Επιτέλους ας βγει κάποιος να πει πως ενώ όλοι καταγγέλουν το ξεπούλημα της χώρας η μόνη σοβαρή ιδιωτικοποίηση που έχει γίνει εδώ και τέσσερα χρόνια είναι αυτή του ΟΠΑΠ, ενώ όλοι καταγγέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, δεν έχει γίνει μέχρι τώρα ούτε μία απόλυση, ενώ όλοι καταγγέλουν τους τοκογλύφους δανειστές μας, δεν έχει βρεθεί ούτε ένας για δείγμα να μας δανείζει με μικρότερο επιτόκιο, ενώ όλοι καταγγέλουν ότι με το fast track θα μας την πέφτανε όλοι οι επενδυτές να σαρώσουν την αγορά δεν εμφανίστηκε ούτε ένας, ενώ όλοι καταγγέλουν ότι οι γερμανοί συνταξιούχοι θα αγοράσουν κοψοχρονιάς τα φιλέτα ακίνητα που έχει πέσει η τιμή τους δεν έχουμε κύμα εξαγορών, ενώ όλοι λένε πως το χρηματιστήριο βρέθηκε στον πάτο για να μας αγοράσουν τζάμπα δεν αγοράζει κανείς, ενώ όλοι καταγγέλλουν ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης δεν ανοίγουν ιδιωτικά σχολεία, ενώ όλοι μιλούν για ιδιωτικοποίηση της υγείας δεν προχωρούν ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα της υγείας, ενώ όλοι καταγγέλουν την αξιολόγηση στους εκπαιδευτικούς, τους γιατρούς, γενικά τους δημόσιους υπαλλήλους δεν έχει ξεκινήσει ακόμη τίποτε, ενώ όλοι καταγγέλουν παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη οι υποθέσεις κρίνονται μετά από 17 χρόνια.....τι γίνεται βρε σύντροφοι;
Ή οι καταγγελίες εδώ και τέσσερα χρόνια είναι ανυπόστατες ή το συνδικαλιστικό κίνημα επέφερε σοβαρές ήττες στην τροϊκανή πολιτική.
Αν είχαμε μια σοβαρή αντιπολίτευση η κριτική θα εστιαζόταν στο γιατί δεν προχωρούν αυτονόητες αλλαγές στην αναδιάρθρωση του κράτους, των ελεγκτικών μηχανισμών, στη μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, στον εξορθολογισμό των δαπανών, στην επανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης κλπ
Δυστυχώς το ρόλο της σοβαρής αντιπολίτευσης τον παίζουν τις περισσότερες φορές τα μικρά κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση το καθένα για τους δικούς του λόγους αλλά από τη μείζονα αντιπολίτευση και τις μικρότερες αυτό που εισπράττουμε είναι η λογική της συνολικής άρνησης σε κάθε τι που πάει να γίνει.
Είναι απογοητευτική η εικόνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης πχ στο σχέδιο Αθηνά που το καταδικάζουν εκ των προτέρων ή στο αντιρατσιστικό που σπεύδουν να καταθέσουν ο καθένας το δικό του για να μη ψηφιστεί στο τέλος τίποτε. Καμία συγχώνευση, καμία αξιολόγηση, καμία αναδιάρθρωση, καμία βελτίωση, κανένας εκσυγχρονισμός...να μείνουν όλα όπως ήταν και όταν θα έρθουμε εμείς στην κυβέρνηση θα τα κάνουμε όλα όπως θέλουμε.
Σοβαρή προγραμματική αντιπολίτευση ή περιμένουμε σαν ώριμο φρούτο να πέσει η κυβέρνηση, να πάρουμε εμείς την εξουσία και μετά να εφαρμόσουμε (με ποιους μαζί αραγε;) το θολό πρόγραμμά μας.
Θα περίμενα λοιπόν από μια σοβαρή αντιπολίτευση πρώτα από όλα να επικροτεί κάθε χτύπημα του πελατειακού κράτους ακόμα κι αν προέρχεται από την τρισκατάρατη τρόικα, το χτύπημα της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς , να επιβραβεύει την αξιοκρατία, την κοινωνική ευθύνη, το συμμάζεμα των οικονομικών, την αναδιάρθρωση των συστημάτων υγείας, παιδείας και πρόνοιας που στηρίχτηκαν σε πελατειακές λογικές, την στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τις επενδύσεις που θα φέρουν αύξηση πόρων και εργατικού δυναμικού κλπ...
Αντί αυτών βλέπω άρνηση σε όλα, πρόταξη του δικού μας προγράμματος το οποίο είναι το μόνο σωστό, απουσία κουλτούρας συνεννόησης και γενικά ένας πολιτικός αυτισμός που αρκείται στην καταγγελία των πάντων και στην παραδοχή του ορθόδοξου αριστερού, πατριωτικού , λαϊκιστικού ή ακροδεξιού λόγου ή και συγκερασμός όλων αυτών.
Μετά από αυτά γιατί κάποιοι απορούν με την άνοδο της Ν.Δ. στα γκάλοπ και ρίχνουν τις ευθύνες στον κοιμισμένο λαό;
Χρήστος Χατζηγεωργίου
μέλος Ν.Ε. ΔΗΜΑΡ ΔΡΑΜΑΣ
Ή οι καταγγελίες εδώ και τέσσερα χρόνια είναι ανυπόστατες ή το συνδικαλιστικό κίνημα επέφερε σοβαρές ήττες στην τροϊκανή πολιτική.
Αν είχαμε μια σοβαρή αντιπολίτευση η κριτική θα εστιαζόταν στο γιατί δεν προχωρούν αυτονόητες αλλαγές στην αναδιάρθρωση του κράτους, των ελεγκτικών μηχανισμών, στη μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, στον εξορθολογισμό των δαπανών, στην επανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης κλπ
Δυστυχώς το ρόλο της σοβαρής αντιπολίτευσης τον παίζουν τις περισσότερες φορές τα μικρά κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση το καθένα για τους δικούς του λόγους αλλά από τη μείζονα αντιπολίτευση και τις μικρότερες αυτό που εισπράττουμε είναι η λογική της συνολικής άρνησης σε κάθε τι που πάει να γίνει.
Είναι απογοητευτική η εικόνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης πχ στο σχέδιο Αθηνά που το καταδικάζουν εκ των προτέρων ή στο αντιρατσιστικό που σπεύδουν να καταθέσουν ο καθένας το δικό του για να μη ψηφιστεί στο τέλος τίποτε. Καμία συγχώνευση, καμία αξιολόγηση, καμία αναδιάρθρωση, καμία βελτίωση, κανένας εκσυγχρονισμός...να μείνουν όλα όπως ήταν και όταν θα έρθουμε εμείς στην κυβέρνηση θα τα κάνουμε όλα όπως θέλουμε.
Σοβαρή προγραμματική αντιπολίτευση ή περιμένουμε σαν ώριμο φρούτο να πέσει η κυβέρνηση, να πάρουμε εμείς την εξουσία και μετά να εφαρμόσουμε (με ποιους μαζί αραγε;) το θολό πρόγραμμά μας.
Θα περίμενα λοιπόν από μια σοβαρή αντιπολίτευση πρώτα από όλα να επικροτεί κάθε χτύπημα του πελατειακού κράτους ακόμα κι αν προέρχεται από την τρισκατάρατη τρόικα, το χτύπημα της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς , να επιβραβεύει την αξιοκρατία, την κοινωνική ευθύνη, το συμμάζεμα των οικονομικών, την αναδιάρθρωση των συστημάτων υγείας, παιδείας και πρόνοιας που στηρίχτηκαν σε πελατειακές λογικές, την στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τις επενδύσεις που θα φέρουν αύξηση πόρων και εργατικού δυναμικού κλπ...
Αντί αυτών βλέπω άρνηση σε όλα, πρόταξη του δικού μας προγράμματος το οποίο είναι το μόνο σωστό, απουσία κουλτούρας συνεννόησης και γενικά ένας πολιτικός αυτισμός που αρκείται στην καταγγελία των πάντων και στην παραδοχή του ορθόδοξου αριστερού, πατριωτικού , λαϊκιστικού ή ακροδεξιού λόγου ή και συγκερασμός όλων αυτών.
Μετά από αυτά γιατί κάποιοι απορούν με την άνοδο της Ν.Δ. στα γκάλοπ και ρίχνουν τις ευθύνες στον κοιμισμένο λαό;
Χρήστος Χατζηγεωργίου
μέλος Ν.Ε. ΔΗΜΑΡ ΔΡΑΜΑΣ
