Αν η κυβέρνηση αποτύχει, η επόμενη θα είναι κυβέρνηση της δραχμής…
Θεόδωρος Μαργαρίτης, aixmi.gr, 30/06/2012
 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης προκάλεσε σχεδόν σε όλους αίσθημα ανακούφισης. Ήδη η τάση επιστροφής των καταθέσεων στις τράπεζες και οι πληροφορίες για σχετική βελτίωση της τουριστικής κίνησης προς τη χώρα αποτελούν πρώτα θετικά βήματα.
Η νέα κυβέρνηση έχει πριν από όλα έναν αντίπαλο. Τον ίδιο της τον εαυτό! Με την έννοια ότι αν η ΝΔ επανέλθει στη συνήθη πρακτική του πελατειακού κράτους και του μικροκομματικού συμφέροντος τότε τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Ορισμένες υπερβολές από την έντονη κομματική παρουσία της ΝΔ στο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Άλλωστε, περισσότερα πρόσωπα κοινής αποδοχής ισοδυναμεί και με περισσότερη «κοινή αποδοχή» από τους πολίτες….
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν αυτή η κυβέρνηση αποτύχει, θα είναι πιθανά η τελευταία κυβέρνηση μέσα στην Ευρωζώνη και στο ευρώ. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της δραχμής!
Η Δημοκρατική Αριστερά κινήθηκε με συναίσθηση ευθύνης για τη χώρα με βάση την «εντολή για λύση» που προεκλογικά ζήτησε από τους ψηφοφόρους. Έχοντας επίγνωση ότι μια κυβέρνηση ευρύτερης συμπαράταξης- στην οποία κακώς δεν θα δώσει στήριξη ο ΣΥΡΙΖΑ- θα έχει ισχυρότερη διαπραγματευτική βάση προς το εξωτερικό και θα συμβάλλει σε κλίμα πολιτικής ομαλότητας και συνεννόησης προς το εσωτερικό.
Η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων αποτελεί το πλαίσιο, την κεντρική οπτική από την οποία η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα πρέπει να πολιτευτεί και σε σχέση με τις διαδικασίες επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου αλλά και σε σχέση με τα εσωτερικά μέτωπα. Όχι μόνο στα καυτά ζητήματα της οικονομίας αλλά και για την αλλαγή του ίδιου του πολιτικού συστήματος, με την αποκατάσταση της ηθικής στην πολιτική.
Η Δημοκρατική Αριστερά θα επιδιώξει, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, να αποτελέσει την προοδευτική προγραμματική συνείδηση της νέας κυβέρνησης, την αντιμνημονιακή συνιστώσα αυτής της συνεργασίας. Τα προβλήματα στη χώρα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά. Συνδέονται άρρηκτα τόσο με την προώθηση μεταρρυθμίσεων και με τη δημοσιονομική εξυγίανση όσο και με την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην ΕΕ.
Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό. Υποδηλώνει δύο σημαντικά ζητήματα. Πρώτον, τη συνολική ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης με το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο επίκεντρο μαζί με το επίσημο δόγμα της λιτότητας που ανατρέπει την κοινωνική συνοχή και δεύτερον ότι το πεδίο της αναζήτησης λύσεων δεν μπορεί παρά να είναι θεσμοί της ΕΕ.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Κύπρο υπό τις παρούσες συνθήκες και τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δυνάμεων κινήθηκε πρωταρχικά προς την ΕΕ για δανεισμό –με τις συνεπακόλουθες συνέπειες – διαπιστώνοντας μεγάλες δυσκολίες για δανειοδότηση από άλλες πηγές.
Επομένως, με αφορμή και την περίπτωση της Κύπρου, θα ήταν χρήσιμο να πάνε στην άκρη οι δημαγωγικές ρητορικές στη χώρα μας και να συγκεντρωθούμε σοβαρά στα πραγματικά επίδικα της κρίσης. Που δεν είναι άλλα από μια ρεαλιστική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, από την προώθηση συγκεκριμένων μέτρων κοινωνικής αλληλεγγύης και από τη σκληρή πάλη για την αλλαγή των ισορροπιών στην ΕΕ με τον περιορισμό του γερμανικού εθνικισμού.
Μέσα από αυτούς τους δρόμους, μέσα από αυτές τις επιλογές, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Όλα τα άλλα είναι φλυαρία για αφελείς…
*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς
Η νέα κυβέρνηση έχει πριν από όλα έναν αντίπαλο. Τον ίδιο της τον εαυτό! Με την έννοια ότι αν η ΝΔ επανέλθει στη συνήθη πρακτική του πελατειακού κράτους και του μικροκομματικού συμφέροντος τότε τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Ορισμένες υπερβολές από την έντονη κομματική παρουσία της ΝΔ στο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Άλλωστε, περισσότερα πρόσωπα κοινής αποδοχής ισοδυναμεί και με περισσότερη «κοινή αποδοχή» από τους πολίτες….
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν αυτή η κυβέρνηση αποτύχει, θα είναι πιθανά η τελευταία κυβέρνηση μέσα στην Ευρωζώνη και στο ευρώ. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της δραχμής!
Η Δημοκρατική Αριστερά κινήθηκε με συναίσθηση ευθύνης για τη χώρα με βάση την «εντολή για λύση» που προεκλογικά ζήτησε από τους ψηφοφόρους. Έχοντας επίγνωση ότι μια κυβέρνηση ευρύτερης συμπαράταξης- στην οποία κακώς δεν θα δώσει στήριξη ο ΣΥΡΙΖΑ- θα έχει ισχυρότερη διαπραγματευτική βάση προς το εξωτερικό και θα συμβάλλει σε κλίμα πολιτικής ομαλότητας και συνεννόησης προς το εσωτερικό.
Η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων αποτελεί το πλαίσιο, την κεντρική οπτική από την οποία η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα πρέπει να πολιτευτεί και σε σχέση με τις διαδικασίες επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου αλλά και σε σχέση με τα εσωτερικά μέτωπα. Όχι μόνο στα καυτά ζητήματα της οικονομίας αλλά και για την αλλαγή του ίδιου του πολιτικού συστήματος, με την αποκατάσταση της ηθικής στην πολιτική.
Η Δημοκρατική Αριστερά θα επιδιώξει, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, να αποτελέσει την προοδευτική προγραμματική συνείδηση της νέας κυβέρνησης, την αντιμνημονιακή συνιστώσα αυτής της συνεργασίας. Τα προβλήματα στη χώρα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά. Συνδέονται άρρηκτα τόσο με την προώθηση μεταρρυθμίσεων και με τη δημοσιονομική εξυγίανση όσο και με την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην ΕΕ.
Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό. Υποδηλώνει δύο σημαντικά ζητήματα. Πρώτον, τη συνολική ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης με το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο επίκεντρο μαζί με το επίσημο δόγμα της λιτότητας που ανατρέπει την κοινωνική συνοχή και δεύτερον ότι το πεδίο της αναζήτησης λύσεων δεν μπορεί παρά να είναι θεσμοί της ΕΕ.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Κύπρο υπό τις παρούσες συνθήκες και τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δυνάμεων κινήθηκε πρωταρχικά προς την ΕΕ για δανεισμό –με τις συνεπακόλουθες συνέπειες – διαπιστώνοντας μεγάλες δυσκολίες για δανειοδότηση από άλλες πηγές.
Επομένως, με αφορμή και την περίπτωση της Κύπρου, θα ήταν χρήσιμο να πάνε στην άκρη οι δημαγωγικές ρητορικές στη χώρα μας και να συγκεντρωθούμε σοβαρά στα πραγματικά επίδικα της κρίσης. Που δεν είναι άλλα από μια ρεαλιστική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, από την προώθηση συγκεκριμένων μέτρων κοινωνικής αλληλεγγύης και από τη σκληρή πάλη για την αλλαγή των ισορροπιών στην ΕΕ με τον περιορισμό του γερμανικού εθνικισμού.
Μέσα από αυτούς τους δρόμους, μέσα από αυτές τις επιλογές, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Όλα τα άλλα είναι φλυαρία για αφελείς…
*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς
