Για την αριστερά της αλληλεγγύης και του δικαίου
Συντρόφισσες και σύντροφοι πριν τοποθετηθώ για το πολιτικό επίδικο της συνεδρίασης που είναι η πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλω με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα να καταθέσω μερικές σκέψεις. Οσοι έχουμε διαβάσει για τη δημοκρατία της Βαϊμάρης, πέρα από τα τραγικά λάθη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας το οποίο ακολουθούσε τυφλά τη σταλινική γραμμή ενάντια στη συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, κρίσιμο ρόλο στην άνοδο του Χίτλερ έπαιξε η πολιτική των δεξιών & κεντροδεξιών κομμάτων που θέλησαν να προσεταιριστούν τους Εθνικοσοσιαλιστές, ως κομμάτι της γερμανικής δεξιάς. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε πολύ καλά.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλά ένα αντίπαλο ιδεολογικά κόμμα. Είναι κήρυκες του μίσους και της βίας. Ουσιαστικό μέτωπο στο ναζισμό δεν σημαίνει απλά καταδικάζω τη βία και τους φόνους. Μέτωπο στο φασισμό σημαίνει αντιπαράθεση στις απόψεις που γεννούν το ναζισμό. Στις απόψεις που "κυνηγούν" κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Τον μετανάστη, τον ομοφυλόφυλο, τον αναρχικό, τον ανάπηρο. Πρέπει να συγκρουστείς με τον μικροαστό που χθες ψήφιζε ΝΔ &, Πασόκ και σήμερα ψηφίζει Χρυσή Αυγή για "να τιμωρήσει τους πολιτικούς". Τον συντηρητικό και "φιλήσυχο" πολίτη (τον ίδιο που στη κατοχή σώπαινε ή ακόμα χειρότερα γινόταν συνεργάτης των Γερμανών για να σώσει το τομάρι του) που ζει ακόμα με τον φόβο των κομμουνιστών. Πρέπει να συγκρουστείς με την βαθιά ρατσιστική νοοτροπία του μέσου Ελληνα. Η απάντηση στους νεοναζιστές είναι ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Σε ότι αφορά την πορεία του κόμματος ενόψει και των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται. Γίνεται πολύς διάλογος για τον τρίτο πόλο και την συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Πρώτα απ’ όλα θα επαναλάβω αυτό που είχα πει στη συνεδρίαση της Κ.Ε. πριν τις εκλογές του 2012. Η Δημοκρατική Αριστερά προσέρχεται σ’ αυτές τις διεργασίες κουβαλώντας τις απόψεις αλλά και την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ως Αριστεροί θα πάρουμε μέρος. Δεν θα μεταμφιέσουμε το κόμμα μας σε κάτι άλλο. Προφανώς και υπάρχουν ανάμεσα μας διαφορετικές απόψεις, ακόμα και ιδεολογίες, όμως το κόμμα ανήκει στο ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς. Μη το ξεχνάμε αυτό. Επίσης είναι γνώρισμα της ελληνικής αριστεράς όταν μιλά για συμμαχίες να βάζει το κάρο μπροστά από τα άλογα. Και τι εννοώ. Πριν αναζητήσουμε συμμάχους και συνοδοιπόρους πρέπει να βάλουμε το πολιτικό πλαίσιο. Τη θέλουμε να πρεσβεύει αυτή η συμμαχία. Και έτσι θα δούμε ποιοι χωράνε και ποιοι όχι. Ας πούμε με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το πασόκ ανήκει στον προοδευτικό χώρο; Οχι γενικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα. Εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική στην οποία εμείς είμαστε απέναντι, πως θα συνδιαμορφώσουμε κοινή πολιτική συμμαχία; Μετέχει σε μια κυβέρνηση της οποίας εμείς σωστά είμαστε αντιπολίτευση πως θα βρούμε κοινό βηματισμό; Γι αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο των όποιων συμμαχιών θέλω απλά να καταθέσω ένα κομμάτι από το εξαιρετικό άρθρο του πολύ καλού μου φίλου και συντρόφου από τις ηρωϊκες εποχές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Γιώργου Σιακαντάρη, ο οποίος στο άρθρο του «Η Κεντροαριστερά δεν είναι Κέντρο, αλλά Σοσιαλδημοκρατία» μεταξύ άλλων τονίζει: «...όταν λέμε Σοσιαλδημοκρατία, ή έστω και Κεντροαριστερά, εννοούμε Αριστερά και όχι Κέντρο. Εννοούμε πρόταση ταξικού συμβιβασμού υπέρ της αναδιανομής και όχι πρόταση συναινετικής αναπαραγωγής των ανισοτήτων. Αναπαραγωγή που κρύβεται πίσω από το αίτημα μονομερών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θίγουν μόνο τον κρατισμό, αλλά αδιαφορεί για εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν το ανθρωποφαγικό τοπίο των εργασιακών σχέσεων και εκείνες τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που οδηγούν στη διαμόρφωση κράτους παροχής υπηρεσιών.
Η αδιαφορία για την κοινωνία δεν είναι σοσιαλδημοκρατική, ούτε καν κεντροαριστερή πρόταση. Η κοινωνία όμως με τη σειρά της αδιαφορεί για τους «κεντροαριστερούς», όταν αυτοί αδιαφορούν γι’ αυτήν. Δεν είναι τυχαίο που παρόλο που ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό πολιτών δηλώνει ότι ανήκει στην Κεντροαριστερά, ελάχιστοι απ’ αυτούς δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τα υπάρχοντα κόμματα της Κεντροαριστεράς, αλλά και ελάχιστοι απ’ αυτούς συγκινούνται από τις όποιες εκ των άνω κινήσεις, οι οποίες υποτιμούν τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των “από κάτω”». Συντρόφισσες και σύντροφοι. Οι πολίτες χρειάζονται μια αριστερά που θα αγωνιστεί να μπει ένα φρένο στη διάλυση της κοινωνίας. Που θα αντισταθεί στη φτωχοποίηση. Που δεν θα χαϊδέψει αυτιά, που θα συγκρουστεί με το κομματικό κράτος του Πασοκ και της ΝΔ, όχι με συντηρητικές και οπισθοδρομικές πολιτικές στο όνομα μιας δήθεν μεταρρύθμισης, αλλά με πραγματικά αριστερές ριζοσπαστικές προτάσεις για ένα κράτος αλληλεγγύης και δικαίου. Η Δημοκρατική Αριστερά αυτές τις ιδέες πρέπει να υπηρετήσει.
