Ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς σε σαφή προοδευτική κατεύθυνση
Οι νέοι να διεκδικήσουν το μέλλον τους από όποιον τους το κλέβει!
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Συνέντευξη στον Αλ. Μαυραγάνη, www.neolaia.gr, 28/12/2013
Θέματα Επικαιρότητας
Αριστερά-κεντροαριστερά
Άρθρα
Ειδήσεις
Στη θεματική που έχει ανοίξει η “N” για την επόμενη ημέρα της Δημοκρατικής Αριστεράς, με αφορμή τη διεξαγωγή του δεύτερου συνεδρίου της στα μέσα Δεκεμβρίου και την επικείμενη εκλογή καθοδηγητικών οργάνων της από τη νέα Κεντρική Επιτροπής της στις 11 Ιανουαρίου, φιλοξενούμε σήμερα εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής και ηγετικού στελέχους του κόμματος Δημήτρη Χαζησωκράτη.
Στόχος, η προσέγγιση της επόμενης ημέρας του κόμματος της Αγ. Κωνσταντίνου, λόγω του κομβικού ρόλου του στο ζήτημα της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς και, κυρίως, λόγω του προδιαγραφόμενου καταλυτικού του ρόλου – παρά τη δημοσκοπικά περιορισμένη εκλογική του απήχηση με την καταγραφή οριακής υπέρβασης του πλαφόν κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης του 3% – στο σχηματισμό κυβέρνησης, στο οποιοδήποτε χρόνου και συνθηκών μετεκλογικό πολιτικό πεδίο.
Στον κ. Χατζησωκράτη είχαμε απευθυνθεί για πρώτη φορά προ 18μήνου, σε μια άλλη κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και, φυσικά, το κόμμα του. Στο ενδιάμεσο των «δίδυμων» εκλογών του 2012, όταν η ΔΗΜΑΡ ζητούσε την λεγόμενη την εποχή εκείνη «ΤΡΙΤΗ ΕΝΤΟΛΗ» για λύση του πολιτικού αδιεξόδου του «πρώτου εκλογικού γύρου» του περσινού Μαΐου. Από τότε μεσολάβησαν πολλά. Ο ελληνικός λαός προώθησε με την ψήφο του τη λύση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας. Η ΔΗΜΑΡ, μετά από ένα χρόνο κυβερνητικής συμμετοχής, απήλθε από την εξουσία, με «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» το αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ αποκλειστικά από υπουργούς της ΝΔ, μετά από σχετική πρωθυπουργική εντολή-«έμπνευση», ενώ μετά το συνέδριό της αναζητά καθαρότερο αριστερό/κεντροαριστερό στίγματος. Μια εβδομάδα προ των εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Δ. Χατζησωκράτης απαντούσε για το ζήτημα της ανεργίας των νέων ότι «προτείνουμε τον ρεαλιστικό σχεδιασμό και δημιουργία νέων δουλειών για τους νέους ανέργους, στο μη κρατικό τομέα της οικονομίας».
Σήμερα, με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συνεχίζουν ως συγκυβέρνηση και τη ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση, ο κ. Χατζησωκράτης εμφανίζεται αφενός να εμμένει στην ανάγκη ενδυνάμωσης μιας ανασυγκροτημένης κεντροαριστεράς/Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, όπως και τότε, με όρους όμως «σαφούς προοδευτικής κατεύθυνσης», όπως χαρακτηριστικά τονίζει. Παράλληλα, εμφανίζεται πιο επιφυλακτικός στις λύσεις που μπορούν να δώσουν τα κόμματα για την πνιγηρή ανεργία των νέων, υπογραμμίζοντας ότι «εκτός του τι κάνουμε εμείς, εν προκειμένω ως ΔΗΜΑΡ, για εσάς, διεκδικήστε το παρόν και κυρίως το μέλλον σας απέναντι σε όποιον σας το κλέβει»!
Αναλυτικά οι απαντήσεις του Δ. Χατζησωκράτη στα ερωτήματα που του θέσαμε:
- Πώς έφτασε η ΔΗΜΑΡ στη σημερινή εσωτερική έριδα με επίκεντρο την πρόταση ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς των “58″ και τι σηματοδοτεί το εμφατικό ποσοστό επανεκλογής Κουβέλη στην ηγεσία του κόμματος;
Είναι γνωστό ότι στο 2o Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ διατυπώθηκαν δύο διακριτές προσεγγίσεις σε σχέση με τα βήματα αλλά και το χαρακτήρα της προσπάθειας ανασυγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς, ή του δημοκρατικού σοσιαλισμού, όρο που προτιμούμε στη ΔΗΜΑΡ να χρησιμοποιούμε. Θα ήθελα εκ των προτέρων να τονίσω ότι και οι δύο απόψεις είναι δόκιμες και διατύπωσαν αξιοπρόσεκτα επιχειρήματα. Σε τελική ανάλυση ο απώτερος στόχος είναι ο ίδιος. Επαναλαμβάνοντας όμως μια αποστροφή της καταληκτικής ομιλίας του Φώτη Κουβέλη λέω και εγώ ότι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς είτε θα γίνει σε προοδευτική κατεύθυνση είτε δεν θα γίνει καθόλου.
Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να επισημάνω ότι το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τελείωσε, έχοντας ψηφίσει με πολύ μεγάλη πλειοψηφία τις Θέσεις, δηλαδή την πολιτική γραμμή πλεύσης για τα επόμενα τρία χρόνια, έχοντας επανεκλέξει τον Φ. Κουβέλη ως πρόεδρο καθώς και τη νέα Κεντρική Επιτροπή. Δεν υπάρχουν δύο ομάδες. Υπάρχει ένα ενιαίο δημοκρατικό κόμμα, που βγαίνει μετά από το Συνέδριό του, μετά από ένα έντονο διάλογο, με πλειοψηφία και μειοψηφία. Δεν πρόκειται για διχασμό. Η κουλτούρα του χώρου της δημοκρατικής αριστεράς μας καθιστά βέβαιους ότι στις επερχόμενες ευρωβουλευτικές εκλογές που θα κατέβει η ΔΗΜΑΡ με τους συμμάχους της, κινήσεις και προσωπικότητες, όλοι και όλες θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Σε ό,τι αφορά την επανεκλογή του Φώτη Κουβέλη και το ποσοστό το οποίο κατέγραψε, αυτή σηματοδοτεί δύο πράγματα: πρώτον, πιστοποιεί ότι ο Φώτης παραμένει εγγυητής της ενότητας του κόμματος και δεύτερον συνιστά επιβεβαίωση της πολιτικής του κόμματος και καθαρή εντολή για το μέλλον.
- Ποια η επόμενη ημέρα του Συνεδρίου; Συνεργασία με τον “χωροφύλαξ” ή τον “αστυφύλαξ”, με Σαμαρά/ΝΔ ή Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ;
Αρνούμαι να μπω σε αυτό το δίλλημα. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι συμπληρωματική δύναμη κανενός και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Από την πρώτη στιγμή δηλώσαμε ότι επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε ένα χώρο ανάμεσα στο συντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό από τη μία και τον λαϊκισμό και ευρωσκεπτικισμό από την άλλη. Σε αυτή την προσπάθεια δεν κάνουμε εκπτώσεις. Επισημαίνουμε στους πολίτες ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν παρελθόν και θα παραμείνουν παρελθόν, όσο και αν κάποιοι/ες τις αναπολούν.
Η ΔΗΜΑΡ είναι καταστατικά υπέρ του πολιτικού διαλόγου, συνεπώς επιδιώκει τις συναινέσεις που πιθανώς να καταλήγουν και σε κυβερνητικές συνεργασίες. Αυτές όμως οι συνεργασίες πρέπει να στηρίζονται σε πολιτικές συμφωνίες και σε κοινά αποδεκτές πολιτικές πρακτικές. Ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που αποφασίζει ποιος θα είναι ο πρώτος στις εκλογές, ο κυρίαρχος λαός είναι επίσης αυτός που αποφασίζει τις πιθανές συνεργασίες μέσω της δύναμης που δίνει στα υπόλοιπα κόμματα. Τα εύκολα διλήμματα του διπολισμού εξαφανίστηκαν, ευτυχώς, και για τους πολίτες.
Σε κάθε περίπτωση, στη βάση αυτής της προσέγγισης, όταν θα προκηρυχθούν οι εκλογές τότε εμείς ως αριστερά της ευθύνης θα εκδιπλώσουμε και την άποψή μας για το «ποιά κυβέρνηση για τον τόπο».
- Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη αντιδραστική στάση Ε.Ε.-Γερμανίας έναντι μιας συνολικής ευρωπαϊκής πολιτικο-οικονομικής λύσης στη βαθιά κρίση και παρατεταμένη ύφεση ιδίως του ευρωπαϊκού νότου, ποια πολιτική λύση απομένει για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία μετά την αποτυχία και αποσύνθεση της τρικομματικής κυβέρνησης των εκλογών του 2012;
Η λύση ήταν πάντα η ίδια. Αλλαγή των ακολουθούμενων πολιτικών μέσω της υιοθέτησης ενός βιώσιμου και ρεαλιστικού πλάνου για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ενός συνολικού σχεδίου, που θα διασφαλίζει την παραμονή στο ευρώ, την ανάπτυξη, την άμεση αποκλιμάκωση της ανεργίας και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοια δυνατότητα υπάρχει. Χρειάζονται τομές και συγκρούσεις αλλά ένα τέτοιο σχέδιο είναι εφικτό. Δεν χρειάζεται να έρθει ο κόσμος ανάποδα για να σωθούμε.
Τώρα, σε ότι αφορά στην τρικομματική κυβέρνηση. Αυτή προέκυψε από την αναγκαιότητα να υπάρξει κυβέρνησης, που θα εγγυούνταν την αποφυγή της χρεοκοπίας και την αγκύρωση στο ευρώ και την ευρωζώνη. Ήταν ένα «εργαλείο» για την προώθηση αυτής της λύσης. Ένα «εργαλείο» το οποίο δεν δούλεψε, για όσο χρόνο θα έπρεπε και κυρίως με τις προδιαγραφές που συγκροτήθηκε. Όχι γιατί ήταν από την αρχή προβληματικό, αλλά διότι αυτοί που το χειρίστηκαν δεν το αντιμετώπισαν με την προσοχή που του όφειλαν, γιατί ήταν πρωτόγνωρο και κυρίως ως εκ τούτου ευαίσθητο.
- Ποια η προγραμματική πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας στο τοπίο της πλήρους αποδιοργάνωσης των ΑΕΙ και ΤΕΙ, των υπερ-κορεσμένων επαγγελμάτων και της βυθισμένης στην ανεργία και στο καθεστώς «δουλοπαροίκων» απασχόλησης ελληνικής νεολαίας;
Βάζετε πολλά θέματα μαζί. Σε γενικές γραμμές όμως θα έλεγα ότι η εκπαίδευση πρέπει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην παροχή «πρακτικών» και άμεσα αξιοποιήσιμων γνώσεων στην αγορά εργασίας, στην αφηρημένη επιστημονική γνώση και στην καλλιέργεια του πνεύματος και της κριτικής σκέψης. Τα πράγματα στην εκπαίδευση δεν είναι καθόλου καλά, ωστόσο δεν προσυπογράφουμε ούτε τις απόψεις για πλήρη υπαγωγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, ούτε το νεορομαντισμό που αναζητά μια εκπαίδευση αποκομμένη από την κοινωνία και τις υλικές της ανάγκες. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Να γνωρίζουμε καλά «τι» θέλουμε να αλλάξουμε, «με τι» θα το αντικαταστήσουμε, αλλά ακόμη περισσότερο «πως» θα το πετύχουμε αυτό. Και εδώ, ακόμη περισσότερο, επειδή αφορά νέους και νέες, ο διάλογος και οι δημοκρατικές πρακτικές αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις.
Σε ό,τι αφορά τους νέους και νέες και τις τεράστιες προκλήσεις και «μπλοκαρίσματα» που αντιμετωπίζουν στην ελληνική κοινωνία, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Φοβάμαι μην ακουστώ γραφικός, αλλά με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να υπογραμμίσω κάτι, που κάθε φορά όταν απευθύνομαι σε νέους και νέες υπογραμμίζω: «Εκτός του τι κάνουμε εμείς, εν προκειμένω ως ΔΗΜΑΡ, για εσάς, διεκδικήστε το παρόν και κυρίως το μέλλον σας απέναντι σε όποιον σας το κλέβει. Η ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι απλά αλληλέγγυα σε αυτή την προσπάθεια, θέλει να είναι τμήμα της.
- Γιατί ένας νέος άνεργος αριστερός να ψηφίσει Δημοκρατική Αριστερά, κι όχι ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί συμφωνεί με αυτά που λέει η ΔΗΜΑΡ. Γιατί άλλο;
Στόχος, η προσέγγιση της επόμενης ημέρας του κόμματος της Αγ. Κωνσταντίνου, λόγω του κομβικού ρόλου του στο ζήτημα της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς και, κυρίως, λόγω του προδιαγραφόμενου καταλυτικού του ρόλου – παρά τη δημοσκοπικά περιορισμένη εκλογική του απήχηση με την καταγραφή οριακής υπέρβασης του πλαφόν κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης του 3% – στο σχηματισμό κυβέρνησης, στο οποιοδήποτε χρόνου και συνθηκών μετεκλογικό πολιτικό πεδίο.
Στον κ. Χατζησωκράτη είχαμε απευθυνθεί για πρώτη φορά προ 18μήνου, σε μια άλλη κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και, φυσικά, το κόμμα του. Στο ενδιάμεσο των «δίδυμων» εκλογών του 2012, όταν η ΔΗΜΑΡ ζητούσε την λεγόμενη την εποχή εκείνη «ΤΡΙΤΗ ΕΝΤΟΛΗ» για λύση του πολιτικού αδιεξόδου του «πρώτου εκλογικού γύρου» του περσινού Μαΐου. Από τότε μεσολάβησαν πολλά. Ο ελληνικός λαός προώθησε με την ψήφο του τη λύση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας. Η ΔΗΜΑΡ, μετά από ένα χρόνο κυβερνητικής συμμετοχής, απήλθε από την εξουσία, με «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» το αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ αποκλειστικά από υπουργούς της ΝΔ, μετά από σχετική πρωθυπουργική εντολή-«έμπνευση», ενώ μετά το συνέδριό της αναζητά καθαρότερο αριστερό/κεντροαριστερό στίγματος. Μια εβδομάδα προ των εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Δ. Χατζησωκράτης απαντούσε για το ζήτημα της ανεργίας των νέων ότι «προτείνουμε τον ρεαλιστικό σχεδιασμό και δημιουργία νέων δουλειών για τους νέους ανέργους, στο μη κρατικό τομέα της οικονομίας».
Σήμερα, με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συνεχίζουν ως συγκυβέρνηση και τη ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση, ο κ. Χατζησωκράτης εμφανίζεται αφενός να εμμένει στην ανάγκη ενδυνάμωσης μιας ανασυγκροτημένης κεντροαριστεράς/Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, όπως και τότε, με όρους όμως «σαφούς προοδευτικής κατεύθυνσης», όπως χαρακτηριστικά τονίζει. Παράλληλα, εμφανίζεται πιο επιφυλακτικός στις λύσεις που μπορούν να δώσουν τα κόμματα για την πνιγηρή ανεργία των νέων, υπογραμμίζοντας ότι «εκτός του τι κάνουμε εμείς, εν προκειμένω ως ΔΗΜΑΡ, για εσάς, διεκδικήστε το παρόν και κυρίως το μέλλον σας απέναντι σε όποιον σας το κλέβει»!
Αναλυτικά οι απαντήσεις του Δ. Χατζησωκράτη στα ερωτήματα που του θέσαμε:
- Πώς έφτασε η ΔΗΜΑΡ στη σημερινή εσωτερική έριδα με επίκεντρο την πρόταση ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς των “58″ και τι σηματοδοτεί το εμφατικό ποσοστό επανεκλογής Κουβέλη στην ηγεσία του κόμματος;
Είναι γνωστό ότι στο 2o Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ διατυπώθηκαν δύο διακριτές προσεγγίσεις σε σχέση με τα βήματα αλλά και το χαρακτήρα της προσπάθειας ανασυγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς, ή του δημοκρατικού σοσιαλισμού, όρο που προτιμούμε στη ΔΗΜΑΡ να χρησιμοποιούμε. Θα ήθελα εκ των προτέρων να τονίσω ότι και οι δύο απόψεις είναι δόκιμες και διατύπωσαν αξιοπρόσεκτα επιχειρήματα. Σε τελική ανάλυση ο απώτερος στόχος είναι ο ίδιος. Επαναλαμβάνοντας όμως μια αποστροφή της καταληκτικής ομιλίας του Φώτη Κουβέλη λέω και εγώ ότι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς είτε θα γίνει σε προοδευτική κατεύθυνση είτε δεν θα γίνει καθόλου.
Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να επισημάνω ότι το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τελείωσε, έχοντας ψηφίσει με πολύ μεγάλη πλειοψηφία τις Θέσεις, δηλαδή την πολιτική γραμμή πλεύσης για τα επόμενα τρία χρόνια, έχοντας επανεκλέξει τον Φ. Κουβέλη ως πρόεδρο καθώς και τη νέα Κεντρική Επιτροπή. Δεν υπάρχουν δύο ομάδες. Υπάρχει ένα ενιαίο δημοκρατικό κόμμα, που βγαίνει μετά από το Συνέδριό του, μετά από ένα έντονο διάλογο, με πλειοψηφία και μειοψηφία. Δεν πρόκειται για διχασμό. Η κουλτούρα του χώρου της δημοκρατικής αριστεράς μας καθιστά βέβαιους ότι στις επερχόμενες ευρωβουλευτικές εκλογές που θα κατέβει η ΔΗΜΑΡ με τους συμμάχους της, κινήσεις και προσωπικότητες, όλοι και όλες θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Σε ό,τι αφορά την επανεκλογή του Φώτη Κουβέλη και το ποσοστό το οποίο κατέγραψε, αυτή σηματοδοτεί δύο πράγματα: πρώτον, πιστοποιεί ότι ο Φώτης παραμένει εγγυητής της ενότητας του κόμματος και δεύτερον συνιστά επιβεβαίωση της πολιτικής του κόμματος και καθαρή εντολή για το μέλλον.
- Ποια η επόμενη ημέρα του Συνεδρίου; Συνεργασία με τον “χωροφύλαξ” ή τον “αστυφύλαξ”, με Σαμαρά/ΝΔ ή Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ;
Αρνούμαι να μπω σε αυτό το δίλλημα. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι συμπληρωματική δύναμη κανενός και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Από την πρώτη στιγμή δηλώσαμε ότι επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε ένα χώρο ανάμεσα στο συντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό από τη μία και τον λαϊκισμό και ευρωσκεπτικισμό από την άλλη. Σε αυτή την προσπάθεια δεν κάνουμε εκπτώσεις. Επισημαίνουμε στους πολίτες ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν παρελθόν και θα παραμείνουν παρελθόν, όσο και αν κάποιοι/ες τις αναπολούν.
Η ΔΗΜΑΡ είναι καταστατικά υπέρ του πολιτικού διαλόγου, συνεπώς επιδιώκει τις συναινέσεις που πιθανώς να καταλήγουν και σε κυβερνητικές συνεργασίες. Αυτές όμως οι συνεργασίες πρέπει να στηρίζονται σε πολιτικές συμφωνίες και σε κοινά αποδεκτές πολιτικές πρακτικές. Ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που αποφασίζει ποιος θα είναι ο πρώτος στις εκλογές, ο κυρίαρχος λαός είναι επίσης αυτός που αποφασίζει τις πιθανές συνεργασίες μέσω της δύναμης που δίνει στα υπόλοιπα κόμματα. Τα εύκολα διλήμματα του διπολισμού εξαφανίστηκαν, ευτυχώς, και για τους πολίτες.
Σε κάθε περίπτωση, στη βάση αυτής της προσέγγισης, όταν θα προκηρυχθούν οι εκλογές τότε εμείς ως αριστερά της ευθύνης θα εκδιπλώσουμε και την άποψή μας για το «ποιά κυβέρνηση για τον τόπο».
- Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη αντιδραστική στάση Ε.Ε.-Γερμανίας έναντι μιας συνολικής ευρωπαϊκής πολιτικο-οικονομικής λύσης στη βαθιά κρίση και παρατεταμένη ύφεση ιδίως του ευρωπαϊκού νότου, ποια πολιτική λύση απομένει για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία μετά την αποτυχία και αποσύνθεση της τρικομματικής κυβέρνησης των εκλογών του 2012;
Η λύση ήταν πάντα η ίδια. Αλλαγή των ακολουθούμενων πολιτικών μέσω της υιοθέτησης ενός βιώσιμου και ρεαλιστικού πλάνου για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ενός συνολικού σχεδίου, που θα διασφαλίζει την παραμονή στο ευρώ, την ανάπτυξη, την άμεση αποκλιμάκωση της ανεργίας και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοια δυνατότητα υπάρχει. Χρειάζονται τομές και συγκρούσεις αλλά ένα τέτοιο σχέδιο είναι εφικτό. Δεν χρειάζεται να έρθει ο κόσμος ανάποδα για να σωθούμε.
Τώρα, σε ότι αφορά στην τρικομματική κυβέρνηση. Αυτή προέκυψε από την αναγκαιότητα να υπάρξει κυβέρνησης, που θα εγγυούνταν την αποφυγή της χρεοκοπίας και την αγκύρωση στο ευρώ και την ευρωζώνη. Ήταν ένα «εργαλείο» για την προώθηση αυτής της λύσης. Ένα «εργαλείο» το οποίο δεν δούλεψε, για όσο χρόνο θα έπρεπε και κυρίως με τις προδιαγραφές που συγκροτήθηκε. Όχι γιατί ήταν από την αρχή προβληματικό, αλλά διότι αυτοί που το χειρίστηκαν δεν το αντιμετώπισαν με την προσοχή που του όφειλαν, γιατί ήταν πρωτόγνωρο και κυρίως ως εκ τούτου ευαίσθητο.
- Ποια η προγραμματική πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας στο τοπίο της πλήρους αποδιοργάνωσης των ΑΕΙ και ΤΕΙ, των υπερ-κορεσμένων επαγγελμάτων και της βυθισμένης στην ανεργία και στο καθεστώς «δουλοπαροίκων» απασχόλησης ελληνικής νεολαίας;
Βάζετε πολλά θέματα μαζί. Σε γενικές γραμμές όμως θα έλεγα ότι η εκπαίδευση πρέπει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην παροχή «πρακτικών» και άμεσα αξιοποιήσιμων γνώσεων στην αγορά εργασίας, στην αφηρημένη επιστημονική γνώση και στην καλλιέργεια του πνεύματος και της κριτικής σκέψης. Τα πράγματα στην εκπαίδευση δεν είναι καθόλου καλά, ωστόσο δεν προσυπογράφουμε ούτε τις απόψεις για πλήρη υπαγωγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, ούτε το νεορομαντισμό που αναζητά μια εκπαίδευση αποκομμένη από την κοινωνία και τις υλικές της ανάγκες. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Να γνωρίζουμε καλά «τι» θέλουμε να αλλάξουμε, «με τι» θα το αντικαταστήσουμε, αλλά ακόμη περισσότερο «πως» θα το πετύχουμε αυτό. Και εδώ, ακόμη περισσότερο, επειδή αφορά νέους και νέες, ο διάλογος και οι δημοκρατικές πρακτικές αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις.
Σε ό,τι αφορά τους νέους και νέες και τις τεράστιες προκλήσεις και «μπλοκαρίσματα» που αντιμετωπίζουν στην ελληνική κοινωνία, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Φοβάμαι μην ακουστώ γραφικός, αλλά με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να υπογραμμίσω κάτι, που κάθε φορά όταν απευθύνομαι σε νέους και νέες υπογραμμίζω: «Εκτός του τι κάνουμε εμείς, εν προκειμένω ως ΔΗΜΑΡ, για εσάς, διεκδικήστε το παρόν και κυρίως το μέλλον σας απέναντι σε όποιον σας το κλέβει. Η ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι απλά αλληλέγγυα σε αυτή την προσπάθεια, θέλει να είναι τμήμα της.
- Γιατί ένας νέος άνεργος αριστερός να ψηφίσει Δημοκρατική Αριστερά, κι όχι ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί συμφωνεί με αυτά που λέει η ΔΗΜΑΡ. Γιατί άλλο;
