Οι αντιφάσεις της Αριστεράς
Αγγελική Σπανού, 17/07/2012
 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
Είμαστε ευρωπαϊστές; Αν ναι, θέλουμε την πολιτική ολοκλήρωση, επιδιώκουμε την ενιαία οικονομική διακυβέρνηση. Αλλά αυτό στην πράξη σημαίνει ότι οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα ελέγχονται από τις Βρυξέλλες, ότι οι αποφάσεις για το φορολογικό και το ασφαλιστικό σύστημα θα διαμορφώνονται σε υπερεθνικό επίπεδο ότι ο υπερ-υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης θα αποφασίζει για τη διαχείριση των δημοσίων δαπανών (και) στη χώρα μας.
Είμαστε, σίγουρα, ευρωπαϊστές; Γιατί αν είμαστε ευρωπαϊστές υπό την προϋπόθεση ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί και θα κυριαρχήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το 2013 δεν θα ψηφίσουμε εμείς στη Γερμανία για την ανάδειξη κυβέρνησης, αλλά οι Γερμανοί πολίτες που θα επιλέξουν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, και πάλι το κόμμα της Αγκελα Μέρκελ.
Είμαστε κατά του πελατειακού κράτους; Αν ναι, θα πρέπει να είμαστε και υπέρ των απολύσεων όλων όσοι προσλήφθηκαν στο Δημόσιο εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ, περνώντας από βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, αξιοποιώντας τα πάντα ανοιχτά παράθυρα μίας Διοίκησης στους κόλπους της οποίας επιβιώνουν τα απομεινάρια του οθωμανικού παρελθόντος: Φέουδα, βιλαέτια, ρουσφέτια, παζάρια και μπαξίσια.
Είμαστε υπέρ ενός υγιούς δημόσιου τομέα στην υπηρεσία του πολίτη; Αν ναι, υποστηρίζουμε τα λουκέτα σε άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες, που δημιουργήθηκαν για να υπάρχει χώρος συναλλαγής μεταξύ ψηφοφόρων και πολιτικού συστήματος. Υποστηρίζουμε την κατάργηση κάθε φορέα που δεν παράγει, αλλά υπάρχει για να υπάρχουν υπάλληλοι.
Είμαστε υπέρ της αξιοκρατίας; Αν ναι, στηρίζουμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, απαιτούμε διαφάνεια και φερεγγυότητα στη διαδικασία που θα ακολουθηθεί, αλλά οπωσδήποτε αναγνωρίζουμε ότι ο δάσκαλος και ο καθηγητής πρέπει να κρίνονται για τον τρόπο με τον οποίο ασκούν το λειτούργημά τους. Και πρέπει να τιμωρούνται αν παραβαίνουν κανόνες, αρχές και αξίες, αν είναι ανεπαρκείς ή ακατάλληλοι.
Είμαστε απόλυτα κατά της βίας; Αν ναι, και όχι ναι μεν αλλά, τότε καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε τραμπουκισμό, με την ίδια ένταση, είτε πρόκειται για επίθεση εναντίον μετανάστη, είτε για χουλιγγανισμούς μέσα στα πανεπιστήμια, είτε για στοχοποίηση αστυνομικών.
Θέλουμε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας; Αν ναι, ασφαλώς και έχουμε άποψη για τους όρους και τις διαδικασίες, αλλά φυσικά και στεκόμαστε απέναντι σε καταπατητές και καταχραστές, ακόμη και αν δεν πρόκειται για μεγάλα ψάρια αλλά για λαϊκούς «αγωνιστές».
Είναι μάστιγα, εθνική ντροπή και καρδιά του ελληνικού προβλήματος η φοροδιαφυγή; Αν ναι, τότε εχθρός δεν είναι μόνο ο λαθρέμπορος καυσίμων ή ο μεγαλογιατρός, αλλά και ο υδραυλικός ή ο μαραγκός της γειτονιάς, ο ψαράς και εστιάτορας, οποιοσδήποτε δεν δηλώνει εισοδήματα φοροκλέπτοντας σε βάρος των υπολοίπων.
Αναγνωρίζουμε τις παθογένειες του συνδικαλισμού; Αν ναι, δεν αγκαλιάζουμε τους επαγγελματίες των συντεχνιών που στο όνομα του λαού εμποδίζουν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα για σκοπούς ξένους προς όσα ορίζει το καταστατικό τους.
Πιστεύουμε στην ισότητα των ευκαιριών; Ε, τότε δεν αποδεχόμαστε την έννοια του κλειστού επαγγέλματος και στηρίζουμε οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης, είτε πρόκειται για ταξί είτε για τη δικηγορία.
Καταλαβαίνουμε ότι αρχή και τέλος είναι τα δικαιώματα των νέων; Με πρώτο ανάμεσά τους το δικαίωμα στην εργασία; Προφανώς και αναζητούμε τη λύση στις επενδύσεις. Θέλουμε τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, με ό,τι σημαίνει αυτό, ενθαρρύνουμε ξένους επιχειρηματίες να έρθουν εδώ, δεν τους αντιμετωπίζουμε ως κερδοσκόπους, δεν τους απειλούμε με ανένδοτο.
Αναγνωρίζουμε την έννοια της ατομικής ευθύνης; Αν ναι, δεν έχουμε καμία αλληλεγγύη για τον ανάπηρο-μαϊμού, για τον υπάλληλο που χρηματίστηκε, για τον ιδιοκτήτη αυθαιρέτου, για όποιον δεν κόβει απόδειξη.
Σεβόμαστε τη φύση; Ξέρουμε ότι δεν μας ανήκει; Τότε δεν έχουμε καμία ανοχή σε φαινόμενα παράνομης δόμησης, στην αλόγιστη σπατάλη του νερού σε χωριά και κάμπους, στην δολοφονία και τον βασανισμό ζώων, στην καταστροφή των δασών, των λιμνών και των ποταμών.
Μας ενδιαφέρει η αναβάθμιση του κοινωνικού πολιτισμού; Δεν θα έρθει μέσα από ηρωικές μάχες εναντίον της ορθολογικής διαχείρισης απορριμάτων, δεν θα γίνει με τη διατήρηση των χωματερών, ούτε με την αποενοχοποίηση των τοπικών συμφερόντων που αντιστέκονται στη δημιουργία χώρων υγειονομικής ταφής.
Έχουμε καταλάβει γιατί φτάσαμε ως εδώ, στη χρεοκοπία; Φταίνε μόνο οι νεοφιλελεύθερες ελίτ και η κερδοσκοπία, η κυριαρχία των αγορών επί των πολιτικών ηγεσιών ή μήπως υπάρχει και εθνική ευθύνη; Μας κατέστρεψαν ή καταστραφήκαμε; Είμαστε θύματα των συμφερόντων ή θύτες απέναντι στη νέα γενιά; Και θύματα και θύτες;
Είμαστε, σίγουρα, ευρωπαϊστές; Γιατί αν είμαστε ευρωπαϊστές υπό την προϋπόθεση ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί και θα κυριαρχήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το 2013 δεν θα ψηφίσουμε εμείς στη Γερμανία για την ανάδειξη κυβέρνησης, αλλά οι Γερμανοί πολίτες που θα επιλέξουν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, και πάλι το κόμμα της Αγκελα Μέρκελ.
Είμαστε κατά του πελατειακού κράτους; Αν ναι, θα πρέπει να είμαστε και υπέρ των απολύσεων όλων όσοι προσλήφθηκαν στο Δημόσιο εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ, περνώντας από βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, αξιοποιώντας τα πάντα ανοιχτά παράθυρα μίας Διοίκησης στους κόλπους της οποίας επιβιώνουν τα απομεινάρια του οθωμανικού παρελθόντος: Φέουδα, βιλαέτια, ρουσφέτια, παζάρια και μπαξίσια.
Είμαστε υπέρ ενός υγιούς δημόσιου τομέα στην υπηρεσία του πολίτη; Αν ναι, υποστηρίζουμε τα λουκέτα σε άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες, που δημιουργήθηκαν για να υπάρχει χώρος συναλλαγής μεταξύ ψηφοφόρων και πολιτικού συστήματος. Υποστηρίζουμε την κατάργηση κάθε φορέα που δεν παράγει, αλλά υπάρχει για να υπάρχουν υπάλληλοι.
Είμαστε υπέρ της αξιοκρατίας; Αν ναι, στηρίζουμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, απαιτούμε διαφάνεια και φερεγγυότητα στη διαδικασία που θα ακολουθηθεί, αλλά οπωσδήποτε αναγνωρίζουμε ότι ο δάσκαλος και ο καθηγητής πρέπει να κρίνονται για τον τρόπο με τον οποίο ασκούν το λειτούργημά τους. Και πρέπει να τιμωρούνται αν παραβαίνουν κανόνες, αρχές και αξίες, αν είναι ανεπαρκείς ή ακατάλληλοι.
Είμαστε απόλυτα κατά της βίας; Αν ναι, και όχι ναι μεν αλλά, τότε καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε τραμπουκισμό, με την ίδια ένταση, είτε πρόκειται για επίθεση εναντίον μετανάστη, είτε για χουλιγγανισμούς μέσα στα πανεπιστήμια, είτε για στοχοποίηση αστυνομικών.
Θέλουμε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας; Αν ναι, ασφαλώς και έχουμε άποψη για τους όρους και τις διαδικασίες, αλλά φυσικά και στεκόμαστε απέναντι σε καταπατητές και καταχραστές, ακόμη και αν δεν πρόκειται για μεγάλα ψάρια αλλά για λαϊκούς «αγωνιστές».
Είναι μάστιγα, εθνική ντροπή και καρδιά του ελληνικού προβλήματος η φοροδιαφυγή; Αν ναι, τότε εχθρός δεν είναι μόνο ο λαθρέμπορος καυσίμων ή ο μεγαλογιατρός, αλλά και ο υδραυλικός ή ο μαραγκός της γειτονιάς, ο ψαράς και εστιάτορας, οποιοσδήποτε δεν δηλώνει εισοδήματα φοροκλέπτοντας σε βάρος των υπολοίπων.
Αναγνωρίζουμε τις παθογένειες του συνδικαλισμού; Αν ναι, δεν αγκαλιάζουμε τους επαγγελματίες των συντεχνιών που στο όνομα του λαού εμποδίζουν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα για σκοπούς ξένους προς όσα ορίζει το καταστατικό τους.
Πιστεύουμε στην ισότητα των ευκαιριών; Ε, τότε δεν αποδεχόμαστε την έννοια του κλειστού επαγγέλματος και στηρίζουμε οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης, είτε πρόκειται για ταξί είτε για τη δικηγορία.
Καταλαβαίνουμε ότι αρχή και τέλος είναι τα δικαιώματα των νέων; Με πρώτο ανάμεσά τους το δικαίωμα στην εργασία; Προφανώς και αναζητούμε τη λύση στις επενδύσεις. Θέλουμε τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, με ό,τι σημαίνει αυτό, ενθαρρύνουμε ξένους επιχειρηματίες να έρθουν εδώ, δεν τους αντιμετωπίζουμε ως κερδοσκόπους, δεν τους απειλούμε με ανένδοτο.
Αναγνωρίζουμε την έννοια της ατομικής ευθύνης; Αν ναι, δεν έχουμε καμία αλληλεγγύη για τον ανάπηρο-μαϊμού, για τον υπάλληλο που χρηματίστηκε, για τον ιδιοκτήτη αυθαιρέτου, για όποιον δεν κόβει απόδειξη.
Σεβόμαστε τη φύση; Ξέρουμε ότι δεν μας ανήκει; Τότε δεν έχουμε καμία ανοχή σε φαινόμενα παράνομης δόμησης, στην αλόγιστη σπατάλη του νερού σε χωριά και κάμπους, στην δολοφονία και τον βασανισμό ζώων, στην καταστροφή των δασών, των λιμνών και των ποταμών.
Μας ενδιαφέρει η αναβάθμιση του κοινωνικού πολιτισμού; Δεν θα έρθει μέσα από ηρωικές μάχες εναντίον της ορθολογικής διαχείρισης απορριμάτων, δεν θα γίνει με τη διατήρηση των χωματερών, ούτε με την αποενοχοποίηση των τοπικών συμφερόντων που αντιστέκονται στη δημιουργία χώρων υγειονομικής ταφής.
Έχουμε καταλάβει γιατί φτάσαμε ως εδώ, στη χρεοκοπία; Φταίνε μόνο οι νεοφιλελεύθερες ελίτ και η κερδοσκοπία, η κυριαρχία των αγορών επί των πολιτικών ηγεσιών ή μήπως υπάρχει και εθνική ευθύνη; Μας κατέστρεψαν ή καταστραφήκαμε; Είμαστε θύματα των συμφερόντων ή θύτες απέναντι στη νέα γενιά; Και θύματα και θύτες;
