Οι τριτοκοσμικές πενθήμερες απεργίες
του Leo Kastanas
Περισσεύουν τα δισεπίλυτα προβλήματα στο ελληνικό σχολείο. Τα περισσότερα είναι χρόνια και δομικά, κάποια οφείλονται στην οικονομική κρίση, άλλα στις επιλογές της σημερινής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Η επιχειρούμενη μεταρρύθμιση στο νέο Λύκειο και βιαστική είναι και τσαπατσούλικη. Αλλά και προσπαθεί να αλλάξει πράγματα προς το ορθολογικότερο. Τα έχω γράψει αυτά και δεν θέλω να τα επαναλάβω. Αυτό που ξενίζει σήμερα είναι η αντίδραση της ΟΛΜΕ. Το φιάσκο του καλοκαιριού με την «απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις» και την επιστράτευση φαίνεται ότι δεν έγινε μάθημα στους συνδικαλιστές. Η πρεμούρα που έχουν κάποιοι να ρίξουν την κυβέρνηση μέσω της όξυνσης πραγματικών ή φανταστικών προβλημάτων δεν κρύβεται. Αλλά οι δάσκαλοι δεν έχουν κανένα λόγο να τους ακολουθήσουν διότι απλά έτσι θα υπονομεύσουν την ίδια τους την εργασία και την αποστολή.
Οι πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες που ψήφισαν οι μειοψηφίες των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ (μειοψηφίες σε σχέση με το σύνολο των δασκάλων) ούτε το νόμο θα διορθώσουν, ούτε τους απολυμένους θα φέρουν πίσω, ούτε τις μεταθέσεις των υπεράριθμων θα ακυρώσουν. ¨Οπως, εξάλλου, όλες οι απεργίες (καμιά εικοσαριά) που εξήγγειλε το σωματείο τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν θάχουν αποτέλεσμα διότι πολύ απλά ελάχιστοι δάσκαλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί η κοινωνία θα είναι απέναντι. Γι αυτό η ελπίδα μετατοπίζεται στους μαθητές. Το σχέδιο είναι να αρχίσουν από την πρώτη μέρα καταλήψεις ώστε και το σχολείο να διαλυθεί και το μεροκάματο να μη χάνεται και το πολιτικό νταβαντούρι να γίνεται. Σ’ αυτό καλούνται να βοηθήσουν και μερικοί «αγανακτισμένοι γονείς».
Τα προβλήματα λύνονται με διάλογο τον οποίο τόσο η ΟΛΜΕ όσο και το Υπουργείο φρόντισαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να ακυρώσουν. Γιατί κανένα δεν ενδιαφέρει το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής πολιτικής. Αντιθέτως ενδιαφέρουν το κέλυφος της πολιτικής, οι εντυπώσεις, τα μικροκομματικά οφέλη. Και αυτά δουλεύουν όταν υπάρχει όξυνση. Αν τα πράγματα εκτραχυνθούν λόγω των καταλήψεων, το Υπουργείο θα επιστρατεύσει τους καθηγητές, θα ανοίξει με βία τα σχολεία και όλα θα τελειώσουν όχι σαν γάμος αλλά σαν κηδεία. Μόνο που μέχρι τότε θάχει χαθεί η μισή χρονιά. Και δεν θα μπορούν οι δάσκαλοι να λένε ότι ο νέος νόμος στέλνει τα παιδιά στα φροντιστήρια. Γιατί θάχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους σ’ αυτό, άμεσα. Γιατί έμμεσα το βάζουν πολλά χρόνια τώρα.
Η διάλυση του σχολείου δεν είναι προς όφελος ούτε των παιδιών, ούτε των δασκάλων, ούτε της κοινωνίας. Είναι μόνο προς όφελος των ανεγκέφαλων που νομίζουν ότι θα κυβερνήσουν προκαλώντας ερείπια. Ειδικά αν οι δάσκαλοι έχουν συμβάλει με τη στάση τους στη διάλυση και στις αναπόφευκτες καταστροφές θα έχουν πετύχει ένα ακόμα αυτογκόλ. Δεν μπορείς σήμερα στρέφεσαι κατά της κινητικότητας, δηλαδή να απαιτείς να μείνεις στο σχολείο σου χωρίς ωράριο, όταν υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Ή να μην κάνεις δυο ώρες παραπάνω μάθημα, ή να σχολνάς από τη δουλειά σου στις 11πμ. Θα μπορούσες όμως να συμβάλεις στη διαμόρφωση του νέου νόμου, ή να αποτρέψεις την κατάργηση ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και τις απολύσεις, αν είχες φροντίσει να μην κόψεις τις γέφυρες με το Υπουργείο (δικό σου θα ήταν το κέρδος). Αν ήσουν εκεί όταν αυτά συζητιόταν. Όσοι ήταν εκεί, γιατί κάποιοι ήταν, κατάφεραν να σώσουν τη συντεχνία τους. Αλλά για κάποιους άλλους προέχει το μπάχαλο και η πτώση της κυβέρνησης.
Οι θέσεις (αν υπάρχουν, που δεν υπάρχουν) δεν προωθούνται πια με τριτοκοσμικές απεργίες και καταλήψεις. Οι απεργίες και οι καταλήψεις μπορούν απλά να σε χώσουν ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα της ανυποληψίας.
Λεωνιδας Καστανας
του Leo Kastanas
Περισσεύουν τα δισεπίλυτα προβλήματα στο ελληνικό σχολείο. Τα περισσότερα είναι χρόνια και δομικά, κάποια οφείλονται στην οικονομική κρίση, άλλα στις επιλογές της σημερινής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Η επιχειρούμενη μεταρρύθμιση στο νέο Λύκειο και βιαστική είναι και τσαπατσούλικη. Αλλά και προσπαθεί να αλλάξει πράγματα προς το ορθολογικότερο. Τα έχω γράψει αυτά και δεν θέλω να τα επαναλάβω. Αυτό που ξενίζει σήμερα είναι η αντίδραση της ΟΛΜΕ. Το φιάσκο του καλοκαιριού με την «απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις» και την επιστράτευση φαίνεται ότι δεν έγινε μάθημα στους συνδικαλιστές. Η πρεμούρα που έχουν κάποιοι να ρίξουν την κυβέρνηση μέσω της όξυνσης πραγματικών ή φανταστικών προβλημάτων δεν κρύβεται. Αλλά οι δάσκαλοι δεν έχουν κανένα λόγο να τους ακολουθήσουν διότι απλά έτσι θα υπονομεύσουν την ίδια τους την εργασία και την αποστολή.
Οι πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες που ψήφισαν οι μειοψηφίες των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ (μειοψηφίες σε σχέση με το σύνολο των δασκάλων) ούτε το νόμο θα διορθώσουν, ούτε τους απολυμένους θα φέρουν πίσω, ούτε τις μεταθέσεις των υπεράριθμων θα ακυρώσουν. ¨Οπως, εξάλλου, όλες οι απεργίες (καμιά εικοσαριά) που εξήγγειλε το σωματείο τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν θάχουν αποτέλεσμα διότι πολύ απλά ελάχιστοι δάσκαλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί η κοινωνία θα είναι απέναντι. Γι αυτό η ελπίδα μετατοπίζεται στους μαθητές. Το σχέδιο είναι να αρχίσουν από την πρώτη μέρα καταλήψεις ώστε και το σχολείο να διαλυθεί και το μεροκάματο να μη χάνεται και το πολιτικό νταβαντούρι να γίνεται. Σ’ αυτό καλούνται να βοηθήσουν και μερικοί «αγανακτισμένοι γονείς».
Τα προβλήματα λύνονται με διάλογο τον οποίο τόσο η ΟΛΜΕ όσο και το Υπουργείο φρόντισαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να ακυρώσουν. Γιατί κανένα δεν ενδιαφέρει το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής πολιτικής. Αντιθέτως ενδιαφέρουν το κέλυφος της πολιτικής, οι εντυπώσεις, τα μικροκομματικά οφέλη. Και αυτά δουλεύουν όταν υπάρχει όξυνση. Αν τα πράγματα εκτραχυνθούν λόγω των καταλήψεων, το Υπουργείο θα επιστρατεύσει τους καθηγητές, θα ανοίξει με βία τα σχολεία και όλα θα τελειώσουν όχι σαν γάμος αλλά σαν κηδεία. Μόνο που μέχρι τότε θάχει χαθεί η μισή χρονιά. Και δεν θα μπορούν οι δάσκαλοι να λένε ότι ο νέος νόμος στέλνει τα παιδιά στα φροντιστήρια. Γιατί θάχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους σ’ αυτό, άμεσα. Γιατί έμμεσα το βάζουν πολλά χρόνια τώρα.
Η διάλυση του σχολείου δεν είναι προς όφελος ούτε των παιδιών, ούτε των δασκάλων, ούτε της κοινωνίας. Είναι μόνο προς όφελος των ανεγκέφαλων που νομίζουν ότι θα κυβερνήσουν προκαλώντας ερείπια. Ειδικά αν οι δάσκαλοι έχουν συμβάλει με τη στάση τους στη διάλυση και στις αναπόφευκτες καταστροφές θα έχουν πετύχει ένα ακόμα αυτογκόλ. Δεν μπορείς σήμερα στρέφεσαι κατά της κινητικότητας, δηλαδή να απαιτείς να μείνεις στο σχολείο σου χωρίς ωράριο, όταν υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Ή να μην κάνεις δυο ώρες παραπάνω μάθημα, ή να σχολνάς από τη δουλειά σου στις 11πμ. Θα μπορούσες όμως να συμβάλεις στη διαμόρφωση του νέου νόμου, ή να αποτρέψεις την κατάργηση ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και τις απολύσεις, αν είχες φροντίσει να μην κόψεις τις γέφυρες με το Υπουργείο (δικό σου θα ήταν το κέρδος). Αν ήσουν εκεί όταν αυτά συζητιόταν. Όσοι ήταν εκεί, γιατί κάποιοι ήταν, κατάφεραν να σώσουν τη συντεχνία τους. Αλλά για κάποιους άλλους προέχει το μπάχαλο και η πτώση της κυβέρνησης.
Οι θέσεις (αν υπάρχουν, που δεν υπάρχουν) δεν προωθούνται πια με τριτοκοσμικές απεργίες και καταλήψεις. Οι απεργίες και οι καταλήψεις μπορούν απλά να σε χώσουν ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα της ανυποληψίας.
Λεωνιδας Καστανας
