεις, να μιλήσουν ανοικτά στους ψηφοφόρους τους για την Ελλάδα που έχουν στο μυαλό τους.  Γιατί αν είναι η Ελλάδα του Αντρέα ή του Σημίτη, μάλλον δεν έχουν τίποτα καινούργιο και σωτήριο να μας πουν. Μιλούν στον αέρα και λένε ψέματα. Αλλά και οι ψηφοφόροι, ο λαός τους, δεν αλλοθοποιούνται, δηλώνοντας στις δημοσκοπήσεις ότι αύριο θα ψηφίσουν αριστερά. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες, δημότες, γονείς και έχουν ατομικές ευθύνες, έχουν ρόλο στην μελλοντική αναγέννηση της πατρίδας τους. Θα πρέπει να βγουν από το σπίτι τους όχι για να ζητήσουν πίσω τον ατομικό τους χαμένο παράδεισο, αλλά μια κοινωνία δικαίου για όλους.     

Για την Αριστερά το αίτημα της κεντροαριστεράς σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει τα στερεότυπα του παρελθόντος. Την λατρεία προς το υπερτροφικό κράτος, την τυφλή υποστήριξη προς τις συντεχνίες, τα οικονομίστικα και αντιαναπτυξιακά αιτήματα, την για τα μάτια του κόσμου αναφορά στην οικολογία. Θα πρέπει να διατυπώσει συγκεκριμένες θέσεις για το πώς φαντάζεται το νέο κράτος και τις σχέσεις του με τους πολίτες, τι σημαίνει γι΄ αυτήν η λέξη επιχειρηματικότητα, ποια είναι η κεντρική της ιδέα για το σχολείο του αύριο. Τι σημαίνει κοινωνική πολιτική σε εποχές παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Θα πρέπει να εγκαταλείψει τις ρετσέτες και τις γενικότητες, που είναι εκ του πονηρού, γιατί αποκρύβουν από το λαό τις πραγματικές της προθέσεις. Οι αριστεροί πολίτες έχουν ατομική ευθύνη για το δήμαρχο που επιλέγουν, για το κοινωνικό λειτούργημα που ενδεχομένως ασκούν, για το αίτημα το οποίο διατυπώνουν, για την απεργία που κάνουν, για το σχολείο που κλείνουν. Οι μελλοντικοί αγώνες τους θα πρέπει να αναζητούν εφικτές, βιώσιμες και δίκαιες λύσεις που θα ανοίγουν το δρόμο προς το δημοκρατικό σοσιαλισμό και όχι προς τον εθνικισμό και την αντιδραστική συσπείρωση.

Γιατί αν οι θέσεις του Κέντρου και της Αριστεράς είναι αυτές που διατυπώθηκαν τα προηγούμενα 30 χρόνια, τότε η συνεργασία θα είναι πηγή νέων δεινών για τη χώρα και τους πολίτες της. Η δήλωση ότι κάποιος είναι αριστερός δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αν δεν συνοδεύεται με συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις, αν δεν συνάδει με την κοινή λογική και με το περί δικαίου αίσθημα. Το κοινωνικό σύνολο δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτα από ένα Αριστερό υπουργό μια μελλοντικής κυβέρνησης συνεργασίας, αν αυτός συνεχίζει να κλείνει τα μάτια του μπροστά στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, στη διαφθορά των εφοριακών, στη διάλυση των πανεπιστημίων, στα προνόμια των ΔΕΚΟ, στα επιδοτούμενα ευαγή ταμεία, στις καταλήψεις των σχολείων, στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως θα έχουν όλοι να χάσουν, καθώς η χώρα θα βυθίζεται, εξ αιτίας και της δυσανεξίας που νιώθει ένα μέρος  της Αριστεράς για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και τον έρωτα προς το λαϊκισμό. 

Ο λαός περιμένει σήμερα από την κεντροαριστερά την επανάσταση που δεν έγινε ποτέ. Αν έχει τη διάθεση να την κάνει, τότε ας προχωρήσει. Η διστακτικότητα όμως που διαφαίνεται και η λόγω και έργω απαξίωση του αιτήματος μαρτυρούν ότι η κοινή λογική και η προοδευτική πολιτική έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν, τόσο στο Κέντρο όσο και στην Αριστερά.