Η πρώην υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου δεν φαίνεται να έχει πεισθεί για το εγχείρημα της «Ελιάς» που επιδιώκει να δημιουργήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος για να ενεργοποιήσει εκ νέου τη μεγάλη Κεντροαριστερά. Με ένα ριζοσπαστικό άρθρο στο iefimerida, το οποίο τιτλοφορεί «Ενα βήμα πίσω για ένα άλμα μπροστά» η Αννα Διαμαντοπούλου κάνει μια βαρυσήμαντη παρέμβαση για το πώς η νέα Κεντροαριστερά μπορεί να είναι εφικτή ώστε να εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος και όχι να μείνει ένα κυβερνητικό συμπλήρωμα.
Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση της Αννας Διαμαντοπούλου έχει ως εξής:
«''Ενα βήμα πίσω για ένα άλμα μπροστά'''
Οι Εκλογές του 2012 ανέτρεψαν την κομματική αριθμητική πολλών δεκαετιών, όχι όμως παθογένειες του πολιτικού συστήματος, το οποίο σε συνθήκες απόλυτης κρίσης λειτουργεί ως να στοχεύει μόνο στην αναπαραγωγή του.
Η χώρα βρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη μεταβατική περίοδο όπου βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς θα έπρεπε να χτίζουν ήδη, μετά από τόσο πόνο, ένα νέο μοντέλο παραγωγής και αναδιανομής εθνικού πλούτου.
Αυτό δεν συμβαίνει. Τα ισοπεδωτικά και επώδυνα για τους πολλούς μέτρα είναι ο κανόνας και οι διαρθρωτικές αλλαγές η εξαίρεση.
Η κυβέρνηση λειτουργεί σε αντίθεση με τα όσα έλεγε πριν τις εκλογές, η αντιπολίτευση υπόσχεται όσα δεν θα κάνει ποτέ ως κυβέρνηση και το τραίνο της πολιτικής δημαγωγίας που ταξιδεύει στη χώρα 180 χρόνια φαίνεται να μπαίνει και πάλι στο τούνελ του διχασμού, του «εμείς και αυτοί» των βιαιοτήτων και της πόλωσης.
Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τα κόμματα μειώνεται διαρκώς, ενώ είναι πολύ ανησυχητική η δημοσκοπική βύθιση των κομμάτων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αποδεκατίζονται παρά τις αντίθετες επιλογές που έχουν κάνει .
Η πολιτική φενάκη
Γενιές πολιτικών φτιάξαμε, μεγαλώσαμε και δράσαμε σε μια πολιτική φενάκη.
Γενιές πολιτών απεδέχθησαν, συμμετείχαν και την υποστήριξαν. Για να αποφύγουμε τραγικές εκπλήξεις η διάλυση αυτής της φενάκης θα έπρεπε να γίνει από τους πολιτικούς που όμως φαίνεται, ότι παρά την ανείπωτη καταστροφή, αρνούμαστε να μάθουμε, να διδαχθούμε, να αλλάξουμε φρόνημα , συμπεριφορά και στόχους.
Οι άνθρωποι γύρω μας το νιώθουν και το καταλαβαίνουν.
Ο μόνος κερδισμένος φαίνεται να είναι η Χρυσή Αυγή που από μια μικρή νεοναζιστική οργάνωση που ανδρώθηκε εκμεταλλευόμενη την έλλειψη σωστής μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας και της Ευρώπης, παίρνει με βίαιο τρόπο το ρόλο του αντισυστημικού τιμωρού και αποσπά αν όχι τη στήριξη, την ανοχή -κυρίως των νέων- αλλά και πολλών απελπισμένων ανθρώπων.
Απόλυτη αλλαγή υποδείγματος
Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται επειγόντως, είναι η απόλυτη Αλλαγή Υποδείγματος.
Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά, ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους
Η συγκρότηση του νέου πόλου
Η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλου πολιτικού χώρου, πέρασε και θα περάσει όπως είναι φυσικό από 40 κύματα.
Είναι όμως πολύ σημαντικό η διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα, να μην ετεροπροσδιοριστεί:
Να μην αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Να μην επιλέξει για το εαυτό του τον ρόλο του χρήσιμου συνεργάτη της Δεξιάς για να αποτραπεί η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
Να γίνει για να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Ριζοσπαστικός Λόγος και Δομή
Το εγχείρημα θα πρέπει να έχει από την αρχή ριζοσπαστικό Λόγο που θα υπερβαίνει τα πολιτικά κλισέ -που δεν λένε τίποτα πια- και Δομή που θα βασιστεί στην ισότιμη συμμετοχή την συλλογικότητα και την δημοκρατία. Έτοιμο να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο όταν επιβάλλει στους άλλους να πάρουν θέση επί των δικών του προτάσεων του. Αλλιώς κινδυνεύει να καταλήξει σε μια φλύαρη συρραφή υπαρχόντων σχημάτων με όσα θετικά ή αρνητικά τα συνοδεύουν.
Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020.
Αυτό σημαίνει ασφαλώς πρόταση για την εξασφάλιση οικονομικής στήριξης και την αποτελεσματική διαχείριση του χρέους, αλλά όχι μόνον αυτά.
Θα πρέπει όμως και να εξηγηθεί ποια είναι η πραγματική κατάσταση της Χώρας χωρίς ωραιοποιήσεις και καταστροφολογίες. Οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν το αποτέλεσμα αλλά και το κόστος κάθε πολιτικής επιλογής.
Θα πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένες θέσεις για όλα τα επίμαχα θέματα – επείγοντα και μακροπρόθεμσμα. Κανείς δεν αντέχει πλέον γενικότητες και αερολογίες. Από την συνταγματική μεταρρύθμιση και τον εκλογικό νόμο μέχρι την καθημερινότητα των φόρων, των πλειστηριασμών και της ρευστότητας.
Τα παραπάνω είναι απόλυτες προϋποθέσεις για την περιβόητη ανάπτυξη, η οποία ποτέ δεν θα προκύψει από κάποιο σχέδιο Μάρσαλ. Χωρίς αλλαγή υποδείγματος, η Χώρα μας έχει αποδειχθεί ατελέσφορη στην αποδοτική αξιοποίηση πόρων, και η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο τις κυβερνήσεις.
Πόλος και όχι συμπλήρωμα
Οι διάφορες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία του νέου, είναι καθοριστικό, να είναι ελεύθερες από κομματικές εξαρτήσεις και να μην εντάσσονται σε επιμέρους σχεδιασμούς για ένα κυρίαρχο ρόλο σε έναν κατακερματισμένο χώρο. Να απευθύνονται σε όλους σε βάση ισοτιμίας.
Να υπερβαίνουν τις ισορροπίες και τις μιζέριες του σήμερα, να βλέπουν μπροστά, γιατί ο στόχος πρέπει να είναι να υπηρετήσουμε την πατρίδα με την δημιουργία ενός ενιαίου χώρου ο οποίος θα εξελιχθεί σε πρωταγωνιστικό πόλο του νέου πολιτικού συστήματος και όχι κυβερνητικό συμπλήρωμα οποιουδήποτε από τους σημερινούς πρωταγωνιστές.
Ακατόρθωτο; Δύσκολο; Εδώ θα φανεί η ιστορική ευθύνη αυτών που μπορούν να κάνουν ένα βήμα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά».
Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση της Αννας Διαμαντοπούλου έχει ως εξής:
«''Ενα βήμα πίσω για ένα άλμα μπροστά'''
Οι Εκλογές του 2012 ανέτρεψαν την κομματική αριθμητική πολλών δεκαετιών, όχι όμως παθογένειες του πολιτικού συστήματος, το οποίο σε συνθήκες απόλυτης κρίσης λειτουργεί ως να στοχεύει μόνο στην αναπαραγωγή του.
Η χώρα βρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη μεταβατική περίοδο όπου βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς θα έπρεπε να χτίζουν ήδη, μετά από τόσο πόνο, ένα νέο μοντέλο παραγωγής και αναδιανομής εθνικού πλούτου.
Αυτό δεν συμβαίνει. Τα ισοπεδωτικά και επώδυνα για τους πολλούς μέτρα είναι ο κανόνας και οι διαρθρωτικές αλλαγές η εξαίρεση.
Η κυβέρνηση λειτουργεί σε αντίθεση με τα όσα έλεγε πριν τις εκλογές, η αντιπολίτευση υπόσχεται όσα δεν θα κάνει ποτέ ως κυβέρνηση και το τραίνο της πολιτικής δημαγωγίας που ταξιδεύει στη χώρα 180 χρόνια φαίνεται να μπαίνει και πάλι στο τούνελ του διχασμού, του «εμείς και αυτοί» των βιαιοτήτων και της πόλωσης.
Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τα κόμματα μειώνεται διαρκώς, ενώ είναι πολύ ανησυχητική η δημοσκοπική βύθιση των κομμάτων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αποδεκατίζονται παρά τις αντίθετες επιλογές που έχουν κάνει .
Η πολιτική φενάκη
Γενιές πολιτικών φτιάξαμε, μεγαλώσαμε και δράσαμε σε μια πολιτική φενάκη.
Γενιές πολιτών απεδέχθησαν, συμμετείχαν και την υποστήριξαν. Για να αποφύγουμε τραγικές εκπλήξεις η διάλυση αυτής της φενάκης θα έπρεπε να γίνει από τους πολιτικούς που όμως φαίνεται, ότι παρά την ανείπωτη καταστροφή, αρνούμαστε να μάθουμε, να διδαχθούμε, να αλλάξουμε φρόνημα , συμπεριφορά και στόχους.
Οι άνθρωποι γύρω μας το νιώθουν και το καταλαβαίνουν.
Ο μόνος κερδισμένος φαίνεται να είναι η Χρυσή Αυγή που από μια μικρή νεοναζιστική οργάνωση που ανδρώθηκε εκμεταλλευόμενη την έλλειψη σωστής μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας και της Ευρώπης, παίρνει με βίαιο τρόπο το ρόλο του αντισυστημικού τιμωρού και αποσπά αν όχι τη στήριξη, την ανοχή -κυρίως των νέων- αλλά και πολλών απελπισμένων ανθρώπων.
Απόλυτη αλλαγή υποδείγματος
Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται επειγόντως, είναι η απόλυτη Αλλαγή Υποδείγματος.
Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά, ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους
Η συγκρότηση του νέου πόλου
Η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλου πολιτικού χώρου, πέρασε και θα περάσει όπως είναι φυσικό από 40 κύματα.
Είναι όμως πολύ σημαντικό η διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα, να μην ετεροπροσδιοριστεί:
Να μην αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Να μην επιλέξει για το εαυτό του τον ρόλο του χρήσιμου συνεργάτη της Δεξιάς για να αποτραπεί η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
Να γίνει για να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Ριζοσπαστικός Λόγος και Δομή
Το εγχείρημα θα πρέπει να έχει από την αρχή ριζοσπαστικό Λόγο που θα υπερβαίνει τα πολιτικά κλισέ -που δεν λένε τίποτα πια- και Δομή που θα βασιστεί στην ισότιμη συμμετοχή την συλλογικότητα και την δημοκρατία. Έτοιμο να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο όταν επιβάλλει στους άλλους να πάρουν θέση επί των δικών του προτάσεων του. Αλλιώς κινδυνεύει να καταλήξει σε μια φλύαρη συρραφή υπαρχόντων σχημάτων με όσα θετικά ή αρνητικά τα συνοδεύουν.
Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020.
Αυτό σημαίνει ασφαλώς πρόταση για την εξασφάλιση οικονομικής στήριξης και την αποτελεσματική διαχείριση του χρέους, αλλά όχι μόνον αυτά.
Θα πρέπει όμως και να εξηγηθεί ποια είναι η πραγματική κατάσταση της Χώρας χωρίς ωραιοποιήσεις και καταστροφολογίες. Οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν το αποτέλεσμα αλλά και το κόστος κάθε πολιτικής επιλογής.
Θα πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένες θέσεις για όλα τα επίμαχα θέματα – επείγοντα και μακροπρόθεμσμα. Κανείς δεν αντέχει πλέον γενικότητες και αερολογίες. Από την συνταγματική μεταρρύθμιση και τον εκλογικό νόμο μέχρι την καθημερινότητα των φόρων, των πλειστηριασμών και της ρευστότητας.
Τα παραπάνω είναι απόλυτες προϋποθέσεις για την περιβόητη ανάπτυξη, η οποία ποτέ δεν θα προκύψει από κάποιο σχέδιο Μάρσαλ. Χωρίς αλλαγή υποδείγματος, η Χώρα μας έχει αποδειχθεί ατελέσφορη στην αποδοτική αξιοποίηση πόρων, και η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο τις κυβερνήσεις.
Πόλος και όχι συμπλήρωμα
Οι διάφορες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία του νέου, είναι καθοριστικό, να είναι ελεύθερες από κομματικές εξαρτήσεις και να μην εντάσσονται σε επιμέρους σχεδιασμούς για ένα κυρίαρχο ρόλο σε έναν κατακερματισμένο χώρο. Να απευθύνονται σε όλους σε βάση ισοτιμίας.
Να υπερβαίνουν τις ισορροπίες και τις μιζέριες του σήμερα, να βλέπουν μπροστά, γιατί ο στόχος πρέπει να είναι να υπηρετήσουμε την πατρίδα με την δημιουργία ενός ενιαίου χώρου ο οποίος θα εξελιχθεί σε πρωταγωνιστικό πόλο του νέου πολιτικού συστήματος και όχι κυβερνητικό συμπλήρωμα οποιουδήποτε από τους σημερινούς πρωταγωνιστές.
Ακατόρθωτο; Δύσκολο; Εδώ θα φανεί η ιστορική ευθύνη αυτών που μπορούν να κάνουν ένα βήμα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά».
Πηγή: Τι κεντροαριστερά θέλουμε: Η Αννα Διαμαντοπούλου ξαφνιάζει | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/node/122331#ixzz2fHanYuwy
