Τι θα κάνουμε με αυτή την «κωλοχώρα»;
Photo: Dreaming in the deep south/Flickr
Μου αρέσει να κρυφακούω. Δεν ψάχνω βέβαια για μυστικά. Αλλά με ενδιαφέρουν οι συζητήσεις των ανθρώπων όταν νομίζουν ότι δεν τους ακούς. Οι παρεΐστικες εξομολογήσεις, δηλαδή. Και αυτές τις μέρες το έκανα λίγο παραπάνω. Τι συμπεράσματα έβγαλα; Όλοι -ή σχεδόν όλοι- έχουν καταλάβει τα λάθη μας. Ότι διαλέξαμε τους λάθους ανθρώπους να μας «εκπροσωπήσουν», ότι δεν βάλαμε φρένο στην εξαπάτησή μας, ακόμη και όταν εξελισσόταν ξεδιάντροπα μπροστά στα μάτια μας, ότι είπαμε «αυτή η κωλοχώρα δεν αλλάζει» και «σιγά μη βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα». Εντάξει, δεν το κάναμε όλοι με τον ίδιο κυνικό τρόπο -κάποιοι έδωσαν τις μάχες τους- αλλά μέρα με την ημέρα πλήθαιναν οι άνθρωποι που σκεφτόντουσαν: «Μήπως, για να πετύχω, πρέπει να παραβιάσω και εγώ τους κανόνες;».
Η συζήτηση όμως για το παρελθόν κάπου εδώ τελειώνει και αρχίζει η περιδίνηση για το μέλλον. «Πού πάμε»; Έλα ντε. Ο ένας είναι με τον Σαμαρά, ο άλλος με τον Τσίπρα. Με κρύα καρδιά όμως και οι δύο. Γιατί σε αντίθεση με την έπαρση των κομματικών επιτελείων, όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα δεν θα αλλάξει επειδή το 3% αυτών που ψήφισαν Σαμαρά θα ψηφίσουν «αύριο» Τσίπρα. Ο βράχος δεν είναι εύκολο να μετακινηθεί και στην Ευρώπη δεν θα μας πιστέψουν. Για να αλλάξει η ζωή μας, πρέπει να υπάρξει ξανά ζωή στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα βουνά, στα σχολεία, στα αμφιθέατρα, στα μαγαζιά, στις θάλασσες, στην έρευνα, στα λιμάνια, τους δρόμους, τις πλατείες, τα βιβλιοπωλεία, τις υπηρεσίες, τις οικοδομές, τα ατελιέ (και αυτή τη φορά όχι μόνο στις βιτρίνες και στις πληρωμένες καταχωρήσεις των ΜΜΕ). Χάνει -ας το θεωρήσουμε δεδομένο- τις ευρωεκλογές ο Σαμαράς και κερδίζει τις εθνικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (το φθινόπωρο ή τον Φεβρουάριο του ‘15 - με την προεδρική εκλογή). Με πόσο; 30%; Θέλετε 33%; Πόσοι ειλικρινά πιστεύουν ότι ένας ηγέτης του «εν τρίτου» θα αλλάξει «αυτή» την Ελλάδα και θα πείσει «αυτούς» τους συμμάχους να βοηθήσουν λίγο ακόμη (πείτε το «κούρεμα», πείτε το επιμήκυνση, η ουσία δεν αλλάζει). Ο Σαμαράς νόμιζε ότι του αρκούν τα συντηρητικά φιλαράκια του, άντε και ο Στουρνάρας. Τα ίδια έπαθαν και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Έβλεπαν το τρένο να έρχεται και νόμιζαν ότι είναι εξπρές του Άι Βασίλη (για να πω και εγώ μια εορταστική μπαρούφα). Και τώρα είναι ο Τσίπρας που νομίζει ότι του φτάνουν οι σύντροφοι των συνιστωσών μαζί με τα καλόπαιδα του λαϊκού ΠΑΣΟΚ που ξέβρασε η κρίση.
Οι «παρέες» όμως ξέρουν ότι για να γίνει «μια χώρα από την αρχή», πρέπει να το προσπαθήσουν πολλοί μαζί. Το 50%, το 60% της κοινωνίας. Μη γίνει λάθος. Δεν πιστεύω στη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας–ΣΥΡΙΖΑ που κάποια «κέντρα» υποδεικνύουν. Θα είναι μια κυβέρνηση συμψηφισμών σαν την οικουμενική του Ζολώτα που δεν κατάφερε και πολλά αν εξαιρέσετε ότι έφερε στο ίδιο υπουργικό τραπέζι τον Σαμαρά και τον Δραγασάκη (και αυτό για αστείο το έγραψα). Ποιος λοιπόν θα ξεσηκώσει την κοινωνία; Ποιος θα σπιρουνιάσει το άλογο; Το παλιό πολιτικό σύστημα πάντως δεν μπορεί. Το 94% των Ελλήνων δεν έχει εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα (Ευρωβαρόμετρο) και το 41% συνεχίζει να θεωρεί καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον «Κανένα» και μόνο ένα 23% τον Σαμαρά και ένα 19% τον Τσίπρα (Metron Analysis, Δεκ 2013).
Έχω ακούσει πολλές φορές αυτές τις μέρες ότι για να αλλάξει η χώρα, αρκεί ο καθένας να κάνει καλά τη δουλειά του. Δεν το πιστεύω. Αυτά αφορούν την Ελβετία. Εδώ ό,τι και να «χτίζουμε», οι πολιτικοί «μας» (θα) το γκρεμίζουν. Πρέπει λοιπόν να υπάρξει ένας ξεσηκωμός. Και κάποιοι να κάνουν ρεσάλτο στο σκάφος της πολιτικής. Όχι βέβαια για να γίνουν υπουργοί – ποιον δελεάζουν πια οι λιμουζίνες και τα τζιτζιφιόγκικα κουστούμια. Αλλά για να αλλάξουν τους κανόνες του παιγνιδιού.
«...Αντίθετα από τα συνέδρια τις συσκέψεις / αντίθετα από τις μυστικές αστυνομίες / από τους υπουργούς τις δεξιώσεις / αντίθετα στον πόλεμο» που λέει και ο ποιητής Κατσαρός.
Μπορούμε; Θα το τολμήσουμε;
