Οι τσιγκουνιές με το χρέος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ενα πράγμα δεν γίνεται κατανοητό από την αρθρογραφία της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ. Η τσιγκουνιά της. Γιατί μόνο 70% διαγραφή του χρέους και όχι 100%; «Τόσα μας λείπουν...» μπορεί να επιχειρηματολογήσει κάποιος. Σωστό, αλλά κοντόφθαλμο. Μπορεί στο μέλλον να μας λείψουν κι άλλα. Γιατί να μην ορίσουμε τη διαγραφή του χρέους στο 120% ή στο 150%; Να διαγράψουμε τώρα όλο το χρέος και να έχουμε προς διαγραφή -από τα μελλοντικά δάνεια- άλλο ένα 20-50%. Τι; Αυτός ο κόσμος δεν είναι εφικτός;
Προχθές ο κ. Γιώργος Σταθάκης είπε μια σωστή κουβέντα στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο». Το αποκαλούμενο «επαχθές χρέος» στην περίπτωση της Ελλάδας είναι περιορισμένο. «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί».
Βέβαια είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί νομικά ακόμη και το χρέος που δημιούργησαν οι εξοπλισμοί και ο ανύπαρκτος εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ. Ακόμη κι αν δεν λάβουμε υπόψη το «κούρεμα» που ήδη έγινε, υπάρχει πρόβλημα και να πείσουμε τους άλλους ότι τα δάνεια που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι «επαχθές χρέος». Ο ορισμός του Αλεξάντερ Σακ, που έγινε διεθνής νομολογία, λέει τα εξής: «Οταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος· είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας και τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος...».
Στην Ελλάδα δεν είχαμε δεσποτικές κυβερνήσεις. Ολες εκλέγονταν με 40-54% και -μάλιστα- όσο περισσότερο δανείζονταν (και ξόδευαν), τόσο αύξαναν τις πιθανότητες επανεκλογής τους. Η χρηστή διαχείριση των δανείων που παίρνει μια δημοκρατική χώρα εμπίπτει στις αρμοδιότητες του λαού της και της δικαιοσύνης της. Δεν δανειζόμασταν με το πιστόλι στον κρόταφο και οι κυβερνήσεις δεν ξόδευαν καταστέλλοντας διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων στο Σύνταγμα οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τις σπατάλες και τα σκάνδαλα. Οπότε σε ένα οιονεί δικαστήριο για το ελληνικό χρέος, η μόνη υπερασπιστική τακτική που μπορεί να πιάσει, είναι εκείνη που ακολούθησαν οι συνήγοροι του κ. Μιχάλη Λιάπη για τον πελάτη τους.
Υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να διατυπωθεί χωρίς να γελάσει κάθε πικραμένος. Οχι ότι το χρέος είναι «επαχθές», αλλά ότι δεν είναι βιώσιμο. Παρά την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος, η οικονομία χρειάζεται πολλά πράγματα για να σταθεί στα πόδια της και να αποπληρώσει τα χρεωστούμενα. Χρειάζεται ξένες επενδύσεις, ρευστότητα, πολιτική σταθερότητα, βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτά δεν γίνονται έχοντας τον βραχνά της αποπληρωμής 9 δισ. ετησίως, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κ. Σταθάκη στην ίδια συνέντευξη. Το χρέος πρέπει να επαναδιευθετηθεί, για να προκόψει η Ελλάδα. Οχι, βέβαια, για να συνεχίσει την επιδοματική πολιτική σε επαγγελματικές ομάδες που έχουν τον τρόπο τους, δικαστικό ή άλλο. Αλλά για να ανασυνταχθεί παραγωγικά, να αναπτύξει τους διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς, να γίνει κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Προχθές ο κ. Γιώργος Σταθάκης είπε μια σωστή κουβέντα στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο». Το αποκαλούμενο «επαχθές χρέος» στην περίπτωση της Ελλάδας είναι περιορισμένο. «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί».
Βέβαια είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί νομικά ακόμη και το χρέος που δημιούργησαν οι εξοπλισμοί και ο ανύπαρκτος εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ. Ακόμη κι αν δεν λάβουμε υπόψη το «κούρεμα» που ήδη έγινε, υπάρχει πρόβλημα και να πείσουμε τους άλλους ότι τα δάνεια που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι «επαχθές χρέος». Ο ορισμός του Αλεξάντερ Σακ, που έγινε διεθνής νομολογία, λέει τα εξής: «Οταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος· είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας και τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος...».
Στην Ελλάδα δεν είχαμε δεσποτικές κυβερνήσεις. Ολες εκλέγονταν με 40-54% και -μάλιστα- όσο περισσότερο δανείζονταν (και ξόδευαν), τόσο αύξαναν τις πιθανότητες επανεκλογής τους. Η χρηστή διαχείριση των δανείων που παίρνει μια δημοκρατική χώρα εμπίπτει στις αρμοδιότητες του λαού της και της δικαιοσύνης της. Δεν δανειζόμασταν με το πιστόλι στον κρόταφο και οι κυβερνήσεις δεν ξόδευαν καταστέλλοντας διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων στο Σύνταγμα οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τις σπατάλες και τα σκάνδαλα. Οπότε σε ένα οιονεί δικαστήριο για το ελληνικό χρέος, η μόνη υπερασπιστική τακτική που μπορεί να πιάσει, είναι εκείνη που ακολούθησαν οι συνήγοροι του κ. Μιχάλη Λιάπη για τον πελάτη τους.
Υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να διατυπωθεί χωρίς να γελάσει κάθε πικραμένος. Οχι ότι το χρέος είναι «επαχθές», αλλά ότι δεν είναι βιώσιμο. Παρά την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος, η οικονομία χρειάζεται πολλά πράγματα για να σταθεί στα πόδια της και να αποπληρώσει τα χρεωστούμενα. Χρειάζεται ξένες επενδύσεις, ρευστότητα, πολιτική σταθερότητα, βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτά δεν γίνονται έχοντας τον βραχνά της αποπληρωμής 9 δισ. ετησίως, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κ. Σταθάκη στην ίδια συνέντευξη. Το χρέος πρέπει να επαναδιευθετηθεί, για να προκόψει η Ελλάδα. Οχι, βέβαια, για να συνεχίσει την επιδοματική πολιτική σε επαγγελματικές ομάδες που έχουν τον τρόπο τους, δικαστικό ή άλλο. Αλλά για να ανασυνταχθεί παραγωγικά, να αναπτύξει τους διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς, να γίνει κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
