|
ΘΕΜΑ :
|
Ομιλία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, στη
συγκέντρωση του κόμματος στη Θεσσαλονίκη
|
Είναι
πάντα ιδιαίτερη η χαρά μου να βρίσκομαι ανάμεσά σας, στη Θεσσαλονίκη. Σε μια
πόλη συνδεδεμένη ιστορικά με αγώνες για τη δημοκρατία και την πρόοδο. Σε μια
πόλη με μεγάλες δυνατότητες, ανεκμετάλλευτες ακόμη. Μια πόλη δυναμική στο
κέντρο μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής. Μια πόλη που μπορεί και πρέπει να
γίνει παράδειγμα για όλη τη χώρα.
Θυμηθείτε
πού βρίσκονταν η χώρα μας μόλις πριν ένα χρόνο. Ποιό ήταν το διεθνές κλίμα, τί
συζητούνταν για εμάς, ποιές ήταν οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις για την
Ελλάδα. Θυμηθείτε όμως και τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Τι έλεγαν
τότε, τι πρότειναν στον ελληνικό λαό.
Εμείς δεν είχαμε αυταπάτες ότι η κατάσταση στη χώρα μπορούσε να μείνει
ως έχει και ότι με ένα μαγικό τρόπο τα πράγματα θα διορθώνονταν. Δεν κάναμε
εξαγγελίες που ηχούν ευχάριστα στα αυτιά. Δεν δημαγωγήσαμε. Δεν υποσχεθήκαμε
ανέφικτες μονομερείς ενέργειες, ούτε αποκήρυξη του προγράμματος δημοσιονομικής
προσαρμογής, ούτε εύκολες και μαγικές λύσεις. Δεν επενδύσαμε στην εκμετάλλευση
των μεγάλων δυσκολιών του λαού.
Δεν είχαμε όμως καμιά αυταπάτη για το μνημόνιο. Λέγαμε ότι περιλαμβάνει
αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε αρκετούς τομείς, όμως οι ρυθμίσεις του ήταν
οικονομικά αναποτελεσματικές και κοινωνικά άδικες:
Η προώθηση της δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς σύνδεση με την ανάπτυξη.
Η λογική της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Οι μεταρρυθμίσεις χωρίς
συνυπολογισμό παράλληλων υποστηρικτικών μέτρων. Το εμπροσθοβαρές του
προγράμματος που δεν υπολόγιζε τις επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και
στην οικονομία.
Για αυτό
εμείς, και τότε όπως και τώρα, περιγράψαμε με όρους ρεαλιστικούς την πρόταση
μας για την κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθεί η χώρα. Θέλαμε και θέλουμε
την Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη. Αναγνωρίζαμε το δεσμευτικό πλαίσιο της χώρας και
ταυτόχρονα δείχναμε το δρόμο της σταδιακής απαγκίστρωσης και των αλλαγών του
μνημονίου. Ταυτόχρονα υποστηρίξαμε την ανάγκη αντιμετώπισης των παθογενειών του
προηγούμενου πελατειακού μοντέλου ανάπτυξης και πολιτικής διαχείρισης. Ήμασταν
τότε και παραμένουμε και σήμερα ο πολιτικός φορέας που δείχνει το δρόμο για την
έξοδο από την κρίση.
Μετά τις
εκλογές του Ιουνίου, η σωτηρία της χώρας απαιτούσε και τη δική μας συμμετοχή.
Προτιμήσαμε να μη μείνουμε στον εύκολο ρόλο της διατύπωσης της πολιτικής μας
άποψης και στην ευρυχωρία της αντιπολίτευσης. Παρεμβήκαμε για την αποτροπή της
καταστροφής και την αναστροφή της πορείας. Προτάξαμε το συμφέρον της χώρας και
δεν αφεθήκαμε σε μικροκομματικούς υπολογισμούς. Συμμετείχαμε στην κυβέρνηση
συνεργασίας. Συμμετείχαμε στην κυβέρνηση διότι η ευρύτερη συμπαράταξη ήταν
απαραίτητη για να δώσει η χώρα τη μάχη της παραμονής στο Ευρώ και να ανοίξει ο
δρόμος για την ανασυγκρότηση της. Διότι μαζί με τη διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς
υπάρχει και η διάκριση μεταξύ των δυνάμεων που πολιτεύονται με γνώμονα την
παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και των δυνάμεων της ανεδαφικής
καταγγελίας του μνημονίου, που αδιαφορούν για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Διότι η Δημοκρατική Αριστερά συνδυάζει την αριστερή ταυτότητα και φυσιογνωμία
της με την παρέμβαση στις ανάγκες του παρόντος.
Όλοι
ξέρουν, άσχετα αν αρκετοί κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, ότι χωρίς αυτή την
επιλογή της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν θα υπήρχε διέξοδος για τη χώρα. Τίποτα
δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα.
Η παραμονή της χώρας στο ευρώ προέκυψε ως αποτέλεσμα της πολιτικής
συμπαράταξης που υπήρχε μεταξύ δυνάμεων που έχουν διαφορετικές πολιτικές
θέσεις, αλλά συμφώνησαν στην προτεραιότητα αυτού του στόχου.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια για να σταθεί η χώρια όρθια στα πόδια της δεν
έγιναν όλα όπως τα θέλαμε. Υπήρξαν και υπάρχουν παραλείψεις, αδυναμίες και
καθυστερήσεις.
Όλον αυτόν το χρόνο δώσαμε μάχες. Άλλες τις κερδίσαμε, άλλες όχι. Σε
κάθε περίπτωση όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι απείχαμε. Κανείς δεν
μπορεί να πει πως δεν είχαμε πρόταση. Κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν
διατυπώσαμε τις διαφωνίες μας και πως δεν τηρήσαμε τα λεγόμενά μας.
Είναι
γεγονός πως δεν συμφωνούμε με όλα όσα αφορούν στο κυβερνητικό έργο. Δεν πρέπει
όμως να ξεχνάμε ότι έχουμε ένα δεσμευτικό πλαίσιο από τη δανειακή σύμβαση και
μια διαδικασία, στην οποία συνυπάρχουν η υλοποίηση και η τροποποίηση του
προγράμματος προσαρμογής. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι μετέχουμε σε μια
κυβέρνηση συνεργασίας. Μέσα σ’ αυτή την κυβέρνηση αγωνιζόμαστε για να υπάρξει ο
καλύτερος δυνατός κοινός πολιτικός τόπος και η μεγαλύτερη δυνατή επίδρασή μας
στις ασκούμενες πολιτικές.
Μετά από
μεγάλη προσπάθεια η χώρα ξεφεύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και περνά σε
μια νέα περίοδο με νέες προκλήσεις. Δεν ξεφύγαμε από την κρίση αλλά έχουμε ένα
πολύ καλύτερο περιβάλλον για την αντιμετώπισή της. Δίνουμε τη μάχη για τη
σταθεροποίηση και την ανάκαμψη.
Αυτή η
θετική εξέλιξη δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς. Το αποτέλεσμα επιτεύχθηκε
χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού.
Το άγχος
των δυνάμεων της αντιπολίτευσης μη τυχόν και υπάρχει ανάκαμψη και η επιθυμία
τους – που δεν μπορεί να κρυφτεί – για να έρθουν απογοητευτικά στοιχεία για την
οικονομία, είναι απαράδεκτη. Τελικά τι θέλουν; Να αποτύχει η προσπάθεια εξόδου
από την κρίση και να χαντακωθεί η χώρα; Θα ήταν προτιμότερο αντί της
καταστροφολογίας, της προσδοκίας αρνητικών εξελίξεων και της επαγγελίας ενός
δήθεν ανορθωτικού ρόλου μετά από μια καταστροφή, να συνδέσουν την πολιτική τους
πρόταση και την πολιτική τους προοπτική με την ανόρθωση της χώρας και τη
διατύπωση προτάσεων εφαρμόσιμης εναλλακτικής πρότασης. Αυτό θα ήταν πολύ
χρήσιμο και για τους ίδιους και για τη χώρα.
Η χώρα
μπαίνει σε νέα φάση για την έξοδό της από την κρίση. Δεν χρειάζεται εφησυχασμός
και μείωση της έντασης των προσπαθειών. Δεν χρειάζονται όμως και αστοχίες.
Μαγικός
τρόπος να ξεφύγουμε από την κρίση δεν υπάρχει. Αποτελεσματικότερος και
δικαιότερος τρόπος όμως υπάρχει. Δεν είναι νομοτέλεια η διαρκής υποβάθμιση. Δεν
είναι νομοτέλεια η απίσχανση της οικονομίας. Δεν είναι νομοτέλεια και άλλη
επιβάρυνση φορολογουμένων – μισθωτών και συνταξιούχων. Πρέπει να μπει τέλος στα
μέτρα λιτότητας και να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές. Πρέπει να προχωρήσουν οι
μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία που θα ωφελήσουν τους πολλούς και
όχι μεταρρυθμίσεις που θα επιβαρύνουν τους αδύναμους. Πρέπει και να συμμετέχουν
όλοι πλέον, με το μερίδιο που τους αναλογεί, για την έξοδο από την κρίση. Δεν
μπορεί να βάζουν πλάτη για να κρατάνε τη χώρα όρθια οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Στόχος
μας είναι το πέρασμα της χώρας σε μια νέα κανονικότητα. Η έξοδος από την
πολυεπίπεδη κρίση, η εξομάλυνση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η αποκατάσταση
των αδικιών και το πέρασμα σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και πολιτικής
διαχείρισης.
Για να
επιτευχτεί αυτός ο στόχος απαιτείται υπομονή και επιμονή. Σχέδιο και πολιτική
βούληση. Συναινέσεις στα μείζονα, μάχες για αυτά που μας κρατάνε πίσω.
Χρειάζεται
προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην οικονομία και
ταυτόχρονη διεκδίκηση έναντι των εταίρων για αλλαγές και τροποποιήσεις στο
πρόγραμμα προσαρμογής. Αλλαγές άμεσες, που μπορούν να πραγματοποιηθούν τώρα και
να επιδράσουν θετικά στην πορεία των πραγμάτων, αλλά και αλλαγές μεσοπρόθεσμες
που θα μεταβάλλουν προς το καλύτερο συνολικά την υπόθεση της ελληνικής
προσπάθειας εξόδου από την κρίση.
Στην
επίσκεψη μας στις Βρυξέλλες, πριν ένα μήνα, κάναμε ακριβώς αυτό. Προωθήσαμε τις
υποθέσεις της χώρας και των Ελλήνων που δοκιμάζονται. Μεταφέραμε την απαίτηση
του ελληνικού λαού η εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής να γίνει στο πλαίσιο
και με πνεύμα εταιρικής σχέσης, κοινής προσπάθειας και όχι επιβολής. Μεταφέραμε
την απαίτηση του οι θυσίες του να μην πάμε χαμένες. Να μην χαθούν σε έναν κύκλο
λιτότητας και ύφεσης, ανεργίας, μείωσης των εισοδημάτων και υποβάθμισης των
συνθηκών ζωής.
Τονίσαμε
στους συνομιλητές μας ότι στην Ελλάδα το πρόγραμμα προσαρμογής χρειάζεται
ουσιαστικές αλλαγές. Πρέπει να συνδεθεί με την ανάπτυξη, αλλά και με την
κοινωνική προστασία. Πρέπει επειγόντως να υπάρξουν τροποποιήσεις στα μέτρα που
αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά. Να υπάρξουν συμπληρώσεις με μέτρα που απαντούν
στην κοινωνική κρίση που ζει η χώρα μας.
Στις νέες
συναντήσεις με τους δανειστές που ξεκινούν, πρέπει να τεθεί σθεναρά η ανάγκη
για τροποποιήσεις μέτρων που επέφεραν αντίθετα από τα προσδοκώμενα οικονομικά
αποτελέσματα. Τέτοια είναι η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, η μείωση του φόρου
στο πετρέλαιο θέρμανσης και η μείωση του φόρου μεταβίβασης στα ακίνητα.
Ειδικά
για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, που αποτελεί ήδη αντικείμενο
διαπραγμάτευσης με την τρόικα, πρέπει να συμφωνηθεί χωρίς καθυστέρηση ώστε να
επιδράσει στη φετινή τουριστική περίοδο. Η μείωση αυτή πρέπει να συνδυαστεί και
με ένα πλέγμα αποτελεσματικών μέτρων που θα διασφαλίζουν την έκδοση αποδείξεων
και την είσπραξη του ΦΠΑ.
Η
ανάδειξη της κοινωνικής κρίσης στη χώρα και η υποστήριξη του αναπροσανατολισμού
μέρους των πόρων του ΕΣΠΑ ώστε να υπάρξει χρηματοδότηση κοινωνικών δράσεων,
είναι απολύτως αναγκαία. Με κύρια μέτρα το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας για
αυτούς που ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο, την επιμήκυνση του
χρόνου καταβολής του επιδόματος ανεργίας
από 12 σε 18 μήνες, τη σχολική σίτιση και σίτιση του φτωχού πληθυσμού και την πρόσβαση
όλου του πληθυσμού σε υγειονομική περίθαλψη. Ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνηση
πρέπει να συνταχθεί με την Ιταλική πρόταση να μην συμπεριλαμβάνονται οι δαπάνες
για την ενίσχυση της απασχόλησης στο χρέος.
Το
πρόβλημα της ρευστότητας αποκτά επείγοντα χαρακτήρα. Πρέπει να ολοκληρωθεί η
ανακεφαλαιοποίηση και να υπάρξει δέσμευση των τραπεζών, στο πλαίσιο μιας
προγραμματικής συμφωνίας με την κυβέρνηση, για να χρηματοδοτήσουν την αγορά. Πρέπει
κατεπειγόντως να απελευθερωθούν πόροι για αναπτυξιακά έργα, να
χρηματοδοτηθούν οι επιχειρήσεις, να ανοίξουν δουλειές. Σε αυτή την κατεύθυνση
πρέπει να αυξηθεί σημαντικά η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων σε
αναπτυξιακές παρεμβάσεις στη χώρα μας. Και αυτό πρέπει να αποτελέσει
αντικείμενο διεκδίκησης από την ελληνική κυβέρνηση.
Μεσοπρόθεσμος
στόχος μας πρέπει να είναι μια συμφωνία στις αρχές του 2014, που θα μειώσει
δραστικά το χρέος και τις επιβαρύνσεις του, θα ενισχύσει την αναπτυξιακή
διαδικασία και θα δώσει νέες δυνατότητες για άσκηση εκτεταμένης κοινωνικής
πολιτικής και αποκατάστασης των αδικιών αυτής της πολύχρονης προσπάθειας. Με
την αξιοποίηση της ρήτρας αντικατάστασης, που ενσωματώθηκε στο πρόγραμμα με
πρόταση του κόμματός μας και δίνει τη δυνατότητα το 70% της υπεραπόδοσης της
κάλυψης των δημοσιονομικών στόχων να αξιοποιείται για μέτρα υπέρ των κοινωνικά
αδύναμων.
Είναι
εύκολη αυτή η προσπάθεια; Όχι βέβαια. Όμως και στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να
ρηγματώνονται οι δογματικές απόψεις για τη δημοσιονομική προσαρμογή και τη
λιτότητα. Αυτή η πολιτική, που δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για το ευρωπαϊκό
οικοδόμημα, αρχίζει να αμφισβητείται πλέον και από εκπροσώπους των ευρωπαϊκών
οργάνων.
Είναι
σαφές πλέον, ότι η συνταγή «πρώτα δημοσιονομική πειθαρχία και μετά ανάπτυξη»
έχει εξαντλήσει τα όριά της. Η απάντηση πρέπει να συνδυάσει τη δημοσιονομική
σταθεροποίηση με την ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης.
Η Ελλάδα
οφείλει να διεκδικήσει τις αλλαγές στο πρόγραμμα προσαρμογής, να προετοιμάσει
την διαπραγματευτική τακτική της νέας φάσης και να δημιουργήσει της ευρύτερες
δυνατές συμμαχίες. Εμείς, ως Δημοκρατική Αριστερά, θα εργασθούμε συστηματικά σε
αυτή την κατεύθυνση.
Μαζί όμως
με τις διεκδικήσεις αλλαγών στο πρόγραμμα προσαρμογής, είναι αδήριτη ανάγκη η προώθηση
αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό. Μόνο έτσι θα νομιμοποιούνται πολιτικά
τα δίκαια αιτήματα της χώρας. Μόνο έτσι η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη θα έχει
προοπτική και διατηρησιμότητα.
Όλοι
ξέρουμε ότι υπάρχουν στη χώρα μας μικρά και μεγάλα κατεστημένα συμφέροντα, που προσπορίζονται
διαφόρων ειδών οφέλη. Αυτές οι δυνάμεις έρχονται από το παρελθόν και από το
πρόσφατο παρελθόν. Είναι τοποθετημένες προνομιακά στο οικονομικό, πολιτικό και
κοινωνικό πλέγμα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Επιδιώκουν - και σήμερα - τη διατήρηση των παθογενειών του προηγούμενου
συστήματος που εξυπηρετούσαν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Συμφέροντα
επιχειρηματικά στο χώρο των προμηθευτών του δημοσίου, που επιδιώκουν να
εμποδίσουν το πέρασμα από την εποχή της μερικότητας, της μερικότητας εναντίον
του γενικού καλού, στην εποχή των πολιτικών προς όφελος του δημοσίου
συμφέροντος.
Η έξοδος
από την κρίση απαιτεί πραγματικές αλλαγές. Καμία μεταμφίεση των παθογενειών,
καμιά αλλαγή φρουράς στη νομή του κράτους δεν μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη
λύση.
Γιατί,
φίλες και φίλοι, δεν μπορούμε να συζητάμε για την πορεία της είσπραξης των
εσόδων όταν οι φοροδιαφεύγοντες συνεχίζουν στα ίδια. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε
μείωση δαπανών σε κρίσιμους κοινωνικά τομείς, όταν εξακολουθούν να υπάρχουν
πυρήνες κατασπατάλησης πόρων, πυρήνες διαπλοκής και διαφθοράς.
Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος δεν
πρέπει και δεν θα επιτρέψουμε να παραμείνουν απλές διακηρύξεις κενές
περιεχομένου. Κάποιες από αυτές έχουν ήδη ξεκινήσει, ενώ σε άλλες υπάρχουν
καθυστερήσεις.
Η μάχη
για τις μεταρρυθμίσεις αφορά και το προχώρημά τους και τον χαρακτήρα που θα
έχουν. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ουδέτερες. Το αν οι μεταρρυθμίσεις στο
κράτος και την οικονομία θα επαναθεμελιώσουν τα δημοκρατικά και κοινωνικά
δικαιώματα ή αν θα τα περιορίσουν στο όνομα της αναγκαίας αντιμετώπισης των
παθογόνων στοιχείων του προηγούμενου συστήματος,
είναι ζήτημα πραγματικό και βαρύνουσας πολιτικής σημασίας.
Οι θέσεις
μας για τις μεταρρυθμίσεις δεν ευθυγραμμίζονται πάντα με τις θέσεις των εταίρων
μας. Ταυτόχρονα, οι διαφοροποιήσεις μας δεν σχετίζονται με την προστασία του
προηγούμενου καθεστώτος των παθογενειών και της ακινησίας. Με δεδομένη την
υποστήριξη μας στις μεταρρυθμίσεις και την επιδίωξη να αποτελέσουμε την
επισπεύδουσα δύναμη προώθησής τους, εργαζόμαστε ώστε αυτές να έχουν δημοκρατικό
χαρακτήρα.
Οι
μεγάλες παρεμβάσεις που απαιτούνται για να τα καταφέρει η χώρα, όχι μόνο να
ξεπεράσει την κρίση, αλλά για να θέσει και τα θεμέλια μιας υγιούς πορείας στο
μέλλον είναι:
·
Αλλαγή του πολιτικού συστήματος
Πλήρης εξυγίανση του πολιτικού
συστήματος και της πολιτικής ζωής του τόπου. Αλλαγή του εκλογικού νόμου και
καθιέρωση της απλής αναλογικής. Διάλυση όλων των ειδών πελατειακών σχέσεων, με
πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς. Υλοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού
απόδοσης που ελέγχει τη σκοπιμότητα και το μέγεθος κάθε δημόσιας δαπάνης, καθώς
και την αποδοτικότητα των μηχανισμών εσόδων.
· Διοικητική
μεταρρύθμιση – με εξυγίανση και εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης,
με εκρίζωση της διαφθοράς, του κομματισμού, της ευνοιοκρατίας και της
γραφειοκρατίας. Πολύ περισσότερο σήμερα που πρέπει η μείωση δαπανών να σημάνει
την αντιμετώπιση παθογενειών και όχι την υποβάθμιση υπηρεσιών προς τους πολίτες
ή μετακύλιση του κόστους σε αυτούς.
· Δικαστική
μεταρρύθμιση - με μείωση του χρόνου απονομής δικαιοσύνης,
κωδικοποίηση δικαίου και εξάλειψη της πολυνομίας.
· Χωροταξική
πολιτική – με στόχο τον έλεγχο των χρήσεων γης που είναι προϋπόθεση για μια
βιώσιμη ανάπτυξη.
· Φορολογική
μεταρρύθμιση – με στόχο ένα φορολογικό σύστημα που θα
αποκαθιστά αδικίες, θα μειώνει και θα επιμερίζει δίκαια τα φορολογικά βάρη σε
πολίτες και επιχειρήσεις και δεν θα καταπνίγει τις αναπτυξιακές προοπτικές. Ένα
φορολογικό σύστημα που θα αποκαθιστά σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κοινωνία
και την φορολογική διοίκηση, δεν μπορεί παρά να είναι απλό, ευκολονόητο,
σταθερό και κοινωνικά δίκαιο. Μόνον έτσι θα είναι και αποδοτικό. Βεβαίως, μια
τέτοια μεταρρύθμιση αν δεν συνδυαστεί με μια δομική αναδιάρθρωση του
φοροεισπρακτικού μηχανισμού δεν θα έχει αποτέλεσμα. Η καταπολέμηση της
φοροδιαφυγής και η επιβάρυνση όσων επιδεικνύουν χρόνια αντικοινωνική φορολογική
συμπεριφορά, επιβαρύνοντας τους υπόλοιπους, είναι κύριος στόχος. Απαιτείται
εξορθολογισμός στις κλίμακες, διεύρυνση της φορολογητέας βάσης, απλοποίηση
διαδικασιών, βελτίωση των διαδικασιών είσπραξης του ΦΠΑ και έλεγχοι.
·
Μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους
Σήμερα, σε περιβάλλον κρίσης,
η ανάγκη για άσκηση κοινωνικής πολιτικής είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το δίλημμα που αντικειμενικά τίθεται είναι αν θέλουμε ένα νέο κοινωνικό
κράτος, προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες ή εάν επιθυμούμε το δραστικό
περιορισμό του.
Η Δημοκρατική Αριστερά, έχει
διακηρυγμένο στόχο και διεκδίκηση τη διατήρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού
μοντέλου. Ενός μοντέλου που ναι, χρειάζεται προσαρμογή, χρειάζεται αλλαγές,
χρειάζεται και μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται υπεράσπιση.
Υπεράσπιση από τις πολιτικές εκείνες που θέλουν να το περιορίσουν δραστικά στο
όνομα της δήθεν ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης.
Θα αγωνιστούμε ώστε το
κοινωνικό κράτος να ανανεωθεί, να εξυγιανθεί από όλα τα συστήματα που
προσπορίζονται πόρους, να στραφεί σε εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Η υποστήριξη των ανέργων, μαζί
με την προσπάθεια δημιουργίας θέσεων εργασίας, πρέπει να αποτελεί για τα
επόμενα χρόνια βασικό στοιχείο της κοινωνικής πολιτικής και των χρηματοδοτήσεων
του κοινωνικού προϋπολογισμού.
·
Προώθηση ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου
Η προώθηση όλων αυτών των
μεταρρυθμίσεων είναι προϋπόθεση για το πέρασμα σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο
που πρέπει να αντικαταστήσει το παλιό που κατέρρευσε και θα συνδέει την
ανάπτυξη με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τη διάχυση των ωφελειών στο
σύνολο του πληθυσμού.
Η λογική συνέχεια της
σταθεροποίησης είναι η ανάπτυξη. Αυτή όμως δεν είναι αυτονόητη, ούτε θα
προκύψει με τον αυτόματο πιλότο. Απαιτεί επιμονή, πρωτοβουλίες και πολιτικές
που θα την υποβοηθήσουν και κατά περίπτωση θα την προκαλέσουν. Απαιτεί μια διαφορετική
όμως στόχευση και πρακτικές σε σχέση με το παρελθόν.
Το μοντέλο αυτό μπορεί να
στηριχθεί:
·
Στην αλλαγή της αντιεπιχειρηματικής κουλτούρας που
επικράτησε κατά τη μεταπολίτευση. Σε ένα νέο ρόλο του κράτους που θα
υποστηρίζει την οικονομική δραστηριότητα, αλλά δεν θα την εναγκαλίζεται.
·
Στην αύξηση της παραγωγικότητας, τόσο του δημοσίου όσο
και του ιδιωτικού τομέα
·
Στην εξωστρέφεια, με στροφή σε διεθνώς εμπορεύσιμα
προϊόντα και υπηρεσίες
·
Στο σεβασμό των κανόνων από όλους τους εμπλεκόμενους
και στη διαμόρφωση νέων κανόνων.
·
Σε εργασιακές σχέσεις που θα κατοχυρώνουν και θα
προστατεύουν τις δυνάμεις της εργασίας
·
Στο σεβασμό του περιβάλλοντος.
·
Στη σύνδεση με την έρευνα και την καινοτομία.
Οι
αποκρατικοποιήσεις πρέπει να βοηθήσουν όχι μόνο στη μείωση του χρέους, αλλά και
στην αναπτυξιακή διαδικασία. Σημαντικοί παράμετροι όμως είναι η διατήρηση των
δικτύων, η δημιουργία ρυθμιστικών αρχών και η παραχώρηση στην καλύτερη δυνατή
τιμή.
Έχουμε
υποστηρίξει μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Θέλω όμως να αναφερθώ στην
αποκρατικοποίηση των λιμένων. Υποστηρίζουμε τη διατήρηση του ποσοστού της
καταστατικής μειοψηφίας του δημοσίου, τη συγκρότησης δημόσιας λιμενικής αρχής
με ουσιαστικό ρόλο και την αξιοποίηση της μεθόδου των συμβάσεων παραχώρησης.
Για τη ΔΕΥΑΘ υποστηρίζουμε τη μη ιδιωτικοποίησή της. Το νερό είναι και πρέπει
να μείνει δημόσιο αγαθό.
Η θεσμική
και πολιτική θωράκιση της κοινωνίας έναντι του κινδύνου εκφασισμού είναι μια
αναγκαία πράξη. Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου πρέπει να αντιμετωπίσουν τον
κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας και την άνοδο του ναζιστικού μορφώματος, της
Χρυσής Αυγής. Η μάχη πρέπει να δοθεί σε πολλά επίπεδα.
Ζητήσαμε να
έρθει στη Βουλή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Περιλαμβάνει διατάξεις οι οποίες
δεν προβλέπονται από την προηγούμενη νομοθεσία. Είναι δημοκρατική υποχρέωση να
έρθει, όπως και υποχρέωσή μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι στο
Συμβούλιο της Ευρώπης. Βεβαίως, το νομοσχέδιο, όταν θα ερχόταν στη Βουλή, τότε
θα ήταν ανοιχτές οι διαδικασίες και για διορθώσεις και για τροποποιήσεις,
ενδεχομένως και για βελτιώσεις.
Θα ήθελα
εδώ να αναφερθώ στη συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα της γενοκτονίας των
Ποντίων. Πολλές φορές έχω επισημάνει την ανάγκη της συλλογικής μνήμης. Της
μνήμης εκείνης που συγκροτεί, που ενώνει και επιβεβαιώνει ισχυρούς δεσμούς. Της
μνήμης εκείνης που αποδεικνύει πως ο ελληνισμός έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Με αυτά τα λόγια θέλω να αναφερθώ στον ποντιακό και μικρασιατικό ελληνισμό, που
με την ζωντάνια του, τα χαρακτηριστικά του, τη ζώσα δύναμή του εμπλούτισε την
κοινωνική, οικονομική αλλά και πολιτική ζωή της χώρας. Τιμούμε τους νεκρούς της
Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και δεν την λησμονούμε. Δεν λησμονούμε τη
γενοκτονία των Ποντίων αδελφών όχι μόνον ως στοιχείο προσβολής του λαού μας,
αλλά και ως μέθοδο πολιτικής πρακτικής που προσβάλλει βάναυσα τη διεθνή
νομιμότητα. Γι’ αυτό και αξιώνουμε τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των
Ποντίων και τη διεθνή καταδίκη της. Η μνήμη για μας είναι υπέρ της ειρήνης και
της συνεργασίας μεταξύ των λαών.
Η Νέα
Δημοκρατία δεν δέχθηκε να εισαχθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή. Στη συνέχεια από το
«δε χρειάζεται νέος νόμος», μετακινήθηκε στην κατάθεση «προσθηκών». Οι
«προσθήκες» που κατέθεσε στο νόμο του 1979 για τη ρατσιστική βία επιβεβαιώνουν
ότι το σχέδιο νόμου για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας»
ήταν και είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο.
Καλούμε
τη ΝΔ και όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, από υπεύθυνη δημοκρατική
θέση, να ψηφίσουν την πρόταση νόμου που έχουμε καταθέσει στη Βουλή.
Πώς
απάντησε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Αντί να συμπαραταχθεί εμφανίστηκε να προτείνει δική του
ρύθμιση. Έτσι αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ το δημοκρατικό μέτωπο απέναντι στον
ρατσισμό και το νεοναζισμό;
Δεν
αντιλαμβάνονται την συνθετότητα και την κρισιμότητα των ζητημάτων; Ή μήπως
θεωρούν πως η αντιμνημονιακή τους ρητορική είναι σημαντικότερη από την
αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού;
Από αυτό
το βήμα θέλω να τονίσω: Η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα γίνει συμμέτοχος σε μια
προσπάθεια αναστήλωσης ενός νέου δικομματισμού, ενός δικομματισμού καρικατούρα
που στηρίζεται σε ξεπερασμένες ταυτότητες μνημονιακών και αντιμνημονιακών δήθεν
δυνάμεων, τη στιγμή που γνωρίζουν πως η αλήθεια δεν βρίσκεται εκεί. Τέτοια
σύγκρουση είναι ρηχή και επίπλαστη.
Η δική
μας αποχή από αυτό το πολιτικό παίγνιο ας μην θεωρηθεί αδυναμία. Είναι εύκολο
και για εμάς, τη Δημοκρατική Αριστερά, να ξοδεύουμε την πολιτική μας σε
δημαγωγικά συνθήματα, επιδιώκοντας την πόλωση και να μιλάμε γενικόλογα, ενώ οι
συνθήκες απαιτούν υπευθυνότητα απέναντι στη χώρα και την κοινωνία.
Διεκδικήσαμε
και διεκδικούμε, με τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση, τις καλύτερες και ευνοϊκότερες
ρυθμίσεις που μπορούν να επιτευχθούν. Είναι αλήθεια πως δεν καταφέραμε πάντα να
πετύχουμε τις ρυθμίσεις που θέλαμε. Είναι αλήθεια όμως ότι πετύχαμε αρκετές.
Ρυθμίσεις και αποτελέσματα που μπορεί να μην μεταβάλλουν άρδην προς το καλύτερο
την ζωή των πολιτών, δεν παύουν όμως να είναι βελτιώσεις που αν αθροιστούν
αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Κάποιοι
μας κατηγορούν για υποχωρητικότητα. Αγνοούν φαίνεται το συγκεκριμένο δεσμευτικό
πλαίσιο εντός του οποίου καλείται να ενεργήσει αυτή η χώρα, η κυβέρνηση και
βεβαίως η Δημοκρατική Αριστερά.
Άλλοι
πάλι στις περιπτώσεις εκείνες όπου εκφράζουμε ρητά τη διαφωνία μας, που πολλές
φορές συνδυάστηκε με την έμπρακτη διαφοροποίησή μας, μας εγκαλούν για
υπονόμευση της συνοχής της κυβέρνησης. Η συνοχή της κυβέρνησης θα ενισχύεται
όσο περισσότερο βρίσκεται κοινός τόπος. Όσο περισσότερο και η δική μας
συμμετοχή αντικρίζεται με αποτελέσματα σε σχέση με την εφαρμοζόμενη πολιτική.
Με αυτή την έννοια η συνοχή της κυβέρνησης είναι υπόθεση και των τριών εταίρων.
Ξεκαθαρίζω
από εδώ, από την Θεσσαλονίκη, προς όλες τις κατευθύνσεις πως η Δημοκρατική
Αριστερά θα συνεχίσει να πολιτεύεται με τον ίδιο υπεύθυνο τρόπο. Δεν εκχωρήσαμε
την πολιτική μας αυτονομία και την έκφραση άποψης. Δεν θέσαμε και δεν θέτουμε
σε κίνδυνο την κυβερνητική σταθερότητα, καθώς έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας σε
σχέση με αυτό το θέμα ήδη από τον Ιούνιο του περασμένου έτους. Προσερχόμαστε
πάντα με πνεύμα συνεργασίας σε κάθε ζήτημα που προκύπτει για να υπάρχει ο
κοινός πολιτικός τόπος για χάρη του κοινού στόχου.
Στόχος
μας είναι οι προτάσεις μας και οι παρεμβάσεις μας να μετουσιώνονται σε
κυβερνητική πολιτική. Δεν ενεργούμε με επικοινωνιακές στοχεύσεις. Αν είχαμε
επιλέξει μια τέτοια διαδρομή δεν θα ανοίγαμε ζητήματα των οποίων η έκβαση δεν
είναι προκαθορισμένη.
Όταν πριν
δυόμιση περίπου χρόνια ιδρύσαμε τη Δημοκρατική Αριστερά, δεν το κάναμε για να
συμμετέχουμε στη νομή της εξουσίας, ούτε όμως για να βολευτούμε και στα ασφαλή
έδρανα της αντιπολίτευσης. Υπηρετούμε τις ιδέες μας, υπηρετούμε τον κοινό
εθνικό στόχο και αυτό θα συνεχίσουμε να πράττουμε.
Η έξοδος
της χώρας από την κρίση πρέπει να γίνει με ενισχυμένο τον ρόλο των δυνάμεων που
έχουν δημοκρατικό και κοινωνικό προσανατολισμό.
Η
Δημοκρατική Αριστερά θα πρωταγωνιστήσει στην ανασυγκρότηση του χώρου του
δημοκρατικού σοσιαλισμού. Αυτή μας η προσπάθεια δεν αφορά συμπράξεις μας με
άλλα κόμματα ή εκχώρηση της πολιτικής μας αυτονομίας. Αφορά τη σχέση της
Δημοκρατικής Αριστεράς με ένα αστερισμό κινήσεων και προσώπων που θα
συσπειρωθούν με βάση τη φυσιογνωμία και το περιεχόμενο του δημοκρατικού
σοσιαλισμού. Αφορά τη δημιουργία μιας ευρείας συμμαχίας δυνάμεων της
δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και του τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας
που απορρίπτει πολιτικές και καθεστηκυίες πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση.
Η
συμμαχία αυτή πρέπει να οικοδομηθεί στη
βάση της ανάπτυξης ενός ουσιαστικού διαλόγου για συγκεκριμένα ζητήματα και
κοινή δράση στα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα.
Θέλω από
εδώ, από τη Θεσσαλονίκη, να απευθυνθώ σε όλες και όλους τους δημοκράτες και
προοδευτικούς πολίτες και να τους καλέσω σε συσπείρωση, σε συμπαράταξη και όχι
απαραίτητα σε ένταξή τους στη Δημοκρατική Αριστερά. Είναι υπαρκτό και μεγάλο το
αίτημα της κοινωνίας για εναλλακτική λύση, για ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο
για την Ελλάδα του μέλλοντος.
Με
όλον αυτόν τον κόσμο μπορεί κατά το παρελθόν να βρεθήκαμε σε διαφορετικούς
κομματικούς σχηματισμούς. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι είναι περισσότερα – ιδιαίτερα
σήμερα - αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Μοιραζόμαστε ίδιες
ανησυχίες, ίδιες διεκδικήσεις. Ο στόχος μας είναι κοινός.
Η
Δημοκρατική Αριστερά φιλοδοξεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση της
ανασύνθεσης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Είμαστε και θα παραμείνουμε
στην όχθη του δημοκρατικού σοσιαλισμού, όχι από κομματικό πατριωτισμό ή από
ιδεοληψία, αλλά διότι σήμερα, ας το επαναλάβω - περισσότερο από ποτέ - χρειάζονται
νέες προοδευτικές απαντήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Και μια
τέτοια αποστολή, μια τέτοια προσπάθεια που εκτείνεται στο χρόνο, αλλά και στο
χώρο, δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της αν δεν στηρίζεται σε μια νέα
κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Από μία παράταξη που θα κρατήσει τον
ριζοσπαστισμό, τις κατακτήσεις, τα επιτεύγματα του παρελθόντος, αλλά ταυτόχρονα
θα αποφύγει τις ιστορικές αδυναμίες.
Αυτόν τον χώρο, τον χώρο του
δημοκρατικού σοσιαλισμού, μπορούμε να τον συγκροτήσουμε. Αυτός ο χώρος μπορεί
και πρέπει να εκφρασθεί.
Τον χρειάζεται ο Τόπος.
Τον χρειάζεται η κοινωνία.
Οι δυνάμεις είναι πολλές και
αναζητούν την πολιτική τους έκφραση.
Εδώ, στην Ελλάδα, αλλά και
στην Ευρώπη.
Μπορούμε.
