Επιλογή μου ήταν να μην ασχοληθώ με το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών για να μπορώ να εκφράζω αιρετικές απόψεις και να μην έχω καμία δέσμευση απέναντι σε παρατάξεις και συναδέλφους, καμία εξάρτηση από την επιθυμία εκλογής ή καταγραφής ποσοστών.
Καταλαβαίνω ότι αρκετές φορές έχω γίνει αντιπαθής σε συναδέλφους που υιοθετούν στερεότυπα στάσεων και συμπεριφορών "ορθόδοξων" συντεχνιακών μεθόδων και πολιτικών, αλλά δεν ρισκάρω καμιά επανεκλογή μου ή πλασαρίσματος στο συνδικαλιστικό προσκήνιο, οπότε και μπορώ να μιλώ πιο ελεύθερα και να γίνομαι ίσως η εξαίρεση ή γραφικός.
Τις τελευταίες μέρες βλέπω να παίζεται το θέατρο του παραλόγου.
Από τη μια έχουμε μια κυβέρνηση και ένα Υπουργείο που γράφει και σβήνει με την αγωνία να είναι αρεστοί στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας αλλά και να προωθήσουν στην εκπαίδευση τη δική τους αυταρχική και συντηρητική λογική και από την άλλη ένα συνδικαλιστικό κίνημα που συμπεριφέρεται λες και βρίσκεται σε ένα κόσμο διαφορετικό, εικονικό.
Όσον αφορά την κυβέρνηση είναι σαφές ότι έχει κάνει την επιλογή να πιάσει τους στόχους του προγράμματος με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος και λίγο πολύ είναι και αναμενόμενο κρίνοντας από αυτούς που μας κυβερνούν.
Εκείνο όμως που έχει περισσότερη σημασία είναι πως αντιδρά το κίνημα των άμεσα εμπλεκομένων και εδώ πια μιλάμε για το κίνημα των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των πανεπιστημιακών και των φοιτητών.
Εμένα ως εκπαιδευτικό μου πέφτει λόγος για το κίνημα των εκπαιδευτικών, γιατί σε αυτό το κομμάτι ανήκω και αυτό γνωρίζω καλύτερα.
Όλοι, μα όλοι λοιπόν και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, διαγκωνίζονται για το ποιος θα προτείνει απεργίες, κινητοποιήσεις, καταλήψεις. Ακούω τον πρόεδρο τον δασκάλων στη Δράμα που διαφωνεί με τις συγχωνεύσεις, με την αξιολόγηση, με την κινητικότητα και αναρωτιέμαι γιατί είναι στη ΔΑΚΕ , η οποία επίσης προτείνει στην ΟΛΜΕ απεργίες, το ίδιο και η ΠΑΣΚΕ, το ίδιο και οι Παρεμβάσεις.
Μας κοροϊδεύει η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ που ενώ συμφωνούν με όλους τους υπόλοιπους ώστε να μην αλλάξει τίποτε προτείνουν 48ωρες και όχι πενθήμερες; Την επομένη βγαίνουν οι πολιτικοί τους φορείς και κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι καλλιεργεί την ένταση και πάει γαϊτανάκι......
Ας μην κοροϊδευόμαστε όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών βάζουν πάνω από όλα το συμφέρον της παράταξής τους και ύστερα μιλούν και για το συμφέρον των μαθητών και της κοινωνίας.
Θα τα ξαναπώ άλλη μια φορά και ας γίνομαι κουραστικός και αντιπαθής.
Όταν η πατρίδα σου βρίσκεται σε τέτοια οικονομική κατάσταση δεν μπορεί να μην δέχεσαι καμία συγχώνευση σχολείων, όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να συμπληρώσουν στοιχειωδώς ένα αξιοπρεπές ωράριο λόγω ασύστολων πελατειακών διορισμών δεν μπορεί να μη δέχεσαι μετακινήσεις και κινητικότητα, όταν υπάρχει αναποτελεσματικότητα δεν μπορεί να μη δέχεσαι καμία αξιολόγηση, όταν υπάρχουν τόσες περικοπές παντού δεν μπορεί να μη δέχεσαι ότι περικοπές θα γίνουν και στο δικό σου χώρο.
Το παραμύθι με το βοσκό που φώναζε για πλάκα "λύκος" το ξέρετε..... Έτσι την πάτησαν και οι συνδικαλιστές μας που φωνάζαν κάθε χρόνο ότι έχουμε χιλιάδες κενά και ζητούσαν μαζικούς διορισμούς και τώρα που έχουμε πραγματική ανάγκη δεν τους πιστεύει κανείς. Που αρνιόνταν ακόμα και την αυτοαξιολόγηση με το σκεπτικό πως αν δεχθούμε αυτή το επόμενο βήμα είναι η προσωπική μας αξιολόγηση......Που αρνιόνταν να γίνουν τα σχολεία ολοήμερα γιατί δεν είχαν τις απαραίτητες υποδομές και τώρα υπερασπίζονται τη λειτουργία των ολοήμερων ακόμη κι αν καταντήσουν παιδοφυλακτήρια όπως μας λέγανε, που αρνιόνταν την Ευέλικτη Ζώνη και την κορόιδευαν γιατί θα οδηγούσε σε ανταγωνισμό τους εκπαιδευτικούς..κλπ
Δεν θυμάμαι έστω και μια αλλαγή που έγινε και να είπαμε ναι και δεν θυμάμαι μια αλλαγή που πάρθηκε πίσω και να μην είπαμε όχι.
Αυτό είναι το συνδικαλιστικό μας κίνημα και να το χαιρόμαστε. Στις συνελεύσεις πια εδώ και χρόνια δεν πατάει κανείς, και εννοώ τις πραγματικές συνελεύσεις που γίνονται τις απογευματινές ώρες και όχι τις μούφα που γίνονται σε εργάσιμες ώρες και είναι το όνειδος του συνδικαλιστικού μας κινήματος.
Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει ότι γινόταν δεκάδες διορισμοί σε νησιά και ύστερα τους στέλναν στους νομούς καταγωγής τους με καμία δυνατότητα αξιοποίησης τους και μάλιστα είχαμε το φαινόμενο να διδάσκουν το ίδιο τμήμα δύο γυμναστές άλλος για τα κορίτσια και άλλος για τα αγόρια;
Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει ότι υπήρχαν εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια που συμπλήρωναν το ωράριό τους με ανύπαρκτη γραμματειακή υποστήριξη ή ακόμη και με ενισχυτική διδασκαλία η οποία ποτέ δεν ελεγχόταν; Υπάρχει κανείς να μη γνωρίζει ότι πολλές ειδικότητες στα ολοήμερα απλώς απασχολούσαν τα παιδιά και ποτέ δεν παρήγαγαν ουσιαστικό έργο γιατί δεν υπήρξε ποτέ κανένας έλεγχος; Υπάρχει κανείς που να μη γνωρίζει πως εκπαιδευτικοί με ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα ανάλογα με τις ανάγκες κάλυπταν πραγματικές ανάγκες γιατί ποτέ δεν αξιολογήθηκαν;
Ποτέ καμιά συνδικαλιστική παράταξη δεν βγήκε να αναφερθεί τόσα χρόνια σε αυτά τα προβλήματα και ούτε θα βγει. Γιατί πιστεύουν ότι πρώτα εξυπηρετούν τις ανάγκες της παράταξης, δευτερευόντως τις ανάγκες του κλάδου και τελευταία τις ανάγκες της κοινωνίας και των μαθητών.
Υποκρισία,υποκρισία,υποκρισία......
Σαφώς και πρέπει να προβάλλουμε αντίσταση ώστε η αξιολόγηση να είναι αντικειμενική και με βάση διεθνή δεδομένα, οι συγχωνεύσεις να είναι απαραίτητες , οι μετακινήσεις να είναι λογικές, οι νεοπροσλαμβανόμενοι να παίρνουν πιο υψηλό μισθό, τα κενά στις ειδικότητες να καλυφθούν.....αλλά όλα αυτά με τα σχολεία ανοιχτά, με το μυαλό μας όχι στην ανατροπή της κυβέρνησης και στους πολιτικούς στόχους της κάθε παράταξης αλλά με το συμφέρον της κοινωνίας και των μαθητών...
Εξυπηρετούμε άραγε τα συμφέροντα του κλάδου όσο τον καθιστούμε αξιοσέβαστο και απαραίτητο ή όσο τον καθιστούμε αναξιόπιστο και τυχοδιωκτικό; Είναι αγωνιστής εκείνος που απορρίπτει τα πάντα και προτείνει τις μεγαλύτερες σε διάρκεια κινητοποιήσεις ή εκείνος που προτάσσει το δημόσιο συμφέρον και εν τέλη το συμφέρον του κλάδου του γιατί έτσι αποκτά κανείς την αξιοπρέπεια και όχι με αγώνες που αποφασίζονται σε κλειστά γραφεία και περνούν από συνελεύσεις των 60 ατόμων;
Έχει γίνει πολλές φορές η πρόταση τουλάχιστον στον σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (δασκάλων και νηπιαγωγών) για ενιαίο ψηφοδέλτιο όπου δεν θα καταργηθούν οι παρατάξεις αλλά θα μπορεί κάποιος να ψηφίσει διαπαραταξιακά ή και κάποιον ανεξάρτητο. Έχει αυτή η πρόταση τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των μελών του συλλόγου, γιατί άραγε δεν προχώρησε;
Κύτταρο δημοκρατίας στα σχολεία είναι ο σύλλογος διδασκόντων. Έχει επιχειρηθεί από τις παρατάξεις ο σύλλογος να λειτουργεί σε απογευματινές ώρες με την παρουσία όλων των διδασκόντων ή οι συνεδριάσεις γίνονται εν μέσω διαλειμμάτων στο άψε σβήσε;
Ένα άρθρο πρέπει να είναι σύντομο και εγώ υπερέβην τα εσκαμμένα οπότε τελειώνω εδώ και ανάλογα με τις αντιδράσεις επανέρχομαι.
Χρήστος Χατζηγεωργίου
υπεύθυνος Παιδείας της
ΔΗΜΑΡ Δράμας
