ΑΛΕΞΗΣ – ΑΛΕΚΟΣ : ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 2
(το φαινόμενο
ΣΥΡΙΖΑ και η μετεξέλιξη του σε ενιαίο κόμμα ή πως ο Αλαβάνος παίρνει τη ρεβάνς)
Α: Η ιστορική διαδρομή του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Παλιότερα ο
ΣΥΝ με κόπους και θυσίες σε άνυδρες πολιτικά εποχές κέρδιζε τα φιλικά αισθήματα
και τις καρδιές σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος, πλην όμως ήταν μικρά
τα εκλογικά του ποσοστά. Συχνά έδινε μάχες εκλογικής επιβίωσης. Πικρόχολα και
απαξιωτικά σχόλια που παλιότερα απευθύνονταν στο ΚΚΕ εσ. ακολούθησαν τον ΣΥΝ.
«Κόμμα των ελίτ, της διανόησης», «Αριστερά των σαλονιών».
Ο ΣΥΝ
καταγράφηκε για πολλά χρόνια ως πολιτική δύναμη, που εκφράζει συγκεκριμένα,
δυναμικά και πρωτοπόρα τμήματα της Ελληνικής Κοινωνίας (διανοούμενους,
πανεπιστημιακούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες). Στο προγραμματικό του συνέδριο το
2002 διακήρυξε ότι πλέον δεν είναι άθροισμα κομμάτων και προσώπων με
διαφορετικές πολιτικές καταβολές και αφετηρίες (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΚΟΔΗΣΟ,
κεντρώοι, σοσιαλιστές), αλλά ένα ενιαίο κόμμα που ενηλικιώθηκε και καταξιώθηκε
ως υπεύθυνη κοινοβουλευτική δύναμη. Δυστυχώς όμως και όπως αποδείχθηκε εκ των
υστέρων αυτό αποτελούσε μόνο ευσεβή πόθο. Απέτυχε επίσης να αποκτήσει στέρεους
και σε βάθος δεσμούς με τη νεολαία, την εργατική τάξη και τα κινήματα.
Για το λόγο
αυτό και επί προεδρίας ακόμη του Νίκου Κωνσταντόπουλου ξεκίνησε η λεγόμενη
«αριστερή στροφή», οι ακτιβιστικές ενέργειες, οι σχέσεις με τα Κινήματα και
ιδίως το κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης, ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης
της Αριστεράς και μετέπειτα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΣΥΡΙΖΑ),
στον οποίο συμμετείχαν και άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως η ΑΚΟΑ του Γιάννη Μπανιά
(τμήμα του ΚΚΕ εσωτερικού) και η ΚΕΔΑ (διαγραμμένοι του ΚΚΕ).
Η συμπόρευση
ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Δεν έλειπε η δικαιολογημένη μερικές φορές καχυποψία από
πλευράς των συνεργαζόμενων ότι καπελώνονται από τον ΣΥΝ που ήταν η μεγαλύτερη
συνιστώσα, αλλά και ο μικρομεγαλισμός των λοιπών, όταν αξίωναν να έχουν όχι
μόνο ισότιμο αλλά συχνά τον καθοριστικό και αποφασιστικό λόγο στην πορεία αυτής
της συνεργασίας. Ας θυμηθούμε την παροιμιώδη φράση στελέχους της ΚΕΔΑ : «να
τελειώνουμε με τους Κωνσταντόπουλους», όπου Κωνσταντόπουλος ήταν ο Πρόεδρος του
ΣΥΝ, δηλαδή της συνιστώσας που αντιπροσώπευε πάνω από το 90% του συμμαχικού
σχήματος !!!
Μετά την
αποχώρηση του Νίκου Κωνσταντόπουλου και την ανάληψη της ηγεσίας από τον Αλέκο
Αλαβάνο αναθερμάνθηκε το συμμαχικό σχήμα που τον καιρό εκείνο έπνεε τα λοίσθια.
Η ενότητα της Αριστεράς πάση θυσία ανακηρύχθηκε σε πρωτεύον αξίωμα. Μία καρέκλα
παρέμενε πάντα κενή για να περιμένει το ΚΚΕ που ποτέ δεν έρχονταν. Ο ΣΥΝ όμως
συνέχισε να δέχεται λυσσαλέες επιθέσεις από το ΚΚΕ, σε σημείο που ο Αλαβάνος
αποφάσισε να απομακρύνει κάποια στιγμή την αδειανή καρέκλα.
Ο νέος
Πρόεδρος την ημέρα της εκλογής του στο Συνέδριο έθεσε θέμα λειτουργίας του ΣΥΝ.
Οι καταστατικά προβλεπόμενες και διαμορφωμένες τάσεις στο εσωτερικό του από
ρεύματα ιδεών είχαν καταστεί πλέον κόμματα μέσα στο κόμμα και παρέλυαν τη
λειτουργία του. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος καταχειροκροτήθηκε από τους συνέδρους
για τις θέσεις του αυτές, όχι όμως και από τους επικεφαλής και τα μέλη των
τάσεων που βρέθηκαν ομοθυμαδόν απέναντί του.
Ο παρορμητικός
Αλαβάνος δεν έδωσε ποτέ κατά μέτωπο μάχη
κατά των τάσεων, γιατί έκρινε και ορθά ότι θα την έχανε κατά κράτος. Προτίμησε
να ξεχυθεί στην κοινωνία και τους ανήμπορους σε σημείο μάλιστα υπερβολής (Σημ.
απανωτές επισκέψεις του στους ρακοσυλλέκτες). Πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα ως
υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων και του βγήκε. Ρίσκαρε την εκλογή του κατεβαίνοντας
υποψήφιος στην Κρήτη και πέτυχε. Τραβούσε μπροστά και ο ΣΥΝ αναγκαστικά τον ακολουθούσε. Με
γκρίνιες και εσωκομματικές κόντρες για την πολιτική του, που όμως καθιστούσε
τον ΣΥΝ ευδιάκριτη πολιτική δύναμη της Αριστεράς.
Ο Αλέκος
Αλαβάνος από την πρώτη στιγμή θεώρησε τον ΣΥΝ τον μεγάλο ασθενή του ΣΥΡΙΖΑ. Πεποίθησή
του ήταν ότι έπρεπε να διαλυθεί ο ΣΥΝ και οι λοιπές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και
να δημιουργηθεί ένα καινούργιο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Διαγράφοντας
την έως τότε κουλτούρα του ΣΥΝ περί ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και
σοσιαλισμό μόνο μέσα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, θεώρησε την Ελλάδα ως τον
ασθενή κρίκο του καπιταλισμού που θα μπορούσε να πετύχει την αλλαγή τώρα αντί
να περιμένει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τον αβέβαιο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν ένα απτό παράδειγμα
ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής. Όπως μου είπε κάποτε κορυφαίο στέλεχος του
ΣΥΝ: «ο Αλέκος δεν συγχωρεί τον εαυτό του που γεννήθηκε μετά τον ΤΣΕ !!!»
Ερωτοτροπούσε
πάντα με τις κομμουνιστογενείς συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που διέγνωσαν στον Αλέκο
Αλαβάνο τον ηγέτη που θα τις αναδείκνυε από την έως τότε πολιτική αφάνεια. Επί
των ημερών του ο ΣΥΡΙΖΑ διευρύνθηκε και απέκτησε μια ντουζίνα συνιστώσες.
Μερικές προήλθαν από διάσπαση των ήδη υπαρχόντων συνιστωσών !!! Οι ακτιβιστικές
ενέργειες κυριαρχούσαν. Ένας ιδιότυπος αριστερόστροφος λαϊκισμός αναδεικνύονταν
ως η νέα ελκυστική πολιτική. Ο ΣΥΝ έφτασε να υπερασπίζεται ακόμη και ακραίες
μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας ή να μη θέλει να πάρει τις δέουσες αποστάσεις
από γεγονότα τυφλής βίας.
Η συμβίωση στο
εσωτερικό του «νέου ΣΥΡΙΖΑ» αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από δύσκολη. Αν σκεφτεί
κανείς ότι μετά από δύσκολες συζητήσεις και συνθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ
κατέληγαν τα όργανα σε κάποια απόφαση, η οποία όμως συνήθως δεν γίνονταν δεκτή
ή αλλοιώνονταν και ανατρέπονταν γιατί κάποιος ανένταχτος του ΣΥΡΙΖΑ θα
διαφωνούσε σε κάποια «συνέλευση» (σημ. απαιτούνταν ομοφωνία !!!),
αντιλαμβάνεται κανείς τι Βαβέλ επικρατούσε, τις διαδικασίες ακολουθούνταν και
πως παίρνονταν οι εκάστοτε αποφάσεις.
Οι υποτιθέμενοι
σύντροφοι του συμμαχικού σχήματος συχνά επιτίθονταν ο ένας στον άλλο ή δεν
μιλούσαν καν μεταξύ τους. Όταν αυτά συνέβαιναν στην επαρχία που γνωριζόμαστε
όλοι μεταξύ μας και κυριαρχούν οι προσωπικές σχέσεις αντιλαμβάνεται κανείς τι
συνέβαινε στην Αθήνα. Η κατάσταση ήταν ένα πραγματικό πολιτικό φρενοκομείο. Οι δημοσκοπήσεις
κατέγραφαν υψηλότατα διψήφια ποσοστά και στα όργανα του ΣΥΝ κυριαρχούσε η άποψη
πως δεν θέλουμε όλο αυτό τον κόσμο γιατί δεν είναι «αριστερός» και δεν θα
στηρίξει ριζοσπαστικές αλλαγές !!! Κλείσαμε τότε την πόρτα στον κόσμο και αυτός
δικαιολογημένα μας γύρισε την πλάτη.
Β: Το άστρο
του Αλέξη, εκλογικός θρίαμβος ΣΥΡΙΖΑ, μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα και το
διακύβευμα
Στο μεταξύ ο
Αλαβάνος δρομολόγησε αιφνίδια νέες εξελίξεις και πρότεινε για Πρόεδρο του ΣΥΝ
τον Αλέξη Τσίπρα. Η πρόταση ήταν όντως ριζοσπαστική και προωθητική. Ο νεότατος
Αλέξης εκλέχθηκε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία και έγινε αποδεκτός από την Ελληνική
Κοινωνία που διψούσε για νέους ανθρώπους, φρέσκιες ιδέες και νέες πολιτικές.
Δεν άργησε
όμως να ξεσπάσει «πόλεμος» μεταξύ Αλαβάνου ως Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα ως Προέδρου του ΣΥΝ, δηλαδή της
συνιστώσας που αποτελούσε αριθμητικά τη συντριπτική πλειοψηφία του συμμαχικού
σχήματος. Σε αυτό τον εμφύλιο ακόμη και τάσεις του ΣΥΝ ερωτοτροπούσαν με τον
Αλέκο Αλαβάνο (!!!), ενώ αρκετές συνιστώσες τάχθηκαν ανοιχτά με το μέρος
του και πολέμησαν μετά μανίας τον Αλέξη.
Να θυμίσουμε ότι ακόμη και στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές Αλαβάνος και
συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ κατήλθαν στην Περιφέρεια Αττικής με ξεχωριστό ψηφοδέλτιο.
Παρά τα
προσωπικά στοιχεία της εν λόγω - ανοίκειας για αριστερό κόμμα -αντιπαράθεσης
που κυριαρχούσαν, ήταν φανερό ότι υπήρχε διαφορετική προσέγγιση στην ουσία της
πολιτικής πρότασης των δύο ανδρών. Ο Αλέξης ως Πρόεδρος του ΣΥΝ υποχρεώνονταν
να υπερασπιστεί την ύπαρξη, την ενότητα και την κουλτούρα του ΣΥΝ, τη διάλυση
του οποίου και τη διάχυσή του στο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωκε ο Αλαβάνος. Η ύπαρξη των
ανανεωτικών στον ΣΥΝ ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις και την
υπεράσπιση σε κείνη τη φάση της αυτονομίας και διατήρησης του ΣΥΝ. Το μότο του
Δημήτρη Παπαδημούλη «ισχυρός ΣΥΝ για ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ» επικράτησε τελικά στην
πολιτική του Αλέξη, ο οποίος
ταλαντεύονταν πάντοτε ανάμεσα στα διδάγματα του μέντορά του Αλέκου Αλαβάνου και
την έως τότε πολιτική του ΣΥΝ. Η αμφίσημη αυτή τακτική του ΣΥΝ και οι
αξεπέραστες πλέον δυσκολίες συγκατοίκησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησαν σε
αποχώρηση τους Ανανεωτικούς του ΣΥΝ και ακολούθως στη δημιουργία της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Η ζωή όμως
τραβά πάντοτε τους δικούς της δρόμους ανεξάρτητα από τα θέλω των πρωταγωνιστών
της. Έτσι και παρά τη στήριξη από πολλές
συνιστώσες ο Αλέκος Αλαβάνος υποχρεώθηκε τελικά να παραμερίσει. Η πολεμική των
συνιστωσών κατά του Αλέξη Τσίπρα (Σημ. ποιος δεν θυμάται την ενδεκάδα των
ισότιμων αρχηγών !!!) κάμφθηκε από τις ανάγκες της πολιτικής μάχης και από την
σκληρή πραγματικότητα. Η κρατική επιχορήγηση στον ΣΥΡΙΖΑ που διαμοιράζονταν
στις συνιστώσες (σημ. «είναι πολλά τα λεφτά Άρη !!!») και η προοπτική εκλογής
βουλευτών μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνα που έγειραν αποφασιστικά την πλάστιγγα
υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΝ και τον Αλέξη Τσίπρα. Έτσι ο αγώνας εκείνος
έκλεισε με νίκη του Αλέξη. Ο ΣΥΝ φαίνεται να απέκτησε την πολιτική ηγεμονία και
ο Αλέξης να κυριαρχεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωταγωνιστεί πλέον στο
πολιτικό σκηνικό.
Παρά το
γεγονός αυτό κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι συνιστώσες του και ποια η
πολιτική που επαγγέλλονται. Ουδείς γνωρίζει τον Ρούνι Ρινάλντι ηγέτη της ΚΟΕ
που διαθέτει σήμερα 4 Βουλευτές, τον Νταβανέλο ηγέτη της ΔΕΑ που επίσης εξέλεξε
Βουλευτές, τι είναι η Ρόζα και τι το Κόκκινο. Σκληρές κομμουνιστογενείς
οργανώσεις με αυστηρή κομματική πειθαρχία και ισχυρές δυνάμεις κυρίως, αν όχι
αποκλειστικά, στο φοιτητόκοσμο έχουν λουφάξει στην κυριολεξία. Έχουν βάλει στην
άκρη τις πολιτικές τους θέσεις για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και για
επαναστατικές αλλαγές. Αποδέχονται την άνω κατάσταση ή ως εισοδιστές (παλιά
Τροτσικστική πρακτική) περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να πάρουν στα χέρια
τους το κίνημα; Έχουν πράγματι επιλέξει την ειλικρινή συνεργασία στη βάση ενός
συγκροτημένου, συνεκτικού και ρεαλιστικού προγράμματος (αξιόπιστη εναλλακτική
πρόταση εξουσίας) αναιρώντας την ουσία του δικού τους πολιτικού προγράμματος;
Οι εξελίξεις
σήμερα θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της ενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη ξεκινούν οι
διαδικασίες για τη δημιουργία του νέου κόμματος, το οποίο κατά τις διακηρύξεις
του Αλέξη δεν θα είναι άθροισμα συνιστωσών και προσώπων, αλλά ενιαίος πολιτικός
οργανισμός, δηλαδή αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει ο ΣΥΝ στα 20 και πλέον
χρόνια ζωής του. Οι αθρόες εγγραφές νέων μελών είναι φυσικό να αλλοιώσουν τη
σύνθεση και τη φυσιογνωμία του νέου αυτού κόμματος, που επείγεται σε πολύ
σύντομο χρόνο να προσδιορίσει τη νέα φυσιογνωμία του και να επικαιροποιήσει την
πολιτική του σε νέες ρεαλιστικές
βάσεις.
Ο χρόνος
πιέζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κερδίσει το στοίχημα, να διαχειριστεί την
τεράστια εκλογική του επιτυχία, να πείσει ότι είναι υπεύθυνη αντιπολίτευση και
μπορεί να είναι η αυριανή ενδεχομένως Κυβέρνηση. Γιατί με «γιουρούσια» μπορεί
να αυξήσεις την εκλογική σου δύναμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κερδίζεις
εκλογές και δεν σχηματίζεις Κυβέρνηση. Διαφαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας το έχει
αντιληφθεί (βλέπε: επίσκεψη σε Ελληνική Αστυνομία και Πεντάγωνο, παρουσία του
στο συνέδριο του Εκόνομιστ, αξίωσή του
να διαπραγματευτεί η Κυβέρνηση το Μνημόνιο και πρόσφατη θέση του για
αντικατάστασή του σε συνεννόηση με εταίρους και όχι μονομερή καταγγελία, άποψη
για εταιρικά σχήματα – κοινοπραξίες που θα αξιοποιήσουν δημόσια περιουσία και
όχι απόλυτη άρνηση σε μία τέτοια εξέλιξη).
Εκείνο που
επίσης διαφαίνεται όμως είναι πως οι σκληρές κομμουνιστογενείς συνιστώσες θα
κρατήσουν τελικά τη δική τους κομματική οργάνωση και αυτοτέλεια, για προφανείς
σκοπούς. Ιστορικά ισχυρές και καλά οργανωμένες μειοψηφίες κατάφεραν συχνά να
κυριαρχήσουν σε χαλαρά πολιτικά σχήματα και να σφραγίσουν τις εξελίξεις κατά το
δοκούν. Μένει να αποδειχθεί από τις εξελίξεις τι δρόμο θα πάρει τελικά ο
ΣΥΡΙΖΑ.
Αν επικρατήσει
η αριστερίστικη λογική και πρακτική θα σημαίνει πως δυστυχώς ο Αλέκος Αλαβάνος
παίρνει επί της ουσίας τη ρεβάνς και πως μπορεί η πολιτική του με συμμάχους της
τις ακραίες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει την πολιτική του ΣΥΝ και τον
Αλέξη Τσίπρα.
Εξέλιξη που
δυστυχώς θα αποτελούσε την πλήρη διάψευση
των ελπίδων και προσδοκιών από ένα πολιτικό σχηματισμό της ριζοσπαστικής
αριστεράς πολλά υποσχόμενο.
Παναγιώτης
Χατζηγεωργίου
Γραμματέας ΝΕ
Δράμας ΔΗΜΑΡ – πρώην Γραμματέας ΝΕ ΣΥΝ Δράμας
