Να μην χαθεί η ευκαιρία... της Μαρίας Γιαννακάκη
Με εξέπληξε δυσάρεστα η κατάθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ του «δικού» του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αφού για μία ακόμα φορά απέδειξε ότι δεν τον ενδιαφέρει η ουσία αλλά το φαίνεσθαι.
Δεν γνωρίζω αν ο κύριος λόγος ήταν το «...να δώσει τα διαπιστευτήρια της ηγεσίας στην “αριστερή” πτέρυγα του κόμματος, ενόψει του επερχόμενου Συνεδρίου, και να την καθησυχάσει ότι δεν φλερτάρει με την επάρατη σοσιαλδημοκρατία...» ή άλλος ανάλογος λόγος. Εκείνο όμως που γνωρίζω ότι χάσαμε μια ουσιαστική ευκαιρία για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του ρατσισμού που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς στη χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη αποτελεί –και αυτό υποστηρίχθηκε από όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ- μια εξαιρετική βάση για συζήτηση στο να αποκτήσουμε επιτέλους ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει τον ρατσισμό. Από τη στιγμή, μάλιστα, που το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου κατατέθηκε, με την επισήμανση ότι μπορεί να τύχει σχετικών βελτιώσεων, η στάση των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να υποστηρίξουν το σχέδιο νόμου κάνοντας τις δικές του τροποποιήσεις και τονίζοντας το δικό του διακριτό ρόλο.
Αντ’ αυτού κατεβάζει ξεχωριστή πρόταση απαξιώνοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία για να εξυπηρετήσει στην ουσία δικούς του κομματικούς σκοπούς.
Στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την προστασία τους δεν υπάρχει η πολυτέλεια συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Αυτό το απέδειξε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο Νόμος για το γάμο των ομοφυλόφιλων στο Ηνωμένο Βασίλειο: στηρίχθηκε στη μειοψηφία των συντηρητικών και υπερψηφίστηκε από Εργατικούς και Φιλελεύθερους. Οι Βρετανοί όμως τώρα έχουν Νόμο. Εμείς, τι κρίμα, θα μείνουμε χωρίς νομοθετικό πλαίσιο, σε μια περίοδο που το χρειαζόμαστε περισσότερο παρά ποτέ.
Η πρόταση Νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενσωματώνει την απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου. Εισάγει μία νέα νομική έννοια, αυτή του εγκλήματος «με ρατσιστικό κίνητρο» και όπως διαφαίνεται ακόμη και από την Αιτιολογική Έκθεση δεν καταργεί τον 927/1979, άρα αφήνει ατιμώρητο ουσιαστικά τον ομοφοβικό και τρανσοφοβικό λόγο.
Πέρα όμως από αυτά περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διατάξεις, οι οποίες απουσιάζουν από το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Αναφορικά με τα θύματα, πέρα από την προστασία τους (αρ. 7 ν/σχεδίου περί μη απέλασης) η πρόταση Νόμου είναι ιδιαίτερα λεπτομερής, με ευρύτερο πεδίο εφαρμογής, προβλέπεται παροχή δωρεάν νομικής βοήθειας, μη πληρωμή παραβόλων και ευρύτερη αναγνώριση του δικαιώματος άσκησης πολιτικής αγωγής σε νομικά πρόσωπα.
Αφού θυμίσω ότι η κάθε απόφαση-πλαίσιο προτείνει τα minima και αφήνει απεριόριστες δυνατότητες αυστηροποίησης των διατάξεων στα κράτη μέλη, ισχυρίζομαι ότι η πρόταση Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπληρωματική του ν/σχεδίου Ρουπακιώτη. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε να προτείνει, και να ενσωματώσει, τις προαναφερθείσες πολύ ενδιαφέρουσες, και χρήσιμες διατάξεις, στο ήδη υπάρχον ν/σχέδιο: έτσι και δεν θα άφηνε χώρο στο ναζιστικό μόρφωμα να προτείνει τον τραγέλαφο και θα έθετε το φιλελεύθερο κομμάτι της ΝΔ, που ιδιωτικώς ομνύει στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προ των ευθυνών του: με απλά λόγια, οι 300 θα μετριούνταν και οι απόψεις του καθενός μας θα καταγράφονταν.
Θεωρώ ότι μπορούμε ακόμα και την τελευταία στιγμή να μην χάσουμε αυτήν την ιστορική ευκαιρία. Χρειάζεται να σκεφτούμε το όλον και όχι το μέρος, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην κοινωνία και όχι τις εσωκομματικές μας ισορροπίες για να αποκτήσουμε μέσα από γόνιμο διάλογο ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό πλαίσιο ποινικής αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας
.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη αποτελεί –και αυτό υποστηρίχθηκε από όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ- μια εξαιρετική βάση για συζήτηση στο να αποκτήσουμε επιτέλους ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει τον ρατσισμό. Από τη στιγμή, μάλιστα, που το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου κατατέθηκε, με την επισήμανση ότι μπορεί να τύχει σχετικών βελτιώσεων, η στάση των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να υποστηρίξουν το σχέδιο νόμου κάνοντας τις δικές του τροποποιήσεις και τονίζοντας το δικό του διακριτό ρόλο.
Αντ’ αυτού κατεβάζει ξεχωριστή πρόταση απαξιώνοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία για να εξυπηρετήσει στην ουσία δικούς του κομματικούς σκοπούς.
Στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την προστασία τους δεν υπάρχει η πολυτέλεια συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Αυτό το απέδειξε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο Νόμος για το γάμο των ομοφυλόφιλων στο Ηνωμένο Βασίλειο: στηρίχθηκε στη μειοψηφία των συντηρητικών και υπερψηφίστηκε από Εργατικούς και Φιλελεύθερους. Οι Βρετανοί όμως τώρα έχουν Νόμο. Εμείς, τι κρίμα, θα μείνουμε χωρίς νομοθετικό πλαίσιο, σε μια περίοδο που το χρειαζόμαστε περισσότερο παρά ποτέ.
Η πρόταση Νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενσωματώνει την απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου. Εισάγει μία νέα νομική έννοια, αυτή του εγκλήματος «με ρατσιστικό κίνητρο» και όπως διαφαίνεται ακόμη και από την Αιτιολογική Έκθεση δεν καταργεί τον 927/1979, άρα αφήνει ατιμώρητο ουσιαστικά τον ομοφοβικό και τρανσοφοβικό λόγο.
Πέρα όμως από αυτά περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διατάξεις, οι οποίες απουσιάζουν από το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Αναφορικά με τα θύματα, πέρα από την προστασία τους (αρ. 7 ν/σχεδίου περί μη απέλασης) η πρόταση Νόμου είναι ιδιαίτερα λεπτομερής, με ευρύτερο πεδίο εφαρμογής, προβλέπεται παροχή δωρεάν νομικής βοήθειας, μη πληρωμή παραβόλων και ευρύτερη αναγνώριση του δικαιώματος άσκησης πολιτικής αγωγής σε νομικά πρόσωπα.
Αφού θυμίσω ότι η κάθε απόφαση-πλαίσιο προτείνει τα minima και αφήνει απεριόριστες δυνατότητες αυστηροποίησης των διατάξεων στα κράτη μέλη, ισχυρίζομαι ότι η πρόταση Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπληρωματική του ν/σχεδίου Ρουπακιώτη. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε να προτείνει, και να ενσωματώσει, τις προαναφερθείσες πολύ ενδιαφέρουσες, και χρήσιμες διατάξεις, στο ήδη υπάρχον ν/σχέδιο: έτσι και δεν θα άφηνε χώρο στο ναζιστικό μόρφωμα να προτείνει τον τραγέλαφο και θα έθετε το φιλελεύθερο κομμάτι της ΝΔ, που ιδιωτικώς ομνύει στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προ των ευθυνών του: με απλά λόγια, οι 300 θα μετριούνταν και οι απόψεις του καθενός μας θα καταγράφονταν.
Θεωρώ ότι μπορούμε ακόμα και την τελευταία στιγμή να μην χάσουμε αυτήν την ιστορική ευκαιρία. Χρειάζεται να σκεφτούμε το όλον και όχι το μέρος, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην κοινωνία και όχι τις εσωκομματικές μας ισορροπίες για να αποκτήσουμε μέσα από γόνιμο διάλογο ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό πλαίσιο ποινικής αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας
.
