ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ; του Π.Χατζηγεωργίου
Στη δεκαετία
του 50 ο τότε παντοδύναμος ηγέτης της συντηρητικής παράταξης Κωνσταντίνος
Καραμανλής κρατικοποίησε τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και έτσι προέκυψαν η
ΔΕΗ, η ΕΕΥ μετέπειτα ΕΥΔΑΠ, ο ΟΤΕ. Στη δεκαετία του 70 ο ίδιος συντηρητικός
ηγέτης προχώρησε σε κρατικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων σε
«στρατηγικούς» τομείς της οικονομίας (ναυπηγεία, συγκοινωνίες). Οι παλιότεροι
θα θυμούνται τις επιθέσεις που δέχονταν εκείνο τον καιρό ο τότε Υπουργός της
Ν.Δ. Παπαληγούρας, ο αποκληθείς και «σοσιαλμανής».
Η πολιτική
εκείνη ήταν αναμφισβήτητα προοδευτική. Περιέρχονταν υπό κρατικό έλεγχο
επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας, που θα βοηθούσαν στην
οικονομική ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Με το πέρασμα
του χρόνου πολλές επιχειρήσεις κατέστησαν ζημιογόνες. Τα ελλείμματά τους
αναγκαστικά καλύπτονταν από τον κρατικό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα να
μειώνονται τα διαθέσιμα για ανάπτυξη, υποδομές, κοινωνικό κράτος, παιδεία,
υγεία. Οι αιτίες γνωστές: κακοδιαχείριση, σπατάλες, πελατειακοί διορισμοί,
κομματοκρατία, απαράδεκτες συντεχνιακές και συνδικαλιστικές πρακτικές. Το
κράτος έφθασε να έχει υπό τον έλεγχό του ακόμη και επιχειρήσεις ήσσονος
σημασίας (π.χ. SOFTEX). Εκπονήθηκαν ατέλειωτα σχέδια
εξυγίανσης, που απέτυχαν όλα παταγωδώς. Πάμπολλες επιχειρήσεις άμεσα ή έμμεσα
ελεγχόμενες από το κράτος βυθίζονται στα χρέη καθημερινά ολοένα και ποιο βαθιά
(ΣΕΚΑΠ, ΔΩΔΩΝΗ κλπ) και απειλούνται άμεσα με λουκέτο.
Η διατήρηση
αυτής της κατάστασης δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι σαφώς και δεν είναι προοδευτική
πολιτική. Το κράτος ως επιχειρηματίας έχει αποτύχει παταγωδώς. Υπάρχουν βεβαίως
και ορισμένες επιχειρήσεις κερδοφόρες (ΟΠΑΠ, Ιππόδρομος) για προφανείς λόγους
(τζόγος), με την επωφελή εκποίηση των οποίων θα μπορούσε να ελαφρυνθεί το
δημόσιο χρέος. Επίσης θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν δημόσιες εκτάσεις (π.χ.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ), που παραμένουν επί χρόνια αναξιοποίητες.
Κανείς δεν
αμφισβητεί ότι σήμερα η Χώρα μας βρίσκεται σε δεινή θέση. Έχει ουσιαστικά
χρεοκοπήσει, δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές ή από οπουδήποτε αλλού και
συντηρείται από τις δόσεις των δανείων που μας χορηγούν οι «ανάλγητοι»
ευρωπαίοι εταίροι μας υπό σκληρούς πράγματι και εν πολλοίς καταστροφικούς
όρους.
Όπως θάλεγε
και το ΚΚΕ υπάρχουν πολλά κόμματα, δύο όμως πολιτικές, που μπορεί να επιλέξει ο
Ελληνικός Λαός. Η μία είναι η εθνικά υπερήφανη και ανεξάρτητη πολιτική του ΟΧΙ
ΣΕ ΟΛΑ, δηλαδή ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Αυτή η «εθνικά υπερήφανη
πολιτική»:
ΣΗΜΑΙΝΕΙ:
Άμεση καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, άρνηση να παραλάβουμε
τις υπόλοιπες δόσεις των δανείων, παύση πληρωμών και πτώχευση
ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ:
Έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, εθνική απομόνωση
ΕΧΕΙ ΩΣ
ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ: Μια «Επαναστατική Κυβέρνηση», που αλλάζει άρδην το πολιτικό
σύστημα, κρατικοποιεί τα πάντα, απαγορεύει τις εισαγωγές και προχωρεί σε μία
σχεδιασμένη οικονομία σοβιετικού τύπου. Ο Λαός αρχικά θα υποφέρει μεν και θα
υποστεί τα πάνδεινα, αλλά θα είναι Εθνικά Υπερήφανος και θα έχει «σοσιαλιστική
προοπτική»
Με την άνω
πολιτική στο πρώτο της σκέλος (καταγγελία μνημονίου, παύση πληρωμών, πτώχευση)
ερωτοτροπούν δίχως όμως να αναφέρουν τις πιο πάνω συνέπειες από αριστερά ο
ΣΥΡΙΖΑ και από δεξιά (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ).
Την πολιτική
αυτή όμως καταψήφισε πανηγυρικά ο Ελληνικός Λαός στις δύο πρόσφατες εκλογικές
αναμετρήσεις, επιλέγοντας την ευρωπαϊκή προοπτική της Χώρας, την
επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου και όχι τη ρήξη με τους ευρωπαίους
εταίρους μας.
Για την
αντιμετώπιση της Κρίσης οι έως σήμερα Κυβερνήσεις της χώρας προχώρησαν σε
μειώσεις μισθών και συντάξεων. Δεν τόλμησαν να περιορίσουν τις σπατάλες του
Δημοσίου, να καταργήσουν και συγχωνεύσουν άχρηστους εν πολλοίς οργανισμούς και
φορείς, να αξιοποιήσουν κρατική περιουσία.
Για πρώτη φορά
στην Ελλάδα έχουμε μια Κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων, που καλείται να
διαχειριστεί τα προβλήματα στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας. Αμφισβητεί
κανείς ότι στις εκλογές η Εντολή του Λαού ήταν Επιτέλους Συνεργασία – Επιτέλους
Κυβέρνηση;
Η Δημοκρατική Αριστερά ανέλαβε τις ευθύνες που
της αναλογούσαν, σύμφωνα και με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Τόλμησε αυτή
τη συνεργασία αγνοώντας το πολιτικό κόστος και αποδεχόμενη το ρίσκο του
πρωτόγνωρου αυτού πειράματος. Αμφιβάλλει κανείς ότι και στη χώρα μας από τούδε
και εφεξής θα έχουμε συνεργατικές – συμμαχικές Κυβερνήσεις; Όσοι σήμερα
πετροβολούν τη ΔΗΜΑΡ ας ετοιμάζονται να
συμμετέχουν σε τέτοιες κυβερνήσεις, αν δεν θέλουν ο Ελληνικός Λαός, που
επιθυμεί λύση στα προβλήματά του, να τους γυρίσει την πλάτη. Το στοίχημα όχι
για την Κυβέρνηση, αλλά για τη Χώρα μας είναι μεγάλο. Ποιος αλήθεια εύχεται να
αποτύχει η Κυβέρνηση στους διακηρυγμένους στόχους της, όπως αυτοί προκύπτουν
από την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν;
Είναι η
τελευταία μας ευκαιρία να σταματήσουμε τον κατήφορο, να αλλάξουμε τους επαχθείς
όρους του μνημονίου, να ανακουφίσουμε τα λαϊκά στρώματα που δεινοπαθούν. Όλα
όσα δηλαδή λένε σοβαροί άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα, όσα αναμένουν οι
Πολίτες που αισθάνονται ανακούφιση από το σχηματισμό Κυβέρνησης και περιμένουν
καλόπιστα να δούνε αποτελέσματα. Αν δεν πετύχει τους αμέσως επόμενους μήνες η
Κυβέρνηση στο έργο της, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι πιθανόν η Χώρα να μη έχει
πλέον άλλες επιλογές και ευκαιρίες.
Στο σημείο
ΜΗΔΕΝ που βρισκόμαστε σήμερα, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν δεν θέλουμε να
«πετσοκόψουμε» και άλλο μισθούς και συντάξεις, θα πρέπει να περιορίσουμε
δραστικά τις σπατάλες στο Δημόσιο και να αξιοποιήσουμε Δημόσια περιουσία. Τι θα
περικόψουμε και τι θα αξιοποιήσουμε και πως αποτελεί μεγάλη συζήτηση και μπορεί
κάθε πολιτική δύναμη να έχει τη δική της προσέγγιση. Η ΔΗΜΑΡ έχει τις δικές της
θέσεις και απόψεις και τις έχει αναπτύξει πολύ καθαρά από καιρό, δηλώνοντας πως
δεν είναι αρνητική ούτε στον περιορισμό του Δημόσιου τομέα (δίχως απολύσεις),
ούτε στην αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας με όρους και προϋποθέσεις, διατηρώντας
τις ενστάσεις της για επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα και αγαθά κοινής
ωφέλειας.
Αμφιβάλλει
όμως κανείς ότι σίγουρα δεν είναι ούτε ρεαλιστικό, ούτε προοδευτικό, αλλά απλά
καταστροφικό να λέμε ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ; Δεν θα πρέπει τα κόμματα να πούνε καθαρά στους
πολίτες τις προτάσεις τους, τι θα περικόψουμε, τι θα εκμισθώσουμε, τι θα
πωλήσουμε; Είναι πατριωτικό και εθνικά επωφελές να λες δεν θέλουμε να δώσουμε
ούτε σπιθαμή γης; Στο όνομα ποιας ιδεοληψίας, ποιας οικονομικής θεωρίας, ποιας
πολιτικής σκοπιμότητας μπορεί κανείς να έχει μια τέτοια τοποθέτηση;
Δυστυχώς από
τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης διαφάνηκε ότι υπάρχει
μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.
ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ & ΚΚΕ είπαν ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Κάθε πολίτης
μπορεί να κρίνει αν η θέση αυτή είναι προοδευτική ή άκρως συντηρητική.
Ο Πρόεδρος της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Φώτης Κουβέλης κλείνοντας την ομιλία του στη Βουλή
δήλωσε πως η απαλλαγή από το Μνημόνιο, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει
επιστροφή στο αμαρτωλό χθες. Φαίνεται όμως πως ορισμένοι συνεχίζουν να
παραμυθιάζουν τον Λαό, ότι καταργώντας το Μνημόνιο, καταργούμε και την Κρίση
και θα ξαναζήσουμε μέρες του 80 και του 90 !!!
Παναγιώτης Χατζηγεωργίου
Δικηγόρος – Γραμματέας ΝΕ Δράμας ΔΗΜΑΡ
