Η αριστερά της ευθύνης και η «αριστερά» του Δημήτρη
Ανδρέας Παπαδόπουλος, 05/07/2012
 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ
Η επιλογή της Δημοκρατικής Αριστεράς να στηρίξει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης ενεργοποίησε τη συζήτηση για το τι είναι αριστερό σήμερα και ποια είναι τα όρια της παρέμβασης ενός αριστερού κόμματος.
Για παράδειγμα ο πούρος αριστερός, Δημήτρης Παπαδημούλης, μίλησε για «νέα δεξιά μετατόπιση» (Ελεύθερος Τύπος, 1/7/12), ο συνδικαλιστής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Στρατούλης, υποστήριξε ότι θυσιάστηκε για να «εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του εγχώριου και ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου»(real.gr, 27/6/12), την ίδια ώρα που μια σειρά αναλυτών, αλλά και πολιτικών παραγόντων εξήραν την τολμηρή στάση της.
Η ουσία είναι μία και όποιος την παραγνωρίζει μάλλον είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν η ΔΗΜΑΡ δεν στήριζε αυτή την κυβέρνηση, τότε η χώρα θα οδηγείτο σε τρίτες εκλογές, κοινώς στην καταστροφή.
Η ΔΗΜΑΡ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε όσους έχουν επιλεκτική μνήμη, να τους θυμίσω ότι η ΔΗΜΑΡ διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενη ότι θα είναι «μέρος της λύσης», ενώ απολύτως ενδεικτική ήταν η συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στο Έθνος της Κυριακής(3/6/12): «Προτάσσουμε το πρόγραμμα με γραπτές δεσμεύσεις. Και όσο πιο ισχυρή είναι η ΔΗΜΑΡ τόσο πιο προοδευτική, αποτελεσματική και σταθερή θα είναι η κυβέρνηση. Για ένα πράγμα να είναι οι πάντες βέβαιοι. Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα ακυβέρνητη».
Σε αυτές τις 6 αράδες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κωδικοποιούσε τη στάση του κόμματος, η οποία και επιβεβαιώθηκε μετεκλογικά. Δεν άφησε τη χώρα ακυβέρνητη, υπήρξαν γραπτές δεσμεύσεις, ενώ το κείμενο της συμφωνίας των τριών πολιτικών αρχηγών είναι απολύτως προοδευτικό. Στις παρούσες δε συνθήκες πιο προοδευτικό δεν γίνεται…
Η Δημοκρατική Αριστερά δεν κορόιδεψε τους ψηφοφόρους , επιβεβαίωσε ότι είναι η αριστερά της ευθύνης, που δεν κάθισε στη γωνιά του περιθωρίου να «πετάει πέτρες» και να έχει μικροκομματικά οφέλη.
Και επιπλέον τήρησε αυτό που συνήθιζε να λέει ο Λεωνίδας Κύρκος: «Χωρίς συμβιβασμούς δεν μπορείς να προχωρήσεις. Το ζητούμενο είναι προς όφελος ποιων είναι αυτοί οι συμβιβασμοί»…
Το κρίσιμο σήμερα είναι η προώθηση του κυβερνητικού έργου. Το κείμενο της συμφωνίας έχει ορίζοντα τετραετίας, όπερ σημαίνει ότι σταδιακά θα πετυχαίνουμε πράγματα, προωθώντας, όμως, μεταρρυθμίσεις.
Δεν μπορούμε να «κάτσουμε στις δάφνες του κειμένου». Η δημόσια περιουσία πρέπει να αξιοποιηθεί, άχρηστοι οργανισμοί- απόρροια του πελατειακού κράτους- πρέπει να καταργηθούν, τα κλειστά επαγγέλματα πρέπει να ανοίξουν, πρέπει να υπάρξει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες και θα δημιουργεί συνθήκες προσέλκυσης των επιχειρηματιών, ενώ και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος πρέπει να αλλάξει άρδην με άμεση εφαρμογή των ρυθμίσεων που προβλέπονται στο μνημόνιο συνεργασίας των τριών κομμάτων.
Όποιος πιστεύει ότι θα παίρνουμε τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων χωρίς να κάνουμε τίποτα, μάλλον γοητεύεται από τους λόγους του Αλέξη και της παρέας του.
Η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, λοιπόν, αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να γίνει επιτέλους μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Αν αποτύχουμε, τότε ο εφιάλτης της δραχμής είναι περισσότερο ορατός από ποτέ.
Χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος, η ΔΗΜΑΡ, όπως προκύπτει από στάση του προέδρου της και όλων των κορυφαίων στελεχών της, στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις το εγχείρημα.
Εν κατακλείδι: Θα κάνουμε το παν για να πετύχει η κυβέρνηση στο δύσκολο έργο της και θα αφήσουμε τον Δημήτρη Παπαδημούλη να παριστάνει τον αριστερό και να θεωρεί εμάς «δεξιούς».
Για παράδειγμα ο πούρος αριστερός, Δημήτρης Παπαδημούλης, μίλησε για «νέα δεξιά μετατόπιση» (Ελεύθερος Τύπος, 1/7/12), ο συνδικαλιστής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Στρατούλης, υποστήριξε ότι θυσιάστηκε για να «εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του εγχώριου και ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου»(real.gr, 27/6/12), την ίδια ώρα που μια σειρά αναλυτών, αλλά και πολιτικών παραγόντων εξήραν την τολμηρή στάση της.
Η ουσία είναι μία και όποιος την παραγνωρίζει μάλλον είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν η ΔΗΜΑΡ δεν στήριζε αυτή την κυβέρνηση, τότε η χώρα θα οδηγείτο σε τρίτες εκλογές, κοινώς στην καταστροφή.
Η ΔΗΜΑΡ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Σε όσους έχουν επιλεκτική μνήμη, να τους θυμίσω ότι η ΔΗΜΑΡ διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενη ότι θα είναι «μέρος της λύσης», ενώ απολύτως ενδεικτική ήταν η συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στο Έθνος της Κυριακής(3/6/12): «Προτάσσουμε το πρόγραμμα με γραπτές δεσμεύσεις. Και όσο πιο ισχυρή είναι η ΔΗΜΑΡ τόσο πιο προοδευτική, αποτελεσματική και σταθερή θα είναι η κυβέρνηση. Για ένα πράγμα να είναι οι πάντες βέβαιοι. Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα ακυβέρνητη».
Σε αυτές τις 6 αράδες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κωδικοποιούσε τη στάση του κόμματος, η οποία και επιβεβαιώθηκε μετεκλογικά. Δεν άφησε τη χώρα ακυβέρνητη, υπήρξαν γραπτές δεσμεύσεις, ενώ το κείμενο της συμφωνίας των τριών πολιτικών αρχηγών είναι απολύτως προοδευτικό. Στις παρούσες δε συνθήκες πιο προοδευτικό δεν γίνεται…
Η Δημοκρατική Αριστερά δεν κορόιδεψε τους ψηφοφόρους , επιβεβαίωσε ότι είναι η αριστερά της ευθύνης, που δεν κάθισε στη γωνιά του περιθωρίου να «πετάει πέτρες» και να έχει μικροκομματικά οφέλη.
Και επιπλέον τήρησε αυτό που συνήθιζε να λέει ο Λεωνίδας Κύρκος: «Χωρίς συμβιβασμούς δεν μπορείς να προχωρήσεις. Το ζητούμενο είναι προς όφελος ποιων είναι αυτοί οι συμβιβασμοί»…
Το κρίσιμο σήμερα είναι η προώθηση του κυβερνητικού έργου. Το κείμενο της συμφωνίας έχει ορίζοντα τετραετίας, όπερ σημαίνει ότι σταδιακά θα πετυχαίνουμε πράγματα, προωθώντας, όμως, μεταρρυθμίσεις.
Δεν μπορούμε να «κάτσουμε στις δάφνες του κειμένου». Η δημόσια περιουσία πρέπει να αξιοποιηθεί, άχρηστοι οργανισμοί- απόρροια του πελατειακού κράτους- πρέπει να καταργηθούν, τα κλειστά επαγγέλματα πρέπει να ανοίξουν, πρέπει να υπάρξει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες και θα δημιουργεί συνθήκες προσέλκυσης των επιχειρηματιών, ενώ και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος πρέπει να αλλάξει άρδην με άμεση εφαρμογή των ρυθμίσεων που προβλέπονται στο μνημόνιο συνεργασίας των τριών κομμάτων.
Όποιος πιστεύει ότι θα παίρνουμε τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων χωρίς να κάνουμε τίποτα, μάλλον γοητεύεται από τους λόγους του Αλέξη και της παρέας του.
Η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, λοιπόν, αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να γίνει επιτέλους μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Αν αποτύχουμε, τότε ο εφιάλτης της δραχμής είναι περισσότερο ορατός από ποτέ.
Χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος, η ΔΗΜΑΡ, όπως προκύπτει από στάση του προέδρου της και όλων των κορυφαίων στελεχών της, στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις το εγχείρημα.
Εν κατακλείδι: Θα κάνουμε το παν για να πετύχει η κυβέρνηση στο δύσκολο έργο της και θα αφήσουμε τον Δημήτρη Παπαδημούλη να παριστάνει τον αριστερό και να θεωρεί εμάς «δεξιούς».
