Θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων στη Δράμα

Θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων

από πρωτοβουλία ποδηλατών Δράμας

H αρχή έγινε και στη Δράμα!!!! Η δημοτική αρχή δημιούργησε 56 θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων στην πλατεία και στον γύρω χώρο του δημοτικού ωδείου και δημαρχείου. Είναι η πρώτη έμπρακτη δράση του δήμου προς την προώθηση της χρήσης του ποδηλάτου στην πόλη μας και ένα από τα πολλά αιτήματά μας που βλέπουμε να πραγματοποιείται μετά από τις πολλές συναντήσεις μας με τους υπευθύνους. Εμείς να ενημερώσουμε ότι έχει ανακοινωθεί από το δήμο το πρόγραμμα ''Ποδήλατο και Κίνηση''. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει στόχο την προώθηση του ποδηλάτου, αλλά και την επαναχρησιμοποίηση μεταχειρισμένων ποδηλάτων μετά από την επισκευή ή αντικατάσταση εξαρτημάτων τους που θα γίνεται στις τεχνικές εγκαταστάσεις του Δήμου Δράμας. Όσα ποδήλατα δεν μπορούν να διορθωθούν θα διαχωρίζονται και θα πηγαίνουν προς ανακύκλωση. Στο τέλος τα ποδήλατα θα τοποθετηθούν σε διάφορα σημεία της πόλης για χρήση από τους συμπολίτες μας. Το μέλλον αναμένεται θετικότερο για την χρήση του ποδηλάτου στη Δράμα!!!!!!

Μου αρέσει! · Σχολιάστε

Μου αρέσει! · Σχολιάστε

Μου αρέσει! · Σχολιάστε

ου αρέσει! · Σχολιάστε

Μου αρέσει! · Σχολιάστε

Μου αρέσει! · Σχολιάστε

Και οι «θεραπείες» υπό κρίση Παναγιώτης Παναγιώτου

Και οι «θεραπείες» υπό κρίση

Παναγιώτης Παναγιώτου, 01/04/2013

---

Το πρώτο ερώτημα είναι τι ακριβώς συνέβη στην Κύπρο. Δεν έκλεισε μια τράπεζα γιατί χρεοκόπησε, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Επελέγη μια βίαιη και ακαριαία διάλυση ενός «εθνικού τραπεζικού συστήματος» (αμαρτωλού και υπερδιογκωμένου) στο σύνολό του, που εκπροσωπεί πάνω από το 40% του κυπριακού ΑΕΠ.

Δεν έγινε «διόρθωση» αλλά ολική «καταστροφή» ενός στρεβλού τραπεζικού συστήματος, που με τον τρόπο όμως που έγινε δημιουργεί συνθήκες ανεξέλεγκτης ύφεσης. Θα εκτοξεύσει την ανεργία και θα αυξήσει ραγδαία το χρέος της Κύπρου ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αναπόδραστο αποτέλεσμα θα είναι στη συνέχεια η μείωση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Το δίλημμα αν θα πληρώσει ο κόσμος ή οι μεγαλοκαταθέτες στην περίπτωση της Κύπρου αυτοακυρώνεται. Απλώς μέσω «άλλου δρόμου» θα φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα, να πληρώσει τελικά τον λογαριασμό ο απλός πολίτης.

Εάν η απόφαση του Eurogroup αφορά μόνο την Κύπρο και καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είναι ακραία επιλεκτική και τιμωρητική, ιδίως γιατί το κόστος μιας «άλλης λύσης» ήταν εξαιρετικά μικρό για την Ευρώπη.

Εάν όμως πρόκειται για «μοντέλο» ευρύτερης χρήσης στην Ευρωζώνη, όπως προκύπτει από γερμανικές πηγές, η ευρωπαϊκή τραπεζική πίστη θα «τιναχθεί στον αέρα» και θα υπάρξει «άτακτη» μεταφορά καταθέσεων, είτε στον «ασφαλή» Βορρά είτε εκτός Ευρώπης, οξύνοντας τις αναπτυξιακές ανισότητες μεταξύ Βορρά και Νότου.

Υπάρχει άλλη λύση; Δεν πρέπει να εξυγιανθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα; Προφανώς. Μόνο που απαιτείται ενιαίο πλαίσιο κανόνων διαφανούς και εύρυθμης λειτουργίας, οργανωμένη καταπολέμηση του ξεπλύματος «μαύρου χρήματος» στο σύνολο της Ευρωζώνης, σοβαροί μηχανισμοί ελέγχου και φορολογική εναρμόνιση. Ο σωστός δρόμος (της τραπεζικής ευρωπαϊκής ενοποίησης που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής και «μπλοκάρισε» η Γερμανία) είναι μια ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (με κανόνες, όρους, προϋποθέσεις) απευθείας από τον ESM, χωρίς επιβάρυνση του χρέους των κρατών. Πρακτικά σημαίνει οικονομική συμμετοχή των χωρών του Βορρά στο κόστος επανεκκίνησης των οικονομιών του Νότου, στις οποίες οφείλονται εν μέρει και τα πλεονάσματά τους. Οχι «μοντέλο Κύπρου», που λειτουργεί ακριβώς αντίστροφα!

Ετσι ερχόμαστε στην ουσία του ευρωπαϊκού προβλήματος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν χρόνιες στρεβλώσεις στο εσωτερικό πολλών κρατών-μελών της Ευρωζώνης που στο παρελθόν αντιμετωπίζονταν με το «εργαλείο» του εθνικού νομίσματος. Σʼ αυτές τις «στρεβλώσεις» προστέθηκαν και οι συστημικές ανισορροπίες του ευρώ, που ευνόησαν και κατέστησαν εξαιρετικά πλεονασματικό τον Βορρά έναντι του Νότου...

Εάν προσθέσουμε επίσης αφενός τη διεθνή χρηματοπιστωτική «φούσκα» και αφετέρου τον ανταγωνισμό των αναδυόμενων αγορών, σʼ ένα αρρύθμιστο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, έχουμε όλο το παζλ των αντιθέσεων.

Οι λύσεις, μέσα από αυτή την οπτική γωνία, δεν είναι ούτε «αυτονόητες», ούτε «ουδέτερες», ούτε «μοναδικές». Εξαρτώνται από το «γενικό πλαίσιο» επίλυσης των διαφορετικών συμφερόντων που συγκρούονται και το ποιος το θέτει. Στη δική μας ευρωπαϊκή περίπτωση το ερώτημα είναι εάν θα έχουμε μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη με ισότιμη συμμετοχή των κρατών-μελών της ή μια γερμανική Ευρώπη. Δηλαδή με ποιον τρόπο τελικά θα παραμείνουν και θα ενσωματωθούν σʼ ένα ευρώ «ολοκληρωμένης» αρχιτεκτονικής οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Σε τελευταία ανάλυση, πώς θα γίνει η κατανομή του κόστους για να βγει από την κρίση αλώβητη η Ευρωζώνη.

Μέχρι στιγμής, η ελπίδα της εξόδου από την κρίση, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές ευθύνες των υπό κρίση κρατών-μελών, αντισταθμίζει τις οικονομικές απώλειες και τις κοινωνικές θυσίες. Το «κόστος εξόδου» από το ευρώ ήταν μεγαλύτερο από το «κόστος παραμονής». Φοβούμαι ότι οι βλακώδεις «συνταγές» αντιμετώπισης της κρίσης είναι ικανές να ανατρέψουν τις ισορροπίες του «ισολογισμού» μέσα ή έξω. Η διάλυση του ευρώ, αν προκύψει, δεν θα οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους, αλλά στην πραγματική αδυναμία, κοινωνική και οικονομική, των χωρών του Νότου να ακολουθήσουν μια γερμανική Ευρώπη.

Καθάρματα και γκάνγκστερ Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Καθάρματα και γκάνγκστερ

Του Περικλή Δημητρολόπουλου, ΝΕΑ, 29.3.13

- Κάθαρμα!

- Είσαι και φαίνεσαι!

Η γαλλική Libération βρήκε έναν πολύ παραστατικό τρόπο πριν από λίγες ημέρες για να περιγράψει στο πρωτοσέλιδό της τον τρόπο που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα ο πολιτικός διάλογος στη Γαλλία. Οι ύβρεις έχουν αντικαταστήσει τα επιχειρήματα, ο λεπτός υπαινιγμός που μπορεί να συνοδεύσει μια διαφωνία έχει δώσει τη θέση του στην μπρούτα προσβολή. Η εφημερίδα αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον πολιτικό πολιτισμό, να ψέξει τους πολιτικούς που «ξεπερνούν τα όρια». Το υβρεολόγιο δεν έχει καμία θέση στη δημόσια ζωή, στον υπουργό Οικονομικών μπορεί να προσάψει κανείς πολλά, να ασκήσει όσο σκληρή κριτική θέλει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι «στραγγαλιστής» ή «ένας από τα 17 καθάρματα του Eurogroup», για έναν δικαστή δεν μπορείς να λες ότι «ατιμάζει τη δικαιοσύνη» ή ότι «κοπρίζει τη Γαλλία» επειδή διαφωνείς με μια απόφασή του. Υπάρχει κάτι ανησυχητικό σε όλα αυτά, θυμίζουν τη φραστική βία της άκρας Δεξιάς τη δεκαετία του 1930. Αν ψάχναμε ακόμη μία απόδειξη της διολίσθησης προς τα άκρα, την έχουμε μπροστά στα μάτια μας - ή μάλλον τρυπάει τα αυτιά μας.  

ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ αυτή η ανησυχία; Μήπως αυτός ο φάρος της αριστερής διανόησης έχει υποκύψει στην τυφλή γοητεία της μπουρζουαζίας; Είναι δυνατόν να υποκλίνεται στους κανόνες της αστικής ευγένειας, να υπερασπίζεται την υποκρισία, να αφιερώνει την πρώτη της σελίδα σε κάτι τόσο ασήμαντο όταν ο κόσμος καίγεται; Δεν ξέρει η εφημερίδα που ίδρυσε ένας Ζαν Πολ Σαρτρ ότι η βία μπορεί να είναι προϊόν δίκαιης αγανάκτησης, ότι μπορείς μια χαρά να την καταδικάζεις και συγχρόνως να τη δικαιολογείς; Κι έπειτα γιατί δεν ρίχνει μια πιο προσεκτική ματιά στον Νότο; Ενας κωμικός στην Ιταλία κάνει καριέρα στην πολιτική με το «Vaffanculo», χαρακτηρίζει «ζόμπι» έναν αντίπαλό του, «νάνο» κάποιον άλλον, «πουτανιάρικα» τα κόμματα. Ενας μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης που κυβέρνησε τη χώρα για πολλά χρόνια διασκεδάζει το κοινό του με τους «αριστερούς που δεν πλένονται», ενώ αποκαλεί τους δικαστές «τρελούς» στην καλύτερη περίπτωση και «ηλίθιους» στη χειρότερη.

ΑΝ ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ της εφημερίδας έφταναν πιο ανατολικά, θα άκουγε να μιλούν για «προδότες», «νενέκους», «πράκτορες». Θα μάθαινε ότι κάποιοι έχουν ξεπουλήσει τη χώρα, ότι είναι υπηρέτες ξένων συμφερόντων, πουλημένοι σε «κουτσούς», ότι ο υπουργός Οικονομικών και οι συνάδελφοί του στο Eurogroup δεν είναι μόνο «καθάρματα» αλλά και «γκάνγκστερ», ότι ένας πρόεδρος της Βουλής έχει σε μεγάλη εκτίμηση το μόριό του και ότι όλοι μαζί, οι προδότες και οι αντιστασιακοί, οι πράκτορες και οι επαναστάτες, ακόμη και ο προικισμένος πρόεδρος της Βουλής, είναι ψεκασμένοι. Αδίκως διαμαρτύρεται στη χθεσινή Repubblica ο Αντριάνο Τσελεντάνο για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στη χώρα του. Μα τι νομίζει; Ότι η προσβολή μπορεί να γίνει γιαούρτι, το γιαούρτι πέτρα κι έπειτα να αρχίσει να μυρίζει μπαρούτι;

Φ. Κουβέλης: Δεν θα ψηφίσουμε το χαράτσι

30/03/2013

---

"Δεν θα ψηφίσουμε το χαράτσι" δηλώνει στη Real News της Κυριακής ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης.

Σύμφωνα με την εφημερίδα ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι τυχόν συνέχιση του χαρατσιού στα ακίνητα αποτελεί νέο μέτρο και πρέπει να περάσει από τη Βουλή.

ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ:Στήθος με στήθος σε τρεις νέες δημοσκοπήσεις

ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ:Στήθος με στήθος σε τρεις νέες δημποσκοπήσεις

30/03/2013

---

Σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που φιλοξενούν οι εφημερίδες Real News, Πρώτο Θέμα και Έθνος της Κυριακής. Στις δύο πρώτες προηγείται η ΝΔ με 0,5% και 0,7% αντίστοιχα, και στην τρίτη ο ΣΥΡΙΖΑ με 0,1%.

Real News

Στη δημοσκόπηση της Real News και στην "εκτίμηση της ψήφου", η ΝΔ συγκεντρώνει 27,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 27%, το ΠΑΣΟΚ 6,9%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 7,75%, η Χρυσή Αυγή 11,3%, η ΔΗΜΑΡ 6,8%, το ΚΚΕ 5,8%, οι Οικολόγοι - Πράσινοι 1,9% και το "άλλο κόμμα" 5,1%.

Διαφορά 16% καταγράφει ο Α. Σαμαράς έναντι του Αλ. Τσίπρα στο ερώτημα ποιός είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός συγκεντρώνοντας 40,5% έναντι 24,5%.

Στην ικανότητα διακυβέρνησης η ΝΔ προηγείται με διαφορά 10,2% συγκεντρώνοντας 31,7% έναντι 21,5% του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτο Θέμα

Στη δημοσκόπηση της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», η ΝΔ καταγράφει προβάδισμα 0,7% έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Στην εκτίμηση ψήφου η ΝΔ συγκεντρώνει 24,2%, ο ΣΥΡΙΖΑ 23,5%, το ΠΑΣΟΚ 7,75%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 7,3%, η Χρυσή Αυγή 10,7%, η ΔΗΜΑΡ 4,8%, το ΚΚΕ 6,3%, το «άλλο κόμμα» 6,8% ενώ οι αναποφάσιστοι φθάνουν το 8,7%.

Το 58% εκτιμά πως η τρόικα θα σκληρύνει τη στάση της έναντι της χώρας.

Έθνος της Κυριακής

Στη δημοσκόπηση του Έθνους της Κυριακής, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται σχεδόν ισόπαλοι. Στην εκτίμηση ψήφου ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 0,1% λαμβάνοντας 27,9% ενώ η ΝΔ συγκεντρώνει 27,8%.

Ακολουθούν η Χρυσή Αυγή με 11,5%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 7%, το ΠΑΣΟΚ με 6,8%, το ΚΚΕ με 5,95%, η ΔΗΜΑΡ με 5,5% και το "άλλο κόμμα" με 7,6%.

Στο ερώτημα ποιός είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς συγκεντρώνει 47,8% και ο Αλ. Τσίπρας 30,9%.

Όμως το 46,6% πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έλθει πρώτο κόμμα σε ψήφους έναντι 39,7% που εκτιμά ότι η ΝΔ θα κερδίσει.

Το 63,5% τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ ενώ οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται διχασμένοι με το 48% να τάσσεται υπέρ της επιστροφής στη δραχμή και το 41,6% υπέρ του ευρώ.

δεύτερη ζωή δεν έχει Οδ.Ελύτης

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. 
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)

Η Κύπρος και οι Ελλαδίτες επαναστάτες Θανάσης Χειμωνάς

Η Κύπρος και οι Ελλαδίτες επαναστάτες

Θανάσης Χειμωνάς, Athens Voice, 28/03/2013

---

Πάνε περίπου δύο εβδομάδες από τότε που ξεκίνησε το «Έπος της Κύπρου». Ο χαρακτηρισμός δεν αφορά φυσικά τους ίδιους τους Κύπρους, οι οποίοι τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, αλλά τον τρόπο που το συγκεκριμένο γεγονός αντιμετωπίστηκε από εμάς, τους «Ελλαδίτες».

Δευτερόλεπτα μετά το βροντερό «Όχι» του Αναστασιάδη, παιάνες ενθουσιασμού και επανάστασης άρχισαν να ηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη στο ελλαδίτικο έδαφος. Ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας, συγκλονισμένοι και με φωνή που «έσπαγε» από συγκίνηση, μιλούσαν για τον περήφανο κυπριακό λαό που αντιστεκόταν για μία ακόμη φορά στους βαρβάρους. Δεν έλειψαν φυσικά και οι συγκρίσεις με τον «δικό μας» λαό, ένα λαό προσκυνημένων και ραγιάδων που –όπως και οι νενέκοι πολιτικοί αρχηγοί του– λέει πάντα «Ναι».

Παράλληλα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ένιωσαν δικαιωμένοι. «Είδατε», έλεγαν, «οι Κύπριοι είπαν όχι και σώθηκαν. Απέδειξαν πως τόσο καιρό μας έλεγαν ψέματα οι δικοί μας, οι δοσίλογοι. Εμπρός, λοιπόν, Έλληνες! Ας πούμε κι εμείς όχι στο Μνημόνιο! Όχι στην ΕΕ! Όχι στο Ευρώ! Κι ας απολαύσουμε την ελευθερία και την ευμάρεια που μας έλειψαν τόσα χρόνια!» κατέληγαν.

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις…

Πρώτα από το προφανές. Κανένας κυπριακός λαός δεν είπε κανένα όχι. Το «όχι» το ψέλλισε η κυπριακή βουλή – ο μέσος Κύπριος δεν ήξερε τίποτα, δεν ρωτήθηκε για τίποτα. Απλώς, ξύπνησε μια μέρα και έμαθε πως οι καταθέσεις του έχουν δεσμευθεί και πως (στην καλύτερη περίπτωση) θα τις πάρει πίσω κουτσουρεμένες ή (στην χειρότερη περίπτωση) θα τις αποχαιρετήσει μια για πάντα. Τι να περιμένουμε όμως από μια χώρα (την Ελλάδα) της οποίας η εθνική γιορτή βασίστηκε στο «Όχι» (για πολιτικούς σκοπούς) ενός δικτάτορα το οποίο αποδόθηκε (για εθνοπατριωτικούς σκοπούς) στο λαό της…

Επίσης, το κυπριακό «Όχι» δεν αφορούσε κανένα μνημόνιο και κανένα ευρώ. Επρόκειτο απλώς για την απόρριψη της αντιπρότασης των ίδιων των Κυπρίων στην πρόταση που είχε κάνει το Eurogroup. Το τελευταίο είχε εισηγηθεί τη φορολόγηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, η κυπριακή κυβέρνηση όμως, προφανώς θέλοντας να προστατεύσει τους (αμφιβόλου προελεύσεως) μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών της, προτίμησε να βάλει στον τάκο όλους τους καταθέτες της χώρας. Παρότι η πρόταση του Eurogroup εναρμονιζόταν αρκετά με το αριστερό σύνθημα «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία», οι Ευρωπαίοι (οι οποίοι ταυτίστηκαν, μάλλον αυθαίρετα, από την ελληνική κοινή γνώμη με τους «καταραμένους» Γερμανούς) ήταν οι «κακοί» της υπόθεσης. Λογικό, βέβαια. Όταν τα λέμε αυτά εμείς, πρόκειται για δικαιοσύνη και επανάσταση. Όταν όμως τα ζητούν οι Γερμαναράδες έχουμε φασισμό και χούντα. Άποψή μου είναι πως το πραγματικό έγκλημα του Eurogroup ήταν ότι αποδέχτηκε την πρόταση των Κυπρίων, παραβιάζοντας το ιερό ταμπού των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ και βυθίζοντας στην ανασφάλεια τους κατοίκους όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι θαύμα πως οι τράπεζες, κυρίως των χωρών του Νότου, δεν κατακλύστηκαν άμεσα από χιλιάδες καταθέτες οι οποίοι θα έσπευδαν να σηκώσουν τα λεφτά τους πριν αυτά πάνε υπέρ βωμών και εστιών.

Από κει και πέρα, καταλήγω στα εξής χρήσιμα συμπεράσματα:

α. Δεν είναι κακό να λες «όχι». Αρκεί όμως να έχεις μια γερή καβάντζα, ένα σίγουρο «Plan B» (όπως είναι και η μοδάτη έκφραση). Μια ουσιώδη και καρατσεκαρισμένη εναλλακτική και όχι δοξασίες για «ξανθά γένη». Αλλιώς, απλά θα φας το κεφάλι σου. Εξάλλου, η πρωτοφανής ταλαιπωρία του κυπριακού λαού, με την έλλειψη «ρευστού» και τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ, μας έδωσε μια εικόνα για το τι θα συνέβαινε αν και εμείς είχαμε ακολουθήσει την λογική πως η Ευρώπη «μπλοφάρει».

β. Το πολιτικό σκηνικό της Κύπρου αποδείχτηκε σαφώς πιο ανεπαρκές και φαιδρό από το ελληνικό. Ο μεν πρόεδρος Αναστασιάδης προσπάθησε να περάσει ένα απαράδεκτο και βάναυσο για το λαό του νομοσχέδιο, το οποίο το ίδιο του το κόμμα δεν ψήφισε καν! Το δε ΑΚΕΛ, συντριπτικά υπεύθυνο για αυτά που τραβάει η Κύπρος σήμερα, κούνησε το φλάμπουρο της «επανάστασης» στηλιτεύοντας μάλιστα και την πολιτική λιτότητας που το ίδιο είχε επιβάλει πριν καταρρεύσει με πάταγο στις πρόσφατες εκλογές.

γ. Αντίθετα, ο κυπριακός λαός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Απόλυτα δικαιολογημένα οργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε, διαδήλωσε. Δεν έσπασε βιτρίνες, δεν έκαψε μαγαζιά και αυτοκίνητα. Δεν προχώρησε σε, συνήθεις στα μέρη μας, ισοπεδώσεις του στιλ «Επί Ατ-τίλαν περνούσαμεν καλύτεραν».

Υπάρχει κάποιος που να κέρδισε κάτι από αυτό το «Όχι»; Η κυπριακή κυβέρνηση καταβαραθρώθηκε, ο κυπριακός λαός βασανίστηκε. Η ανασφάλεια επικρατεί και θα επικρατεί για πολύ καιρό, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ευρώπη. Σώθηκαν βέβαια οι μικροκαταθέτες, αυτοί όμως θα την είχαν γλιτώσει από την πρώτη στιγμή αν η Κύπρος είχε αποδεχθεί την αρχική πρόταση του Eurogroup. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, ορισμένοι έζησαν (έστω και για λίγο) όμορφες και ένδοξες στιγμές: Οι Ελλαδίτες επαναστάτες. Priceless! Έτσι κι αλλιώς, μήπως τους νοιάζει τι θα απογίνει η Κύπρος;

Το φάντασμα του Σόιμπλε Του Γιώργου Σιακαντάρη

Το φάντασμα του Σόιμπλε

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athnes Voice

Ένα φάντασμα κινείται πάνω από την Ευρώπη από το 1971 και ύστερα. Είναι το φάντασμα της προτεραιότητας των αγορών έναντι της κοινωνίας, το φάντασμα του υπερφιλελεύθερου συντηρητισμού. Σήμερα αυτό το φάντασμα στην Ευρώπη περιφέρεται ντυμένο Σόιμπλε. Δυστυχώς στη χώρα μας κυκλοφορεί και με τη μορφή κάποιων υπερφιλελεύθερων που νομίζουν πως είναι αριστεροί και φιλελεύθεροι. Αρχικά αυτό ξεκίνησε με πολύ δειλά βήματα και, σαν φάντασμα που ήταν, κυκλοφορούσε μόνο τις «μεταμεσονύκτιες» ώρες στα εστιατόρια κάποιων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Εκεί αυτό «συνομιλούσε» και δειπνούσε με κάποιους δήθεν «τεχνοκράτες» και «φιλελεύθερους», πολλοί εκ των οποίων ήσαν πρώην σταλινικοί και οι οποίοι είχαν μετατρέψει τον παλαιό σταλινισμό τους σε «φιλελεύθερο» ελιτισμό. Το πρωί όμως οι αποφάσεις της Ευρώπης του Βίλυ Μπράντ, του Σμιτ, του Κολ, του Μιτεράν και κυρίως του Ντελόρ το έστελναν πίσω να κοιμηθεί. Μετά το 1971 με την απόφαση για την ελεύθερη διακύμανση των συναλλαγματικών ισοτιμιών και την πετρελαϊκή κρίση, 
φαινόμενα που οδήγησαν στην πτώση των ποσοστών κέρδους και στην οικονομική ύφεση, αυτό το φάντασμα άρχισε να παρουσιάζεται ως η λύση για τα «δεινά» που είχε συσσωρεύσει στην Ευρώπη το Κράτος Πρόνοιας. Θεωρίες σκονισμένες και ξεχασμένες μετά την επιτυχία του ρουσβελτιανού New Deal και τη μεταπολεμική ανάπτυξη του Κράτους Πρόνοιας, έρχονται ξανά στο προσκήνιο όχι ως φαντάσματα που είναι, αλλά ως αυτονόητα δεδομένα, ως Σόιμπλε.

Έτσι αν και μέχρι τότε οι πολιτικοί δεν το πολυ-έκαναν παρέα, από την εποχή του Ρήγκαν στην Αμερική και της Θάτσερ και του Μπλερ στη Βρετανία αυτό το φάντασμα απόκτησε φίλους ένθεν και ένθεν. Το σημαντικότερο όμως που συνέβη ήταν πως τη δεκαετία του ’80 και ύστερα, με τη συνεισφορά και των θεωρητικών του Τρίτου Δρόμου, πείστηκαν πολλοί, συμπεριλαμβανόμενων κάποιων σοσιαλδημοκρατικών ηγετών, ότι δεν είχαν να κάνουν με κάποιο φάντασμα αλλά με την έκφραση του αυτονόητου. Έτσι το Κράτος Πρόνοιας, το οποίο βεβαίως και έπρεπε να αλλάξει ριζικά αλλά όχι να καταργηθεί, όπως υποστήριζε το φάντασμά μας, εκδιώχθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος.

Στο όνομα του ορθολογισμού θεωρήθηκε πως ήταν ανορθολογική και ζημιογόνα όλη η πολιτική που ακολούθησε ο δυτικός κόσμος μετά το 1945 και η οποία είχε οδηγήσει στην μεγαλύτερη ευημερία που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα αυτό εδώ το μικρό κομμάτι του σύμπαντος. Δεν είναι βεβαίως και πρωτοφανές ο ανορθολογισμός να χαρακτηρίζει τον ορθολογισμό ως κάτι το παράλογο. Στην Ελλάδα μάλιστα ο ανορθολογισμός της περιφρόνησης κατά του λαού, αλλά και κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προωθείται ως ορθολογικό προϊόν είτε σε υπερφιλελεύθερη είτε σε αριστερο-ριζοσπαστική «συσκευασία».

Έτσι η δημιουργία των ανεξέλεγκτων χρηματοοικονομικών προϊόντων προωθήθηκε ως απάντηση του καπιταλισμού στις κυκλικές κρίσεις του. Κρίσεις που όμως δεν οφείλονταν στο ότι οι αγορές δεν ήσαν αρκετά ελεύθερες, αλλά στο γεγονός πως οι αγορές, όταν είναι ανεξέλεγκτες, δεν μπορούν να ισορροπούν. Το φάρμακο ήταν η αιτία της ασθένειας. Και δεν ήταν καν ομοιοπαθητικό. Η κρίση του 2008 αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα πως η ανεξέλεγκτη κίνηση των χρηματοοικονομικών προϊόντων όχι μόνο δεν είναι ορθολογισμός σε κίνηση, αλλά αντιθέτως είναι ένα συντηρητικό υπερφιλελεύθερο φάντασμα σε κοινωνική ακινησία.

Οι πολιτικές Σόιμπλε και Μέρκελ αποτελούν την ύστατη προσπάθεια να διασωθεί εκείνη η αντίληψη που θέλει την οικονομία να καθορίζει την πολιτική. Κάνουν λάθος όσοι ερμηνεύουν την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στην Ευρώπη η κυρίαρχη σήμερα πολιτική ελίτ της Γερμανίας ως αποτέλεσμα μια προτεσταντικής ηθικής αντίληψης για την πολιτική.

Οι πολιτικές λιτότητας στοχοποιούν τους λαούς, τα κοινωνικά κράτη, την κοινωνική αλληλεγγύη και την Ευρώπη των μεταβιβαστικών πληρωμών, αλλά στην ουσία θέλουν να αποκρύψουν την κινητήρια τους αντίληψη, η οποία αποδείχτηκε απόλυτα λανθασμένη. Αυτή η κινητήρια τους ιδέα υποστήριζε πως οι αγορές έχουν προτεραιότητα έναντι της πολιτικής. Σύμφωνα με αυτή την ιδέα οι αγορές από μόνες τους επιτυγχάνουν την ισορροπία ζήτησης και προσφοράς. Οι αγορές όμως είναι η δευτερεύουσα πλευρά του καπιταλισμού, η πρωτεύουσα πλευρά του οποίου είναι η παραγωγική διαδικασία και οι σχέσεις που αναπτύσσονται σ’ αυτήν. Οι πολιτικές λιτότητας δεν αλλάζουν τα παραγωγικά μοντέλα. Απλώς τα αναπαράγουν σε χαμηλότερη βάση.

Οι απανταχού Σόιμπλε ποτέ δεν θα παραδεχτούν πως ο ένοχος για τη σημερινή κατάρρευση του ευρωπαϊκού οράματος δεν είναι ο σπάταλος Νότος, (με εξαίρεση την ελληνική περίπτωση), αλλά η δική τους πολιτική της προώθησης των ανεξέλεγκτων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Οι πολιτικές λιτότητας βαθαίνουν ακόμη περισσότερο το ρήγμα μεταξύ των λαών και των ελίτ. Το θύμα τους, αν συνεχισθούν, δεν θα είναι μόνο το ήδη τρωθέν βιοτικό επίπεδο των ευρωπαίων πολιτών, δεν θα είναι μόνο η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Στο ρήγμα που οι πολιτικές λιτότητας έχουν δημιουργήσει μεταξύ των λαών και των ελίτ κινδυνεύει άμεσα να τσακιστεί όχι απλά η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Κράτος Πρόνοιας, αλλά η ίδια η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί οι πολιτικές λιτότητας αλά Σόιμπλε θίγουν βαθύτατα τον πυρήνα του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και των ατομικών δικαιωμάτων.

Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, τα μετριοπαθή τμήματα της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς, με το πολύτιμο φορτίο αντι-εθνικισμού που φέρουν τα τελευταία, πρέπει να επεξεργαστούν ένα κοινό σχέδιο για την ήττα των πολιτικών λιτότητας. Οι απανταχού φανατικοί, που παρεπιδημούν στις τάξεις τους, δεν πρέπει να οδηγήσουν στη ρήξη των σχέσεων μεταξύ αυτών των δυνάμεων, αλλά στην εκπόνηση κοινών πολιτικών για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Κοινών πολιτικών που θα αφορούν και τους «κλασικούς» φιλελεύθερους, οι οποίοι εξάλλου είναι και οι πρώτοι που μίλησαν για την αναγκαιότητα του Κράτους Πρόνοιας.

Εδώ θα μου επιτρέψετε μια μόνο απαραίτητη διευκρίνιση. Η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της οικονομίας δεν σημαίνει ανεξέλεγκτη λειτουργία της πολιτικής, δεν σημαίνει υποχώρηση της οικονομίας για χάρη της πολιτικής, αλλά ενίσχυση της ίδιας της οικονομίας μέσα από μια σειρά προτάσεις για στοχευμένες κρατικές δαπάνες, οι οποίες θα ενισχύουν το κράτος παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες και λελογισμένες δαπάνες, ιδιωτικές και κρατικές, για την ενίσχυση τοπικών και περιφερειακών οικονομικών σχεδίων στον χώρο της πραγματικής οικονομίας.

Το δε επιχείρημα πως «κεϋνσιανές» πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο στο πλαίσιο του έθνους- κράτους και όχι στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, μάλλον βρίσκεται υπό την επιρροή του φόβου έναντι του κυρίαρχου υπερφιλελεύθερου φαντάσματος, που θέλει την οικονομία να καθορίζει την πολιτική. Αν όμως ισχύει το αντίθετο, όπως εδώ υποστηρίζω, τότε τίποτα δεν αποκλείει η πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο, εφόσον συμφωνηθεί, να υπερκαθορίσει την οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί σε τελική ανάλυση η απόφαση για την ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών χρηματοοικονομικών προϊόντων ήταν μια πολιτική απόφαση και όχι μια οικονομική αναγκαιότητα.

Τέλος, όπως υποστηρίζει ο Olaf Cramme διευθυντής του Policy Network «δεν υπάρχει κανένα έλλειμμα ρυθμιστικής εξουσίας και δυνατότητας παρέμβασης στις (χρεοκοπημένες) αγορές. Αυτό που λείπει είναι η ικανότητα της πολιτικής να συγκεντρώσει μια κρίσιμη μάζα υποστήριξης για συλλογική δράση, που να μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε προβλήματα κλίμακας…… Το κράτος είναι συχνά μη δημοφιλές. Η δημοκρατία δεν είναι. Αλλά ούτε η τελευταία είναι σε καλή κατάσταση και οι σοσιαλδημοκράτες θα έπρεπε να ανησυχούν πολύ περισσότερο για αυτό».

Εμένα είπες κράτος πλυντήριο; της Χ.Ταχιάου

Εμένα είπες κράτος πλυντήριο;

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Το τέρας
Η Κύπρος ήταν ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης. Τώρα παίρνουν σειρά και οι υπόλοιποι.

Το ρεπορτάζ
Όποιος (από εμάς, τους κοινούς θνητούς) είναι σίγουρος ότι έχει μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι ακριβώς συζητάμε αυτές τις μέρες επάνω στο θέμα του σημερινού τέρατος, μάλλον πλανάται. Το ζήτημα είναι τόσο περίπλοκο, με τόσες υποπεριπτώσεις και ξεχωριστές λεπτομέρειες, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποτυπώσει την υπάρχουσα κατάσταση και να αποκρυπτογραφήσει κάποιος τις προθέσεις της Ε.Ε. αυτή τη στιγμή.

Η Κύπρος ήταν, σίγουρα, ένας φορολογικός παράδεισος. Με χαμηλή και ενιαία φορολογία και τραπεζικό σύστημα που δεχόταν κεφάλαια χωρίς να ελέγχει την προέλευσή τους, έδινε τεράστια περιθώρια στην ελεύθερη και συμφέρουσα δραστηριοποίηση νομικών και φυσικών προσώπων.

Από την άλλη, όμως, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που προτιμώνται, για διαφορετικούς λόγους, η κάθε μία και, μάλιστα, από διαφορετικά target group. Οι Γάλλοι πλούσιοι, για παράδειγμα, προτιμούν τη Μεγάλη Βρετανία όπου επιβάλλεται στους μη μόνιμους κατοίκους φόρος για τα εισοδήματα μόνο που αποκτώνται ή μεταφέρονται στη Βρετανία. Κάποιοι συμπατριώτες τους, πολύ πλούσιοι, προτιμούν την Ελβετία, όπου υπάρχει το τραπεζικό απόρρητο και δεν φορολογούνται με βάση τα εισοδήματα και την περιουσία τους, αλλά βάσει των δαπανών που πραγματοποιούν στην Ελβετία και, πάντως, δεν πρέπει να είναι καθόλου χαμηλές. Δεν παραβλέπουν και τις φορολογικές διευκολύνσεις που παρέχει το Βέλγιο, ενώ όσοι Γάλλοι μπορούν να παρακάμψουν το εμπόδιο της υπηκοότητας και να αποκτήσουν κάποια άλλη εγκαθίστανται στο βαρετό, κατά τα άλλα, Μονακό, όπου δεν πληρώνουν καθόλου φόρο.

Το Λουξεμβούργο είναι παράδεισος για να ανοίξει κάποιος επιχείρηση. Καθόλου τυχαίο ότι πρόσφατα ελληνικές επιχειρήσεις μετέφεραν εκεί την έδρα τους. Το σημαντικό είναι ότι η χώρα κάνει τα πάντα προκειμένου να διευκολύνει τους επενδυτές, διατηρώντας άλλη φορολογία στην πρωτεύουσα και άλλη στο υπόλοιπο Δουκάτο. Δεν φορολογούνται τα μερίσματα και τα κέρδη φορολογούνται με ποσοστό 23-28%. Υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό με χαμηλά επιτόκια χορηγήσεων, ενώ τα επιτόκια καταθέσεων είναι μηδενικά. Εάν ο πελάτης δεν αγγίξει τα χρήματά του για ένα χρόνο, έχει από την τράπεζα ένα πριμ της τάξεως 0,8-1%.

Οι μεγάλοι πελάτες, για τους Βούργους, χρήζουν ειδικής και προνομιακής μεταχείρισης, παρόλο που η προέλευση του χρήματος -όπως λέγεται- ελέγχεται. Ωστόσο, και αυτοί μπορεί να πέσουν θύματα πάμπλουτων επενδυτών, όπως ο Ινδός «βασιλιάς του χάλυβα», Λακσμί Μιτάλ. Ο Ινδός αγόρασε το 2006 την Arcelor, μεγαλύτερη βιομηχανία χάλυβα στον κόσμο, με την υπόσχεση να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας σε Γαλλία και Βέλγιο και στη συνέχεια άρχισε να συρρικνώνει δραστηριότητες και να κλείνει μονάδες, με αποτέλεσμα να κηρυχθεί persona non grata για τη Γαλλία.

Το μικρό Δουκάτο του Λουξεμβούργου, με ΑΕΠ 25 δισ. ευρώ, θεωρείται ένα από τα ασφαλέστερα μέρη του κόσμου για τους επενδυτές. Γι' αυτό και στα 150 τραπεζικά του ιδρύματα «κάθονται» περίπου 600 δισ. ευρώ από offshore funds. Θεωρείται παράδεισος για τα funds καθώς είναι εύκολο, μέσα από ένα δαιδαλώδες κι ακατανόητο (για εμάς τους κοινούς θνητούς) σύστημα offshore εταιρειών, να χαθούν και να αλλάξουν πορεία τα ίχνη του αρχικού κεφαλαίου.

Εκτός από το Λουξεμβούργο, όπου ο τραπεζικός του τομέας είναι χοντρικά 24 φορές το μέγεθος της οικονομίας του, διογκωμένο τραπεζικό τομέα έχουν η Ιρλανδία (οκτώ φορές) και η μικρή Μάλτα(7,8 φορές).

Μάλτα, ο φρουτάκιας
Ποια, όμως, είναι η ιδιαιτερότητα της Μάλτας που την καθιστά ελκυστική; Κυρίως η ευκολία με την οποία δίνονται οι άδειες του διαδικτυακού τζόγου. Η Μάλτα είναι «ο φρουτάκιας» της Ευρώπης. Δίνοντας άδειες για gaming casino, οι επιχειρηματίες μπορούν να ικανοποιήσουν τα γούστα των τζογαδόρων του κόσμου όλου.

Υπερτροφικός είναι ο τραπεζικός τομέας και στη Μεγάλη Βρετανία ενώ ακούγονται πολλά για το μέγεθος αυτού στην Ολλανδία αλλά και τη Σουηδία. Επίσης, φορολογικοί παράδεισοι στην Ευρώπη υπάρχουν στο Τζέρσεϊ, το νησί ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία που ανήκει μεν στην (άλλοτε βρετανική) Κοινοπολιτεία των Εθνών αλλά όχι στην Ε.Ε., στο Λιχτενστάιν, στο Γιβραλτάρ, την Ανδόρα και σε πολλά ακόμη σημεία.

Σλοβενία
Εδώ πρόκειται για μια άλλη περίπτωση. Η όμορφη Σλοβενία, που αναπτύχθηκε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη γειτνίασή της με την «Ευρώπη», έχει έναν τραπεζικό τομέα ίσο με το ΑΕΠ της αλλά με ζημιές στις τράπεζές της τα περασμένα χρόνια και μεγάλες επισφάλειες. Το 2012 οι ζημιές ανήλθαν στα 606 εκατομμύρια ευρώ, 67 περισσότερα από το 2011. Οι επισφάλειες και οι ζημιές προέρχονται από δάνεια της τελευταίας δεκαετίας, χάρισμα σε πρόσωπα και κόμματα, καθώς το σύστημά τους επιτρέπει τέτοιου είδους ευνοϊκές συμπεριφορές. Οι περισσότερες τράπεζες είναι κρατικές και η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην απόφαση της Βουλής να ανακεφαλαιοποιήσει και να ιδιωτικοποιήσει, στη συνέχεια, τις τράπεζες αλλά και στην προειδοποίηση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. να πάρει μέτρα, για να μη χρειαστεί να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Είναι και η γειτονική Κροατία που αναμένεται να περάσει την πόρτα της Ε.Ε., την 1η Ιουλίου. Υπάρχουν δυο σοβαρότατα ζητήματα για τα οποία έγραψεαναλυτικά η Χριστίνα Πουλίδου στα «Βρυξελλάκια» στις 8 Μαρτίου και αξίζει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στο πολύ καλό άρθρο της.

Τα πλυντήρια Γερμανία και Ελλάδα
Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας έκθεση του ΟΟΣΑ που αναφέρεται στους φορολογικούς παραδείσους. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα, κατά την έκθεση, είναι η ευκολία με την οποία κάποιες τεράστιες επιχειρήσεις πληρώνουν φόρο 5% και κάποιες μικρές 30%.

Μια άλλη έκθεση που ανακοινώθηκε πρόσφατα, επίσης, αυτή τουBasel Institute of Governance, που έδωσε σοβαρά επιχειρήματα στους υπερασπιστές του «Όχι» της Κύπρου, καθώς, στη βαθμολογία για το ξέπλυμα βρώμικους χρήματος στον κόσμο, το Λουξεμβούργο είναι 49ο, η Γερμανία τοποθετείται στη θέση 68 και η Κύπρος στη θέση 114. Αποσιωπάται το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης και κοντά στην κορυφή του κόσμου, στη θέση 29.

Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία είχε δεχτεί προειδοποιήσεις ήδη από τις αρχές του 2011, από την Ε.Ε. και τον ΟΟΣΑ, καθώς δεν συμμορφωνόταν πλήρως με τους νόμους της Ε.Ε. αναφορικά με το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος και την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Όσο για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την έρευνα, ενώ παρουσιάζονται εναλλακτικοί στατιστικοί τρόποι για την απόδοση βαρύτητας στις μεταβλητές που αναλύουν, οι υπεύθυνοι του Ινστιτούτου παραδέχονται ότι χρησιμοποίησαν ένα σύστημα αξιολόγησης στο οποίο κάποιοι ειδικοί αποφασίζουν για τη βαρύτητα των τιμών κάθε μεταβλητής. Παραδέχονται, επίσης, ότι οι χρησιμοποιούμενες μεταβλητές είναι άνισες ως προς την ποιότητα, το εύρος και τη σχετικότητα. Θεωρούν ότι κύριο εστιακό πεδίο είναι το νομικό πλαίσιο ενάντια στις δραστηριότητες ξεπλύματος παρανόμου χρήματος και χρηματοδότησης τρομοκρατικών ενεργειών (AML/CTF). Θεωρώντας, σε κάθε περίπτωση, ότι οι δείκτες πρέπει να επικεντρώνονται σε αυτό το θέμα δίνουν μια σχετική βαρύτητα 65%, ρίσκο διαφθοράς 10%, χρηματοοικονομικά στάνταρ και διαφάνεια 15%, πολιτικό και νομικό ρίσκο 5% και δημόσια διαφάνεια 5%. Και παραδέχονται ότι ενέχει υποκειμενικότητα. Θεωρούν ότι αυτά είναι τα θέματα που τους αφορούν και ότι δείκτες σχετικοί με παιδεία, οικονομική αποδοτικότητα, δημοσιονομική, εμπορική, ή περιβαλλοντική πολιτική, δεν τους αφορούν.

Όπως και οι ίδιοι αναφέρουν, οι τελικές τιμές δίνουν μια σύνοψη ενός φοβερά πολύπλοκου θέματος, δεν μπορούν να ιδωθούν ως αδιαμφισβήτητα στοιχεία ή μαθηματική μέτρηση δραστηριοτήτων παράνομου ξεπλύματος ή χρηματοδότησης τρομοκρατών. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται σε εσωτερικές ετήσιες αναφορές, που όμως δεν γίνονται για όλους ετησίως, οπότε μπορεί κάποιες χώρες να έχουν αλλάξει νομικό πλαίσιο και αυτό να μη λαμβάνεται υπόψη.

Συμπέρασμα;
Αυτό που μου είπε ο επίκουρος καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο ΑΠΘ, Βασίλης Πολυμένης: «Αυτή τη στιγμή γίνεται juristicion shopping, δηλαδή όποιος αναζητά μια υπηρεσία βρίσκει το μέρος όπου αυτή παρέχεται με τον πιο εύκολο και συμφέροντα τρόπο (βλέπε Μάλτα και gaming). Αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα για την Ευρώπη, στο βαθμό που θέλει να ενοποιήσει την οικονομία της και να μειώσει φαινόμενα σαν αυτό της Κύπρου. Είναι απαραίτητο να ενοποιήσει τις διαδικασίες ελέγχου και αδειοδότησης, καθώς και την εποπτεία. Στην Ευρώπη που προχωρά με ταχείς ρυθμούς στην ενοποίηση, τέτοια φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν…».

Για τις ανάγκες αυτού του ρεπορτάζ χρειάστηκε να επικοινωνήσω με δεκάδες ανθρώπους: πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, οικονομολόγους, δικηγόρους, εργαζόμενους στην Ε.Ε. Οι εταιρείες που παρέχουν επενδυτικές συμβουλές δεν μπόρεσαν να με εξυπηρετήσουν, λόγω φόρτου εργασίας τους. Διάβασα δεκάδες δημοσιεύματα, για πολλά από τα οποία χρειάστηκα διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων. Αυτά, για όποιον νομίζει ότι η Ευρώπη είναι κάτι απλό στην κατανόηση και την αντιμετώπιση.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών