Ομιλία του Γραμματέα της ΚΕ Σ. Λυκούδη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής
- Δημοσιεύτηκε στις Παρασκευή, 05 Οκτωβρίου 2012 09:35
Η κρίση, συντρόφισσες και σύντροφοι, καθρεφτίζει τα λάθη των πολιτικών που αγνόησαν την πραγματικότητα και τους μύθους που μάς παγίδευσαν. Η κρίση χρέους ήταν το επιστέγασμα της πολιτικής παρακμής και η κρίση δανεισμού η συνέπεια της απάθειας του πολιτικού συστήματος, που, επί δεκαετίες, βολεύτηκε κρύβοντας κάτω από ακριβά χαλιά τα χρόνια προβλήματα.
Όσοι εφησυχάζουν, επειδή τάχα η κρίση είναι μόνο ευρωπαϊκή, άρα αρκεί εμείς να περιμένουμε τη λύση από την Ευρώπη, ζουν στα σύννεφα. Κι όσοι πιστεύουν ότι οι προοπτικές μας βελτιώνονται αυτόματα, με την καταβολή κάθε πολυπόθητης δόσης, εθελοτυφλούν.
Με τα δανεικά αγοράζουμε μόνο χρόνο. Όσα θα γίνουν ή δεν θα γίνουν στη διάρκεια του αγορασμένου χρόνου θα κρίνουν την πορεία μας.
Γιατί δεν είναι το χρέος που γέννησε την κρίση. Υπάρχουν εύρωστα κράτη με χρέος μεγαλύτερο, και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ αλλά και ως απόλυτο νούμερο. Σε κανένα όμως ανεπτυγμένο και δημοκρατικό κράτος, η πολιτική τάξη δεν διαχειρίστηκε τόσο ανέμελα και ιδιοτελώς το χρέος της, δεν αποδείχτηκε τόσο καταστροφική για την κοινωνία.
Στην πολιτική, συντρόφισσες και σύντροφοι, ισχύει ότι και στη ζωή: τον καιρό του θερισμού θερίζεις, ό,τι έσπειρες τον καιρό της σποράς. Και στη σπορά της Μεταπολίτευσης μερικά σακιά είχαν χαλασμένους σπόρους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε σωτήρες και προφήτες. Δεν έχουμε καν την άνεση και το χρόνο να γράφουμε γραφικές επιστολές στη Μέρκελ ή να διαβάζουμε εκθέσεις ιδεών.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, δεν υπάρχουν καν άμεσες λύσεις.
Βασική επιλογή μας είναι η ανάπτυξη της χώρας μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, για να διασφαλίσουμε την οικονομική στήριξη, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ισχυροποιήσουμε τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας μας στη δημοκρατία και τις αξίες της .
Αλλά για να μη μείνουμε στο επίπεδο της ρητορείας, για να βαδίσουμε στο δρόμο της ανάκαμψης, ας έχουμε κατά νου δυο ρεαλιστικές παραδοχές: Πρώτον δεν φτάνουν οι δικές μας δυνάμεις και δεύτερον η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, αν δεν την προϋπολογίζεις στους λογαριασμούς σου.
Ή, όπως έγραφε ο οξυδερκής Παναγιώτης Κονδύλης το 1992,
“Για να περπατήσει κανείς πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει πόδια. Το πού, πώς και πότε θα πάει, δεν το ξέρει πάντοτε εκ των προτέρων και δεν το καθορίζει πάντοτε ο ίδιος. Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά. Η στάση αυτή δεν προμηνύει τίποτε καλό.”
Τη διαπίστωση αυτή ο Π. Κονδύλης την έκανε το 1992.
Αυτά τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν, τα όσα έγιναν και, κυρίως, τα όσα δεν έγιναν, βάρυναν στην απόφασή μας να συμμετάσχουμε στη διακυβέρνηση της χώρας, αφήνοντας στην άκρη την ευκολία και την ασφάλεια της ανέξοδης κριτικής.
Και ο μεγαλύτερος εχθρός σ΄αυτήν την προσπάθεια δεν είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, που διαβάζουν τη ζωή σα βιβλίο εσόδων –εξόδων.
Δεν είναι καν η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και όσοι θέλουν να μάς επιβάλλουν λακωνική δημοσιονομική πειθαρχία, ίσως και να μας τιμωρήσουν παραδειγματικά.
Είναι η αδράνεια, συντρόφισσες και σύντροφοι, και ο χρόνος. Αυτά είναι τα το πιο κρίσιμα πολιτικά μεγέθη σήμερα.
Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, δεν το νιώθαμε, δεν υπολογίζαμε το βάρος του χρόνου στα χρόνια της αμεριμνησίας. Τώρα χρειάζεται να συμπυκνώσουμε τις οφειλές δυο γενεών σε δυο χρόνια.
Για να τρέξουμε λοιπόν, σ΄αυτόν τον μαραθώνιο της ταχύτητας και να υπηρετήσουμε τους μακροπρόθεσμους εθνικούς στόχους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε με θάρρος, αρετή και τόλμη ότι η συγκυρία απαιτεί πολιτική σταθερότητα με ευρωπαϊκό πρόσημο και ισχυρό, δίκαιο κράτος.
Εδώ λοιπόν είναι η σφραγίδα της ΔΗΜΑΡ. Πολλοί το καταλαβαίνουμε από σήμερα. Άλλοι θα το διαπιστώσουν αργότερα. Αυτό συμβαίνει πάντα. Δεν πειράζει!
Δεν αντιλαμβάνονται όλοι τα ζητήματα με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές στην απόρριψη και τη δυσαρέσκεια του κόσμου, αυτό που συνηθίσαμε να λέμε πολιτικό κόστος. Κάποιοι μάλιστα, νεότεροι στις γραμμές μας κι έχοντας πίσω τους πολλά ναι και σιωπές, όσο η χώρα κατηφόριζε στην παρακμή, αισθάνονται πιο ασφαλείς τώρα με τα συνεχή όχι.
Εμείς όμως, σύντροφοι, παρά τη δυσάρεστη έκπληξή μας για μερικά φαινόμενα πρόχειρης πολιτικής συμπεριφοράς, είμαστε περήφανοι γα τον πολιτικό πολιτισμό της ανανεωτικής αριστεράς και επιμένουμε στην υπεράσπιση των κανόνων της εσωκομματικής δημοκρατίας και στη λογική των πολιτικών συνεργασιών.
Ποινές και αποβολές δεν προβλέπονται βεβαίως στην κομματική μας λειτουργία και τις κοινοβουλευτικές συνεργασίες μας. Προβλέπονται όμως κανόνες. Όχι λοιπόν άνωθεν πειθαρχία αλλά, οπωσδήποτε σεβασμός στις συλλογικές αποφάσεις.
Ακούστηκαν πολλές προτάσεις, πώς θα πετύχουμε τους στόχους μας στη διαπραγμάτευση και μέσα στο κυβερνητικό σχήμα. Από το “να εκβιάσει ο Κουβέλης”, μέχρι το να γίνουμε πιο διεκδικητικοί, πιο…αριστεροί....
Νομίζω ότι εκφράζω το μεγάλο σύνολο στο κόμμα λέγοντας ότι ο Κουβέλης, κι ο κάθε Κουβέλης εδώ μέσα, σκέφτεται, συνδιαλέγεται, συνεργάζεται αλλά δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται. Όσο για το ποια στάση είναι “αριστερή” και “υπεύθυνα αριστερή” θα ήθελα να σας εξομολογηθώ ότι αν και καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις, συνυπογράφω τις υποσημειώσεις και συμμερίζομαι τις ενστάσεις σας, αριστερή στάση σήμερα είναι η δύσκολη στάση, αυτή που προκαλεί στενοχωρία και δυσαρέσκεια.
Πιστεύω, μαζί με όλους, πως αυτή είναι η ώρα της κρίσης, άρα η ώρα της αλήθειας. Και σας ρωτώ, αν η κοινωνία «βράζει» και είναι έτοιμη όπως πιστεύουν κάποιοι σύντροφοι, να βγάλει τα όπλα απ΄ τα σεντούκια και να στήσει εμφύλιο εξαιτίας των περικοπών, πώς πιστεύετε ότι θα αντιδράσει την ημέρα της χρεωκοπίας, της κατάρρευσης της χώρας και για όσα χρόνια θα βρίσκεται στον πάτο; Θα βγει στο δρόμο με γαρύφαλλα;
Οπότε, ποιο είναι το μείζον, το υπεύθυνο, το αριστερό: να αποτρέψεις, όσο μπορείς, τις περικοπές ή να αποτρέψεις, όσο μπορείς, τις περικοπές αλλά ΚΑΙ να μπεις ανάχωμα στην κατάρρευση;
Και είναι υπεύθυνη και αριστερή συμπεριφορά να είμαι στο πασοκ, όσο αυτό ευχαριστεί το λαό μοιράζοντας από τα δανεικά, να μην έχω φθορά και κόστος από τη συμμετοχή μου, να φεύγω όταν αρχίζουν τα δυσάρεστα, να αναβαπτίζομαι στη ΔΗΜΑΡ και 5 μήνες μετά ως ανέκαθεν αριστερός να μοιράζω και πιστοποιητικά αριστεροσύνης;
Κι επιπλέον για όσους δυσκολεύονται στην ανάληψη του πολιτικού κόστους υπενθυμίζω ότι η Αριστερά απαιτεί υπερβάσεις. Των εγωισμών, των βολεμάτων, των ευκολιών, των δυνατοτήτων, των πιθανοτήτων και, κυρίως των βεβαιοτήτων και των αδυναμιών μας σύντροφοι. Κι εσύ, σύντροφε, που αρνείσαι, όπως είπες τις προάλλες, να αυτοακυρωθείς στα 60 σου, επειδή καλείσαι να ψηφίσεις επώδυνα μέτρα, να ψηφίσεις ό,τι θες! Αλλά μη διανοηθείς να μου ζητήσεις να ακυρώσω κι εγώ το μεγάλο μου άλμα πριν από 2 χρόνια με τη ΔΗΜΑΡ, για να διατυπώνω σήμερα λογικές ΣΥΡΙΖΑ!
